het oude leven is voorbij... het nieuwe... daar schijn ik me nog niet in te vinden
20-03-2011
Angst en het teneerdrukkende duistere
Moe ontwaakte ik en omdat ik nog zo moe was, sloot ik terug mijn ogen in de hoop op terug de slaap der vergetelheid. Ik herinner me niet meer of dat lukte, alleen dat de angst weer opdook... Angst voor het leven in het algemeen, lijkt me. En het teneerdrukkende... wat ik niet eens beter kan verwoorden. Ik wil nu wel terug een soort plan opstellen. Vanaf morgen hooien in huis. Iedere dag iets aanpakken van al wat ik uit dit huis wil. En stilaan ook de kleding strijken en zaken die me niet zo goed passen, op een manier veranderen dat ze dat wel doen. Ik moet weer een doel in mijn leven hebben. Ik wil ook met mijn psychiater bespreken of ik een ander anti-depressiva mag proberen... Ik hoef het niet meer te houden omdat het me vooruit helpt, want dat doet het niet langer. Al zal het zaken wel draaglijker houden. Destijds kon het me niet schelen dat ik van het middel dat ik voorgeschreven kreeg zou verdikken, nu wel... Het heeft te maken met ook terug aan mijn zelfbeeld en zelfvertrouwen werken. Ik hoef niet meer zo mager als voorheen maar ook het andere uiterste niet... Een gewicht dat overeenkomt met mijn lengte zou fijn zijn. Ik beweeg meer, let op mijn voeding, dat houdt het gewicht stabiel maar naar beneden wil het daarmee niet. De medicatie verminderen zit er voorlopig nog niet in. De keren dat ik dat probeerde, heb ik ervaren dat het niet verstandig is... Dat het tijd nodig heeft, daar ben ik me ondertussen van bewust... maar zoveel tijd... had ik geloof ik niet vermoed. Verder focus ik me op die wekelijkse uitstap naar de grootstad... die doet me meestal deugd. Op verschillende vlakken. Omdat de mensen die ik ontmoet in winkels of in een tearoom meestal erg aardig zijn tegen me, geeft dat een positief en troostend gevoel.
Door welke vreemde dromen word ik geteisterd in mijn slaap... Ik kwam met mijn drie nog jonge kinderen van een zwembad.. wachtend op de autobus. Blijkbaar was de laatste net weg werd me verteld. In de verte nog een autobus, we liepen er naartoe, het was al donker. Eenmaal op de autobus leek die naar drie steden verderop te rijden... De droom verliep verder chaotisch met telefoneren met een soort draagbare telefoon maar aan de andere kant van de lijn vertelden ze alles behalve wat ik moest weten tot die uiteindelijk uitviel. Ten einde raad greep ik mijn eigen mobieltje dat ik wilde houden voor noodgevallen (want wat als de batterij daarvan ook leeg was?) Ondertussen huilden mijn zoontjes.Wat een nare en vreemde droom.
Van deze dag moet ik een week herstellen. Wat een overdonderende emoties... Ik weet niet meer dat ik besta. Murw. Op zowel fysiek als psychisch vlak. Wil er niet meer bij stilstaan... de dagen die komen... zal ik rusten tot het wel weer gaat. Moest me half lazarus drinken... om nog in staat te zijn voor haar wat te koken. Verder wil ik deze dag zo vlug mogelijk vergeten. Later vertel ik er misschien over.
Gespannen en verder niet weten hoe je het hebt. Ik denk dat ik er goed aan doe vroeger te vertrekken, zo zijn mijn gedachten alvast meer afgeleid. Hoop ik. Want dat deden ze gisteren ook niet meteen. Al de spanning en extra inspanning, ik voel het niet alleen emotioneel maar ook fysisch. Ik kon niet inslapen door de pijn in benen, schouder, armen. En toen ik sliep, werd ik gekweld in mijn dromen door die pijn... toen ik daaruit ontwaakte, had ik daadwerkelijk opnieuw (of nog altijd?) pijn... En dat na een belachelijk kleine uitstap. Mogelijk net door een verhoging van spanning de afgelopen weken? En ja, ook iets minder rust. Daardoor doemen de klachten van fibromyalgie blijkbaar weer op... al is het nog in draaglijke mate als ik het vergelijk met een jaar of wat geleden. Ik voel me of alles rondom me mij net niet overspoelt. Ik ben erg moe opgestaan vanmorgen. Ik voel dat er een tranendal klaarzit... maar ik weet dat het nog niet voor vandaag is... de zondvloed moet nog komen wat mijn tranen betreft. Afgelopen week heb ik nochtans twee maal tranen gelaten... de ene keer door een overmatige druk... de tweede keer sijpelden ze uit mijn ogen na een beeld op tv... Het waren geen van beide gevallen tranen die voor opluchting zorgden. Ze leken me meer op een druppel water in de woestijn.
Ik weet niet meer hoe ik het heb. Voel me zo in de war en van streek. Nochtans was deze ochtend vrij goed begonnen. Maar door opnieuw een onderbreken van het ritme is dat weinige rustgevende opnieuw overboord geslagen. De zorgen. De druk die er opnieuw op me is komen liggen. Ik voelde de drang me te verstoppen... deuren te sluiten... ik schreeuw om rust... om rust in en om mezelf... Het gaat niet zo goed nu... en opnieuw net als gisteren tijdens de avonduren dendert dat nare zinnetje door mijn hoofd. Het biertje hielp dit keer niet... en ik wou er geen tweede nemen als het eerste me al niet hielp. Zelfs de kalmerende wasbeurt heeft niet geholpen. Ik word geconfronteerd met de verscheurdheid... met het breekbare bouwwerk dat ik werd... en dan ben ik bezorgd of een dagbehandeling voor mij niet voor nog meer problemen zal zorgen.. nog meer ontreddering...? Ik ga naar het gesprek, al voelde ik enkele keren de wens om de afspraak af te bellen... Het lijkt me echter verstandig daar alle vragen al te stellen die bij me opkomen, is het niet goed voor nu... dan mogelijk voor de toekomst... en misschien is er nog een alternatief... tussen deze alles of niets... ? Ik vermoed dat het goed zal zijn dat ik straks na twee weken toch weer op therapie kan. Als ik mezelf nu liet gaan... dan schreeuwde ik de boel bij elkaar.
Ik droomde vannacht van mijn moeder. Een nare droom... net zo naar als zij was... zoals ik haar de meeste van mijn jaren ervaren heb. Ze vroeg me in mijn droom waarom ik niet meer met de kinderen kwam... Ik keek verwonderd... omdat ik er zeker van ben dat ze weet waarom... dat ze weet dat drie van mijn kinderen me niet meer willen zien, me ieder op hun manier verwierpen. Zij ziet ze nog wel... behalve degene die ze buitengooide... Ik liet haar weten dat mijn jongste nog bij me is... Mijn moeder gaf daarop als antwoord een smalend gelach ten beste... als om me te laten voelen dat ook dat niet lang meer duren zou. Het kwetste me... net zo erg als ze me ook in het echte leven... toen ik nog niet met haar brak... kwetste met zulke sneren en hatelijkheden.
Ik kreeg ondertussen een berichtje van mijn dochter. Het klinkt goed en tegelijk ook niet goed... toch putte ik er moed uit... Blij dat ik nu tenminste weet dat ze me kan bereiken als dat nodig moest zijn. Ik denk ook aan het moment dat ze vertrok. Waarom lijkt het al een week geleden? Nog altijd heb ik van hetzelfde verschijnsel last als ook bij ieder afscheid van mijn andere kinderen voor ze op reis vertrokken... dat ik het dag zeggen in feite nog eens zou moeten kunnen overdoen... omdat ik er telkens niet bij voelde... het gaat zo vlug... geen tijd om te beseffen, te voelen... daardoor voelt het telkens of ik geen afscheid kon nemen. Gelukkig maken berichtjes nadien het nog goed... en dus viel er ook nu toch een beetje druk van de ketel. Ik voel me zeer vreemd... alsof ik wil huilen en ik verdwaal in mijn leven. Teveel ingrijpende gebeurtenissen... teveel doorbreken van ritmes en veilige stramienen... denk ik.
Ik zou kunnen huilen... Waarom laat ze niets van zich horen? Is alles wel goed met haar? Doet haar mobieltje het niet? Ik weet niet wat ik moet... Ik wacht nog enkele uren, en wees maar zeker dat het me moeite kost, en dan stuur ik een sms-je naar haar vriendin. Ik wil ze niet storen... maar een kort berichtje is toch niet te veel gevraagd? Had ik het expliciet met haar moeten afspreken om tenminste een kort berichtje te sturen, dat alles goed verlopen is? Het leek me zo logisch. Ik wou haar niet nog meer spanning te bezorgen anders had ik het wellicht gevraagd voor ze vertrok. Ze reageerde alsof ze alles wel wist... ben ik er vanuit gegaan dat ze ook dat wist? En als ze het niet wist dat ze iemand om raad zou vragen hoe ze misschien haar gsm moet aanpassen in het buitenland als dat al niet automatisch gebeurt? Ik probeer niet te denken aan alle mogelijke rampscenario's... maar het wordt met het uur moeilijker. De hoofdpijn waar ik vanochtend mee opstond, is vast spanningshoofdpijn. Inmiddels is het beter. (sterke koffie lijkt daarbij te helpen, bij mij toch.) Was de vlucht zo'n nachtmerrie voor haar? Is ze flauw gevallen? Is ze ziek? Wil ze me wel een berichtje sturen maar heeft ze geen bereik en heeft ze daarom ook mijn nummer niet? Ik weet niet wat ik er van denken moet. Misschien hebben ze het wel zo druk dat ze geen seconde tijd vindt? Ik hoopte stiekem voor het slapen gaan dat ze toch nog een berichtje zou sturen. Niets. Ook vanochtend niet. Misschien is ze zo beduusd van alles dat haar hoofd er niet naar staat en dat ze zich ook niet bewust is van mogelijke ongerustheid bij me? Al hoop ik vurig dat het haar goed gaat... want hoe ellendig zal het niet zijn als ze zich niet goed voelt en ik machteloos vanop afstand dat te weten kom? Ik wil wel bereikbaar zijn voor haar... als ze me wil bereiken. Dat is het overwegende motief om straks toch haar vriendin een berichtje te sturen... zodat ze tenminste mijn nummer heeft, moest haar mobieltje het niet doen... en ze zich mijn vrij recent nieuwe nummer niet kan herinneren.
