het oude leven is voorbij... het nieuwe... daar schijn ik me nog niet in te vinden
25-03-2011
Moe, leeg, vreemd
Wellicht verstandig dat ik vandaag meer rust nam. Opnieuw uren las nadat ik merkte hoe het in de tuin werken, me uitputte en niet eens voldoening gaf. Leeg, onverschillig... besef niet eens meer dat ik erin werkte. Gisteren een babbel met vriendin... deed me deugd al was ik erna wel moe... zelfs mijn jongste zag het. Uitgeteld lag ik op de sofa en voor het uitje rustte ik (gelukkig) ook. Heb uren weggerateld... maar het luchtte wel op. Blij ook dat zij mij telkens zo geruststelt. Vandaag moe en leeg. Wil verder niet stilstaan bij mijn leven. Lijkt me zéér verstandig ook.
Uitputtend twee dromen in de ochtend en beiden over hetzelfde... de bevalling van mijn dochter. De ene droom daarin hoorde ik haar kreunen onder de weeën, de tweede daar stond ik in een winkel een leuk geschenkje voor de baby te kopen. Ik vraag me natuurlijk af of dit een teken is. Minder somber word ik niet van die dromen... want ook dit kleintje zal ik wellicht niet of amper te zien krijgen. Ook al hoor ik mijn dochter in gedachten zeggen dat ik het zelf gewild heb... Als ik hun gedachtengangen moet volgen, heb ik alles zelf gewild... Omdat ik niet sprong als een harlekijn... op hun commando's, eisen, voorwaarden? Of omdat -hoe ik ook oeverloos bleef herhalen wàt ik precies zei én schreef-... ze er toch telkens weer die andere draai aan gaven... de draai die hen toestaat te doen wat ze deden... me demoniseren. Wel... ik hoop dat ze gelukkig zijn met al wat ze doen en laten. Zo is het leven blijkbaar... geworden. Ik heb er me eindelijk min of meer bij neergelegd. Zo voelt het vandaag alleszins. Het kan natuurlijk ook gelatenheid zijn. Ik weet het niet. Ik weet hoe langer hoe minder. Wel dat ik maandagavond volledig ben ingestort en huilde alsof ik nooit meer zou ophouden. Gisteren hebben mijn dochter en ik een klein uitstapje gemaakt en het heeft ons beiden eindelijk weer wat rust en vrede gegeven. Het was een goed idee van haar om daar nog eens naartoe te gaan. Alle spanningen waar zij en ik de laatste weken fel onder leden... zijn althans voor die tijd verdwenen. Heb me nog nooit eerder in mijn leven zo alleen gevoeld als dit jaar. Ik merk dat ik niet eens meer de moeite doe bepaalde anderen deelgenoot te maken van de problemen hier...
Ik geloof niet dat de angst voor het leven zinvol is... Ik vind hem althans niet zinvol. Maar hij is er wel. En door allerhande problemen wordt deze er niet beter op. Het nergens terecht kunnen voor praktische hulp of raad, het bedrogen worden terwijl je erbij staat waarbij je ook als je het bedrog kan aantonen, geen kant uitkan... Dan komen er nog financiële problemen bij... die het gevolg zijn van fouten die instanties in het verleden maakten... en verder door mijn uitzonderingssituatie waardoor ik doorheen de mazen van het sociale vangnet val. Waar ik voorheen een meevoelende begeleiding had, viel die weg en komt er een begeleiding die niet meer doet dan wat ze moet. Mijn vechtlust is ondertussen weggevallen door het zinloze van het vechten tegen de overmacht, zo voelt het. Het vertrouwen dat je had in vrienden kreeg gevoelige knauwen... ze zogen je leeg en hielden zich verder bezig met je in je buurt in een kwaad daglicht te plaatsen... door laster. Anderen zwijgen in alle talen... en knippen de weinige leuke zaken samen gemakkelijkheidshalve ook weg uit je leven. Die vullen ze liever in met een 'rijkere' vrouw met 'naam'... ook al heeft die vrouw een familie-vangnet. Je kan niet anders dan het met lede ogen slikken. Ik loste het voor mezelf op door alleen op uitstap te gaan... en dat bevalt me wel... alleen worden die uitstapjes één keer in de week vaak overschaduwd door de zorgen door de financiële hachelijke positie. Toch geef ik de moed niet op... en iedere week probeer ik zo'n namiddaguitstapje te maken. De eenzaamheid nijpt soms. Vooral in die perioden dat je je zorgen of angsten zou moeten kunnen delen. Zoals wanneer je kind ziek werd en net niet thuis is, jij er niet heen kan... en toch die angst moet opzij zetten om je kind gerust te stellen met ettelijke telefoontjes... of wanneer een boiler het niet meer doet en je bang bent dat een herstelling op jouw rekening zal worden geschreven ook al staat dat niet in het contract... maar je kent de addertjes onder het gras van die verhuurder... Je weet niet wie raad te vragen als het een soort noodsituatie is. En ga zo maar door. Ook de angst om ziek te worden zit er soms heel diep in... want wiens hulp kan je inroepen om voeding in te slaan, je hond uit te laten...? Verder zuigt het enorm veel energie weg dat je ook de problemen die je kind op school heeft door laks optreden van de administratieve diensten daar, moet oplossen... detecteren... aanklagen of je geraakt door hun nonchalance nog méér in de problemen. En wanneer je kind verder ook nog belast wordt door egoïsme en onrede in haar schoolloopbaan... voel je hoe je benen je niet meer kunnen dragen... van ook daar enorme hoeveelheden energie... want je wil je kind tot steun blijven zijn... het hoofd bieden tegen onrede en onbegrip... ook die waar je kind mee te maken krijgt. Soms is het dan net iets van het goede teveel.
Op zulke momenten als bij het ontwaken, wilde ik dat ik wist wat het was en vooral hoe het weg te krijgen. Misschien moet ik volharden in de boosheid en het negeren zoals ik nu al een hele tijd doe. Ik weet dat het weggaat eenmaal ik opgestaan ben en begin te schrijven, enkele koppen koffie dronk, even buiten ging, een wasje opzette enz... Ik wil vandaag ook dat wat me het meeste een naar gevoel geeft wat dit huis betreft, aanpakken... Dat wordt de garage. Iedere dag een stuk wegwerken. Zien wat er dan nog overblijft wat ik niet kan wegwerken omdat ik niet over vervoer beschik om het naar het containerpark te brengen. En niet voldoende financiële middelen om bvb. beroep te doen op de service van de speciale afhalingen voor groot huisvuil of zoiets. Daarom... die spullen opzij... en al wat ik wél kan aanpakken wegwerken. Zodat er weer ruimte ontstaat in deze woning althans. Binnen mezelf blijven de problemen zich opstapelen. Dankzij de mazen in het sociale vangnet heb ik ook nog extra zware onkosten... uitzonderingen bevestigen bij een bepaalde maatschappij niet de regel... en daarbij niet eens de mogelijkheid om van maatschappij te veranderen... omdat er geen andere is...
