het oude leven is voorbij... het nieuwe... daar schijn ik me nog niet in te vinden
07-04-2011
Kan het bijna niet bolwerken
Ik merk dat ik haar babbelen honderduit bijna niet aankan... dat het me uitput... dat ik heel veel moeite heb om me te blijven concentreren... Ook de snelheid van haar vertellen, alsof mijn begrijpen steeds achterna holt. Ik voel me schuldig. Ze voelt zich nu eens wat beter... ze lijkt eindelijk opgeluchter... ziet het weer allemaal wat meer zitten. En dat is alvast een zorg minder, want ook dat legde een enorm gewicht op me... de zorg en angst... Waarom kan ik niet meer die moeder zijn die ik altijd was? Waarom kan ik niet langer opgewekt en blij luisteren? Ik ben gebroken... op zoveel mogelijke plaatsen. Er is geen enkel fragment van mezelf dat ik nog herken. Ik kan het wat haar babbelen betreft toch iets minder belastend voor me maken als ik me op de sofa leg... maar dat volstaat niet... want ze praat op verschillende momenten van de dag waar ik ook sta of ben... en ik verkeer niet steeds in de mogelijkheid te gaan liggen dan... Soms wanneer s'avonds de televisie uitstaat en er is even pauze, vult ze ook die met praten over... Soms voel ik het van binnen in mij dan schreeuwen... want ik heb een afgrijselijke nood aan rust... ik noem die afgrijselijk omdat ik het zelf onverdraaglijk vind dat ik dat niet meer aankan... ook dat al niet meer. Het schreeuwt zo vaak in me... om rust en gerust gelaten worden... de woorden bonken tegen mijn hoofd, dwalen in razendsnelle vaart voorbij mijn ogen, sleuren aan mijn armen en benen... laten me gillen, schreeuwen, roepen in stilte... vluchten wil ik... vluchten... Ik begrijp mezelf niet meer... ik ben zo stuk van binnen... dat ik niet eens meer kan voelen... hoe ik voor haar nog steeds van grote betekenis ben... Ik moet stoppen... want het waren zovele pijnlijke nagels met koppen... die ze in mijn romp sloegen en hart.
Het wordt moeilijk om uit mijn woorden te geraken. Telkens ook tegen de immense weerstand opboksen, alsof ik doorheen dikke muren moet hakken om iets te kunnen/willen zeggen. Alsof dat zinloze alles verlamd... Alsof ik het bij de eerste woorden al opgeef met de gedachten 'ze begrijpen het toch niet' of 'ze weten niet hoe het is en ik kan het ze niet duidelijk maken' of 'ze zullen voor nog meer slachtingen zorgen omdat ze het niet begrijpen en me net als mijn jongste van aandacht trekken beschuldigen.' Ze moesten eens weten... de meeste jaren van mijn leven bevocht ik iets en bevecht het nog... dat ik hier niet eens durf neerschrijven...
Nooit gedacht dat ik op dit punt zou aanlanden... na alle depressies die ik al met en zonder hulp doorworstelde... vind ik voor het eerst soms geen woorden meer. Daar zit ik nadat ik het scherm opende... ernaar te staren want nog voor ik één woord kon schrijven spatten ze allemaal uiteen in een oceaan van zinloosheid... waardoor ik niet meer tot bij de woorden geraak... en de zin ervan niet meer weet te vinden. Vandaag kon ik er doorheen breken... alleen met de achterliggende gedachte dat wanneer ik eenmaal begin ik wel zal zien of ze al dan niet komen. Vandaag kwamen ze... andere dagen niet. Toch kan ik over bepaalde zaken niet meer schrijven... omdat wanneer ik enkele fragmenten ervan wil bovenhalen de hele zooi naar beneden dondert en me bedelft. Daarna vind ik niets meer, geen begin, geen einde... slechts overrompeling. Ik heb geduld... het komt wel weer. (hou ik mezelf voor)
