Uitputtend twee dromen in de ochtend en beiden over hetzelfde... de bevalling van mijn dochter. De ene droom daarin hoorde ik haar kreunen onder de weeën, de tweede daar stond ik in een winkel een leuk geschenkje voor de baby te kopen. Ik vraag me natuurlijk af of dit een teken is. Minder somber word ik niet van die dromen... want ook dit kleintje zal ik wellicht niet of amper te zien krijgen. Ook al hoor ik mijn dochter in gedachten zeggen dat ik het zelf gewild heb... Als ik hun gedachtengangen moet volgen, heb ik alles zelf gewild...
Omdat ik niet sprong als een harlekijn... op hun commando's, eisen, voorwaarden? Of omdat -hoe ik ook oeverloos bleef herhalen wàt ik precies zei én schreef-... ze er toch telkens weer die andere draai aan gaven... de draai die hen toestaat te doen wat ze deden... me demoniseren. Wel... ik hoop dat ze gelukkig zijn met al wat ze doen en laten. Zo is het leven blijkbaar... geworden. Ik heb er me eindelijk min of meer bij neergelegd. Zo voelt het vandaag alleszins. Het kan natuurlijk ook gelatenheid zijn. Ik weet het niet. Ik weet hoe langer hoe minder. Wel dat ik maandagavond volledig ben ingestort en huilde alsof ik nooit meer zou ophouden. Gisteren hebben mijn dochter en ik een klein uitstapje gemaakt en het heeft ons beiden eindelijk weer wat rust en vrede gegeven. Het was een goed idee van haar om daar nog eens naartoe te gaan. Alle spanningen waar zij en ik de laatste weken fel onder leden... zijn althans voor die tijd verdwenen.
Heb me nog nooit eerder in mijn leven zo alleen gevoeld als dit jaar. Ik merk dat ik niet eens meer de moeite doe bepaalde anderen deelgenoot te maken van de problemen hier...