De "schatjes" Thibault en Julie op een regenachtige vakantiedag!
Maarten en Jonas in hun "zand-fort"!
Mijn schoonmoeder Mw. Anna Conings-Bocken : 98 jaar op 08-10-2007 !!! Omringd door al haar kinderen, overleden op 15 december 2007.
Thibault en Julie worden groter... juni 2008
Jonas wordt 9 en Maarten en opa vinden het ook geweldig !
Thibault en Julie in het ballenbad!
Julie leest haar Nieuwjaarsbrief op opa's schoot! 01-01-2009.
25 april 2009 : Julie en Thibault in Plopsa Coo tijdens de Vrijwilligersdag van Child Focus!
13 juli 2009 : Julie en Thibault in Kinderstad Heerlen!
18 sept 2009 : Opa met Julie en Thibault in Maasmechelen Village !
Julie in balletpakje gaat haar balletvriendjes "trakteren" op haar verjaardag!
Communicant Maarten bedankt zijn lieve nichtje Julie voor de mooie cadeautjes: 13 mei 2010.
Julie en Thibault met de trein op weg naar Brussel! 17 aug 2010
25 dec 2010 : Julie als "sneeuwpop(je) !
10 maart 2011 : Museum voor Natuurwetenschappen Brussel : Thibault aangevallen door een vleesetende dino !!!
20 april 2011 : Tongeren : Gallo-Romeins Museum : Jonas en Maarten met hun diploma "Archeoloog voor 1 dag"!
25 sept 2011: Maarten treedt in de voetsporen van zijn overgrootvader: hij volgt klarinetles en speelt op de klarinet van zijn overgrootvader Pierre Medaer!
03 april 2012 : Julie noteert de bestellingen voor het eten in haar "restaurant"!
Een Betere Wereld
Boodschap in vele talen met info, concrete projecten, vrijwilligerswerk en verslag daarover, geschiedenis van onze regio.
05-03-2022
5 jaartjes geleden...
Wat gaat de tijd toch snel : 5 jaartjes geleden beleefden we de slotaflevering van het succesvolle tv-feuilleton : "Beau Séjour" !
Die dag mocht ik even poseren samen met de hoofdactrice Kato (Lynn van Royen) en figurante Tonny (nu 94 jaar en nog steeds actief als cafébazin).
KLIK op de FOTO
Nog een beeldje dat eigenlijk niet mag ontbreken bij de presentatie "Vroeger en Nu" !
Na heel wat maanden mag ik op maandag 7 maart weer een vertelnamiddag geven in het mooie Woonzorgcentrum " 't Kempken" in Stokkem ! En... de lezing is klaar : een mooie powerpoint met vele beelden uit de dorpen waaruit de residenten komen (van Maaseik tot Maasmechelen). En vermits er iemand bij is die ouder is dan 100 heb ik ook heel "vroege" beelden bijgevoegd : onderwijs , kleding, spelletjes, radio en tv, vervoersmiddelen, dorpsfiguren, ... en natuurlijk eindig ik zoals steeds met info over mijn "Boodschap voor een Betere Wereld": ik toon enkele "grote" talen in diverse lettertekens en natuurlijk dorpsdialecten !
Wat zullen de mensen weer kijken , luisteren naar de verhalen en... vooral... zelf nog interessante gebeurtenissen en verhalen toevoegen !!!
Ik kijk ernaar uit ! Tijd (wanneer was dat ook weer) en ruimte (waar zijn we nu) worden mooi gekoppeld... dat houdt de hersencellen "levendig" !
In een blog als dit "Boodschap voor een Betere Wereld" kunnen en mogen we de ogen niet sluiten voor de oorlog in Oekraïne. Er zijn onderhandelingen en die kunnen misschien leiden tot een "humanitaire" actie : burgers zouden (althans diegenen die het willen) hun land kunnen ontvluchten via een "veilige corridor".
En de soldaten dan? Dat zijn ook mensen !
Kan Rusland deze oorlog stoppen zonder gezichtsverlies ? Het verlies aan mensenlevens is daar precies aan ondergeschikt. Wat is het doel eigenlijk? Een pro-Russische regering installeren in Kiev en dan de bevolking terug laten keren om onder dat regime te "moeten" leven?
Ik vrees dat het een langdurig proces gaat worden en... zoals bij iedere oorlog zijn er vooral verliezers...
Een kruisje op het voorhoofd met "gewijde" assen van verbrande palmtakjes... Een mooie traditie die we op deze Aswoensdag weer mochten meemaken. En ook nog met een bijzonder verhaal erbij...
Eerst was er de uitvaart in Mariaheide, met heel veel volk... indrukwekkend... en tegen de avond de Aswoensdagviering in Meeswijk. En ondertussen hadden we er ééntje in Eisden Dorp : en daar kwam er nog een prachtige traditie bij : "Peirdskeutele Pier". Een dialectwoord voor "paardenvijgen" ! "Pier" kwam traditiegetrouw aan alle aanwezigen een lekker brood je aanbieden. Een traditie die ontstond uit een verhaal dat meer dan 100 jaar geleden gebeurde: Een zekere "Pier" kreeg van pastoor en kerkfabriek een stukje grond om te bewerken en de opbrengst mocht hij voor zich houden. Zo wist de kerkfabriek dat er voor dat lapje grond gezorgd werd. Pier wilde iets terugdoen en... hij beloofde een stuk brood te geven aan iedere aanwezige op Aswoensdag bij het uitdelen van de kruisjes. Maar, hoe groot moest dat "broodje" zijn? En toen werd er overeengekomen dat het een "paardenvijg" ( een peirdskeutel) groot zou zijn...
KLIK op de Foto : "Peirdskeutele Pier" zit vooraan in de kerk van Eisden Dorp, gereed om de broodjes uit te delen... Uiterst rechts zie je nog een stukje van de prachtige hoed van één van de leden van de Raad van 11 (carnaval). Ik heb dan op het einde van de viering uiteraard de tonen van "Alaaf" op het orgel gespeeld !
Prachtige traditie... hopelijk gaat het gebruik nog lang mee !!!
Enkele dagen na zijn gevangenname eind mei 1940 bevond mijn vader zich op transport naar Duitsland. In een konvooi van 4 rijnaken zat hij op de derde boot en ... zag hij de ramp bij Willemstad: boot 2 , de Rhenus 127 liep op een mijn. Hier de vertaling van een Franstalig verslag dat ik maakte voor de fb-groep "België tijdens de Tweede Wereldoorlog". Mijn vader werd daarna naar het krijgsgevangenenkamp gebracht : Stalag XI A : Altengrabow...
De ramp met de “Rhénus 127”
Eén van de somberste drama’s ten tijde van de capitulatie: de ramp met de “Rhénus 127”.
Men schrijft dikwijls over markante feiten maar er zijn ook gebeurtenissen die soms bijna onopgemerkt voorbijgaan en veel te gemakkelijk vergeten worden. De ramp met de “Rhénus 127” kun je hieronder rangschikken. Nochtans was het één van de ergste drama’s, misschien zelfs het allergrootste dat plaats vond vlak na de capitulatie. Een vreselijk bilan : 134 doden, meer dan 200 gekwetsten en verdwenen soldaten: men kent nog niet alle namen…
Het is de odyssee (tocht met vreselijke moeilijkheden) van dit binnenschip (rijnaak) dat bijna 1500 Belgische soldaten (krijgsgevangenen) vervoerde naar Duitsland. Het was een echte odyssee : geforceerde marsen doorheen Vlaanderen onder een blakende zon , doorheen veel stof, met slechts een korst bruin brood per dag; om de dorst te lessen, kregen ze een kom water en als ze geluk hadden enkele steeltjes rabarber die burgers hun aanreikten tijdens hun doortocht.
30 mei 1940. De “achttiendaagse” veldtocht is net voorbij. Duizenden Belgische soldaten worden in gevangenschap afgevoerd. Ze vertrekken via allerlei wegen maar vooral via Nederland omdat in België de bruggen gesprongen zijn en het treinverkeer lam ligt. De Duitsers hebben alles geregeld : via Nederland kunnen de talrijke krijgsgevangenen gemakkelijk met boten over de Rijn naar het “Reich” getransporteerd worden. Onder begeleiding steken de Belgische krijgsgevangenen de grens over om dan naar Walsoorden gebracht te worden van waaruit de lange tocht wordt voortgezet die hen uiteindelijk in Duitsland zal brengen.
Die morgen stopt de overwinnaar zijn menselijk “vee” in 4 rijnaken waar normaal gezien steenkool en/of cement mee vervoerd worden. Dat konvooi vertrekt vanuit de kleine haven van Walsoorden. Aan boord van ieder schip bevinden zich heel samengeperst bijna 1500 krijgsgevangenen. Allen zijn ze dodelijk vermoeid na drie weken uitputtende gevechten en terneergeslagen door de nederlaag. De sfeer is heel somber en gespannen. Met de ogen vol wanhoop proberen ze in de verte nog een strookje land te ontdekken , land dat zij gaan verlaten om het misschien binnen lange tijd of helemaal niet meer weer te zien. Die sfeer vind je in de 4 rijnaken, ook aan boord van de “Rhénus 127” , een boot die de trots was van de rederij tot de overwinnaars er zich meester van maakten.
De “Rhénus 127” is het tweede schip van het konvooi. De 4 rijnaken vorderen langzaam. Ze passeren het “Volkerak” , het “Hellegat” en het “Duivelsgat”. Ze naderen dan Willemstad, een stadje met een bewogen historisch verleden. Het is bijna 19.30 uur. In Willemstad zitten de mensen aan het avondmaal. Daarna willen ze een rustige avond doorbrengen terwijl ze luisteren naar de BBC die het nieuws brengt over de gevechten die nog steeds voortduren (ook na de capitulatie van België en Nederland wordt er nog gevochten : Frankrijk , Noordzee , Engeland…). Maar die plannen worden wreed verstoord…
Plots weerklinkt een vreselijke ontploffing : het is de “Rhénus 127” die op een mijn gelopen is. Dit vreselijke lawaai , precies een donderslag, alarmeert de inwoners. De vensters die geheel waren gebleven tijdens de gevechten in Nederland zowel als de reeds vervangen vensters springen in duizenden stukjes. In de huizen dichtbij de haven storten plafonds in en wankele muren vallen om. Wanneer ze even bekomen zijn van de schrik snellen de inwoners naar de haven. Sirenes huilen en die bijna gekmakende geluiden vermengen zich met kreten van wanhoop en hulpkreten. Een schrikaanjagend schouwspel ontrolt zich voor de ogen van de eerste redders. De tweede rijnaak van het konvooi is in twee gebroken. Een donkere rook stijgt omhoog terwijl het schip snel zinkt. De mensen die als eerste aankomen zien vanuit de straat lichamen die huizenhoog in de lucht geslingerd worden. Het is een verschrikkelijk schouwspel : afgerukte ledematen , onthoofde lichamen , honderden gekwetsten die in het water drijven terwijl ze luid om hulp schreeuwen. Anderen, die mee in het water geslingerd waren, proberen kameraden te redden. De achtersteven is al onder water verdwenen en heeft bijna de helft van de krijgsgevangenen meegesleurd in de diepte. De voorsteven steekt nog boven water uit : gevangenen die zich daar bevinden proberen zich krampachtig vast te houden en schreeuwen om hulp, maar velen van hen storten zich in het vuile en roodkleurende water van het “Hollands Diep”: velen komen niet meer terug aan de oppervlakte…
M.Ernest Hellin, die zich op de “Rhénus 127” bevindt , ziet de oever op ongeveer 200 meter. Hij heeft een gebroken voet, een schouder uit de kom ij en een kwetsuur aan zijn zijde. Hij duikt en dan heeft hij het geluk dat hij zich aan een lange plank kan vastklampen. Hij denkt zich te kunnen redden en voelt zo de pijn niet. Met zijn niet-gekwetste arm om klemt hij de plank en zo kan hij in de richting van de oever zwemmen. Maar vooraleer hij de oever bereikt verliest hij het bewustzijn. Hij heeft het geluk dat hij opgemerkt wordt door een snelle Duitse vedette die de commandant van Willemstad ter plaatse gestuurd heeft met Hollandse zeelieden. Het is helemaal niet gemakkelijk om slachtoffers uit het water te halen : zwarte olie die uit de boot stroomt maakt je handen vettig en als je probeert slachtoffers aan boord van reddingsbootjes te trekken glijden ze uit je handen. Je kunt dan proberen hen vast te pakken bij hun klederen maar dat vertraagt de reddingsoperaties.
Ondertussen bereiken sommige krijgsgevangenen al zwemmend de oever. Ze worden opgevangen door inwoners die al het mogelijke doen om de pijn te verzachten van deze ongelukkige soldaten. De gekwetsten worden verzorgd op de kaden terwijl de gemeentelijke administratie alles in het werk stelt om opvangplaatsen te vinden. Dokters en verpleegsters snellen toe om dokter Schiphorst uit Willemstad te assisteren : deze arts heeft zich bijzonder onderscheiden in het verlenen van hulp. Eerst een dag later komt een Duitse kolonne de gekwetsten ophalen. Men telt er 200. Het is eerst dagen later, na de berging van de “Rhénus 127”, dat men het bilan kan opmaken van deze verschrikkelijke ramp. En de cijfers lopen uiteen: men telt 134 doden maar men weet nog niet hoeveel soldaten vermist zijn. (Een andere bron geeft als cijfers : 166 doden waarvan 42 Walen en 97 Vlamingen terwijl 27 lichamen nog niet geïdentificeerd zijn).
“Dit is het droevige verhaal van de “Rhénus 127”, vertelt M. Hellin bij wijze van conclusie. En hij gaat verder : “Ik vraag u te geloven dat die avond in mijn geheugen gegrift staat met daarbij een beeld van schrik en afgrijzen.”
Bron :
Artikel gerapporteerd door M. Demeyer via het CLHAM (Centre Liégeois d'Histoire et d'Archéologie Militaires)
De vormelingen van Elen keken raar op toen ik een originele kogel toonde : mijn vriend Patrick groef hem op in één van de loopgraven in de Westhoek : zo klein en o zo dodelijk en die komt aangevlogen met een snelheid van 700 m per seconde.
KLIK op de FOTO
Dat maakte indruk... en ik verwees even naar de spelletjes die veel gespeeld worden : dood zoveel mogelijk "vijanden" met alle mogelijke wapens... ook het "shrapnelbolletje" maakte veel indruk...
Hopelijk blijven mijn woorden nog een hele tijd "nazinderen" !
Deze voormiddag gaf ik na een lange corona-tijd weer een lezing over Oorlog en Vrede : ik sprak voor de vormelingen van Elen in de plaatselijke Sint-Petruskerk. Vele thema's werden aangehaald : van pesten tot oorlog : daarbij de twee Wereldoorlogen en natuurlijk ook de oorlog in Orkraïne.
KLIK op de FOTO
De jongeren waren zeer aandachtig , ook toen ik sprak over mijn Boodschap voor een Betere Wereld waarvan de eerste zin luidt :"Wij willen een, veilige wereld..."
Proficiat begeleidsters , proficiat jongeren voor jullie aandacht : een mooi Vormselfeest toegewenst en een - hopelijk - prachtige toekomst !!!
Het is een hele tijd geleden maar nu zijn we er weer klaar voor!
Op zondag 27 februari , om 10 uur , in de kerk van Elen geef ik een verteluurtje (lezingis een zwaar woord voor die jongeren) voor de vormelingen over Oorlog en Vrede: een verhaal met vele beelden en volgende onderwerpen : de situatie van jongeren in de wereld (onderwijs , basisbehoeften, verdwijningen, ...) , van pesten als kleine oorlog naar de grote oorlogen, de ""Groote Oorlog 1914 - 1918 , de Tweede Wereldoorlog , oorlog in Oekraïne (februari 2022) , onze Boodschap voor een Betere Wereld (in 854 talen) en projecten in het buitenland!
We zullen onze keel maar tijdig smeren na zo een lange "rustperiode" !!!
We zijn blijkbaar langzamerhand op weg naar het pre-coronatijdperk... hoewel we er nog niet vanaf zijn...
Er ligt een aanvraag voor van Woonzorgcentrum 't Kempken in Stokkem : een verteluurtje geven over "Vroeger en Nu": dat gaan we uiteraard heel graag doen en... enkele weken daarna over "smokkelen"
Samana Eisden Cité vraagt om hun "Paasfeest" op te luisteren : orgel tijdens de dienst en naderhand liedjes en... eventueel... beelden : maar dan moet er nog voor een scherm gezorgd worden...
Woonzorg Prinsenpark in Genk vraagt een presentatie in de maand mei : thema : Moederdag...
En... wat onze Boodschap voor een Betere Wereld betreft : morgen (zaterdag) wordt Joseph , leider van ons project in Oeganda, geïnterviewd op de radio : een buitenkans om hun specifieke werking (naar meisjes toe) uit te leggen en onze Boodschap voor een Betere wereld voor te lezen en (natuurlijk) te vragen naar vertalingen in lokale Oegandese talen !
We houden u op de hoogte !
Oh ja... dit allemaal tussen de vertalingen door voor de fb-groep : België tijdens de Tweede Wereldoorlog !
In een blog als dit "Boodschap voor een Betere Wereld" kunnen we niet voorbijgaan aan de actuele toestand in Oekraïne. Met onze kleine middelen hebben we sinds bijna 25 jaar een Boodschap voor een Betere Wereld verspreid en vanuit vrijwel elk land in de wereld vertalingen ontvangen! Ook vanuit Rusland en... Oekraïne en Wit-Rusland enz... Overal vind je mensen die vrede willen.
Zondag ga ik spreken over oorlog en vrede bij de vormelingen van Elen: ik spreek zeker over de actuele situatie en "probeer" de omstandigheden te schetsen. De geheime agenda's... die ken ik ook niet... Ik zal dan de toestand koppelen aan de Wereldoorlogen en aan de inspanningen via de Boodschap...
Een foto van de plek waar via de oude bedding het water uit de bronnen van de Vrietselbeek weer naar de "beek" zal stromen en zo verder zal "glijden" tot in de Maas. Voorlopig staat die oude bedding nog voor het laatste stuk droog maar... er wordt een oplossing gezocht: op een bepaalde plaats verdwijnt het water in de grond... dus nog een beetje geduld en de Vrietselbeek zal weer vol zuiver water staan... Nu komt er nog steeds water (je ziet een beetje op de foto) uit het kanaal.
Het laatste jaarvoorde fusie van de 5 kerkdorpen :Lanklaar , Stokkem , Dilsen , Rotem en Elen, namelijk1970, werd herdacht op een mooie plaquette. Een prachtig document voor de Lanklaarse dorpsgeschiedenis en tegelijkertijd voor onze familie.
KLIK op de FOTO
Op de plaquette staat immers mijn schoonvader ,Theo Conings, mooi vermeld als de laatste burgemeester van de zelfstandige gemeente Lanklaar. Ons dorp werd bij die fusie genoemd als de "mooiste" bruid van de 5. Het werd even Dilsen... maar omdat Stokkem reeds lang stadsrechten had plakte men die naam eraan vast en... het werd "Stad Dilsen-Stokkem"...
Deze keer een korter artikel over één van de vele verzetshelden: geweldig bij deze man is het feit dat hij heel vermoedelijk het leven van 40 gijzelaars gered heeft ... lees de laatste lijntjes van het artikel maar...
GRIDELET Eugène
Deze gefusilleerde weerstander werd geboren in Soy ( provincie Luxemburg/België) op 16-10-1908. Hij werd geëxecuteerd te Luik op 19-02-1943. Motief van de executie : weerstander. Hij was vrijgezel en had als beroep : chauffeur/mecanicien. Eugène woonde in Spa, avenue de Marteau, 188. Hij was 10 keer getroffen bij zijn arrestatie op 2 december 1942. Na een korte hospitalisering in het militaire ziekenhuis Saint-Laurent in Luik werd hij op 26 januari 1943 overgebracht naar de militaire gevangenis Saint-Léonard in Luik .
Eugène had op 16 september 1942 deelgenomen aan de aanslag op de rexist RONDOZ (provinciaal raadslid) op aanraden van REUL. Als lid van het Onafhankelijkheidsfront nam hij deel aan het dynamiteren van de “Werbestelle” in Luik, Boulevard de la Sauvinière, 135 ter. Hij werd dan gehuisvest bij een zekere DEFRESNE in Chênée : deze bleek echter een tipgever te zijn voor de Duitse Feldgendarmerie en Gridelet werd dan ook aangehouden in de woning van Defresne. Dat verliep als volgt : Degresne belde naar de Feldgendarmerie en vroeg aan Gridelet om te antwoorden wanneer er een telefoonoproep binnen zou komen. En de oproep kwam , maar het was de Sicherheitsdienst die belde. Gridelet antwoordde dat het “pakje” gereed was. Daarop werd het huis omsingeld. Gridelet verdedigde zich maar werd gekwetst. Tijdens het proces werd er door een dame genaamd Houdoy tegen hem getuigd. Defresne werd later in zijn winkel neergeschoten door 2 leden van een speciale eenheid : Thomas Richard en Piquon Lambert (05 mei 1944 om 15 uur). Gridelet bracht zijn laatste nacht door op de Citadelle in het gezelschap van Descy en Loyens. Op 4 februari 1943 werd hij veroordeeld door het Feldkriegsgericht Stelle Lüttich (Duits oorlogstribunaal waarvan er één zetelde in het paleis te Luik). Gridelet werd gefusilleerd op vrijdag 19 februari om 07.30 uur. Hij werd begraven op de Citadelle te Luik (perk van de gefusilleerden). Op 4 juni 1945 werd hij herbegraven op het ereperk te Spa . Je vindt in deze stad 3 monumenten waarop je zijn naam aantreft : de grafzuil Eugène GRIDELET in het “Parc de Sept Heures” (openbare wandelplaats / promenade) , het gedenkteken voor de doden en het monument opgedragen aan de slachtoffers 1940-1945. Op de Citadelle van Luik , perk der gefusilleerden, bevindt zich een herdenkingskruis met zijn naam (kruis nr 2202, 10de kruis , rij H).
Belangrijk om te onthouden over GRIDELET Eugène is zeker het volgende: In de nacht van 1 op 2 december werden 40 inwoners van Spa als gijzelaars gevangen genomen. Dit was als represaille op het feit dat er verschillende sabotagedaden waren gepleegd in de omgeving. Zij werden niet terechtgesteld omdat Eugène GRIDELET een groot offer bracht : toen hij gevangen genomen was door de Duitsers verklaarde hij dat hij verantwoordelijk was voor al deze sabotagedaden !
We beleven op dit ogenblik een periode vol dreiging... zal het blijven bij "gespierde taal"? Het probleem in Oekraïne is niet eenvoudig... In deze bijdrage keren we weer terug naar WOII : het verzet, aan de hand van 2 bronnen...
HET VERZET in BELGIË
Het Onafhankelijkheidsfront en de Gewapende Partizanen .
Op 28 mei , 18 dagen na de inval van de Duitse troepen op het Belgisch grondgebied , geeft België zich over aan het nazibewind. Het verzet organiseert zich snel. Verschillende groepen van diverse politieke stromingen gaan samenwerken: daarin spelen de communisten een belangrijke rol. In juli 1940 nemen communistische arbeiders het initiatief om de eerste syndicale gevechtseenheden te vormen in de Luikse metaalindustrie, o.a. in Ougrée-Marihaye. Hun doelstelling : op clandestiene wijze de verdediging van de arbeiders reorganiseren en kleine dagbladen uitgeven die oproepen tot verzet. De communist Louis Neuray gaat nog verder: als hoofdafgevaardigde van de fabriek ACEC (Ateliers de Constructions Électriques de Charleroi) in Herstal organiseert hij in december 1940 een staking met als eis loonsverhoging . Dat gebeurt korte tijd voor zijn aanhouding. De communistische militante Suzanne Grégoire leidt op 18 april 1941 in Luik een manifestatie tegen de te lage lonen en het tekort aan voedsel. Over heel het land , van de textielindustrie in Gent tot in de mijnen van de Borinage neemt het aantal stakingen toe. In mei 1941 heeft in België één van de grootste West-Europese verzetsacties plaats. Ze vindt plaats exact op 10 mei als een soort “herdenking” van de Duitse inval een jaar eerder. Julien Lahaut , later voorzitter van de Belgische Communistische Partij, slaagt erin Cockerill stil te leggen, namelijk door een staking in de grote staalfabriek van Seraing. De oproep verspreidt zich snel en 100.000 arbeiders van aan Samber en Maas tot in het Noorden van Frankrijk staken gedurende een week. Een talrijke menigte bevindt zich in Seraing tegenover de Duitse militaire politie die zich gereed houdt om te schieten. De “Staking van de 100.000” eindigt succesvol op 21 mei : een grote lading aardappelen wordt aangevoerd en uitgedeeld onder de arbeidersgezinnen.
In maart 1941 worden het Onafhankelijkheidsfront en de Gewapende Partizanen gevormd op initiatief van de Belgische Communistische Partij. Het is de eerste Belgische verzetsbeweging naast het Geheim Leger dat voornamelijk samengesteld is uit officieren die trouw zijn aan de Belgische regering die zich in ballingschap in Londen bevindt. Het Geheim Leger is beter bewapend , heeft meer financiële middelen , krijgt meer informatie en wordt gedurende de bezetting meer geapprecieerd dan het Onafhankelijkheidsfront.
1941 : het clandestiene verzet breidt zich uit , wordt intenser.
Op 22 juni 1941 vallen de nazi’s de Sovjet-Unie aan: de operatie Barbarossa. 1800 Belgische linkse militanten – waaronder Lahaut - worden aangehouden en naar concentratiekampen gestuurd. Daardoor wordt het moeilijker om clandestiene acties te ondernemen. Honderden verzetslieden en communisten verbergen zich om te ontsnappen aan de nazi-politie. Ze organiseren vluchtroutes en onderduikadressen, spreken artsen aan en mensen om valse identiteitspapieren te maken en zorgen voor voedingszegels. Verzetsgroepen verschuilen zich in het Zuiden van Luxemburg, in de regio van Ourthe en Amblève en in Limburg. Tegen collaborateurs wordt opgetreden, hun woningen worden vernield en men zorgt ervoor dat ze slechts met heel veel moeite kunnen vergaderen.
Een welgekend verhaal is dat van de valse “Soir”. Na de Duitse invasie in 1940 wordt de krant Le Soir geleid door collaborerende journalisten (de krant wordt dan “le Soir volé – de gestolen Soir genoemd) . Voormalige journalisten (zoals de toekomstige communistische volksvertegenwoordiger Fernand Demany) en leden van het Onafhankelijkheidsfront (FI : Front Indépendant) lanceren het idee om een “valse” Soir uit te geven op 11 november 1943 om het einde van de Eerste Wereldoorlog te herdenken, einde dat plaatsvond juist 25 jaar eerder. Deze “nepkrant” wordt uitgegeven en verdeeld in 50.000 exemplaren en krijgt internationale faam omwille van de humor waarmee de nazi propaganda tegenover de vijand wordt omgedraaid.
Naast deze krant worden duizenden clandestiene kranten dagelijks uitgedeeld , o.a. in de fabrieken. Via geldinzamelingen helpt men families van politieke gevangenen. Vluchtelingen worden verborgen alsook personen die vluchten voor verplichte tewerkstelling in Duitsland. Ook wordt hulp geboden aan vluchtelingen uit de Sovjet-Unie. Ivan Mokan , een krijgsgevangene die gedeporteerd was naar de mijn van Zwartberg in Limburg slaagt erin te ontsnappen. Hij sluit zich later aan bij het verzet in het “Pays Noir” (streek rond Charleroi in Henegouwen) terwijl Evgueni Dotsenko een groep verzetslieden gaat leiden in de regio Luik : deze groep telt vluchtelingen/landgenoten uit de Sovjet-Unie. Omwille van de dagelijkse voorbeeldige en harde gevechten stijgt de populariteit van de Belgische communisten in heel het land. Die populariteit van de communistische groeperingen wordt mede vergroot door de overwinningen van de Sovjets aan het oostfront: deze geven vertrouwen aan de volkeren in alle bezette gebieden, vooral 3 belangrijke Duitse nederlagen : de slag om Moskou (1941) , de nederlaag van de Duitse troepen bij Stalingrad (1942) en bij Koersk (1943) : het zijn 3 belangrijke keerpunten.
Een breed anti-fascistisch front. In het verzet nemen vele vrouwen belangrijke taken op zich: zo zijn er bijvoorbeeld Lucienne Bouffioux, Yvonne Ledoux, Yvonne Paradis en Marcelle Leroy. Andere vrouwen zoals Fanny Beznos-Jacquemotte en Buntea Crupnic-Smesman zijn al met ballingschap moeten gaan voor de oorlog. Zo ook de mannen Ignace Lapiower en Andor Bérei. Het zijn joden, Hongaren, Roemenen of Polen, maar zij aarzelen niet om te strijden voor de onafhankelijkheid van België en de overwinning op het fascisme.
Het verzet heeft een geweldig succes in België. Louis van Bussel en zijn groep uit Leuven zijn één van de meest succesvolle weerstandsgroepen door hun zeer geslaagde sabotagedaden ten aanzien van de spoorwegen. Op 30 juli 1943 voorkomen ze een belangrijke Duitse actie door een trein te laten ontsporen in Oud-Heverlee op de lijn Leuven-Ottignies. Eén generaal , twee kolonels, 20 officieren en 285 Duitse soldaten komen hierbij om.
Tussen 1942 en 1944 schakelt het communistisch Vlaams verzet een 50-tal fascisten van het VNV uit: het zijn leden van de Vlaamse collaboratiebeweging van Staf De Clerq die in Brabant veel terreur zaait. Het vermelden waard is zeker het werk van de Antwerpse dokwerkers die sinds de jaren 1930 zorgen voor de opvang van politieke bannelingen uit Italië en Duitsland. René Dillen , voorzitter van de Belgische Communistische Partij te Antwerpen is één van de eerste gevangenen die overgebracht worden naar het vreselijke fort van Breendonk. Weldra komt daar ook Jef Van Extergem terecht: hij is het hoofd van de Vlaamse afdeling van Antwerpen de BCP. Beiden zullen niet uit de kampen terugkeren.
Wanneer de Engelsen de haven van Antwerpen heroveren in oktober 1944 doen zij beroep op de gewapende partizanen. De dokwerkers leveren ook hun bijdrage door ervoor te zorgen dat de bevoorrading via de haven blijvend kan functioneren. Eén communistische dokwerker , Frans van den Branden, vertelt : “Wij hebben munitie uitgeladen terwijl bommen neervielen over Antwerpen.” Het is te danken aan de preventieve acties van het verzet dat de nazi’s er tijdens hun aftocht niet in geslaagd zijn de haven onbruikbaar te maken. In de Limburgse verzetsgroepen zijn spoorwegarbeiders en mijnwerkers de best opgeleide weerstanders van het Onafhankelijkheidsfront. In heel het land zijn er talrijke heldendaden van arbeiders die op die wijze de nederlaag van de nazi’s voorbereiden. Dat is een heel ander beeld dat datgene dat sommigen proberen te schilderen van een Vlaamse collaboratie en een Waals verzet hoewel het verzet in de Franstalige kant van het land wel heviger was.
We maken van dit zeer winderige weekend ( - wat een mooie alliteratie -) gebruik om een aantal vertalingen te maken van het Frans naar het Nederlands. Het gaat weer om de Tweede Wereldoorlog en ook deze keer over het Verzet: de organisatie en planning van diverse groepen en het leven van gefusilleerde of in concentratiekampen overleden verzetslieden.
Telkens weer krijg je schrijnende verhalen te lezen... maar ze zijn levens-echt... De tekst wordt dan door Kevin Follong geplaats op facebook bij de groep : België tijdens de Tweede Wereldoorlog.
Daarnaast bereiden we een lezing voor : "Grepen ujit de geschiedenis van Limburg"... met nadruk op het "smokkelen". De lezing zal doorgaan op 2 april in zaal Den Ichter in Oudsbergen (14 uur)... dus duiken we nu ook in "smokkelverfhalen". Als werktitel koos ik : "Wanneer de boter smelt..."
Hoe snel evolueert alles? Waar is de tijd van de vele postkaarten die verstuurd en verzameld werden? Zo bouwde onze kleinzoon Thibault een mooie verzameling postkaarten uit met "kastelen" ! En... wanneer oma en opa op reis waren , dan werd er een kaartje gestuurd.
KLIK op de FOTO : Zuid-Duitsland : kasteel : Neuschwanstein: de keerzijde...
Fijn dat dergelijke kaarten met opa's (mijn) handschrift bewaard worden maar... de reisfoto's , dat is nu allemaal digitaal...
Beste blogberzoek(st)er : vandaag vraag ik je hulp... als je wil...
Zoon Bart (Medaer) doet mee aan een fotowedstrijd bij de groep Xtremechasing Stormchasers op facebook . Ga even naar zijn pagina (bij facebook : zoeken : Bart Medaer) of de mijne op facebook en volg de aanduiding : even klikken op de site van de wedstrijd en dan op de foto van Bart : het prachtige sneeuwkristal !
In een prachtige afscheidsviering namen we afscheid van "pake" , de schoonvader van onze zoon Luc...
KLIK op de FOTO : één van de talloze herinneringsfoto's... : samen een glaasje drinken en een beetje taart eten bij een kopje koffie : we vinden het heel gewoon... maar het wordt zo buitengewoon na een afscheid...
Talrijk zijn de verhalen... en zo blijft hij toch op één of andere wijze bij ons... in ons hart !
Vandaag is het exact 9 jaartjes geleden dat we thuis aan het musiceren waren ! Jonas op viool , Maarten op klarinet (instrument van mijn papa , zijn overgrootvader) en ikzelf aan het "orgel".
Wat was dat toch altijd heerlijk !!!
KLIK op de FOTO
Maarten heeft zijn klarinetstudies afgemaakt en speelt in een harmonie en bij gelegenheid elders (hij studeert 2de Jaar Unief)... Jonas heeft gestudeerd (Bachelor) en heeft de viool opzij gelegd maar speelt af en toe op een elektrische viool. En ondergetekende , opa , houdt het nog altijd vol : met synthesizer in rusthuizen en in de kerk op orgel...
Ik heb meer dan 80 lezingen gegeven over de Eerste Wereldoorlog en nu ben ik in contact met mensen die publiceren over WOII . Soms hebben ze teksten in het Frans en dan vind ik het jammer dat daar een vertaling van gemaakt wordt met Google Translate: je komt dan zaken tegen zoals : il a été tué à l'intérieur (de sa maison) : dat geeft dan in vertaling : hij werd gedood in het binnenland... Dus... zet ik me regelmatig aan het vertalen : in dit geval is een reeks bezig over "weerstand" : een voorbeeld : ik maakte deze vertaling over het lot van een priester: indrukwekkend dramatisch...
Abbé Bougard
“Abbé” ( - “priester” of “pastoor” : we zullen hem in de tekst” abbé” blijven noemen -) Alphonse Bougard , zoon van eenvoudige arbeiders, werd geboren in Carnières ( deelgemeente van Morlanwez in Henegouwen) op 15 juli 1900. Zijn studies deed hij aan het “Institut Saint-Joseph” in La Louvière en aan het “Institut des Frères Marianistes” in Rêves. Zijn humaniora vervolledigde hij in Fribourg vanwaar hij verder gaat naar La Rochelle. Ook studeert hij in het Klein Seminarie “Bonne-Espérance” en vervolgens gaat hij naar het Groot Seminarie (priesteropleiding) in Doornik waar hij tot priester gewijd wordt in 1927. Daarna krijgt hij een aanstelling als kapelaan in Pâturage. Na de grauwvuurontploffing in de mijn op het domein Lambrechies ( - Op 15 mei 1934 sterven 35 mijnwerkers in een grauwvuurontploffing : 2 dagen later sterven 22 redders… -) is abbé Bougard snel ter plaatse : hij daalt ook af in de mijn waar hij al het mogelijke doet om te helpen ; daarna wordt het stil rondom hem. In 1935 wordt hij kapelaan in de parochie Saint-Lambert in Courcelles en godsdienstleraar in de Middelbare Meisjesschool in Trazegnies. Hij is de vriend van de eenvoudige mensen, vergeet de ouderen niet, is zeer actief en helpt waar hij kan. In september 1939 wordt hij opgeroepen om zijn Regiment te vervoegen , het 5de Jagers te Voet. En dan komt de oorlog. Abbé Bougard is op zijn post , neemt deel aan gevechten en zijn gedrag is voorbeeldig. Jammer genoeg wordt hij getroffen door een kogel in de nieren. Men moet hem evacueren: voor hem is de oorlog aan het front voorbij. Hij keert terug naar zijn parochie en hij denkt al na over weerstand. In Courcelles organiseert hij de eerste weerstandsbeweging. In zijn preken komt hij uit voor zijn mening en laat hij niet na “zaken” te vertellen over mensen die zich opstellen als knechten van het nazisme. Op 11 februari wordt hij opgepakt door de Gestapo die hem overbrengt naar Breendonk. Na een kort verblijf in de gevangenis van Saint-Gilles vinden we hem terug in Bochum en daarna in het concentratiekamp van Esterwegen. Eind mei 1944 wordt abbé Bougard overgebracht naar de gevangenis Gross-Sterlitz in Opper-Silezië. Zijn zelfopoffering kan hem niet afhouden van een laatste lotsbestemming : een goedaardige kwetsuur aan een vinger wordt een “flegmone” (infectieuze ontsteking) . De wonde is lelijk , de pijn verschrikkelijk, maar hij verdraagt alles door de gedachte “de Overwinning is nabij”. In november 1944 sterft abbé Bougard als een dappere man in het kamp Gross-Rosen...
Onze 4 kleinkinderen: foto 1 : Maarten en Jonas foto 2: Thibault en Julie ! foto 3: Thibault en Julie worden groter! foto 4: Julieke bij de kerstman foto 5: Thibault als cowboy in de turnles! foto 6: Julieke 31 maart 2007: ik word groter! foto 7: 11 april 2007: de 4 schatten van kleinkinderen samen met opa. foto 8: Moederdag: Kleindochter Julieke en haar mama Jill.
Gastenboek
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
