Zaterdagavond net voor de NVA-nieuwjaarsreceptie in de Nekkerhal probeerde Bart De Wever op het nieuws uit te leggen dat de modale burger niet hoeft te klagen over de besparingen van deze rechts-liberale regering. Jan Modaal krijgt zo maar eventjes 500 euro meer in zijn loonzakje dank zij de belastingverlaging, zei de Grote Leider fier. Maar hij vergat erbij te vertellen dat diezelfde Jan Modaal 350 euro meer zal moeten betalen alleen al voor zijn elektriciteitsrekening. En dan zijn er nog de heffingen die deze regering heeft doorgevoerd. Euforisch hoeft men hierbij niet te worden.
Bart De Wever wil ook besparen in de sociale zekerheid , om te beginnen moeten de werkeloosheidsuitbetalingen door de vakbonden afgenomen worden. Een typische rechtse redenering van een partij die voortdurend de loontrekkenden viseert, maar vergeet dat het meeste belastinggeld niet van de zelfstandigen of bedrijven komt, maar wel van de loontrekkende Jan Modaal. Een vraagje voor Bart: kan er ook niet bespaard worden in de financiering van de politieke partijen? Of is dat een domme vraag?
Theo Francken , staatssecretaris van Asiel en Migratie, gaat naar aanleiding van gebeurtenissen in Keulen als onderdeel van de integratiecursussen voor vluchtelingen , de gelijkwaardigheid van de vrouw in onze westerse cultuur uitdrukkelijk aan bod laten komen. Mooi initiatief, want asielzoekers en vluchtelingen moeten zo goed mogelijk onze cultuur en waarden en normen assimileren.
Dat Francken nu met dit initiatief komt , is geen toeval. Zo suggereert hij dat er een link bestaat tussen vluchtelingen en criminaliteit en voor de doorsnee-burger zijn beiden synoniem van elkaar.
Hij volgt hierbij het voorbeeld van zijn Grote Leider Bart die in een eerder stadium van de vluchtelingencrisis een link legde tussen vluchtelingen en de mogelijke teleurgang van onze sociale zekerheid.
Zo spelen ze handig in op gebeurtenissen : het levert de NVA veel stemmen op bij de doorsnee-burger en het houdt het extreem-rechtse deel van de achterban (de overgelopen VlaamsBlok -kiezers) binnen de NVA .
Rik Torfs verwoordt zijn gedachten helder en lucide. Maar gelukkig is hij ook maar een mens en heeft hij af en toe ook een minder helder moment. Zoals gisteravond bij Bart Schols in De Afspraak. Zo beweerde hij dat de gruweldaden van IS in het Oosten en het Westen niets met godsdienst te maken hebben: diegenen die de gruweldaden plegen zijn terroristen die onder invloed van drugs of omwille van sociale omstandigheden komen tot deze monsterachtigheden en ze gebruiken de godsdienst als een vlag waarachter ze zich schuilen om hun gruweldaden te verrechtvaardigen.
Nu neem ik graag aan dat de radicalisering van Islamjongeren een complex gegeven is, dat niet eenduidig kan verklaard worden, maar beweren dat godsdienst (Islam) hierbij niet aan de basis ligt, is de waarheid geweld aandoen. Anders moet Rik Torfs het maar eens vragen aan de wanhopige moeders die hun zoon zagen radicaliseren en vervolgens naar Syrie zagen trekken. Zij vermelden als begin van hun radicalisering bijna altijd veelvuldig bidden en de koran lezen, veelvuldig moskeebezoek. De Syriestrijders en IS-strijders die in het Westen aanslagen plegen, halen hun motivatie uit hun interpretatie van de Koran.
Godsdienst kan motiveren tot grootse en mooie dingen, maar kan eveneens aanzetten tot extreem gedachtengoed met gruweldaden tot gevolg. Nog niet zolang geleden had ook de roomskatholieke kerk haar strijders voor het geloof, die het nodig vonden naar Afrika, Amerika of Azie te trekken om het ene ware geloof aan de bewoners van die continenten te verkondigen (of op te dringen). De Congostrijders (missionarissen) waren ook jonge mannen die in de fleur van hun leven (vreedzaam) naar vreemde landen trokken zoals nu de Syriestrijders die (op een gruwelijke manier) hun geloof willen opdringen. Tussen Congostrijders en Syriestrijders is er alleen maar een graadverschil.
Het welles nietes spelletje tussen voorstanders en tegenstanders van de euthanasiewet gaat nog altijd zijn gangetje. Men slaat elkaar met argumenten om de oren die men vooral in de verslagen van de parlementaire commissies meent te vinden en die dan hun gelijk moeten aantonen in de discussie rond de vraag " Hebben ziekenhuizen het recht binnen hun instelling euthanasie te weigeren?". Vooral de tegenstanders van de euthanasiewet en dus medestanders van De Kesel zijn daar zeer bedreven in; na de klacht tegen een zorgcentrum in Diest (het weigerde een "euthanasiearts" de toegang tot de instelling) kwamen dan weer vooral de voorstanders van de euthanasiewet in actie.
De wettekst zelf van de euthanasiewet zegt niets omtrent ziekenhuizen in de euthanasiewet. Als je de parlementaire commissieverslagen leest kun je zowel passages aanhalen die De Kesel gelijkgeven, als passages die De Kesel ongelijk geven. Elke partij in deze discussie haalt die passages aan die hun gelijk aantonen en verzwijgt die passages die hun ongelijk aantonen.
Zo kan men bezig blijven. Mijn standpunt: de wet zelf zegt niets omtrent wat de ziekenhuizen al of niet kunnen doen. Lees hierover de tekst van artikel 14 van de wet. Voor de interpretatie van artikel 14 kun je zowel argumenten pro als contra vinden in de commissieverslagen. Wel is het zo dat meerdere amendementen zijn ingediend om de ziekenhuizen in de wettekst te krijgen maar die zijn telkens meerderheid tegen minderheid weggestemd.
