Foto
Inhoud blog
  • Aangebrand
  • Uitstel…
  • Dinsdag, na Piekernacht, Humodag
  • De tijd vliegt snel
  • maandag 18 februari
  • En toch…
  • Verhuisd
  • Daar is ze weer
  • Honingzoet
  • De oplossing
    Foto

    Herman en Paz

    Foto
    Dries
    Foto
    Lief en PJan
    Foto
    Wout en Frauke
    Zoeken in blog

    Eén van de club

    16-02-2013
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Verhuisd

    Vandaag wonen we precies drie maanden in ons nieuwe nest .

    Zes maanden lang hebben we gewerkt als koelies om het hier –samen met een vriend- totaal te renoveren.

    De elektriciteit, die totaal vernieuwd moest worden, het bezettingswerk en het plaatsen van nieuwe ramen werden door gespecialiseerde firma’s uitgevoerd, maar al de rest deden we zelf en dat was nogal wat : uitbreken van vloeren, één hele muur en een monumentale schouw.
    De oude keuken, badkamer, douchekamer, ingebouwde vestiairekast, binnendeuren en -kaders werden eveneens uitgebroken en weggebracht naar het kringlooppark.
    Ons oude aanhangwagentje heeft gouden diensten bewezen, want in totaal is er zo’n 6 ton puin en afbraakhout mee vervoerd en -voor zover het niet door de leverancier werd aan huis geleverd- ongeveer evenveel gewicht aan nieuw materiaal terug binnengebracht.
    Het chappen, vloeren, betegelen, monteren en plaatsen van keuken- en badkamermeubilair, afschuren, schilderen, denken, plannen, aankopen…verliepen over het algemeen zonder hindernissen.
    Vooral de kunde en adviezen van onze klussende vriend waren  van onschatbare waarde.
    Ook onze ouder wordende lijvekes hebben dat goed gedaan, hoewel het naar het einde toe  hoog tijd werd dat we wat rust kregen, maar : het resultaat mag gezien worden.
     
    Zowat iedereen die we nu ontmoeten vraagt ons of we het wel kunnen gewoon worden in deze totaal verschillende omgeving.
    We komen immers uit een groene, zeer rustige omgeving in de Noorderkempen en wonen nu in een gebouw in de stadsrand met 12 verdiepingen, waarin 100 appartementen.
    Wij kunnen telkens uit de grond van ons hart verzekeren dat wij ons hier zó intens goed voelen; dat zeggen we zelfs meerdere keren per dag tegen elkaar.
    Dit is de juiste beslissing op het perfecte moment geweest : we waren in staat om nog zeer veel zelf te doen, waardoor we de kosten konden drukken en het appartement helemaal naar onze zin afwerken.
    Het gebouw heeft alle voor ons nuttige diensten in de directe omgeving, is zeer rustig en qua groen missen we niets !
    Vooraan, waar living en keuken liggen,  kijken we uit op een plein met oude bomen, die vooral in de zomer de gebouwen aan de overzijde camoufleren en aan de achterzijde, waar de slaapkamers liggen kijken we uit op het groene gebied van de universiteitscampus.
    Middelheimpark is vlakbij : "onze" prachtige tuin, die we niet zelf moeten onderhouden!

    Als ik straks weer toneelrepetities heb, kan ik met de fiets of tevoet naar Dionteater, want het is slechts 2 km hiervandaan.
    Zus Jeske woont om de hoek en mijn ouders eveneens op 2 km. Zelfs de kleinkinderen wonen zoveel dichterbij, zonder daarbij  hun ouders  te vergeten natuurlijk.

    Komt het door de rust na al dat zware werk? In elk geval verkeren we na drie maanden nog steeds in een euforie om onze mooie nieuwe woning.


    >> Reageer (4)
    15-02-2013
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Daar is ze weer

    Het kriebelt al een hele tijd om het bloggen weer op te nemen, maar er is zoveel gebeurd dat alles chronologisch  weergeven een haast onbegonnen zaak is.

    Wat doen we dan?

    Juist!

    Het eerste wat vandaag bij me opkomt gewoon neerschrijven.

    Op de Facebookpagina van een van onze jonge acteurs in Dionteater las ik vandaag : “Ik heb nog één ticket over voor vanavond, 'De Explicateur' in CC De Kern in Wilrijk. Iemand nog zin om mee te gaan? “

    Natuurlijk verwacht zo’n gast liefst een hoop positieve reacties van jong vrouwelijk schoon, maar tegen beter weten in, stuur ik hem een bericht dat ik wel geïnteresseerd ben en kijk :

    Ik ben de uitverkorene J

    Dus ga ik vanavond naar theater met een vlotte kerel die er geen graten in ziet om met een grootmoeder uit te gaan.

    Heerlijk, toch?


    >> Reageer (4)
    24-11-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Honingzoet

     

    Mijn lief ging eergisteren naar de dokter en nam een staaltje
    ochtendurine mee. Vandaag mocht hij bellen voor de uitslag.
    Dokter zoekt de resultaten op en dan hoor ik haar uitroepen :

    -Herman! Wat heb jij uitgespookt? Jouw suiker staat
    alarmerend hoog!(
    iets waarvoor hij helemaal niet op controle
    was gegaan en waarmee hij ook nooit problemen heeft gehad).

    -WIJ (nee : GIJ, schat!) hebben een potje gepakt waarin
     honing heeft gezeten, Dokter. Dat stond bij de lege
     confituurpotjes…zou het daarvan kunnen komen?
    En als ik  zulke hoge suikerwaarden  heb, zou ik daar dan
    geen last moeten van hebben?

    Dokter barst in lachen uit en beaamt dat bij zulke hoge cijfers
    inderdaad wel iets te  merken zou zijn. In elk geval moet
    Herman volgende week nog een routine bloedonderzoek
    laten uitvoeren. Als ik had geweten dat hij een van die
    lege potjes had gepakt, had ik dat nog eens extra afgewassen!


    >> Reageer (10)
    12-11-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.De oplossing

    Die foto wou ik toch nog maken vooraleer de vreemde vogel een begrafenis zou krijgen of in de pot zou belanden… Dus sprong ik opnieuw op de fiets en maakte hetzelfde bosritje. Vandaag is er vreemd genoeg geen wandelaar te zien, hoewel het even mooi weer is als gisteren. Zaterdag is blijkbaar nog steeds boodschappen- of autowasdag, denk ik.

    Leo C is in de boomgaard aan het werk, maar hij weet ondertussen dat de gecrashte vogel een frankolijn is : een  Zuid-Afrikaanse fazantachtige. Hoogstwaarschijnlijk werd die voor de jacht uitgezet, omdat dit met inlandse fazanten verboden is. De klauwen waren bijgeknipt, zodat hij niet kon scharrelen naar voedsel en dus van voederplaatsen afhankelijk zou zijn, waar hij dan weer gemakkelijk geschoten kon worden. Dat verbod geldt alleen voor inlandse fazanten, maar exoten zoals deze frankolijn mogen dan weer niet ingevoerd worden. Hoe daaraan ontsnapt is, is een ander raadsel…

    Mijn pietje zit dan ook nog eens goed in het vlees en tenzij ik hem zou opeisen, zouden ze hem aan een vriend/kok geven om te bereiden.

    Ik heb alleen de foto’s mee naar huis gebracht, want met  zo’n vogel leeghalen  en pluimen heb ik –op één enkele kip na- geen ervaring. Die kip van destijds was trouwens zo taai als leder, hoewel het een jong dier was. Waarschijnlijk had ik ze te snel na de slacht klaargemaakt. Dus hoop ik dat die kok “mijn” frankolijn op een smakelijker manier op tafel zet.

    Hierbij dus de plaatjes...                 

        
       

    >> Reageer (5)
    11-11-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Vreemde vogel

    Een geweldige smak tegen de glazen terrasdeur doet me van mijn stoel opspringen.

    Een houtduif, die zich te pletter heeft gevlogen, denk ik. Maar de kamikazevogel die op het terras ligt te trekkebenen is een voor mij onbekende soort. Ik ga voorlopig niet te dichtbij om hem geen extra stress te bezorgen : misschien komt hij seffens bij en kan hij verder vliegen.

    Enkele minuten later ligt hij helaas roerloos en met gesloten ogen. Van op een afstand meende ik er een roofvogel in te herkennen, maar nu ik hem goed kan bekijken geraak ik er niet wijs uit : 30 à 35 cm groot, bek van een kip , witte poten en een prachtig verenkleed : lichtgekleurde veertjes met zwarte rand,  een zwartbruine brede, gespleten, korte staart. En “fazantachtige” vleugelpennen. Mijn vogelboek brengt geen uitkomst; het dichtstbij komt nog de kwartelkoning(maar die heeft zo geen sterke staart) en het auerhoen (zo goed als uitgestorven). Als dit een zeldzame soort is, moet ik het melden in het Bezoekerscentrum van Zoerselbos en ik ga op zoek naar een geschikte kartonnen doos. De vogel wordt voorzichtig in de doos gelegd en ik fiets met mijn raadselachtige vondst naar het Bezoekerscentrum.

    Leo Cautereels, een autoriteit voor wat Zoerselbos en Zoerselse geschiedenis betreft, zit in de woonkamer. Hij is stomverbaasd als hij de onfortuinlijke vogel ziet, onderzoekt hem minutenlang en kan hem niet thuisbrengen. Er wordt een vogelencyclopedie bijgehaald, maar ook hij komt niet verder dan wat ik al dacht : een hoenderachtige, maar nooit gezien…

    Toch goed dat ik het diertje naar hier bracht, hij is duidelijk ook geïntrigeerd, gaat het verder laten onderzoeken en mij opbellen als het resultaat bekend is. De plaats en tijd van het vliegongeluk wordt nog genoteerd en dan fiets ik door de late herfstzon terug naar huis. Ik heb het bospad genomen en moet geregeld slalommen om de vele wandelaars te ontwijken.

    Stom, dat ik geen foto heb genomen van mijn rare vogel, denk ik nu…

    Toemaatje : het woord “hoender” is niet direct iets wat je dagelijks in de mond neemt, getuige daarvan volgende anekdote …

    Toen onze zonen nog zoontjes waren, bezocht Herman samen met hen de Antwerpse dierentuin, met een speciale rondleiding “achter de coulissen”. Bij thuiskomst rolde het er over-enthousiast uit : “Mama-mama! We hebben HOEREkuikens gezien!!!”

     


    >> Reageer (2)
    11-09-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Oude stinker
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    Opgetogen nam ik het dikke pak mee naar huis, met de plechtige belofte het na gebruik persoonlijk aan onze costumière terug te bezorgen.

    Sms naar Adam : “Echte soutane gevonden! Laat maar weten hoe ze naar Holland moet”.

    Adam speelt binnenkort een pastoor uit de vorige eeuw en omdat het Miertheater uit Schagen (Noord-Holland) niet over zulk priesterkleed beschikt, had ik voorgesteld om eens bij ons Dionteater  te informeren. Een culturele uitwisseling zou ik het nu niet direct noemen, maar een mens moet ergens beginnen, nietwaar?

    Sms van Adam , die zich duidelijk al helemaal in zijn rol inleeft : “Halleluja!”

    Toen ik het kledingstuk eens goed bekeek  was mijn eigen halleluja er eentje in sourdine...De soutane was authentiek, dus minstens vijftig jaar oud en hoogstwaarschijnlijk nog enkele decennia meer. Vele kleine reparaties, en één ontbrekend knoopje daargelaten, ziet ze er vanop enige afstand zelfs nog redelijk goed uit. Ik stelde vast dat er een extra zoom ingestikt was, die ik fluks lostornde tot de oorspronkelijke lengte, aangezien Adam qua lichaamslengte een echte Nederlander is. Bij alle authenticiteit zijn er met de jaren ook ettelijke liters authentiek pastoorszweet en evenveel toneelpastoorszweet (minstens even straf) in die doorleefde dracht getrokken …

    Costumière Michke had wel gezegd dat ik de soutane best wat zou laten luchten, maar dit probleem zou met luchten alleen niet opgelost geraken. Menselijke transpiratie blijkt het hardnekkigste parfum…die soutane hing daar al jaren ongebruikt en toch nog zo doordringend rieken!

    Mijn ventje zei : “Zeg maar dat ze die in Holland nog eens naar de droogkuis brengen”. Maar ik moést trachten er eerst nog wat aan te doen. Het waardige maar stinkende kleed werd in de tuin opengehangen en ik ging met een Febrèze-verstuiver ten aanval op de oksels. Na enkele vergeefse veldslagen en wegens gebrek aan munitie liet ik de overmaatse vleermuis dan maar enkele uren uitwapperen. Misschien moest ik kwaad met kwaad verslaan? Ttz : een sterke geur met een andere sterke geur overtroeven?

    Het sterkst geurende in onze tuin is rozemarijn, dus sneed ik hele bosjes af en stak ze met wasknijpers als bosjes groene okselharen vast in de armuitsnijdingen.

    Drie dagen hangt de soutane nu al uit te waaien. Zeven keer haalde ik ze voor de regen al heen en weer uit de tuin, onder het afdak en terug, want ik denk niet dat het goed is om ze nat te laten worden. Liefst van al zou ik ze natuurlijk in de wasmachine steken om ze eens lekker helemaal op te frissen, maar dat durf ik niet. Vandaag heb ik de rozemarijn weggehaald en een buske Rexona op het rampgebied verstoven en nu begint het precies toch iets te beteren…


    >> Reageer (7)
    03-09-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.De week die was

    Geloof het of niet : ik vind de tijd niet om te schrijven. Terwijl : als ik effectief gauw wat zou intikken er altijd wel een gaatje zou zijn, maar die schrik voor het witte blad is en blijft steeds aanwezig, en bijgevolg ook het uitstel, hoe graag ik dit ook doe…Ik weet het : ik ben een raar geval.

    En àls ik nu dagelijks een kleinigheid zou schrijven, dan onthield ik natuurlijk ook beter wat er allemaal gebeurde. Maar goed, hier volgt een rommeltje van een weekoverzicht :

    Kleinzoon werd vijf jaar, wat naar behoren gevierd werd bij hem thuis met ouders en grootouders, ’s anderendaags zaten we alweer aan de feesttafel ,bij vrienden ditmaal. Dat waren gelukkig al twee prettige en stressloze dagen, maar eens thuis ben ik het merendeel van mijn  vrije tijd met mijn toneeltekst bezig geweest. Vanaf zaterdag kwamen de 2 jongste kleinkindjes logeren, terwijl hun papa en mama met de motorhome naar een tweedaagse loopwedstrijd in de Ardennen  reden. Het weer wilde vorig weekend niet echt mee, maar de kindjes hebben zich geamuseerd en hun gewillige papie en mamie flink afgebeuld. Zondag was het opendeurdag bij de gemeentelijke brandweer.Er stonden springkastelen, een trampoline, een schminkstand, een blusoefeningspel, de kinderen mochten met een van die grote rode brandweerwagens meerijden, er was eten en drinken : we hadden er geen kind aan…

    Dit was de tweede maal dat ik me verbaasde over hoe geduldig kinderen in de rij willen wachten om geschminkt te worden. Het duurde drie kwartier vooraleer onze kleintjes aan de beurt waren en ik hoorde geen zuchtje of klacht. Spiderman en K3 vlogen nadien als een opgedraaide veer het springkasteel in. Maura kwam wel om de paar minuten heel bezorgd vragen of haar glittertjes er nog op zaten en ze wilden allebei met hun schmink gaan slapen om het ’s anderendaags aan hun ouders te laten zien. Dario veranderde de volgende morgen van gedacht: bij hem mocht alles afgewassen worden, maar bij Miss Glitter moest ik dan weer heel voorzichtig zijn om nog wat te kunnen bewaren. Gelukkig merkte mama de decoratie dadelijk bij haar aankomst op!  

    Na hun vertrek hebben we de rest van de bovenverdieping aangepakt : er moest nog een kamertje en de overloop gevloerd worden. Hoewel goed gevorderd moesten we het werk een dag staken, omdat Herman dinsdag naar Duitsland moest voor een vergadering. Dat werd dan weer een studiedag voor mij en omdat het droog bleef, moest het gazon er ook nog eens aan geloven. Voordeel van deze natte zomer : het grasveld ligt er einde augustus  prachtig groen bij.

    Woensdag : verder vloeren, plinten plaatsen en spleetjes vullen. Geradbraakt maar zeer tevreden met het resultaat ’s avonds in de zetel ploffen en tv kijken. God, wat zijn er al veel van die dikke spinnen! Ik zie er elke dag wel een door de living rennen. Normaal, want de tuindeuren staan hier haast altijd open.

    Donderdagvoormiddag : eerste schooldag, die mijn “wandelvriendin” en ik vieren met onze klassieke 8-km toer rond de trappistenabdij. Het was heerlijk wandelweer! Namiddag : in de tuin met mijn toneeltekst en toegegeven : ook met de nieuwste Humo. Avond : eerste repetitie van dit seizoen. Ik had geen flauw idee hoe het (tekstkennis) zou gaan in samenspel met de twee andere speelsters. Het viel mee : We hebben enkel het eerste bedrijf gedaan en – haha!- daarin heb ik niet zoveel tekst. Ik zet me al schrap voor maandag : deel twee! Dat is een stevige boterham voor mij.

    Vrijdag. De beslissing was gisteren al gevallen : de barbecue voor ons Voke zijn 88ste verjaardag zal toch niet bij ons doorgaan, omdat de weersvoorspelling bar slecht is. Ik zat er al ruim een week mee in mijn maag… een veertigtal familieleden, dat is een hele aanpak , zeker als je je nog niet helemaal OK voelt. De nasleep van de zomergriep speelt me nog parten : hoest, stemprobleem…En dan die grote tent opzetten, tafels, stoelen, glazen en servies afwassen en klaarzetten, desserts maken, dranken koelen, alles met het risico dat de regen de hele namiddag naast de tent en de pergola kletst en de aanwezige kinderen niet in de tuin zouden kunnen spelen… Ik zag het dit jaar echt niet zitten. Ook al grillen mijn schoonbroers en bereiden 2 zussen de slaatjes voor. Gelukkig zagen mijn ouders in dat het in de voorspelde omstandigheden niet ideaal zou zijn om het hier te doen. Mijn voorstel om allerlei hapjes voor te bereiden en taarten te bakken werd dadelijk aanvaard en het zal dit jaar dus een drink in hun huis worden, waar iedereen binnen plaats kan vinden. Vrijdagavond reden we weer maar eens richting stad naar een optreden van de Vaganten, een groep die luisterliedjes zingt en waarbij neef Chris basgitaar, dwarsfluit en mondharmonica speelt. Het werd een heel aangename avond.

    Ziezo : we zijn bij zaterdag gekomen. Voormiddag boodschappen, namiddag taarten bakken, rijstpap koken (= voke zijn lievelingsdessert), kleine worstenbroodjes en minipizza’s maken, die dan morgen nog even in de oven mogen. Het staat nu allemaal koel. Mijn biscuit is niet zo mooi gerezen als gewoonlijk…het zij zo. Morgen moet ik die nog versieren en dan zorgen dat het allemaal ongeschonden in Edegem geraakt. Ik ben geweldig opgelucht dat de zaak op deze manier opgelost is, zus Greet zou nog scones bakken en Jeske maakt wraps. Er zal daar niemand met honger buitengaan.


    >> Reageer (4)
    24-08-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Twee per dag…

    Gezien de hoeveelheden noeste arbeid die hier de voorbije dagen zijn geleverd door zowel Herman als mezelf, kan het niet anders of de griep is overwonnen.

    Toegegeven : dat laatste stukje haag snoeien was er wat over, maar ik wou het hele boeltje zo graag af hebben, dat ik na afloop mezelf bijna bovenop het afval kon draperen.

    Versierd met groensnippers tot in de verste plooitjes van mijn –zeer letterlijk- aantrekkelijk lijf en overdadig geurend naar kerstboom, compleet met rode bollen vanwege de dazenbeten, mijn armen stijf als kandelaars door het hanteren van de haagschaar, kon ik  helaas deze thematische uitrusting niet bewaren tot over enkele maanden en was maar al te blij om die ’s avonds met een verfrissende douche van mijn afgebeulde lijf te kunnen spoelen.

    De avondboterhammen smaakten als nooit tevoren, nu ook de eetlust er terug is en we sloten af met een koffie …met twee pralinekes. De pralinekes die voor Gillian bestemd waren. De pralinekes waarvan wij er nu elke dag twee gaan eten, tot de doos leeg is.

    Waarom, o waarom, heb ik niets concreets ingezet op onze weddenschap vorige week ? Nu blijkt dat ik gelijk had, zegt Herman dat 2 pralinekes per dag mijn winst is…evengoed eet hij ze mee op natuurlijk. Ik had er op zijn minst een sacoche moeten uithalen, doeme toch!

    Voor wie nieuwsgierig is naar de weddenschap : toen Adam en Tineke hier vorige week logeerden, leidden de kronkels van het gesprek ons tot de “tonsuur” : dat geschoren rondje dat de priesters voor  het 2de Vaticaans concilie nog op hun kruin hadden. Ik beweerde dat het askruisje daarin  gestempeld werd, ipv op het voorhoofd, zoals bij leken het geval was. Herman, nochtans een misdienaartje van het moment dat hij af de borst was, verklaarde mij zowat gek.

    En tóch gewonnen! Hèhe! Had ik nu maar….


    >> Reageer (5)
    20-08-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.De reis die niet was

    De afgelopen weken stonden bol van de verschillende activiteiten. Er was zoveel te doen dat bloggen er eens te meer overschoot. Als ik mijn laptop al openklapte, was het om mijn mail na te zien en hoogstens een spelletje te doen, omdat de fut er niet was voor méér.  Toch gaven die dagen ook veel voldoening, omdat de werken op de verdieping eindelijk opschoten, wij onze Nederlandse vrienden een paar dagen te logeren kregen, evenals de twee jongste kleinkindjes. Ook voor de laatste week van augustus en begin september staat onze agenda reeds vol. Toen Herman na zijn terugkomst van Estland een afspraak had gemaakt met een Engelse vriendin om haar –na herhaalde uitnodigingen- eindelijk enkele dagen te gaan bezoeken, was ik daar blij om, hoewel ik het moment niet zo gelukkig gekozen vond. Daags nadat we de tickets voor de ferry hadden gekocht, kwam het nieuws van de rellen in Engeland…onze vriendin woont aan de rand van Londen. Mijn stressniveau steeg met de dag…

    Woensdag de 17de zouden we vertrekken. Eerst moest de tuin nog een maaibeurt krijgen, het scheren van de hagen zou moeten wachten tot na onze terugkeer. De motorhome was in orde, de bandenspanning ongewijzigd (oef!) en na nog een kilo goeie Belgische pralines te hebben ingeslagen, evenals de benodigdheden voor het dessert bij Gillians barbecue-voor-40-man twee dagen later, vertrokken we onder een grijze hemel. Het  voorspelde warme zomerweer liet op zich wachten : het was somber, winderig weer en tot mijn ergernis was ik opgestaan met lichte keelpijn en een kriebel in de neus.

    Na alle voorbije pech zat ik gespannen als een veer op de passagiersplaats, maar de camper deed het  voorbeeldig en eens voorbij Gent werd het verkeer rustiger en begon ik wat te ontspannen. We waren van plan om in de buurt van de Ferryhaven te overnachten. De oversteek was gereserveerd voor 7u50 de volgende morgen. Even voorbij Dunkerque stopten we op een parking om de mogelijke overnachtingsplaatsen nog even te overlopen; we kozen voor de parking vlakbij de ferryhaven. Toen we van de parkeerplaats wilden vertrekken, startte de motorhome niet…niks! Nada! Geen geluid, geen enkel lichtje van de hele kerstboom te zien… Inwendig kromp ik ineen…Ik zei geen woord, mijn lief ook niet veel, hij opende de motorkap op zoek naar het euvel. Ik was vastbesloten om me er niet mee te bemoeien, liet het maar over me heen komen, maar dan wel in de vaste overtuiging dat dit voor mij absoluut de laatste druppel was. Na wat gefrutsel onder de kap, ging ik toch maar even morele steun geven, want medelijden had ik wel met Herman. Er stond een sterke, gure wind en ik begon mij hoe langer hoe kouwelijker te voelen. Omdat hij het niet kon oplossen, werd ten langen leste de bijstandsverzeking opgebeld. Die zei ons om eerst het nr 17 te bellen, dat moet zo gebeuren op de Franse autosnelwegen. In afwachting aten we dan maar onze avondboterhammen. De Franse garagist luisterde nauwelijks naar wat Herman hem vertelde : dat het een verbinding met de batterij kon zijn en na wat pogingen om die bij te laden (wat overbodig was, want ze was ok) besloot hij om de camper weg te slepen naar zijn garage omdat er volgens hem serieuze problemen waren met de startmotor of een ernstig elektrisch probleem. Herman blijft denken dat het eenvoudiger is… Als we in de garage aankomen wordt onze verzekering terug opgebeld. Ik zie het gezicht van de garagist betrekken als hij na zijn verslag te horen krijgt dat er een Belgische takelwagen gaat komen om ons samen met de wagen te repatriëren. De man had waarschijnlijk gehoopt om naast het slepen ook  een vette reparatierekening te kunnen presenteren…

    Na anderhalf uur verschijnt de takelwagen uit De Panne(what’s in a name), die ons naar huis zal slepen. De energieke man luistert naar Hermans vermoeden en in een wip heeft hij de oorzaak  gevonden en opgelost : 2 kabeltjes naar de batterij zaten los! In gedachten was ik al terug thuis, had Gillian al op de hoogte gebracht van het feit dat we niet naar Engeland zouden komen en was blij dat ik met de erger wordende verkoudheid thuis zou kunnen uitpuffen.

    Maar de snelle reparatie heeft mij blijkbaar even een boost gegeven en ik bel meteen naar Gillian om te zeggen dat alles door zal gaan als gepland. Wij rijden dus verder naar Calais, waar we op de grote parking de nacht zullen doorbrengen. Ondertussen is het toch al 10 uur geworden en we gaan slapen, want moeten blijkbaar al om kwart na 7 inchecken.

    De nacht is echter verschrikkelijk. Ik word hoe langer hoe zieker, krijg koorts, hoofdpijn, steken in mijn gewrichten, een hevige druk op mijn ogen, zelfs mijn tanden doen pijn. Als ik lig word de druk op mijn ogen groter, dus probeer ik rechtop zittend wat te slapen…lukt natuurlijk niet. Had ik maar een pijnstiller: ons eerstehulpkistje bevat alleen wat voor wondverzorging. Koppijn hebben wij nooit. Herman slaapt gelukkig gewoon door ondanks dat ik elk uur naar het toilet gestrompeld ben.

    Wachten op de ochtend duurt dan wel erg lang. Ik moet niet lang aandringen om rechtsomkeer te maken, hoewel hij teleurgesteld is dat de reis niet doorgaat. Nu is mijn maag ook nog van slag en het glas water dat ik dronk is er even snel weer uit, zo gaat het de hele terugweg. Ik kan gewoon niet in de passagierszetel blijven zitten en ga op bed liggen terwijl wij naar huis rijden, een emmer veilig in de aanslag.

    Nu zijn we drie dagen verder en sedert gisterenavond gaat het een heel stuk beter. Nog wat slapjes en zonder eetlust (maar dat vind ik niet erg). Herman heeft zich afgelopen dagen nuttig gemaakt met klussen, ik kon gisteren mijn toneelrol weer doornemen, alles komt goed. Onze tickets kunnen we blijkbaar nog een heel jaar gebruiken, dus dat reisje gaat vroeg of laat nog door.

    Maar het zal NIET met de motorhome zijn!


    >> Reageer (7)
    29-07-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Het hoe en waarom (vervolg)

    Het laat zich raden dat het mini-aanrijdinkje mijn weerzin tegenover
     de motorhome nog vergroot en ook Herman is nu wel overtuigd om hem
    te verkopen, hoewel ik weet : als het alleen van hem afhing, zou hij
    het gevaarte liefst van al behouden. Het valt trouwens nog te bezien of
     hij zo vlot te verkopen is als onze garagist suggereerde.

    Die nacht kan mijn onderbewustzijn flink verder kluiven aan de
     hele toestand, zodanig dat ik om drie uur wakker schiet en
    alle puzzelstukken plots logisch in elkaar lijken te passen.
     Wij zijn bedrogen denk ik, hoewel ik het niet wil geloven,
    ik wil de garagist niet wantrouwen, maar er lijkt maar één waarheid
     te bestaan, ook al wil ik die liever negeren : De wagen opgekrikt,
    zonder wielen, op een moment dat men mij niet meer in de
    garage verwachtte; de volle, nieuwe banden 200 km tevoren; de
    volgens hem ”zo goed als lege banden bij aankomst in Belgi딅
    De Sherlock Holmes in mij trekt zijn gevolgen : onze dure nieuwe
    banden zijn eraf gehaald en er werden er oude opgezet. Omdat ik
    toch niet meer kan slapen, glijd ik uit bed, pak een zaklamp en ga
    de banden inspecteren. Natuurlijk kan ik niet uitmaken of het al dan
    niet de onze zijn. En banden hebben geen identificatie-
    nummer, veronderstel ik.

    In het daglicht zien de banden er scherp ingesneden en onverdacht uit
    en dat is ook Hermans conclusie. Mijn nachtelijke schrik is waarschijn-
    lijk loos alarm geweest. Toch had ik er graag meer zekerheid over
    gehad, bv. door de bandencentrale eens te laten controleren; die
    banden waren speciaal in Duitsland besteld en niet goedkoop.

     En heel graag had ik geweten of het normaal is dat de wielen eraf
    worden gehaald als er onder zo’n wagen moet gewerkt worden…
    Is er iemand die daar wat van af weet ?


    >> Reageer (9)
    28-07-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Het hoe en waarom (of toch al een aanzet)

    De motorhome werd einde van die panneweek bij onze garagist afge-leverd. Mijn lief vertrok voor ruim een week naar de Europeade in Estland en ik reed met onze kleine auto naar de garage, voorzien van een
    grote valies en een paar plooibakken om zoveel mogelijk uit de
    motorhome te halen.

    Daags nadat ik de spullen eruit had gehaald, besefte ik, dat ik mijn
    MP3-speler niet had meegebracht. Waarschijnlijk zou de motorhome al
    op de brug staan, zodat ik er niet meer in kon, maar ik waagde het
    erop, sprong op de fiets en reed onaangekondigd naar de garage.

    De garagist was met een gast aan een andere wagen bezig, maar
    de motorhome stond met de neus omhoog op een grote krik en tot
    mijn verbazing : zonder wielen. “Vreemd”, dacht ik “Er was toch niets
    mis met de banden…Ah! Misschien kan de garagist anders niet goed aan
    de onderkant, of zit dat wiel in de weg voor de steun van die grote
     krik”, maar ik zei er niets over. Eigenlijk was ik gegeneerd omdat ik
    daar alweer stond voor iets dat ik vergeten was.  Toen ik me daar
    voor verontschuldigde, stelde hij voor om de auto naar beneden te
    laten, maar ik zei dat ik wel via de krik in de wagen zou klauteren als
    dat mocht. Ik pakte vlug mijn MP3-speler, bedankte en reed weer
    naar huis om mijn toneeltekst in te spreken. Zo zou ik al
    wandelend gemakkelijk mijn rol kunnen repeteren.

    Dinsdagvoormiddag zouden wij de motorhome gaan ophalen.
    De kosten waren niet min, dat hadden we verwacht, maar onze vriende-
    lijke garagist verzekerde ons dat we op beide oren konden slapen :
    de auto was veilig genoeg om opnieuw grote ritten mee te doen. Ik kon
     het niet laten om te vermelden dat –indien er vraag van klanten zou
    zijn- wij hem liefst zouden verkopen. Hij zei dat de doorverkoop-
    waarde zeer goed was en dat hij ons op de hoogte zou houden.
    Toen we vertrokken, raadde hij ons aan om regelmatig de banden
    spanning te checken, want dat die banden vooraan bij aankomst slechts
    2,5 bar hadden. Hij had ze nu tot 4,5 gevuld (ze mogen 5 hebben en
    wij hadden ze de laatste dag in Zwitserland nog gecheckt : alles was
    toen normaal). Wij waren stomverbaasd : die voorbanden waren nieuw,
     er was slechts een goeie 1000 km mee gereden. Had de Franse
    dépanneur ze om een of andere reden afgelaten???  Het raadsel
    bleef onopgelost.

    Wij reden naar huis, niet zonder een tussenstop bij de supermarkt.
     Ik kwam er eerst aan, reed de ruimste van de twee parkings op en
    ging ervan uit dat Herman met de motorhome ook daar zou gaan
    parkeren. Op de andere staat het meestal vol en is het moeilijk keren
    met zo’n groot ding. Terwijl ik met het winkelkarretje naar binnen rijd,
    zie ik de motorhome voorbijrijden in de richting van de kleine
    parking…Tssss…waarom doe je dat nu, man!, schud ik inwendig mijn
    hoofd. Het duurt en duurt vooraleer hij binnenkomt, ik werd zelfs al
    wat ongerust. Niet onterecht zo blijkt, want als we bij de kassa
    komen, spreekt een man hem aan, dat er dan toch een kras op zijn
    nieuwe auto zit en dat we na het winkelen de zaken moeten regelen.

    Wij gaan kijken. Wat Herman al wist, maar ik nog niet : er zit een
     wit streepje van 7 cm op de hoek van de achterbumper, verder geen
    deuk, niks… De nieuwe auto ziet er voorts onverzorgd uit, maar dat
    doet niets terzake : als je schade hebt opgelopen, moet die
    inderdaad vergoed worden. Als het mijn wagen was, zou ik een som
    vragen en het zelf oplossen, niet een hele bumper laten vervangen voor
    een wit streepje, hopelijk reageert die bestuurder ook zo. Herman
    blijft op hem wachten, terwijl ik - redelijk opgedraaid want
    verdomme-die-motorhome-weer! –al met de boodschappen naar huis
    rijd.
                                                                                       (wordt vervolgd)


    >> Reageer (3)
    27-07-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Onrust

    3 uur ’s nachts. Ik ontwaak met een vreselijk vermoeden. Mijn lief, pas één dag thuis en nog moe van de voorbije Europeade, wil ik er niet voor wekken, maar ik lig zo gespannen als een veer en met bonkend hart naast hem, zodat hij even later toch wakker wordt van een lichte aanraking. Ik moèt het hem vertellen of ik ontplof! Zoals steeds blijft hij er rustig bij en zegt dat we het morgen zullen onderzoeken, dat hij er niet wakker van gaat liggen.

    Ietwat gesust, word ik rustiger, maar kan het toch niet nalaten om alvast een en ander na te zien. Klaarwakker ben ik; in de garage zit nog een propere lading in de wasmachine, die ik dan al maar onder de koepel ga ophangen. Een duif in de boom vlakbij roefelt verschrikt van :“Hola! Is’t al tijd om op te staan?”.

    Ik klap mijn laptop open en doe een spelletje op Facebook. Och ja, waarom zou ik er niet meteen een stukje over schrijven? Het hoe en waarom van mijn ontzetting volgt als ik meer weet.

    Nu probeer ik nog even of ik weer onder zeil geraak…er komt al licht in de lucht.


    >> Reageer (4)
    25-07-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Bewogen week

    Terwijl ik nu geniet van rust en stilte, verliep de tweede week van juli enigszins anders…

    We keerden terug van een zalige week in Zwitserland, tot we pech kregen met de motorhome. Hierna volgt verslag van die bewuste dag, zoals ik het in mijn vakantiedagboek noteerde.

    Dinsdag 12 juli ’11

    Om 7u50 zijn we al op. Stralend weer! We wassen ons vluchtig en rijden verder. Op de col du Bonhomme eten we ons ontbijt. We zijn nog slechts 500 km van huis.

    10 uur : er knapt iets, alsof je uit koppeling schiet en even later merkt Herman dat de motor niet meer trekt. PANNE! Op de N59, haast een snelweg…we kunnen nog net naar de zijkant op een redelijk veilig plekje uitwijken. Om 10u 15 bellen we naar Ethias-reisbijstand. Ben benieuwd hoe en wanneer we hier gaan weg geraken. We staan hier in de blakende zon. Als ik denk aan de volle koelkast en al onze spullen… Afwachten maar.

    10u47 : telefoon en Français van de lokale Assistance om nog eens te vragen waar we zijn. Ze zullen een dépanneuse sturen over 30 à 45 minuten.

    10u50 Er stopt een camionette van de Wegendirectie. Na onze info geven ze onze gevarendriehoek terug en plaatsen kegels in afwachting van de dépanneuse. Die is er nog veel sneller dan men ons beloofd had!

    13 u We zitten in de garage te Ste Marguerite, nabij St-Dié. De koppeling is stuk en dat duurt minstens een week om te herstellen, want de garagist heeft het druk. Er volgen  verscheidene telefoontjes met Ethias en zijn vertegenwoordiger hier (die gesprekken zijn wel in het Frans, maar men is erg behulpzaam) . Wij hebben de keuze : of repatriëring van de motorhome, of hem hier laten repareren. We kiezen voor repatriëring. In dat geval zullen ze een taxi sturen en gaan we per 1ste klasse trein naar huis. Zo om de tien minuten krijgen wij zeer vriendelijk  info per telefoon, hetzij van assistance hier, hetzij van Ethias. Om 16u57 zouden we een TGV hebben van Colmar naar Brussel, vanwaar we dan met een taxi naar huis zullen gebracht worden.

    Om 14 uur komen we aan bij het station van Colmar, na een 60 km lange taxirit met een zeer vriendelijke chauffeur die nogal wat wetenswaardigheden over de streek vertelt.

    Er zijn twee loketten open, maar hoewel vriendelijk is men hier heel erg traag… Wanneer  het eindelijk onze beurt is (gelukkig gaat onze trein pas over 3 uur) vindt de bediende weliswaar onze gereserveerde tickets, maar vraagt betaling van 240 €. Als ik zegt dat het voor Europe Assistance is, haalt hij er een jonge vrouw bij, die hem allerlei van een scherm begint voor te lezen, wat hij netjes met een pen op een formulier invult. Maar vriendelijk? Jazeker! We eten een belegd broodje en wat van de kersen die we gisteren bij het Lido in Luzern hadden gekocht. Die hebben we samen met de Gommerkaas en nog enkele etenswaren in een koelbox meegebracht naar het station. Het is 31°! Weer veel teveel voor mij. Gelukkig was de taxi zeer comfortabel en heerlijk koel. De motorhome wordt waarschijnlijk vrijdag gerepatriëerd. Ik sms met de kinderen en Voke. Wout wilde ons al in Brussel komen oppikken, de schat, of ons anderszins helpen met de bijstandsverzekering, maar gelukkig loopt alles prima.

    Het is bloed-en-bloedheet. Het station van Colmar is van 1905 en het meest bijzondere eraan vind ik de “tweeling”glasramen uit 1996. Thuis eens opzoeken wat het hele verhaal erover is.

    Lélijke mensen dat hier rondlopen, het heeft geen naam… En aangestoten dat ze zijn! Ocharme ook zeer veel gehandicapten en extreem dikke mensen. ’t Is een heel verschil met Zwitserland.

    Om 16u20 : melding dat onze trein 30 minuten vertraging zal hebben.

    Om 17 u : melding van 1 uur vertraging. Ondertussen vallen we zowat van ons houten bankje van de hitte!

    Het wordt hoe langer hoe gekker…ik heb het gevoel dat ik droom, of in een verhaal van Stephen King zit. Extreem lange mensen, vele zeer opzichtige homo’s, vrouwen met stokkendunne armpjes en zeer dikke buiken, zwarten in opzichtige traditionele print-jurken. Zelfs de bedienden zijn dik-dun-groot-klein met paarse hemden, witte kepi waarrond een rode band, hoe verzinnen ze het? Zijn dit allemaal ingehuurde figuranten om ons uit ons evenwicht te brengen? Er passeert een mannetje met short, O-benen, raar petje en een minuscuul cadeauzakje, dat hij als een precieus taartendoosje ver voor zich uitdraagt. We geloven onze ogen niet. Nu weer een man met een gemuilkorfde pitbull aan de lijn, een vrouw met een tulband, een hond aan de lijn zonder oren… De kleren hier lijken alle wel bijeengezocht in de kostuumruimte van Dionteater, maar dan wel door een heel foute kleedster. Ik denk dat ik hallucineer.

    Het is nu 17u40 en we gaan op een bank op het perron zitten, vermits het binnen net even heet als buiten is, maar de lucht wordt wit, dus gelukkig geen directe zon meer.

    Om 18 uur rijden we het station van Colmar uit in het heerlijk koele 1ste klasserijtuig, weliswaar geen TGV zoals beloofd, maar er is ruimte om te dansen, want zeer dun bezet. En het stopt maar niet !!! Door onze wagon komt een stokoude Quasimodo gesjokt met een grote doorzichtige plasticzak vol madeleinekes…ràààr!

    In Brussel moeten we even zoeken naar onze chauffeur:  Een norse jongeman, die mij zelfs geen blik waardig keurt en er met Herman vandoor stevent naar de staanplaats. Een poos rijdt hij 160 km/u .Ik zwijg .Iedereen zwijgt. Maar om kwart over twaalf komen we heelhuids thuis.

    Morgen komt onze jongste enkele dagen thuis vanuit Oostenrijk voor het huwelijk van Wout en Frauke op vrijdag. Hij heeft slechts één dag om hier al zijn administratie te regelen : nieuwe ID-kaart, autokeuring en –herstelling. Hopelijk komt alles tijdig in orde, want maandag moet hij al opnieuw aan het werk in Sankt-Johann!


    >> Reageer (5)
    24-07-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Je moet het maar doen...

    Een eerste kort stukje schrijven en al meteen, hoewel ongewild, tegen schenen gaan stampen, dat is niet zo best om te beginnen… Dus even iets rechtzetten. Natuurlijk was ik de vrienden van ons “blogclubje” niet vergeten : Bojako, Huismusje, Hotlips, Ludovikus, Myette en Natoken. We volgen elkaars blog al ongeveer van bij de start van Sennet. Zeven zeer verschillende karakters met even uiteenlopende achtergronden, die door het bloggen bevriend geraakten en al verscheidene jaren elke eerste vrijdag van de maand een namiddag samenkomen om nog eens “live” bij te kletsen. Zij waren de eersten die mij aanspoorden om door te gaan met bloggen, maar die ook begrepen dat het voor mij op dat moment even genoeg was, zegden dat er geen druk mocht achter zitten en dat ik mijn tijd maar moest nemen.

    En als we dan toch aan het rechtzetten zijn : Sorry,  aan  iedereen die af en toe  kwam lezen en door het plaatsen van een reactie lieten horen, dat ze hier graag even vertoeven. Het is gevaarlijk om namen te noemen, want ik zou mensen vergeten, maar toch een speciale dankjewel aan Affodil, Bomma, Jan, Lieve, Michelly, Thea,  Dany, kinderen, andere familieleden en vrienden : het was altijd een positieve prikkel om te zien dat jullie hier waren.

    Ter verontschuldiging wil ik toch nog even aanvoeren dat ik gisteren twijfelde om te schrijven “…MINSTENS twee trouwe zielen…”, maar omdat er eerder in die zin al “AllerMINST” zat, vond ik het van het goede teveel en trapte zo ongewild op andere echte trouwe zielen.

    Blablablaaaa….Het kwaad is geschied, maar Mus zei al dat ze me vergeeft, ik hoop jullie ook : AL mijn lieve lezers.

    Vandaag dacht ik al een stuk verslag van onze Zwitserlandreis te plaatsen, maar dat zal iets voor morgen worden. Zolang het hier nog droog is, trek ik het bos in voor een wandeling met de MP3. Er staat geen muziek op , maar een opname van mijn volgende toneelrol, want op 1 september vangen de repetities aan en moet de tekst gekend zijn.


    >> Reageer (2)
    23-07-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Een nieuwe start

    Wie had ooit gedacht dat ik het bloggen weer zou opnemen?
    Toen ik er bijna twee jaar geleden mee ophield omdat ik niets origineels meer kon schrijven, was dat voor mij definitief.

    Facebook was een leuk intermezzo waarin ik mijn ei toch niet helemaal kwijt kon (wie hoor ik daar zeggen Een halfje wel dan, Paz?).  
    Ik heb geen literaire ambities, maar taal is nog steeds  belangrijk voor mij en ik kan oprecht genieten van de schoonheid van goed geschreven en gesproken woord. Die laatste blogmaanden bracht ik daar niet veel meer van terecht. Ook vond ik dat ik niets origineels meer te zeggen had, vandaar dus dat verlengde sabbatjaar.
    Niet dat ik nù zulke bijzondere verhalen te vertellen heb, maar dat ga ik me nu eens niet aantrekken zie…
    Twee buitenlandse vriendinnen misten zowaar mijn schrijfsels  en waren mij al een hele poos aan het wakkerschudden .
    Daarom : dank aan Tineke in Noord-Holland en Detty in Zwitserland, die mij terug op blog-weg hebben gezet!
    Het gaat mij allerminst om de hoeveelheid lezers, maar het is heel prettig te weten dat er altijd wel twee trouwe zielen zullen komen lezen.

    Daarmee is de kop eraf, ik ondervond dat  lange stukken met gemengde onderwerpen niet boeien, dus vandaag houd ik het hierbij.
    Eerst een beetje roderen…

     


    >> Reageer (5)
    09-07-2010
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.40 jarig huwelijksjubileum

    Go to ImageShack® to Create your own Slideshow

    >> Reageer (4)
    02-03-2010
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Einde

    Dit is allang geen dagboek meer.

    Ik heb het gevoel dat ik het niet meer kan, schrijven… Als ik dat al ooit kon.

    De inspiratie is weg en de goesting is weg, hoewel er genoeg gebeurt, maar ik krijg het niet meer in een vorm gegoten.

    Daarom is het beter dat ik dit blog afsluit.

    Misschien komt de zin om de draad weer op te pikken nog wel eens terug, maar ik kan nu best helemaal afsluiten in plaats van die halfslachtige en karige berichten van de laatste tijd.

    Dank aan ieder die dit blog trouw, of zelfs maar af en toe bezocht en grappige of meelevende reacties plaatste!

    Langs deze weg stuur ik een hartelijke virtuele knuffel aan al mijn lieve lezers.


    >> Reageer (11)
    11-02-2010
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Nog steeds sneeuw

    Zoo gij uwe beenen niet wilt breeken, blijft dan bij den eigen heerd !

    Het klinkt ouderwets, maar dit schoot me spontaan te binnen toen ik daarnet door de sneeuw naar het dorp stapte en een paar keer molenwiekend naar mijn evenwicht moest zoeken, zo glad als het hier overal in de binnenstraten was.

                      

    Die uitspraak zou uit moemoe haar tijd kunnen komen en aan haar heb ik de laatste dagen al méér gedacht, waarom weet ik niet.

    Maar ons moemoe zelf zou nooit dat soort plechtige taal gebruikt hebben, ze was een volkse vrouw en sprak plat Hobokens. Waarschuwingen, volkswijsheden en verzinsels kregen wij nochtans genoeg toegevoegd. Daar moest ik vorige vrijdag aan denken, toen ik bij 4° in mijn blootje vanuit de sauna door de tuin rende en in het ijskoude zwembad sprong…Glimlachend hoorde ik in mijn hoofd ons moemoe een van haar meest gebruikte uitspraken roepen :
    “Sebiet schaarde noggen fleurus oep!!!” (Dadelijk scharrel je nog een borstvliesontsteking op)

    “Ge bedaareft oew oeëge” was er ook zo een, als ik bij te weinig licht zat te lezen. Onlangs heb ik het eens aan de oogarts gevraagd en nu weet ik het dus zeker :

    Er is niks van aan, Moemoe!

    Madam doktoor heeft het gezegd :  Teveel licht kan de ogen schaden, maar te weinig licht of een te zwakke bril doen geen kwaad, alleen zie je er natuurlijk niet zo best mee.


    >> Reageer (11)
    21-01-2010
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Met de goedkeuring van Bob Dylan himself...

    ...maakten de Vaganten deze Nederlandstalige versie.
    Ik vind ze heel mooi en niet alleen omdat neef Chris er dwarsfluit bij speelt

                  

    >> Reageer (7)
    19-01-2010
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Frisse lucht
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    Vandaag kwam het er nog eens van : onze dinsdagochtendwandeling door het bos.

    Sedert het begon te sneeuwen maakte ik samen met Ria nog enkele mooie wandelingen, Nora had het echter te druk met zonen-in-de examens en kerstvoorbereidingen . Toen begon het te vriezen en werd het wandelen te riskant. Een gebroken arm of been hadden we er nu ook weer niet voor over.

    Ik miste de beweging in de frisse buitenlucht echt heel erg. Ria vertrok al voor Nieuwjaar naar Spanje voor de rest van de winter . Vandaag hebben Nora en ik met ons tweetjes terug de Trappistenwandeling kunnen maken.

    Voor alle duidelijkheid : wij hebben geen enkele trappist gezien, noch  in vaste noch in vloeibare vorm. Stàppen doen wij! En babbelen natuurlijk ook een beetje … Acht kilometer doorheen de bossen rondom de trappistenabdij, dat betekent anderhalf uur genieten in de natuur.

    De paden waren slijkerig en het was mistig-mysterieus, maar niettemin heerlijk om na lange tijd binnen zitten eindelijk nog eens een frisse neus te halen.

    Na zeven pogingen, lukte het me toch om van ons tweetjes een foto met mijn GSM te maken J


    >> Reageer (0)


    Archief per jaar
  • 2013
  • 2011
  • 2010
  • 2009
  • 2008
  • 2007
  • 2006
  • 2005

    Foto

    Foto

    Foto

    Ik ben een vrouw. 
    Paz, de naam die ik kreeg bij mijn geboorte, betekent "vrede". Beter kon ik het mij niet wensen.
    Herman is de schat waar ik al 43 jaar lief en leed mee deel. Samen kregen wij in die tijdspanne 3 zonen, 2 schoondochters, 2 kleindochters en 1 kleinzoon . Die zijn altijd welkom in ons nest in de rand van Antwerpen.
    Mensen, theater, natuur en taal staan bovenaan mijn lange lijst van interesses.

    E-mail mij

    Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.


    Blog als favoriet !


    Laatste commentaren
  • Fubo Tv - Step by Step Guide to Activate Your Fubo (fubo.tv/connect)
        op Lustige weduwe
  • peacocktv.com/tv (cavibe)
        op Lustige weduwe
  • Office Setup (office.com/setup)
        op Lustige weduwe
  • office setup (alex brown)
        op Lustige weduwe
  • MICROSOFT SERVICES AND TOOLS (office.com/setup)
        op Lustige weduwe
  • Office Installation & Setup Guide - Octa One Networks (Jones WIlson)
        op Kleinzoon op bezoek
  • Office Installation & Setup Guide - Octa One Networks (Jones WIlson)
        op Tandarts, shoppen, showen en dettol
  • Office Installation & Setup Guide - Octa One Networks (Jones WIlson)
        op Bezig
  • Office Installation & Setup Guide - Octa One Networks (Jones WIlson)
        op Een logee tussen de rommel
  • Office Installation & Setup Guide - Octa One Networks (Jones WIlson)
        op Hard labeur
  • Zoeken met Google




    Blog tegen de regels? Meld het ons!
    Gratis blog op http://blog.seniorennet.be - SeniorenNet Blogs, eenvoudig, gratis en snel jouw eigen blog!