Een zicht op de zware tuinklus die achter ons ligt.

We zijn er drie dagen mee bezig geweest.

Vier feitelijk, als je de zaterdag meetelt, toen we de 40 meter pvc-buis gingen halen in de doe-het-zelf-zaak.

We zouden een wandeling gaan maken en meteen eens in de Selfmade kijken welke soorten buizen er dienstig konden zijn voor ons jobke.

Naar de Selfmade kan je van bij ons thuis helemaal door het bos, het is een wandeling van 3 kilometer.

We vonden ons gerief : 10 buizen van 4 meter lengte.

Herman wou die met de auto komen oppikken, maar ik dacht dat het makkelijker zou zijn om ze gewoon te voet naar huis te dragen “Dat weegt immers niks, zoeteke. We plakken daar tape rond en nemen dat pak gewoon zó mee!”

Zo gezegd, zo gedaan : aan elke kant één buis er een stukje uitgetrokken om een handvat te hebben en daar gingen we.

Drie kilometer terug naar huis…en we ontdekten dat iets wat “niks weegt” behoorlijk zwaar kan worden.
Het pak buizen veranderde van linker- naar  rechterhand, en van hand naar wisselende schouders.

Op een schouder zit (te)weinig vet om lange tijd harde buizen te dragen, die dan ook nog eens doorbuigen en terugwippen bij elke stap en dat begon zeer te doen.

Er kruisten ons één fietser en twee wandelaars, die een glimlach(leedvermaak?) niet konden onderdrukken.

We waren blij dat we ons vrachtje thuis konden laten zakken.

’s Anderendaags begon het grote werk pas echt: een gracht graven, waarin die buizen het overtollige water uit het achterste deel van de tuin moesten wegvoeren naar de zinkput.

Al vijftien jaar krijgen wij bij aanhoudend zware regenval een ongewilde vijver en daar hebben we nu eindelijk iets aan gedaan.

Dankzij het voorbeeld en de uitleg van buurman Natoken durfden we het aan.

Het is verbazend hoeveel kruiwagens zand er uit zo'n smal grachtje moeten geschept worden! Stak bij de bron de buis nèt onder het gazon,  aan de monding moest er tot 55 cm diep gegraven worden om een licht verval te krijgen, dat wil zeggen dat wij bijna op onze buik moesten gaan liggen om de gracht diep genoeg te kunnen uitscheppen.

Eigenaardig genoeg ging al dat zand er nadien ook weer in; een mens zou denken dat het volume van die buizen minstens 2 kruiwagens zand overschot zou genereren, maar niks daarvan !

Alle graszoden lagen er dinsdagavond weer netjes in en wij waren lichtelijk geradbraakt maar zeer content.

Nu zitten wij te wachten op een hevige regenval die bewijst dat ons werk niet voor niets is geweest.

Nee, deze titel slaat niet op onze bloggersbijeenkomst, tenzij je natuurlijk ons gesprek meetelt over de oorzaken van een  chronische stijve nek vanaf de babyleeftijd…

Jaja, er worden daar zware thema’s aangesneden op onze eerste vrijdagen ! J

Of er nog veel ander leerzaams werd besproken, kan ik niet zeggen, want ik moest de vergadering vroeger verlaten om te gaan babysitten.

Frauke was jarig en daar hoorde een romantisch etentje met Wout bij. Met twee baby’s in huis kan het deugd doen om er eens even helemaal tussenuit te zijn, zeker wanneer die kindjes pas windpokken hebben gehad.

Dario is er al bovenop, maar kleine Maura staat nog vol, zelfs op haar oogleden zitten blaasjes.

Ik was maar al te gelukkig dat ik enkele uren voor de kleintjes mocht zorgen en heb me geweldig geamuseerd.

Het was bijna etenstijd toen ik aankwam.

Er was vanalles eetbaars in huis en Wout had gezegd dat er brood genoeg was.

Voor Dario en mezelf was er soep. Ik ging op zoek naar brood om erbij te geven, doorzocht alle keukenkasten minstens driemaal, ging zelfs in de garage kijken maar vond niets.

Ten einde raad vroeg ik aan  19 maanden oude Dario tegen beter weten in waar het brood was….

Hij reageerde niet. Ondertussen liep ik te mompelen Hoe kan dat nu…waar zitten nu toch die boterhammen?

Zegt ineens die kleine kadee: Botejam! en wijst naar de oven.

En ja : in de (koude) oven lag volop brood en sandwiches.

Het manneke heeft al een vrij grote woordenschat, maar soms was het toch wel even nadenken wat hij bedoelde. Jade noemt hij Tati en Danku wordt Tatu, wat tot verwarring leidde toen hij naar mijn soepkom wees en Tatu zei.

Ik dacht dat hij bedoelde dat dit de kom van Jade was, maar na nog enkele dwingende Tatu’s begreep ik dat hij daarmee eigenlijk “Danku, Mamie, ik zou graag uit uw kom eten” wilde zeggen, hoewel hij juist dezelfde soep in eenzelfde soort kom had, alleen met een kleinere lepel.

Hij is dol op liedjes en probeerde direct mijn zelfgemaakte muziekjes mee te zingen, ondertussen al even gekke dansbewegingen makend als Mamie.

Alleen kleinkinderen die het nog niet kunnen navertellen krijgen mijn wild ge-shake op onnozele zelfgemaakte liedjes te zien. Maar die vinden dat dan ook geweldig!

Iets over zeven lag hij in zijn bedje en afgezien van een hoestje nu en dan, heeft hij zich niet meer laten horen.

Al vanaf het moment dat haar ouders de deur uit waren, was Maura wakker en dat liet ze ook horen : ik liep constant van de keuken naar haar bedje in de living. Zodra ze me zag stopte ze met huilen en tracteerde me telkens op een brede glimlach en gefrazel, maar elke keer dat ik haar tutje gaf en me omdraaide herbegon het wenen. Later hoorde ik van Frauke dat zij haar in zo’n geval in het relaxzeteltje in de keuken bijzet. Ik dacht dat ze eigenlijk nog verder hoorde te slapen tot het weer etenstijd voor haar was, bovendien had ze ook last van die pokjes : jeuk denk ik, want toen ik er wat druppels voor gegeven had, viel ze even later toch in slaap, om pas voor haar eten weer wakker te worden.

Ondanks de kinderziekte is het een blij en gemakkelijk kind. De afgekolfde melk drinkt ze even gretig uit het flesje als rechtstreeks van de borst.

Toen brak het moment aan, waarop ik voor de eerste keer haar luier mocht verschonen. En het moet gezegd : ik heb er eer van gehaald! Het is toch altijd verdienstelijker als de kwantiteit de moeite is om er een nieuwe pamper aan te besteden.

Toen al die plooien schoongemaakt waren en ik met de linkerhand haar voetjes optilde,  met op de rechterwijsvinger een dot zalf om het gebied in te smeren, vloog de zalf bijna weg door een geweldige wind uit dat klein poepke, als een reuzenzucht! Ik schoot in de lach en dat klein ding van pas drie maanden schàterde gewoon !

Ons Maura is een rubensengeltje : als je naar haar dikke billekens kijkt dan zou je zweren dat haar mama pure room produceert.

Wij hebben nog een stuk van de avond gezellig gebabbeld. Zij zei Prrrrrrrr , ghaghagha, ghoeghoe  en chchchchrrr. En ik kon dat alleen maar bevestigen en er werd heel wat gelachen.

Wij verstaan elkaar prima, mijn kleindochter en ik.

Toen haar ouders heel ontspannen terug thuiskwamen lagen allebei de kleintjes rustig in hun bedje te slapen. Niks dan peis en vree in huis.

Vanmorgen, fris gedoucht, haartjes gewassen, met de handdoek drooggewreven en alles naar achteren gekamd…

Ik kijk in de spiegel en zie de tweelingzuster van Jan Fabre.

Echtig-en-t-echtig!

Wie het niet gelooft die heeft mij nog nooit zonder make-up en recht van onder de douche gezien!

‘k Moet toegeven dat het voor mezelf ook enigszins een schok was.

De eerstvolgende keer dat mijn "tweelingbroer" langskomt, vraag ik hem of die honderden lieveheersbeestjes die ik hier ieder jaar moet wegwerken hem niet kunnen inspireren…

Misschien kan hij een persoonlijke toets aan ons plafond aanbrengen?

Vrijdag belde vriendin Bieke met de vraag of ze samen met haar man en de zoontjes (4 en 7 jaar) eens mocht komen kijken naar onze motorhome.

Ze zullen deze zomervakantie een camper huren om in Denemarken rond te trekken en ze wilden graag eens zien hoe groot en welke indeling de onze had, zodat ze konden gaan vergelijken en plus- en minpunten van de verschillende types tegen elkaar afwegen.

We spraken af dat ze vandaag omstreeks drie uur zouden komen kijken, nadien een wandelingetje maken en samen met ons avondeten.

Een half uur voor hun komst krijg ik telefoon van mijn petekind :

Ze was vannacht bij haar zus in Beerse gaan babysitten en of ze op de terugweg even langs ons mocht komen ?

Petekind kent Bieke al jaren : ze stonden ook al samen op de planken van Diontheater, voor mij was ze meer dan welkom en ik wist dat Bieke vast ook geen bezwaar zou hebben.

Er waren verschillende soorten zelfgebakken brood, warme frikadellenkoek met kriekjes en meer dan genoeg beleg, niemand zou wat tekort komen door een mondje meer.

Natuurlijk waren de kleine jongens dol op de motorhome! Kinderen zijn er altijd helemaal weg van.

Ze hadden elk een bal bij en haalden hun hartje op met voetballen in de tuin, een extra attractie voor die twee, want ze wonen wel in een zeer groot huis, maar hun tuin is echt maar een voorschoot groot.

Herman werd direct weer als “bompa” geadopteerd, ze kennen hem natuurlijk al langer in die hoedanigheid, door onze gezamenlijke eindejaarsweekends in de Ardennen.

Die rol gaat mijn ventje heel natuurlijk en gemakkelijk af en de kleine jongens zijn niet van hem weg te slaan, luisteren geïnteresseerd naar alles wat hij hen vertelt en laat zien, kropen later knus op zijn schoot, terwijl hij op het tapijt voor de brandende haard zit.

Als ik met Bieke in de keuken ben, is ze ontroerd en merkt op dat dit iets is wat de jongens niet kennen: een grootvaderfiguur. Beide grootvaders zijn zeer vroeg gestorven. Je voelt zo goed dat een kind daar nood aan heeft, zeker als je ziet hoe gretig deze jongetjes àl Hermans grootvader-dingen in zich opnemen.

Mijn petekind scheen zich in het gezelschap goed op haar gemak te voelen, hoewel ik niet veel tijd voor haar kon maken, maar het was gewoon een heel spontane, stressloze zondag, met simpel eten en zorgeloos tijdverdrijf onder vrienden.

’s Avonds, net voor ze de auto wil instappen, die zo’n 50 meter voorbij ons huis geparkeerd staat, draait Bieke zich nog eens om, zwaait en roept uitgelaten :“Ik vond het hééeel leuk!”

De kleinste jongen trekt zijn tutje half uit zijn mond en roept even vrolijk als zijn mama :“Tot van-de-zjooomer!”

Lieve P &H, tot hiertoe hebben we het al reuze gehad, prachtig weer, mooie hotels, toffe sfeer. Momenteel 8 a.m. en al 25gr. Zalig! We vertrekken nu naar Orland(nieuw bericht)(…)o/Disney. Kan je voor ons een adres opzoeken  waar ze crocs-schoenen in Orlando verkopen? Dikke kussen vanuit Florida. PS : Alvast bedankt!

Bovenstaand berichtje stuurde mijn jongste zus deze namiddag naar mijn GSM.

Ik google-de vliegensvlug om het gevraagde op te zoeken en kreeg maar liefst 17 adressen in Orlando waar Crocs te koop zijn.

Dat maakte het wat ingewikkelder, want per sms 17 adressen doorsturen, met daarin een boel afkortingen en cijfers, zag ik niet direct zitten.

Dan maar verder gezocht naar het adres van Disney World en geloof me : dat is niet gemakkelijk te vinden.

Een prachtige website met alle mogelijke info,  dat wel, maar zo onmiddellijk vond ik geen adres.

Ondertussen kreeg ik de zenuwen bij het idee dat ons Greetje steeds dichter bij Orlando kwam en op hulp zat te wachten.

Uiteindelijk vond ik een kaart van het hele Disney domein en aan de hand daarvan kon ik uit mijn lijst met 17 winkels de dichtstbijzijnde doorzenden.

Toch fantastisch, die mobiele telefoons!

Negentien jaar geleden reisde ik op mijn eentje een maand van West- naar Oostkust van de USA.
Om de andere dag schreef ik een brief en stuurde kaarten naar man en kinderen, maar heb hen in die maand slechts één keer getelefoneerd om te zeggen dat ik goed was aangekomen. Het was veel te ingewikkeld om op tour telkens te gaan telefoneren met een vast toestel en in de hotels was het peperduur.

Vandaag stuur je gewoon een berichtje naar een ander continent om te vragen waar je die dag kan gaan shoppen !

Een uur na haar eerste bericht schreef Greet : Bedankt! Rijden er straks naartoe.xxx

Ik ben een stom kieken…had moeten vragen of ze in één moeite ook een maatje 39 voor mij wou meebrengen. 

Eigenaardig…. Deze keer weet ik echt niet goed hoe ik aan dit stukje moet beginnen.

Gewoon maar vertellen dan :

Dat ik zoals voor iedere voorstelling behoorlijk zenuwachtig was,

Dat er nu die extra spanning bijkwam om mijn oud-lief na 40 jaar voor het eerst terug te zien,

Dat ik toch wat ongerust was over hoe hij het zou opnemen, vermits het een complete verrassing voor hem zou zijn…

Zijn broer had gelukkig alles goed voorbereid en stelde mij voortdurend gerust, hoewel ik zelfs bij hem de spanning kon voelen : hij was tenslotte de initiatiefnemer.

Er werd nog verscheidene keren over-en-weer gebeld en stipt op het afgesproken uur reden wij de oprijlaan over.

Broer en dochter van de jarige stonden ons daar al op te wachten.

Ongewild speurde ik bliksemsnel naar zijn trekken in het gezicht van die prachtige jonge vrouw.

Even later stond ik met bonzend hart naast Herman in de bijkeuken te wachten tot Broer een gelegenheidsgedicht had voorgedragen, waarin hij ons in bedekte termen aankondigde. En toen verschenen wij.
Ik moest niet zoeken om de jarige te ontdekken tussen de aanwezigen, want hij was echt niet veel veranderd. Natuurlijk hebben de jaren ook bij hem sporen nagelaten o.a. in de vorm van wat extra kilo’s, maar zijn haar was zoals vroeger zeer dik en donker, met nauwelijks een zilveren draadje erdoorheen en zijn ogen nog even groot en zwart.

Voor zover ik ondanks mijn eigen spanning kon vaststellen rolden er een heel scala van emoties over hem. Ik zag verwarring, ontroering, blijdschap en hoorde een weggemoffeld vloekje Verdomme, ‘t is niet waar hé?

Ik kondigde de reden van ons bezoek aan, feliciteerde hem en gelukkig kwam hij toen dadelijk op ons af om ons te begroeten.

Herman en ik mochten nog even mee aan tafel schuiven voor een bord Portugese hapjes, de jarige en zijn vrouw zouden drie dagen later naar Portugal op vakantie gaan, vandaar dus…

Terwijl wij daar aan het eind van die lange tafel zaten, vlak naast de trap, kwam de jarige op de onderste trede naast mij zitten en heel even was daar een magisch moment, alsof rondom ons alles in mistsluiers wegzweefde; daar zat een twintigjarige jongen tegen een meisje van achttien te praten, veertig jaar waren plots verdwenen.
omdat ik (nog) geen foto's van het feest heb, deze schets die ik in 1968 van de jarige maakte, teruggevonden in mijn oude dagboeken.

 De geluiden en de aanwezigheid van de anderen drongen gauw genoeg terug tot me door en toen moest ik me gaan voorbereiden op de voorstelling. Een krachttoer van anderhalf uur hersenwerk waarvoor ik beslist nuchter moest zijn.

Broer en Herman waren perfecte assistenten voor licht, geluid, decor en morele ondersteuning en mede dankzij hen werd het een goede voorstelling, ik zou zelfs durven zeggen : een van mijn beste.

Na afloop kreeg ik nog een mooie orchidee en Herman een fles wijn.

Het geheel werd ook gefilmd, omdat een van de zussen in het ziekenhuis lag en men heeft beloofd om mij een copie te bezorgen.

Het allerbelangrijkste was natuurlijk dat de jarige van het stuk had genoten en dat heeft hij duidelijk laten merken, dus : missie geslaagd!

Na het toneelstuk was het tijd voor taart en napraten en hebben we samen nog enkele familiefilms bekeken. Wij mochten deel uitmaken van die warmte en werden op-en-top in de watten gelegd.

Toen we rond middernacht terug naar huis reden, warrelden dikke sneeuwvlokken als wattenwolken rond de auto.

Pasen ligt al enkele dagen achter ons, maar ondertussen was het weer zo druk, dat er voor bloggen geen tijd overschoot. En de keren dat ik erin wou vliegen, had Herman de PC nodig.

Over de gebeurtenissen van Paasdag zelf volgt later verslag, misschien dat ik er dan ook een foto kan bijzetten, daar wacht ik nog even op.

Maandag kwamen mijn ouders en P-Jan met zijn Lief eten.

Dinsdag was het vaste wandeldag met Mia, heb ik wat achterstallige werkjes ingehaald en Dries zijn thuiskomst voorbereid.

Zijn kamer moest nog vrijgemaakt worden : zolang hij in het buitenland zit, doe ik daar naai- en strijkwerk en laat de zware elektrische strijkplank daar staan, zodat die niet telkens dichtgevouwen en opgeborgen hoeft te worden.

Maar nu moest ze dus ook weer de draaitrap af en naar haar oude plekje.

Gisteren om kwart voor zes ’s avonds was onze jongste terug uit Oostenrijk, gebruind en hongerig naar moeders keuken, na meer dan drie maanden vrijgezellenpot eten.

Hij geeft me een hartelijke knuffel en zegt: “Amai, wat een mager moederke”. Ik giechel, want ik weet dat hij dat zegt omdat hij er me een plezier wil mee doen “Zag je dat dan direct, dat ik slanker was?”

“Ik VOEL het kweetnie-hoe-goe” antwoordt hij, met zijn armen nog rond mij, zó overtuigend, dat ik me bijna een klein vogeltje voel.

Papa zal hij pas morgenvroeg terugzien, want die was al eerder vertrokken naar weer een Europeade-vergadering in Maldegem (Oost-? of West-Vlaanderen?)

De droogmolen onder de koepel hangt nu vol skikledij en in de garage liggen nog 4 hopen wasgoed, enkele snowboards en allerlei andere grote stukken, o.a. 2 reistassen van één van zijn maten.

De jaarlijkse overrompeling heeft weer plaatsgevonden.

Hoedanook : we zijn héél blij dat Dries gezond en gelukkig terug thuis is.

Een oprecht dankjewel aan ieder die gelukwensen stuurde voor onze huwelijksverjaardag!

Op de scheurkalender lees ik dat het vandaag behalve Stille Zaterdag ook Wereldwaterdag is.

Hewel, we zijn hem hier volop aan ’t vieren zie :

De helft van onze tuin is weer een vijver na al dat nat van de afgelopen dagen, je geraakt zonder laarzen niet meer bij het kippenhok.

Herman heeft een dompelpomp op het diepste punt gezet en er zijn al vele liters weg, maar het blijft nog wel een poos soppen.

Volgende week gaan we echt werk maken van een degelijk afwateringssysteem.

Onze buurman, “half-bedde” van Natoken, heeft ons voor de winter

duidelijk uitgelegd hoe we het moeten aanpakken.

Hij is niet voor niks ingenieur en heeft in hun eigen huis en tuin heel wat simpele en toch vernuftige uitvindingen toegepast.

Seffens naar Wilrijk voor een bijeenkomst met Hermans broers, zussen en de kinderen van zijn overleden broer en schoonzus.

Het is ondertussen drie jaar geleden dat ze allebei met enkele maanden verschil aan dezelfde ziekte stierven.

Hun kinderen nodigen nu de ooms en tantes uit om ter nagedachtenis samen te komen en het onderling contact te bewaren. We doen dat in een gezellige taverne bij het park.

Alles voor de voorstelling van morgen is gecontroleerd. Decorstukken, rekwisieten, kleding, licht, muziek : het staat allemaal klaar, ik moet alleen nog een kurk voor mijn wijnfles hebben, die krijg ik wel in de taverne, straks.

Onze Wout, Frauke en de drie kindjes zijn vannacht naar Tirol vertrokken. Ze denken rond 4 uur in de namiddag aan te zullen komen.

En nu ga ik douchen, want er moet ook nog wat geboodschapt worden voor we naar de familiebijeenkomst gaan.

Jeezeke schudt zijn beddeken uit

En laat de pluimekes vliegen!

Voorjaarsbloemen, bloesembomen en sneeuw :

Een warrelende witte sluier van dikke vlokken.

We zien het als een cadeautje voor onze huwelijksverjaardag, draaien twee zetels naar de tuin en zitten minutenlang naar

het betoverend schouwspel te kijken.

                             

Achtendertig jaar geleden was het een mooie eerste lentedag, maar een week later kregen wij op het warme Gran Canarias bericht dat het op Paasdag, 29 maart 1970, in Vlaanderen sneeuwde.

Hoe zit dat nu eigenlijk met die klimaatsverandering ?

Voor Pasen, 23 maart 2008, wordt sneeuw voorspeld.

Met Pasen, 29 maart 1970, was die sneeuw er heel onverwachts ook.

Er is niets nieuws onder de zon.

Gisteren hebben we ons hart nog eens kunnen ophalen aan de tuin.

Het vlaagje fijne hagel kon ons niet naar binnen jagen en dus stonden we ’s avonds moe maar tevreden onze werkzaamheden te bewonderen.

Daags tevoren hadden we een volle aanhangwagen naar het containerpark gebracht met oud, verrot tuinhout dat al jaren naast het tuinhuis lag, voor jeweetnooitwanneerheteensvanpaskomt.

Toen de kar leeg was, lieten we ze in Brecht vullen met zwarte grond, vermengd met compost, om enkele verzonken delen in het gazon op te hogen. Het mengsel moest eerst worden overgeschupt in kruiwagens. Het ruikt naar oude-boer-met-sigaar.

Herman lacht als ik dat zeg, maar even later moet hij toegeven dat die omschrijving precies bij het geurtje past.

We hebben zowat 4 m2 graszoden losgestoken, er vijf kruiwagens oude-boer-met-sigaar onder gegooid, de zoden er weer over gelegd en de kasseiborders gelijk gemaakt : zwaar werk, want zo’n kassei weegt algauw drie tot vijf kilo. Maar het ziet er nu stukken beter uit en daar kunnen we dan echt minutenlang genietend naar staan kijken.

Mijn nek protesteerde ’s avonds wel een beetje, maar dat was niet waarom ik naar de dokter ging : mijn bloeddruk moest nog eens gecontroleerd worden, want die was een half jaar geleden te hoog.

Ik gruwel van het idee om dagelijks medicijnen te moeten innemen, maar toen was het toch echt wel nodig. De dosis werd geleidelijk verlaagd en Joepie! Vanaf vandaag mag ik het pilletje helemaal laten.

Volgende maand nog eens op controle om te zien of de druk normaal blijft, maar daar reken ik op. Ik ben zeker dat het ook met mijn gewichtsverlies te maken heeft. Een reden temeer om de weegschaal goed in de gaten te houden.

In het radionieuws deze voormiddag : 2 snowboarders van rond de dertig, afkomstig uit de kempen, dodelijk verongelukt in Tirol.

Veel meer informatie was er niet, tenzij dat de families reeds op de hoogte waren gebracht.

Toch schrik ik hevig : het bericht zou op onze Dries en zijn makkers kunnen van toepassing zijn. We kwamen net thuis van boodschappen, stel je voor dat men ons nog niet had kunnen bereiken! Ik bel hem dadelijk op en kan gelukkig meteen gerustgesteld ademhalen. Hij had er zelf nog niets van gehoord en met zijn maten is alles OK.

Waarschijnlijk komt hij volgende week naar huis : terug aan het werk in dit vlakke land na ruim drie maanden in de bergen.

Onbeschrijfelijk opgelucht ben ik, dat hij en ook zijn vrienden ongedeerd zijn, maar tegelijk gaat mijn hart uit naar die twee andere families wiens wereld ingestort is.

Er is een jongen die volgende week zestig jaar wordt.

Ik weet het, iemand van die leeftijd noem je normaal geen jongen meer.

En toch kan ik deze keer moeilijk anders, want deze jarige heb ik in geen 39 jaar meer gezien. Bijgevolg is het beeld dat ik van hem heb nog steeds dat van een 21-jarige donkere reus, een knappe zachtaardige teddybeer, mijn liefje van toen ik 18 was.

De romance duurde van Pasen tot september. Toen ging ik op zoek naar bevestiging bij een andere jongen die ik interessant vond.

Dat ik de teddybeer hier diep mee gekwetst heb besefte ik wel, maar ik stond er nauwelijks bij stil, ik wilde verder : léven, dingen ontdekken, zien hoeveel ik kon bereiken, van mijn nieuwe vrijheden profiteren…

Het opgroeien als oudste dochter in een streng-katholieke, beschermende omgeving, de mondjesmaat toegestane vrijheid en het veranderen van lelijke dikke eend tot behoorlijk zwaantje hadden mij plotseling tot een geraffineerde flirt gemaakt : degene die ik wou, die kreeg ik ook.

Ondanks het schijnbaar berekenende, was ik wél altijd stapelverliefd op de jongens in kwestie en liet ik hen in de overtuiging dat zij zelf de “verovering” hadden gedaan.

Het was allemaal heel onschuldig en veel meer dan kussen is er nooit geweest, maar er passeerde op een vrij korte periode toch een aardig rijtje jonge adonissen.

Mijn ouders wisten een tijdlang niet meer waar ze het hadden met die losgeslagen dochter en toen uiteindelijk Herman op de proppen kwam, lag ik hopeloos met mezelf in de knoop, van binnen kapot van wroeging om al die vertrappelde gevoelens.

Wist ik toen veel dat mijn gedrag weliswaar wreed was, maar dat die gebroken harten ook allemaal snel genazen.

Maar ik dwaal af…Even terug dus, naar die jongen die nu zestig wordt.

Hemzelf zag ik in al die jaren nooit terug, maar heel af en toe ontmoetten wij een van zijn broers.

Toevallig zat die broer ook tussen de toeschouwers bij een van de laatste Shirley Valentijn-voorstellingen.

Enkele weken later belde die mij op met de vraag om deze monoloog nog eens te spelen voor zijn familie, ter gelegenheid van de zestigste verjaardag van … jawel : mijn oud-lief!

De bedoeling is dat het een verrassing blijft voor de jarige zelf, alle andere gezinsleden en de echtgenote van het feestvarken zijn op de hoogte en vonden het blijkbaar een goed idee.

Ik heb met plezier “ja” gezegd, want ik ben toch wel erg benieuwd om hem nog eens terug te zien.
Langs de andere kant maakt het dat nog nèt een beetje spannender dan een andere voorstelling.

Uiteindelijk werd er afgesproken dat we hem niet onvoorbereid met de voorstelling zullen overvallen, maar dat Herman en ik hem eerst gaan begroeten, dàn pas het spelplatform gereedmaken, zodat zowel de jarige als ikzelf eerst even die 39 jaar kunnen overbruggen en hij hopelijk van Shirley Valentijn kan genieten- wat toch de bedoeling is - en niet eerst moet bekomen van een Paz terug te zien die 3x ouder is dan het meisje dat hij kende.

Op paasdag is het zover.

Vijf dagen nog, om alles terug op te frissen.

Het werd een oergezellig feest gisteren.

Een huis bomvol vrienden, familieleden, buren, vrolijke vlaggetjes, geschenken, kaarten, feesttafels vol lekkers en een bar met drankjes naar ieders smaak en dorst.

Daartussenin flitsten kindjes van allerlei leeftijden binnen en buiten, de genodigden “mingle-den” er spontaan lustig op los, de tuindeuren konden openstaan en de jarige was het stralende middelpunt van heel dat feestgebeuren.

En of ze het verdiend had! Voor één keer eens niet de initiatiefnemer en gastvrouw hoeven te zijn…alleen maar genieten… Het werd haar door haar echtgenoot, kinderen en familie van harte gegund.

Ik was zowaar ontroerd toen ze met hare Zilveren-die we voortaan beter Gouden zouden noemen, gezien zijn schitterende grote verjaardagsactie- over de salonvloer zweefde in een romantische dans.

Mijn lieve vriendin  straalde, de gasten amuseerden zich van harte en de organisatoren, ondanks al hun werk en inspanningen, zagen er gelukkig uit met het succes van hun onderneming.

Over een dik jaar is ’t mijnen toer om 60 te worden…

Zoetje…zonen…zussen…broer : blogske gelezen???

In enkele van de reacties herken ik mijn eigen dromen van een jaar geleden : met je eigen huisje overal naartoe kunnen; kunnen slapen waar je maar wilt en dan nog wel in het eigen bed; niet tegen de klok moeten rijden om tijdig in je hotel aan tafel te kunnen zitten; geen kamers of zelfs geen camping hoeven te reserveren, gewoon stoppen waar je het mooi of interessant vindt…kortom : de ultieme vrijheid!

Zo dacht ik er een jaar geleden ook over en daar is niets aan veranderd, behalve dan de slotsom.

Lieve lezers, mijn optelling klopt niet.

Jawel, ik reis nog steeds zeer graag en vind dat ik tamelijk avontuurlijk en ondernemend ben, zelfs minder bang dan de meeste van mijn familieleden en bekenden.

Toen we in mei de Marlin aankochten en hem lieten verzekeren, verwonderde onze vriend/verzekeringsagent zich erover dat wij geen ervaring hadden met deze manier van reizen en toch meteen tot aankoop waren overgegaan. Laaiend enthousiast maakte ik hem duidelijk dat dit een droom van tientallen jaren was en wist voor mezelf heel zeker dat zijn voorzichtige twijfels niet de minste grond hadden.

Het is nu tien maanden, verscheidene mooie, meerdaagse uitstappen en één grote reis later.

Het is nu ook een inbraak met diefstal, een dom maar kostelijk blikschadeongeval en veel slapeloze nachten later.

Ook zonder genetisch onderzoek, weet ik nu wel zeker dat ik het zwerfgen niet bezit.

Ik ben een bange wezel : IN, MET en DOOR de camper.

Ik wil me wassen in een badkamertje waarin ik niet zeeziek word,

Niet bang hoeven te zijn dat de wc vol zit, vooraleer ik de kans heb gehad om het ergens deftig te ledigen en te spoelen.

Ik wil vanaf de eerste nacht op vakantie goed slapen,

Niet bij het minste buitengeluidje door het venstertje willen piepen, uit schrik voor overvallers of inbrekers.

Ik wil ook niet als een paria bekeken worden omdat ik met eigen huis en eten arriveer en enkel de dorpsfontein gebruik ipv de lokale economie een steuntje te geven.

We hebben in die tien maanden, oprecht waar, heerlijke momenten beleefd met de zwerfwagen, maar wat ik hierboven vernoem, weegt zoveel zwaarder; zodanig dat denken aan de Marlin mij al onrustig maakt.

Herman vindt het erg. Ik beloofde hem dat we het jaar zouden volmaken, vooraleer we zouden beslissen om de Marlin te houden of te verkopen, maar hij weet hoe slecht ik me erbij voel.

Gisteren zei hij dat we hem in mei zullen te koop stellen. Ik wou dat ik het anders kon bekijken, want Herman zelf had hem graag gehouden,  maar ik kan me alleen maar héél, heel opgelucht voelen bij die beslissing.

We zullen zeker nog enkele uitstappen in eigen land maken, o.a. de ontdekking van de Westhoek met onze Nederlandse vrienden, maar daarna hoop ik dat we onze Marlin snel voor een redelijke prijs kunnen verkopen.

Een uurtje geleden kreeg ik bericht van Herman, dat hij veilig in Genève is geland.

Alles voor acht uur ’s ochtends heet bij ons “voor dag en dauw”.

Voor dag en dauw dus, bracht ik hem al naar Wijnegem, waar hij met zijn 2 medereizigers had afgesproken om verder naar de luchthaven te rijden.

Over die luttele 14 kilometer van thuis tot Wijnegem deden wij in de ochtendspits 40 minuten.

We prezen onszelf eens te meer zalig met ons pre-pensioen, nu we aan de ratrace niet meer moeten deelnemen.

Helemaal in mijn eentje, snik-snik, was ik op een kwartiertje al terug thuis en ondervond dat “voor dag en dauw” toch ook enkele voordelen heeft : tegen de tijd dat je normaal opstaat heb je het huis al aan kant, beddegoed is verschoond en de post(van gisteren) is nagezien.

Helaas heb je dan ook uren vroeger honger.

Mijn “tussendoortje” moest er al zeer vroeg in de ochtend aan geloven en om kwart voor twaalf was ik niet meer te houden : soep en bokes! Soep en bokes, of ik scheur!!!

Tot zondag ben ik mijn eigen baas.

Ik mis mijn lief al, maar toch is het even een luxe : alleen maar aan mezelf moeten denken.

Morgen naar een gezellig verjaardagsfeest : dat zal wel lukken, ik ben er op uit, zèlfs in mijn eentje want natuurlijk ben ik daar niet alleen.

En zondag komt hij al terug.

‘k Moet er van profiteren! Toch waar zeker?

Gisteren voor enkele boodschappen naar Wilrijk :

Op zoek naar katoensatijn om een pyama voor Herman te maken.

Een confectiepyama in dat materiaal schijnt nergens meer te vinden, ook onze kinderen zochten er voor verjaardag en kerstmis al overal naar.

Vermits zijn favoriete satijnen pyama serieus sleet begint te vertonen, wil ik die uiteen halen en de verschillende delen als patroon gebruiken. De stof ervoor zou ik ongetwijfeld in het Stoffenpaleis  vinden.

...Dacht ik.... Na lang rondkijken vond ik enkel het soort zwarte satinette, waarmee men 40-50 jaar geleden de schoolschorten maakte.

Het was goedkoop, dat wel, en de stof voelde zacht en zwaar aan, maar zo’n glimmend-zwarte pyama ...ik weet niet hoor...denk dat mijn ventje het óf kinky, óf (meer waarschijnlijk) gewoon lelijk zou vinden.

Je kan in die winkel ongestoord kiezen en keuren, maar omdat ik niets naar mijn gading vond, moest ik toch hulp vragen.

Resultaat : geen katoensatijn – want dat was er dus niet – maar donkerblauw glanzend-en-mat gestreepte lakenstof gekocht. Er ging 30 percent soldenkorting af, maar ’t was toch nog 24 euro-en-een-klets. ‘k Zal maar heel goed nadenken vooraleer ik begin te knippen, ben al niet zo’n geweldige naaister...

Misschien had ik toch nog die zwarte satinette moeten meenemen ?

Na een kort ommetje langs Wout, Frauke en ons boelekes (die er super-fantastisch-lief-schattig-en-absoluut-om-op-te-eten uitzien) wilden we nog even naar Ikea voor handdoekhaakjes.

De parking stond naar goede vrijdaggewoonte tjokvol en toen we bij de ingang kwamen, was er een kleine toeloop rond twee zwarte mannen die met een brede glimlach ook onder onze neus een petitie duwden “voor vrede in Afrika en voor kinderen die slachtoffer van mijnen werden”, ik had mijn bril niet bij de hand en

hoe goed het doel ook : ik wil wél lezen waaronder ik mijn naam en handtekening zet. Ik kon zien dat de ingevulde lijst al lang was en mensen rondom tekenden gewillig. Herman, vandaag minder achterdochtig dan ik, tekende met plezier en toen vroeg die man een bijdrage aan hem, het bedrag werd naast de handtekening ingevuld : “Twintig euro, dertig, vijftig..?” “Tien euro zal wel goed zijn zeker”

antwoordt Herman en tegen mij : “Maar...oei, schat, ik heb niks op zak, geeft gij eens...(terwijl ik in mijn portemonnee graai, waar de petitie-man in komt meegluren)...10 euro”

Ikke : “Huh???”

Hij : “Hebt ge me niet verstaan? : 10 euro”

Ik slik en haal een biljet van 10 tevoorschijn, de petitieman trekt het bijna uit mijn hand en bedankt vrolijk terwijl hij naar een volgende klant snelt.

Wij wandelen een beetje beduusd de winkel binnen en ik vraag aan Herman voor welke organisatie dit eigenlijk was, of hij gelezen heeft wat er op die gele lijsten stond... Hij weet het niet.

Raar hoor, mijn altijd zo nuchtere boekhouder heeft zich door al die vrolijkheid en getater laten overdonderen. We hebben ineens allebei het gevoel dat we zijn opgelicht.

“Zal ik het toch maar even aan de info melden, dat die mannen daar staan, en of ze er hier wel weet van hebben?”

Als hij het effectief gaat vertellen bij de info, zegt de dame : “Oh! Staan die negers er weer, In orde, bedankt voor het melden, ik laat er iemand naartoe sturen. Wilt u uw geld terug?”

Ik wil Ja begot ! roepen, maar Herman zegt nee, en dat het nu eenmaal gebeurd is.

Ze hebben hem precies gehypnotiseerd, zo lijkt het wel.

Ik daarentegen, wil geen oplichters sponsoren...

Verdomme toch!

Mijn winkelgoesting is helemaal over.

En die haakjes hebben we ook niet gevonden.

                      2002 2005

Deel 4 : Vette en magere jaren

Ik werd zo mogelijk nog verlegener dan ik al was, durfde zelfs geen winkel meer binnengaan en voelde mij alleen thuis nog veilig voor afkeurende en kritische blikken.

Als mijn ouders, broers en zussen ergens naartoe reden of op familiebezoek gingen, koos ik ervoor om thuis te blijven en voor mijn 13 jaar jonger zusje te zorgen.

Dat in mezelf gekeerd zijn, maakte dat ik er nog lomper en plomper uitzag dan ik al was en dat besefte ik wel, maar ik durfde gewoon niets.

Naar de meisjeschiro ging ik nog wel, tijdens mijn ziekte had ik ook vaak bezoek gekregen van de leidster en mijn vriendinnetjes van de jeugdbeweging, maar wanneer er volksdans gedaan werd, haakte ik af : mijn lichaam laten zien en bewegen, dat kon niet, daarvoor schaamde ik me er te erg voor.

Mijn ouders probeerden me wel te stimuleren om allerlei activiteiten mee te doen, maar bij de minste druk klapte ik dicht.

Toch ging ik die zomer mee naar Zwitserland met het ziekenfonds, Jeske mocht -een jaar te vroeg-, samen met mij mee. Ik hield van de bergen en de omgeving, maar ik haatte het kamp en het gebrek aan privacy.

Ik werd voortdurend hartstochtelijk verliefd op onbereikbare mannen, die van niets wisten, ik hield mijn verliefdheden trouwens voor iedereen geheim, schreef er dagboeken van vol en voelde me diep ongelukkig over mijn uiterlijk.

Mijn ouders beschermden me. Als Moeke nog maar een zweem van kritiek van iemand anders op mijn zware lichaam bespeurde, ging ze systematisch in de verdediging. Ze troostte me ook, dat het vanzelf zou beteren, toen ik vroeg of ik geen pillen kon nemen om te vermageren.

Zij informeerde bij onze huisdokter, maar die was zich toen al zeer bewust van het gevaar voor anorexia op mijn leeftijd (niet dat ik dat woord toen heb horen vallen) hij wilde in elk geval niets voorschrijven of speciale dieten laten volgen, misschien ook wel omdat ik nog lange tijd nadien hartruis had.

Ik mocht evenmin zware turnoefeningen doen, met als gevolg dat de turnlerares me vaak nijdig liet voelen dat ik beter “wat meer moeite zou doen”, zodat ik slanker zou worden.

Ik was groot, dik en onzichtbaar, dat laatste was mijn hartsgrondige keuze en dat wilde ik blijven tot de dag dat ik toonbaar zou zijn.

Van dat moment droomde ik zowel overdag als ’s nachts.

Toen ik 17 was, werden eindelijk mijn keelamandelen verwijderd.

Het scheen de hoogste tijd, die totaal verziekte amandelen waren de bron van mijn reuma en al de miserie die dat had meegebracht.

De operatie gebeurde onder lokale verdoving, ik kon alles horen wat de specialist tegen onze huisdokter zei, die de operatie bijwoonde. “C’est du cuir vivant!” hoorde ik de chirurg zeggen (het is levend leder) . Ik dacht in paniek  och, lieve god, ze gaan die er toch wel uitkrijgen zeker, ik lig hier nu precies al te stikken!

Tegenwoordig houden dokters toch meer rekening met de gevoelens van hun patiënt en zouden hen geruststellen ipv te beangstigen.

Maar goed, die amandelen gingen er onder nog meer commentaar over hun ontzagwekkende toestand uiteindelijk toch uit. Na twee dagen ziekenhuis mocht ik terug naar huis, de oorpijn die ik na de ingreep had, staat nog steeds in mijn geheugen gekerfd.

Vanaf toen begon mijn gewicht stilaan te normaliseren en toen ik na een chirokamp thuiskwam, waarop we uren en dagen de Sirtaki dansten, begon men op te merken dat ik slank werd.

Ik was dol op de Sirtaki! Jes en ik kochten het plaatje met de muziek van Zorba, zetten onze draagbare platenspeler in de tuin en stonden die hele zomer buiten te dansen. De koekjes bij de thee werden gerantsoeneerd en ik telde mijn boterhammetjes, terwijl de kilos er begonnen af te vliegen.

Toen ik mijn laatste humaniorajaar aanvatte, oogste ik bewonderende blikken van de turnlerares en openlijk lovende commentaar over mijn turnprestaties.

Ik vergaf haar vroegere ongevoeligheid en kon alleen maar gelukkig zijn. Ik had een heel nieuw, mooi omhulsel gekregen, dat geen pijn meer deed, één dat me vreugde bezorgde en deugddeed als ik ermee bewoog.

Tot mijn grote verbazing en blijdschap begonnen jongens mij nu op te merken en vanaf mijn 18^de mocht ik af en toe eens op zaterdag naar de dansavond van de jeugdclub.