Morgen komt onze jongste enkele dagen thuis vanuit Oostenrijk voor het huwelijk van Wout en Frauke op vrijdag. Hij heeft slechts één dag om hier al zijn administratie te regelen : nieuwe ID-kaart, autokeuring en –herstelling. Hopelijk komt alles tijdig in orde, want maandag moet hij al opnieuw aan het werk in Sankt-Johann!

Een eerste kort stukje schrijven en al meteen, hoewel ongewild, tegen schenen gaan stampen, dat is niet zo best om te beginnen… Dus even iets rechtzetten. Natuurlijk was ik de vrienden van ons “blogclubje” niet vergeten : Bojako, Huismusje, Hotlips, Ludovikus, Myette en Natoken. We volgen elkaars blog al ongeveer van bij de start van Sennet. Zeven zeer verschillende karakters met even uiteenlopende achtergronden, die door het bloggen bevriend geraakten en al verscheidene jaren elke eerste vrijdag van de maand een namiddag samenkomen om nog eens “live” bij te kletsen. Zij waren de eersten die mij aanspoorden om door te gaan met bloggen, maar die ook begrepen dat het voor mij op dat moment even genoeg was, zegden dat er geen druk mocht achter zitten en dat ik mijn tijd maar moest nemen.

En als we dan toch aan het rechtzetten zijn : Sorry,  aan  iedereen die af en toe  kwam lezen en door het plaatsen van een reactie lieten horen, dat ze hier graag even vertoeven. Het is gevaarlijk om namen te noemen, want ik zou mensen vergeten, maar toch een speciale dankjewel aan Affodil, Bomma, Jan, Lieve, Michelly, Thea,  Dany, kinderen, andere familieleden en vrienden : het was altijd een positieve prikkel om te zien dat jullie hier waren.

Ter verontschuldiging wil ik toch nog even aanvoeren dat ik gisteren twijfelde om te schrijven “…MINSTENS twee trouwe zielen…”, maar omdat er eerder in die zin al “AllerMINST” zat, vond ik het van het goede teveel en trapte zo ongewild op andere echte trouwe zielen.

Blablablaaaa….Het kwaad is geschied, maar Mus zei al dat ze me vergeeft, ik hoop jullie ook : AL mijn lieve lezers.

Vandaag dacht ik al een stuk verslag van onze Zwitserlandreis te plaatsen, maar dat zal iets voor morgen worden. Zolang het hier nog droog is, trek ik het bos in voor een wandeling met de MP3. Er staat geen muziek op , maar een opname van mijn volgende toneelrol, want op 1 september vangen de repetities aan en moet de tekst gekend zijn.

Dit is allang geen dagboek meer.

Ik heb het gevoel dat ik het niet meer kan, schrijven… Als ik dat al ooit kon.

De inspiratie is weg en de goesting is weg, hoewel er genoeg gebeurt, maar ik krijg het niet meer in een vorm gegoten.

Daarom is het beter dat ik dit blog afsluit.

Misschien komt de zin om de draad weer op te pikken nog wel eens terug, maar ik kan nu best helemaal afsluiten in plaats van die halfslachtige en karige berichten van de laatste tijd.

Dank aan ieder die dit blog trouw, of zelfs maar af en toe bezocht en grappige of meelevende reacties plaatste!

Langs deze weg stuur ik een hartelijke virtuele knuffel aan al mijn lieve lezers.

...maakten de Vaganten deze Nederlandstalige versie.
Ik vind ze heel mooi en niet alleen omdat neef Chris er dwarsfluit bij speelt

Vandaag kwam het er nog eens van : onze dinsdagochtendwandeling door het bos.

Sedert het begon te sneeuwen maakte ik samen met Ria nog enkele mooie wandelingen, Nora had het echter te druk met zonen-in-de examens en kerstvoorbereidingen . Toen begon het te vriezen en werd het wandelen te riskant. Een gebroken arm of been hadden we er nu ook weer niet voor over.

Ik miste de beweging in de frisse buitenlucht echt heel erg. Ria vertrok al voor Nieuwjaar naar Spanje voor de rest van de winter . Vandaag hebben Nora en ik met ons tweetjes terug de Trappistenwandeling kunnen maken.

Voor alle duidelijkheid : wij hebben geen enkele trappist gezien, noch  in vaste noch in vloeibare vorm. Stàppen doen wij! En babbelen natuurlijk ook een beetje … Acht kilometer doorheen de bossen rondom de trappistenabdij, dat betekent anderhalf uur genieten in de natuur.

De paden waren slijkerig en het was mistig-mysterieus, maar niettemin heerlijk om na lange tijd binnen zitten eindelijk nog eens een frisse neus te halen.

Na zeven pogingen, lukte het me toch om van ons tweetjes een foto met mijn GSM te maken J

Om halfacht gisterenavond hoorden we tot onze grote opluchting dat de A330 op Melsbroek geland was.

Ik stond op dat ogenblik bij de chinees aan te schuiven : anderhalf uur wachten op onze frikoo astemblieft! Heel de kempen had zijn avondeten bij onze chinees besteld geloof ik.

De vele klanten die er stonden of zaten te wachten, bleven echter zeer geduldig. Misschien dachten ze in het licht van de Haïtiaanse ellende dat het een groot geluk is als je alleen maar wat langer moet wachten op overvloedig eten.

Wij hadden die namiddag opnieuw “Yerma “gespeeld en ondervonden dat het publiek bij een matinee toch wel anders is dan dat van een avondvoorstelling : veel ouderen, die soms luidruchtig en ongepast commentaar leverden: voor de hoofdrolspelers in de gevoelige scènes was het moeilijk concentreren. Regisseur Hadewich heeft zelfs gedreigd iemand uit de zaal te laten zetten. Gelukkig hield de man zich nadien wat rustiger.

Desondanks werd het een goede opvoering. Zelf vond ik dat Judith en Pieter nu eens niet als enigen over het podium moesten rollen…Nu zit ik met een blauwe kleine teen, ontveld scheenbeen en een zere pols, na een totter tijdens de duistere scènewissel. Gelukkig kon ik direct rechtkrabbelen en doorspelen. Doordat we blootvoets spelen had ik er niet onmiddellijk last van, maar na de voorstelling voelde ik mij  Assepoesters boze stiefzuster : mijn linkerschoen was precies 3 maten te klein.

PJ en Lief genieten op dit ogenblik van een sneeuwvakantie, die hen van harte gegund is. Ze logeren bij Dries, die hen ook leert snowboarden. Ik hoor dat Lief er echt talent voor heeft, PJ moest de eerste dagen forfait geven wegens rugproblemen, maar ik zag hem ondertussen toch al op foto’s van staan en vallen met de grote plank. Ik hoop dat ze zich amuseren en ben blij dat de broers elkaar na maanden weer eens terugzien

Ondertussen is het voor Wout allesbehalve vakantie. Die is nu naar de miserabelste plek op de wereld, om er het B-fastteam en hulpmateriaal te brengen en straks de expats hopelijk veilig van Haïti naar België te vliegen. Gisteren kreeg ik hem online en konden we nog even chatten voor hij enkele uren zou gaan slapen om nadien de terugvlucht te kunnen aanvatten. Hopelijk komen ze straks gezond en wel in ons land van melk en honing aan. Ik hoor zopas op de radio dat de A330 vanuit de Dominicaanse Republiek is opgestegen. Oef! Wout vliegt het laatste deel van de reis, vertelde hij me gisteren. 

Voor Frauke is het in zulke omstandigheden extra druk, zo lang alleen met de kinderen...ook al is ze zeer goed georganiseerd en beweert- en bewijst ze telkens dat ze het allemaal aankan. Morgen vertrekt Wout alweer voor een week naar Parijs om er een cursus te gaan volgen. Gelukkig heeft zij voor volgende maand een skivakantie kunnen reserveren en kunnen ze er met hun tweetjes even tussenuit. Papie en Mamie zijn dan dubbel content, want die mogen voor hun grote kleine schatten zorgen!

Als ondergedompeld worden in een warm bad...zo voelde het meer dan gunstig onthaal van de première “Yerma vraagt een toefeling”aan.

Tijdens de voorstelling was al duidelijk te voelen dat ons publiek “meeging”. Er is vier maanden stevig gewerkt aan dit stuk, zodanig zelfs dat er nauwelijks tijd was om naast het repeteren ook eens een losse babbel met elkaar te doen. Het gevolg was wel, dat ons spel gisteren goed vlotte, maar aan deze enthousiaste reacties van het publiek had ik mij niet verwacht.

Tot mijn grote verrassing en dankbaarheid werd een staande ovatie  ons deel en de commentaren achteraf waren unaniem positief, zelfs  vanuit conservatieve hoek. Dat laatste deed mij nog meest van al plezier, omdat dit bewijst dat, wanneer goed gespeeld, heel veel geaccepteerd kan worden. Zelfs Frans Lawijt-zie mijn blog van 15 december-  wiens vooroordelen ongewijzigd bleven, beweerde dat hij bewondering had voor de manier waarop we het brachten.

Als de toeschouwers tevreden zijn, blijven ze ook langer en talrijker in de cafetaria dan bij een minder geslaagde voorstelling. Gisteren  bleek dat het wat dat betrof dus helemaal goed zat : de gelagzaal zat gedurende vele uren vol en dat is niet slecht voor de kassa van een amateurgezelschap, dat die inkomsten goed kan gebruiken J. Onze vrienden-bloggers waren goed vertegenwoordigd en hun enthousiaste aanwezigheid deed ons hartje veel deugd!

Zondagnamiddag en de twee volgende vrij- en zaterdagen gaan wij er dus met dubbele moed en geestdrift tegenaan.

Zaaltje gereedzetten voor morgen, samen met zussen

Kerstboom-biscuit maken voor 35 man

Laatste kerstkaarten verzenden

Boom optalloren

Nog wat pakjes maken

Enkele uitgestelde telefoontjes plegen

Toneelrepetitie

Douchen !!! en wel vooraleer ik aan al het bovenstaande begin, want ik ruik vast weer naar kabouter (aldus de uitspraak van een kleintje dat ik eergisteren oppaste).

Gisterenavond toneelrepetitie.

Frans Lawijt, de klankman, zit er voor de tweede keer stilzwijgend bij. Hij noteert op aanwijzing van onze regisseur de precieze plaatsen waar er muziek moet ingelast worden.

Aan het einde van de repetitie vraagt een van de spelers :”En Frans, wat denk je ervan?”

Waarop Frans heel timide maar gedecideerd antwoordt :”Tja, ik zal niet zeggen dat er niet goed gerepeteerd wordt, maar euh… volgens mij is ’t vulgair om vulgair te zijn en anders niks.”

De jonge meid die de vraag had gesteld was er helemaal haar kluts door kwijt. Zelf kon ik het me niet aantrekken. Ik weet dat er van dat “anders niks”  niets klopt : er zit echt wel een intens verhaal in, dat om wat doordenken vraagt en die “vulgaire klap” is in sommige kringen dagelijkse realiteit.

Wat raar toch…precies omdat het ruwe maar wel zeer natuurlijke dialogen zijn, had ik me tot hiertoe niet bekommerd om de gekruide teksten, erop vertrouwend dat het publiek zich daar ook niet zou aan storen als het maar goed gespeeld werd.

Toen ik na die repetitie in bed een stuk van mijn tekst voor Herman speelde-hij had er nog niets van gehoord en dit fragment was uit zijn context gerukt- was hij bepaald geschokt. Het moet gezegd : mijn personage heeft absoluut de grofste taal van het hele gezelschap, maar de regisseur laat mij er mijn eigen gang mee gaan en de hele ploeg ligt door mijn interpretatie geregeld in een deuk van ’t lachen, dus vertrouw ik er maar op dat de vrolijkheid van die teksten het haalt op de vulgariteit.

Vanuit conservatieve hoek verwacht ik hoedanook zware kritiek, maar ik durf met de hand op het hart zeggen dat ieder die aan deze productie meewerkt dit niet doet om te shockeren, maar om zichzelf en het publiek te amuseren.

Wie wil komen kijken is alvast gewaarschuwd…

Dit zou ik nu toch wel eens écht willen weten…

Wie leest dit eigenlijk???

Soms zie ik op mijn teller dat er 3, 4 bezoekers zijn, maar zijn dit mijn vrienden, die meestal ook een reactie plaatsen en af en toe nog eens terugkomen zonder bericht achter te laten, of zijn er “geheime” lezers, die misschien vaak komen lezen, maar die voor mij onbekend blijven?

Daarom deze oproep aan iedereen die dit stukje leest :

Ik zou voor één keer eens willen weten hoeveel verschillende lezers dit berichtje hebben gezien. Wil jij, lezer, daarom gewoon op het woordje “reactie” onderaan klikken en eens laten weten dat je hier was, zelfs al schrijf je alleen maar het woord “gezien” als reactie.

Ik beloof op mijn communiezieltje dat ik met deze informatie geen rare dingen ga aanvangen of jullie ermee lastig ga vallen, ik zou nieteens weten hoe ...
Dus : doe me asjeblief dat plezier en...Heel erg bedankt!

(Deze tekst laat ik een poosje bovenaan staan, zelfs als ik ondertussen nieuwe berichten zou plaatsen.)

Worden de uren korter als een mens ouder wordt?

Ik heb er in elk geval dagelijks tekort, het lijkt wel of ik vroeger veel meer kon afwerken op een dag en dat terwijl ik toch niet echt traag ben.

Ligt het aan de computer?

Rare vraag…Een computer zou je op alle terreinen tijdswinst moeten opleveren toch?

Hoewel ik geen kenner ben, voldoet dat masjientje aan al mijn behoeften in die richting en breng ik er vele aangename uren mee door, maar langs de andere kant : ik zit er teveel tijd aan te verlummelen…Doemme toch… Zelfs mijn blog schiet erbij in, ook al is dat dan op diezelfde computer te doen. De laatste weken was ik geconcentreerd op het samenstellen van fotoalbums : een heel plezant, maar enorm tijdrovend jobke. Het ging niet enkel om het uitkiezen en schikken van foto’s, maar ook om het verbeteren, retoucheren en classeren van oude documenten. Daarbij ben ik ook mentaal een stuk in het verleden gecatapulteerd.

Het deed me goed om tussendoor enkele dagen aan zee te gaan uitwaaien. En waaien deed het! En gieten!!!!

Wij moesten toch wel de aller-aller-allernatste  dagen kiezen om aan zee te gaan fietsen en wandelen zeker? Een ding staat vast : onze motorhome is waterdicht, want zoals het die eerste week van december op ons dak heeft geroffeld, zo roffelde het nog nooit (allee…toch niet met mij erin). Toen we geen droge kleren meer overhadden, zijn we maar naar huis teruggekeerd.

Dat natte intermezzo aan zee volgde op de tweede auditieronde in Gent voor de filmrol in “Offline”. Ik had de drie korte scènes goed voorbereid, maar weet nog niet wat het resultaat van de casting gaat zijn. Twee scènes gingen zeer goed, een derde heb ik op 7(zeven!) verschillende manieren moeten doen…Moeilijk!!! Het ging om een emotionele scène, die zeer close-up werd gefilmd. Alle emotie moest in mijn stem zitten, gelaatsexpressie moest absoluut onderkoeld  worden. Dat gegeven kende ik niet op voorhand. Ik heb echt mijn best gedaan, maar het was een zwaar corvee…Probeer maar eens iets heel kwaad, heel droevig of heel blij te zeggen, zonder dat daarvan iets in je mimiek te zien is…

Ze hebben me beloofd om voor Kerstmis wat te laten weten, maar ik betwijfel of ik “Denise” word. Heb er nog een dag en nacht over lopen natobben (en in gedachten naspelen) maar nu is het weggeëbd en wacht ik maar gewoon af. Leerzaam was het in ieder geval wel.

Onze toneelrepetities draaien nu op volle toeren. “Yerma vraagt een toefeling” van Dimitri Verhulst wordt gespeeld vanaf 15 januari.

Voor wie meer wil weten volgt hierna een knipsel uit de website van Dionteater.

zomerbruin verdwijnt
spatjes op een roos palet
mijn nieuw wintervel

Vandaag zouden we een eenvoudig feestje bij ons thuis hebben.

De oudste zus van Herman woont in Spanje en is enkele weken terug in België.

Ze had ons gevraagd om een ontmoeting te regelen met haar andere broers en zussen, dat was dus voor vandaag gepland.

Gisteren belde het voorlaatste koppel af, iedereen had wel een goede reden, maar het voelt helemaal niet prettig, ook al hebben we het op die manier wat rustiger vandaag. Ik kon dus zonder me te moeten haasten naar mijn afspraak bij de pedicure en Herman hoefde zich evenmin af te jagen om tijdig van zijn voormiddagvergadering thuis te zijn.

Misschien moet schoonzus volgende keer zelf maar een feestje bij haar thuis regelen. Pffft…ze komen al zo zelden bijeen, dat je zou denken dat wanneer de gelegenheid zich voordoet iedereen toch wat moeite zou doen en er met plezier bij zijn ?