Zelf had ik het nog niet echt door, ik kon mezelf in de lavabospiegel slechts tot net onder mijn schouders bekijken en in de rest van mijn lijf was ik niet geinteresseerd. Ik droeg dag en nacht pyamas en zag mezelf niet veranderen.
Toen ik een maand of twee thuis was, begon men toch een beetje ongerust te worden dat ik achterop zou geraken op school.
Een paar leraressen waren bereid om thuis enkele inhaallessen te komen geven.
Toen de lerares wiskunde me terugzag, viel haar mond open van verbazing. Ze riep botweg :Amai Paz, gij zijt DIK geworden!
En ik hàààtte wiskunde tevoren al....
Van heel die les heb ik niet veel meer gehoord, haar uitroep bleef door mijn hoofd galmen.
Ik ging op de badkamerweegschaal staan.
Net voor ik ziek werd, woog ik 54 kg, bij 1,67m, drie maanden later was er 20 kg bij!
Ik was geschokt, maar er vielen mij buiten die harde kussens op mijn heupen weinig verschillen op.
De dokter die wekelijks langskwam, zei dat dit voornamelijk het gevolg was van de cortisone en dat het er spontaan zou afgaan, eens ik terug op de been zou zijn.
De maanden bedrust vond ik best wel aangenaam, de bezoeken aan het ziekenhuis voor bloedprikken en vooral dan de electrocardiograms vond ik vreselijk!
Voke bracht me er altijd met de auto naartoe
Niet dat het pijn deed, was het dat maar!
Nee : je moest er met je bovenlijf bloot.
Dat die dokter daar die ongewenste witte bollen op mijn torso moest zien, was één ding; dat die dokter vervolgens tegen Voke zei dat hij gerust bij het onderzoek mocht blijven, was wat anders...die schaamte...
Ik denk dat Voke mijn gêne voelde, want hij maakte zwak bezwaar dat het niet hoefde, maar de dokter drong aan.
Niemand vroeg mij of IK dat wel goedvond.
Ik heb het voke nooit gezegd, maar ik was in stilte dankbaar, dat hij later spontaan in de wachtkamer achterbleef als er weer eens een ECG moest gemaakt worden.
Bij het bloedprikken bleef hij er wel bij en zei dat ik maar naar hem moest kijken en niet naar de spuit, terwijl ze bezig waren, omdat ik bij een van de vorige beurten duizelig was geworden.
Toen de Paasvakantie voorbij was, mocht ik weer naar school.
Ondanks mijn luilekker leventje snàkte ik ernaar om terug te gaan, die vele andere gezichten terug te zien, o wat hield ik van al die kinderen die ik zou weerzien!
En buiten kunnen komen zonder naar een ziekenhuis te moeten, ik keek ernaar uit als naar een groot feest....
De ochtend van mijn eerste nieuwe schooldag was als een verrijzenis : in de auto stappen en onderweg stomverbaasd zijn over de explosie van lente overal !
De school ligttegenover het Steytelinckpark in Wilrijk. Toen ik het de laatste keer zag, was dat park kaal en kleurloos, nu, maanden later,waren er duizend schakeringen van groen! En die heerlijke geuren....ik werd er gek van.
Mijn hart sprong bijna uit mijn borst van vreugde en ontroering. Ik voelde mij nooit eerder zó levend.
Mijn haar was in die tijd hard gegroeid en ik kon er 2 leuke lage staartjes in maken, ik hoopte stilletjes dat de meisjes op school ze zouden bewonderen. Ik verwachtte ook dat ze even blij zouden zijn om mij te zien, als ik hen.
En ja, de meesten waren vriendelijk, maar ik voelde hoe ze me als een vreemde bekeken, in hun ogen was ik een ander mens geworden : mijn gezicht was pafferig, mijn omvang was ineens met bijna de helft vermeerderd en hun verdoken blikken en gefluister vielen mij nog altijd meer op dan mijn eigen transformatie.
Tot ik voorbij een grote spiegel liep, dacht dat er mollige vrouw op me toekwam en me realiseerde dat ik die matrone was, mijn veertienjarige, onzekere zelf.
Jade duwt de deur open, terwijl ze een dienblad in evenwicht houdt :
Goeiemorgen Papie en Mamie : ontbijt op bed! glundert ze.
Een aandoenlijk zicht, die dikke ongelijke sneden, we kunnen ons voorstellen met hoeveel moeite ze die met een gewoon tafelmes heeft gesneden (en godzijdank niet met de snijmachine), beleg apart erbij en twee servetjes van keukenpapier, waarop smakelijk papie, smakelijk mamie met dikke viltstift geschreven.
Voor Papie een kop halfvolle melk en voor Mamie een kop magere, zegt ze.
We zetten ons bed in zitstand en Jade staat er trots op te kijken; voor zichzelf heeft ze niets bereid. Gelukkig zijn er meer dan genoeg van die dikke sneden en voor een homp met honing installeert ze zich op onze voeten, weggezakt in het dons.
We zitten gezellig met ons drietjes te smikkelen, te kruimelen en te morsen in het donsdeken.
Momenten om te koesteren....
Over ons onmisbaar koffietje praten we niet, dat hebben we dan maar later in de keuken gedronken.
Zaterdagnamiddag.
Wout heeft gebeld dat hij met Frauke en Maura is thuisgekomen, Dario zal ook gauw gebracht worden en ze verwachten ons met Jade.
Nog even in bad, haartjes wassen, koffer pakken en daar gaan we.
Het is een hartverwarmend zicht, de familie is nu compleet.
Ons kerstkindje ligt zalig te slapen en Dario geeft grote zus Jade een blije knuffel, legt zijn hoofdje zachtjes tegen haar wang terwijl de volwassenen ontroerd toekijken.
Maura doet het fantastisch...ze viel na de geboorte geen grammetje af en weegt nu, vier dagen later, al 280 gram méér. Haar altijd reeds slanke mama zal geen lijnproblemen hebben en zelf stevig mogen eten om dit gretig kindje baas te kunnen!
Als we vertrekken krijgen we nog een heel innige knuffel van Jade, ze fluistert in mijn oor : Mamie, ik vond het echt heel fijn bij jullie.
Herman en ik rijden met een intens gelukkig gevoel terug naar huis.
We hadden gelijk met onze premature kerstviering op 17 december, anders was er niks van gekomen !
Zoals steeds werd kerstavond zelf bij mijn ouders doorgebracht, waar we meestal met een goeie dertig zijn.
Frauke was die dag uitgerekend, voelde zich niet te best omwille van een zware verkoudheid die maar bleef hangen en bleef daarom thuis met Dario.
Niets wees er echter op dat het nog een kerstekind zou gaan worden, maar vroeg in de Kerstmorgen kregen we bericht dat het waarschijnlijk toch die dag zou gebeuren.
Jade was na het feest bij Moeke en Voke al mee met ons gekomen en Dario ging bij Fraukes ouders logeren.
Om halftwee tuimelde mooie kleine Maura de wereld in.
Jade is heel blij met haar nieuwe zusje en Dario, net 16 maanden, lijkt er ook dol op te zijn, gezien zijn reacties : zijn hoofd op haar buikje leggen, willen aaien, wijzen naar het wiegje: Dit! Dit! - en ook wel op de zijkant van het plexi ziekenhuisbedje kloppen... het zal uitkijken worden met die peuter!
Zaterdag komt het hele uitgebreide gezin thuis.
Tot zolang logeert Jade bij ons en we genieten er samen van. Ze is nu negen jaar en zon zalig kind in deze periode : groot genoeg om er aangenaam gezelschap aan te hebben en klein genoeg om nog écht als een kind te kunnen spelen.
Vandaag heeft ze samen met twee buurjongetjes uren in onze tuin gespeeld : haar huisje,- een grote nis tussen een groep coniferen- moest helemaal opgeruimd worden en heringericht.
Die twee kleine jongens aanbidden haar en sloven zich uit om haar minste wens in te willigen! Ik had er geen kind aan...aan geen één van de drie trouwens, terwijl die broertjes in de buurt weleens de Daltons genoemd worden.
Alles loopt op wieltjes, Jade is lief, gehoorzaam en blij, tot er vanavond ineens een donkere wolk opsteekt : het bed van Dries, waar ze nu in mag slapen, vindt ze plots eng.
Een buitenstaander zou dan denken dat er akelige dingen in die kamer te zien zijn, maar het tegendeel is waar, het lijkt wel een kloostercel: Effen crème muren, lichtgrijze, bijna witte meubeltjes en als enige decoratie : 3 staanders met gitaren en één poster van snowboarders.
Het bed staat in een nis, met een iets lager plafond, je zou het een alkoof kunnen noemen, ik dacht dat ze het daar eerder knus zou vinden, maar nee... Jadeverlangt naar haar kamer : de logeerkamer op de mansarde boven de garage, hoewel het daar nu heel wat kouder is dan in de andere kamers.
Hoe kan een grootmoeder aan zon smeekbede weerstaan... Dus wordt de Warme Jef gevuld en al in bed gestopt, haar knuffels en een extra dekbed van de ene kant van het huis naar de andere verhuisd en ons kindje is terug gelukkig.
In het tweede middelbaar liep het fout... Wekenlang al had ik zeer pijnlijke knieën. Thuis dachten ze begrijpelijk - dat het groeipijnen waren, maar het werd zo erg dat ik niet meer normaal de trappen naar de slaapkamers op of af kon.
De enige manier om mijn kamer op de tweede verdieping te bereiken was : op mijn achterste gaan zitten en zo mezelf trede per trede naar boven hijsen/naar beneden laten glijden.
Er werd een bloedstaal genomen, ergens begin december.
Enkele dagen later op een woensdagnamiddag - ik herinner me dat ik me redelijk goed voelde en met mijn zussen in de tuin speelde-, riep moeke me naar binnen.
De huisdokter zat daar en ze keken allebei bezorgd.
Het bloedonderzoek toonde acuut gewrichtsreuma aan : een gevolg van mijn vele jaarlijkse keelontstekingen.
Ik moest direct gaan liggen, dokter beluisterde mijn hart en longen en stelde hartruis vast. Tot wanneer mijn bloed terug in orde zou zijn, moest ik het bed houden.
Eigenlijk vond ik dat wel tof : als ik niet bewoog, voelde ik geen pijn, ik hoefde geen examens te doen, mocht een poosje niet naar school...
Ik werd overdag languit op de sofa in de living geïnstalleerd, werd vertroeteld met allerlei lekkers, verslond stàpels boeken of lag half-zittend te tekenen, tekenen, tekenen...
Elke dag kwam de wijkverpleegster een penniciline-inspuiting geven en tweemaal per week een cortisone-prik. Meestal vond ik die prikken niet erg, behalve wanneer er precies niet veel plaats meer was om nog ergens pijnloos een naald in te ploffen, ik kreeg op elke heup een dik beenhard kussen en zelfs jaren later verdroeg ik nog niet dat iemand me daar aanraakte.
Ik was nu bijna veertien en op zekere dag kwam moeke thuis van de markt met een beha. Hij was van zachtgeel nylon met een wit randje, wel schattig eigenlijk, maar ik moest dat ding niet! Net zoals ik geen borsten wou, maar die waren nu wel héél prominent aanwezig. Moeke vond dat ik nu echt wat steun kon gebruiken, dus trok ik die beha uiteindelijk toch maar aan, vond het geen steun maar een hinderlijk ding waar ik nu voor de rest van mijn leven toe veroordeeld was en ik schaamde me vooral diep, toen ik hem aan voke moest laten zien, toen die van zijn werk kwam. (wordt vervolgd)
Op 26 juni 1949 mochten Belgische vrouwen voor het eerst deelnemen aan parlementsverkiezingen.
t Moet zijn dat ik dat absoluut wou meemaken, want nauwelijks een dag eerder trok ik voor de allereerste keer mijn keel en oogjes open.
Dat was wel een beetje misrekend, want niet alleen vonden ze mij toen nog veel te jong om te gaan stemmen, ik verbrodde het meteen ook voor ons moeke, die uitgeteld in t moederhuis lag en dus zèlf haar eerste stembeurt moest laten voorbijgaan.
Volgens de mondelinge overlevering was ik een mager, uitgerekt, onaantrekkelijk boeleke van 51 cm en 2kg800; zwaar geschalodderd door de ijzers, een boreling die zonder aarzeling in de categorie gestroopt konijn werd geclasseerd.
In den beginne was ik dus .... MAGER !
En dat bleef ik.
Het eerste jaar althans.
De bezoeken aan het kinderheil bezorgden ons moeke een schuldcomplex : borstvoeding wou niet lukken en flesvoeding verdroeg ik niet.
De opmerkingen in het controleschriftje logen er niet om : het kinderheil gaf moeke keer op keer slechte punten.
Ten einde raad kwam ze met mij bij Dokter Van Heule terecht, een kinderarts die toen naam begon te maken. Hij schreef het wondermiddel, karnemelk van Lacsoons voor en ziet : Paz begon te eten !
Tegen mijn eerste verjaardag was ik de kwaaien uit en dat was maar goed ook, want enkele dagen later werd ons Jeske al geboren, een zusje dat slechts luttele maanden melk dronk en zover mijn herinnering strekt, al van op peuterleeftijd zwarte koffie. Jeske is tot op vandaag mager gebleven.
Ik kreeg de smaak van melk te pakken.
Tot mijn 12de walgde ik van koffie... De blikken drinkbussen die met half koffie-half melk-en-een-suikerklontje werden gevuld, omdat het drankje anders zuur zou worden op de speelpleinen waar we s zomers naartoe gingen, vond ik ver-schrik-ke-lijk smaken.
Thee was iets voor bij t vieruurtje : alleen te doen met suiker, citroen en een petit-beurreke of een marieke.
Een vieruurtje was trouwens eerder uitzondering dan regel, het was meer een gezellige tractatie voor bijzondere gelegenheden. Van dat occasionele petit-beurreke zou ik dus niet dik kunnen worden.
Op mijn 12de was ik een hoog opgeschoten, slanke en doodverlegen plechtige communicant.
1961-62 : Naar de 6de Latijnse in Sint-Ursula : de enige ronde uitstulpingen aan mijn
lang, houterig lijf waren de beginnende borsten, die ikzelf liefst van al onzichtbaar had gemaakt.
Ze zaten immers in de weg om de jongens-filmrollen te spelen, die ik in mijn hoofd had...
Alleen in mijn hoofd ja, te verlegen als ik was, om zelfs nog maar op een normaal stemvolume te spreken, behalve dan bij ons thuis. wordt vervolgd
Precies een week geleden vierden wij ons eigen kerstfeest met kinderen en kleinkinderen.
Héérlijk is dat...
Niet alleen het feit dat we samen waren, maar zeker ook omdat wij Kerstmis meer dan een week vóór de officiële datum konden vieren.
Daar zijn heel wat pros voor aan te voeren :
Het is in de eerste plaats overal zeer kalm om boodschappen te doen, zo tussen Sinterklaas en Kerstmis in, zowel voor de inkopen voor het diner, als voor de cadeautjes.
Ten tweede krijg je niet dat gevoel van teveel eten, drinken, pakjes en drukte binnen een veel te korte periode.
En ten derde : iedereen is vrij, ongestresst en vooral : nog onbevallen.
Want ja, ons Frauke draagt nog steeds fier haar ronde buikje. Ondanks een hardnekkige verkoudheid en een vinnige Dario die haar voortdurende aandacht en energie vraagt, maakt ons derde kleinkind voorlopig geen aanstalten om zijn/haar knusse plekje te verlaten.
Ik denk dat het een wijs baasje is (of meidje, maar dat kan ik me vreemd genoeg zo moeilijk voorstellen; Dat deze baby een meisje is, zou samen met de naam de grootste verrassing zijn).
Een wijs kindje is het dus wèl : wachten tot mama haar verkoudheid kwijtraakt en zo meer adem krijgt...Nu ook zijn/haar papa weer wat beter op de been is na pijnlijke weken met een geknelde zenuw, verwachten wij dat dit boeleke een grootse entree zal maken op kerstavond, zoals altijd al werd voorspeld.
Ook als we Dries bij onze kerstviering wilden hebben, moesten we er wel zo vroeg aan beginnen. Onze jongste vertrok nl. eergisterennacht voor het vierde jaar op rij naar Oostenrijk, om daar meer dan drie maanden snowboardlessen te gaan geven. Ondertussen weten we dat hij er goed is aangekomen en geïnstalleerd.
Voor Jans nieuwe lief was het de eerste keer dat ze met ons Kerstmis vierde en die twee hebben er de vrolijke noot in gebracht. Voor de cadeaus die ze bijhadden was bijna een aanhangwagen nodig : grote, enorm zwaaaare pakken in stijf, zwart papier, met de namen in goud erop gespoten. Na enige tijd begon het in de living doordringend naar carbolin te ruiken...het bleek dat zwarte papier te zijn: tot op vandaag weten we nog niet waar hij dat vandaan heeft. In ieder geval zorgde het voor hilariteit en voor alle zekerheid hebben we onze handen maar eens extra gewassen en dat papier buitengesmeten van zodra de pakken open waren. Elk cadeau was verzwaard met een gewicht van zon oude balans... Waar hààlt hij toch al die rommel??? Hij woont niet voor niks in Doel,zeker...
De onweerstaanbare schaterlach van Lief erbovenop maakte het extra aanstekelijk.
Haar pakjes waren kleiner van formaat dan die van Jan, maar absoluut origineel en zeer gewaardeerd.
Jade die sinds september dwarsfluitles volgt, had haar instrument bij en brachtverscheidene sinterklaas- en kerstliedjes ten gehore.Ze doet het op die korte tijd écht al heel goed. Haar bezig horen en zien, met die fijne handjes en geconcentreerde uitdrukking, maakt ons bijzonder trots.
Zonder vervelende vallingen was het gezelliger geweest, maar een mens kan niet alles hebben...
Maandagavond mocht ik nog eens Shirley Valentijnen in Sven zijn wijnbar, een spannend maar leuk avondje,
Dinsdag organiseerde Herman een kerstconcert in Deurne, weer druk en spannend, vooral voor mijn ventje dan,
Woensdag met de motorhome naar Temse voor een kleine herstelling (nog onder waarborg) en ondertussen ook nog naar de verzekering voor info, want onze personenwagen werd aangereden door...de motorhome die van de oprit bolde!
Motorhome is zogoed als ongeschonden, maar de Focus heeft deuken en lange krassen in de rechterzijportieren...dedju toch!
Donderdag : vertrek van Dries
Vrijdag : kerstconcert van Jades school, waar we heel ontspannen naartoe konden, geen verantwoordelijkheden, alleen maar genieten, niet meer rond moeten crossen voor cadeaus en eten : alles is in huis voor de volgende dagen en we beginnen weer aan onze viermaandelijkse honeymoon, Herman en ik, nu we het kot voor ons alleen hebben!
We zijn gisterenavond al beginnen vieren : met een wijntje voor de haard enzo....
Dario is net 15 maanden en nog een drietal weken de benjamin. Rond kerstavond wordt hij namelijk grote broer.
Een beetje oefenen om die toekomstige kleine voor te lezen kan nooit kwaad, ik kan het zelfs ondersteboven
Een gek hoedje of een kiekeboespelletje zijn ook altijd goed om een baby vrolijk te houden, ik repeteer elke dag vlijtig Af en toe moet er evenwel ernstiger werk geleverd worden : ik probeer al enkele ingenieuze contructies op schaal uit, zodat ik het die nieuwe kleine duidelijk kan demonstreren Och, en als het niet direct lukt in mijn eentje, is grote zus Jade er natuurlijk ook nog om een handje mee uit te steken
Maanden voorbereiding, dan vijf voorstellingen en pfffttt...het is vervlogen.
Ik heb me geamuseerd, heb zelf niet lang hoeven te repeteren omdat ik slechts een kleine rol had, waardoor ik ook zeer ontspannen naar de opvoeringen kon gaan en genieten van het hele spel.
Bovenal heb ik sommige mensen beter leren kennen en waarderen, jongere acteurs waarmee ik nog niet had samengewerkt.
De verstandhouding was uitstekend, er heerste een warme, vriendschappelijke sfeer...geen wanklanken of irritaties...het was heerlijk om even deel uit te maken van dit groepje!
Last but not least : het publiek kon onze Koppels heel erg smaken, dat werd mij verrassend duidelijk bij de première. Het was fantastisch om die eerste reacties in de zaal te horen en te beseffen het werkt!.
De hilarische, karikaturale begrafenisscène werd een hoogtepunt voor spelers en publiek en met onze gospel-achtige versie van Stand by me mochten we meerdere open doekjes in ontvangst nemen.
Er moest in dit stuk nogal wat geknuffeld worden; het verbaasde me niks dat die bij onze laatste voorstelling net iets intenser en méér dan alleen maar geacteerd waren.
Om het met de woorden van mijn kleine solo te zeggen :
Gisteren, donderdagavond, zouden we de eerste voorstelling van Koppels spelen voor dit weekend.
Fris gedoucht en netjes opgetut, wil ik om 18u30 naar Wilrijk vertrekken.
Mijn schoenen heb ik al een halfuurtje geleden van de garage naar de inkomhal gebracht, zodat ze niet te koud zouden aanvoelen.
Ik trek mijn jas aan, grabbel mijn tas beet en stap in mijn schoenen.
Even denk ik : hé, er zit iets in ...au..t lijkt wel een punaise...
Pikkerdepik - PIK PiiiiiiiiiiiK!!!
Ik schop mijn schoen uit en schreeuw mijn longen uit mijn lijf van afgrijzen en pijn:
Er hangt een grote wesp opzij aan mijn rechter dikke teen te bungelen, het onderlijf nog gekromd, vastgeprikt in mijn teer vlezeke.
Ze krijgt een ferme tik, vliegt eraf om nog wat stuipjes te liggen trekken op de halmat. Herman en Dries komen onmiddellijk aangelopen, mijn oerschreeuw deed hen al aan een vreselijk ongeluk denken. Ik dep met azijn, Dries zegt dat er geen angel in zit en we doen er wat Euceta op.
Auw-auw, het doet echt zeer...ik trek een paar sleffers aan om naar theater te gaan en hoop dat ik straks bij de voorstelling nog in mijn schoenen kan.
Gelukkig rijdt Herman en kan ik mijn voet tijdens de rit op het dashboard leggen : als hij naar beneden hangt is het nauwelijks te verdragen.
Na een uur ebt het wat weg en ik kan voor de korte tijd dat ik op toneel moet, nog net in mijn schoenen.
De bewuste wespen-schoenen had ik al maanden niet meer gedragen.
De queen moet gedacht hebben om daar haar winterslaapje in te kunnen doen.
Laat mij nu toch altijd gedacht hebben dat de koningin niet kon steken!
Vergeet het mensen : ze steekt.... ze steekt, en hoe!!!
Ze steekt zodanig dat ik voor de rest van mijn leven mijn schoenen eerst zal uitschudden voor ik ze aantrek.
Toen we anderhalve week geleden samen met broers en zussen bij mijn ouders waren, kon ik eindelijk de slijpsteen van schoonbroer Paul teruggeven, die hier al sedert de grote septemberbarbecue lag.
Tevoren had ik er al met mijn zus over gebeld : Er is hier een plat wit steentje van zon 10x10 cm blijven liggen, op de plaats waar de BBQ stond, kan dat een wetsteen van Paul zijn?. Jes antwoordde toen dat dat best mogelijk was, dus nam ik het steentje mee naar Edegem.
Pol, ik heb uw steentje bij hoor!
Ik overhandig hem het gereedschap, hij keurt het, draait het om en om en zegt dat dit zeker zijn slijpsteen niet is. Dan pakt hij het stevig tussen duimen en vingers en breekt er een hoek af ....
En ineens ruik ik het : t is een groot stuk Zip! (aanmaakblokje).
Ik ga nog lang geplaagd worden met mijn slijpsteen, vrees ik.
De haard brandt nu dagelijks en op dit eigenste moment hoor ik Herman kerstliedjes
inoefenen op het orgel.
Het is vredig in huis, een oase in deze toch wel drukke tijd...
De vergaderingen (voor Herman) en toneelrepeties (voor mij) zijn niet uit de lucht.
Vrijdag aanstaande is de première van Koppels, waarin ik op de valreep een kleine rol heb gekregen, ook zaterdagavond is er een voorstelling, maar éérst, om drie uur s middags, doe ik nog een Shirley Valentijn in de kerk van het Valaar.
Gisterenmorgen waren we met een groot deel van de familie in Edegem op een gedachtenismis voor onze broer Jan, nadien zijn we bij onze ouders nog een hapje en drankje gaan nemen.
t Was weeral veel te lang geleden dat we iedereen zagen, alleman heeft het druk-druk-druk.
Ons vader was op de drink zelfs niet aanwezig, want die moest naar een Te Deum in de basiliek. Vierentachtig jaar en nog zon drukke agenda...Ik denk dat ik erfelijk belast ben.
Er werd heel wat afgeknuffeld en gezegd dat we elkaar toch veel te weinig zien en afgesproken om er iets aan te doen. Toch zal het alweer kerstmis worden eer we elkaar terug ontmoeten, vrees ik.
Gisterenavond moesten we met dat rotweer tijdens de avondspits naar hartje Brussel.
Die rit was geen pretje, maar toch de moeite meer dan waard.
We waren uitgenodigd ter gelegenheid van het 15-jarig bestaan van de BRS(Belgische Raiffeisen Stichting) op een voordracht van Mohammad Yunus, professor in de Economie in Bangladesh en vorig jaar Nobelprijswinnaar.
De avond ging door in het gerestaureerd BRT-gebouw aan het Flageyplein en werd bijgewoond door prinses Mathilde, wat ook nogal wat persbelangstelling meebracht.
Na een inleiding kregen we een film te zien van een project van microfinanciering in Benin, dat mede door BRS verwezenlijkt wordt.
Muhammad Yunus is de ontwikkelaar en grondlegger van de microfinanciering. Dit behelst het geven van kleine leningen aan ondernemers 97 % van de kredietnemers zijn vrouwen- die te arm zijn om voor traditionele bankkredieten in aanmerking te kunnen komen. Hij is ook de oprichter van de Grameen Bank. In 2006 kregen Yunus samen met deze bank de Nobelprijs voor de Vrede "voor hun inspanningen om economische en sociale ontwikkelingen van onderop mogelijk te maken."
Meer informatie over Prof.Dr.Yunus en zijn verwezenlijkingen is volop te vinden op het internet, maar ik voel mij bevoorrecht dat ik deze kleine, bescheiden man zelf over zijn werk aan het woord heb gehoord.
Sinds de overstromingen en hongersnood van 1974zet hij zich reeds in, om effectief mensen uit de armoede te halen, door ondernemerschap (veelal op zeer kleine schaal), aan te moedigen met financieringen, iets wat geen enkele klassieke bank voor hem aandurfde. Uit die eerste microfinanciering vloeiden nog meer anderssoortige initiatieven, zoals een eigen telefoonmaatschappij en elektriciteitsvoorziening door zonne-energie...
Na afloop volgde nog een receptie en kregen de aanwezigen een dik boek mee over het leven van Yunus, dat ik zeker ga lezen.
Ik was sterk onder de indruk over de onafgebroken inzet van iemand die vanuit een bevoorrechte positie, toch geraakt werd door de armoede rond hem en daar inmiddels al meer dan dertig jaar met alle kracht tegen vecht. Een voorbeeld voor iedereen, om niet onverschillig aan onrecht- van welke aard dan ook- voorbij te gaan.
Het stemt alleszins tot nadenken : kan ik zelf niet meer doen, dan nu?
Zondag a.s. omstreeks 22u30 is er op Canvas een reportage over deze prachtige mens.
Vóór de eerste herfststorm zou het alleszins moeten gebeuren :
Het vellen van 7 bomen in onze voortuin.
En gelukkig was de klus geklaard toen de (storm)hel vorige week losbarstte.
Met een vriendenploeg is de zaterdag tevoren héél hard gewerkt om die 33-jarige bomen om te leggen.
Zelf mocht ik die dag vooral de hongerigen spijzen/dorstigen laven, maar dat was even nuttig en ook plezant.
We hadden veel bekijks van de buren : de hele dag lang stond er wel iemand te kijken en commentaar te geven.
Voor ons was het belangrijk dat die zeven reuzen geen gevaar meer zouden opleveren, maar onze buren schenen vooral in het estetisch aspect geinteresseerd;
Terwijl wijzelf het nu maar een kale bedoening vinden, zeggen zij dat het veel mooier is, omdat ons huis nu blijkbaar beter tot zijn recht komt.
Zesmaal is Bruno met een camionette vol hout vertrokken, maar nu is alles opgeruimd en netjes.
Vorige vrijdag waren we dus héél opgelucht dat de werkzaamheden werkelijk achter de rug zijn, want bij het vellen bleek duidelijk, dat vooral de lorken over wellicht niet al te lange tijd zouden omgevallen zijn bij felle wind.
Twee daarvan leunden gevaarlijk over naar onze slaapkamer en living, ons dak zou zeker begeven hebben.
Eens terug thuis, heb ik nog slechts enkele dagen om me voor te bereiden op de opvoering van Shirley Valentijn in Svens wijnbar Il piccolo peccato, aan de Dageraadplaats.
Vlak voor we op reis vertrokken, had ik op vrijdag en zaterdag nog een voorstelling in Diontheater gegeven.
Toen kon ik nog maar eens vaststellen hoe verschillend twee voorstellingen kunnen zijn, want over de vrijdagse opvoering was ik allesbehalve tevreden.
Ik weet dat ik dat eigenlijk niet hoor te zeggen; mensen die toen in de zaal zaten en hun gemeende bijval betuigden, zouden dit blasé kunnen vinden en toch moet het mij van het hart :
Paz was niet content van haar Shirley, die avond.
Dat kwam voor een groot gedeelte omdat ik zelf nog tot op het laatste ogenblik technische (muziek, licht, decor) instructies moest geven aan mijn assistenten van die avond, Rudi en Lynn, voor wie dit ook nieuw was. Nochtans ben ik hen bijzonder dankbaar voor hun zeer gewaardeerde hulp.
Tijdens de pauzes was er onvoldoende licht achter het scherm waar ik me moest omkleden en schminken, Michke is er desondanks in gelukt om mij in dat schemerduister een egaal bruin kleurtje te geven. Zij was tevens mijn verbindingsofficier met de mensen van toog en techniek, want ik kon niet vanachter mijn scherm uitkomen tijdens de pauze, omdat er enkele toeschouwers in de zaal bleven zitten, die moeilijk te been waren en niet de trappen naar de cafetaria op en af konden voor dat eventjes.
Ik ben oprecht blij dat ze kwamen kijken, ondanks hun persoonlijke beperkingen.Maar nu kon ik mijn kot niet meer uit...ik kon niet gaan kijken hoe mijn strandstoel stond, hoever de parasol uitstak ...
Normalerwijze ga ik graag het podium even voelen, er wat in stilte over lopen. Maar nu probeerde ik me te concentreren achter dat scherm, terwijl er in de zaal natuurlijk volop werd gebabbeld en gelachen.
Als kers op de taart ging er dan nog eens een gsm over tijdens de voorstelling ook.
Vanaf het eerste ogenblik voelde ik dat mijn spel niet strak, niet zuiver genoeg was.
Voor mezelf voelde het geheel slordig en wat stuntelig aan, ik kon precies niet bewegen zoals ik wilde.
Gelukkig was er nog die zaterdag, waarop alles wèl in de goede plooi viel.
En ook deze keer voelde ik vanaf het begin dat het ànders was dan gisteren : goed bezig.
Ik wist hoe de toeschouwers aan mijn lippen hingen, meeleefden, hoe ik ze kon bespelen...een heerlijk gevoel.
Toen ze aan het einde als één man rechtveerden om te applaudisseren, maakte me dat onvoorstelbaar blij en dankbaar en nederig.
Want het is niet min, zelfs zeer aangrijpend als mensen je in zon grote groep op zon fantastische manier bedanken omdat je hun een verhaal hebt verteld.
(niet te vergeten : Merci aan William Russell, auteur en Wim Loots, regisseur!)
Een maand later zou dus de voorstelling in de wijnbar volgen...
De week ervoor ben ik elke dag anderhalf uur door het bos gaan stappen, ondertussen mijn tekst luidop herhalend. Dat was dubbel profijt : ik repeteerde en had meteen ook mijn lichamelijke oefening.
Toch had ik het stuk nog eens graag op mensen uitgeprobeerd.
Overbuur Monique had omwille van ziekte de voorstelling in het theater gemist, ik vroeg haar of ik zondagavond een privévoorstelling mocht geven bij haar thuis.
Dat viel niet in dovemansoren, en zo hield ik een generale repetitie, met een minimum aan decor en techniek (slechts één spot geen muziek, want de cd was al in de wijnbar) voor Monique, Leo, dochter Ina en hond Joppe, die in zijn mand lag te snurken.
Iedereen was content : Monique en co, omdat ze de voorstelling nu toch had kunnen zien en ik, omdat ik de zekerheid had dat het zelfs voor een zeer klein publiek nog werkt. Alleen de Joppe is een paar keer bruusk uit zijn dromen geschrokken, toen ik ineens nogal luid uitviel.
De volgende avond, maandag, in een uitverkochte wijnbar...
Sven heeft nu een eigen klein podium en echte theaterspots!
Rudi, engel en duizendpoot tegelijk, heeft dat voor hem gebouwd en geinstalleerd, hij zal die avond ook nog licht en geluid bedienen én mijn schminkster zijn, want al beschik ik hier over een rustige plaats om me voor te bereiden, het blijft een onmogelijke zaak om mijn bovenrug eigenhandig van een gelijkmatig gebronsd kleurtje te voorzien.
Alles verloopt zoals ik gehoopt had en ook Sven is duidelijk gelukkig met deze herneming, in die mate zelfs, dat hij er nog eens een maandagavond wil bovenop doen. We spreken af voor 17 december. Ik ben een geluksvogel!
Daar tussenin volgt nog één namiddagvoorstelling ter gelegenheid van de Wilrijkse cultuurweek, op zaterdag 24 november om 15 uur, in de winterkapel van de St-Jan-Evangelistkerk. Ben wel benieuwd hoe het daar zal gaan.. t is weer een andere, onbekende locatie, deze keer met Bruno als assistent. De toegang is gratis en er hoeft niet gereserveerd te worden...ik vraag me af hoe dat moet...Het is een uitdaging, dat staat vast. Nu maar hopen dat het geen heen-en-weer geloop wordt.
Diezelfde avond sta ik alweer op de planken, ditmaal in ons eigen Dionteater, voor een kleine rol in Koppels. Het is een bewerking van Hannah and her sisters van Woody Allen. Ik speel de moeder van al die sisters, ben eigenlijk een invaller voor iemand die de rol heeft teruggegeven en omdat het zon kleine rol is en mijn personage slechts in 3 scènes voorkomt, hoef ik niet alle repetities bij te wonen.
Wie er meer wil over lezen, kan terecht op www.dionteater.be
We zagen zoveel moois en ontmoetten veel vriendelijke mensen.
Toch blijft de kater van de inbraak nog wat nawerken, in die mate zelfs dat ik voorzichtig opper dat ik het niet erg zou vinden indien Herman de motorhome liever zou verkopen.
Hoe kan je jezelf en je spullen eigenlijk afdoende beveiligen?
Na enkele dagen ebt het negatieve gevoel grotendeels weg en we laten het nog een poos bezinken.
Als we er opnieuw voor langere tijd op uit trekken, mogen we niet zoveel afspraken vastleggen, het bindt ons te zeer en je voelt je steeds een beetje opgejaagd om weer door te rijden, er is geen tijd genoeg om rustig van alles te genieten. We bleven nergens meer dan een dag staan.
Indien we zinnens zijn om ergens wat langer te blijven, moeten we toch eerder voor een camping kiezen, waar de veiligheid groter is dan bij vrij parkeren, dan is er ook meer tijd om tot rust te komen.
We gaan niets overhaasten, maar wachten toch nog even af, vooraleer we een carport bouwen voor onze Marlin.
133621 km Aire de Vincey, (Totalparking) nabij Nancy
11u25 vertrek ( we hebben tot 10 u geslapen)
Ik was gisterenavond nogal ongerust, zat te denken over gas, dat ze binnen zouden kunnen spuiten enzo... De verhalen die je soms hoort!
Herman was er gerust in dat dit een veilige plaats was.
Uiteindelijk ben ik dan toch in slaap geraakt.
Het is alweer een stralende dag.
We moeten tanken : in Ludres, net voor Nancy gaan we bij een Intermarché.
Eerst aan een hoogterail blijven hangen, een gasleverancier haakt ons los, we nemen een andere toegang, maar onze kaarten worden geweigerd, dat is nog al eens gebeurd. Een jongeman die we willen betalen, weigert nors om op zijn kaart te laten tanken. Ik begrijp zijn wantrouwen, maar hij had ook vriendelijk kunnen weigeren. We rijden de autostrade op om bij een Esso te gaan, maar nu zitten we wel in de verkeerde richting! Hier lukt het tanken dus wel met onze Esso-card.
We maken nog eens dezelfde lus over de autostrade...
Dries belt op om te vragen hoe laat we thuiskomen, hij is aan t kuisen en vroeg of hij iets moest ontdooien voor ons avondeten.
We tanken nog eens goedkoop in Capellen, Luxemburg.
De pomp levert maar de helft van de brandstof die we nodig hebben, we moeten aan een volgende tanken , is de Diesel op ofzo?
Ons vuil afvalwater kunnen we hier ook aflaten.
Het loopt langs een brede gekasseide goot naar de afvoerput. Drie dikke mussen beginnen zich uitbundig vrolijk in ons water te wassen, leuk om te zien.
Ik herhaal mijn monoloog, want volgende maandag moet/mag ik terug spelen in de wijnbar van Sven.
Vannacht droomde ik dat ik hele stukken oversloeg.
In Wanlin : arret-pipi. Er is een reusachtig AC-restaurant waar ik binnenga : roltrappen, restaurant doorkruisen, dan eindelijk : de toiletten.
Potdekke toch, er zit een madammeke...we zijn terug in België! Natuurlijk heb ik geen geld op zak, wel veel hoog water. Overal op onze tocht had je gratis wcs.
Ik zeg dat het dringend is. Ici on paie, madame - en ik mag niet in haar wcke.
Eigenlijk moest ik terplekke mijn broek afstropen, maar ik vertrek gebelgd en met volle blaas. Ik neem de lange trap terug naar beneden en zie de Marlin niet meer staan. Aiaiai!!! Sortie Luxembourg genomen ipv sortie Bruxelles, Dus : terug naar boven, restaurant doorkruisen, trappen terug af en buiten crossen naar onze Marlin om -Oef!-daar op de wc te ploffen. Het was zon gewoonte geworden om zoveel mogelijk andere toiletten te gebruiken, maar we zijn nu toch bijna thuis, dus hoef ik geen ruimte in de toiletcontainer meer te sparen.
Het is hier òòk mooi weer. Allee, hopen maar dat het wat mag blijven.
Bijna 5000 kilometer gereden en de laatste 80 : FILE !
Om 19u17 134078 km komen we thuis.
Dries staat ons fier op te wachten bij het moet gezegd- een netjes opgeruimd en gepoetst huis.
We bellen met Rudiger. Zijn schoonmoeder is plots overleden, we kunnen pas vanaf donderdag komen. We zeggen dat het beter is om later opnieuw een afspraak te maken.
Onze plannen worden dus veranderd.
We zullen naar Bazel rijden, misschien nog een stop in het Zwarte Woud doen en zo verder huiswaarts rijden.
Om 10 uur verlaten we Leysin. Ik ga nog een foto vanop het grote hotelterras nemen en de concièrge en zijn vrouw verschijnen aan het balkon. We mogen 6 emmers water bijvullen, nu kunnen we weer voort!
Uiteindelijk - na een hele babbel, de mensen waren blijkbaar aan een klapke toe : zo heel alleen in dat grote lege hotel- vertrekken we om 11u12 via Les Mosses : mooie uitzichten.
Langzaamaan wordt het rondom ons minder hoog.
Vanaf Fribourg een mooie stad met grote niveauverschillen- wordt het vlakker. De huizen zien er ook helemaal anders uit : zeer grote overhangende daken, makkelijk 2 meter over het huis uitstekend en steeds minder houten chalets.
We picknicken en douchen op een parking bij een station in het veld, met klingel-koeien vlakbij. Door Nidau/Biel, een héél mooie stad, hier zou ik kunnen wonen.
We komen nu in de Jura, met terug hogere bergen.
Bij Tramelan tellen we 11 luchtballons in de lucht, wat een feestelijk-vrolijk gezicht!
We sturen een sms naar Dries dat we waarschijnlijk morgen thuiskomen...kan hij al beginnen poetsen...ben benieuwd hoeveel feestjes er zijn doorgegaan.
19u30 : op 444 km van huis zetten we ons op de Aire de Vincey voor avondmaal en nachtverblijf.
We eten een menu plaisir voor samen 28, daarvoor krijgen we salade, entrecote, friet, orangina, normandische appeltaart en koffie. t Was lekker en goedkoop.
Bruno had ons uitgenodigd om samen in het hotel te komen ontbijten. Nadien rijden we met Robby naar het museum van de Saint-Bernardshond.
Er zitten ook échte, levende honden en pups. Ze zien er zooo schattig uit en hier is hun verblijf bijzonder verzorgd. Ik herinner me ons bezoek aan het hospice op de Gd St Bernard, zo'n 25 jaar geleden...de honden waren even schattig, maar toen zag-en vooral : rook het er allemaal minder fris.
We zien een film uit 1917 over het hospice op de Grand-Saint-Bernard en de tentoonstelling is interessant, ook de Nanouk-tentoonstelling met Inuitkunst, vooral beeldjes van ijsberen in alle mogelijke houdingen, zelfs barende ijsberinnen.
Vervolgens rijden we met Robby naar de randgemeente Fully, voor de Fête de la chataîgne. Het is een grote kermis, rond het thema kastanje. Op 5 verschillende plaatsen worden er kastanjes in draaitonnen geroosterd.
Er staan lange tafels waar je een schotel warme kastanjes met boter, kaas, druiven, peer en appel kan eten.
Bruno merkt op dat er een broer van Herman even verderop zit en inderdaad, vanop afstand lijkt hij erg op mijn ventje, op de snor na.
Ik ga vragen of ik een foto van hen samen mag maken, zal er zeker een doormailen naar deze Jean L.
We geraken aan de babbel, hij en zijn vrouw zijn al vaak in Belgie geweest en hebben sinds 2 jaar een motorhome(!), waarmee ze nu ook naar hier gekomen zijn. Zelf wonen ze in Montreux.
Pierrot heeft een optreden met zijn alpenhoornblazers. We wandelen nog wat rond en dan om 15 uur naar het hotel om afscheid te nemen van Bruno,en Roland die per vliegtuig terug naar Belgie vertrekken. Ook Michel B rijdt naar huis in Frankrijk.
Wij hebben Leysin als volgend reisdoel.
Ik was vergeten hoe hoog en steil het is om van Aigle naar Leysin te rijden.
Toen we hier in 66 met de familie op vakantie kwamen, is ons vader in vliegende vaart over deze weg meegereden met de directeur van het hotel, om onze valiezen nog tijdig in het station van Aigle op te halen , vòòr die met de trein terug naar België zouden terugkeren ipv naar ons Zwitsers hotel gebracht. Wij hadden die onder zacht protest van :"Maar Voke, iedereen zet zijn valiezen ginder bij die camion...", op voke's Befehl-ist Befehl, bij de bagage moeten zetten die terug naar Belgie zou gaan. Bij het hotel aangekomen, werden op de parking alle koffers uit de vrachtwagen gelost, behalve de onze natuurlijk. Toen ons vader na die wilde rit door de bergen, terug bij het hotel uit de auto stapte, zag hij zo wit als een laken en was zo mottig als een krab. Een duveltje in mij zegt nog altijd dat hij dat toch wel een beetje verdiend had, maar ik was toen vooral heel erg blij, dat het schrikbeeld om 2 weken met hetzelfde broekje te moeten rondlopen geen realiteit werd.
Die weg hiernaartoe is wel prachtig!
We parkeren even op de zo goed als lege parking van hotel Fabiola. Er staan enkel nog 3 camionetjes van Intersoc. Ik ga naar de ingang, informeren of mijn vriendin Nicole hier toevallig niet is om de bar te doen, (zo heb ik nog eens de kans om een kijkje binnen te nemen) maar er hangt een bordje dat het hotel gesloten is.
In de nabijheid vinden we een schitterend plekje om te overnachten.
We trekken onze wandelschoenen aan en volgen een breed pad naar boven, tot de zon ondergaat.
Zo onwaarschijnlijk mooi is het hier...ik neem verschillende fotos, maar de mooiste luchten zijn niet meer te fotograferen, omdat de aarde te donker wordt. Om 19 uur keren we om. De zon schijnt nog op de hoogste toppen, die scherp tegen de roze en turquoise hemel afsteken. Al wat we horen zijn de koeienbellen die onafgebroken klingelen en kleppen. Herman is ook onder de indruk ,veel meer dan vroeger, zegt hij.
Les Dents du Midi Drie kwartier later komen we terug bij de Marlin, we hebben het warm van het stappen, maar het is al behoorlijk frisjes. Na onze avondboterham gaan we buiten nog even naar de sterren kijken. Zoveel zie je er bij ons nooit meer. 2 vallende sterren en ook de melkweg is duidelijk te zien, het is overweldigend! Maar het moet tegen het vriezen aan zijn, we kunnen niet lang buiten blijven. Het contrast is wel erg groot : vanmiddag in een heerlijk warm zonnetje in Fully, nu precies in een kerstnacht.
Voor morgenvroeg (en vanavond voor de afwas zelfs al) hebben we de warmwaterboiler nu wel aangezet, vanmorgen was het trouwens al bibberen bij het wassen.
21u30 : Herman ligt al in bed, denk dat ik dat seffens ook maar eens ga doen, eerst nog een sudokutje.
Ik krijg het koud en kruip in bed.
Herman stelt vast dat mijn tetjes precies kreemglasbollen zijn.
Bij het meer van Saint André is een proper toilet en water. We vertrekken hier om 10 uur. Door het lekkere, late eten hebben we waarschijnlijk wat langer geslapen dan gewoonlijk.
Ontbijt na aankoop van een baguette, ergens in een veld, met zicht op de bergen. Wat smaakt het toch altijd! Terug op weg om 11u25 naar Albertville, rechts van ons blijft het riviertje en langs de weg staan er nog steeds platanen.
Gisterenavond, na restaurantbezoek heb ik nog eens confituur gemaakt, maar hij wil niet opstijven. Misschien heb ik er deze keer tevéél pitjes uitgevist?(De pitjes bevatten een soort pectine meen ik ooit ergens te hebben opgevangen). Mijn vloeibare confituur staat nu in een grote roomijsdoos in de koelkast. Thuis zal ik hem zeven en nog even opkoken met Pec.
Net buiten Albertville is er omleiding. We krijgen een bergweg vol haarspeldbochten.
Als we een dikke camion als tegenligger krijgen, wordt het echt spannend! Ons Lucie is dan ook nog eens helemaal de kluts kwijt: als we haar moeten geloven zweven we boven de afgrond. De herfstkleuren zijn overweldigend!
Na veel geslinger komen we terug op de goede weg. Bergwoningen, houten chalets en ineens : de Mont Blanc! In al zijn pracht, zonder één wolkje, kunnen we hem bewonderen.
Dit is Dép. Du Haut-Savoie.
Voor we de tunnel ingaan maken we nog een panorama-stop. We kunnen heel mooi de Mer-de-Glace-gletsjer zien, maar het is tegenlicht, dus geen foto mogelijk...
Chamonix blijkt niet groter dan een dorp, je bent er zò door, het is wel mooi : houten chalets, bloemen en uitzicht op de Mont Blanc natuurlijk.
We moeten toch niet door de tunnel en ondervinden geen enkel oponthoud aan de grens. We houden onze identiteitskaarten gereed, maar mogen zo door. Er staat een wagen waarin een drugshond klaarzit, maar wij zien er vast braaf genoeg uit om geen controle te krijgen.
Op de Col de la Forclaz houden we een panorama- en snoepstop.
Het is stralend weer, maar ik val wel op met blote tenen-sandalen.
Bij de eerste bocht van de afdaling zien we diep-diep onder ons de stad Martigny liggen, nog slechts 12 km, maar niets dan bochten en ons oren klappen voortdurend dicht.
Drie kilometer boven de stad beginnen de wijngaarden. Wij volgen de Route du vin al van in Spanje, het is ook overal vendange.
15u05 133215 km aankomst in Martigny.
De lucht is azuurblauw en de temperatuur 20°
We wandelen naar het thuisadres van Pierrot D, hij wil met ons naar zijn bar vertrekken, waar rendez-vous is met de andere comitéleden. We ontmoeten Serge (legerkolonel) Robby F (heeft de Mont Blanc al beklommen!) Jean-Maurice, financiëel verantwoordelijke voor de Europeade en al sedert 68 actief deelnemer.
Roland, de vlaamse regisseur is er ook bij.
Jean-Maurice neemt ons na de bijeenkomst mee naar het hotel du Parc, waar Bruno en Michel B logeren. Iedereen is hier al sinds gisteren, de voorbereidende gesprekken waren deze voormiddag, alsook het bezoek aan het stadion enz. Door de diefstal van Hermans GSM hebben ze hem natuurlijk niet meer kunnen bereiken...
We rijden terug de stad in waar we burgemeester Dumas (heet in Zwitserland Président de ville) zullen ontmoeten op een prijsuitreiking aan een cineast van deze stad. Er worden fragmenten vertoond van zijn films Le tueur de midi, Grossesse nerveuse Azurro, Pas de panique en een stukje uit zijn nieuwste die volgend jaar uitkomt Marcellos date. De fragmenten doen me echt wensen dat ik de hele film kon zien. De maker, Denis Rabaglia is ook heel gevat in zijn dankwoord:10 punten om te weten over Denis R die men niet op het internet vindt. Er volgt een receptie en we rijden later met Serge mee naar restaurant Le rivage op de col de la Forclaz. Ik krijg een zitje tegen het raam, het is alsof ik vanuit een vliegtuig naar de verlichte stad recht onder mij kijk, prachtig!
Ook het eten mag er zijn, we kiezen voor een wildmenu. Ik krijg pompoensoep, everzwijnentrecôte met kastanjes, rodekool, spätzli(kleine knoedels, maar lekker gebakken) en nadien nog passievruchten sorbet. Herman heeft een cassoulette de chevreuil.
Onze Marlin staat op de parking van het hotel, daar slapen we dus, na nog een drankje in het hotel. Bruno vraagt me of ik een deel van de Europeadepresentatie wil doen, deze zomer. Ik krijg bedenktijd.
Om 8u10 op- er wordt nooit een wekker gezet, we worden bijna elke dag spontaan op dit uur wakker.
Stralend weer, maar nog wat fris. We wandelen naar het centrum van Roussillon, nemen wat fotos, ontmoeten Gérard, die daar in een raar blauw/wit soort jeep aankomt en kopen brood en croissants.
De druivenconfituur is fantastisch gelukt. Alleen zitten er wat veel pitjes in, maar die spuwen we wel uit.
10u50 : vertrek naar Reillane langs piepkleine wegen. Iets over twaalven komen we op de Pinchinette aan. We kloppen aan bij de verbouwde cabanon van Huguette, er komt een man met stofjas opendoen, met een vriendelijk gezicht hij heeft iets van Chris V en Ludovikus-, met mooie blauwe ogen en een verzorgde witte snor.
Hij vertelt dat Urs maandag naar Zuid-Amerika is vertrokken tot 20 december. Huguette woont al een jaar terug in Zwitserland!(Luzern) Misschien komt zij in november nog eens hier.
Dit doet heel raar aan...
We sluiten een hoofdstuk af. Voor René en Suzy, onze lieve broer en schoonzus, was dit een tweede thuis, nu woont zelfs haar zus hier niet meer. Wij zullen hier waarschijnlijk voor de laatste keer geweest zijn...zo jammer, t is een paradijs, la Pinchinette. Ik ben heel triestig.
We doen boodschappen in Forcalquier : Banon-kaas! (hij kost wel 4,40 voor een klein kaasje, maar je kan hem bij ons haast nooit krijgen, dus moeten we van de gelegenheid gebruikmaken).
Vanaf Les Mées stuurt Lucie ons over een piepklein bergweggetje naar Sisteron.
Wel prachtige panoramas!
De Montagne de Lure : grijze, groene, blauwe rotsen...
We piknikken met zicht op de Alpen.
Als we in de Drôme komen beginnen de schitterende herfstkleuren op te vallen, we rijden hier slechts kort en belanden algauw in de Isère en meteen ook in de wolken. Gedaan met zon en stralende blauwe lucht??? Ik hoop van niet...
De afdaling van de Col de la Croix haute is hevig!
Om 19 uur : Le lac de Saint-André.
We parkeren tegenover het restaurant le saint André.
We willen hier de keuken wel eens proberen en die is overheerlijk. We krijgen een verfijnd menu, schitterend opgediend : als aperitiefhapje een extraatje : mousse van beuling(!)met room en reepjes appel als versiering.
Ik koos een taartje met kikkerbil, look, kikkererwten en gefrit.peterselie als voorgerecht, dan speenvarken, polenta, cannelloni gevuld met champignons en knolselder, in wijn en kaneel gestoofde peer met airelles en dessert : bonbons, geserveerd op een lei: ijsje van wat roze kinderkauwgom leek, mousse van mokatine, brochetje van snoepspekjes en kleine crème brulée met aardbeispekjes.
Herman had foie gras met kwartel en artichoc, rabarbermoesje, rozijnenbroodje; hazebil met zelfde garnituur als ik en als dessert chocomelk met een groene éclair van meringue.
Het klinkt allemaal wat raar als ik het zo geschreven zie, maar het was echt buitengewoon lekker en kleurrijk, zelfs humoristisch geserveerd.
Om 8u10 opgestaan. Herman was bang dat het pleintje zou vol geparkeerd worden, dus vertrekken we, nog half in nachtkledij van een verlaten parking.
Er stond vannacht een zeer sterke wind die ons huisje deed schudden en het begon ook nog eens te regenen. Ik ben de verluchtingsluiken gaan sluiten, maar heb voorts goed geslapen. In het dorp kochten we croissants en stokbrood, waarna we even buiten het dorp hebben ontbeten.
Het is nog steeds winderig en bewolkt.
Regen regen regen...
In Lunel staan we een uur in de file.
We eten voor de kerk van Gallician, waar we om 14u40 terug vertrekken.
We moeten dringend water inslaan.
De Provence in de regen...t is weer eens wat anders.
Zou wel mooier geweest zijn met zon, want ver kan je nu ook niet kijken.
Als we de Camargue verlaten, de Rhône oversteken, wordt het eindelijk weer droog.
Ik herken tot mijn plezier de bergketen van de Luberon, met op een kale punt St-Michel-lObservatoire, de platanendreven en de blauwe luiken aan de vensters.
We doorkruisen St-Rémy-de-Provence : mooi maar heel druk!
Er zijn volop waterspuiters, maar nergens is er plaats om dichtbij te parkeren met ons groot geval...dan maar verder naar Cavaillon.
In het lieflijke dorpje Goult : een dorpspomp waar we dichtbij kunnen komen!
De watertank wordt volgegoten en ik ga me meteen wassen, heerlijk!
Het is een mooi dorpje, lijkt op Lurs, waar ik jaren geleden een aquarelcursus volgde.
We maken een kleine wandeling en gaan dan op weg naar Roussillon, zien of we het restaurant van neef Gérard vinden.
Ik telefoneer ook met Huguette,(zus van een schoonzus), die hier dichtbij woont, maar de verbinding verbreekt telkens.
Roussillon dankt zijn naam aan de magnifieke okerkleurige rotsen. Op sommige plaatsen ziet het eruit als Bryce Canyon.
Het wordt wel een hele zoektocht naar Gérard en Annette.
Eerst gaan vragen bij le petit Auberge. De uitbater kent hem wel, maar weet niet hoe zijn restaurant heet. We parkeren op een betaalparking, want we mogen met de Marlin niet het dorp in, dus gaan we stappen.
We zien geen restaurant dat een belletje bij ons doet rinkelen. In een snackbar vraag ik nog eens naar Gérard DP en de uitbater belt hem meteen op. Ik hoor hem zeggen Annette, ma chérie, comment va le mariage? Heel even denk ik : die zullen toch niet pas getrouwd zijn, maar de man geeft haar meteen aan me door en ik weet niet eens of ze wel Nederlands spreekt, heb haar nog nooit ontmoet!
Als ik haar aan de lijn krijg, begin ik dus maar meteen in het Frans, natuurlijk kent ze me niet, ze geeft Gérard door.
Die moest precies ook even denken, het is dan ook lang geleden. Hij zegt hoe we moeten lopen om bij hem te geraken. Een restaurant heeft hij niet meer, enkel chambres dhôtes en gekookt wordt er alleen voor speciale gezelschappen.
Het is nog een flinke wandeling, maar na wat fout lopen en eerst bij de ouders van Annette aan te bellen, geraken we er dan toch.
We krijgen een glas wijn aangeboden.
Ze wonen daar prachtig, met zicht over de hele okerkleurige vallei.
Nu horen we dat de twee na 16 jaar samen, dit weekend getrouwd zijn, vandaar die uitroep van de snackbarman!
We feliciteren, babbelen nog wat en na een 20-tal minuten vertrekken we om de tortelduifjes wittebroodsweken te laten vieren. Al acht jaar wonen ze hier, nadat het hotel-restaurant in Ternat verkocht is. En ja, Annette is dus ook een vlaamse.
Wij besluiten om op onze stille parking te overnachten.
Het is hier heerlijk rustig en mooi gelegen. Er staan nog 5 andere motorhomes, maar geen andere autos.
De bakkers zijn nu wel gesloten, we eten toastjes met charcuterie. Op verzoek van Herman maak ik confituur van 2 trossen druiven, voor meer heb ik niet genoeg suiker. Ik hoop dat hij wil opstijven... Zo gaan er niet teveel druiven verloren, we hebben nu nog altijd zon 2 à 3 kg over geloof ik.
We vertrekken om 10 uur na een slechte nacht (omwille van die inbraak natuurlijk)
Er is vannacht nog een motorhome naast ons komen staan. Het was toch wel een rustig plekje. Na het ontbijt en een geruststellende babbel met mijn ventje, voel ik me al wat beter.
Vannacht heb ik liggen piekeren of we ons ooit nog veilig kunnen voelen in de Marlin, of we hem misschien maar moeten verkopen.
In de loop van de voormiddag gaat het stilaan beter.
Het zonneke schijnt en t is lekker warm, volop zomer!
We rijden door de vallei van de Ebro: een uitgestrekte vlakte. Er zijn veel windmolens onderweg, zowel toen we toekwamen met schoonzus, als aan deze kant. We zien dadel- en andere palmbomen, olijf-, citrusplantages...
13u30 middageten : boterhammen en druiven voor dessert, op een parking langs de autostrada, Belaterra, tot 14u30 (net voorbij Barcelona). Er komen blijkbaar een aantal jongeren terug van skivakantie, want er wordt allerlei skimateriaal overgeladen in individuele autos. Een beetje vreemd om dat in dit seizoen en in Spanje te zien.
We bemerken alom ook zeer veel autoweghoertjes, ze zitten zich meestal te manicuren.
Nabij San Feliu : weer grootse wegenwerken, het zijn allemaal zwarte (afrikaanse) wegenwerkers.
Om 16u30 komen we aan in s Agaro, waar we meer dan 30 jaar geleden met de kindjes op vakantie kwamen.
Ook hier is zeer veel bijgebouwd, maar het blijft ruim en zeer mooi.
We gaan naar de supermercado om ons avondeten te kopen en maken nog een wandeling over het strand. 1975 Playa Sant'Pol2007 Dertig jaar later zijn het strand van Sant Pol en de promenade mooier en properder dan toen.
Dan rijden we verder naar CastelldAro. We logeerden daar op een heuveltop in een appartementje bij het huis van twee oude gezusters. Het daaropvolgend jaar huurden we een groter appartement in een gebouwtjeVernamiti, bij de invalsweg naar het dorp.
De keramiekzaken die vroeger langs de weg lagen zijn alle precies veranderd in zwembadverkoop en plantenzaken.
We vinden Vernamiti dat er nog precies hetzelfde uitziet, maar de omgeving is totaal veranderd : een snelweg vlakbij, met een brug over de straat en ook het straatje zelf is veel drukker geworden.
De villa van de juffrouwen, met de grote palmboom ervoor, ziet er ook onveranderd uit, maar de toegangspoort naar de cami particular is overwoekerd en de wijngaard waarlangs we naar boven gingen, is verdwenen. 1976 toegangspoort van ons vakantieverblijf2007 1976 het huis van de oude juffrouwen 2007
Om 18u30 rijden we terug, nu richting Port Leucate.
Het is hier iets koeler dan in het zuiden, maar toch nog altijd short-en-topjesweer. Het zeewater was om 16 uur 24,3°
Prachtig landschap! Zeer groene heuvels en in de verte hoge bergen. Enkel de abelen beginnen dun in t blad te geraken (tenminste : ik denk dat het abelen zijn : witte stammen en het blad zoals de populier)
Mooie roze luchten als de zon ondergaat; het is hier zoveel mooier en natuurlijker dan in het zuiden. Wie wil er in godsnaam zo vér in Torrevieja zitten?
Tja, het zal daar langer warm blijven, natuurlijk...
Nog even goedkoop tanken voor de grensovergang.
Op het stuk tussen Figueras en de grens zien we toch nog wel enkele ceramiekzaken. De weg is goed en er is weinig verkeer.
We rijden tot Port Leucate, maar vinden niet echt de geschikte slaapplaats. Herman wil zoiets als in El Saler, (douchen op het strand, weet je nog). We rijden dus nog wat verder : Leucate Plage. We zetten ons op een pleintje waar nog een Duitse motorhome staat en bereiden ons avondeten : paella gekocht in s Agaro, waarbij we nog een zakje rijst koken. t Is weeral lekker. Een pralineke met tasje cappuccino maken het af.
Het is nu 23u15, zo laat bleven we deze reis nog niet op.
We hebben heerlijk geslapen, zo tussen de duinen. Herman heeft zelfs ongezien een douche kunnen nemen op het strand, helemaal in zijn blootje, er was geen kat.
Na het ontbijt vertrekken we naar Valencia om de Ciudad de las Artes y las Ciencias te bezoeken. We parkeren langs de weg en nemen een ticket voor Oceanogràfico en I-max voorstelling over de Alpen (om 12u30).
Het hele gebouwencomplex is een indrukwekkend geheel van Architect Santiago Calatrava. Alle gebouwen hebben een of andere schelpvorm, er wordt veel gebruik gemaakt van enorme wateroppervlakken. Het water is slechts zeer ondiep, maar ruimtelijk heeft het een groots effect. Er wordt ook veel gebruik gemaakt van blauw geglazuurde mozaïek. Het themapark over de oceanen en hun bewoners is mooi en zeer interessant. Je loopt vaak onder en tussen de vissen, door de reusachtige aquariums en glazen tunnels. Van de I-max-voorstelling word ik zoals gewoonlijk misselijk, maar ik sluit af en toe mijn ogen. Ik moet nu toch eens onthouden dat ik voor zoiets geen ticket meer mag kopen, hoe prachtig de film ook.
We gaan middageten in de MacDonalds aan de overkant in het reusachtig shoppingcenter en kopen extra batterijen voor het fototoestel.
De deurenvan Oceanogràfico sluiten en we komen om 17u45 terug bij de Marlin.
Ik stel aan de buitenkant vast dat de kabinedeur niet goed in t slot is, maar gelukkig staat de veiligheidsklep erop. Als we instappen merk ik dat mijn breitas open op het gasfornuis ligt en de kartonnen doos van de GPS op de grond ligt. Ingebroken! We zien nog niet direct hoe, maar ik stel vast dat de verjaardagscadeaus die ik de laatste jaren van mijn zussen heb gekregen, verdwenen zijn. Die stonden op het schapje boven ons bed : een Oilily make-uptasje, waarin al mijn make-up en een vol (duur) parfumflesje(cadeau van Herman) en het Bretoens tasje waarin mijn juweeltjes staken. Die juwelen zijn maar fantasietjes, maar de amber oorbelletjes die ik in Riga kocht, het groen-rood halssnoer dat ik vorig jaar van Moeke en Voke voor mijn verjaardag kreeg en lila collier met oorbellen (ook een cadeau)...
Herman had zijn GSM laten liggen, die is natuurlijk ook weg.
Gelukkig had ik de GPS, het fototoestel en mijn eigen telefoon in mijn rugzak mee.
Herman had zijn portefeuille met geld, bankkaarten enz...ook laten liggen, maar die hebben ze gelukkig niet gevonden.
Nu zie ik dat ze via het achterraam zijn binnengebroken : een stuk van de onderrand van het venster is er afgebroken en alles is daar los, maar het kan nog afgesloten worden. Waarschijnlijk zijn ze dan via de kabinedeur willen buitengaan, maar dat kon dus niet door die veiligheidsklep.
We hebben geen aangifte gedaan, het zou een hele rompslomp worden en mijn spulletjes zie ik toch nooit terug.
Ik ben er enkele uren van uit mijn lood geslagen, hoewel het natuurlijk veel erger had kunnen zijn. We maken het voornemen om dit voorval onze vakantie niet te laten bederven, maar het werkt ongewild toch nog een hele poos na. Ik hoop- misschien tegen beter weten in - dat het voor een arme drommel van een dief, een beetje geholpen heeft en dat mijn dierbare cadeautjes niet gebruikt zijn om in drugs om te zetten.
We rijden tot 21 uur en zetten ons op een parking van een truckersrestaurant, waar we boterhammen eten. Eerst wil Herman hier blijven overnachten, maar het ligt langsheen de grote weg en eigenlijk is het een privé-parking, dus besluiten we om nog wat te gaan rijden.
Er is evenwel zeer veel vrachtvervoer en helemaal niet prettig om rijden in het donker met al die lichten van de vele tegenliggers, plus veel gatduwers.
Bij Las Casas de Alcanaz rijden we een zijweg in, we zitten vlakbij de zee en dit is een liefvissershaventje met een kleine boulevard. Aan het eind ervan : een braaklandje waar we prima zullen staan.
Nog even een wandeling en wat lezen en schrijven en hopelijk goed slapen.
Om 8u30 op, ontbijten en dan naar de kerk. Herman had er met Pepe voor de mis afgesproken, dacht dat de Spanjaarden allemaal kerkgangers op zondag zouden zijn, maar we zien zijn vrouw na de dienst buiten op een bankje zitten en zij vertelt ons dat hij in de bodega op ons wacht.
We gaan daar dus naartoe; alles staat open omdat de pluk op zijn hoogtepunt is. We komen de bodega binnen en weer overvalt ons die scherpe hoestprikkel, het is alsof je gemalen glas inademt! Ik vraag me af hoe de mensen die er werken eraan gewoon worden, ze dragen geen masker en hoesten helemaal niet.
We rijden met Pepe de bergen in, hij wil ons de Ermitage del Remedio tonen, die hij en zijn familie sponsoren bij onderhoud en restauratie. Hij vraagt een vrouw daar om ons alles te laten zien, ze neemt een dikke sleutelbos mee en leidt ons rond. Ze probeert Frans te spreken, maar er is geen woord van te begrijpen, idem met Pepe, ik heb liever dat hij Spaans spreekt, maar hij denkt dat zijn Frans buitengewoon goed is, en oogst bewonderende blikken van de niet-meer-zo jonge concièrge, dus dénkt hij er nog niet aan om Spaans te spreken en laat zich de adoratie bijzonder welgevallen, ondertussen verstaan wij slechts hier en daar een flardje. t Is anders echt wel een schatje, onze Pepe!
Alles ruikt hier naar nieuwe verf, maar de kluis is wel van de 15de eeuw.
Op de terugweg met alle kronkelweggetjes krijg ik bijna te kwaad. t Is wat teveel : de prikkende lucht in de bodega, de sterke verflucht in de kluis en dan nog zigzaggend door de bergen...bovendien hebben we grote honger en geen brood meer.
Om 14 uur nemen we afscheid van Pepe, hij zet ons af bij de parking.
131471km om 14u45 vertrek uit Utiel.
15 uur : Dries belt ons op klagerige toon Mama, zeg, wat moet ik eigenlijk met die kip doen?
Blijkt dat Vanessa al 2 dagen neerligt. Hij probeert haar op haar poten te zetten, geeft lekkere hapjes, graan en water, maar ze sluit haar ogen en ligt met haar poten te trekken, er zitten zelfs al vliegen aan haar kop.
Ik zeg hem dat hij ze dan maar uit haar lijden moet verlossen, als hij dat kan. Hopelijk lukt het hem, want dit is al de derde dag dat hij ongerust over die kip telefoneert en hij is bang dat ze zo misschien nog 2 dagen langer moet afzien. De jongen is er echt van ondersteboven.
Als ik hem er later over terugbel, is het dan toch gebeurd: hij heeft het beestje naar de kippenhemel gezonden.
Herman had op de kaart Silla gekozen om te overnachten, maar dat is een ongezellig industriegebied, ik speur op mijn gevoel de kaart af en we rijden naar El Saler.
We vinden een grote officiële parkeerplaats, in de duinen, vlakbij zee. Er zijn bovendien toiletten, openluchtdouches en waterkraantjes. Luxe!
Bij de laatste tankbeurt kon ik ook brood kopen, dat eten we nu met smaak op met wat restjes kaas en salami. Een kwart meloen en van die lekkere druiven erbij en we kunnen er weer tegen.
Op deze zeer grote langgerekte kronkelige parking tussen de duintjes, staan nog 2 primitieve Poolse motorhomes. Herman is er precies niet erg gerust in,maar het zien er brave mannen uit en ik ga erop af met de vraag of ze hier blijven overnachten. Op hun aarzelende bevestiging (zijn ze bang dat het niet mag?) doe ik heel opgelucht van OK, dan blijven wij hier ook en ik bied hen een van de reusachtige druiventrossen aan, met melding dat we ze anders wegens teveel zullen moeten weggooien, wat toch heel jammer zou zijn. Eerst schijnen ze het wat raar te vinden, verdacht, maar als ik er enkele van in mijn mond stop, nemen ze met graagte de superdikke tros aan, breeduit glimlachend en dankend.
t Is hier een prachtig duin-strandgebied, Natuurpark Albufera, lees ik ergens, we zullen hier goed slapen denk ik.
In de voormiddag gaan we naar de markt en kopen fruit, brood, een wit topje voor mij en een ceintuur voor Dries, we moeten nog goed uitkijken dat die niet "made in China" is.
Het is nu zéér warm.
Na het eten nemen we afscheid van schoonzus.
Ze had graag dat we nog wat bleven, maar het is tijd voor ons om terug naar het heden te gaan.
Elke opmerking, ieder woord, elke gebeurtenis is voor haar aanleiding voor een verhaal over vroeger met een eindeloze reeks van details, er is zelfs geen aanleiding nodig...
Zelf wil ik alles uit het moment halen en genieten van de schoonheid en het goede van wat ik nù beleef. Schoonzus leeft compleet in het verleden, ik begrijp het niet.
131.474 km 13u30 vertrek uit Orihuela, richting Utiel.
Weer genieten we van het prachtige landschap waar we doorheen rijden. We volgen de "ruta del vino"; de druivenpluk is overal aan de gang : talloze tractoren en aanhangwagens vol druiventrossen en plukkers op de velden.
Een van de talloze met druiventrossen geladen tractoren, komt zijn zoete vracht lossen bij de bodega.
Bij Los Pedrones rijden we een stukje een landweg op en ik ga met mijn portemonnee naar de plukkers om druiven te kopen, maar het jonge meisje dat ik aanspreek gaat een prachtige zwarte tros uitzoeken en wil er geen geld voor, ik bedank haar uitvoerig , we rijden achteruit terug naar de grote weg en opeens komt ze weer naar de Marlin lopen. Op aanraden van een oudere man brengt ze nog een grote tros, rozige druiven, die naar haar zeggen beter zijn om te eten, de andere zijn eerder voor de wijn. Wij vinden ze allebei even lekker en hebben nu 2 reusachtige druiventrossen om van te snoepen.
131700 km 17 u Utiel.
De straten zijn er nogal eng en we parkeren aan de rand van het stadje. Met de GPS lopen we de stad in.
Wij zijn in short en luchtige kledij, het is ook nog erg warm, maar iedereen loopt hier in herfsttenue. We voelen ons bekeken omwille van onze ongepaste kledij en dat is geen prettig gevoel.
Na enig zoeken - gps is OK voor in de auto, niet als je tevoet allerlei enkel-richtingstraten doorgaat- komen we bij het huis van Carlos N. Zijn vrouw Irenée (en kinderen Sofia en Carlos Jr )ontvangt ons en rijdt ons naar hun bodega, waar de druiven geperst worden. We ontmoeten vader Pepe, die ons rondleidt.
Hij nodigt ons uit om straks samen te gaan eten.
We rijden met Irenee naar het lokaal waar Carlos zijn zangrepetitie leidt. Als die afgelopen is worden we door hem het stadje rondgereden terwijl Irenee naar haar basketbaltraining gaat. Utiel heeft veel mooie sportvoorzieningen, een prachtige wandelboulevard met fonteinen, oude bomen en mooi gesmede lantaarnpalen, een openluchttheater...
Jammer genoeg liet ik het fototoestel in de wagen achter. We halen Irenee op en gaan met de kinderen samen naar de Marlin kijken. Kleine Carlos is er helemaal weg van. We kleden ons om en rijden om 22u30 met Pepe en zijn vrouw naar het Hostal la Abuela(Gasthof de Grootmoeder), waar we met ons zessen tapas gaan eten : salade, kaas(manchego), serranoham, lamskoteletjes, botermalse kleine stukjes rundsvlees, worstjes...
Nadien nog natilla als dessert.
We zetten de Marlin op een open stuk grond, beneden de parking waar hij eerst stond, hier is t nog iets rustiger, er staat trouwens nog een motorhome van een spanjaard.
Pepe gaf ons nog een grote kartonnen doos vol druiven mee en enkele wijnflessen.
Het is nu 10 uur en het ziet er niet uit of het dadelijk zal ophouden.
Schoonzus houdt alle rolluiken naar beneden, opdat de ruiten niet zouden vuil worden.
Ik stik zowat, niet omdat het zo verschrikkelijk warm is, maar om het opgesloten gevoel. Ben nu buiten op het terras gaan zitten, waar ik alleen en ongestoord zit, nu het onweert en plenst.
Eigenlijk moest ik het toilet van de Marlin gaan kuisten en leegmaken, maar op 2 seconden ben je nu doorweekt, regenkledij of niet, het spat langs alle kanten!
14 uur : de zon schijnt weer.
Eindelijk kunnen we naar buiten.
We ledigen de Marlin WC en gaan nadien op stap : langs de zee naar Torrevieja.
Het is een grote stad, die nog steeds uitbreidt. Het lijkt wel één groot openlucht bejaardentehuis. En het zijn voornamelijk Engelsen die hier wonen. Ik wil zo graag mijn Spaanse lessen nog eens in de praktijk omzetten, maar krijg nauwelijks kans, zelfs als ik in de winkels Spaans blijf spreken, antwoordt men in het Engels. De eigen taal is hier natuurlijk het Catalaans en wat ik geleerd heb is Castiliaans: Algemeen Beschaafd Spaans, zou je kunnen zeggen. Ik denk dat ze nog liever krakkemikkig Engels spreken, dan dat hoog-Spaans.
We onderbreken onze tocht slechts éénmaal : voor een ijsje bij Valor aan de kerk.
We zijn 5 uur onderweg geweest als we om 19 u15 terug op het appartement komen.
Avondeten : koude schotel met gebakken patatjes. Op het spaanse TV-nieuws zien we dat er op Palma de Mallorca een tornado is geweest, met zware schade.
Ik heb met onze Dries gebeld, alles is OK thuis, behalve dat kip Vanessa niet goed in orde schijnt. Hij had ze uit het hok gelaten en vergeten terug binnen te zetten. Nu ,s anderendaags, zat ze suf in een greppeltje bij het bloemenperk. Ik heb hem gezegd dat hij zich niet teveel zorgen moet maken, de kippetjes worden oud en Vanessa was bij ons vertrek al niet meer zo vief. Het zou wel erg zijn, moest de kip sterven terwijl hij ervoor moet zorgen. Het is tijdens een vroegere vakantie al eens gebeurd en hij was daar toen erg door van streek.
We ontbijten met brood dat we gisteren nog kochten.
Na een GSM-les aan schoonzus, wandelen Herman en ik naar Cabo Roig, over een strandweggetje omhoog-omlaag. Het is bewolkt, maar warm.
Als we terugkomen zit de jongste dochter van schoonzus hier ook, ze woont met man en kind enkele kilometers verder, in Torrevieja. Omwille van haar bezoek heeft Schoonzus nog geen brood kunnen halen, dus doen wij dat. Zij had al gegeten.
In de late namiddag gaan we naar het rustige strand en zwemmen tot de nabije rotsen het strand helemaal overschaduwen. Heerlijk is dat...eindelijk krijgen we toch dat zomergevoel waar we naar op zoek waren.
Je ziet hier zo goed als uitsluitend zestigplussers en meestal veel ouder nog. Alles wordt hier volgebouwd met kleine vakantiewoningen van ongeveer hetzelfde type. Het zijn vierkantige gebouwtjes met beneden vier appartementen en een buitentrap naar elk van de vier appartementen op de verdieping, die hebben ieder nog eens een trap die naar een dakterras leidt. Ze hebben alle die typische Spaanse bouwtrant, zijn in pasteltinten geschilderd met witte balustrades, het ziet er niet slecht uit, maar in de praktijk zit je wel erg dicht opeen, en je hoort en ziet alles van de buurt.
Voor onze schoonzus is dat ideaal : er valt altijd wat te zien, te horen, te keuren en de winkels zijn bovendien vlakbij. Voor het avondeten heb ik in de Consum aan de overkant Victoriabaars gekocht, met patatjes, tomaten en warme groenten van gisteren.
Na het avondmaal zitten we op het terras naar schoonzus' verhalen over vroeger te luisteren en nadien scheppen we nog een luchtje.
Rond 22u30 gaan we naar bed.
Leuk : we kunnen hier via sateliet naar Thuis kijken.
Ontbijt met cracottes, want niet aan brood geraakt, maar dit smaakt ook.
Bij het kraantje aan de lavoir vullen we onze waterreserve aan.
Het dorp lijkt uitgestorven, t was dus een zeer stil plekje, uitstekend om te slapen.
9u45 vertrek.
We moeten eerst nog wat zoeken, zoniet stuurt Lucie ons weer over die onaffe autostrade.
Mooi weer vandaag!
We stoppen voor een foto op een plaats waar het bijna de Grand Canyon lijkt.
Het landschap is prachtig en we zijn vrij snel (10u15) terug op de autoweg.
In Barracas eten we koude pastasalade met tonijn en vertrekken weer om 13 u.
Aankomst in Orihuela, de woonplaats van schoonzus : 131.471km -17u50.
De wegen waren uitstekend en behalve in de nabijheid van steden was er nauwelijks verkeer.
Het was een mooie rit : bergen, vlakte, veelkleurige rotsen ; groen, geel, oker, ros, donkerrood...
Toen we schoonzus enkele weken geleden voorstelden om haar ter bestemming te brengen, had ik gezegd : Gij moet maar voor één ding zorgen, Zus : dat ge de sleutels bijhebt.
Zondag bij ons vertrek, vroeg ik haar voor de grap nog eens : Toch de sleutels bij? Jaja, ze zijn niet uit mijn sacoche geweest.
Ik moet een voorgevoel hebben gehad... We hebben heel haar boeltje uitgeladen, elk plastieken zakje opengemaakt (en dat waren er zeer veel), maar noppes, niks-nul-de-botten-sleutels!
Gelukkig is hier ene Vincent, die een dubbel heeft. Toen ze daar ging vragen om open te maken, wist die te vertellen dat haar dochter al had getelefoneerd met de boodschap dat de sleutels in België waren gevonden en dat ze zouden worden opgestuurd.
We hebben de Marlin-koelkast leeggemaakt en overgeladen in het appartement.
Schoonzus had de afgelopen dagen al enkele keren verteld over de grote kakkerlakken die je er geregeld ziet, maar omdat ze neiging heeft om de dingen wat bij te kleuren, besteden we er niet veel aandacht aan. Toch zien we de eerste avond al zon exemplaar van 2x meikeverformaat tegen het plafond zitten...Gruwel! We gaan hem te lijf met een spuitbus en vegen hem dan buiten.
Ik maak nog een avondmaal van de meegebrachte biefstuk, patatjes en mediterrane groente.
Herman en ik doen in de milde warmte nog een avondwandeling over de promenade.
Het doet ons goed om de benen eens stevig te kunnen strekken.
Vanavond slapen we in de grote slaapkamer en kunnen ons in een ruimere douche wassen.
Vannacht regende het nog, maar deze morgen is het mooi, aangenaam weer.
We ontbijten op de parking. Er was deze nacht wel veel over-en-weer gerij en draaien van motoren, maar gelukkig is er een zeer proper toilet op de parking, da's een meevaller! We proberen het gebruik van ons eigen WCtje zoveel mogelijk te beperken.
9u20 vertrek.
Om 11 u : Bordeaux-Cestas : arrêt pipi, geld afgehaald en 2 stokbroden gekocht.
Twintig minuten later zijn we on the road again.
Mooie weg door de Landes.
Ik kijk mijn ogen uit, we vreten wel kilometers, maar het is alsof ik een prachtige filmvoorstelling op groot scherm volg. Je ziet zoveel meer vanuit de motorhome dan vanuit een gewone personenwagen, doordat je een heel stuk hoger zit en veel verder kan kijken. Dit is geen tolweg, maar een uitstekende baan, erlangs is alles lila en groen van heidestruiken en dennen, met hier en daar een vennetje. We rijden precies door een uitgestrekte Kempenlandschap.
13u-13u45 : middagthee met boterhammen.
Tanken Esso op 130.586 om 15 u
Bij Bayonne zien we in de verte hoge bergen.
Herman wil, zoals hij al meerdere keren bij bezienswaardigheden deed, zijn zusters aandacht erop vestigen. Hij zegt : Zus, kijk eens ginder....en dat zijn géén wolken!
Ooo...en hadden wij daarjuist geen blauwe lucht? antwoordt ze en duikt opnieuw in haar landkaart.
15u30 130.631 km : bij Ilun steken we de Frans-Spaanse grens over.
Bij Pamplona houden we een koffiebreak met wafel en kunnen hier eindelijk de bandenspanning checken, in Spanje hadden we nog nergens lucht kunnen inslaan.
Avondeten om 19u30, op 30 km voor Zaragosa.
Pasta, cordon bleu en forestièregroenten. Het is geen haute cuisine, dat kan ook niet op zo'n klein driepitsfornuisje, maar het smaakt ons opperbest.
We vertrekken er om 20u15.
We willen nog een eindje rijden en ondervinden dat er een heel stuk nieuwe autoweg is, dat Lucie(GPS) nog niet kent. Volgens haar rijden we door velden en rivierbedding. Dan houdt het op en we kunnen bij een rotonde niet meer in de goede richting verder...
We trachten de weg terug te vinden, volgen Lucie's instructies en belanden in Lechon, een piepklein dorpje.
Het is ondertussen stikdonker.Dus wordt er moeizaam teruggedraaid en naast een wegversperring rijden we een splinternieuw stuk autoweg op:
Breed, zwart, met vangrails maar nog geen witte lijnen...griezelig! Het is echt beangstigend, alsof je door een inktzwarte ruimte zoeft. Na enkele kilometers komen we bij iets wat op een toekomstige afrit lijkt. Herman ziet in de verte beneden ons autolichten en we rijden eropaf. Maar het zijn de machines van de wegenwerkers, die er blijkbaar ook mee ophouden nu. Uiteindelijk vinden we een landweg en komen in Ferruela de Huerva, naast een nieuw aangelegd parkje met lavoir, bron en bbq-plaats.
Hier zetten we ons voor de nacht.
Doodstil is het hier. De kerkklok slaat wel voor én na het uur haar aantal, maar buiten wat geblaf in de verte horen we verder niks.
de volgende morgen kunnen we hier onze watervoorraad aanvullen
Het is lang geleden en er is veel gebeurd ondertussen. Het ene was al wat meer de moeite waard om over te schrijven, dan het andere, maar er was bovenal weinig tijd om aan de computer te zitten. Maar ik wil een nieuwe start maken, nog wat schoorvoetend misschien, met het verslag van onze eerste grote reis per motorhome. Tot nu toe waren het steeds korte trips van twee tot vijf dagen. Voor de duidelijkheid plaats ik de dagverslagen op de dag in het verleden waarop we het werkelijk meemaakten, voor een buitenstaander zal het soms saai lijken, voor Herman en mij is het een geheugensteuntje en terugblik op een overwegend fijne tijd.
Dit wordt onze eerste grote reis met Marlin, onze mortorhome.
We hadden Hermans oudste zuster (78) gevraagd of ze graag met ons van België terug naar haar woonplaats in Spanje zou rijden. Die rit zouden we spreiden over enkele dagen, zodat we rustigaan kunnen doen.
Schoonzus ging direct akkoord, meer nog : ze was in de wolken!
De rest van ons reisplan is : enkele dagen in het zuiden verblijven om eindelijk wat zomer te krijgen en dan verder via Europeade-vrienden in Utiel(Spanje), door de Provence de zus van Suzy(onze 2jaar geleden overleden schoonzus)nog eens gaan bezoeken en neef Gérard, die daar chambres dhotes heeft-
Het tweede weekend van oktober moeten we in Martigny, Zwitserland geraken voor een werkvergadering en op de terugweg naar huis volgt nog een bezoekje aan Rudiger Hess, ook een Europeadekennis en voormalig burgemeester, die ons heeft uitgenodigd in Frankenberg, Duitsland.
Vertrek op zondag 30 september om 9u35 129.490 km
Om 12u20 km 129730 : eerste stop, we eten onze middagboterham op de Aire de Assevillers en vertrekken een uurtje later.
We hebben besloten om toch maar de autostrade te nemen en te betalen, omdat het anders wel een héél lange reis met zijn drieën wordt, volgens de GPS doen we er dubbel zolang over, als we de gewone wegen nemen.
15u25-15u35km 398 : pruimenstop op een stinkende pisparking tussen de camions, we zijn er rap gaan lopen.
De diesel is een stuk duurder op de autostrade, dus nemen we :
afrit 16. We willen gaan tanken bij een Super U, maar onze bankkaarten werken hier niet. Een vriendelijke chauffeur laat ons met zijn kaart voor 50 tanken, die we hem cash betalen.
Op 130.023km tanken we verder vol met de Esso-kaart.
We rijden een hele poos langs de Loire, dit is geen tolweg. Het weer is wat grijs, maar het blijft droog.
Op een mooi plekje bij de Loire bereiden we ons avondmaal, het wordt opwarmen van de meegebrachte pompoensoep met kabeljauw, aardappelen met spinazie en omelet.
Om 19u20 rijden we verder
22u23 130.265 km, we zijn op 30 km voor Angoulème en installeren ons voor de nacht.
Als ik voor mijn eenzaam ontbijt aan de keukentafel zit, zie ik plotseling de Belgische driekleur openslaan.
Het is een zeldzaam gezicht.
Veel wordt hier zeker niet bevlagd.
Als je er al eens een ziet wapperen, dan is het meestal de Vlaamse Leeuw, op de 11de juli.
Bij buurman Tony klapper(tand)t en klauwt de leeuw ook ieder jaar in de top van zijn zendmast.
De echte Vlaamse leeuw welteverstaan : die met rode tong en klauwen.
Tony is radio-amateur : een overblijfsel van zijn jaren in verscheidene buitenlanden, waar niet altijd goede communicatiemiddelen voorhanden waren.
Sedert hij permanent in België woont, staat er een reusachtige antenne in zijn tuin, waaraan hij op de nationale feestdagen de vlag hijst en met de kerstdagen een grote ster in de top van een uit lichtjes gevormde twintig meter hoge kerstboom.
Die blijft daar tot na nieuwjaar hangen en je kan het vanuit de omringende straten al zien.
En toch is dit ongewoon...
Meestal is het : het één of het ander :
Waar op 11 juli de leeuwenvlag hangt, zie je 10 dagen later zelden of nooit een driekleur wapperen.
Omdat ik op 21 juli meestal op vakantie ben, was dit een primeur voor mij.
Ik had Tonys vrouw al horen vertellen dat andere buren hen lieten weten hoe fijn ze het wel vonden dat er een leeuw hing, waarop zij antwoordde dat er op die àndere nationale feestdag dus ook de Belgische vlag zou uithangen en dat men daar verbaasd over was.
Nu heb ik het met eigen ogen kunnen vaststellen en hoewel ik niet overloop van nationale gevoelens, vind ik het gewoon een feestelijk gezicht.
Eigenlijk zou een mens af en toe een vlag moeten buitensteken en niet alleen op een nationale feestdag, maar voor een verjaardag, een geboorte, huwelijk, geslaagd examen...
Zodat voorbijgangers zouden weten : in dit huis is er vreugde, wordt er gefeest.
Aan iedereen : een zonnige en blije nationale feestdag!
Het is zeven uur in de morgen en Herman is zopas vertrokken.
Met een andere vrouw naar Denemarken.
Ze heeft een mooi autootje, die Suzy.
En nee, verder ben ik niet jaloers, dankuwel.
Het zal weer vreemd zijn, zo een week alleen thuis, terwijl hij op Europeade is .
Maar zoals de ervaring leert, zal die snel genoeg om zijn; te snel zelfs, om alles wat ik voor deze dagen plan, ook werkelijk te kunnen uitvoeren. Vanaf vanavond staat er al kinderoppas op het programma, waardoor er weinig tijd zal overblijven om de voorziene bezoekjes en shopping(stroop)tocht naar de stad uit te voeren, vooral ook omdat er nog afspraken bij de kinesist hier in het dorp tussenzitten.
Het schijnt nu eindelijk de goede kant op te gaan met mijn hand en pols, die bij het opstaan weliswaar nog altijd als een onbeweeglijk houten blok aanvoelen, maar in de loop van de dag geleidelijk soepeler worden.
Toen het vorige week echt pijn begon te doen na een bezoek aan de therapeut en ik er de volgende nachten zelfs van wakker werd, maakte ik me wat zorgen, maar momenteel doet het geen zeer meer, dus : Hoera!
Tijdens de eerste week van de schoolvakantie trokken we met Jade in de motorhome enkele dagen naar zee en ondanks het barslechte weer, hebben we er alledrie van genoten.
Uiteraard doe je andere dingen met een negenjarige dan wanneer we onder ons zijn, maar alles bijeen genomen, was het een geslaagde vakantie. Een bezoek aan de IJzertoren en het museum in Diksmuide bleek een schot in de roos te zijn.
Onze kleindochter was bijzonder geboeid en het was jammer dat we ons bezoek na een tweetal uren voortijdig moesten onderbreken om tijdig in Antwerpen te geraken voor een toneelrepetitie.
Vorige week was er vooral een van tuinwerkzaamheden en klussen.
Ons aanhangwagentje is eindelijk gerepareerd en we brachten een volle lading tuinafval naar het kringlooppark.
Ook de laatste boomstronken van de januaristorm zijn nu uit de grond en weggewerkt, nu kunnen we uitzoeken wat we met het vrijgekomen stuk gaan doen : Herman wil er groenten op planten.
Gezien onze ervaringen met vroegere oogsten sta ik niet direct te juichen bij zijn voorstel. Geef mij maar een extra stuk gazon, een linde of een notelaar op dat stukje, allez : iets waar ik niet moet in gaan wieden of voor thuisblijven.
Een zwembad mag ook natuurlijk, alleen is de ligging daar niet ideaal voor. Hmmm...misschien toch nog eens over nadenken?
...Want het is niet omdat er niets gebeurt, dat ik al 2 dagen in het verleden duikel.
Vanmorgenmocht ik voor de eerste keer naar de kinesist om mijn stijve pols te laten behandelen. Het is een klein wonder wat die mensen op een half uur kunnen bereiken! Ik kan bijna weer een gesloten vuist maken en de pols al wat verder buigen. Thuis nog verder wisselbaden en een ijspak tegen de ontsteking, zo gaan we er met 9 behandelingen wel geraken! Het is een hele opluchting dat ik onder begeleiding oefeningen kan doen, want in je eentje weet je het op de duur niet meer : moet ik die arm nu sparen, zal ik meer bewegen, of ga ik daardoor net overbelasten?
Op mijn linkerarm staat nog vaag een blauwe stempel.
Een stempel van een fuif.
Niet dat ik zon geweldig fuifbeest ben, maar wanneer je op je 58ste een uitnodiging van een tof jong meisje krijgt, om mee haar dertigste verjaardag te komen vieren, dan vind ik dat zo fijn, dat ik er 5 reisuren voor over heb. Het feest in Leuven begon om halftien.
Er was nog maar een man of 6 toen ik aankwam. Ik heb de jarige kunnen feliciteren, haar cadeautje gegeven, een watertje gedronken en nog even met een collega van haar en met haar mama gepraat en toen moest ik de bus naar het station nemen, om nog tijdig in Antwerpen te geraken. Die fuif heeft voor mij precies 20 minuten geduurd en toen moest ik alweer weg...
Een bekende die ik daar had hopen te zien, geraakte niet tijdig door de file, we zullen deze zomer nog eens elders moeten afspreken.
Morgen trekken we met Jade in de motorhome enkele dagen naar zee. Donderdagmorgen moeten we al terugkomen voor Hermans vergadering en een avondrepetitie voor mij.
Shakers werd namelijk geselecteerd voor het Bilzenjuweel, een theaterfestival in Antwerpen.
We zullen dus nog enkele repetities moeten inlassen vóór de opvoering op 24 augustus.
Ik heb wel gevraagd om een andere oplossing te vinden voor mijn valpartij in het stuk, want daar ben ik nu toch wat bang voor geworden.
En zo dadelijk ga ik me volop op het kokkerellen storten, want de kinderen en kleinkindjes komen straks mijn verjaardag meevieren. Zoals gewoonlijk vieren we dat hier een beetje later, omdat het moeilijk is om ze hier op de dag zelf bijeen te krijgen.
Jade blijft dan meteen hier slapen, zodat we morgenvroeg kunnen vertrekken.
Op 2 januari 1958 verhuisden we naar de Elsdonk : Voke, Moeke, Jes en ik. De twee kleintjes bleven nog enkele dagen bij Moemoe in Hoboken, want het nieuwe huis was nog verre van klaar.
Die eerste dag was er zelfs geen leidingwater en we vulden een zinken bad met water van de buren. In het grootste livingraam stond nog geen ruit, maar er waren wel rolluiken die tegen de koude voorlopig naar beneden bleven.
Van vloerbedekking was er evenmin sprake, we zaten die eerste weken nog gewoon op de chape.
Ik weet niet of er veel van de oude meubels mee verhuisd waren, maar onze stoere keukentafel met het bruingespikkeld balatumblad was er alleszins bij. Daaraan aten we ons eerste middagmaal : sjokkelattekoffe en nooit eerder geproefde, hemels smakende boules-de-berlin!
We hoorden geen enkele klacht van onze ouders over hoe primitief het allemaal nog was, maar eigenlijk was er vrijwel niets in orde.
Misschien waren ze gewoonweg zó geweldig blij dat ze terug een eigen plek hadden, dat ze de ongemakken er graag bijnamen.
Hun oude huis was verkocht en wij moesten er uit. Zes weken hebben we dan nog bij Pépé en Moemoe ingewoond, tot de nieuwbouw min of meer bewoonbaar was.
Die verhuis was voor mij heel bewust een nieuw begin, misschien wat vreemd voor een kind van acht-en-half, maar het gevoel dat ik al het oude, donkere, beangstigende achterliet in Hoboken was heel wezenlijk. Ik werd 5 jaar na de oorlog geboren, maar de schaarste en angst van die periode leek in de oude wijk, tussen de muren van het oude huis nog te leven.
Naar de Elsdonk gaan wonen was als pionieren op nieuw ontdekt land. De straat was niet verhard en natuurlijk was er ook nog geen voetpad. Het was een heel nieuwe verkaveling, de overkant van onze straat was nog niet bebouwd en we konden over de weiden kijken tot aan de spoorweg.
Maar alles was zonder schaduwen of dreiging, er was alleen maar belofte van nieuw-nieuw-nieuw! De straat heette laan en we hadden een living ipv drie sombere dooreenlopende plaatsen. Modern was hét sleutelwoord en ik begroef al mijn ouderwetse muizenissen met grote opluchting.
De vers gepleisterde muren in huis roken heerlijk en alles was wit en licht.
Ik zit in de erker op de brede vensterbank naar buiten te kijken en te genieten...
Moeke, er komen hier kindjes voorbij met een kazak!(boekentas), zou het hier al school zijn?
Dat kan toch niet, Paz! Het is nog kerstvakantie, maar ze komt toch kijken en ziet nog meer kinderen met een schooltas voorbijlopen. Ze dragen allemaal rubberlaarzen omwille van de modderige weg.
Later horen we dat er tijdens de vakantie inhaallessen gegeven werden omdat de school een tijdlang gesloten was wegens besmettingsgevaar. Eén kind is toen aan kroep overleden.
De volgende maandag ga ik voor het eerst naar het Familia-Instituut, derde leerjaar, klas van zuster Hadewijch. Jeske en ik dragen ons eerste uniform, bruine plooirok en das, beige hemdsbloes met geborduurde F-I op het zakje en in de klas een blauw-wit vichyruitjesschort, zoals al onze kleren: door moeke gemaakt.
Door de ontsteking in mijn pols blijven er nogal wat normale huishoudelijke taken noodgedwongen liggen.
Maar soms kan ik het niet meer aanzien en probeer dan zo goed en zo kwaad mogelijk linkshandig te werken.
Zo ook deze morgen. Herman kon me niet tegenhouden want die was gaan vergaderen.
Ik pak dus de naar een grondige reiniging snakkende gootsteen met Cif aan en wanneer de geur van het schoonmaakmiddel vrijkomt...Pats!!! ...het beeld, het gevoel, de geur van Wodecq en omgeving springen haarscherp naar voren.
Wodecq, in de provincie Henegouwen, waar ik als 11-jarige een tiendaagse vakantie, ingericht door het ziekenfonds, doorbracht.
Ik heb er jaren niet meer aan gedacht, ik vond het er zelfs niet echt plezant.
Vakanties of kampen waar je met een hele groep in dezelfde zaal moest slapen , wassen en aankleden, hebben mij vroeger trouwens nooit kunnen bekoren.
Het gebrek aan privacy bedierf zowat al de fijne momenten, die er achteraf bekeken toch ook wel waren. Dat vertelt me nu de reuk van Cif.
Het product bestond toen nog niet, maar iets van die geur moet in de bossen en velden rondom dat grote grauwe vakantiehuis gehangen hebben.
Even sterk als bij het beroemde madeleineke van Proust komen al die herinneringen aan die vakantie nu als een stortvloed op me af.
Voornamen van meisjes die ik nooit meer heb teruggezien, de slaapzaal met nauwelijks plaats tussen de bedden, waaronder onze geverniste kartonnen valies-dozen staken.
Zon platte kartonnen doos kreeg ieder kind van het ziekenfonds, bij de inschrijving voor deze vakantie.
De dozen zagen eruit als een gigantisch bruin etiket, met lijnen voor naam en adres over heel de oppervlakte. Om ze wat te verstevigen en te beschermen tegen vocht, vernisten sommige ouders ze , waardoor je bij de vakantiegangers een heel gamma van licht tot donkerbruin en van mat tot hoogglans-geverniste kartonnen dozen zag.
Mijn valies werd niet gevernist en daar was ik blij om, want ik vond dat die geverniste er zeer ouderwets uitzagen. Om die dozen dicht te houden en te kunnen dragen werd er touw rondgedraaid en heel vaak ook een soort draagsysteem van oude rolluiklinten.
Schrik dat ik had, dat iemand het pak maandverband zou ontdekken dat ons moeke uit voorzorg in mijn valies had gestopt, terwijl ik nog lang niet menstrueerde.
Ik schaamde me voor alles : voor mijn lengte die groter was dan anderen van mijn leeftijd, de beginnende borstjes, waarvoor ik gelukkig nog geen bh nodig had en die ik de hele tijd toch minstens onder een hemdje verborg, zelfs in een slaapzaal vol meisjes-leeftijdgenoten.
Ze waren niet allemaal even preuts, die andere meisjes.
Ik zie Marina nog uitdagend in alleen een uitwaaierend rood rokje en al met échte borsten staan dansen en springen bovenop haar bed, terwijl ze luidruchtig commentaar leverde op de lingerie die ze bij had.
Elfjarige Paz vond haar een del, 47 jaar oudere Paz denkt dat Marina gewoon een vroegrijpe, ongecomplexeerde lolmaker was.
Wassen moesten we ons op een gekasseide binnenkoer, elk had een plastic teiltje, dat naast een goot werd gezet, tanden poetsen gebeurde daar ook en spoelwater moest je in die goot uitspuwen. Slechts één keer in die tien dagen mochten we douchen in kabines met een gordijn ervoor. Ik had al horen zeggen dat de leidsters dan langskwamen om je rug te wassen en ik was als de dood, dat ze mijn gordijntje zouden opentrekken en mij naakt zouden zien. Voor alle zekerheid stond ik dus de hele tijd met mijn rug naar dat gordijn, want mijn voorkant vond ik toch nog wat bloter. Toen de leidster voorbij mijn kabine kwam, was ze wel zo discreet om te vragen of ik graag had dat ze mijn rug waste.
Tot mijn grote opluchting schoof ze het gordijn zelfs niet opzij.
Mijn paniekerige Neenee-niet-nodig! maakte dat ze gewoon naar de volgende douche liep en daar haar vraag herhaalde.
Ook mijn onhandigheid aan tafel, maakte dat ik me daar niet thuis voelde.
Ik had in het vooruitzicht van deze vakantie pas geleerd om met mes en vork te eten en voelde me daar nog helemaal niet zeker van. Ik dacht dat iedereen kon zien dat ik het niet goed kon. Thuis sneden we gewoon ons vlees en aten dan verder met alleen een vork.
Die vork ineens links hanteren vond ik bar moeilijk en ik weet dat ik me toen voornam, om later mijn eigen kinderen zo vroeg als maar kon met mes en vork te leren eten.
Toch waren er veel fijne momenten ook. Onze groep had twee heel toffe leidsters, die wel kordaat, maar niet overdreven streng waren en zich zeer goed konden inleven in kinderen van onze leeftijd.
De spelletjes en knutselmomenten waren heel leuk en ik heb de mooiste herinnering aan een dagtocht door de glooiende graanakkers. De lucht was wolkenloos blauw, we liepen uren door de warme gele heuvels, langs de rand van de paden spatten rood en blauw van klaproos en korenbloem.
Ik zag toen voor het eerst heggewinde en vond het prachtig, nog onwetend van hoe ik er later zou op gaan sakkeren, als er teveel in eigen tuin van zou gaan woekeren.
Het was die dag bloedheet, we hadden grote dorst en zere voeten, maar de pure schoonheid van dat landschap staat voor altijd in mijn geheugen gegrift.
Maar toch nog even terug naar de Cif....
Na mijn verwondering over de associatie met Wodecq, moest ik aan die andere, oude schoonmaakmiddelen denken, waarmee ons moeke werkte:
Topel, in een glazen literfles, met een reliëf van geribbelde vloertegels in het glas. Die Topel werd het meest gebruikt bij ons.
Mir, was ook een soort allesreiniger, geloof ik.
Ik kan van allebei nog zó de geur ruiken, hoewel ik ze vanaf 1958 niet meer heb weten gebruiken dat weet ik zo precies omdat we vanaf 58 van Hoboken naar Edegem zijn verhuisd en in het nieuwe huis kan ik ze mij niet indenken.
Vim, straf schuurmiddel, was er veel langer, ik heb er zelf nog van gekocht toen ik getrouwd was, misschien bestaat het nog steeds?
En natuurlijk was er de groene zeep, die eigenlijk goudkleurig was, van dOr; me dunkt dat die nog steeds op de markt is.
Bij ons thuis werd ze niet gebruikt, maar bij mijn grootmoeder en groottante Wiske behoorden ze tot de standaard-schoonmaakmiddelen.
Moeke had een elektrische wasmachine,( ik moet haar nog eens vragen welk merk het was). Het enige wat die deed, was opwarmen en ronddraaien.
Het wasgoed moest vervolgens door een opstaand mangeltje geperst worden, dat mochten wij als kinderen doen; niet gemakkelijk, want de hendel waarmee moest gedraaid worden, was een dun metalen staafje zonder handvat, je kreeg er door de nattigheid algauw rode pijnlijke handpalmen van. Voor de was heeft ze die eerste jaren altijd Omo gebruikt en omdat bij ons thuis geen ander waspoeder binnenkwam, had ik een zeer groot wantrouwen en een gevoel van anderszijn tegenover mensen die Persil gebruikten. Het voelde bijna alsof het om een andere geloofsovertuiging ging!
Drie stemmen voor ons Greetje, drie stemmen voor mij en één blanco!
Voor ik vertel wie het juist had, moet ik in elk geval de missers van harte bedanken, want ze gaven mij een groot compliment, door mijn dertien jaar jongere zus met mij te verwarren.
Vreemd genoeg hadden de missers mij allemaal al eens in levende lijve gezien : Ludovikus, Huismusje en zelfs Bojako-we vieren zo ongeveer 25 jaar vriendschap!-gokte fout. Waren het de te kleine kopjes die haar misleid hebben, of heeft ze me om me te plezieren met opzet zoveel jonger gemaakt ?
Ik moet als verzachtende omstandigheden voor jullie vergissing wel toegeven dat de gelijkenis de laatste jaren steeds meer mensen opvalt.
Hierbij nog eens een knipsel uit de bewuste familiefoto, waarop je zowel Greetje met de lila bloes(naast moeke, dat klopt Boke) als mijzelf met grijsgroen gilet , geknield achter de kindjes, duidelijker kan herkennen.
Lea had het als eerste juist, en ook Madame en Walter hebben me gevonden, bravo!
Groepsfoto van de aanwezige familieleden op de Joris-dag. Ik tel er hier 75, maar in totaal kwamen er vorige zondag 84 meefeesten. Allemaal nakomelingen van mijn grootouders langs moeders zijde, Jozef en Coleta Joris-Aerts. Voltallig zouden het er 145 zijn, de 3 baby'tjes onderweg werden er dan nog niet eens bijgeteld. Het grijze dametje met wit gilet, pal in het midden, is ons jarig tante nonneke. En wie vindt Paz in deze wirwar?(Je kan de foto aanklikken om te vergroten)
Op deze dag heb ik mij altijd een beetje speciaal gevoeld, zo met van die feestelijke kriebelingen, telkens als ik eraan denk dat het mijn dag is.
Toen ik kind was, kwam dat gevoel vooral omdat ik dan met snoepjes mocht tracteren in de klas en de juf een halfuur vroeger stopte met de les om voor te lezen, wat ik heerlijk vond.
Enkele keren heb ik thuis ook een verjaardagsfeestje voor klasvriendinnetjes mogen geven. De cadeautjes die ik van hen kreeg, zaten vaak in van die grote laagjes-verpakkingen, met een kleinigheid tussen ieder laagje. Ik herinner me van mijn tiende verjaardag o.a. een wit plastic rekenmachientje, met 3 draaischijfjes en een prikkertje om die schijfjes te bedienen, héél interessant vond ik dat!
Toen ik naar de middelbare school ging, viel 25 juni altijd vlak na de examens, dus kwam daar nog eens dié grote opluchting bovenop en vaak was het ook precies de dag van de jaarlijkse schoolreis.
Thuis kwam daar natuurlijk nog taart met kaarsjes en Lang-zal-ze-leven bij.
De schoolvakantie stond voor de deur, dat gevoel van verwachting en uitkijken naar alle fijne dingen die me te wachten stonden in de komende zomermaanden, het droeg allemaal bij tot mijn feestelijk gevoel.
Ja, ik ben altijd blij geweest dat ik precies op deze datum jarig ben.
Mijn ardense mama, waarbij ik als jong meisje veel vakanties heb doorgebracht om mijn Franse conversatie te verbeteren, was exact 30 jaar ouder. Onze verjaardagskaarten kruisten elkaar jaarlijks zonder mankeren. Vorig jaar is Nenette enkele dagen voor haar 87ste verjaardag overleden.
Ook mijn tante nonneke, Jolleke, verjaart vandaag. Zij wordt er nu 80 en t is precies nog altijd dezelfde spring-in-t veld als toen ik haar voor het eerst zag, bij haar thuiskomst na 10 jaar in Kongo.
Gisteren waren we met 84 van de 145 nakomelingen van mijn grootouders om haar te vieren op de Joris-dag.
Sedert vier jaar is mijn geboortedatum ook de overlijdensdatum van mijn jongste broer Jan geworden, is dat blije gevoel voor altijd met weemoed vermengd.
Niemand van ons heeft kunnen afscheid nemen, wie had ooit verwacht dat Jan op zijn 43ste alleen in zijn huis, aan een hartstilstand zou bezwijken?
Toen we zijn huurhuisje gingen leegmaken, was de kleine tuin totaal overwoekerd met felgeel Sint-Janskruid, ik behoud dat beeld als zijn afscheidsgroet.
Elk jaar gaan we in deze periode met zussen en broer Hugo naar Bredene, waar onze Jan begraven ligt. We doen het zonder onze partners en het schept een zeer grote verbondendheid. Hoewel we niet elk jaar voltallig zijn (door werk of andere verplichtingen), wordt er dan wél gesms-t met de afwezige.
Ondanks het doel, wordt het toch een vrolijke bedevaart, want buiten het opknappen van Jans graf en plaatsen van verse bloemen, vertellen we hem ook een mop en maken we er nadien een uitstapje met de nodige natjes en droogjes aan zee van.
Onze bedevaart is ondertussen ruim een week geleden, mijn arm is uit het gips(maar t is nog niet allemaal in orde : ontstekingen, dus nog geen kinesitherapie mogelijk voor die geweken zijn).
Gisteren op het Joris-feest al enkele gelukwensen, cadeautjes en kaarten gekregen en vanmorgen bedacht mijn schat mij met een feestelijk ontbijt. Sms-jes en emails en telefoontjes regenen binnen, fantastisch !
Straks trekken we richting Antwerpen voor noodzakelijke afspraken, maar toch ook om wat te vieren.
Enkele dagen geleden al, kreeg ook ik een stokje doorgestuurd van Madame.
Dat houdt in, dat ik hier nu moet gaan vertellen wat ik nog wil meemaken voor ik de pijp aan Maarten geef.
Dit stokje moet dan weer aan drie andere bloggers worden doorgegeven.
Het zet me echt aan het denken, de laatste jaren ben ik geen planningmens meer. Ik neem de dingen zoals ze komen en geniet van elk mooi moment, maar nu moet ik dus opnieuw een planning maken...
Huh-huh...
Voortdoen zoals we bezig zijn en op die manier hopelijk nog heel lang : ik weet, erg spannend klinkt dat niet, maar dat is alvast punt één.
Even belangrijk : onze kinderen en kleinkinderen zorgenvrij en gelukkig blijven zien.
Hetzelfde voor ieder waar ik van houd.
Maar wàt wil ik nog doen?
-Vooral veel reizen! Onze pas verworven zwerfwagen gaat daar alvast een grote rol in spelen.
-Nog eens een toneelstuk vinden-het mag ook een monoloog zijn- waaruit het publiek zowel als ikzelf evenveel voldoening kan putten als bij Shirley Valentijn.
En tenslotte, het is meer iets om aan de goede petemoei met haar toverstaf te vragen, maar ik vermeld het toch maar :
-Eens een sprookjesbal meemaken in een kasteel.
Herman en ik, in de sjiekste kleren en met schoenen die nooit gaan knellen, worden ernaartoe gebracht in een limousine.
Onze zonen, hun lieven en kinderen eveneens piekfijn uitgedost, zijn daar ook,
allen volledig op hun gemak in hun feestelijke outfit en met de muziek van het Maastrichts salonorkest, dat daar een hele avond, live, al onze favoriete ballroomdansen speelt.
Elk van mijn zonen nodigt mij spontaan voor één dans uit en voor de rest slaan Herman en ik geen enkele dans over
en we worden niet moe
en we schuiven niet uit op de gladde vloer
en we bezwijken niet aan een hartaanval.
Zwijmel-zwijmel-zucht-zucht...
Helemaal euforisch geef ik het stokje door aan : Lieve, Michelly en Thea.
Vrijdagnamidag, tijdens het bosbessen plukken, waarschuwt Herman dat we ons bij thuiskomst op teken moeten inspecteren.
Het is warm en zeer droog in het bos, ik denk dat het er nu wel tekenveilig is.
Thuisgekomen zetten we ons meteen aan het wassen en bereiden van het fruit en vergeten die hele controle.
Zaterdagavond staat Herman in de slaapkamer aandachtig zijn blote flikker af te speuren : Zoeteke, ge moet eens kijken, ik denk dat ik hier een teek heb zitten.
Leesbril, vergrootglas, pincet, toiletpapier en ontsmettingsmiddel worden erbij gehaald.
Is het een braamdoorntje of een teek?
Met het pincet komt het er vrij vlot uit en onder het vergrootglas valt het verdict : t Is een beest!
Ik kan niet snel genoeg uit de kleren gaan, want ik had de avond tevoren al een dorentje uit mijn knieplooi geprutst. Controleer mij ook maar eens goed!
Languit in buiklig op ons bed...Herman slaakt verrukte kreetjes bij elke nieuwe vangst Ja! Nog een! Allez zeg, hoe ist mogelijk, zoveel!
Als ik mijn voorkant ook grondig heb laten behandelen heeft hij in totaal dertien teken uit mijn vel geplukt.
Ik onderwerp hemzelf opnieuw aan een nog zorgvuldiger controle, want mijn ventje is gezegend met een lijf vol kleine donkerbruine moedervlekjes, een perfect camouflagegebied voor zwarte tekenpuntjes.
Nog drie onverlaten vind ik in die puzzel.
Gelukkig is er nog geen enkele gezwollen door het bloedzuigen.
Alles wordt ontsmet en er blijven slechts kleine rode stipjes achter. Nu maar hopen dat er geen bullseyes verschijnen, die op besmetting met Lyme zou duiden.
Eén harde, warme, jeukende bullseye van zon 8 cm doormeter heb ik alvast op mijn linkerbovenarm.
Neen, niet van een tekenbeet, maar van de derde en laatste tetanosvaccinatie die ik donderdagmorgen kreeg.
Zondagochtend begint het eindelijk weg te trekken.
Maar tegen tetenos en difterie ben ik nu wèl voor 10 jaar goed beschermd
De wereld zien, andere mensen en culturen ontdekken, zowel kunststeden als onooglijke dorpjes exploreren : zover mijn herinnering reikt is het altijd mijn grote droom geweest.
Jarenlang waren Herman en ik in dienst van een klein bedrijf, wat inhield dat hij zelfs bij het einde van zijn carrière slechts 21 vakantiedagen per jaar had, waarvan er meestal al één derde opging aan verplichte brugdagen.
Onze jaarlijkse ontdekkingstocht was bijgevolg nooit langdurig en echt dùùr al evenmin (want zie hierboven :klein bedrijf).
Met veel puzzelen en overal ons licht opsteken, maakten we niettemin elk jaar met de kinderen een mooie vakantiereis, die mij toch elke keer het gevoel gaf een beetje ontdekkingsreiziger te zijn.
Mijn grote verlangen al die jaren, was om later, als de jongens groot zijn samen met Herman rond te trekken, al die geliefde plaatsen te gaan bezoeken en dan nog liefst in een zwerfwagen, zodat je niet aan hotelreservaties gebonden bent, zelfs niet aan een verplichte kampeerplaats...
De vrijheid om te stoppen waar je wilt, niet aan tijdsdruk onderhevig, elk mooi plekje dat op je weg komt kunnen gaan bekijken, de file verlaten en een koffie drinken in je huisje op wielen, of een dutje doen tot ze over is, het was mijn ultieme vakantiedroom!
En nu, lieve vrienden, is het zover!
Herman haalde een goede maand geleden ineens die grote, lang gekoesterde wens terug van onder het stof en zo hebben wij wekenlang het land afgeschuimd om onze droom te verwezenlijken.
Voor mijn ingegipste arm en mijn moraal kwam dat goed uit : thuis kon ik toch nauwelijks wat uitvoeren en het was een heerlijk tijdsverdrijf, hoewel wij aan het einde van onze zoektocht allebei wel erg moe waren.
Maar het is de moeite waard!
Op onze oprit staat nu een nét vijf jaar oude, in prima staat verkerende zwerfauto, waarin ruim slaap- en leefruimte is.
Voorbije maandag hebben we hem ingewijd, door ermee naar het verjaardagsfeestje van Greet, mijn jongste zus te rijden, hem aan de broers en zussen te tonen en na afloop voor Greetjes deur te blijven slapen.
Zus, haar echtgenoot en kinderen zijn die ochtend ons huisje op wielen allemaal voorbijgereden, maar wij werden pas om kwart voor negen wakker!
Deze week zat nog vol afspraken en vergaderingen, maar we hebben besloten om daar in de toekomst sterk in te gaan snoeien, zodat we ook vrij zijn om te gaan reizen wanneer we dat willen.
Onze eerste échte trip zal naar t zeetje zijn! Een mens moet bescheiden beginnen, nietwaar.
Misschien een beetje vreemd om bij de aanvang van de zomer al aan Kerstmis te denken, maar toch is dit het belangrijkste nieuws...
We krijgen het mooist denkbare kerstgeschenk : een nieuw kleinkind, een broer of zusje voor Jade en Dario.
Zestien maanden jonger dan ons zoete jongetje zal dit kindje zijn.
We dromen en hopen voor Frauke en Wout dat het net zon modelbaby als Dario mag worden.
Alles verloopt in dit prille stadium naar wens.
Grote broer van 9 maanden heeft er natuurlijk nog geen besef van, maar Zus is alvast in de wolken!
Nieuw leven bij onze kinderen.
En ook een nieuw leven voor Herman en mij.
Dat is het tweede fantastische nieuwsbericht! Och neen, we zaten niet echt op nog een kindje van onszelf te wachten, maar heel onverwacht is een stille wens van jaren toch in vervulling gegaan.
Over het hoe en wat en waarom wil ik jullie nog even in spanning houden.
Het lukt wel, dat tikken met een ingegipste rechterarm, alleen duurt het langer en gaat het veel moeizamer.
Nog zes dagen en dat vieze ding mag er eindelijk af!
Eigenlijk zou ik er niet mogen over klagen, het zit er natuurlijk rond om mijn gebroken pols te beschermen en rustig terug aaneen te laten groeien en ik weet het : dit is slechts een bagatel, er zijn zoveel verschrikkelijker dingen die een mens kunnen overkomen.
Maar toch heb ik me de afgelopen weken vaak gefrustreerd gevoeld om eenvoudige dingen die ik niet kon en waarvoor ik hulp moest vragen.
Hoe vaak heb ik op mijn tong moeten bijten, omdat de manier waarop die hulp geboden werd, niet dezelfde was als mijn eigen beproefde werkwijze...
En nog erger werd het als ik mijn commentaar niet kon inslikken : frustratie om de foute handelswijze, maar nog meer omdat ik mijn lief onverdiende en ongeduldigekritiek had gegeven.
Ik vond mezelf deze weken dikwijls een bijzonder onaangenaam mens en dat is geen prettige vaststelling.
Het was een oefening in geduld en... oefening baart kunst .
Enfin, veel kunst werd er niet echt gebaard, maar dank zij veel geduld en vriendelijkheid werden hier ten huize toch enkele ambachtelijk vervaardigde confituren gecreëerd.
Naast de vertrouwde aardbeien en rabarber-uit-de-tuin, staan er nu ook 4 potten metheerlijke bosbessenconfituur op het schap.
Deze namiddag trokken we het Zoerselbos in, om te gaan plukken.
Het was er bloedheet, maar prachtig en vredig, je hoorde alleen de vogels en het gekraak van dorre takken onder de voeten. De bosbessen lonkten zwart tot lavendelblauw tussen de frisgroene blaadjes.
Elk gewapend met een klein emmertje schoven Herman en ik tussen de struikjes om de donkere parels te verzamelen; druipend van het zweet, met paarse vingers en geschramde onderbenen kwamen we terug thuis : zon 800 gram pure bessen hadden we bij!
Tijdens het plukken bedacht ik dat de oermensen, die ook bessenverzamelaars waren, nooit dik kunnen geweest zijn. Als je op die manier een maaltijd voor een heel gezin moet bijeenzoeken ben je een ganse dag in de weer.
Voor wie zich afvraagt waarmee ik dan al die weken bezig ben geweest, terwijl ik zo weinig met mijn handen kon doen en waarom ik dan niet heelder dagen aan het bloggen was, kan ik al verklappen dat er heel wat nieuws is, dat nog even geheim moest blijven, maar waarover ik het de volgende dagen uitgebreidzal hebben.
Tja...het heeft hier langer stilgelegen dan ik vorige keer kon vermoeden.
Na een leuke laatste Shakersvoorstelling, vertrokken we zondag met onze Nederlandse vrienden naar de Ardennen.
De gekozen bed-and-breakfast in Solwaster beviel ons; vooral het zeer uitgebreide ontbijtbuffet met zelfgemaakte confituren en gebak hield ons geruime tijd genietend aan tafel en we kregen de eerste twee dagen zelfs nog vrij mooi weer, zodat we prachtige wandelingen langs de riviertjes Statte en Hoëgne konden maken.
Op dinsdag trokken we naar Spa, in de (ijdele) hoop plaatselijke specialiteiten op de markt te kunnen kopen. Omdat daar vooral de gebruikelijke kledingkramen stonden, werden er enkel belgische neuzekes of cuberdons door onze vrienden meegenomen.
Met het glazen treintje dan maar naar boven om de gloednieuwe thermen eens te gaan bekijken...zon relaxkuur met alles erop en eraan staat alvast op mijn verlanglijstje!
Na de middag wilden we nog even de Hoge Venen in, maar we waren nog maar nauwelijks vertrokken of het begon te stortregenen, gelukkig waren we goed voorzien van allerlei regenkledij. Na een poos beginnen de broeken toch nog aan de billen te plakken en de brildragers kregen het hard te verduren : van het unieke landschap kregen ze slechts een troebel onderwaterbeeld. Er was geen andere wandelaar uren in de rondte te bekennen. Wij zottekes, hebben niettemin in weer, wind en water de kleine 3-kilometertour afgemaakt en tróts dat we waren op onze prestatie, hmmm!
Elke avond vonden we een ander heerlijk restaurantje, het was echt feest.
Toen ook voor woensdag volop regen werd voorspeld, besloten we de grotten van Remouchamps te gaan bezichtigen.
En daar is het dus gebeurd... nauwelijks op pad in de grotten, terwijl ik met de gids al wandelend een praatje sla : Zwiep!!!
Daar ga ik...denk ik nog, terwijl ik hard op mijn achterste val, me met beide handen tegenhoudend. Ik voel me stom, want de gids had zopas nog verwittigd om toch vooral de leuningen goed vast te houden, omdat het er erg glad kon zijn. Op de plaats waar ik uitgleed, was evenwel geen leuning. Ondanks mijn loopschoenen met goed antislipprofiel gebeurde het dus toch.
Adam doopt zijn zakdoek in het 6°koude water van de ondergrondse rivier en draait het rond mijn zwellende rechterpols, Tineke doet haar Surinaamse sjaal uit en vormt zo een draagdoek. Ik denk dat mijn pols wat verstuikt is. Herman mag een schriftelijke ongevalsverklaring opstellen,die ik nauwelijks kan ondertekenen en als we daarna nog een wafel gaan eten, snijdt hij de mijne in mooie hapklare stukjes.
Voor alle zekerheid gaan we als we thuiskomen nog even naar het ziekenhuis...blijkt dat mijn pols toch gebroken is, gelukkig geen verschuiving, dus is er geen operatie nodig. Maar toch : pech...tot half juni in het gips.
Mensen, wat ben ik een onhandige linkse...ik probeer me zo goed als ik kan zelf uit de slag te trekken, maar het valt niet mee. Ik moet mijn Herman voortdurend om hulp vragen en alle huishoudelijke taken uitleggen.
Bojako, de schat, heeft op haar blog al gezegd wat er met me aan de hand was en enkele doodgewone dagelijkse dingen genoemd, die met slechts één linkerhand niet uit te voeren zijn, ik kan er nu al zon honderd andere aan toevoegen.
Gisteren geprobeerd uit te leggen hoe je verse asperges schilt...mijn ventje doet geweldig zijn best, daar niet van, maar sommige zaken leer je maar door ondervinding en oefening.
Ik hoop dat ik op deze manier ook nog leer geduldig worden...
Vanmorgen kreeg ik een lichtere, definitieve gips , ttz, zon polyesterachtig geval. Ik mocht zelfs een kleurtje kiezen! In de aanbieding vandaag : zwart, wit, fuchsia, geel en lichtblauw. Ik koos voor het laatste, heb nog even aan zwart gedacht, maar verworpen omdat die kleur teveel warmte opslorpt als we weer zomer krijgen en daar reken ik op! 13 juni mag het eraf: morgen begint het aftellen.
Ik heb al vaak gedacht aan alleenstaanden met een onbruikbare rechterarm, die was ik bijna vergeten te zeggen- ook nog eens droog moet blijven.
Er zijn veel zaken die ik dus voorlopig niet meer kan doen, maar joepiejee! : het doet nauwelijks pijn en hoewel het typen moeizaam gaat, lukt ook dat wel.
Misschien word ik nu nog wel een vlijtig blogger.
Dank jullie van harte voor alle lieve blijken van medeleven: hier, of op Bojakos blog!
Repeteren op woensdag, spelen op vrijdag en zaterdag
Menu bedenken voor zaterdag, wanneer onze nederlandse vrienden komen logeren
Op zondag voor drie dagen naar de Ardennen met onze vrienden hopen dat het niet regent nu we eindelijk vakantie hebben!
Bij terugkomst dessertbuffet voorbereiden voor communiefeest bij een vriendin.
En last but not least :
Een late maar hele grote dankjewel sturen naar de lieve bloggers die vorige vrijdag de eerste rij in het Diontheater zo goed als vol maakten en mezelf heel dankbaar en blij door hun aanwezigheid.
Tot mijn grote spijt kregen jullie niet de beste vertoning te zien van deze reeks, waarvoor mijn excuus. Je weet op voorhand nooit hoe een voorstelling zal verlopen en die van vrijdag was er helaas een met hindernissen.
Lag het aan het feit dat onze erevoorzitter Leo, s anderendaags begraven zou worden en dat we daar ondersteboven van waren, of aan de misselijk makende warmte van het voetlicht? In elk geval : er zaten bij ieder van ons haken en ogen aan het spel...ik had het graag anders gewild.
De volgende dag is Leo ten grave gedragen mede door de massaal opgekomen leden van Diontheater, van heel jong tot bejaard, spelers van nu en van lang geleden : ze maakten meer dan de helft uit van een goedgevulde kerk. De gedeelde emotie schiep een band en dat was heel mooi.
Dezelfde dag, nog voor we terug moesten spelen heb ik een héél mooi cadeau gekregen, waarover later meer.
Onze Shakers van die avond was helemaal wat het moest zijn en we hadden er weer zin en veel plezier in!
Mijn blog zal voorlopig nog even stil liggen, wegens zeer drukke agenda.
Gisterenavond hadden wij, Shakers, onze raccord. Letterlijk betekent het woord : verbinding.
In ons geval is een raccord een repetitie tussen twee toneelopvoeringen in, vooral bedoeld om het geheugen te ondersteunen en om het geheel niet een hele week te laten liggen.
Dezelfde avond waren mijn broers en zussen al vanaf zeven uur bij onze ouders uitgenodigd voor de jaarlijkse azaleadrink. Als de vele azaleas in hun tuintje in bloei staan, wordt daar een lekker glaasje op gedronken en meestal ook meer dan één.
Belangrijker dan dat glas, is het feit dat we elkaar daar allemaal weer eens ontmoeten en kunnen bijkletsen.
Onze Hug was verhinderd en ik moest dus ook al vrij snel gaan lopen.
Ik heb getracht een rotvaart in de repetitie te zetten, zodat we met de familie nog wat tijd zouden kunnen doorbrengen.
Om vijf voor tien stonden Herman en ik al terug bij mijn ouders aan de deur. Binnen brandde nog overal licht, maar de autos waren verdwenen.
Door een kier in de gordijnen zag ik moeke naar TV kijken, maar op ons bellen werd niet opengedaan. En geloof me : die bel is er precies een van een brandweerkazerne, zon herrie dat ze maakt! Moeke is zelfs met hoorapparaat nog zeer hardhorig en daarom stond ook de televisie loeihard...zo luid zelfs, dat ze de bel niet hebben gehoord. Even overwogen we nog om op het venster te tikken, om ze nog even dag te zeggen, maar omdat ze daar misschien erg van zouden schrikken, hebben we dat maar gelaten.
Bij onze thuiskomst verwittigt Dries ons, dat er zodadelijk een mooie documentaire op Canvas gaat beginnen. Ervaring heeft ons geleerd dat we op dit uur het einde van zon film meestal niet wakend meemaken, dus besluiten we om in de slaapkamer vanuit bed te gaan kijken.
Als de film enkele minuten loopt, voel ik vlak naast mijn gezicht iets neervallen dat met een droge Tok! op mijn hoofdkussen terechtkomt.
Wat is er gevallen? Zoet, hebt gij iets gezien? We kijken naar de bedbrug boven ons hoofd en naar mijn hoofdkussen. Herman heeft de plof ook gehoord, maar we zien niet dadelijk iets dat kan losgekomen zijn. Ik ga rechtop zitten, doe meer licht aan en dan zien we het ....een spin van recordformaat zit pikkezwart en groot, vlak naast mijn hoofdkussen te bekomen van haar sprong.
Hou hem in t oog hé, ik haal iets om hem in te stoppen! (zon monster wou ik op dat moment geen zij of haar noemen, daarvoor was het echt iets te zwaar geschapen).
Dries kijkt op van de tv, als ik de living instorm en zeg dat we onze persoonlijke documentaire aan het beleven zijn in ons bed en ook hij schrikt even van de kanjer die hij daar te zien krijgt. In een wip ben ik terug uit de keuken met een breed glas en een stuk papier om eronder te schuiven.
De dikke zwarte does wordt onder het glas gevangen en tot morgenvroeg veilig in de garage geparkeerd.
Deze morgen had hij al een soort hangmatje gesponnen, waar hij ontspannen in hing.
Ik ben niet bang voor spinnen, verre van! Maar als dit exemplaar óp mijn gezicht was gevallen in plaats van net ernaast, dan had ik héél misschien toch wel even een discreet klein gilletje geslaakt...... en veel waarschijnlijker nog : een door-merg-en-been-dringende-ijselijke-brandweer-alarmbel-luide gil geslaakt.
Met exact 30 repetities in ons theater het absolute minimum- was het angstig afwachten hoe het stuk bij de eerste voorstelling zou overkomen.
En t heeft gewerkt! Tot grote opluchting en plezier van spelers, regisseur, assistentie en techniek bleek het toch een schot in de roos.
Het publiek was tevreden en we zagen heel wat blije gezichten.
Eerlijk gezegd toch enigszins tot mijn verbazing, want ik voelde mij over het geheel zeer onzeker. Niet zonder reden trouwens; ik heb tijdens dit repetitieproces vaak gedacht dat mijn grote goesting in acteren danig aan het tanen is en me afgevraagd of ik nadien nog wel zou willen spelen.
Ik had er op voorhand weinig vertrouwen in, maar ik had het dus mis.
Enkele zéér beangstigende momenten, waar het echt dreigde fout te lopen, werden op handige manier opgevangen, maar ik heb nadien enkele minuten letterlijk staan shaken en met kurkdroge keel van de schrik moeten verderspelen.
Hoedanook : OEF!!! Èn geweldig blij dat ons publiek zich duidelijk geamuseerd heeft...
Nog vijf voorstellingen te gaan...Ik weet nu al, dat de perfecte routine in dit razende spel er bij de dernière zal zijn. Het is dàn pas dat iedereen en alles zijn juiste plaats en tempo krijgt, dàn zou je echt goed kunnen doorgaan. Helaas zijn wij amateurs en moet het bij die 6 opvoeringen blijven.
Maar ondertussen gaan we de toeschouwers en onszelf hopelijk nog op vijf amusante avonden tracteren. Elke stad heeft zijn Shakers, de trendy taverne waar iedereen gezien wil worden. Pafferige poseurs en yuppies proberen er wanhopig de leegte van hun bestaan te vullen met Cuba-libre of tequila sunrise. Zonder het risico een goed gesprek te moeten voeren, kunnen de jongens, die de gezelligheid van hun voetbalkantine even beu zijn, zich vergapen aan de opgeplaasterde verleidelijkheid van de vrouwelijke klanten. Op het ritme van de muziek mixen de barmeiden hun cocktails. Met de glimlach snoeren ze elke zelfingenomen macho de mond en ontwijken elegant de "losse handen" van het clienteel met hangbuik. Vier actrices spelen in een hels tempo een twintigtal verschillende personnages. Zij zijn tevens uw gids en vertellen ongezouten en met het hart op de tong over hun klandizie, de handtastelijkheden en stoerdoenerij, over zware benen en pijnlijke eksterogen, de oorverdovende muziek, maar ook over hun kleine en grote problemen, hun dromen en verlangens die hen in gedachten ver doen uitstijgen boven het alledaagse en vooral nachtelijk werk achter de tapkast.
Shakers is soms ontroerend, soms grof, maar vooral onweerstaanbaar grappig
Afgelopen weken heb ik enkele keren met de trein gereisd, meestal op een zondag.
Op die dagen heb je uiteraard geen of nauwelijks werkverkeer en is het erg rustig in de treinen, tenzij er een scoutsgroep ofzo het treinstel instormt.
Ik beken : ik heb dan wel iets van een gluurder,zit vanuit mijn hoekje naar mijn medereizigers scouts of andere- te kijken en stilletjes mee te luisteren naar de gesprekken.
Wat je ziet en hoort kan vaak niet op tegen de boeiendste documentaire.
Iemand die dagelijks verplicht is om in een overvolle trein naar zijn werk te reizen, zal er zeker anders over denken, maar ik geniet van van die ritten, vooral wanneer ik actief aan het gebeuren kan deelnemen.
Dan beginnen De avonturen van Paz. Niets bijzonders, maar altijd anders en onvoorspelbaar. Gesprekken met volslagen onbekenden, die soms een heel nieuwe wereld openen, soms voel ik me een reporter van Man bijt hond of Martin in Siberië en ik geniet!
Vorige zondagochtend : bij het binnenkomen in het station, zie ik dat de trein naar Brussel die ik wou nemen, afgelast is. Er vertrekt wel een boemel over 2 minuten : geen tijd dus om nog een ticket te gaan kopen, maar snel naar boven, waar de L-trein net aankomt, ik zal dan wel een kaartje op de trein kopen. Ik houd geld (en uitleg) alvast gereed tegen dat de kaartjesknipper eraankomt.
Naast mij komt een vijftiger zitten met een brieventas. Hij heeft een speciaal pasje, merk ik, wanneer de controleur langskomt. Die laatste neemt mijn verklaring onmiddellijk aan en rekent gelukkig geen boete, zelfs geen extra 2 euro voor aankoop op de trein aan.
Om half tien moet ik op een afspraak zijn, maar de L van L-trein staat zonder twijfel voor langzaam : hij stopt bij elk stationnetje en ik vrees dat ik veel te laat ga komen.
Mijn reisgenoot zegt dat ik in Mechelen op een direct naar Brussel kan stappen, die ruim 10 minuten eerder zal aankomen. De man weet dat zo maar uit het blote hoofd te vertellen en ik krijg bevestigend antwoord wanneer ik hem vraag of hij bij de spoorwegen werkt.
Hij blijkt 35 jaar onderhoudsman op de Noord-Zuid-verbinding onder Brussel te zijn geweest en heeft daar verhalen over tot we in Brussel aankomen, want overstappen in Mechelen gaat niet door omdat de direct die hij bedoelde, mijn afgelaste trein is. Dus boemelen we lustig verder tot in Brussel, ondertussen hoor ik heel wat verhalen over het ondergrondse werk, over treinen en stations; bv. Over het station van Vilvoorde dat als monument is erkend, maar waar geen geld voor restauratie in de originele staat is en daardoor steeds meer vervalt. In plaats van redding betekent die erkenning dus een doodvonnis. De mooie smeedijzeren wachthuisjes op de perrons zijn in een erbarmelijke staat : ze zouden in de oorspronkelijke staat moeten hersteld worden, het gedeelte ondergronds is in brons, dat zou er helemaal uit moeten voor restauratie van het geheel, maar dan zijn de perrons te lang ontoegankelijk.
Mijn reisgezel vertelt over lantaarnpalen met grote bronzen engelen voor het centraal station in Antwerpen...Tijdens de jarenlange werken werden ze ergens opgeslagen en zijn mettertijd verloren geraakt. Daarvan zou nu toch wel een replica gemaakt worden, zegt hij.
Ik kom 12 minuten te laat op mijn afspraak, maar moet nog wachten om geschminkt te worden, dus : niet erg.
Als ik 3 uur later de terugreis wil aanvatten, word ik op het perron aangesproken in het Engels : een jonge vrouw vraagt of hier toch zeker de trein voor Antwerpen stopt. Het stelt haar gerust als ik zeg dat ik dezelfde trein neem. En zo geraken we aan de babbel...
Weer zit ik op een boemel en weer wordt het een interessante reis, want deze keer is mijn reisgezel een Griekse vrouw van 39. Christina is enkele dagen in Brussel voor een seminarie en wil deze vrije namiddag gebruiken om een beetje van Antwerpen te zien.
Ik probeer enkele hoogtepunten op een summier schetsje aan te duiden, want ze heeft slechts enkele uurtjes om de stad te bezoeken en we praten honderduit. Uiteindelijk worden er email-adressen uitgewisseld en ze zegt dat ik beslist naar Griekenland moet komen, waar ze mijn gids wil zijn!
Ik vind het jammer dat ik haar in Antwerpen niet verder kan begeleiden, want moet mijn auto in Berchem ophalen, om weinig later Herman te gaan oppikken, die terugkomt van een vergaderweekend in Denemarken.
Ik heb naar Christina gemaild, woensdag zou ze terug thuis in Athene zijn. Benieuwd of ze werkelijk gaat antwoorden.
Op 15 januari 1974, een stormachtige dinsdagmiddag, werd ons tweede zoontje geboren. Op dit blog noem ik hem Jan, dat is de 2de van zijn 3 voornamen Die zomer gingen we een weekje op vakantie naar Nieuwpoort. Wetenschappelijke proeven op het strand...
Een uitstapje naar de Meli -het huidige Plopsaland in Adinkerke-hoorde er ook bij Wout (3j)met mama in de "Kriebelenbuik".
Een wandeling op een septemberzondag in het Steytelinckpark te Wilrijk. 't Is duidelijk : de hippiedagen zijn nog niet helemaal vervlogen : bloemetjeshemden, lange haren, olifantenpijpen en het laatste jaar van de minirok. Ik kijk nu met verbazing en een tikje heimwee naar een stel benen dat nog slechts op foto's bestaat.
Een recente ditmaal en allesbehalve flatterend, maar dat moet ook kunnen, vind ik.
Want : het is een uniek document.
Samen confituur maken, of tenminste de voorbereiding daartoe (de voorbereiding is het grootste gepruts-zeker als het over sinaasappelmarmelade gaat!): we hadden het nog nooit eerder sàmen gedaan.
Herman was er al lang naar aan t vragen : nog eens van die zelfgemaakte...
Omdat ons moeke er ook zo dol op is maar geen suiker mag eten, bereid ik hem volledig suikervrij.
Vijf kilo appelsienen geeft afgewerkt negen bokaaltjes suikervrije confituur.
Ze staan daar nu zonnig-oranje te stralen op het aanrecht.
Moeke zal content zijn en zelf zullen we er natuurlijk ook enkele bewaren om van te genieten.
Het bijgaande ontluisterende fotootje is een beetje als tegenwicht bedoeld.
Omdat ik nu dagelijks gedurende een uur of twee oude dias zit in te scannen en daarbij meermaals in de verleiding kom om mijn ondertussen vergane glorie op dit blog te etaleren.
Vandaag dus een foto van een rommelige keuken, een jeugdige grijsaard en een verfomfaaide boerentrien, compleet met schort en speldje-in-het-haar, dan kan ik de volgende dagen weer met een gerust hart wat stoef-fotos van vroeger op mijn blog zetten.
Het gaat ten koste van mijn blog, maar ik wil die dia's zo snel mogelijk allemaal ingescand hebben!
Tot mijn frustratie gaat het bijzonder traag, maar het lukt wel. Dus de volgende dagen zullen hier, in afwachting van recenter nieuws, af en toe oude dia's te bekijken zijn. Ze zijn aanklikbaar, vandaag drie prentjes uit 1973, op zomervakantie in Livigno, Italië. Samen in de sneeuw : Wout was 2 jaar, papa Herman 28
mama Paz,23, een beetje moe van de tocht en zwanger van onze tweede Wout in zwitsers pakje
Woensdagavond hebben we in Gent genoten van de examenvoorstelling door de studenten Jazz-zang van het Conservatorium.
Vorig jaar was ik eveneens gaan kijken en luisteren naar ons Katrien, één van de kandidaten toen ik drie jaar geleden in 1 jaar gratis meespeelde.
Verleden jaar was ik zo in de wolken over de examenvoorstelling, dat ik nu Herman en mijn petekind mee naar Gent troonde.
Ter plaatse ontmoetten weYeter, ook ééntje uit onze spelploeg van 1 jaar gratis . Zij en Katrien werden dikke vriendinnen dankzij die tv-opnames. Zelf ben ik ook nog altijd blij dat ik hen en enkele anderen waarmee het contact blijft bestaan, op die manier heb leren kennen. Het is niet zo evident, om mensen van een generatie jonger, vrienden te mogen noemen.
Katrien zat in het tweede deel van de voorstelling en speelde/zong een aantal liederen van de Andrews-sisters. Het thema was Jukebox Saturday Night en het geheel baadde in de sfeer van de jaren 40-50. Leuke voorstelling, ambiance volop! Zeker in een volle Miry-zaal die hoofdzakelijk met studenten gevuld was.
Gisteren is Leo ge weet wel : garagist/filmer/perfectionist weer hier geweest.
Hij heeft met zijn natuurfilm in de eigen filmclub goud behaald en is nu geselecteerd voor de provinciale competitie. Ik had niet anders verwacht, zo prachtig als zijn werk is!
Herman had hem een poos geleden gevraagd om informatie over diascanners, Leo beloofde dat na de presentatie van zijn film te onderzoeken, omdat hijzelf ook zinnens was om zich zon toestel aan te schaffen.
Donderdagmiddag stond hij daar ....met een grote doos waarin een diascanner en alle toebehoren. Die had hij tweedehands op de kop kunnen tikken, zei hij en we mogen de apparatuur gebruiken tot al onze dias gescand zijn, hoelang dat ook duurt. Op voorwaarde dat we hem nadien de werking ervan uitleggen.
Dat vinden wij natuurlijk schitterend, want de aanschaf van zon toestel is niet min.
We bekijken zijn natuurfilm nog eens samen en hij vraagt om zijn zelfgeschreven teksten hier en daar nog wat aan te passen, want ...het kan altijd beter (!)
Dus ga ik binnenkort nog eens inlezen, ik hoop maar dat hij mijn versie goedkeurt.
Als ik na zijn vertrek de scanner en verdere inhoud van de doos bekijk, ziet dat er allesbehalve tweedehands uit... De installatie-cds zijn zo te zien nooit uit de verpakking geweest. De lieverd heeft ons waarschijnlijk niet in verlegenheid willen brengen door te zeggen dat hij een heel nieuw apparaat heeft aangekocht, en het is dan bepaald het goedkoopste toestel niet! Tjonge-jonge...is me dat een cadeau, zeg. Het geld dat we hieraan wilden besteden zal voor andere leuke dingen mogen dienen. Als dat geen geweldig geschenk is!
Ik zal maar heel hard mijn best doen op het bewerken van die tekst...
In de voormiddag ben ik met mijn wandelvriendinnen op stap geweest. Zoals gewoonlijk doen we een wandeling van een achttal kilometer door het bos.
Herman werkte verder aan de omgevallen bomen en buiten wat boodschappen (de kettingzaag, cirkelzaag en snijbladen van de hakselaar moeten geslepen worden, maar bij de slijper wordt niet opengedaan) blijven we in en rond het huis.
s Avonds bij het laaiend haardvuur helemaal opgerold in de zetel gezellig naar TV kijken, de winterdons op ons bed gelegd daar was het tot hiertoe te warm voor - en zo goed als onmiddellijk in slaap vallen. Een heerlijk winterse dag was het!
Voor mijn gevoel was ik pas in slaap, wanneer een nijdige Biep! me opschrikt.
Ik kreun Oh neee... want ik weet dat Hermans GSM dit om de zoveel minuten opnieuw gaat doen totdat hij weer opgeladen wordt. Ik kreun ook in de hoop dat Hermans frank zal vallen en hij zijn mobieltje voor de rest van de nacht in de living gaat leggen, maar hij verroert zich niet...
Ik val terug in slaap...
Een kwartier, twintig minuten later....Biep! Nijdig geluid verdomme!... Ik draai me op mijn andere zij en slaap weer in.
Biep! Alsof er een knikker op een marmeren vloer ketst, zo klinkt het...nijdig-kapot-ondraaglijk! Herman slaapt er dwars doorheen.
Ik hoop nog steeds dat hij er iets aan zal doen, maar slaap toch telkens opnieuw in.
Bij de achtste of 10de biep! raast de adrenaline door mijn lijf! Ik spring niet al te zachtzinnig uit bed, loop rond, knip het leeslampje boven zijn kop aan terwijl ik gedempt vloekend Choattenieresèg! (god-enhere-zeg) zijn GSM op zijn nachtkastje vastgrabbel, die liefst door het venster de voortuin zou willen inkeilen, maar hem dan toch veilig ver genoeg in de living ga leggen.
Het lichtje brandt nog als ik de slaapkamer inkom, Herman heeft het dekbed over zijn hoofd getrokken en ronkt stillekens verder.
Het is bijna drie uur...alles in mij is nu klaarwakker en blijft dat tot de ochtend.
Bij t ontbijt vraag ik of hij daar zelf geen last van heeft, van dat hatelijk geluid?
Hij heeft het niet gehoord zegt hij, weet zelfs niets van het lichtje dat ik aanknipte.
Ge hebt hem dan toch zeker wel ingestoken om bij te laden, zoetje? vraagt de olijkerd...
Herman en de buurman zijn al enkele dagen bezig met het opruimen van de stormschade.
Bij het afzagen van de omgevallen bomen, die over het houtschuurtje van buurman leunden, gebeurde het dat door het onbreken van de kruinen en dus tegenwicht, de wortelkluit het zwaarste werd.
Met een geweldige dreun en opspattend slijkwater kwam de "onthoofde drieling" terug op zijn oude plaats te staan. Uiteraard moeten ook deze stammen nog weg, want ze sterven helaas toch af op deze manier, maar voor onze buurman is er op die manier al heel wat ruimte gemaakt.
Achter in onze tuin is ons bosje, een stuk van zon 250 vierkante meter, waar berken en verschillende soorten dennen groeien.
Toen we vanmorgen naar buiten keken leek het allemaal nogal mee te vallen, wat stormschade betrof : in de voortuin wel veel rommel van kleine lorkentakken (er staat een groepje van 4 mooie oude lorken), maar achteraan was er zo op het eerste gezicht niets fout. We zaten nog uitvoerig te ontbijten en wilden nadien rond gaan wandelen om alles eens goed te bekijken, toen er gebeld werd.
Ik deed open en zag dat er door onze naaste buur een briefje op onze deur was geplakt : Ben om +- 12 uur terug.
Voor de deur stond echter een vrouw die ik nog nooit eerder gezien had.
Het bleek onze achterbuur te zijn, degene die achter ons bosje woont dus.
Tot onze verbijstering blijken er maar liefst zes grote bomen ontworteld te zijn, waarvan er twee op haar boothuis en vier andere op onze nevenbuur zijn houtschuurtje waren terecht gekomen.
Vanuit de living konden wij er nauwelijks iets van merken, omdat er nog wel iets van bomen voor staat.
De schade aan de gebouwtjes lijkt mee te vallen, maar je kan het echt niet goed vaststellen, zolang die grote bomen met alle takken erop liggen.
Werk aan de winkel dus!
Ik heb al naar de verzekering gemaild en fotos van de omstandigheden genomen, maar ik veronderstel dat er eerst een expert zal moeten komen, vooraleer we iets mogen doen. Enfin, we wachten nu maar op antwoord.
Van een van de bomen heb ik zeer veel spijt dat hij gevallen is, het was een soort spar met heel zachte platte naalden, een prachtige boom van een jaar of 35...
Hij zag er kerngezond uit, maar als je ziet hoe oppervlakkig het wortelstelsel is, zit zon kanjer toch maar een 40-tal cm diep, hoewel hij enkele zeer dikke horizontale wortels had.
Het is wel verwonderlijk dat het precies in dat vrij beschutte hoekje zo lelijk heeft gedaan, er zijn plaatsen in de tuin en in de buurt waar het veel opener is en de wind schijnbaar meer spel zou hebben op de bomen en toch...
Een plaatselijke hoos misschien? Het ging hier zo tekeer gisteren, dat wij van de val van die 6 reuzen niets gehoord hebben.
De foto toont de onderkant van de wortel, met mij erbij (1.67m) zie je wat een diameter de boomwortel had.
Hartelijk dank aan ieder die zijn bezorgdheid uitte!
Het doet deugd om jullie warme reacties te ontvangen en een stuk van de problemen is inmiddels opgelost, dus gaat het met mijn gemoedstoestand heel wat beter.
Zoals steeds is de eerste taak bij het opstaan : Witteke eten geven.
Ze staat daar ook elke ochtend luidkeels om te roepen. Zo niet deze morgen...
Ik vul haar kommetje, tik met de lepel tegen de zijkant, wat gewoonlijk een onweerstaanbaar lokmiddel voor haar is....
Geen Witteke te bekennen.
Dat is in twaalf jaar slechts éénmaal gebeurd. Ze bleef toen enkele uren weg, we weten niet wat er gebeurd was, misschien zat ze toen ergens in een tuinhuis of garage opgesloten ?
Vandaag maken we ons echt zorgen, gisterenavond was ze immers zo lusteloos, wou toen al niet eten. Heeft ze zich ergens verstopt en ligt ze daar ziek of misschien wel dood? We gaan op alle mogelijke plekken zoeken, kijken ook op straat, maar nergens een spoor van ons poesje.
De enige mogelijke schuilplaats die we niet onderzochten is de verluchtingskelder, maar die is voor mensen zeer moeilijk toegankelijk; ikzelf durf er niet in omdat het zo laag is dat je er op je buik moet doorheen schuiven.
In mijn hoofd hoor ik haar de hele dag miauwen,t is inbeelding, want ze is nergens te zien.
Ik kijk talloze keren naar haar eetbakje of ze toch niet ineens verschenen is, maar neen...
Ik loop een beetje verloren in huis en vraag me af hoe we het aan Jade moeten vertellen, want het eerste wat ze doet als ze bij ons komt is Witteke zoeken, aaien, ertegen babbelen.
Wij gaan die avond naar bed in de overtuiging dat we haar niet meer terug zullen zien.
Woensdagochtend.
t Is Hermans beurt om ontbijt te maken.
Hij komt me wekken en wanneer ik de living binnenga, maakt mijn hart een sprongetje. Bij het terrasraam zit... ons Witteke !
Met haar eetlust is het nog niet zoals het moet, maar voor de rest ziet ze er helemaal haar oude, witte, donzige zelf uit.
Herman moest deze voormiddag een document gaan bezorgen bij Lisette.
Zij woont op een boerderij aan de andere kant van het dorp en we besloten om er samen naartoe te rijden, de auto te parkeren en van daaruit een wandeling te maken.
We mochten inderdaad de auto op het erf laten staan en Lisette wijst lachend naar de nabijgelegen weide, waar één koe en één stier het uitzonderlijk voorrecht mogen genieten om hun natuur te volgen. Blijkt dat het voor deze koe de laatste keer zal zijn om drachtig te worden en als dat mogelijk is, willen deze boeren het hele gebeuren nog eens op de natuurlijke manier laten doorgaan, ipv via de gebruikelijke kunstmatige inseminatie. De stier heeft er duidelijk goesting in, maar voor madam ligt het precies anders... zij hengelt zichtbaar naar een langer voorspel. We zien zijn ongecontroleerde sprongen en wat er daarbij zoal verloren wordt gesproeid. De twee blijven echter langzaam rond elkaar draaien, de koppen tegeneen wrijven, ze likken elkaar aan flanken, billen en intiemere onderdelen, maar echte actie komt er nog niet van, tenminste niet de soort die een kalfje zal opleveren.
Wij staan bij de omheining zachtjes aan te moedigen en aanwijzingen te geven en ineens staken ze hun spel en kijken tegelijkertijd naar ons, ze blijven gewoon staren!
We worden er zowaar beschaamd van en druipen discreet af om te gaan wandelen. Dat kalfje zal zonder ons advies ook wel gemaakt worden.
De zon breekt door en het is prachtig wandelweer.
Het lijkt wel lente! In een van de tuinen zien we zelfs een boom vol roze bloesems.
Als we anderhalf uur later terug bij de boerderij aankomen ligt de stier neer. Koe staat recht en port nog steeds met haar kop tegen de zijne. Zou hij het opgegeven hebben?
Lisette verschijnt aan het venster en ik gebaar dat de stier ligt te slapen, waarop zij naar buiten komt en vertelt dat ze hoopt dat het gelukt is, want deze koe schijnt nogal groot te zijn, daarom hebben haar man en zoon ze in een put gezet, zodat ze wat beter bereikbaar zou zijn.
Aaaah....Dààrom keken die daarstraks zo nadrukkelijk naar ons : ze wilden niet dat wij het afbolden, maar dat wij hem een zetje gaven, natuurlijk!
Ik ben benieuwd naar het resultaat, over 3 weken zien we Lisette terug, dan zal ze wel nieuws hebben.
Deze avond werd traditioneel Verloren Maandag gevierd bij mijn zus en schoonbroer. Dochters Inge en Els, mijn petekind, waren er ook bij.
Zoals gewoonlijk blijft het niet alleen bij een sober worstenbrood of appelbol, maar hebben Jes en Pol er weer een heel menu rond gebreid en bereid. Lekker en buitengewoon gezellig! Herman moet vanavond nog op 2 plaatsen in die buurt gaan driekoningenzingen en het is heerlijk om ook eens alleen onder meisjes te zijn en wat bij te kletsen, terwijl Pol TV kijkt.
Als we rond middernacht thuiskomen komt ons Witteke rustig aanstappen, we vermoeden dat ze een muis of vogel heeft verschalkt, want normaal zou ze heel hongerig miauwend komen aandraven. Ze wandelt stil mee naar binnen, we vullen haar kommetje en zetten het zoals gewoonlijk op het terras, maar ze maakt weinig aanstalten om naar buiten te gaan, uiteindelijk komt ze toch, maar veel eetlust vertoont ze niet. Die heeft net als wij haar buikje vol, denken we.
Gisterenmiddag ben ik een nieuwe stemopname voor de natuurfilm gaan maken, waarover ik op mijn blog van 21-11 al schreef.
De vorige opname is te dof gebleken, door de aanwezigheid van de hond.
Nee, niet Blacky of Pluto waren de schuldige, maar een poot-, staart- en koploos ding : meer bepaald het pluchen geval dat over een microfoon wordt geschoven.
Nu werden het dus opnames zonder hond.
Als we dan toch moesten hernemen, werd tegelijkertijd de tekst nog even aangepast, want alles kan beter!
Zeker voor Leo, die ik vroeger slechts als een minzaam mens en uitstekend garagist kende, maar die bij onze recente nadere kennismaking een absoluut perfectionist en een man van 1001 talenten blijkt te zijn.
En daar sta ik dan met mijn ene talentje...spannend hoor, als je ziet hoe alles bij hem
tot in de puntjes uitgewerkt wordt!
De lieve man komt mij thuis ophalen en we rijden zon 25 kilometer naar zijn eigen woonst, die ik voor het eerst zie de vorige opnames werden op een van de filmlocaties gemaakt.
Onderweg verneem ik dat hij zijn huis, na de lange werkdagen in de garage, eigenhandig heeft gebouwd over een periode van tien jaar.
Als we het domein oprijden word ik met verstomming geslagen : niet alleen de schitterende villa, maar ook de tuin werd eigenhandig door hem aangelegd en blijkt een magnifiek park met zeer oude bomen, vijvers, klaterend beekje, romantisch overgroeid prieel bij het water, zelfs het kippenhok lijkt een afbeelding bij een sprookje...
Het verbaast me dan ook niet meer, dat alle natuuropnames van de film in zijn eigen tuin werden gemaakt.
Als we het huis via de keuken binnengaan, weet ik niet waar ik eerst moet kijken...Dit is een droom! In de halfronde erker van de crèmekleurige keuken staat een gezellige ronde tafel met gemakkelijke stoelen, vandaar zit je eigenlijk bijna op het terras bij de koi-vijver; onder een overhang staat een crèmegelakte kachel, geflankeerd door twee fauteuils in een lichte betegelde inham, er is een modern kookeiland, meer kasten en laden dan ik kan tellen, een zeer ruime werknis, waar broodoven, magnetron, espressomachine en voorraadkasten staan...
We gaan naar de living, die zelfs met haar reusachtige afmetingen toch nog heel warm en knus aandoet, wat zeker door de gebruikte kleuren (mosterd en wijnrood), de smaakvolle én gezellige meubilering en wanddecoratie komt. Het is gewoonweg tijdloos mooi.
We drinken een kop koffie en bekijken zijn film met de eerder opgenomen tekst en bijgevoegde muziek en natuurgeluiden. Voor mij is dit een schitterend geheel, voor Leo dus nog niet.
Boven heeft hij zijn studio... of atelier... of hobbykamer.
En weer val ik van de ene verbazing in de andere als ik via de grote inkomhal nog maar de trap opga : een helder gelakte en gepatineerde gedraaide trapleuning, dikke houten zuilen op de uithoeken, een overloop met een prachtige vitrine vol boeken, de duplex-kamer van de zoon komt erop uit, die is hypermodern in grijs-blauwe kleuren, met een inox wenteltrap(jaaa...ook zelfgemaakt) naar de mezzanine en heeft een balkon dat uitkijkt op de tuin. Aansluitend is er ook een badkamer.
Ik denk dat de jongen nooit zal willen verhuizen!
In Leos hobbykamer overlopen we de tekstwijzigingen terwijl er op enkele monitors de filmbeelden en technische aanduidingen te volgen zijn, daarna keren we terug naar de living, waar geen enkel geluidje van buiten te horen is. Heel even moet de opname gestaakt worden, als de verwarmingsketel aanslaat en een licht gezoem hoorbaar is, maar voorts zijn we met twee lezingen klaar. Ik voel dat de spanning nu van me afvalt, want de lat ligt hoog en ik wil niet dat zijn perfecte werk door mij zou bedorven worden.
Er volgt nog een gezellige babbel met zijn hartelijke vrouw, die mij terug naar huis voert, terwijl Leo - ik zweer het u, de man blijft verbazen- haar de keuze heeft gelaten : Ga jij koken, zoetje, of zal ik het doen?
Aangezien hij gewoonlijk al kok van dienst is en zij liever met de auto rijdt, gebeurt de taakverdeling navenant.
Dat vind ik prima, zo kan ik onderweg ook nog wat met deze bijzondere vrouw babbelen. Ze kan niet ingaan op mijn uitnodiging om nog even binnen te komen, want de mosselen zullen klaar zijn tegen de tijd dat ze thuiskomt. Eerlijk gezegd : ik zou ze ook niet laten koud worden!
Bovendien : hierbinnen is het nog niet erg gezellig. De verwarming staat laag want Herman en ik zijn allebei al meerdere uren het huis uit.
Hij is, zoals steeds in deze periode, gaan Driekoningen zingen ten voordele van zijn volkskunstgroep.
t Zal laat worden vannacht.
Toch eens vragen of hij na het succes van dat rozijnenbrood, zich niet aan een casserole mosselen wil wagen.
Het is dan ook een plezier om voor hem te koken, omdat hij altijd beweert dat het nergens lekkerder is dan thuis.
Goedkoper ook, denk ik dan wel eens, wanneer ik er absoluut geen zin in heb om achter het fornuis te staan en liever eens naar een fijn restaurant zou gaan.
Maar dat is achterdocht die me slechts hoogst zelden overvalt, omdat ik telkens weer vaststel hoe intens hij van een goed bereide maaltijd thuis kan genieten.
De gelukzak wordt er zelfs niet dik van, weegt slechts 4 kilogram meer dan toen we 36 jaar geleden trouwden. Er is geen rechtvaardigheid in deze wereld...
Toen ik gisterenavond na een gezellige middag uit, weer thuiskwam, was er weliswaar nog geen eten klaar, maar heeft hij het royale overschot van gisteren netjes opgewarmd en tot mijn grote verrassing stond er bovendien een prachtig rozijnenbrood te bakken!
Vanmorgen aten we de eerste sneetjes ervan en het is bijzonder lekker. Hij vertelde heel fier dat hij op eigen initiatief nog een eidooier bij het deeg heeft gevoegd, om het kruim een smakelijker kleurtje te geven.
Ik zal hem eens wat meer aanmoedigen, er volgen misschien nog van die verrassingen, want wie weet, ligt het wel aan mij, dat hij nooit veel gekokkereld heeft ?
Toen we pas getrouwd waren ben ik ooit eens uit mijn krammen geschoten omdat hij een beker yoghurt verknoeid had, die hij als verrassing voor mij had gereedgemaakt met muizenstrontjes (chocoladehagelslag) erin.
Als er nu één combinatie is, die ik verschrikkelijk vind, is het wel yoghurt met chocolade.
Ik ben dol op allebei, maar dan wel afzonderlijk.
Tot overmaat van ramp was het de laatste yoghurt die we die avond in huis hadden.
Ik denk nog altijd dat hij toen zo geschrokken is van mijn reactie, dat hij zich nooit meer aan keukenexperimenten, hoe simpel ook, durfde te wagen.
Maar kijk : na bijna 37 jaar geschiedde het wonder!
Ik reken op een hoopvolle toekomst voor mijn chef-in-spe.
Ergens in die fotoalbums wist ik ze nog zitten : onze eigen koninkjes... Zo fier als een gieter mochten ze bij enkele huizen in onze straat gaan aanbellen, samen met Joke en Marjanneke. De mama's bevonden zich steevast op de achtergrond om een oogje in het zeil te houden.
Zo trokken Wout en Jan er in 1977 op uit om Driekoningen te gaan zingen. De twee kleine meisjes rechts waren onze overbuurtjes
Midden in de nacht schoot ik wakker met één dringende vraag in mijn hoofd :
Is het Nederlanders toegestaan om een hoge hoed te dragen?
Geen idéé, waarom zon absurde vraag tijdens mijn slaap ineens naar de oppervlakte komt...
Ik ben blij dat ik niet van belangrijker dingen hoef wakker te liggen, maar vraag me nu toch wel af waar ik dit vandaan heb.
Zou het mogelijk zijn dat er ergens een verordening bestaat die bepaalt dat in Nederland alleen een zekere elite een hoge hoed mag dragen en heb ik daar ooit wat over opgevangen?
Maar waarom schiet me dat dan uitgerekend op deze eerste januari te binnen?
Ineens valt mijn frank...
De enige nieuwjaarszangertjes die wij dit jaar zagen, hebben het op hun geweten, alsook de uitzending van De Kampioenenop Oudejaarsavond een reeks die ik niet volg, maar door dat onderuitgezakte van oudjaar zagen wij toch de aflevering Nenieuwenoed.
Gisteren ging de bel en daar stonden drie rare kleine koninkjes, gewapend met plastic sabels. Van 5 tot 7 jaar zijn ze, ik herken twee van hen : jongetjes uit een pleeggezin in onze straat, ze zijn hier al met Jade komen spelen.
Zodra de deur opengaat zingen ze uit volle borst :
Nieuwjaarke zoete
Het varken heeft vier voeten
Vier voeten en éne staart
Is dat dan geen centje waard?
Kleine Shelby voegt eraan toe :
Wij doen dat voor de arme kindjes die doodgaan!
Ze krijgen hun centje en wij slikken onze bedenkingen maar in, over gewapende drie koningen die er eerder als de soldaten van Herodes uitzien.
Tiens, nu ik dit schrijf, stel ik vast dat die jongetjes NIET het driekoningenliedje over de nieuwe hoed hebben gezongen.
Dan komt het verdorie van De Kampioenen!
Als ik daar van wakker moet liggen, wordt het de hoogste tijd dat ik mijn geest met wat intellectueler zaken ga voederen.
Rest mij nog één prangende vraag : Wat hebben de Nederlanders met mijn nachtelijke vraag te maken ?
Meer dan een week waren we bezig met Feesten, Voorbereiden van feesten en Opruimen na feesten... Geen tijd om te bloggen dus.
Kerstavond waren we traditioneel met de hele bende bij mijn ouders, op enkele uitzonderingen na, zoals onze Dries die tot april in Oostenrijk blijft en degenen die deze avond bij de familie van de partner moesten zijn. Er waren er toch nog een dertigtal om mee te vieren.
Herman en ik bleven bij Moeke en Voke overnachten om de volgende morgen de grote opruim en afwas weg te werken.
De volgende dag was het Kerst bij ons thuis met de kinderen en kleinkinderen, een heel wat kleiner gezelschap.
Jade bleef een nachtje logeren en de volgende morgen maakten we een stevige winterwandeling, die enig oponthoud ondervond door een onweerstaanbare schommel onderweg en de ontdekking van 2 jonge (wilde?) poesjes bij een afgelegen paardenstal, waarmee Papie zich misschien nog meer amuseerde dan zijn kleindochter.
Na de middag werden we in Laakdal verwacht om het pasgeboren dochtertje van neef Herman en Judith te bezoeken. We bewonderden niet alleen prachtige kleine Sarah, maar ook het gezellige nieuwe huis. Broertje Sander is een leeftijdgenoot van onze Jade en die twee amuseerden zich kostelijk samen. Jade wilde nauwelijks terug naar huis, maar haar meter zou die avond op bezoek komen, dus moesten we wel tijdig vertrekken.
Onder haar enthousiast gebabbel van hoe leuk ze het wel met Sander vond want wij hebben hetzelfde karakter vatten we de rit naar Hemiksem aan, tot Jade ineens in paniek vaststelde dat ze haar lievelingsknuffel vergeten was. Er kwamen zelfs hete tranen bij te pas, dus keerde Papie de auto en reden we de reeds afgelegde kilometers terug om haar witte flodderbeer weer op te pikken. Stiekem was ik toch een beetje gevleid ook, dat ze zo aan dit beertje gehecht is : ik had hem jaren geleden voor haar ineengeflanst. We waren nog tijdig terug om haar thuis af te leveren.
De volgende dag is in een mist gehuld wat mijn geheugen betreft . Andere jaren vertrekken we dan gewoonlijk naar de Ardennen met vrienden, om daar de jaarovergang samen te maken, maar Herman wilde dit jaar eens gewoon gezellig onder ons tweetjes blijven. Geen sneeuwwandelingen, (al vijf jaar na elkaar gehad!), geen urenlang gezellig kokkerellen in de antieke keuken, niet sleëen en spelen met de jonge kinderen van onze vrienden, niet slapen en douchen in de vrieskou... Het is allemaal heel leuk en we genieten er altijd echt van, maar dit jaar koos mijn lief voor rust en comfort en ik vond dat zelf ook niet slecht. Het moet niet altijd hetzelfde zijn.
Vrijdag bezochten we in het ziekenhuis Hermans oudste zus. Zij woont in Spanje, maar kwam voor de kerstbezoeken naar Belgie, bij haar aankomst werd ze door een longembolie getroffen. Ze is nu gelukkig aan de beterhand en hoopt over drie weken terug naar haar zuiderse thuis te kunnen vertrekken.
Van Brasschaat ging het dan naar Wilrijk, waar we voor een etentje waren uitgenodigd bij dierbare vrienden, die we al zon 36 jaar kennen. Het eten was meer dan voortreffelijk en het gezelschap zo mogelijk nog meer. Hoewel we elkaar hoogstens een paar keer per jaar zien, moet er nooit een drempel genomen worden wanneer we elkaar ontmoeten en dat voelt heel goed.
Zaterdag nog wat boodschappen , wat in huis gerommeld, geknutseld, restjes gegeten, een fikse wandeling gemaakt om toch ook iets gezonds te doen.
Die nacht : geweldige storm en regen. De feesttent van de plaatselijke KLJ schijnt ingestort. Nog een geluk dat het de volgende dag niet is gebeurd, met de verwachte 3000 feestgangers erin!
Zondagmet de bus naar Antwerpen, ik neem ze geregeld, maar voor Herman was dat de eerste keer. Terwijl hij een feestzaal moest gaan inspecteren, nam ik de bus naar de kinderen om Jades muts terug te bezorgen, waarin ik een voering had genaaid.
Daarna terug naar t Stad, waar we op de Grote Markt een goeie vette hamburger hebben opgesmuld, naar de verlichting wat zijn gaan kijken en toen ging het terug naar huis, want het nieuwjaarsvuurwerk, dat we eindelijk een keer gingen meemaken, zou niet doorgaan omwille van de storm.
Iets koken zat er thuis niet meer in...geloof het of niet : we zijn een pak friet gaan eten en dat smaakte ons uitstekend.
Bij de TV onderuit gezakt, een flesje champagne gekraakt en een pralineke erbij, meer moest dat echt niet zijn.
Ik heb zelfs als een echte moemoe zitten breien.
2006 was een goed jaar voor ons, als 2007 even mild wordt, zijn wij gelukkige mensen.
Aan mijn lieve blogvrienden nogmaals en zeer van harte : ik wens jullie die zelfde vrede en geluk!
Ik ben een vrouw. Paz, de naam die ik kreeg bij mijn geboorte, betekent "vrede". Beter kon ik het mij niet wensen. Herman is de schat waar ik al 43 jaar lief en leed mee deel. Samen kregen wij in die tijdspanne 3 zonen, 2 schoondochters, 2 kleindochters en 1 kleinzoon . Die zijn altijd welkom in ons nest in de rand van Antwerpen. Mensen, theater, natuur en taal staan bovenaan mijn lange lijst van interesses.
