Zaaltje gereedzetten voor morgen, samen met zussen

Kerstboom-biscuit maken voor 35 man

Laatste kerstkaarten verzenden

Boom optalloren

Nog wat pakjes maken

Enkele uitgestelde telefoontjes plegen

Toneelrepetitie

Douchen !!! en wel vooraleer ik aan al het bovenstaande begin, want ik ruik vast weer naar kabouter (aldus de uitspraak van een kleintje dat ik eergisteren oppaste).

Gisterenavond toneelrepetitie.

Frans Lawijt, de klankman, zit er voor de tweede keer stilzwijgend bij. Hij noteert op aanwijzing van onze regisseur de precieze plaatsen waar er muziek moet ingelast worden.

Aan het einde van de repetitie vraagt een van de spelers :”En Frans, wat denk je ervan?”

Waarop Frans heel timide maar gedecideerd antwoordt :”Tja, ik zal niet zeggen dat er niet goed gerepeteerd wordt, maar euh… volgens mij is ’t vulgair om vulgair te zijn en anders niks.”

De jonge meid die de vraag had gesteld was er helemaal haar kluts door kwijt. Zelf kon ik het me niet aantrekken. Ik weet dat er van dat “anders niks”  niets klopt : er zit echt wel een intens verhaal in, dat om wat doordenken vraagt en die “vulgaire klap” is in sommige kringen dagelijkse realiteit.

Wat raar toch…precies omdat het ruwe maar wel zeer natuurlijke dialogen zijn, had ik me tot hiertoe niet bekommerd om de gekruide teksten, erop vertrouwend dat het publiek zich daar ook niet zou aan storen als het maar goed gespeeld werd.

Toen ik na die repetitie in bed een stuk van mijn tekst voor Herman speelde-hij had er nog niets van gehoord en dit fragment was uit zijn context gerukt- was hij bepaald geschokt. Het moet gezegd : mijn personage heeft absoluut de grofste taal van het hele gezelschap, maar de regisseur laat mij er mijn eigen gang mee gaan en de hele ploeg ligt door mijn interpretatie geregeld in een deuk van ’t lachen, dus vertrouw ik er maar op dat de vrolijkheid van die teksten het haalt op de vulgariteit.

Vanuit conservatieve hoek verwacht ik hoedanook zware kritiek, maar ik durf met de hand op het hart zeggen dat ieder die aan deze productie meewerkt dit niet doet om te shockeren, maar om zichzelf en het publiek te amuseren.

Wie wil komen kijken is alvast gewaarschuwd…

Dit zou ik nu toch wel eens écht willen weten…

Wie leest dit eigenlijk???

Soms zie ik op mijn teller dat er 3, 4 bezoekers zijn, maar zijn dit mijn vrienden, die meestal ook een reactie plaatsen en af en toe nog eens terugkomen zonder bericht achter te laten, of zijn er “geheime” lezers, die misschien vaak komen lezen, maar die voor mij onbekend blijven?

Daarom deze oproep aan iedereen die dit stukje leest :

Ik zou voor één keer eens willen weten hoeveel verschillende lezers dit berichtje hebben gezien. Wil jij, lezer, daarom gewoon op het woordje “reactie” onderaan klikken en eens laten weten dat je hier was, zelfs al schrijf je alleen maar het woord “gezien” als reactie.

Ik beloof op mijn communiezieltje dat ik met deze informatie geen rare dingen ga aanvangen of jullie ermee lastig ga vallen, ik zou nieteens weten hoe ...
Dus : doe me asjeblief dat plezier en...Heel erg bedankt!

(Deze tekst laat ik een poosje bovenaan staan, zelfs als ik ondertussen nieuwe berichten zou plaatsen.)

Worden de uren korter als een mens ouder wordt?

Ik heb er in elk geval dagelijks tekort, het lijkt wel of ik vroeger veel meer kon afwerken op een dag en dat terwijl ik toch niet echt traag ben.

Ligt het aan de computer?

Rare vraag…Een computer zou je op alle terreinen tijdswinst moeten opleveren toch?

Hoewel ik geen kenner ben, voldoet dat masjientje aan al mijn behoeften in die richting en breng ik er vele aangename uren mee door, maar langs de andere kant : ik zit er teveel tijd aan te verlummelen…Doemme toch… Zelfs mijn blog schiet erbij in, ook al is dat dan op diezelfde computer te doen. De laatste weken was ik geconcentreerd op het samenstellen van fotoalbums : een heel plezant, maar enorm tijdrovend jobke. Het ging niet enkel om het uitkiezen en schikken van foto’s, maar ook om het verbeteren, retoucheren en classeren van oude documenten. Daarbij ben ik ook mentaal een stuk in het verleden gecatapulteerd.

Het deed me goed om tussendoor enkele dagen aan zee te gaan uitwaaien. En waaien deed het! En gieten!!!!

Wij moesten toch wel de aller-aller-allernatste  dagen kiezen om aan zee te gaan fietsen en wandelen zeker? Een ding staat vast : onze motorhome is waterdicht, want zoals het die eerste week van december op ons dak heeft geroffeld, zo roffelde het nog nooit (allee…toch niet met mij erin). Toen we geen droge kleren meer overhadden, zijn we maar naar huis teruggekeerd.

Dat natte intermezzo aan zee volgde op de tweede auditieronde in Gent voor de filmrol in “Offline”. Ik had de drie korte scènes goed voorbereid, maar weet nog niet wat het resultaat van de casting gaat zijn. Twee scènes gingen zeer goed, een derde heb ik op 7(zeven!) verschillende manieren moeten doen…Moeilijk!!! Het ging om een emotionele scène, die zeer close-up werd gefilmd. Alle emotie moest in mijn stem zitten, gelaatsexpressie moest absoluut onderkoeld  worden. Dat gegeven kende ik niet op voorhand. Ik heb echt mijn best gedaan, maar het was een zwaar corvee…Probeer maar eens iets heel kwaad, heel droevig of heel blij te zeggen, zonder dat daarvan iets in je mimiek te zien is…

Ze hebben me beloofd om voor Kerstmis wat te laten weten, maar ik betwijfel of ik “Denise” word. Heb er nog een dag en nacht over lopen natobben (en in gedachten naspelen) maar nu is het weggeëbd en wacht ik maar gewoon af. Leerzaam was het in ieder geval wel.

Onze toneelrepetities draaien nu op volle toeren. “Yerma vraagt een toefeling” van Dimitri Verhulst wordt gespeeld vanaf 15 januari.

Voor wie meer wil weten volgt hierna een knipsel uit de website van Dionteater.

zomerbruin verdwijnt
spatjes op een roos palet
mijn nieuw wintervel

Vandaag zouden we een eenvoudig feestje bij ons thuis hebben.

De oudste zus van Herman woont in Spanje en is enkele weken terug in België.

Ze had ons gevraagd om een ontmoeting te regelen met haar andere broers en zussen, dat was dus voor vandaag gepland.

Gisteren belde het voorlaatste koppel af, iedereen had wel een goede reden, maar het voelt helemaal niet prettig, ook al hebben we het op die manier wat rustiger vandaag. Ik kon dus zonder me te moeten haasten naar mijn afspraak bij de pedicure en Herman hoefde zich evenmin af te jagen om tijdig van zijn voormiddagvergadering thuis te zijn.

Misschien moet schoonzus volgende keer zelf maar een feestje bij haar thuis regelen. Pffft…ze komen al zo zelden bijeen, dat je zou denken dat wanneer de gelegenheid zich voordoet iedereen toch wat moeite zou doen en er met plezier bij zijn ?

Dit begint inderdaad meer op een weekboek dan op een dagboek te lijken. Ik krijg de kans niet meer om dagelijks te schrijven, of beter:  ik vind dat ik niet genoeg tijd heb om dat goèd te doen, en als het niet goed kan, dan liever helemaal niks. Zo heb ik vroeger op school door enkele keren een leeg blad af te geven of door te zwijgen nul punten gekregen, omdat ik me niet belachelijk wilde maken door stommiteiten te zeggen of te schrijven. Ja, een domme ijdeltuit was/ is dit meisje. Als ik niet minstens even kan polijsten aan mijn tekst, dan schrijf ik liever helemaal niets.

Dus wordt dit weer een weekverslag. Om aan te sluiten bij vorige week : onze geparkeerde auto vond ik gemakkelijk terug en na de toneelrepetitie ging ik in het huis van mijn ouders slapen, omdat ik ’s anderendaags met zus naar Leuven wilde.

Moeke en Voke waren voor een week naar zee, dus sliep ik daar in een groot leeg huis. Van de vijf slaapkamers kregen er door de jaren heen drie een andere bestemming, dus had ik de keuze uit de logeerkamer op de 2^de verdieping of de slaapkamer van mijn ouders op het 1^ste. Die logeerkamer is kil en kaal en ik koos voor één verdieping lager, ook al omdat er in Moeke en Vokes kamer een digitale wekker staat. Dat was niet zo’n goed idee, want slapen deed ik nauwelijks, het was heel bevreemdend om in het bed van mijn bejaarde ouders te slapen…allerlei gedachten warrelden door mijn hoofd en om kwart voor vier lag ik nog steeds wakker, moest mezelf overtuigen om niet naar boven te trekken.

Desondanks was ik de volgende dag toch redelijk fit en trok met Jeske per trein naar Leuven, om er de unieke Rogier Van der Weyden tentoonstelling in het nieuwe M-museum te gaan bekijken.  Het nieuwe museum is prachtig, het herinnerde mij door de inplanting en architectuur van de verschillende gebouwen en het veelvuldig gebruik van travertijn, zelfs sterk aan het schitterende Paul Gettymuseum  in Los Angeles. De zeer druk bezochte tentoonstelling bracht werken van Van der Weyden vanuit de hele wereld tijdelijk samen. Wij hadden onze tickets online gereserveerd, die waren aan stricte toegangstijden gebonden:  voor ons was dat van 13 tot 14 uur. Gelukkig mochten wij reeds om kwart voor één binnen en stelden vast dat het kwart over drie was, toen we het museum verlieten. Jeske en ik hebben ervan gesnoept! Ik geniet altijd dubbel als ik samen met haar naar een concert, toneelstuk of museum ga, omdat zij mij wijst op dingen die ik anders zou gemist hebben en zo gaat het ook vice versa. Zo’n belevenis wordt voor ons allebei verrijkender. Soms gaan we wel wat teveel op in ons nagenieten, want nadat we uit het station van Berchem kwamen en ons op de bank van het bushokje installeerden, verstreek er bijna een half uur vooraleer we doorkregen dat het abnormaal was dat er nog geen bus was voorbijgekomen. Door werken was die halte tijdelijk verplaatst, de gele aanplakbrief hadden wij in ons enthousiast nababbelen niet zien hangen.

Het was zo goed als etenstijd toen we bij haar thuis kwamen, ik kon dus meteen mee aanschuiven voor paling in ’t groen en kreeg nog een grote zak kastanjes uit de tuin mee naar huis. Daar ben ik nadien meerdere uren mee zoet geweest : eerst de harde schillen eraf prutsen, dan blancheren en vervolgens nog eens twee uren om de fijnere vliezen eraf te halen. Maar er is al een berg lekkere kastanjekoekjes mee gebakken en de rest zit in de diepvriezer om bij wild of kalkoen te serveren.

Mijn ventje stuurde dagelijks enthousiaste sms-jes vanuit Bolzano en ik haalde thuis mijn hartje op aan poetsen en oude foto’s inscannen, waarmee ik een nieuw album wil samenstellen. Mijn blog scheen bovendien kuren te vertonen en ik heb lang zitten sukkelen en sakkeren omdat er blijkbaar iets mis was met de foto’s die ik had geplaatst, gelukkig schijnt nu alles weer in orde.

Donderdag belde zus Rikske van aan zee dat Moeke en Voke vervroegd terug naar huis kwamen omdat er gezondheidsproblemen waren…denk dat ik daardoor wakker heb gelegen in hun bed…

Na doktersbezoek en aanpassing van medicatie lijkt het allemaal weer beter te gaan, maar we maken ons zorgen. Hoelang kan dit nog goed gaan, vraag ik me af. Ik probeer voorzichtig duidelijk te maken om eens een specialist in de arm te nemen, maar een beslist :“Wij hebben alle vertrouwen in de huisdokter”, laat geen verdere discussie toe. En ja, vertrouwen is belangrijk, natuurlijk…misschien wel belangrijker nog dan een medisch perfecte begeleiding…

Mijn ouders zijn nog samen en kunnen hier zelf over beslissen (of één beslist en de ander denkt dat dat goed is), dus moet ik dat respecteren. Op die manier zijn zij al meer dan 60 jaar getrouwd en beiden 86 jaar. Leg je erbij neer, Paz.

Donderdagnacht kwam Herman terug thuis na een vruchtbare vergaderweek. Hij ziet er goed uit, vind ik. Eigenlijk hebben die enkele dagen apart ons allebei goed gedaan, ook al was ik aanvankelijk een beetje ongerust over die eerste-keer-alleen-naar-buitenland.

Vrijdag was het de halfjaarlijkse bijeenkomst met zijn oude buurjongens, zoals steeds werd het een blij weerzien, met ditmaal een boeiende en goed voorbereide historische wandeling door Antwerpen

Ruim negendertig jaar hebben wij twijfels gehad omtrent Hermans exacte geboortedatum.

Toen wij als voorbereiding op ons huwelijk naar zijn parochie gingen om een doopselbewijs te halen, gaf de pastoor ons een afschrift waarop de datum van 24 oktober 1944 vermeld stond. Herman en ik schoten in de lach : “Dat is onmogelijk meneer pastoor : dan zou hij reeds twee dagen vóór zijn geboorte(26 oktober) gedoopt zijn!”

”Kom hier in het register dan maar eens kijken, zei hij:  Hier staat dat hij geboren is op 21 oktober en gedoopt op de 24^ste. Dat er één datum fout zou zijn, is mogelijk, maar twéé?”

Op zijn identiteitskaart heeft altijd 26 oktober gestaan, maar wij bleven jaren in de onzekerheid of dit nu werkelijk de juiste datum is. Herman was immers geboren onder “de vliegende bommen”. Naar verluidt hebben ze zijn ma met een stootkar naar de kraamkliniek gebracht omdat er geen andere vervoermiddelen beschikbaar waren. Zij was 46 jaar en het was haar achtste en laatste kind. Herman is vroeg wees geworden, aan zijn ouders hebben wij dus nooit kunnen vragen wat er precies gebeurd is. Ik gokte erop dat men in die chaotische tijd de aangifte van geboorte misschien te laat had gedaan en om een boete te vermijden een latere datum had doorgegeven…

Nu het raadsel weer eens zijn kop opstak –logischerwijs gebeurt dat telkens omstreeks zijn verjaardag- besloot ik om eindelijk eens uit te gaan pluizen hoe het nu werkelijk zit.

Eerstens telefoneerde ik naar zijn oude parochie, om te informeren of die doopregisters daar nog waren en of ik eventueel een foto mocht komen maken van de betreffende bladzijde. Ik kreeg een “ja” op beide verzoeken en maakte meteen een afspraak om langs te komen.

Toen nam ik contact op met een van Hermans broers, die de familiestamboom opmaakt en over veel gegevens beschikt, om te vragen of hij ook het trouwboekje van de ouders nog had. Dat was niet het geval, maar hij bezat wel een copie van de bladzijde met de geboorte van de kinderen, die mailde hij dezelfde dag nog door.

Tot onze verbazing zagen wij dat Herman niet in de kraamkliniek van de Vinkenstraat was geboren, zoals hijzelf altijd had gedacht, maar in de Sint-Vincentiuskliniek in Antwerpen! Er stond een geveegde stempel in het vakje van “doopsel”, geen datum, maar wel een leesbaar adres…Dat was een grote meevaller, want dit ziekenhuis bestaat nog steeds.

Dus mailde ik naar de nog steeds bestaande kraamkliniek, in de hoop dat men ook daar nog over die oude registers beschikte en waarom ik die zo graag wou inzien en eventueel fotograferen.

Dezelfde dag nog kreeg ik antwoord van de pastorale dienst, dat mijn echtgenoot inderdaad in dit moederhuis was geboren op…21 oktober en gedoopt op 29 oktober…en dat hij FRANCISCUS DW was!!!

Lieve hemel!!! Was ik met een wisselkind getrouwd???? Het raadsel werd steeds groter… 
                

Onmiddellijk teruggemaild dus, dat mijn echtgenoot HERMAN DW was, officiële geboortedatum 26 oktober 1944.

En toen, eindelijk! kwam de bevestiging : geboren op 26 oktober (oef!) en gedoopt op 29 oktober, op dezelfde dag als die andere kleine met dezelfde achternaam! In het register stond zelfs vermeld dat de geboorte plaatshad “rond 8 acht uur ’s avonds”.

Hoe er uiteindelijk met de overschrijving naar het parochieregister dan geknoeid is, mag Joost weten… we zijn nu in elk geval zeker dat hij geen vijf dagen ouder is dan wat altijd zijn officiële geboortedatum geweest is.

Enkele dagen later mocht ik in het ziekenhuis het document komen fotograferen en trok nadien naar de parochie, om ook dat foutief ingeschreven register te trekken.
Een pastoor is daar al lang niet meer, maar de vrouw van de diaken ontving mij op de vroegere pastorij. Ik vertelde haar dat we nu wel zeker konden zijn over de juiste data en dat ik een copie zou doormailen die ze tussen dat register kon steken, als bewijs. Waarop zij, bij het geopende register : “ O, maar dat is niet nodig, ge zijt dus zeker van 26 als geboorte en 29 voor de doop? Dan ga ik dat meteen veranderen !”

En nog voor ik haar kon tegenhouden, overschreef ze die cijfers met een moderne bic!!! Ik had mijn foto’s nog niet eens kunnen nemen... Mijn teleurstelling was immens! Ze heeft nog wel een fotocopie van het geheel genomen, die copie dan weer veranderd in de oude data en aan mij gegeven, maar inwendig kookte ik, ook omdat ze dat mooie oude document zomaar verknoeid had!

De 20^ste verjaardag van de val van de muur die Duitsland in tweeën deelde, gaat niet ongemerkt voorbij. Elke dag van deze week is er wel ergens een documentaire, praatprogramma of film te zien die deze historische gebeurtenis herdenkt.

Een prachtige, pakkende film die op Canvas reeds werd uitgezonden en zaterdag a.s. op Nederland 2 te zien is om 22u40 : “Das Leben der Anderen”…niet te missen!!!

Wij hebben zo onze eigen herinneringen aan het falen van het communistisch systeem.

In het voorjaar van 1989 verliet op zijn eerste reis naar het Westen een piepjonge Roemeense dekofficier zijn schip, zonder identiteitspapieren(die moesten aan boord blijven) en met slechts een paar duizend frank op zak. Vastbesloten om iets van zijn leven te maken in een “kapitalistisch” land liep hij het Antwerps stadscentrum in en keerde nooit terug naar zijn schip. Vanaf dan werd hij als een deserteur beschouwd. De staat had immers zijn (militaire) opleiding betaald en zijn moeder zou voor de gevolgen van zijn vlucht zwaar boeten.

Door omstandigheden - die ik enkele jaren geleden al eens op mijn blog vermeldde(zie mijn archief 10 februari 2006) – leerden wij Adrian kennen en werd hij in ons gezin opgenomen.

Toen het nieuws en de beelden van de val van de Berlijnse muur op TV werden getoond, waren wij allen aan de buis gekluisterd. Natuurlijk was dit gebeuren onderwerp van al onze gesprekken! Wij durfden luidop hopen dat het Ceaucescuregime nu wellicht ook aan het wankelen zou gaan, maar Adrian geloofde daar niets van : “Roemenië is iets héél apart, zei hij, daar wankelt het systeem nog in geen honderd jaar”

Nauwelijks 2 maanden later zagen wij de omwenteling in Roemenië gebeuren en weer zaten wij in ons vredig salon als gebiologeerd naar de oorlogsbeelden op TV te kijken, samen met Adrian en Narcis, een vriend van hem, die tijdens de Kerstdagen met zijn schip in Antwerpen was en bij ons bleef overnachten. Narcis was twee weken eerder uit Roemenië vertrokken  en toen was daar nog niets van onrust te merken. Die Kerstmis was wel heel speciaal voor hen, maar ook voor ons.

De jonge mannen konden hun ogen en oren niet geloven…Adrian durfde nauwelijks geloven dat hij voortaan zijn moeder zonder afgeluisterd te worden kon telefoneren in haar appartement, dat er vrij verkeer buiten de grenzen mogelijk was, om nog maar te zwijgen over de moord op de dictator en zijn vrouw…

Narcis is gewoon teruggevaren en trouwde enkele jaren later met zijn verloofde in Constantza. Wij hebben die bruiloft bijgewoond en enkele weken rondgereisd door Roemenië.

Adrian bleef nog enkele maanden bij ons wonen en is geëmigreerd naar Canada, waar hij na verscheidene tijdelijke jobs een carrière in de IT sector heeft uitgebouwd. Hij is al jaren Canadees staatsburger en wij bellen en mailen elkaar zeer regelmatig. Ook Narcis is enkele jaren later samen met zijn vrouw naar Canada uitgeweken en neemt nog af en toe contact met ons op.

Deze historische verjaardag doet ons heel intens terugdenken aan een periode die voor ons gezin toch wel ingrijpend en verrijkend was, omdat wij geconfronteerd werden met een wereld – nieteens zo veraf- waarin  wantrouwen, onvrijheid en grote tekorten het dagelijks leven uitmaakten en het contrast met ons eigen comfortabele vrije leven.

Waarschijnlijk is hij ergens tussen 21 en 26 oktober 1944 geboren. Officiëel staat zijn geboortedatum als de 26^ste genoteerd, maar omdat zijn doopsel al de 22^ste in de registers beschreven staat, weten we niet wanneer hij precies jarig is. Ik neem me al jaren voor om nog eens terug naar de parochie te gaan, het doopregister in te kijken en er een foto van te maken.

Zaterdag kwamen de kinderen brunchen om Papies verjaardag te vieren. Jade en Dries hebben we gemist, maar het was sowieso al een vrolijke drukte. De avond tevoren was de algemene ledenvergadering van Dionteater en die speelde ’s nachts nogal door mijn hoofd, niet dat het er zo heftig aan toe ging, zoals andere jaren weleens het geval is, maar toch kon ik sommige flarden van gesprekken niet uit mijn gedachten bannen. Bovendien moest er nog een en ander voorbereid worden voor de brunch, hoewel ik vrijdag al de ganse dag had staan kokkerellen en boodschappen.

Een brunch is gemakkelijk op het moment dat de gasten er zijn, maar vraagt minstens evenveel voorbereiding als een diner vind ik. Zeker als je alles zelf wil bereiden. Dus zat ik die nacht afwisselend de volgorde van mijn werklijstje te overlopen en de vergadering na te kauwen. Ik ondervind dat ik met de jaren minder stressbestendig word. Hoe goed ik ook voorbereid ben, als de volgende dag al in de voormiddag iets belangrijks op mijn agenda staat, slaap ik nauwelijks of niet. Ik ben het niet meer gewoon;  misschien moest ik wat meer ondernemen ?

Iets om te onthouden : de kleintjes niet té veel verschillende prikkels te geven. Herman ondervond nu zelf dat ze te opwonden geraken wanneer hij ze telkens nieuwe dingen presenteert. Gewoonlijk zijn ze speels maar rustig, toen ze tussen al dat gebabbel ook nog eens met allerlei wisselend speelgoed geconfronteerd werden, was het van het goede teveel en werd hun aandacht eerder afgeleid van het spel dan dat ze er plezier in hadden. Binnenkort hebben we enkele babysit-dagen en we zullen hier zeker op moeten letten. Een mens is nooit te oud om te leren J.

Ondanks mijn klaagzang was het hartverwarmend om de kids-klein-en-groot hier te hebben, want ze zijn stuk voor stuk echte schatten! Rond zes uur waren de laatsten terug naar huis en qua opruimen waren we op korte tijd rond. Ik ging nog een luchtje scheppen en genoot intens van de herfstkleuren voor het donker werd.

Zondag heb ik het verslag van de jaarvergadering van Dionteater uitgetikt en doorgemaild. Mission accomplished.

Het werd een mooie herfstdag en we wandelden door het bos naar de winkelboulevard nabij de autostrade om warme pantoffels te kiezen voor Herman maar vonden niets naar zijn gading.

Toen ik vandaag mijn zomerschoenen naar de zolder bracht, vond ik daar toch wel een paar vergeten wintersloffen van hem zeker!

Opruimen is in meer dan één opzicht goed voor een mens J.

Deze week in de aanbieding :

Herman was het hele weekend op trot voor zijn verenigingen, terwijl ik zo mijn eigen activiteiten had, o.a. het urenlange gesprek waarover ik gisteren schreef en dat hoogstwaarschijnlijk vruchteloos was.

Maar kom : toen manlief in de late namiddag thuiskwam, hebben we ons opgetut, reden nog even langs de bloemenzaak en trokken met bloemekes-en-al naar Turnhout om een jonge kennis te gaan feliciteren die een notariaat had overgenomen : Chique receptie(zelfs met oesters die aan je tafeltje werden geopend! mmmm) Behalve de jonge notaris kenden we niemand in de hele tent, maar we kregen algauw gezelschap van een zeer onderhoudende tafelgenoot, zodat het later werd dan wij oorspronkelijk van plan waren om naar huis te gaan. Onderweg nog Vodka-controle gehad ook. En wéér mocht ik niet blazen…

Zondag was Herman opnieuw voor dag en dauw vertrokken. Ik had een afspraak in de OZ-Fit-trailer om mijn conditie na tien weken training te laten controleren : uithoudingsproef, vetmeting, weging, bespreking van het voorbije en toekomstige programma.

Ik ben géén trap hoger geklommen, maar het scheelt niet veel…volgende keer moet ik die kaap zeker ronden. Over rond gesproken : mijn gewicht was ongewijzigd geblevenL, maar het goede nieuws is dat mijn vetgehalte merkbaar was afgenomen en dat ik een hogere belasting van de fietsproef aankon. Dus ben ik met verse moed aan een nieuwe aangepaste reeks van tien weken wandelen begonnen.

De fitness-controle ging door in Hove, op slechts enkele kilometers van mijn ouderlijk huis, dus combineerde ik beide en bracht moeke en voke nog een bezoekje en natuurlijk geraakte ik niet weg zonder mee avondboterhammen te eten en een aanval te doen op de steeds volop aanwezige pralines en koekjes. Moeke heeft de neiging om altijd meer snoep aan te dragen en aan te bieden . En Paz? Die liet zich wellustig gaan in het smullen van madeleinekes en Leonidaspralinen…Er zal deze week nog flink moeten gemarcheerd worden!

Maandagnamiddag : Mijn trouwring is al jaren véél te spannend, ik krijg hem met moeite nog over mijn ringvinger en eens hij daar zit, krijg ik zo’n gezwollen vleesballonnetje tussen de knokkel en de ring, dat het griezelig om zien is. Die ring ligt dus al enkele jaren ongedragen in een schaaltje: da’s niet de bedoeling van een trouwring, dus moest hij vergroot worden. Onze vroegere buurman is goudsmid in de koekestad (voor onze Nederlandse vrienden : zo noemen wij, Antwerpenaren, onze stad) en die gaat nu dus iets aan die ring doen. Volgende week mag ik hem terug gaan halen.

Vervolgens reden we naar het bioscoopcomplex om naar “De helaasheid der dingen” te gaan kijken. Mooi!!! Schitterende acteursfilm, hard, grauw, maar toch niet deprimerend. Heel trouw aan het originele boek van Dimitri Verhulst ook. De propjes die ik in mijn oren had gestopt voor het overschot aan lawaai van de trailers en reclame, kon ik tijdens deze film rustig uitnemen, want er zaten gelukkig geen knallen of loeiharde muziek in, die mij in dat reusachtig cinemacomplex soms uit mijn zetel doen opspringen van ’t verschieten.

Als avondmaal haalden we een slaatje bij de Quick en toen was het repetitietijd in Dionteater. Ik heb me deze avond echt geamuseerd door me in dit rolletje uit te leven, maar heb nog geen flauw idee hoe het definitieve stuk er gaat uitzien.

Dinsdag : is een blanco vel…ik kan me buiten wat huishoudelijke en administratieve dingetjes niets meer herinneren.

Woensdag : Al in de voormiddag per bus naar Antwerpen, dan per trein naar Gent. Ik moet toch eens onthouden dat een L-trein een LANGZAME trein is en dat ik beter wat langer in het station op een IC wacht, dan de eerste-de-beste in de goede richting te pakken. Maar goed : het heeft wel iets, zo’n boemel en onderweg kon ik me rustig op mijn auditie voorbereiden. Die had plaats in een oud pakhuis in de haven van Gent, waar nu een filmproductiehuis gevestigd is.

Ik had een zeer goed gevoel bij die auditie : een voorbereid stukje brengen en nadien een improvisatie samen met een assistent. Als ik pas binnen hun plaatje, zit ik volgende zomer misschien wel in een Belgische film… Er zijn nog een aantal kandidaten voor dezelfde rol, half november weet ik wat het wordt. ’t Zal ook weer een sociaal drama worden, genre gebroers Dardenne, maar het gegeven lijkt me wel wat. Of het nu wat wordt of niet, ik ben alleszins blij dat ik het geprobeerd heb, want ik vond het echt leuk.

Donderdag : een nieuwe kop!

Ja, dat zou je soms wel willen, Paz… het blijft echter bij een verbeterde versie van je coiffure. Maar allee, we zijn weeral content!

Wat mij vooral geschokt heeft : hoe komt een normaal mens erbij om voor het eigen foute gedrag rechtvaardiging en excuus te vinden in zijn geloof of wereldbeschouwing. Hoe kan het geloof in chakras, auras, reïncarnatie, healings, readings en de zoektocht naar het Ik  iemand zo totaal in de ban krijgen dat de gevolgen voor zichzelf en zijn naasten enorm zijn en onnoemelijk veel verdriet en schade veroorzaken?

Tegen dit soort vermomde hysterie valt niet op te tornen, redelijkheid krijgt geen kans meer.  Ik heb even gedacht om met  wat nuchter gezond verstand en een respectvol gesprek helderheid en inzicht in een scheefgegroeide situatie te helpen vinden, maar hier moet ik aanvaarden dat ik volslagen machteloos ben.

Meer details mag ik hier niet over geven, kan slechts hopen dat –liever vroeg dan laat- ogen open zullen gaan.

En nu : iets helemaal anders…

In mijn blog van de maand mei heb ik bij het bezoek van mijn Amerikaanse vriendin enkele bedenkingen gemaakt bij haar fundamentalistisch katholiek geloof.

Vorig weekend werd ik geschokt door de vaststelling van hetgeen een ànder soort religieus fanatisme kan aanrichten bij overigens intelligente jonge mensen.

Vriendin Bojako spreekt vaak lachend over het bezitten van een reizigersgen…naar analogie vraag ik me af of er ook zoiets als een geloofsgen  bestaat. Als het bestaat, dan zit het zeker niet bij mij, ook al respecteer ik ieders geloof, zolang de persoonlijke vrijheid van zowel gelovige als zijn omgeving niet in het gedrang komt. Ooit dacht ik een vurig katholiek te zijn, had niet de minste twijfels over geloofszaken en was er vast van overtuigd dat dit nooit zou veranderen.

Door mijn ogen en geest open te houden en innerlijk volwassen te worden -een maturiteit die niets met leeftijd te maken heeft, want ik moet rond de veertig zijn geweest- is geleidelijk het besef gegroeid dat ik een zeer aards wezen ben, niet vatbaar voor het bovennatuurlijke  en is zonder heftige persoonlijke crisis mijn geloof weggeëbd.  Sedertdien voel ik mij innerlijk sterk en evenwichtig(er).

Het laatste wat ik wil, is het geloof van anderen aan het wankelen brengen. Als Moeke bidt tot de Heilige Damiaan of mijn overleden broer-die nooit een sint zal worden- opdat haar oogoperatie toch maar zal slagen, dan spreek ik haar niet tegen. Wanneer echter iemand mij probeert te “bekeren”, dan gaan mijn inwendige stekels overeind staan! Iedere keer weer ondervind ik dat die missionarissen van eender welke overtuiging : (antroposofie, katholicisme, pro-en-contra islam, hysterische feministen..) aan mijn lichaamstaal merken dat ik sceptisch sta tegenover hun overtuiging en mij kost-wat-kost in hun kamp willen inlijven. Tenminste : ik denk dat het aan mijn lichaamstaal ligt, hoewel ik daar controle over dacht te hebben, aan mijn mondelinge uitlatingen zal het meestal niet liggen. ’t Kan natuurlijk ook zijn, dat ze mijn houding uitleggen als “belangstellend luisteren” en daardoor blijven inbeuken op mijn weigerige maar integere ziel.  

Morgen meer details, want ik heb het nog lang niet van me afgeschud : de voorbije gebeurtenissen blijven maar door mijn hoofd warrelen…

Hmm…Zeggen dat je niet weet wat te schrijven omdat er zoveel gebeurt en dan bloggen over een boswandeling, klinkt niet echt als of ik een vol en boeiend leven leid. Daarom toch even een opsomming :

Tweemaal per week toneelrepetitie voor “Yerma vraagt een toefeling” , dat in januari op de planken gaat.

Bezoek ontvangen van vrienden en familie, met kokkerellen en lange babbels.

Zelf op zieken- en ander bezoek.

Ledenfeest van Dionteater met etentje.

Voorleesavonden waar we fragmenten uit ons lievelingsboek mochten lezen. 't Waren twee gezellige avonden, weliswaar in zeer kleine kring, maar de "lezers" wisselden nadien hun boeken uit en zelfs mijn ventje is nu gebeten door het leesvirus! 

Dingen regelen voor ons emigrantje, wat nogal wat heen en weer geloop meebracht.(Zopas een enthousiast telefoontje gekregen vanuit Oostenrijk : vorige week nog 28 graden warm, nu een dikke laag Tiefschnee, Dries wandelde twee uur naar boven en kon al "boardend" afdalen tot in het dorp. Volgende week kan het evengoed terug 20° worden, maar dit voorschotje op het seizoen heeft hij toch al gehad) 

Tuinonderhoudswerken bij ons en bij buurman-vrijgezel, die onlangs zonder tuinman gevallen is.

Theatervoorstelling bijwonen van An Nelissen.

Een trui en twee sjaals beginnen te breien, die trui is een cadeautje voor Mariefe en zou deze maand nog naar Amerika moeten gestuurd worden.

Een hals-over-kop babysitbeurt omdat Frauke met spoed naar het ziekenhuis moest. We zijn enkele dagen zeer ongerust geweest maar ze is nu gelukkig terug aan het werk en goed hersteld.

Zes kine-beurten gekregen voor een zeer pijnlijke nek : het gevolg van gespannen in de tandartsstoel te liggen zonder nekondersteuning. Ook dat is gelukkig voorbij.

Een heerlijk weekendje met de motorhome naar Nederland. Storm! Wind! Maar zalig weerzien van onze Noord-Hollandse vrienden, die een drievoudig feest vierden, waarvoor ze mij graag Shirley Valentijn wilden laten spelen voor hun 100 gasten in het Scagon-theater in Schagen. Het werd mijn allerlaatste voorstelling van deze monoloog en ik weet niet wie er het meest van genoot : onze vrienden, hun genodigden, of ikzelf…Het was alleszins een heel fijne afsluiter van drie jaar Shirley spelen.

Moeke en Voke voelen zich geweldig, nu zij een nieuw hoorapparaat heeft, een geslaagde oogoperatie kreeg en beter kan wandelen dankzij haar rollator; op die manier wordt ook Voke’s leven wat minder gestresseerd en dat voelen we duidelijk aan hun gedrag.

Vorige zaterdag nog even naar onze kleine wonderkindjes gaan kijken en nadien toogdienst in Dionteater bij de kindervoorstelling.

Herman is weer helemaal in zijn vergaderfurie gevlogen : letterlijk elke dag van deze week én komend weekend werden aan zijn Europeade-activiteiten opgeofferd en er staat nog meer op de agenda. Ik probeer hem nu duidelijk te maken dat hij me al zo'n dertig jaar sust met "Het zal beteren, zoeteke". Over twee weken wordt hij 65, ik ben benieuwd of het gaat beteren...

En waar ik tot mijn schaamte de laatste tijd veel te veel mee bezig ben : al die stomme spelletjes … Ik speel boerin op Farmville, klik majong-steentjes of action blocks weg, doe woordspelletjes en wil altijd nog één spelletje méér spelen. Verslaafd, ja! Ik moet er gewoon mee stoppen…Hellup!!!

Vanochtend was het gras al berijmd en buiten voelde het behoorlijk fris aan.

Het werd een heerlijke herfstdag : koel en zonnig! Perfect weer voor een fikse boswandeling en die maakte ik deze namiddag.

Negen weken geleden liet ik mijn conditie testen in de fit-mobiel van het ziekenfonds. De resultaten vertelden dat ik net boven die van de gemiddelde Belg uitkom. Toen kreeg ik een trainingsprogramma voorgeschreven om lijf en leden naar een nog beter niveau te tillen. De negende week (van  tien) is nu ingezet en ik doe trouw mijn oefeningen : om de andere dag minimum 30 minuten stevig stappen of fietsen in een welbepaalde hartslagzone.

Zo ook vandaag…Ik geniet van de stevige wandeling en laat mijn kop uitwaaien, terwijl ik mijn hartslagmeter in de gaten houd. Om bij het wandelen tussen 112 en 127 hartslagen per minuut te halen moet je verdraaid snel marcheren.

Wat een zaligheid toch, dat ik maar ons straatje hoef uit te lopen om in het bos te geraken! Halfweg mijn wandeling besluit ik om de officiële weg te verlaten en een paadje te nemen dat eigenlijk alleen toegankelijk is onder begeleiding van een natuurgids. Ik deed het al eerder en op weekdagen zie je er geen levende ziel. Omdat ik er alleen loop, hoop ik dieren te ontmoeten, maar niks…

Tien minuten marcheer ik al zonder verrassingen en ineens bekruipt me in dat zonnig bos een beetje angst : stel dat er iemand met slechte bedoelingen zou wachten, of achter me aankomen…geen kat die me hier zou horen of hulp kunnen bieden…Ik kijk naar het pad achter mij en om me heen en merk dat het op die manier niet moeilijk is om mijn hartslag hoog genoeg te houden! Toch kan ik me nog verbazen over de afwezigheid van bosdieren. Net wanneer ik die bedenking maak, vliegt plots een viertal meter voor mij een fazant op en bij een poeltje zie ik sporen van reeën in het slijk.

Ik nader de grotere bosweg maar mijn pad wordt versperd door een tractor met aanhanger. Drie boerenmensen trachten een stier vanuit de weide in de wagen te drijven, met lage “ooo’s” en sussende geluiden. Ik wacht maar heel stil om het beest niet af te leiden of de boeren in gevaar te brengen. Ook de koeien moeten nadien in de wagen, het is geen sinecure en zeker niet zonder gevaar. Al ziet zo’n koe er log en vriendelijk uit, als zo’n kolos van 500 kilo op je af komt gedenderd ga je best een stapje opzij. Ik zie dat deze mensen echt op hun hoede zijn en maar goed ook! Dat gaat hier nog wel even duren, dus loop ik via de greppel om de tractor heen en kom tweehonderd meter verder opnieuw in de meer bewandelde wereld.

Eén uur en drie minuten, mag ik op mijn trainingsblad invullen. De vijf minuten stier-kijken heb ik braafjes afgetrokken!

Een mens moet ergens de blogdraad terug opnemen

Toegeven Paz : je zit altijd met een tikje wroeging wanneer je je blog verwaarloost. Tot er weer iemand aan je oren komt trekken, je wakker schudt, aanport…

Zo is het al meermaals gebeurd en als ik dan uiteindelijk terug aan het schrijven geraak, voel ik me opgelucht.

Het is net als met brieven schrijven. Dat deed ik vroeger veel en graag : ik had verscheidene buitenlandse pennenvrienden en elke keer als ik een brief naar de post had gebracht was ik opgelucht en tevreden. Vol verwachting keek ik steeds uit naar een nieuwe brief van mijn correspondenten en eens die was aangekomen en gelezen herbegon de kwelling : ik moet nog schrijven, ik moet nog antwoorden… Iedere dag uitstel woog op mijn geweten, hoewel ik toch steeds binnen de maand een brief stuurde. Vaker schrijven zou trouwens te duur geweest zijn : die brieven per luchtpost naar het buitenland verzenden kostte veel geld voor een tiener met twintig frank zakgeld per week.

Tegenwoordig wordt mijn correspondentie hoofdzakelijk per e-mail gevoerd en ze kost niks, behalve dan wat tijd. Brieven tracht ik dan ook zo snel mogelijk te beantwoorden.

Mijn blog, dat is wat anders…Het gevoel dat ik het moet blijven onderhouden is er wel, ik doe het trouwens dolgraag eens ik bezig ben, maar die drùk…en soms niet weten waarover schrijven omdat er zovéél gebeurt…

Maar kijk : ik ben al flink aan ’t zagen en klagen, ’t is een begin!

Het stormt en ziet er herfstig en wild uit. Storm paste perfect bij mijn stemming van deze voormiddag. Perfect om passend afscheid te nemen van een jongeman die ik al jaren uit het oog verloor, maar wiens tragische dood door een ongelukkige val, een storm van gevoelens in mij losmaakt. Woede. En diep meeleven met het verdriet van zijn ouders, zijn vader een toneelvriend waarmee ik vaak op de planken stond. Hoe overleef je zo’n klap, als je lieve en enige kind er ineens niet meer is?

Ik zag er erg tegenop om naar de plechtigheid te gaan, was bang om me te diep te laten raken, maar ben toch blij dat we er waren om –met zeer veel kennissen en vrienden- steun te betuigen.

Voor ons, relatieve buitenstaanders, gaat het leven -eventjes dooreengeschud- toch weer gewoon door. Dus gingen wij na de viering een aantal dringende boodschappen doen en trokken nadien naar mijn ouders met een vlaaike, om samen op te eten ter gelegenheid van Voke zijn 86^ste verjaardag. Het echte feest gaat pas volgende week door, maar vandaag mocht natuurlijk niet helemaal onopgemerkt voorbijgaan.

Wij hadden hen willen verrassen en dat was geen goed idee : ze stonden op het punt om naar het ziekenhuis te vertrekken om een nieuw hoorapparaat te gaan proberen voor Moeke. Die laatste wou nog gauw een taske koffie zetten, maar Voke stond al te trappelen om te vertrekken, dus lieten wij het vlaaike daar en gingen verder shoppen.

Thuisgekomen wou Herman nog de nieuwgekochte steel in de bijl vastzetten. Daar zou hij wel een poos mee bezig zijn, dus deed ik mijn hartslagmeter om en trok wandelsandalen aan om mijn trainingsprogramma op te volgen.

Meestal draag ik een lange broek om te gaan fietsen of wandelen, maar vandaag hield ik gewoon het grijze plooirokje aan, dat ik vanmorgen had aangetrokken, knoopte een licht regenjasje rond mijn middel en ging op stap. Aan het einde van onze straat zat ik al aan de vereiste hartslagen per minuut. Het was nog steeds stormachtig, maar af en toe flikkerden plekken zon door het gebladerte.

Zodra ik het goede tempo te pakken heb, geniet ik intens van dat stappen, de kadans, de frisse buitengeuren, van mijn lijf dat doet wat ik wil…En ineens word ik het tikken van de plooirok tegen mijn blote benen gewaar…

Zó lang geleden is het en toch …ik voel exact hetzelfde als toen ik twaalf was en voor het eerst van de middelbare school naar huis stapte.

Wist ik veel, dat er die eerste middelbare schooldag enkel in de voormiddag les werd gegeven. En ook Frieda E, buurmeisje en klasgenoot had middagboterhammen mee omdat ze dacht dat we een volle lesdag zouden krijgen. Voke zou ons met de wagen bij de school komen oppikken als hij ’s avonds van zijn werk terugkwam.

Maar nu is die school om 12 uur al uit! In het pre-GSM-tijdperk trok je dan je plan en liep gewoon die 5 kilometer naar huis.

De (om)weg die wij kozen om van Wilrijk naar Edegem te gaan, liep over een nog nauwelijks gebruikte spoorweg met een assepad ernaast (bestaan zo’n paadjes nog?) In 2009 ligt hier de E19.

De donkerblauwe plooirok tikt tegen mijn benen, er staat een stevige bries, maar ‘t is zonnig. Ook vandaag is er de geur van nat asfalt, rottend blad, gras en ozon , net als toen ik samen met Frieda langs het fort stapte. Onze volle boekentas begint zwaar te wegen en we beslissen om met onze middagboterhammen op het buitenglacis van het fort te gaan  picknicken. Wat verderop lopen schapen op de helling te grazen. Alles op, lopen we voort langs de serres van de vele hoveniers nabij “het negerdorp”, een volks gehuchtje waar we nog doorheen moeten. Spannend! Voor twee twaalfjarige meisjes… want het plaatsje heeft een nogal slechte reputatie. Volledig onterecht zoals later blijkt.

Tagetes! Anno 2009 zie ik ze plots in dikke rijen in een voortuintje staan. Die goeie ouwe stinkers…. Hun geur is het, samen met dit septemberweer en het gevoel van die plooirok tegen mijn knievouw, die me deze tijdreis lieten maken. Maar mijn lichaam voelt op dit moment minstens even goed, nee : beter dan op die eerste schooldag, want mijn twaalfjarige voeten deden erge pijn door het onaangepast schoeisel.

De volgende dag moesten we een opstel maken met als titel “Mijn eerste schooldag”. In de lagere school was opstellen mijn favoriet en ik dacht de nieuwe lerares te kunnen verbluffen met mijn werk.

Toen ik het terugkreeg, stond er in het rood volgend ontnuchterend commentaar : “De titel voor dit opstel was “mijn eerste schooldag” en niet “een picknick” : 5/10”.

Aansluitend op vorig stukje : ik hoop... ik hooooop uit de grond van mijn hart dat het op 12 september nog mooi weer mag zijn, maar gezien de temperatuursdaling, wind en regenvlagen van de laatste dagen, nemen we het zekere voor het onzekere en bereiden ons voor op het ergste.

In ons tuinhuis lagen nog grote ongebruikte tentwanden, die nu plotseling wel bruikbaar blijken. Ooit hadden wij namelijk 2 partytenten van 4 bij 3 meter. Ze waren slechts enkele keren in gebruik en verdwenen toen spoorloos.

Onze zonen beweren ze nooit te hebben geleend en wij kunnen ons niet herinneren dat we ze aan iemand hebben meegegeven. Alle mogelijke pistes werden inmiddels vruchteloos onderzocht. Die partytenten zijn verzwonden in dat grote zwarte gat waarin al zo veel schatten onverklaarbaar en onherroepelijk verdwenen.

Maar de zijwanden van die tentjes lagen al jaren netjes in hun plastic verpakking in ons tuinhuis. Nu kunnen ze dienst doen als zijwanden voor de pergola, die als het regent niet volledig kan benut worden omdat het bij felle wind tot ruim een meter onder dat afdak nat wordt. Passen, meten, knippen en stikken…
               
en daar is de perfecte oplossing voor een veilig en droog gevoel.

Mijn ventje zorgde voor de nodige krammen, waaraan alles in een wip met lussen kan worden aangehaakt en hij knutselde diezelfde dag vol goede moed een perfect passende muggenhor voor onze slaapkamer, die er het hele “beestig” seizoen mag en kan blijven inzitten.

Vanuit Natokens tuin stijgen dikke rooksignalen boven de haag uit…

Ik kan ze lezen : “Seffens barbecue – krijg veel volk over de vloer- dat wordt een hoop werk - maar knuffels kom ik vandaag alvast niet tekort”

Bij ons is het wat stiller. Een beetje tè stil, als ik onze Dries zijn commentaar op facebook lees. Ik vraag me af of het in zijn bergdorp dan altijd even spannend is J. Hij heeft nochtans al een druk programma gehad, sedert hij woensdagavond thuiskwam.

Ik neem aan dat het een grapje was, wij zijn in ieder geval heel blij dat we hem na negen maanden nog eens in huis hebben en ik denk dat hijzelf er toch ook van geniet.

Feestjes bij zijn vrienden, bezoekjes aan zijn broers, lang uitslapen…

Het is vakantie voor iets, natuurlijk…

Moeke en Voke kunnen hier elk ogenblik aankomen om een voorschot op Dries zijn verjaardag te geven, vermits hij op die datum alweer in Oostenrijk zal zitten. Mijn ventje is spijtig genoeg al sedert vanmorgen op een grote fietstocht vertrokken; ik zou hem hier anders goed kunnen gebruiken, om een stuk van het drukke gepraat op te vangen. Na zestig jaar ben ik nog steeds niet opgewassen tegen dat door-elkaar-getater.

Natuurlijk is het heel lief van hen, dat ze speciaal naar hier komen. Sedert Hermans infarct gebeurt dat trouwens vaker dan tevoren en wij appreciëren dat echt wel. Zelfs met zes kinderen, aangetrouwden en hun vele nakomelingen, laten ze nooit na om een verjaardag of speciale gelegenheid te vieren of medeleven te tonen.

Op 12 september is ’t hier bij ons de grote jaarlijkse bbq voor de hele familie-zo’n veertigtal-ter gelegenheid van ons voke zijn verjaardag. Dit jaar vieren we het wat later dan gewoonlijk, hopelijk is het dan nog goed genoeg om buiten te blijven. We zullen in ieder geval de grote tent bij de pergola laten aansluiten en….duimen voor droog en liefst nog wat warm weer.

Dikke pech met mijn laptopke...
Het enige dat ik nog op mijn scherm te zien krijg is het pijltje van de muis, verder niks, nada, nuldebotten!!!!
'k Zal morgen buurman T eens moeten ter hulp roepen, want mijn computerzoon zit in Kinshasa.
Daarom vanop de desktop gauw dit kort berichtje en een soortement afdrukje van de rode kruis-affiche. Wie heeft ze al zien hangen?
't Is toch even schrikken als je jezelf plots in't groot her en der ziet aangeplakt.

Het leven kabbelt hier warm en langzaam en vredig voort.

Er gebeuren geen geweldige dingen en dat is maar goed ook. Alles is hier peis en vree : precies wat mijn lief en ik nodig hadden.

Het gaat hem steeds beter, hoewel wij nooit echt het gevoel hadden dat het niet goed ging, voelen we dat nu alles pas echt op zijn pootjes is terecht gekomen.

De revalidatie oefeningen, die driemaal per week in het ziekenhuis doorgaan, doen hem goed, terwijl hij aanvankelijk dacht die niet echt nodig te hebben. Toch ervaart hij dat zijn conditie erop verbetert.

Zondag maakten we een fietstocht langs de Achtzalighedenroute. Zestig kilometer hadden we ’s avonds in de benen, want naast die 53 km van de route, kwamen er nog enkele voor verlorenrijden én de afstand van ons huis tot het start- en eindpunt bij.

Het traject was prachtig en zo werd onze eigen streek een verrassende ontdekking. We hadden eerder al wel enkele stukjes van dit fietstraject gedaan, maar nog nooit de volledige route gevolgd. Ik durf met reden zeggen dat ons land nog heel wat lieflijke en interessante plekjes telt. Mijn dijen telden evenwel enkele zére plekjes aan het eind van die namiddag, maar dat mocht niet opwegen tegen het plezier van de tocht.

Maandag mocht ik nog eens secretaresse spelen voor ons emigrantje.

Dries had dringend een document nodig dat ik in de stad moest gaan halen. De gewoonlijk zo stroeve administratieve molen draaide die dag gelukkig op volle toeren en een kwartier later stond ik met de nodige papieren al terug buiten. Een Nederlands gezin dat een dagje Antwerpen wou bezoeken, vroeg me de weg naar het centrum. Omdat ik een stukje dezelfde richting uit moest, begon ik al wat tips te geven en kreeg er zelf danig lol in, evenals die familie uit Almelo.
Hmmm…stadsgids zijn : het lijkt me wel aantrekkelijk, tenminste als het zo spontaan kan gebeuren. Als er die namiddag niets anders op mijn programma had gestaan, was ik beslist nog verder met hen rondgetrokken. We namen hartelijk afscheid bij het prachtig gerestaureerde station en ik reed terug naar de kempen.

Dinsdag ging ik voor de derde keer naar het kinderhospitaal om mijn vrijwilligersbaantje te vervullen.

Woensdag meldde Dries dat zijn document reeds was toegekomen, maar de dikke brief die ik hem meer dan een week geleden had gezonden, had hij nog steeds niet gekregen.

Vandaag telefoneer ik naar de post (zeer slechte lijn, via de nochtans door hen aanbevolen Skype!) om verlies van een poststuk te melden, er werd een dossier opgemaakt en men zou me op de hoogte houden.

Amper twee minuten later belt een blije Dries vanuit Oostenrijk : “Mama, bedankt voor de leuke brief! Hij is pas aangekomen”. Ook in Sankt-Johann in Tirol is het 34°. Dries is blij dat hij nu aan en in het water kan zitten, in plaats van tuinen om te spitten. Volgende week komt hij enkele dagen naar België en daarna moet hij terug want dan begint het najaarswerk in de tuinderij.

Ik heb teruggebeld naar de post, dat ze het dossier mogen classeren J.

Gisteren en vandaag blijf ik zoveel mogelijk binnen. De thermometer in de living wijst nu 24° aan en dat voelt echt fris, als je van buiten komt. Ik ben heel dankbaar voor zo’n koel huis en ben blij dat ik niet echt naar buiten moet!  Leven in de tropen? Ik mag er niet aan denken…

Het moeten geen spectaculaire dingen zijn, die een dag memorabel maken. Deze Moederkesdag was perfect, misschien juist omdat ik geen verwachtingen had en hij toch vol kleine, fijne belevenissen zat.

Na het ontbijt –het laatste kopje koffie drinken we bij de vijver, waar we elke dag wel iets nieuws ontdekken, zo zijn er minstens negen nieuwe visjes in alle mogelijke formaten én een kikker- maakten we een stevige wandeling. Op het bospad slingerde zich voor onze voeten plots een hazelworm van de weg naar de graskant : een zilveren slangetje van zo’n 30 cm lang.

Thuisgekomen moesten er enkele moederdagtelefoontjes gebeuren evenals een lange babbel met Bojako. Ondertussen stonden de suikervrije gebakjes in de oven om straks mee naar Moeke te nemen.

Zussen Jeske en Greet stuurden lieve sms-jes om te zeggen dat ze me op de affiches van het Rode Kruis hadden ontdekt. In onze gemeente zijn er geen reclameborden, behalve de uithangborden voor de eigen zaak, dus had ik ze zelf nog niet gezien, maar enkele uren later zagen we in het Antwerpse verscheidene grote borden, waar ik samen met 6 anderen rond het grote hart van de bloeddonorencampagne sta te “werven”. In september is het hier in het dorp bloedinzameling, ik heb me voorgenomen om deze keer zeker deel te nemen.

Moeke en Voke wachtten ons in hun zonnige tuintje al op met champagne en later trokken we nog naar Wout en Frauke, deze keer met een recenter badpak, wat Dario onmiddellijk deed opmerken dat ik een ander “badbak” aanhad en waarom dat dan wel was… Ik zei dat het andere oud was, maar bij hen in het tuinhuis bleef hangen voor uiterste noodgevallen…”Uiterste noodgevallen”, herhaalt de kleuter ernstig.
 


We spelen met de twee kleintjes in het heerlijk verkoelende water, tot Maura’s onderlipje begint te trillen : teken dat het tijd voor haar is om iets aan te trekken.

Even later staan de jongens van drie generaties op de trampoline te springen. Maura van negentien maanden krijgt ze in de gaten en loopt ernaartoe, op bevelende toon roepend :”Tomme-fanne-jammeliene!”(of iets van die strekking) Ik merk duidelijk dat ze een boodschap wil kenbaar wil maken, maar begrijp het pas wanneer Frauke de vertaling geeft :“Kom eens van die trampoline!”

Vandaag vergeten Herman en ik ons dieet en gaan graag op de uitnodiging in om mee pizza te blijven eten, die ons heerlijk smaakt! En ook hier komt er nog een fles bubbels boven…

We blijven nog tot het donker is gezellig zitten babbelen en omdat we nu eenmaal in de buurt zijn, doen we op de terugweg naar huis ook nog even het Unicef-tennistoernooi aan, waar mijn zussen en hun echtgenoten zich elk jaar een hele week inzetten als vrijwilligers in de keuken en de bediening. We kopen er nog een dessertje om mee te nemen en drinken er samen met hen nog eentje.

Het is nog heerlijk zwoel als we thuis uit de auto stappen, wat mij er ineens doet aan denken dat het de tijd van de vallende sterren is. We installeren ons in een ligzetel op het gazon en turen een twintigtal minuten  naar de sterrenhemel. Herman geeft het wat eerder op en heeft niets gezien, maar ik had meer geluk : één heel duidelijke schicht en drie ergens uit een ooghoek gezien!!!

Ik zit te grinniken als ik aan onze twee andere zonen denk : ‘k durf erom te wedden dat ze vandaag of morgen weer een tikje schuldbewust bellen :“Ne late gelukkige moederkesdag, Mama” en écht : dat vind ik helemaal niet erg, hoewel het bij mijn ouders bijna onvergeeflijk is, als ons Moeke zou vergeten worden, maar binnen ons eigen gezin hebben wij nooit veel gedaan rond die “Antwerpse” Moederdag.

Een mooiere feestdag dan die van vandaag kon het niet zijn.

Was voorbije donderdag al niet de warmste dag van het jaar, dan toch zeker de tweede warmste…

We zouden die avond op onze twee kleine boefjes gaan passen, zodat Wout en Frauke naar het gemeentelijk zomerfeest konden gaan. Wetend dat ze bij deze temperaturen wel buiten zouden te vinden zijn, liep ik meteen de tuin in, waar Wout, op elke arm een kind, me tegemoet kwam.

Dario begroet me met een blij hoog stemmetje “Kom je mee zwemmen, Mamie?...Waar is Papie??” en dan krijgt hij hem ook in de gaten : “Papie!!! Kom je mee zwemmen?”

Als ik hem zeg dat we dadelijk ons badpak gaan aantrekken, kijkt hij me ernstig aan en proeft het nieuwe woord : Badpak …badBak, zegt Dario en herhaalt dat grappige woord diezelfde avond nog meerdere keren. (Mamie draagt een badbak , dus géén zwembroek zoals de aanwezige mannen en ook geen bikini zoals mama). Die avond probeert hij nog dikwijls dat gekke nieuwe woord bedachtzaam maar met een glimlach uit.

In het poolhouse hangt al ruim een jaar een zakje waarin mijn oude badpak steekt…het is minstens twee jaar geleden gebruikt en ik voel dat het wat van zijn elasticiteit mist, maar kom, het wordt hier geen défilé, dus loop ik even later het zwembad in, dankbaar voor de verkoeling en blij om er met de kindjes te kunnen stoeien.

Dario is een onverschrokken waterrat, Maura lijkt nog wat onwennig maar met liedjes en spelletjes in het water, komt ze toch los. Wij genieten van die heerlijke momenten met de kleintjes. Echt zwemmen komt er niet van, zolang zij mee in het water zijn, maar ons plezier is onbetaalbaar!

Ik plons met Dario op de arm naar een ondieper deel en wanneer ik daar rechtop ga staan, vraagt hij plots stomverbaasd :”Heb jij bórsten, Mamie???” Ik volg de richting van zijn blik en zie dat mijn oude, uitgerekte badpak mij verraden heeft door het décolleté tot onder mijn linkertepel te laten zakken.

’t Is een beetje een grappig-gênant moment, want Wout en Frauke staan naast het bad naar ons,  zwemmers, te kijken.
Tijd dus om de kleine uit te leggen dat grootmoeders ook mama’s zijn, met dezelfde lichamelijke eigenschappen.
Toch blijft hij de hele avond gefascineerd door mijn nipplegate en ik vermoed dat hij mij bij nog een andere categorie dan de mama’s indeelt.

Ah ja! Mamie is immers de énige met een badBak…

Dit zijn zalige dagen , zei Herman afgelopen week.

En ja, we tellen echt wel onze zegeningen, want het had heel anders kunnen lopen.

Slechts een paar uren nadat ik mijn laatste blogje had geplaatst, kreeg hij een hartinfarct : iets waarvan wij dachten dat het ons nooit zou overkomen. In één klap veranderde onze wereld.

De luttele minuten dat wij op de hulpdiensten moesten wachten waren zeer bevreemdend. Herman had pijn en verloor even het bewustzijn, terwijl hij in die stille warme nacht op de oprijlaan lag, het leek alsof er niemand anders op de wereld was dan wij twee. Terwijl ik hem rustig probeerde “bij” te houden en gerust te stellen raasde mijn eigen hart als gek en door mijn hoofd bleef de gedachte spoken dat dit niet echt gebeurde.

Gelukkig was de MUG er zeer vlug om de eerste zorgen toe te dienen en werd hij naar het plaatselijk ziekenhuis vervoerd. In overleg met een cardioloog in Antwerpen, waarheen het electrocardiogram was gefaxt, brachten ze Herman een half uur later naar het Middelheim ziekenhuis, waar een katheterisatie werd uitgevoerd en een stent geplaatst.

Het waren enkele zeer bange uren, maar om drie uur die nacht mocht ik mijn ventje eindelijk terug zien en die voelde zich al dadelijk bijzonder goed.

Nog steeds met de bibber, maar toch geweldig opgelucht kon ik terug naar huis rijden. Zondagnacht 6 juli tussen 3 en 4 uur reed ik heel alleen van Antwerpen naar de kempen. Geen énkel voertuig heb ik op die 30 kilometer tegengekomen, wat het gevoel van bevreemding nog vergrootte. Toen ik langzaam onze straat indraaide, sprong een opgeschrikte ree vanuit de struiken en huppelde haastig naar de tuin aan de overkant. Dat beeld maakte me rustig en blij.

Van slapen kwam die nacht echter niets terecht; ik lag te piekeren hoe ik het aan onze jongens moest vertellen en op welke manier aan mijn ouders, zonder dat ze teveel zouden schrikken.

Zo’n manier bestaat dus niet : hoe voorzichtig ook verteld, wie je het naast staat schrikt zich toch altijd rot.

Gelukkig kon ik algauw melden dat alle vooruitzichten naar omstandigheden zeer goed waren. Er is weinig schade aan het hart toegebracht en Herman voelt zich opperbest.

Wij hebben een zeer rustige maand doorgebracht, met af en toe een bezoekje, veel sympathiebetuigingen en soms onverwachte hartelijke telefoons en kaarten van mensen die het vernamen en waarvan je niet direct dacht te horen. Onze lieve Hollandse vrienden kwamen zelfs in een voor hen zeer drukke periode helemaal 220 km zuidelijker om Herman beterschap te wensen.

Onze pleegzoon telefoneerde en mailde herhaaldelijk zeer bezorgd en betrokken vanuit Canada en vooral de steun en het meeleven van Wout, Frauke en de kleinkinderen heeft ons geweldig veel deugd gedaan.

Vanaf de eerste dag thuis zijn we met kleine wandelingen en fietstoertjes begonnen en morgen mag Herman met de revalidatieoefeningen starten. Die gaan driemaal per week door in het ziekenhuis. Augustus zal dus nog een “thuis-maand” worden, maar we hopen in september er weer met de motorhome op uit te kunnen trekken. Tot zijn grote spijt heeft hij deze zomer door het hartinfarct zijn geliefde Europeade in Litouwen moeten missen : een heel jaar naar iets toewerken en dan op het laatste moment alles uit handen moeten geven doet pijn, maar hij troost zich met de gedachte dat er hopelijk nog heel veel Europeades voor hem in de toekomst liggen.

Mits de nodige medicatie en aangepast dieet moet hij weer helemaal de oude worden; of beter : eigenlijk is hij dat al. Wij hebben alleszins het volste vertrouwen dat alles nu goed is.

Ik bekwaam me in de dieetkeuken en die bevalt mijn ventje uitstekend! Een groot verschil is, dat we rood vlees gebannen hebben, en één keer op twee vis eten. Ook heb ik al met vleesvervangers als quorn en tofu geëxperimenteerd en dat valt best mee. We genieten van elke maaltijd, die deze maand al heel vaak buiten kon genuttigd worden.  

Gisteren is hij voor het eerst weer een hele dag in Brussel gaan vergaderen, zonder dat ik er als chaperonne bijliep(en thuis toch een beetje ongerust op zijn terugkeer wachtte), dus mogen we aannemen dat hij helemaal terug op het goede oude spoor zit.

Nu nog even die schrik helemaal kwijt geraken…

Onze kleinzoon is een soap addict.

We ontdekten het tijdens de drie dagen durende logeerpartij vanaf de eerste keer dat hij hier naar het toilet moest.

Niet dat het ventje plotseling afkickverschijnselen vertoonde omdat hij niet voor de TV kon blijven zitten : dat toestel heeft nauwelijks opgestaan toen de kindjes hier waren.

Het tegendeel was waar : hij werd als door een magneet naar het kleinste kamertje gezogen voor… de zeep!(soap!savon!seife!jabón!)

Van zodra hij de WC inliep, graaide hij naar het zeepschaaltje en sloot zijn knuistje rond het rode glycerinezeepje, om dit niet meer los te laten tot hij de ruimte weer moest verlaten. Wassen was een bijkomstigheid en het zeepje werd nauwelijks nat, maar de manier waarop hij het gladgeworden roosje streelde, van de ene hand naar de andere liet gaan en het verrukt bestudeerde, deed vermoeden dat het om een tot hiertoe ongekend genoegen moest gaan.

Ook de grotere stukken zeep in de badkamer trokken zijn bijzondere aandacht.

En dan besef je weer hoe “anders” zelfs de eenvoudigste dingen voor die kleine kinderen moeten zijn, als ze ergens gaan logeren.

Voor zover ik weet staan er bij zijn ouders overal van die duwpompjes met wascrème en de shampoo en douchezeep zitten eveneens in een knijpfles.

Bij Papie en Mamie was je je handen met een glad steentje, moet hij wel denken. En ik ben er zeker van dat hij het leuk vindt.

Papie is ook zo’n soap addict .

Een echte dinosaurus is het : voor hem géén douchegels noch wascrèmes, want volgens hem wassen die dingen bijlange zo goed niet als een “echt stuk zeep”.

Dus blijf ik voor hem stukken zeep kopen die steevast halfweg liggen zacht te worden in het bakje,  die dan door hem onmiddellijk met een nieuw, hard, exemplaar worden aangevuld, maar nooit volledig opgebruikt geraken. Zo’n knijpfles kan je tenminste helemaal leegspuiten !

Helaas : verslaving zit in de genen…

De zeepverslaving mag dan al een generatie hebben overgeslagen, onze kleinzoon is ontegensprekelijk erfelijk belast.

“Dinsdagochtend om 9 uur in Dworp zijn”, had men mij gemaild.

Wie de wegeninformatie een beetje volgt, weet dat het dezer dagen geen sinecure is om in of nabij Brussel te geraken en Dworp ligt op een boogscheut ten zuiden van onze hoofdstad.

Dus namen wij geen risico en vertrokken reeds op maandagavond met de motorhome.

Zelfs op maandagavond rond negen uur was het nog file op de Brusselse ring omwille van wegwerkzaamheden en we prezen onszelf zalig dat we de beslissing hadden genomen om nu al te rijden.

Dworp, dat ik nog nooit had gezien, ligt in een prachtige heuvelachtige en zeer groene omgeving. Wat kennen wij weinig van deze streek!
                     
We gingen eerst even verkennen waar de fotostudio precies gevestigd was en zochten ons dan een plekje om de nacht door te brengen.

Dat vonden we op een brede grasstrook nabij het vormingscentrum Destelheide. We hadden al zoveel op en neer door de steile-en vaak nauwe- straten gereden, dat dit wel het enige vlakke stukje leek waar we zonder zeeziek te worden konden overnachten. Het was er bovendien muisstil.

Woensdagochtend trok ik geladen met een aantal kledingstukken (alles behalve rood) en enkele extra paren schoenen de fotostudio binnen.

De zes andere “modellen” waren zeer verschillend qua leeftijd en uiterlijk, dit om alle doelgroepen te kunnen bereiken. Het gaat om een campagne van het Rode Kruis, waarmee men 4000 extra bloeddonoren per maand wil aantrekken in Vlaanderen.

Bloed geven kan tussen 18 en 65 jaar. Zoals verwacht was ik de ouderdomsdeken, maar kreeg zeer goede respons van de fotograaf en de mensen van het productiehuis. Aanvankelijk was ik een beetje ongerust, want ik zag hen na het nemen van enkele foto’s op het pc-scherm telkens wijzen naar de kant waar ik stond, knikken, maar nooit rechtstreeks commentaar naar mij toe geven, terwijl de anderen geregeld aanwijzingen kregen. Toen ik hen weer naar mijn hoek van de foto zag wijzen, knikken en naar mij toe draaien, vroeg ik het gewoon, een beetje bang toch  :“Is het niet goed? Willen jullie iets anders?” Was het antwoord : “Helemaal niet! Wij zeiden juist tegen elkaar, dat er geen enkele foto bij is waar jij nièt goed opstaat”

Dat deed deugd! Ik weet echt wel dat ik geen schoonheidsideaal ben, maar voor deze campagne, voldeed ik dus blijkbaar helemaal en later zei de fotograaf ook nog eens dat mijn “segment” zeer goed in de markt ligt en dat hij het castingbureau in de toekomst zeker opnieuw zou contacteren om mij op te roepen.

Zo krijg ik op mijn oude dag nog een nieuwe carrière, wie weet!

Terwijl ik daar het grootste deel van de dag heb staan poseren (op het laatste vroegen ze me of ik nog bereid was om enkele foto’s samen met een viertal kinderen te maken, dat was oorspronkelijk niet gepland) is Herman in de streek gaan fietsen.

Het was warm en zeer vermoeiend zo bleek… ah ja : al die steile hellingen!

Dankzij het nemen van een aantal binnenwegen, geraakten we zonder files om zes uur al thuis. Een uurtje later kwamen Wout en Frauke de kindjes brengen voor de logeerpartij.

Dat is de reden, waarom ik ondanks het feit dat ik nu een eigen laptop heb, sedert zondag niet meer kon bloggen.

Want die kleintjes mogen dan wel hartveroverend zijn, maar hun aanwezigheid is bepaald tijd- en energieverslindend!

Dit logje wordt dus geschreven terwijl ze hun middagdutje doen.

Herman heeft de kriebels.

De fietskriebels wel te verstaan.

Na het ontbijt was het zover :

“Zoetje, ik zou eens willen gaan fietsen”.
Goed gelezen ? Er staat niet:”Zoetje, zullen we SAMEN eens gaan fietsen?”

Dat had hij weer goed gearrangeerd : gisteren op mijn verzoek zonder tegenpruttelen samen een grote avondwandeling gemaakt, zodat ik mijn goesting al had gekregen en niet zou gaan tegensputteren als hij er alleen zou op uit trekken J.

Toen hij zijn voornemen kenbaar maakte, was zijn rugzakje al gereed en even later verscheen hij in zijn wielertenue…

Tegenwoordig schieten we al samen in de lach : hij lacht, omdat hij weet dat ik niet anders kàn, wanneer hij zich in dit plunje vertoont. Want het is géén gezicht : zo’n strak pakje met iets als een opgevulde pannenkoek onder zijn derrière voor een comfortabele zit… 
Zo’n pakje is absoluut een remedie tegen de liefde en ik ben daarom ook geen microseconde bang dat hij onderweg een ander zou opscharrelen!

Ik heb dan toch nog maar enkele sandwiches gereedgemaakt voor onderweg, want hij wou er alleen met fruit en water opuit trekken. Die tochtjes duren de ganse dag en dan komt hij afgepeigerd en zichtbaar magerder (de gelukzak ) terug thuis. Als ik een zware fietstocht gedaan heb, dan kom ik thuis als een gezwollen zak patatten met scheuten .

Maar kom : het is hem gegund! Een koppel moet niet altijd hetzelfde doen en zèker ook niet altijd samen.

Vooral niet als meneer in zo’n kostuumpje naast mevrouw zou rijden!

Voorbije week werd er drastisch gesnoeid in de celebrities : Karel Van Miert, Farah Fawcett, Jasmine, Michael Jackson…

Geen enkele van hen was een persoonlijke vriend, maar toch sta ik er even bij stil, omdat ze alle te jong stierven en dan overdenk ik de woorden op de verjaardagskaart van Tineke en Adam : “Vier het binnen jezelf en/of met velen om je heen, maar vier het!”

Ik weet dat ze dit schreven omdat er in hun directe omgeving de laatste tijd ook teveel mensen niets meer kunnen vieren.

Dus hèbben we gevierd, van binnen en van buiten!

Tot overmaat van geluk, kreeg ik nog wat onverwachte meevallers, die niets met mijn verjaardag te maken hebben :

-Het lotto-reclamefilmpje waarin ik 3 jaar geleden meespeelde, wordt deze zomer nogmaals uitgezonden, dus krijg ik opnieuw een vergoeding voor de uitzendrechten.

-Ik werd geselecteerd als fotomodel (grijze madam tussen 50 en 65) voor een publiciteitscampagne van het Rode Kruis. Omdat het voor het goede doel is, zijn de budgetten zeer beperkt, maar ’t is toch fijn om erbij te zijn. Volgende week is er een hele dag fotoshoot. Binnenkort verschijn ik dus mee op hun affiches en posters J.

-De belastingen hebben blijkbaar een herziening gedaan en wij trekken zo’n 250 € terug van onze inkomstenbelasting van het jaar… 2004! Wij wisten daar niks van, dus is zo’n onverwacht spaarpotje is toch wel een zeer prettige verrassing.

Geen financiële, maar zeker niet minder prettige dingen om naar uit te kijken :

-Volgende week komen onze twee kleintjes enkele dagen logeren.

-Ik sta eindelijk nog eens in een nieuw stuk! “Yerma vraagt een toefeling” van Garcia Lorca, vertaling Dimitri Verhulst (!) wordt in januari opgevoerd in Diontheater.

Mijn rol is klein, maar de tekst toverde me direct een kleurrijk beeld voor ogen. Op de eerste lezing heb ik me er alvast goed mee geamuseerd! In de rolverdeling sta ik aangeduid als “Oude vrouw” Snappen jullie nu een beetje dat ik vind dat ze me er wel langs alle kanten met de neus inwrijven?Bij lezing viel dit typetje me echter geweldig mee. Ik weet dat ik er echt ga mee kunnen spelen : zo’n geil oud wijf! Plezaaaant!!!!!

Toemaatje ter attentie van Ludovikus :

Zo’n router heeft mijn zoon er al bij geïnstalleerd! Formidabel wat ik hier allemaal mee ga kunnen doen. Mijn eigen installatie voor TV en radio-ontvangst staat nog niet helemaal op punt, maar ik leer nog steeds bij en vind dat ik toch al een en ander ontdekt hebJ

Zolang ik het me kan herinneren was mijn verjaardag iets om naar uit te kijken.

Ik voelde mij altijd “speciaal” en zat reeds dagen van tevoren met vlinders in mijn buik, vol blije voorpret.

Dit jaar verliep de nadering van deze dag anders.

Voor de allereerste keer in mijn leven vond ik Het Getal  raar en niet bij mij passen. Als ik aan een “vrouw van zestig” denk, heb ik daar een beeld van en dit beeld viel niet samen met hoe ik mezelf zie.

Dat was dus even slikken , beeld bijstellen en…

Mezelf realiseren dat ik inderdaad in de ogen van jongeren een oude vrouw ben en dat ik daar potverdekke blij moet om zijn, omdat ik

1)    hier al 60 jaar als een overwegend gezond en gelukkig mens mag rondlopen.

2) omringd ben door heel liefhebbende familie en vrienden, die mij nemen zoals ik ben.

En daarom verwachtte ik voor deze speciale verjaardag in stilte een verrassingsfeestje, waarvoor ik zelf eens geen poot zou moeten uitsteken…

Hoe dichter die verjaardag naderde, hoe duidelijker het werd dat een ”lui feestje” er voor bibi niet inzat, ik voelde hoe mijn ventje onrustig werd omdat hij mijn stille wens wel aanvoelde, maar blijkbaar niet geïnspireerd geraakte.

En toen sloeg mijn  popelen om : in teleurstelling en later in boosheid om mijn eigen kinderachtige houding. Want ouder worden is geen prestatie, waarom zou je daar een feest voor verdienen? Ik vond mezelf helemaal dat fantastisch mens niet meer, waarvoor ik mij af en toe wel eens durf houden en gleed in een miniem dipje.

Ik wilde geen feest meer.

Tot precies een week geleden. In de weersvoorspellingen op de radio, werd gezegd dat het vanaf half deze week echt zou gaan zomeren en ineens was daar die klik!

“Zoetje, zal ik de familie en enkele vrienden en buren uitnodigen voor een hapje en een drink op mijn verjaardag? Het wordt mooi weer en we kunnen er een tuinfeestje van maken.”

Herman was direct akkoord, dus vlogen we er samen in : sms-en en telefoneren, waarop aanstonds de eerste bevestigingen binnenkwamen. We waren vertrokken!

Natuurlijk waren er enkele mensen die me na aan het hart liggen, die reeds eerdere afspraken hadden, of niet in het land waren, maar ik was overgelukkig met diegenen die gisteren de moeite namen om op een doordeweekse avond naar hier te komen om mee te vieren.

Een “lui feest” is het voor mij niet geworden, want ondanks alle hulp van Herman, Frauke en Wout kon ik niet veel zitten babbelen met mijn lieve gasten, maar toch vond ik het een heerlijk feest.

Iedereen had wel een geschikte gesprekspartner, het weer was ideaal ( we konden van zeven tot halftwaalf buiten blijven), de tuin zag er feestelijk uit en de hapjes en drankjes werden zeer gesmaakt. 
           


Ik ben ontzettend dankbaar voor iedereen die erbij kon zijn, voor de lieve wensen en cadeaus en voor de super-de-super-verrassing van manlief, kinderen, ouders en zussen, die samenlegden voor……….

Een eigen laptop! Mijn eigen lappie!!!!!

Sapperdeboere, daar heb ik al zoooo lang van gedroomd, maar vond dat een veel te grote en te dure luxe-uitgave….En toch en toch…. Ik kan het nog niet helemaal geloven en moet nog veel onderzoeken en ontdekken, er zit nog allerlei bij, o.a. een bakske waarmee je zelfs TV ontvangst kan hebben van Eén en Canvas : schitterend voor als we met de motorhome op trot zijn!

Wout heeft er een heel stuk van de feestavond voor opgeofferd om al vanalles te installeren, de schat.

Dat maakt dat ik vanavond, nu de opruim van de feestelijkheden achter de rug is, zalig op het terras dit blogje zit te schrijven.

Hèhè, zestig worden valt wel mee!

Zondag 14 juni

Een stralende dag! We blijven de hele voormiddag in de schaduw lezen.

Mijn boek :“Het dieptelood van de herinnering” van Hella Haasse is uit. ’t Is wel een beetje vreemd : door die lectuur ondergedompeld worden in Indonesië, terwijl we in de Oostenrijkse bergen zitten!
Op de middag zindert alles hier echter evengoed van de hitte.

Omdat er voor morgen onweer wordt voorspeld, zijn de boeren het hooi aan het binnenhalen.
Ik ga een kijkje nemen bij de schuur.
De jonge boerendochter verpoost er even tot Vati met een nieuwe lading van de weide terugkeert en ze ziet een babbeltje wel zitten.

In de schuur ligt los hooi, maar ernaast zie ik balen in plastic verpakt liggen. Ze beweert dat de koeien er dol op zijn : het moet volgens haar een beetje als zuurkool smaken en is ’s winters een welkome afwisseling met het los gedroogde hooi.

Op deze boerderij zijn er 20 melkkoeien, 20 jonge vaarzen en een paard, die nu alle boven op de alm staan.

In de zomer woont er iemand boven om te melken, ze hebben er dezelfde installatie als in de stal beneden.

Driemaal per zomer wordt er gehooid, in de regio van Innsbrück zelfs viermaal, omdat de lente er vroeger inzet.

Dan komt Vati met een verse lading aan en kruipt ze weer in haar hoge kabine tegen het schuurplafond, om met de grijper het hooi uit de wagen te trekken.

In de late namiddag rijden we met Dries naar de Sommerrodelbahn Hochfeld : met de zetellift naar boven en dan in een individuele slee op wieltjes door de bochtige betonnen glijbaan.

Heel plezant! Je hebt enkel een hendel om sneller te gaan (naar voren drukken) of af te remmen (trekken).

Op onze terugweg komen we voorbij een weide waar onze boer op zijn eentje aan het hooien is : de machine rakelt met grote ronde “borstels” het hooi in de wagen.
Het beeld van boerenmensen die samen met zijn allen hooi met de riek op de wagen steken zal je wel nergens meer zien…en Hoog op de gele wagen met alle arbeiders van de weide terugkeren zit er dus ook niet meer in.

Het is nu zéér warm, we halen nog wat stenen en zetten ons te lezen tot het etenstijd is.

Daarvoor stappen we terug naar het dorp, halen Dries op en nemen ons avondmaal in Gasthof Post.
                     

Dries trakteert op een ijsje voor dessert, dat we op een bank bij de rivier opsmullen.

Dan wandelen we met zijn drieën nog een eind in de richting van de camping en nemen toch een beetje moeilijk afscheid.
Het was een fijne tijd voor ons alledrie en Dries vond dat het was alsof wij er ook een beetje woonden.
                   

Maar over enkele weken komt hij even naar België, dan ligt de Gärtnerei een poos stil wegens de hitte, kan hij hier een festivalletje meepikken en wat bezoekjes afleggen.

Maandag 15 juni

Ideaal reisweer! Vannacht heeft het geregend, maar nu is het gewoon grijs.

We douchen, pakken alles in, ledigen de vuilwatertank, spoelen de WC en verlaten om 20 voor 11 camping Michelnhof.

Na het hooien wordt er over de gemaaide weiden blijkbaar overal mest verspreid, want de geur volgt ons bijna de hele terugreis.

We hadden nog een romantische stop gepland, ergens aan de Moezel, om daar te eten en te overnachten.

Het weer is echter zo slecht, dat we besluiten om ineens voort te rijden en in ons eigen grote bed en huis te gaan slapen.

Onze GPS vertoont ook kuren : we krijgen geen bruikbaar satellietsignaal meer, gelukkig is hij nog net 14 dagen in garantie!

Dertien uur na ons vertrek komen we thuis van een heerlijke vakantie.

In de mobiele garage achterin de motorhome brachten we 120 kg (gewogen op de personenweegschaal)stenen mee : precies gepast om de zwarte rubberrand rond onze vijver te camoufleren.

Vrijdag 12 juni

Bewolkt met opklaringen, maar de temperatuur is OK.

In het beekje vlakbij de camping vinden we nog enkele geschikte stenen voor bij de vijver thuis.

Vandaag maken we rustig-rustig een wandeling naar het nabije Kitzbühel. De aanduidingen geven 1,5uur aan, maar we doen er bijna het dubbele over.
     

                        

Het is een mooie wandelweg met kapelletjes, boerderijen, veel bloemen, weiden en bossen. Gelukkig is het niet te steil, want onze benen doen nog steeds pijn. Ja, meisje, je wordt weldra 60!

Kitzbühel is feestelijk, kleurrijk met de pastelkleurige gevels, bloemenslingers overal en…weer uitermate proper.
                  

Op de terugweg nemen we de postbus; niet tot in Sankt-Johann, want dan moeten we weer een eind terugwandelen, maar tot Oberndorf.

Het openbaar vervoer is hier wel duur, want voor dat kleine stukje betalen we toch nog bijna 5 euro en dan is het nóg veertig minuten wandelen tot aan de camping.

Het doet deugd om even onder de zonnetent te gaan liggen bij onze thuiskomst.

Dries brengt ons vanavond naar restaurant Hirschberg, over een slingerend weggetje naar boven. Het eten is alweer erg lekker. Ik kreeg zelfs in dit seizoen reemedaillon en die was uitstekend.

We beginnen eraan te wennen dat alle koks hem kennen en de waardinnen onze Dries kussen. Ze komen ook alle een poos bij ons aan tafel zitten babbelen.

Dries gaf moederlief nog een oude jeans om te verstellen, zodat hij een extra werkbroek heeft.
Hoe lang die broek het nog zal uithouden weet ik niet, want is wel erg dun op de knieën geworden, maar ik heb er mijn best op gedaan…Had ik het geweten, ik had mijn naaimachine ook nog meegebracht!         

Zaterdag 13 juni

Vannacht alweer langdurig en veel regen.

Als we opstaan is het nog steeds grijs, maar wel droog.

Rond de middag rijden we met een ommetje langs Dries zijn skischool naar “Grander Schupf”, waar we parkeren en een half uur “wandelen” naar de Eifersbacherwaterval.

                 

Het is vooral een zeer steile afdaling : we moeten ons aan touwen vasthouden.

De waterval doet me dadelijk drie maanden in de tijd terugreizen, zó lijkt deze plek op de Git-Git waterval op Bali.
                     
De soort begroeiing is verschillend, maar de lichtinval, de oriëntering, het overvloedige donkere groen, doen er heel sterk aan denken. Ook van deze plek nemen de mannen elk nog een steen mee J.

We doen de steile klim op ’t gemakske en rijden naar het dorp om geld af te halen, Mozartkugeln voor de buren die onze planten verzorgen te kopen en iets om seffens te eten.
Het weer is heerlijk geworden. We eten broodjes in de schaduw, met zicht op de Wilder Kaiser. Wat een prachtig land is dit toch!

De rest van de dag is dolce far niente : lezen, luieren…

Vanavond gaan we terug bij Costas eten, ditmaal kunnen we buiten op het terras zitten. Nadien trekt Dries naar het feest van de Feuerwehr in Oberndorf.

Voor ons zat er nog een heerlijke avondwandeling in, men is volop aan het hooien en de zoete geur van het gemaaide gras is bijna bedwelmend.

Woensdag 10 juni – Het heeft flink geregend vannacht en vanmorgen, maar wij hebben lang geslapen.

Dat was ook nodig na die zware tocht van gisteren. We voelen het duchtig aan ons ouderwordend lijf.

Na een lang ontbijt en een heerlijke douche voelen we ons meteen een pak verkwikt.

Toch gaat het van Au-au! Als we naar het dorp stappen om boodschappen te doen. Wat doen die spieren pijn…

Eenmaal goed in beweging betert het wel en de 2 kilometer tot in het dorp worden al een gewoonte. We kopen varkenssneetjes, die Dries beloofde te bereiden als echte tiroler schnitzel, nog wat groente en fruit, een klein vouwstoeltje, anders kunnen we niet met zijn drieën buiten aan tafel zitten en nog een rits voor Dries zijn groene broek.

Vanmiddag ook nog een stuk taart gaan eten op het terras van Rainers Conditorei. Het was te zoet en te zwaar, maar als we ’t niet hadden geprobeerd, had ik altijd verlangd naar dat gebakje in een conditorei, dat we nooit waren gaan eten…

Om half zeven komt Dries en begint aan zijn kunststuk.

                                  

De schnitzel is, zoals hij beloofd had, heel wat lekkerder dan wat bij ons onder die naam wordt verkocht.

We kunnen gezellig buiten eten, maar het wordt snel frisjes, zodat we nog een poos met een warme trui blijven zitten.

Later, als hij vertrokken is, heb ik nog twee volle uren werk om die rits er met de hand in te naaien en het wordt natuurlijk nooit zo mooi als met de machine, maar ze staat er wel stevig in.

Donderdag 11 juni- Vandaag is het hier Fronleichnamstag, een feestdag. Niemand van de vele mensen die ik het vraag weet mij te zeggen wat dit betekent.
Pas nadat we terug in België kwamen, bracht Google uitkomst : Sacramentsdag.

Dries heeft dus vrij vandaag en hij komt ons met zijn auto oppikken om naar Salzburg, 70 km hiervandaan te rijden.

39 jaar geleden, enkele maanden na onze bruiloft, waren wij voor het laatst in deze romantische stad.
                      

Ondanks de regenbuien genieten wij intens van alle pracht en praal en ook al het liefelijks van Salzburg.

39 jaar heb ik ook verlangd om eens echte Salzburger Nockerl te eten, nadat ik ze destijds aan een tafeltje naast ons zag neerzetten en danig spijt had dat ik al iets anders had besteld had, bij het zien van die grote witte sneeuwberg-uit-de-oven.

Maar vandaag is het eindelijk zover!
We wandelen naar St-Peterstift, en installeren ons op de binnenkoer, een origineel kader met overdekte zuilengalerij en houten banken met kleurige kussens erop.

Er is een soort studentenfeest of –reünie aan de gang, velen zijn heel bijzonder uitgedost, het lijkt wel of we zitten midden in een of andere operette!

De Salzburger Nockerl stellen niet teleur, ik neem me voor om het thuis ook eens te proberen.
                   

Omdat ik als tiener stapelgek was van “The Sound of Music”(heb de film zeker 15xgezien), wil ik alle sites nog eens terug bezoeken : daarmee heb je trouwens al heel wat van de stad gezien.

We bezoeken het prachtige Peterskerkhof en de catacomben,
 
wandelen naar Hohen-Salzburg, de indrukwekkende burcht hoog boven de stad,
                       
verder op de Nonnberg en langs de Nonnbergstieg terug de stad in.

Natuurlijk ook naar de Getreidegasse

                ,
met Mozarts geboortehuis en naar de Franciskanerkerk en in de Dom, die heel mooi is.
                 
Het oudste deel, dat ondergronds nog gedeeltelijk te zien is dateert van de 2^de eeuw.

De barokke dom heeft vier (!) tegenover elkaar staande orgels. Het moet machtig zijn als die tegelijk bespeeld worden!

Om half zes verlaten we de stad. Dries maakt nog een omweg om ons Fieberbrunn te laten zien, via een schilderachtige route.

Vanavond gaan we dineren bij Costas, zijn onderbuur
/restauranthouder en drinken nadien nog een glas met hem.

Kleurrijk figuur, die Costas! Zijn Duits is zeer beperkt, maar met handen- en voetenwerk erbij is hij vrij goed verstaanbaar.
                

Véél aanraken van Herman en Dries (gelukkig zit ik aan de overkant van de tafel en deel niet in de hartelijke, maar vrij ruwe vriendschapsbetuigingen) en niks dan lof voor onze Dries J.

Costas wil ons bijna niet laten betalen, maar dat willen wij dan weer niet. Uiteindelijk laat hij toch nog een flink stuk van de rekening vallen, dus krijgt zijn garçon een extra dikke fooi.

Voor een afzakkertje trekken we naar Lydia, een vriendin van Dries, die pas een nieuwe bar opende. We maken er ook kennis met Miles en zijn ouders. Het zijn Welshmen.

Iedereen schijnt wel van onze Dries te houden. Jess kent hem al twee jaar en vindt hem zo’n beleefde en vriendelijke jongen, Lydia was er ook al zo lovend over…Verbazend toch, dat zo’n populaire gast niet aan een vast lief geraakt .

Als we opstappen is het stikdonker op de weg tussen dorp en camping, maar het weer is al wat beter dan vanmorgen.
Salzburg was regenachtig en winderig, maar we hebben er weinig hinder van gehad. ’t Was een mooie dag!

De motorhome is leeggemaakt en opgeruimd, de bergen was verwerkt,

De tuin kreeg terug een beurt, mijn afspraak bij de tandarts werd nagekomen, de beerput is geruimd en de kuil daarboven terug opgevuld, de stapel post werd nagezien.

Kortom, alles is vandaag in zoverre normaal, dat ik deze namiddag met een redelijk gerust gemoed gezellig mocht gaan koffiekletsen bij buurvrouw Natoken.

Zeven heerlijke dagen hebben we doorgebracht in Sankt-Johann-in-Tirol, waar onze Dries nu al een half jaar woont.
                        
De enige camping, net buiten het dorp, ligt bij een boerderij, heel rustig en fris verzorgd, met een magnifiek uitzicht op de Wilder Kaiser.
De boerin zegt dat we maar eens rond moeten rijden en een plekje kiezen dat ons het meest bevalt. Wij parkeren onder een grote spar, er zijn weinig andere kampeerders. Wel staan er nogal wat caravans van langverblijvers, maar de meeste daarvan zijn nu onbewoond.

Eerste programmapunt is uiteraard onze lang gemiste zoon ontmoeten.

We gaan op zoek naar zijn woning; die ligt in een typisch chalet in het dorpscentrum, boven een Grieks restaurant : Costas’ taverne!
                

Herman en ik schieten beiden in de lach als we dat lezen : Costas en zijn taverne zijn namelijk een belangrijk gegeven in de monoloog Shirley Valentijn , die ik nu al zolang speel.

We moeten even wachten en dan komt Dries er aan gefietst.

Hij ziet er goed uit : slank, bruin en zijn haar is kort(want geen geld voor gel, beweert hij).
We gaan even het zeer ruime appartement verkennen, dat hij deelt met 3 vrienden. Zijn eigen kamer ligt op de mezzanine. Het is een leuke woonst met veel hout, ruime kamers en een balkon.

Samen wandelen we tijdens zijn middagpauze naar de supermarkt waar we broodjes met warme fleishkäse kopen, die we op een bank bij de rivier opeten.

Dan stappen we met hem tot bij Gärtnerei Mächteln, waarvoor hij werkt.

Onderweg wordt hij meerdere keren begroet : ’t is een echte dorpeling geworden!

Wanneer Herman en ik een poosje doorheen het dorp lopen, horen we opeens toeteren : Dries rijdt ons in een bedrijfswagen voorbij.

Omdat we op het middaguur nog niet in het toerismebureau terecht kunnen, nemen we alvast een kijkje in de barokkerk. Wat past dat hier toch mooi in de bergen, ook al is het dan suikerzoet.
                       

De camping is ideaal, met uitzondering van de vele vliegen, die ons die eerste dag danig lastig vallen.
De koeien zijn nog maar pas naar de alm boven op de berg gebracht en nu vallen de vliegen de mensen beneden lastig, legt de boerin uit.

In onze apotheek zit de tropische insectenspray en die blijkt gelukkig ook tegen opdringerige Oostenrijkse vliegen te helpen.
Nu moeten we alleen nog zorgen dat we ze vanavond uit de motorhome kunnen verjagen.

Voor de allereerste keer sedert we de kampeerauto hebben, hebben we de zonnetent uitgedraaid en ligstoelen buitengezet. Het is bewolkt met opklaringen, maar wel heerlijk warm.
                             

Na zijn dagtaak komt Dries met zijn eigen auto aangereden. Hij is blij met de halve verhuis die we voor hem meebrachten : de zomerbanden, de muziekversterker(een loodzware bak ter grootte van een kleine koelkast) nog een valies met kleren, een bak Duvel en 24 Jupilers.

De werkschoenen die we bijhadden zijn echter wat te klein, jammer!

Samen gaan we eten in de Huber-brouwerijtoren.

We zitten hoog op het torenterras met een prachtig uitzicht over de hele omgeving. Dries wijst en vertelt over de bergen en skigebieden die we van hieruit kunnen zien. Het eten is traditioneel Oostenrijks, maar erg lekker.

Op maandagavond gaat hij gewoonlijk pokerspelen en wij vinden dat hij dat voor ons niet moet laten, we hebben immers nog een hele week en bovendien willen wij deze eerste dag ook wel vroeg in ons beddeke kruipen. Wij wandelen een halfuurtje terug naar de camping en gaan eerst nog op vliegenjacht. Het valt gelukkig nogal mee om ze buiten te krijgen.

De volgende dag vertrekken we na het ontbijt, met de rugzak waarin picknick en regengerief richting Kitzbühlerhorn, de hoogste berg van Sankt-Johann.

Wij zijn zeldzame wandelaars. De weinige anderen die we op de berg ontmoeten, zijn alle ouder en doen het grootste deel van de tocht met de zetellift en gondelbaan, maar wij, stoere trekkers, stappen zeven uur en stegen(en daalden) 1000 meter tot de Harschbichl, waar we een botermelk met frambozen drinken: “von glücklichen Almkühe !” beweert het bordje aan de hut. Het is alleszins heel erg lekker.

Helemaal daarboven vind ik toch wel de prachtigste gele steen voor bij onze vijver zeker! Herman wil hem wel meedragen in zijn rugzak. Honderd meter lager ligt de perfecte groen-grijze : die neem ik mee in de mijne! (thuisgekomen bleek dat die stenen respectievelijk 8,2 en 6,2 kg wogen)

De afdaling is zwaar voor mijn knieën en Herman heeft last van zijn tenen.
We zijn blij als we eindelijk bij de motorhome komen, Maarrrr… Zó stom-stom-stom!!! Herman heeft de sleutels van de garage, waarin alle waardevolle spullen steken in …de garage gesloten.

Nu kunnen we geen gas meer aanzetten en al ons extra schoeisel staat er ook in!

Paz : “Zeg dat het niet wààr is hé! Zeg dat het ni wààr is!!!Hoe is dat nu mogelijk???”

Herman(heel beduusd) :”Ik denk dat ik iets heel dom heb gedaan, ik zal het zelf moeten oplossen”.

Ik installeer me met de Humo in de ligzetel buiten en laat hem zijn plan trekken.

Herman probeert met allerlei gereedschap het slotje te openen, wat niet lukt. Hij gaat bij andere bewoners met gelijkaardige sloten vragen of zij met hun sleutel willen proberen…

Ik raad hem aan om bij de receptie naar een slotenmaker te gaan vragen, maar die blijkt om 6 uur gesloten, dus : te laat.

Iemand had al gevraagd : kan je van binnenuit niet in die garage? Ik zeg : misschien via die plaat onder ons bed, maar wanneer alles losgeschroefd is, komt er nog geen millimeter beweging in die plaat. Hardvochtige Paz (uiterlijk - want vanbinnen protesteert een hartje vol compassie) trekt terug naar de ligzetel en laat arme, schuldbewuste Herman verder sukkelen.

Een half uur later komt hij ineens triomfantelijk met een sleutelbos naar buiten. De aanhouder heeft gelukkig weer eens gewonnen! En dat precies wanneer onze Dries belt dat hij gedaan heeft met werken.

Wij beloven over een flink half uur in het dorp te zijn : eerst moet alles nog terug ineen geschroefd worden, matras en beddengoed op zijn plaats en daar gaan we !

Dries komt ons per fiets tegemoet.

We gaan in het chinees restaurant “Lange Mauer”eten : buffet zoveel als je wilt, voor 9,5 € per persoon. Het is zeer uitgebreid en bijzonder lekker.

Morgen zal een rustiger dagje worden, na die zware tocht van vandaag.

Lady Linn and her magnificent seven 
Maar blijkbaar was ze hier niet de eerste mee, dus zet ik hierbij de gemixte versie met Eddy Grant.

Niet dat ik niks anders te vertellen heb, alleen weer wat te weinig tijd...

Gisteren hebben we tussen-de-soep-en-de-patatten nog het langverwachte rozenperk aangelegd in de voortuin : een driehoekig plantsoentje voor onze slaapkamerramen. Hopen maar, dat ik het zo mooi kan houden als het er nu uitziet!

Van zodra de strook lavendel die het afboordt eveneens in bloei staat, zet ik er hier een foto bij.

Rond middernacht kwam Herman met het volgend stel logees thuis.

Het zijn twee Tsjechische meisjes van 11 en 15 jaar oud. Ze spelen viool in hun volksdansgroep.

Conversatie is moeilijk, want geen van beide spreekt een andere dan de eigen taal – een enkel woordje Engels uitgezonderd, dat dan nog met veel handen en voetenwerk moet verduidelijkt worden.

Samen gezellig babbelen aan tafel zit er dus niet in, zeker ook omdat het zo’n jonge kinderen zijn. Ze zijn wel lief en nogal verlegen.

Enfin, ze blijven hier enkel slapen en ontbijten, voor de rest van de dag is Herman met hen op toer voor hun voorstellingen.

Dries heeft sedert enkele dagen zomerwerk gevonden in Oostenrijk!

Zwaar werk weliswaar, zegt hij : in tuinaanleg en –onderhoud.

Maar goed : het is gelukt. Dat wil zeggen dat we hem na de verkiezingen wel eens zullen gaan bezoeken, het is tenslotte al ruim vijf maanden geleden dat we elkaar zagen.

Het weerzien met Mariefe, na 11 jaar, was een fijne belevenis.

Ook haar nu volwassen dochter Jiselle is een schat van een meisje.

Die had haar mama getrakteerd op een reis naar Engeland, waar Mariefe in 1972/1973 een jaar ballet had gestudeerd.

Dochter Jiselle is zelf nog studente, maar heeft enkele baantjes, waardoor zij haar moeder deze reis als geschenk voor haar 60^ste verjaardag kon geven.

Het was wel een zenuwtoestand dinsdagochtend, want we zaten permanent in de file toen we hen moesten gaan oppikken in het Brussels Zuidstation.

Ze hadden mij geen telefoonnummer doorgegeven, dus kon ik hen ook niet verwittigen, dat we vastzaten in het verkeer. Gelukkig belden ze zelf toen we er na een kwartier nog niet waren en konden we hen geruststellen.

Drie kwartier over tijd kwamen we eindelijk in het station en was het toch nog wat zoeken, want de informatie “bij de uitgang, onder de mededelingenborden” ging voor de twee kanten van dat grote station op.

Omdat we dan toch in Brussel waren, hebben we ze daar meteen een rondleiding gegeven : atomium, heizel, basiliek van Koekelberg, parking 58-met het 360°zicht over de stad!- het Martelarenplein, koninklijk paleis, Justitiepaleis, kathedraal, Grote Markt, manneke- en jeanneke pis, Beenhouwersstraat, St-Hubertusgalerij.
                   



Middageten deden we op het Brouckèreplein in een tex-mex restaurant en maar goed ook, want tot mijn ontzetting is Jiselle veganiste. Daar kon ze gelukkig volop naar haar dieet eten. Op weg naar huis ben ik nog maar even een supermarkt ingedoken om extra groen, noten enz. te gaan kopen. Nu er nog geen greintje zuivelproducten mag gegeten worden, waren zelfs alle snoepjes en koekjes die we in huis hadden onbruikbaar.

Het deed ons dus geweldig plezier dat ze in de restaurants die we bezochten en thuis aan tafel, duidelijk met smaak heeft gegeten.

Voor woensdag stond Antwerpen op het programma.

Op weg naar de stad wilden we eerst nog het 16^de-eeuws kerkje in ons dorp tonen, evenals de gebeeldhouwde linde.

Toen Jiselle daar een gemeentekaart zag hangen en wat informatie vroeg, hoorde ze dat wij slechts op een 30-tal kilometer van de grens wonen…haar ogen begonnen te blinken en toen ik voorstelde om het programma te wijzigen en naar Breda te rijden, zodat ze ook even in Nederland zou geweest zijn, was ze in de wolken!

In Hoogstraten kochten we heerlijke vollegrond-aardbeien en bezochten de St-Katharinakerk en het mooie begijnhof.
                   

Daarna ging de rit naar Breda, waar we een stadswandeling maakten en wat souvenirs kochten.

Herman was zoals gewoonlijk een goede gids en chauffeur en onze twee gasten aanbaden hem zowat. Elk woord van hem kwam precies recht uit de hemel en ze vonden hem bijzonder geestig, zelfs al was dat niet altijd zo bedoeld.

Mijn ventje werd door al die vrouwelijke aandacht zeer in zijn ijdelheid gestreeld, wat ik hem van harte gun.

Die avond moest hij naar een vergadering en hebben de drie vrouwen urenlang foto’s gekeken en zeer veel gepraat.

Mijn hoop dat Mariefe’s dwingende godsdienstige gedachten en bezigheden iets geminderd zouden zijn, is onterecht gebleken, waardoor ik mij niet echt goed voel en het blijft ook nog vandaag door mijn hoofd spoken.

Ik kan en wil niet tegen haar fundamentalistisch katholicisme ingaan, omdat zij er een zeer grote steun aan heeft in haar niet zo gemakkelijke leven. Maar omdat ik uit respect niet in discussie ga, probeert ze mij bij elke mogelijke gelegenheid te bekeren. Indien ik haar ronduit mijn mening zou te kennen geven, zou haar dat onnoemelijk diep kwetsen en daarvoor is ze veel te goed. Het lijkt dat haar kinderen haar hierin alledrie volgen, Jiselle, een zeer verstandig en mooi meisje zit alleszins op hetzelfde spoor.

Heel deze houding maakt het mij danig moeilijk, want ik wil niet liegen, maar ook niet kwetsen en haar vriendschap verliezen.

Donderdag hebben we Antwerpen-in-een-notendop gedaan en alleen “buitenkanten” : het Steen, de promenade, Vleeshuis, kathedraal en Handschoenmarkt, Hoogstraat , Reyndersstraat en Groenplaats.

Mariefe heeft op die kleine drie dagen 8 of 10 filmrolletjes volgeschoten!

Toen moesten we terug naar Brussel om hen op de Eurostar te zetten.

Ondanks onze verschillen was het afscheid hartelijk en ontroerend en ik ga die twee echt missen.

Vanmorgen zijn ze vanuit Londen teruggevlogen naar Los Angeles.

Ik heb hun bedden afgehaald en nieuwe lakens gelegd voor de volgende gasten die seffens aankomen : volksdansers die voor het Wilrijks festival enkele nachten bij ons verblijven, van welk land onze gasten zijn zal ik straks pas weten.

Vanmiddag ook nog op controle geweest : mijn implantaten zitten goed en nu mag ik naar mijn tandarts om de tanden er te laten opzetten.

Toen ik belde om een afspraak te maken, was het helaas een antwoordapparaat. Ik kan pas maandag terugbellen…het kan voor mij nu echt niet snel genoeg gaan om dat gat eindelijk op te vullen!

Twee dagen hebben we met onze twee jongste kleinkindjes doorgebracht.

Het was heerlijk! De kindjes hebben zich geamuseerd en wij niet minder, hoewel wij van dit “amusement” duidelijk meer vermoeid waren dan de kleintjes. Hoe deden wij dat vroeger dan???

Enkel de tijd dat ze sliepen, hadden wij voor onszelf.

Papie was de hele tijd thuis om er mee voor te zorgen en gelukkig maar… Je durft die kleintjes natuurlijk geen ogenblik alleen laten en ook al organiseer je alles zo goed mogelijk : het gebeurt wel eens dat je toch nog een kledingstuk of een pamper moet halen, terwijl je de jongste net op bed hebt gelegd en half uitgekleed…

Dan is het handig om snel hulp te kunnen inroepen.

Maar wat hadden we een pret samen : zingen, dansen, wandelen, naar de dieren gaan kijken, met alles wat wielen heeft gaan rijden…

                       


                             

Omdat onze slaapkamer de enige op het gelijkvloers is, hebben we na rijp beraad ook de logeerbedjes voor de kinderen daar bij ons gezet.

Natuurlijk slaap je dan niet zoals normaal, maar gelukkig deden Maura en Dario dat wel.

Wat lijkt die kamer vandaag groot en leeg, nu onze schatten terug naar papa en mama zijn.

Het was nog even reppen gisteren : Moeke en Voke belden dat ze in de namiddag ook naar ons wilden komen. Nog gauw-gauw een suikervrije taart en koekjes gebakken, want ik had niets meer van die aard in huis. Zij kwamen er net aan toen de kinderen op het punt stonden om te vertrekken, die hebben ze dus ook nog even gezien.

Moeke ziet er vinnig en vrolijk uit, ondanks haar Spaans avontuur.

Voke daarentegen is kortaf en bazig. Soms is het bijna een geluk dat  Moeke niet goed hoort.

Het lijkt alsof hij boos is omdat zij ziek is geweest en ik heb het gevoel dat wij de hele tijd een beetje scheidsrechter moeten spelen. We zullen het maar op de doorstane stress steken.

Het is een opluchting als we het huis eindelijk voor ons alleen hebben.

Van de logeerpartij met onze kleinkindjes hebben we volop genoten en het is fijn om weten dat onze kinderen op die manier een paar dagen voor elkaar alleen hadden.

Na veel proberen en sukkelen, maar ook en vooral dankzij de grote hulp van Bojako en mama Frauke, ben ik er eindelijk in geslaagd de filmpjes van Maura's eerste stappen op dit blog te zetten.
Een goeie week geleden was het zover : eerst nog met de hulp van grote broer Dario, daarna helemaal zonder steun, liep onze kleine meid door de living.

Dario helpt zijn zusje stappen

Maura kan het nu helemaal alleen !

Zoals ik gisteren al dacht is de herinnering aan de bakkerij de vroegste : mijn grootouders gingen er immers reeds weg nog voor ik 2 jaar was, vernam ik vandaag.

Wat hierna volgt, heb ik per “rubriek” gerangschikt, zomaar, zoals het in me opkwam. Het gaat over de periode dat ik tussen 2 en 7 jaar oud was. Veel gewoontes en gebruiken veranderden toen wij op mijn achtste naar ons nieuwe huis in Edegem gingen wonen. Onderstaande herinneringen kan ik dus met zekerheid vóór die tijd situeren, omdat ik het allemaal zie gebeuren in onze oude Hobokense omgeving.

Kleding :

Als het regent dragen we een “kabaan”: een waterdichte zware poncho met twee splitten om de handen door te steken.

We dragen altijd een onderhemdje, daarboven een gebreid lijfje(was gevaarlijk indien je dit vóór Pasen durfde uit te laten!), een combinaison(onderjurk), bovenkleding en een vichyruitjesschort, meestal met lange mouwen.

Met Pasen dragen we nieuwe kleertjes : de meisjes identieke jurken, door moeke gemaakt. De avond vooraf stond op onze slaapkamer onder een stoel voor ieder een open doos met nieuwe schoenen, waarin nieuwe witte mercerisé sokjes en witte handschoentjes gereed zitten om aan te trekken
                      

Hygiëne en persoonlijke verzorging :

Op weekdagen werden wij in de keuken door moeke aan de gootsteen gewassen en gekamd. Omdat er drie kleine meisjes met lang haar snel moesten gereed gemaakt worden, was dat kammen vaak een hardhandige bedoening. Wij droegen meestal lusjesvlechten met 4 witte strikken.

Op zaterdag gingen we 1 na 1 in het zinken bad voor de kachel, in het badwater werd steevast een greep badzout gegooid.

Moeke wast de kinderen, vake droogt ze af, kuist de oortjes (met de tot een punt gedraaide zoom van een gedragen hemdje) en knipt nagels.
                   

Nadien draait Moeke ijzeren krulspelden in voor de zondag : dan dragen we pijpekrullen met twee strikken. Die ijzeren krulspelden zijn echter een kwelling om mee te slapen.

Zo rond mijn 7^de heeft Moeke enkele keren een “Prom”-permanent in onze froufrou gezet. Stinken dat dat spul deed! Elke haarstreng werd ingepakt met een dun vloeitje vooraleer ze op te rollen en daarna werd de krul bestreken met de permanentvloeistof. Toen op een keer de vloeitjes dreigden op te geraken vooraleer onze drie froufrous helemaal in de krul stonden, gebruikte Moeke ook het roze schutblaadje…Wekenlang heb ik toen met een roze mêche in mijn poedel-froufrou gelopen.

Angst :

Voor de duivel en voor God!

Ons moemoe kocht ieder jaar een kalender van de heilige Rita, waarin afbeeldingen stonden van de heilige Rita die de stigmata krijgt; hierdoor werd ik doodsbang voor kruisbeelden. Ik vermeed op alle mogelijke manieren om er zelfs maar per ongeluk naar te kijken, uit angst dat ik stigmata zou krijgen.

Voke moet het kruisbeeld uit de slaapkamer van Jeske en mij halen.

Zelfs de kram waaraan het hing maakt me hysterisch, die moet ook weg!

Het betert stilaan nadat Moeke gezegd heeft : “Ge moet gij daar niet bang voor zijn, dat overkomt alleen zeer heilige mensen en zo braaf zijt ge nu ook weer niet.”

Voor de duivel blijf ik echter nog vele jaren bang.

Voor het einde der tijden.(vooral in de zomer als ik de zon rood heb zien ondergaan)

Om melaats te worden (na verhalen over pater Damiaan en vooral na het zien van een toneelstuk “L’annonce faite à Marie”), ik heb lange tijd dagelijks mijn lichaam afgespeurd of er geen “witte bloemen” op te zien waren.

Schaamte :

4 jaar : onze eerste auto : een tweedehandse Studebaker, een groot zwart bakbeest. Bij het eerste zondagse ritje naar familie in Temse krijgen we panne in de Waaslandtunnel. Dikke rookwolken puffend geraken we met moeite uit de konijnenpijp. Destijds zat er nog iemand in het tolhuisje “Rijdt gij op naft of op siroop?” vraagt die man. Voke is zichtbaar gegeneerd en ik schaam mij diep. Onze sjieke kaduuke auto hebben we bij nonkel Louis in Temse moeten achterlaten.

Uitstapjes
                       

-Onze zondagwandeling naar “den dijk”, waar nu polderstad is en het plezier van te mogen lopen over die lange, lange trapmuurtjes van “de zaat”(scheepswerf Cockerill) tot aan het veer.

-Soms op zondagvoormiddag met voke naar het gildenhuis, naar de spaarkas, dan kregen wij nadien een flesje limonade met een rietje : een feest!

-Regelmatig ook naar moemoe en vava in Berchem, waar we slappe speculaasjes krijgen . Vava rookt pijp en plakt nu thuis mica dozen voor een koekjesfabriek, als bijverdienste, nadat hij met de bakkerij is gestopt.

-Een ritje naar de Kalmthoutse heide
-Naar Retie of Postel, we nemen dan een picknick mee...
 

Er is nog veel te veel…en teveel is vervelend, dus hou ik het hier maar bij. Feitelijk is elke herinnering reden genoeg om een uitgebreider stukje over te schrijven, misschien doe ik dat dan wel eens op een inspiratieloos moment.

En dan nu : het stokje !

Binnen onze bekende kring duiken er hier en daar regelmatig kinderherinneringen op, behalve dan van één iemand, die wil ik uit grote nieuwsgierigheid dan ook graag dit stokje doorgeven…

Ga wroeten in je verste kinderherinneringen en vertel het op jouw eigen schitterende manier……RRRRRRRRRRoffellllllll!!!!! :

Myette

Dàt was even schrikken !…ik kreeg het “herinneringsstokje” van Bojako tegen mijn kop, nu moet ik al die verre herinneringen chronologisch gaan rangschikken en beknopt weergeven.

Hmmm…twee zware opdrachten : “beknopt” is moeilijk en dat “chronologisch” zal ook een klus worden, want er zwalpt wel vanalles door dit warhoofd, maar om dat ook nog in de juiste volgorde weer te geven…

Toch ben ik vereerd, dat ik als eerste dit stokje kreeg en het lijkt me ook wel een leuke opdracht.

Daar gaan we :

-2 jaar : De geur van versgebakken brood in de bakkerij van mijn grootouders, het knikkend spaarpotnegertje op de toonbank en de halve geëtste glazen deur van de winkel naar de bakkerij. Hoe oud ik toen was moet ik vragen aan Moeke, volgens mij hielden mijn grootouders rond mijn 2^de verjaardag al op met de zaak en verhuisden toen naar een”gewoon” huis.

-2,5 of 3,5 jaar : ik mag mee naar de nachtmis, waarvan ik me niks herinner, maar ik draag een donkerblauwe gebreide lange broek met knoopjes aan de enkels en “galosjen”: rubberen lage laarsjes met drukknopen, ik sta omhoog te kijken naar sneeuwvlokken die voorbij de ruitjes van een gaslantaarn dwarrelen. Het licht ervan lijkt een zachte witte bol en dit blijft tot op vandaag nog steeds een van de meest vredige, vriendelijke en veilige beelden die ik ooit zag.

Gisteren, nog voor de middag naar Malle gefietst om een nieuw rood visje te gaan kopen om in de vijver te zetten.

Donderdag komen Dario en Maura logeren en we willen niet dat ons klein ventje tevergeefs naar zijn visje, Dasja, gaat zoeken.

Dasja is hoogstwaarschijnlijk door een reiger meegepikt. We hebben haar al dagen niet meer gezien. Zij was ook de enige vis die niet schuchter was en meestal dicht bij de oppervlakte en de oever zwom…

Een reiger hebben wij hier nog niet gezien, maar die komt steeds zeer vroeg in de ochtend, vertelt men mij in de dierenwinkel.

Tja…vroeg in de ochtend, hahaha!, da’s niet direct onze stijl. Trouwens, wakker of niet : voorkomen dat er af en toe een vis verdwijnt, zullen we toch nooit kunnen.

Dus kocht ik een nieuwe rode shubunkin om ons kleine ventje niet teleur te stellen.

Pardon, het is een rode sarasa geworden, de shubunkins in de winkel waren allemaal gevlekt en het nieuwe visje is ook een beetje kleiner dan degene die we hadden.

Maar daar zal hij hopelijk niks van merken als wij vrolijk en met overtuiging roepen : “Kijk Dario ! Daar zwemt Dasja!”

Zelfs al wil het weer niet altijd mee, de tuin ziet er nu toch op zijn mooist uit.
Het "artistiek gat" in de haag om gemakkelijk met buurvrouw Natoken te babbelen, zoals Bojako suggereert, zal er wel niet komen. Er ligt namelijk nog een buurman tussen ons in, die waarschijnlijk niet akkoord zou gaan met twee "artistieke gaten". 


Go to ImageShack® to Create your own Slideshow

Het zonneke schijnt en mijn knoken voelen vandaag wat beter dan gisteren : reden genoeg om goedgezind aan de dag te beginnen!

Na het ontbijt bel ik mijn kapper, of hij vandaag een plaatske voor me heeft. Gelukkig kan ik om half elf bij hem terecht, want ineens is er niks meer met mijn coiffure te beginnen : tijd voor een goeie coupe!

Om half tien spring ik mijn fiets op : overschot van tijd om eerst nog een dikke brief naar onze zoon in Oostenrijk bij de post binnen te doen en even geld af te halen bij de bank, denk ik.

Herman roept me nog toe : “Haal bij de bank dan ineens die envelop gereedliggende documenten af ook!” Zelfs dat moet nog lukken…

Ja, Taraaara!

In het postkantoor staat een lange rij, maar ik blijf toch maar aanschuiven, omdat ik Dries zijn paperassen zo vlug mogelijk wil laten toekomen.

Natuurlijk sta ik vlak achter een bejaarde man, die zijn hele familiegeschiedenis uit de doeken wil doen tegen de zeer geduldige postbediende!

Aan het andere loket schuift ondertussen de ene klant na de andere voorbij. Ik heb al enkele keren ostentatief op mijn horloge gekeken (ja, zo’n franke tik ben ik wel) en durf tenslotte zelfs met mijn enveloppe zwaaien.

De postbediende knipoogt en gebaart “kom geef die maar gauw”.

Ik schuif naast de babbelaar, zeg “Sorry, meneer, maar ik heb over 5 minuten een afspraak”. Hij muist er stilletjes vanonder, terwijl de bediende mij een dankbare blik toewerpt.

Ik heb nu nog 4 minuten om naar de bank te fietsen, geld af te halen, rekeninguittreksels af te drukken en die bewuste envelop gaan opvragen…

Het is of de duivel ermee gemoeid is : voor mij staat aan het enige open loket een vrouw die na het afhalen van haar buitenlandse geld een heel verhaal over

“onze Frederik” begint…

Ik sta te trappelen van ongeduld, ik haat te laat komen!

Eindelijk geraak ik aan de gereedliggende documenten en cross een kilometer verder naar de kapper….waar ik nog rustig vijf minuten mag uitzweten en -puffen vooraleer het mijn beurt is!

Eens te meer neem ik me voor om mij nooit meer druk te maken over te laat komen op een afspraak:

1)   Je opwinden verandert helemaal niets aan het feit dat je te laat komt

2)   je ziet eruit als een beest wanneer je tenslotte arriveert

3)   de meeste mensen bezien je als een ongeduldig, vervelend of agressief mens

4)   om die reden voel je jezelf dan ook nog eens slecht

Gelukkig word ik altijd vrolijk van een bezoek aan mijn kapper, niet alleen omdat hij geweldig snel en goed werkt, maar ook omdat hij een optimistische, zeer stereotiepe homo is, waarmee de luchtigste nieuwtjes kunnen worden uitgewisseld. Hoe getalenteerd ook in zijn vak, toen de hersenen werden uitgedeeld, stond hij beslist niet op de eerste rij en ik moet me vaak inhouden bij een of andere dolle uitspraak van hem. Als ik dan zijn salon verlaat, barst ik zowat van ingehouden plezier en er is dan heel weinig nodig om mij aan het lachen te brengen.

Zoals die vrouw die ik even later bij de supermarkt zie…ze viel me al op toen we samen een winkelkarretje gingen halen : zowat mijn leeftijd, bolrond, met een zeer open, slim gezicht : een vrouwelijke clown, denk ik. Wanneer ik binnen wil gaan, begint haar gsm te rinkelen. Ze stopt, staat als een blok graniet en haalt onverstoord het toestel uit haar flodderbroek, terwijl ze met een lijzig kempisch accent zegt “Dàà hààdde ze nij noëwet meugen euttvinne sè”, kijkt op het schermpje en terug naar mij “’S mènne vent” met een air van “ik had het kunnen denken”. Allemaal met een uitgestreken gezicht, maar oerkomisch en ze besefte het!

Ik heb staan gieren.

Er liggen veel goedgevulde weken achter ons.

Zo gevuld, dat er geen tijd en zin meer overbleef om te bloggen.

Om de achterstal wat in te halen volgt hier een kleine opsomming van de belangrijkste gebeurtenissen…

Mijn nachten zaten nog lange tijd vol Indonesië.

Deze reis was een unieke belevenis. Ik ben heel blij dat we dit ondernomen hebben en die andere wereld leerden kennen.

Zoals uit mijn reisverslag (4 maart) al kon vermoed worden, is PJ terug naar België gekomen. Met zijn gezondheid gaat het gelukkig een pak beter.

Omdat weldra het doek definitief over Doel zal vallen, hebben Lief en hij nu een huis in de Antwerpse rand gehuurd. Er moet nog een en ander opgefrist worden, maar binnen afzienbare tijd zullen ze een heel stuk dichter bij ons wonen, wat een prettige gedachte is.

Eentje kwam dus terug uit het buitenland, maar Dries, ons ander emigrantje liet daarentegen kort na onze thuiskomst weten dat hij zijn baan bij het taxibedrijf heeft opgezegd en zich definitief in Oostenrijk wil nestelen!

Tenminste als hij er zomerwerk kan vinden, nadat het snowboardseizoen is afgelopen. Wij zijn in hoopvolle verwachting : vandaag of morgen zullen we weten hoe het met zijn laatste sollicitatie is afgelopen, want ook in Oostenrijk liggen de jobs precies niet voor het rapen.

Op tweede paasdag ging een jarenlang gekoesterde droom in vervulling : onze kleinkindjes raapten paaseieren in onze tuin!

Voor het zover was, hebben wij in diezelfde tuin ontzettend hard geploeterd om hem toonbaar en vooral : veilig te maken. Met de vijver die er sedert vorig jaar ligt, was het nodig om hekken te plaatsen, zodat de kindjes veilig konden rondlopen en de gemoedsrust van ouders en grootouders verzekerd was.

Ook de gracht voor het huis werd “geschoeid” en we reden ettelijke malen met aanhangwagen naar het kringlooppark en naar de aannemer voor ladingen teelaarde, die dan weer moest weggewerkt worden. Hard werk, maar het ziet er voor ons nu toch allemaal picobello uit.

Na 15 jaar stond onze Hollandse vriend opnieuw op de planken en natuurlijk wilden wij dat niet missen, dus togen wij naar het noorden en zagen een heerlijke voorstelling van “De Revisor” van Gogol, met onze ijzersterke Adam in de rol van de rechter. Het was alsof hij nooit was gestopt met toneelspelen.

De kwaliteit van dit amateurgezelschap was van de bovenste plank!

Het toeval wilde dat net in deze periode de bollenvelden op hun mooiste waren, dus werd het ook nog eens een feest voor ogen en neus, toen we met onze vrienden een fietstocht door al die pracht gingen maken.
                         

Hermans oude buurjongens en hun partners kwamen vorige week naar ons, voor de halfjaarlijkse bijeenkomst en ’s anderendaags pikten we Jade op voor een rit per motorhome naar Lichtaart, waar we in ons huisje op wielen kookten, spelletjes deden en de nacht doorbrachten. Het hoogtepunt van haar verjaarscadeau was het bezoek aan Bobbejaanland, de volgende dag.

Het was stralend weer en niet te druk, onze grote kleindochter heeft beslist genoten en wij mét haar.

Bij onze thuiskomst vond ik op het antwoordapparaat het bericht dat mijn Amerikaanse vriendin (pennevriendin sedert we 14 waren) over 2 weken naar hier komt. Eerst was nog niet duidelijk of ze alleen, met haar man, of met de drie kinderen zou komen, maar na enkele mislukte telefoonpogingen van mijn kant, kreeg ik haar eindelijk zelf te pakken en kwam er meer duidelijkheid : ze komt samen met haar jongste dochter van 20 en blijft slechts drie dagen hier…

Precies goed gemikt tussen de logeerpartijen in, van onze twee kleine hartediefjes Maura en Dario en de steeds wisselende buitenlandse volksdanslogees die we ieder jaar herbergen.

We vervelen ons niet!

Tussendoor zijn er de gewone familiale en huishoudelijke beslommeringen… Bezoekjes aan mijn ouders, afspraken, vergaderingen, voorstellingen allerhande…

En wat had ik graag meer tijd gehad om bij PJ en Lief te helpen bij het opknappen van hun huis, dat is tot hiertoe nog maar één dag gelukt; wegens teveel andere bezigheden, maar ook door de artrose in mijn heup en knie die steeds meer de kop terug opsteekt en bijwijlen erg pijnlijk en hinderlijk is.

Nog even afwachten of het niet spontaan betert, anders moet ik misschien toch weer zo’n inspuiting halen.

Maar kijk : ik ben al terug beginnen bloggen, nu even doorbijten voor ik de draad weer verlies…

Zondag 8 maart en maandag 9 maart

Voor ons vertrek wandelen we naar Jalan Padma, om het bruin lederen rugzakje te kopen, dat we vrijdag gezien hadden. We moeten wat zoeken vooraleer we het kleine atelier Bali Bella terugvinden.

Vandaag zit er een jongen aan het tafeltje. Ik probeer uit te leggen dat we vorige keer een prijs hadden bedongen via zijn baas en de verkoopster.  Na tevergeefs zijn baas bellen, kijkt hij in een register en zegt : “340.000 Rph yesterday, Okay!” …en ik kan mijn mooie rugzakje (er past perfect een a4-toneelbrochure in!) meenemen.

Terug in ons hotel is het inpakken geblazen en reiskleding aantrekken.

We betalen onze hotelrekening en installeren ons nog een poos op de vrij koele receptie-veranda.

Om kwart over één, een half uur te vroeg, is onze taxi er al. Madam Hotel rijdt zelf ook mee. Ze neemt afscheid van ons alsof we familie waren. Van Sari, het jonge meisje aan de receptie moet ik Lief veel groeten overmaken.

In de luchthaven hebben we tijd zat, we gaan nog iets eten en met onze laatste roepias kopen we nog een pakje koffie (Bali Gold…mmm!)

“Leddiiies en gennelmèn, make shoe yo sea-bell ies faashion!” klinkt het door de luidsprekers en stipt om 16u15 gaan we de lucht in.

We hebben 3 stoelen voor ons 2 : fijn! Kunnen we seffens wat liggen.

Om 18 uur klappen de TV-schermpjes open. Ik zet even de koptelefoon op. Auto’s rammen elkaar een ravijn in en de “overwinnaar” rijdt een soort tunnel binnen, waarna die achter hem sluit…James Bond, denk ik, hoewel deze “held” eruit ziet als Poetin; en jawel : “Quantum of Solace” wordt over het scherm gerold. Dit moet de nieuwste 007 zijn, met acteur nummer elvendertig als de huidige James Bond. Al de rest ziet er dezelfde zever uit als altijd. Zelfs Herman zet zijn headphone niet op, terwijl hij lang geleden een echte fan was. ’t Kan natuurlijk ook zijn, dat hij meer interesse heeft voor het mooie chinese stewardessje dat het eten begint te serveren.

                                  
Half zeven en de zon begint onder te gaan… Onder ons zien we een groep eilanden : de Filippijnen?
Er brandt geen enkel lichtje, zoveel onbewoonde eilanden nog…ze zijn nochtans niet echt klein.

Om 21u30 komen we aan in Taipei : grote stad! Veel lichtjes, héél propere, rustige luchthavengebouwen, wat een groot contrast vormt met Indonesië.

We moeten hier meer dan twee uur opvullen en beginnen door de zeer kalme gangen te wandelen. Er zijn verscheidene tentoonstellingsruimten met grote foto’s en voorwerpen van Taiwan, heel mooi voorgesteld. Ik denk dat dit een zeer mooi eiland is. Het is hier al merkbaar koeler dan op Bali.

Je kan hier gratis internetten en ik maak er een halfuurtje gebruik van.

Dat was wel wat zoeken : de startpagina was de chinese Yahoo. Dit was het enige woord dat ik herkende…moest dus hier en daar klikken op al die vreemde tekens, tot ik in de “mail” geraakte, eens dat gelukt, kon ik mijn post nazien en even facebooken.

Om vijf voor middernacht stijgen we op voor onze tweede vlucht van 14 uur. Helaas zitten we met 3 op een rij, dus is er geen kans om even te liggen. Voor ons ligt een vrouw over 3 zetels…Weeeeii! ’t Is niet eerlijk…

De eerste uren verlopen nogal hobbelig en ik voel me mottig.

Na een viertal uren vliegen komt er wat inwendige paniek opzetten : ik hou dat hier niet uit!...Ik speur rond, maar over alle ongebruikte stoelen ligt allang iemand uitgestrekt. Naast ons zit een hoffelijke jonge chinees, maar die wil je natuurlijk niet voortdurend laten opstaan om jou even de benen te laten strekken.

Alle mogelijke houdingen worden uitgeprobeerd. Het gewatteerd dekentje bedekt mijn schaamteloze posities. Ik lig onderuit in de zetel, mijn benen languit omhoog tegen de rugleuning van de vorige rij, dan weer een beetje op mijn zij, knieën opgetrokken en voeten op mijn klaptafel. Even doet dat deugd, maar auw! Mijn poep en rug!

Ik bekijk de aangrijpende film “Changeling” met Angelina Jolie en volg verder de voortgang van onze vlucht.
Het eten smaakt me niet, mijn maag ligt overhoop en ik raak nauwelijks wat aan.

We moeten drie kwartier wachten op onze bagage, dat wordt spannend!!! Dan de shuttle nemen om van terminal1 naar 2 te geraken…

We rennen-rennen-rennen…het TGV perron is leeg!!!! We kijken bedremmeld rond en zien hem al een eind verder staan, weer hollen met de valiezen -gelukkig hebben we er elk maar één- en kunnen nog net op tijd in het voorste rijtuig springen.

Het scheelde geen 5 seconden!
Terwijl de trein al rijdt, sleuren wij onze valiezen door het smalle gangpad van wagon 1 naar wagon 8, waar we eindelijk kunnen neerploffen in een zo goed als leeg treinstel.

De lucht is blauw en het uitzicht op het rustige Franse landschap doet ons goed. Tot onze verrassing zien we nog kleine plekjes sneeuw in de berm liggen.
                        

        

Vanop de trein bellen we Leo, die met onze auto naar Brussel zou komen om ons op te pikken.

De arme man doet er dankzij de files ruim anderhalf uur langer over om vanuit Oud-Turnhout tot in Brussel bij het station te geraken, dan wij vanuit Parijs.
De GSM gebruikt hij alleen om te antwoorden, en we willen hem niet afjagen terwijl hij in het verkeer zit, dus staan wij de hele tijd beleefd te verkleumen op het stationsplein.

Het is een welkom gezicht, als hij er eindelijk aankomt, met onze als nieuw herstelde auto!

Nadat we Leo bij hem thuis hebben afgezet kunnen we eindelijk naar ons eigen huisje.
Als ik daar de gordijnen van de living openschuif krijgen we een schitterend welkom : in onze tuin staan een paar honderd krokussen in bloei!

Zó blij dat we terug thuis zijn !!!!

Vrijdag 6 maart

Een zeldzaam stralende zonnedag vandaag !

Na het ontbijt stappen we langs de zee naar de Discovery Mall, daar naartoe loopt een mooi aangelegd wandelpad van ongeveer een kilometer lengte, maar het grootste deel ervan is omzoomd met vuil en smeulend afval. Het zou hier nochtans zo mooi kunnen zijn.

De meisjes van Optik Seis herkennen ons direct. Hermans bril wordt nog wat aangepast tot hij helemaal goed staat en het verdwenen schroefje van mijn eigen leesbril wordt gratis vervangen.

We betalen en gaan blij naar buiten om een smoothie te gaan drinken bij Bali Colada,


voor een begrafenisstoet wordt de drukke hoofdstraat een hele poos afgesloten

wandelen nog eens de hele mall door, vinden nog wat cadeautjes en laten ons voor een keertje door McDonalds verleiden.

 de frangipanibloemen in mijn haar, staan bij honderden op de bomen rond het hotelzwembad

In de namiddag ga ik nog even op internet om onze terugvlucht te controleren. Alles ziet er ongewijzigd uit, ondertussen valt er buiten weer een stortbui uit. Nadien gaan we toch nog een uurtje zwemmen, wandelen naar het strand, onderweg alle menu’s bestuderend van de eethuisjes en dat zijn er véél !

Uiteindelijk kiezen we voor een “Italiaans” restaurant, waar ze een uitstekende Indonesische J rijsttafel aanbieden.bij La porchetta  is de rijsttafel bijzonder lekker, maar zo overvloedig dat we het met ons beiden nog niet opkrijgen...

Terug in ons hotel volgt er nog een zwembeurt. De kikkers in de omgeving zijn heel luidruchtig vandaag…er moeten er duizenden zitten; geen wonder ook in een land met zoveel water!

Zaterdag 7 maart

Het is onze laatste volle dag op Bali en we beloofden PJ dat we zeker een full body massage zouden nemen voor we naar België terugkeren.

Langsheen de hoofdstraat ligt de ene “spa” naast de andere, waar de meisjes buiten onafgebroken hun “massààs!” aanbevelen.

Op aanraden van PJ en Lief bestel ik de “medium”, wanneer Masseuse Tia vraagt : “You want strong massaas?” En dat is maar goed ook, want de medium voelt al meer dan stevig genoeg. Verbazend dat deze tengere meisjes zo sterk zijn. Het is een uur hard werken voor hen en relaxt genieten voor wie op de tafel ligt.

3€ kost het ons per persoon en we voelen ons licht en verkwikt, zij het ietwat plakkerig van de lotion, ondanks het wasje dat ze nadien nog doen.

Terug in ons hotel horen we dat we in onze suite mogen blijven voor de laatste nacht, want er blijkt een boeking opgezegd.

Voor onze laatste dagen hangen we de luie toerist uit, en stappen terug naar het strand, huren parasol en ligbedden en nauwelijks gezeten komen de venters alweer om vanalles aan te bieden : houten lepels, sarongs, armbanden, massages, mani- en pedicure, horloges, zonnebrillen…

Ik wil nog wel eens een manicure, want mijn vorige lak-met-bloemetjeslaag begint te slijten.

Ketoet doet het nog eens over en ik krijg zelfs een handmassage erbij.

Ik voel mij een luie profiteermadam om voor zo weinig geld zoveel werk te laten doen, ze is er toch makkelijk een halfuur mee zoet.

Maar het betekent hoedanook een inkomen voor deze mensen. We laten ons zelfs nog verleiden tot het kopen van 2 “Rolexen” en 1 “Gucci”-horloge…

Ik weet het, het zijn copies en ’t zou niet mogen, maar de venters hier moeten ervan leven, of ze hebben helemaal niks.

We lezen wat en amuseren ons met de golfsurfers bezig te zien.

Om 6 uur komt onze parasolman zeggen dat hij moet opruimen, terwijl wij de zon nog eens wilden zien ondergaan, maar tot hiertoe waren er steeds teveel wolken…’t zou vandaag ook weer zo zijn, dus blijven we niet wachten.

Terug naar ons hotel wordt het weer spitsroeden lopen : “Massààs! Taxi Mister? Where are you from? How are you doing Mama? T-seurt one dollah!....” We zijn erg goed geworden in glimlachen en neen-schudden, maar ik zal toch wel heel blij zijn als ik dat voortdurend aanklampen niet meer moet horen.

Voor onze laatste avond gaan we nog eens in het uitstekende O-c-en restaurant eten.

Op het terras zitten enkele klanten, maar binnen zijn wij de enigen en worden absoluut in de watten gelegd : de bediening is onberispelijk en we slaan een praatje met zowel Rai, die tevoren in jazzcafé Manneke Pis werkte, als met haar collega, die ons binnenleidde.

Als we vertrekken komen ze nog eens handschudden en hartelijk afscheid nemen, het scheelt niet veel of we kregen nog een kus ook!

We wandelen onze 3 km terug , douchen nog maar eens het zweet van ons lijf en het stof van onze voeten en duiken ons beddeke in.

Morgen is’t Bye bye Bali !

Donderdag 5 maart

Om 9 uur opgestaan, ontbijt van pancakes met chocoladesaus.

Dan douchen en valies maken.

We gaan nog wat op het terras lezen tot PJ, Nick en Rischa voor het middageten thuiskomen.

Ima heeft lekker pikante spagetthi bereid.

Alle afrekeningen worden gemaakt en we nemen om één uur afscheid van PJ en onze bekenden in Semarang.

De firmawagen met gehuurde chauffeur staat al voor ons klaar. beelden van onderweg : met de
eetkamer op stap
 12 man in de laadbak

Dit is een jonge maar zeer voorzichtige chauffeur, die ons in ruim twee uur naar Borobudur brengt, waar we een uur krijgen om de beroemde boeddhistische tempel te bezoeken : de grootste ter wereld.

Het is een heel eind lopen van de parking tot de tempel en de toegangsprijs is hoog voor de korte tijd dat we hier kunnen blijven, maar we zijn hier nu eenmaal…

De gehuurde paraplu moest ondanks de bewolking toch geen enkele keer open.

Op weg naar de tempel worden we weer aangeklampt door verkopers. We stappen flink door en kunnen ze vrij snel afschudden.

Dit is eens te meer een tempel met véél en zeer hoge treden.
Aan personen met een handicap dacht men in de 11de eeuw duidelijk nog niet, maar de klim loont de moeite : het uitzicht is schitterend, zelfs al is het niet zonnig en het monument zelf is bijzonder genoeg.

 
 
 
                                  


 


Er zal straks waarschijnlijk een plechtigheid doorgaan, want rondom het grote bouwsel worden door de monniken op de laagste muren misschien wel 1000-den bekertjes met water en/of rijst gezet. Er wordt iets door de luidsprekers geroepen, maar enkel in ’t Indonesisch.

Thuis moet ik beslist de betekenis van die ontelbare reliefs eens opzoeken, een uur is te weinig om alles gedetailleerd te zien, of een gids te nemen.

Op de lange terugweg naar de parking plakken de verkopers als lastige vliegen rond ons. Ze geven niet op tot we aan de auto zijn, het is echt niet te doen, ik ben er ambetant van.

We proberen onze chauffeur duidelijk te maken dat we nog via een ATM (geldautomaat) moeten : de entreeprijs was hoger dan verwacht en wij moeten hem zijn dagvergoeding seffens nog betalen, evenals luchthaventaks…

OK, hij heeft het gesnapt!

Om zes uur - ruim op tijd om in te checken- komen we bij de luchthaven van Jogjakarta.

Ons vliegtuig vertrekt pas om acht uur; we checken in en gaan naar de loungebar voor een buffet (3,5 €…ik sta nog steeds versteld van de goedkope prijzen voor het eten).

Eten en drinken à volonté, de keuze is niet uitgebreid, maar goed : we zullen zeker niet van honger omkomen.

Wanneer we om tien voor acht terug in de wachtzaal komen, merken we dat onze vlucht ruim een half uur vertraging heeft.

Er is nogal wat turbulentie op dit vluchtje; ik moest mijn schrijven zelfs even stoppen of ‘k was misselijk geworden.

Om elf uur landen we op Bali. Gek : zo’n kort stukje, en toch in een andere tijdszone !

We bestellen een luchthaventaxi die ons naar hotel Sorgawi zal brengen.

Mensenlief, die man is krankzinnig!

Zodra hij achter het stuur zit en wegrijdt, begint hij luidruchtig te geeuwen, kreunen, wild met beide handen door zijn haar te woelen, legt zijn hoofd tegen het dashboard....!!! Hij zegt dat hij zeer moe is en rijdt tegen een waanzinnige snelheid van zodra hij ergens een doorgang ziet.

Op de duur roepen wij allebei Slow down! Relax! Easy man!

Hij lacht even, maar houdt toch wat in en ineens zien wij dat we tot onze grote opluchting vlakbij Sorgawi zijn. Herman zegt : Die gek krijgt geen fooi. Ik, onnozele, vraag nog of we hem niet moeten laten wachten om te zien of er wel plaats in het hotel is, waarop mijn doorgaans zo zachtaardige man uitbarst : Geen haar op mijn hoofd dat eraan denkt om daar nog bij in te stappen : da’s levensgevaarlijk!

Gelukkig krijgen we na wat puzzelen nog een kamer, het is zelfs een suite voor de prijs van een standaard!

Nog een fris douchke (een echte deze keer J) en een kop thee en we zijn weer helemaal OK.

Woensdag 4 maart

Voor ontbijt krijgen we een chocoladedonut, die in individuele patisseriedoosjes op tafel staan. We gaan nog wat schrijven en lezen op het terras, want buiten de huishoudster en haar man, is er niemand in huis. En zij spreken enkel Indonesisch.

Rond 10 uur verschijnt Rischa; samen met haar rijden we naar kantoor.

Vandaag gaat ze met Nick naar een mogelijke nieuwe locatie voor de fabriek kijken.

We vinden PJ in zijn kantoor, over een schets gebogen voor een ligbed

en nemen een kijkje in het atelier, waar een scheepscontainer wordt volgestouwd met meubelen voor Europa.

Onder de vrachtwagen ligt de chauffeur in een hangmat te slapen, lekker in de schaduw!

PJ’s appartement ligt vlak naast de fabriek. Het is een mooie frisse ruimte, spaarzaam gemeubeld, maar aangenaam.
                 

We voelen toch wel dat hij het werk hem geen voldoening geeft en dat hij zich verveelt. Hele dagen zitten tekenen of broeden op een nieuw ontwerp is niets voor hem.

We zien zijn brommerwerkplaats, waar hij 3 oude Vespa’s aan het opknappen is en stappen daarna terug naar Kalipepe.

Ima vraagt of we willen eten en tegen de tijd dat Nick en PJ thuiskomen staat er soep, rijst en een Javaanse versie van Gentse waterzooi, die erg lekker is.

We geven Ima (na afspraak met Nick) een mooie fooi voor al haar hulp en daar is ze erg blij mee.

Samen met PJ wandelen we naar Ibu Christine (Liefs tante), voor een beleefdheidsbezoekje, geven onze laatste Belgische chocolaatjes, drinken een kop koffie, praten wat via haar dochter die vertaalt. En dan begint het te donderen en te regenen…

Ibu, die renpaarden kweekt, geeft haar paardenknecht opdracht om PJ per auto naar kantoor te brengen en ons naar huis, maar Nicks huis ligt vlak om de hoek, amper 300 m verder en wij willen wat bewegen, dat lukt ons hier al zo weinig.

Uiteindelijk komen we nog redelijk droog thuis.

We gaan terug zitten lezen op het voorste terras, veel kunnen nu toch niet meer doen. Morgen zullen we waarschijnlijk rond de middag vertrekken per auto, de tempel van Borobudur bezoeken en rond 20 u terugvliegen naar Bali.
                    

We proberen te lezen, maar inmiddels ratelt de regen zo hevig rondom huis en terras, dat het moeilijk concentreren wordt.

Het is ook vrij donker… Zó gek, dat regenseizoen…

Ik kan me heel goed voorstellen dat mensen depressief geraken als dat hier zo twee, drie weken onafgebroken giet.
                                   

20u30 : Zopas thuisgekomen van een etentje waarop we onze gastheren hebben uitgenodigd : in hetzelfde restaurant als onze eerste avond.

Voor we vertrokken vertelde PJ nog dat hij met Nick heeft gepraat, die voelt zelf wel dat PJ niet echt gelukkig is in zijn situatie en dat hij misschien in België-bij zijn lief, die hij verschrikkelijk mist- op een of andere manier voor hem kan verderwerken.

PJ sprak er ook al met Lief over en ondanks haar enthousiasme om naar Indonesïë te komen wonen, was ze vol begrip over de wijziging van plannen. PJ zelf lijkt hierdoor al heel wat opgeluchter. Hij wou ook Nick niet teleurstellen, die zoveel vertrouwen in hem stelt en hem die kansen heeft geboden, maar hijzelf moet zijn handen kunnen gebruiken. Nu kan hij hem wellicht op een andere manier van dienst zijn en loyaal blijven.

Het zal alvast PJ’s gezondheid ten goede komen.

Vervolg van  dinsdag 3 maart
Per auto rijden we verder de stad in om te eten bij Toko Oen, een oud Hollands restaurant uit 1937, waar je “Hollandse” gerechten en gebak kan eten of meenemen. De inrichting is ongewijzigd geblven en het heeft bepaald charme.

Ik koop koekjes voor Rischa’s medestudenten, die kan ze morgen meenemen.

                                
Vervolgens rijden we naar de “Duizend deuren”. Dat is een gigantisch complex uit de kolonisatietijd, gebouwd voor en door de Nederlands-Indische spoorwegmaatschappij.

Aan de buitenzijde is men alles in een fris verfje aan het zetten, maar binnen is het verval helaas groot.

Er is een prachtig glasraam met allegorische voorstellingen die de spoorwegen symboliseren, hoog boven de monumentale trap en het gebouw is reusachtig, met ontelbare hallen, galerijen…alles evenwel helemaal leeg en stoffig, maar misschien juist daarom zeer indrukwekkend.

De gebinten zijn alle in staal en als we helemaal op zolder komen, kijken we neer op een zoldering die een volledig ijzeren koepel vormt. Hier zitten massa’s vleermuizen in deze halfduistere ruimte.

De kelders bezoeken we niet : er is geen verlichting en ze staan onder water.

Je mag er wel in met een gids en laarzen, maar na een blik in het trapgat, blijven we toch maar boven, benauwd als het hier is, trekt met dit niet zo aan.

Tijdens de Japanse bezetting werden de kelders als gevangenis gebruikt. De zolders die door de Nederlanders ooit als munitiekamers werden gebruikt, werden folterkamers onder de Japanners. Onze gids vertelt dat de doden vanop de galerij in het voorbijstromend riviertje geworpen werden.

We steken de binnenkoer over, waar ik een grote kastanjeboom meen te herkennen, maar het blijkt een mango te zijn. Helaas is het seizoen net voorbij.

Ik geloof het direct, dat dit gebouw 1000 deuren heeft; je kan er gemakkelijk in verdwalen.

Voor het gebouw ligt een mooi onderhouden park met fontein en er staat nog een roestige locomotief ten toon.

We rijden nu naar de haven, waar het pas gegoten heeft, want eens te meer “varen” we door een overstroomde straat, het water hoog opspuitend langs onze autoflanken.




                                      



                               

Vrolijke mensen roepen en zwaaien naar ons, wij zijn hier als witten echt een bezienswaardigheid. In de 1000 deuren vroegen ze ons ook weer mee op een foto.

Vanop een groot houten schip zien we jongens in het water duiken.

Dan gaat het verder naar Chinatown. We bezoeken er de grootste boeddhistische tempel. Die is erg mooi en anders dan wat ik ooit heb gezien. Niet zo moeilijk : dit is de eerste keer dat ik in een boeddhistisch heiligdom kom. Ik vraag me nog steeds af
wat die swastika’s achter de boedda’s daar voorstellen…

Vlakbij de tempel ligt op het water een replica van het schip van Kpt.Cheng Ho, de eerste chinees die hier aanlegde en zijn bedienden hier hun eigen nederzetting binnen Semarang liet stichten.

Water en groen zijn hier in Indonesië overal dichtbij en dat maakt het mooi, ondanks het vuil, de armoede en het verval.

We horen dat Nick bericht kreeg dat de huur van het fabrieksgebouw wordt opgezegd. Tegen juli moet hij een andere locatie vinden! Geen gemakkelijke opdracht. Hij zou volgens Rischa de ganse dag met PJ op zoek zijn naar een nieuwe vestigingsplaats.

Ze wil niet te vlug naar huis en laat de chauffeur nog langs een grote cosmeticazaak rijden, waar ze na 20 minuten buitenkomt, beladen met pakjes. We rijden naar Dokmai, een Thaise bar. We stikken ondertussen zowat van de dorst en zijn blij dat we eindelijk iets te drinken hebben.

Overal waar we parkeren staat een wachter, die vaak op levensgevaar het ander verkeer fluitend en heftig gesticulerend tegenhoudt om jou door te laten. De chauffeur heeft daarvoor constant 2000 Rph in de aanslag.

Het is al een poos donker als we thuiskomen.

Van PJ hebben we niks meer gehoord en hem opbellen kunnen we niet met onze Belgische GSM’s, maar hij zal hier seffens wel per brommer arriveren, vermoed ik.

Ik vraag warm water aan de huishoudster, want ik wil mijn haar wassen.

Niet veel later heeft ze zo’n 15 liter gekookt, dat wordt in het rode plastic vat gestort en we kunnen aan een warme douche beginnen :

Een halve schep koud, in warm vat dopen en dan over je bol gieten…

Ja, het vraagt wat handigheid.

Als Herman aan de beurt is, mag ik een foto maken van dit experiment.

 overal aanwezig : cekcaks

We moeten de kosten van het eten en de chauffeur nog aan Rischa betalen, maar ze is sedert onze thuiskomst niet meer te zien.

We maken een kleine wandeling om te zien of we nog wat fruit als avondeten kunnen vinden, maar er zijn enkel nog wat stalletjes met frisdrank en vettige bakseltjes te krijgen; desnoods doen we het wel zonder eten vanavond.

De grote baan is moordend om over te steken, dus blijven we aan deze kant en zijn we in een half uurtje reeds terug.

Rischa zit aan tafel noedels te eten en vraagt of we nog iets willen. Boven heeft ze vers fruit in de koelkast en ze komt dadelijk met Lengbeng (kleine zoete lycheesoort), granny Smith, kiwi’s en guave aandragen.

De guave is weer een primeur voor ons en we genieten van zijn lichte aardbeismaak.

 
Nota : achteraf bij wikipedia gevonden : de swastika zou het heiligste symbool in het hindoeisme zijn en wordt eveneens door de boeddhisten gebruikt.

Dinsdag 3 maart

De dag begon met een koude douche. Letterlijk.

Dat is bij de eerste scheppen even snakken naar adem, maar vanaf de volgende valt dat best mee.

Yanti, de masseuse die hier driemaal per week langskomt, vraagt of ze ons een goede massage moet geven. We bedanken, want seffens vertrekken we naar de kampong(dorp), waar Rischa “fieldwork”doet : lesgeven aan analfabete oude mensen, wegen helpen aanleggen, op de plantages werken…

Zelf gaat ze met de brommer, omdat ze die in het dorp wil hebben, wij krijgen een bedrijfswagen en chauffeur mee.

Na een uurtje rijden, komen we via piepkleine bonkige wegeltjes in het dorpje aan.

Ja! Dit is het echte! Wij rijden tot op het dorpsplein, voor het kantoor van het dorpshoofd en gaan een ander gebouw binnen, waar Rischa en haar schoolmakkers logeren gedurende de maand dat ze hier fieldwork doen.

                        
Hier slapen 28 jongens en meisjes op de grond, meisjes en jongens in een afzonderlijk lokaaltje. De meesten zijn moslim, want we zien nogal wat hoofddoekjes. Maar mensenlief, wat zijn ze hartelijk!

Allemaal komen ze uitgelaten handen schudden, we moeten direct een groepsfoto maken, onze naam op de gastenlijst zetten…

Dan neemt Rischa ons mee naar de dorpsleider.

Eerst moeten we voorbij het bureau van zijn assistent. Deze man heeft puntig geslepen tanden : een gebruik dat hier en daar nog wordt toegepast. Hij doet zeer gewichtig, vraagt o.a. in luttel Engels waarom we hier zijn enz… Wij doen heel erg ons best om hem te verstaan en zijn vragen goed te beantwoorden.

Vervolgens brengt hij ons bij zijn baas.

Die zit –in uniform, zoals zijn medewerkers- achter zijn lege bureau, spreekt enkel Indonesisch en vertelt of vraagt vanalles aan Rischa

In zijn bureau staat enkel een schrijftafel met onderlegger, één klein kastje waarop een hoop trofeeën en achter hem hangen de portretten van de president en vice-president.
                   

Dan gaat hij met ons en de 2 assistenten naar buiten, waar een foto moet gemaakt worden.

Heel Rischa’s ploeg medestudenten komen er ook bij voor nog een groepsfoto in uniformvest ditmaal.

De jongeren die een fototoestel bezitten, willen ook allemaal een eigen foto en tenslotte willen ze ieder nog eens afzonderlijk met ons gefotografeerd worden!

Als de fotoshoot is afgelopen, bieden ze ons kokoswater aan. Samen wandelen we naar de plantage achter hun logement. Eén van de jongens klimt als een aap vliegensvlug die bijna gladde stam op, tot helemaal in de kruin, wat toch zo’n tiental meter hoog is en gooit enkele kokosnoten naar beneden.

Een dorpsassistent hakt wat van de bolster af en maakt een klein gaatje om ons te laten drinken. Er zit ruim een liter sap in zo’n verse noot. Het vruchtvlees is zacht en lijkt niet op wat wij gewoon zijn van kokosnoot. De smaak van de verse noot is vrij neutraal, net als het sap, en het vlees is doorschijnend wit, zoals een schelletje gerookte heilbot eruit ziet. In Europa krijgen wij alleen de oudere, ingedroogde noten.

De acrobatische jongen kruipt in een tweede boom, waarin nog meer kokosnoten hangen en trapt met zijn voet de noten los.

Samen met een deel van de klas en de officials wandelen we de plantage en het hele dorpje door.


indonesisch ijsboerke...
                                     

Het is bloed- en bloedheet! Ik probeer hier en daar in de schaduw te lopen, maar mijn armen zijn onbeschermd en ik voel het geweld van de stekende zon.

Het zweet loopt in beekjes van mijn hoofd.

Als we terug op het dorpsplein komen, staat er een grote schaal voor het logement, waarin een mengsel van kokossap, kokosvleesschillen, ijsblokjes en thee. Wij krijgen elk een glas aangeboden, maar hier durf ik niet van te drinken, hoe verfrissend het er ook uitziet. Er zitten ook al direct vliegen bij die schaal en als het ijs met putwater gemaakt is, zit ik straks vast met diarree. Ik verga weliswaar van de dorst en het spul ziet er heerlijk koel uit, maar ik verontschuldig me, zeg iets van mijn Crohn-probleem.

Rischa brengt een kartonnetje soja-chocomelk en iemand anders komt alweer met een vers opengekapte kokosnoot aandragen waarin een rietje steekt.

Er wordt tempeh goreng en rijstkroepoek op tafel gezet.

Enkelen komen bij ons zitten, anderen steken af en toe nieuwsgierig hun neus om de hoek. Zij willen vanalles weten over ons en ons land.

Omdat sommigen een zeer beperkte engelse woordenschat hebben, vraag ik papier en pen om tekeningetjes te maken : groenten en inlands fruit van bij ons, dieren als eekhoorn, konijn, ree, ons huis, een kale loofboom in de winter en een volle in de zomer…

Dit was zó leuk!

Wanneer we vertrekken komen ze allemaal nog eens de hand schudden. We beloofden de foto’s via Rischa door te sturen.

Alle studenten, dorpshoofd-“goodbye my love” zegt die tot mijn verrassing ineens breedlachend- en de assistenten staan ons uit te zwaaien als we het dorp verlaten.

Dan rijden we naar de Oudtstad,  gaan er de originele Nederlandse huizen en de Nederlandse protestante kerk uit 1763.



                                 


Heel veel sporen uit de kolonisatietijd zijn er niet meer over : slechts enkele huizen en oude pakhuizen in verkommerde toestand. De hele buurt is er slecht aan toe en we zien velen op straat slapen, gewoon op de grond. ’t Is bittere armoede…we lopen langs houten hutjes van 1x3m, waarin mensen wonen, maar bij de grote gemetselde rechthoekige stadvijver liggen ook veel daklozen. Uit schroom durf ik hier niet fotograferen, maar een becakrijder, die zoals de meeste van zijn collega’s in zijn eigen karretje slaapt, moet ik toch op de gevoelige plaat vastleggen.

Maandag 2 maart

Vandaag staat het bezoek aan de fabriek op het programma. Het is helder weer en zeer heet, niet ideaal om daar in de fabriek rond te lopen, want het is er bloedheet. Het zweet breekt met aan alle kanten uit en dan moet ik er nog niet eens werken.

Het eerste wat ik zie is een schattig Z-vormig zeteltje, dat uit resthout gemaakt is. Ik vind het zeer origineel en mooi, de verschillende kleurschakeringen van het teak komen er goed tot uiting.
 Z-zetel, een ontwerp van PJ !

 Ook deze terraszetel is PJ's design
 de houtschuurders zijn allen vrouwen

Tot onze verrassing blijkt dit een ontwerp van PJ te zijn!

In de namiddag moet er door Nick een groot bedrag van de bank worden gehaald. We wachten op het strand, in het Palm beach hotel tot er bericht komt dat alles in orde is.

Deze keer gaan we dan toch zwemmen. In het méér dan badwarme water geraken we aan de praat met Helga, echtgenote van de Duitse ingenieur-manager van de te bouwen elektriciteitscentrale. Zij is afkomstig van München en heeft omwille van de job van haar man al overal ter wereld gewoond.

Ook de jarige Bernard-Bunny-Brunel, een jazzmuzikant uit Los Angeles is een vlotte babbelaar. Hij is hier om muziekinstrumenten te laten bouwen, maar ook omdat zijn astrologe, Signe Quinn, hem heeft gezegd hierheen te komen op zijn 59^ste verjaardag.

Toen ik Bunny Brunel bij terugkomst in België googelde, stelde ik vast dat hij een echte beroemdheid in de jazzwereld is. Heb ik toch een halve dag – zijn verjaardag nog wel! – met een ster zitten babbelen zeker!

Wanneer het stilaan naar zonsondergang gaat, vraag ik Louis(die dat al eerder had aangeboden) of we naar zijn huis in opbouw kunnen gaan zien, dat hier wat verder langs het strand moet liggen.

Louis moet op bericht van de bank wachten, maar zijn vrouw Sari gaat mee en we doen’t met de auto.

Het is een mooi, groot, overwegend houten huis op een reusachtig terrein. We gaan de voorlopige trappen naar de verdieping op, waar enkel wat losse planken over de balken liggen. Ik was nieuwsgierig om dit huis te zien, maar nu ook wel heel bang, om hierboven over dat grove rooster te lopen!

Het uitzicht zal evenwel grandioos zijn vanuit deze living, met 180° zicht op zee!

We zien de roze-paars verkleurende hemel bij zonsondergang…en NU wil ik héél gauw weg, want in het pikkedonker geraak je hier niet heelhuids af!

Weer werd er hier veel geconsumeerd. Niet door ons : ik wacht tot we terug in Semarang zijn om te eten, helaas wist ik niet dat we hier zó lang zouden blijven hangen.

Wanneer de muggen beginnen te steken, besluit Nick aan terugkeren te denken. Om het eufemistisch uit te drukken : hij is enigszins boven zijn theewater en ik veronderstel dat de terugrit naar Semarang niet altijd op deze manier verloopt J. Thuisgekomen trekt hij naar boven en we zien hem vandaag niet meer terug.

Om half elf zijn we terug en Herman en ik rijden met PJ naar Pizzahut.

Iets over de Indonesische poezen : die hebben hier allemaal een misvormde staart : een kreuk erin, een stompje met een krul…ik zag er veel en geen enkele was normaal, ook niet op Bali. Het zijn ook stuk voor stuk zeer magere scharminkeltjes, nog dunner dan ons Witteke op ’t laatst en ze hebben een zeer klein kopje. Europese katten zien er beslist aantrekkelijker uit.  

Zondag 1 maart

We hebben uitstekend geslapen, zelfs de mullah hebben we om 4 uur ’s ochtends niet horen zingen, wat nochtans onvermijdelijk is, volgens Nick en PJ.

Eindelijk beginnen we wat te wennen aan de sanitaire gewoontes : water scheppen uit de tegelbak naast het toilet om je achterste schoon te maken, idem voor het douchen : Scheppen met de grote plastic schep en over je lichaam gieten.

Voor we gisteren naar het restaurant vertrokken, nam ik zo een “douche”. Dat was toch even naar adem snakken, want het putwater (komt van 22 meter diep) was frisjes !

Helemaal fris gewassen open ik onze kamerdeur voor de huishoudster, die lacht en vanalles in het Indonesisch vertelt, terwijl ze met een enorme emmer naar de aanpalende badkamer gaat.

Ik hoor water pletsen en denk dat ze weer even gaat dweilen, want daar is het meisje voordurend mee bezig.

Als Herman de badkamer inloopt, roept hij me om eens te komen kijken… Hij tilt het deksel van een groot rood plastic vat op dat  zopas half gevuld werd met zeer warm water!

Enfin, zo’n frisse douche schijnt wel gezond te zijn, maar morgen wacht ik toch tot Ima eerst met haar heet water is langsgeweest en het wassen op een prettiger manier kan gebeuren.

Als ik ’s morgens mijn neus in de living steek, vraagt het alomtegenwoordige meisje “Koffie”?

Ik schud van neen en vraag een handdoek, (het Indonesisch woord voor handdoek is......handdoek!) want we hebben alleen ons strandlaken, omdat we dachten altijd op hotel te zullen verblijven.

Ima komt dadelijk met 2 grote frisse handdoeken aandragen en wanneer ik gewassen en gekleed terug in de living kom, staat er koffie en versgebakken, dikke, gele pancakes met chocoladesaus op tafel voor ons. Lekker!

We gaan buiten wat zitten lezen en schrijven, om 11 uur zouden we naar Jepara rijden, naar de fabriek waar de meubelen vervaardigd worden.

Het ruwe teakhout komt daar binnen, wordt gedroogd en tot meubels verwerkt. Hier in Semarang gebeurt de afwerking en de verscheping.

Er werken in totaal zo’n 200 mensen in Nicks fabrieken.

Vlak voor we vertrekken, vernemen we dat we in Jepara zullen blijven overnachten, dus grabbelen we gauw-gauw bikini, zwembroek en toiletzak mee en weg !

Het is ruim twee uur rijden over zeer slechte wegen.

 baden, tandenpoetsen, kleren wassen, alles in dezelfde rivier

 de geoogste rijst wordt gedroogd en gekeerd

 rijstvelden

Onderweg zien we mensen zich wassen in de rivier, kleren wassen, tanden poetsen : alles in datzelfde niet al te schone water. Hier en daar is er een “glijbaan” van afval langs de berm tot in de rivier. Ik probeer wat foto’s te maken, maar weet niet in hoever die vanuit een rijdende auto gelukt zullen zijn.

Wij zitten met 6 in de grote, luxueuze terreinwagen : Herman zit naast chauffeur Teguh, Nick, zijn vriendin Rischa en ik nemen op de achterbank plaats en PJ zit op een extra stoel achterin.

We rijden naar het Palm Beach Hotel, dat op het strand ligt. Nick en Rischa zullen hier logeren, wij zullen straks naar een hotel in Jepara-stad rijden.

Wij installeren ons aan een tafel in de schaduw en wachten op Louis, de leider van de plaatselijke fabriek, ondertussen genieten we van het zeebriesje, en eten alvast iets.

Omdat wij denken dat die Louis elk moment gaat komen, durven we niet te gaan zwemmen.

Pas uren later komt hij, samen met zijn vrouw Sari en 7-jarig dochtertje Putri. Iedereen bestelt maar en eet en drinkt de hele tijd. Ik durf eigenlijk niet, omdat ik niet weet wat de plannen zijn voor die dag. Uiteindelijk ga ik met Rischa een wandelingetje over het strand maken en we doen een babbel in het Engels.

’t Is een lief kind, een supertenger elfje van 22 jaar.

Het zou boeiend zijn om hier de inhoud van ons gesprek weer te geven,

Maar omdat dit mijn weblog is en niet het hare, noch dat van PJ, noch dat van Nick, moet ik het hierbij laten en ervoor kiezen om sommige gesprekken of gebeurtenissen voor mezelf te houden.

Als het donker is, rijden we met Teguh naar hotel Kalingga, dat goedkoop is. En dat is er aan te zien ook.

PJ's kamer valt nog mee, maar de onze is een gebarsten cementen bak met zeer povere meubilering, een schraal lichtje, een groot bed dat averechts is opgemaakt (onderlaken-deken!-bovenlaken). Het hoofdkussen is zo hard als een steen, in de spleten rond de airco zit papier gepropt, maar toch schieten de cekcak (hagedissen) over de muur.

Ik ben er niet bang voor, maar heb toch niet graag dat ze op het plafond boven mijn hoofd komen paraderen.

De badkamer is een lange smalle gang met een wiggel-wc en ’s nachts kan je door het vele licht dat in onze kamer naar binnenvalt nog nét niet lezen : niet erg bevorderlijk voor de nachtrust!

Zaterdag 28 februari

Ze wekken ons al om tien voor vijf!
Zó vroeg moest het nu ook weer niet…

De taxi staat al klaar als we beneden komen, dat maakt dat we
reeds om half zes in de luchthaven van Denpasar aankomen.
Er moet nog 30.000Rph luchthaventaks betaald worden, maar de controle is een lachertje : flesjes water in onze tassen kunnen er probleemloos door.
Voor de internationale vluchten zal het wel anders zijn.

We vliegen met Mandala air, maar eerst gaan we nog ontbijten in
een café op de luchthaven, vlakbij onze boardinggate.

Aan boord zal er niets van eten verstrekt worden en de autorit
van Yogyakarta naar Semarang duurt 3 uur.

Na een vlucht van een uur landen we in Yogyakarta.
Het is hier merkelijk koeler dan op Bali, maar nog steeds zeer warm.

PJ’s baas heeft zijn chauffeur Teguh gestuurd om ons af te halen.

Die voert ons langs bredere banen dan op Bali door een weids landschap naar Semarang.
Het ziet er hier helemaal anders uit, maar toch : nog steeds palmbomen, bananen- en andere tropische bamboe en andere reuzen.
We zien een grote nieuwe cacaoplantage en prachtige rijstterrassen.

Ik krijg de indruk dat het op Java minder rommelig is dan in Bali.

De hindoeheiligdommen van Bali zijn hier moskeeën, maar die vallen minder op dan alle zwart-en-rode bakstenen tempeltjes met geblokte doeken errond.

Als we Semarang naderen verschijnen toch wel weer de vele stoffige, kleine winkeltjes, manden met afval enz…

Wij rijden de heuvels in naar het huis van Nick, PJ’s baas, het is
een grote villa, waarin wij zeer genereus door hem worden uitgenodigd om te verblijven, een aanbod dat wij niet zomaar vanzelfsprekend vinden, maar waar wij uiteindelijk zeer graag op ingaan.



                

De huishoudster bereidt een schaal vol  driehoekige, gebakken tofoehapjes, waarbij chocoladesaus gegeven wordt.

Er wordt heel wat besproken.
PJ vertrekt naar zijn woonst bij de fabriek om wat te gaan slapen, wij blijven ondertussen bij Nick, krijgen tjap tjoy en praten over
de zaak, over leven en gebruiken op Java en natuurlijk ook over PJ.

In de loop van de namiddag rijden we hoger de bergen in, waar het arbeiderspersoneel een daguitstap heeft met hengelen en picknick en waar Nick zich even moet laten zien (en bijdragen aan eten en geld voor cadeautjes).

Ook passeren we even langs het huis van de tante van Lief, vriendin van Nick en een zeer invloedrijke vrouw in Semarang. Ze is zelf niet thuis, wel ontmoeten we haar kinderen.

Het verkeer is hier nog erger dan op Bali, zo wordt gezegd.

En ik vond het dààr al zo erg…
Nick rijdt zelf bijna nooit, hij heeft wel zijn chauffeur altijd ter beschikking.

Die chauffeur verdient –evenals Nicks andere personeel- dan ook zeer goed naar Indonesische normen.

De autobussen tussen Jogja en Semarang zijn moordend… Niet zelden gebeuren daar ook ongevallen mee. We zagen hoe krankzinnig die bussen zich gedragen onderweg van de luchthaven : op een bergweg toeterend alle andere verkeer opzij dwingend en met elkaar racend!

Het schijnt dat ze onderling strijden voor het snelheidsrecord op dat traject en daar heel veel voor in de waagschaal gooien.

Je zal er maar in betrokken worden!

Wanneer we later wat zitten te lezen op het terras, zie ik plots 2 mannen de straat inlopen, elk met een haan onder de arm.
Op het grasveldje voor het huis van de overbuur worden de twee dieren neergeplant, nadat ze-stevig in de handen van hun eigenaar- even aan elkaar werden "voorgesteld".
        
                                               

Ik ben ongewild getuige van een hanengevecht! Het is een wreed spel van wild fladderen en naar elkaars kam pikken. De nekveren staan als een wijde kraag open en de dieren zien er vervaarlijk uit. Hielsporen zoals "onze" hanen schijnen deze vogels echter niet te hebben, als die er al zijn, worden ze in ieder geval toch niet gebruikt zie ik, maar het pikken naar de vlezige korte kam ziet er al verschrikkelijk genoeg uit. De aanwezige mannen scheppen duidelijk plezier in de strijd. Af en toe worden de hanen door hun eigenaars even uit elkaar gehaald en gecontroleerd op verwondingen, waarna ze het gevecht hervatten. 
Even ben ik gefascineerd maar tegelijk walg ik van dit ongewoon spektakel en probeer me op mijn boek te concentreren.

Als zo'n half uur later het "spel" wordt beëindigd, merk ik dat één van de dieren met bloedende kop wordt meegenomen.
Vreemd genoeg kreeg ik toch de indruk dat die mannen op een of andere manier zorg droegen voor hun dieren...

 ’s Avonds rijden we naar een mooi restaurant in het zuiden van de stad.

Het is een strak, modern gebouw, waarin eigenlijk 4 verschillende restaurants zijn ondergebracht : 1 Japans, 1 Chinees, 1 Italiaans en een tearoom.

Het is een genoeglijke avond en rond half elf duiken we ons bed in.

Vanuit de bergen gezien bood Semarang ’s nachts een betoverend schouwspel van lichtjes. Het is dan ook een stad van 1.200.000 inwoners.

Vrijdag 27 februari

Vandaag is het weer inpakken voor verhuis naar een andere kamer.

Als ik onze paspoorten wil checken en het geld dat in mijn handtas in een afgesloten valies zit, schrik ik hevig : Onze passen en het geld zijn weg!

Ik krijg er de daver van, heel zeker wetend dat ik alles op die plaats had opgeborgen.

Herman zegt dat het niet mogelijk is, dan zou er iets aan die sloten van het valies te zien moeten zijn.

Ik ga de receptie verwittigen. Dit is nooit eerder in hun hotel gebeurd, zegt Roman, hij is zeer verbaasd dat dan ook alles onzichtbaar terug is afgesloten.

Ik beloof –met weinig hoop- toch nog eens alles te gaan doorzoeken.

De handtas wordt helemaal ondersteboven leeggekieperd : niks!
Hermans valies wordt helemaal terug uitgeladen :”Het zal toch niet in uw jasje zitten zeker?” vraag ik hem...
Jawel hoor!!! Jippiejeee : de 2 paspoorten met het geld ertussen zijn teruggevonden!

We hadden ze vanuit de logische plek van mijn handtas, naar een minder voor de handliggende “verstopt”, onderin Hermans valies.

Dat waren we allebei vergeten, terwijl we dat toch pas eergisteren heel bewust hadden gedaan. Ik herinnerde mij enkel die eerste bergplaats.
Ons verstand draait hier toch niet zoals gewoonlijk.
’t Komt waarschijnlijk door de warmte.

We krijgen nu een suite op de eerste verdieping, met een tweepersoonsbed en één enkel bed.
Even later komt PJ eraan.

Hoera! Zijn paspoort is eindelijk in orde. Hij zal de tickets voor morgen gaan halen en vertrekt met onze passen.

Bij zijn terugkeer stellen we voor dat hij zijn spullen naar hier brengt en bij ons blijft slapen, nu we toch een extra bed hebben.

Want morgenvroeg moeten we al om halfzes vertrekken.

We drinken thee op de kamer en eten de overblijvende muffins van gisteren. Eigenlijk waren de gebakjes niet zo lekker, met “slagroom” die meer aan stijfgeklopt eiwit deed denken dan aan room.

Omdat Herman de Australische jongens op een trappist wou tracteren, wandelen we de Jl.Legian af, op zoek naar de Belgische bar “Manneke Pis”.

We hebben ruim 3 km gelopen en willen bijna opgeven, als we het Jazzcafé tenslotte vinden.
Ze hebben er van Belgische bieren enkel Hoegaarden en Leffe, het enige dat trouwens nog voorradig is, is de donkere Leffe.

We slaan een praatje met de Brugse uitbaatster :

Ze zijn hier een een goed jaar bezig en met succes. Alleen is de invoer van bier en wijn erg moeilijk, soms komt er niets door van alcohol, vertelt ze.

Wij houden het op een lekker-frisse milkshake en komen straks misschien met de Australiers nog om de Leffe.

Na de hete wandeling doet ons zwembad eens zo goed, zeker op dit uur, nu het grotendeels in de schaduw ligt.

Er komt een berichtje van de optieker binnen : de lenzen zijn gekrast aangekomen en moeten opnieuw geslepen worden.
Ze zullen pas volgende week klaar zijn. Typisch, reageert PJ nogal laconiek.

Terwijl Herman met de Australiërs per taxi naar Manneke Pis rijdt om de Leffe te gaan proeven, betaal ik intussen onze hotelrekening, plus een extra nacht voor PJ en regel het vervoer naar de luchthaven.

Als ik vertel dat we half volgende week waarschijnlijk terugkomen, zegt de Bazin, dat ik haar dan moet bellen en dat ze ons gratis zal komen oppikken.

Vanavond gaan wij met ons 3 bij “Sheppy’s” (Australisch eethuisje) eten.

Morgenvroeg om 5 uur op!

Donderdag 26 februari

We slapen lang en gaan na het ontbijt bij het zwembad zitten lezen.

In de hotelbibliotheek vind ik “Koko” van Peter Straub, in het Engels.

Het is een dikke pil, maar ik begin er toch maar aan.

Een vriendelijke jonge Australiër haalt matrassen voor onze houten ligbedden. Hij is hier voor zaken : kleding die hier gemaakt wordt voor zijn winkel in Melbourne.

We babbelen wat over-en-weer, hij is hier samen met zijn compagnon. Het zijn lieve gasten, ze halen flesjes water voor ons ook nog.

Rond twee uur komt PJ met hotelbrochures van Nusa Dua, dat rustige grote resort, waar we zijn gaan snorkelen, maar het is allemaal zoveel duurder dan waar we nu zitten, dat we toch niet zullen veranderen. Een duif pikt de rijstkorrels uit een van de duizenden offerschaaltjes die elke morgen opnieuw voor de ingang van ieder gebouw, of bij de zee geplaatst  worden.

Wij wandelen naar het strand, terwijl PJ een massage laat doen.

Als we eraan komen staat er tamelijk veel wind.

PJ en Herman gaan zwemmen, ik lees nog wat, maar er komt een vrouw pedicure aanbieden. Die bloemetjes wilde ik ook wel graag op mijn tenen. Ze vraagt 20.000Rph en dan komt er een oudere vrouw bij, die zegt mijn handen in dezelfde kleur te zullen doen. Alles samen voor 50.000…

                                        

Ik hap toe, maar het duurt wel een poos voor het klaar is met die verschillende laagjes. Het ziet er schattig uit, maar terug in ons hotel merk ik dat er al wat beschadigd is, door me aan te kleden voor alles droog was.

We komen via een andere weg van het strand en vinden nog enkele hotelletjes in dezelfde prijsklasse als het onze, maar waarom zouden we nu nog veranderen? Misschien als we terug van Java komen?

We halen nog een lekker ijsje in de supermarkt, maar het vers fruit waarnaar we zoeken is hier nergens te koop. Daar heb je een markt voor nodig, denk ik.

Lief sms-te rond half drie dat ze in Parijs was en haar TGV nog zou halen.

Hopelijk lukt het dan voor ons ook, volgende week (er is slechts 1u15 tussen landing en vertrek TGV)

Het was zeer heet vandaag, maar nu, om halfzeven, giet het weer.

We maken een avondwandeling naar de Mall.

Hermans bril zal waarschijnlijk zaterdag klaar zijn. Voor ons avondeten kopen we er zoete en zoute patisserie bij Breadtalk, nog een fris karton melk voor ons avondeten en wandelen via de zee terug.

Het is nog steeds drukkend warm om 10 uur, maar als we in onze kamer komen, horen we de regen ineens weer neerroffelen.

Woensdag 25 februari

In de voormiddag is het inpakken geblazen. We brengen alles in bewaring beneden bij de receptie, tot wanneer PJ nieuws heeft over zijn pas en onze vlucht naar Java.
De hotelrekening wordt per visa betaald en ik haal nog eens een miljoentje uit de muur.

Bij het zwembad gaan we nog wat liggen lezen.

Kort na de middag belt PJ dat zijn paspoort slechts op vrijdag kan klaar zijn. Hij brengt de onze straks terug.

Omstreeks vier uur komt hij en beetje verslagen aan ons zwembad, zegt dat we dus toch ons verblijf hier moeten verlengen.

We krijgen nu een kamer op de eerste verdieping, dus minder trappen te doen, twinbedden en een echt bad en lavabo met aanrecht.
Dit is een veel betere kamer, maar als we langer dan vrijdag blijven, zullen we opnieuw moeten verhuizen, want dan is ze al door nieuwe gasten geboekt.

PJ wil graag wat alleen zijn nu, dus laten we hem gaan. Wij wandelen naar het strand en eten bij het chique Bali O-c-en een uitstekend menu, alles samen voor 320.000Rph, maar het was superverzorgd. Wij zaten op het hoge terras met zicht op zee, maar binnen was een prachtig restaurant en het achterliggend hotel had iets zeer futuristisch zelfs.
De zwembaden lagen als hoekige kanalen tussen de gebouwen, met bonsai of geschoren bompjes op de terrassen. Het is hier ook superclean en zeer stijlvol.

Menu en bediening waren perfect. Bij ons had dit in zo’n kader en met die presentatie wel driemaal meer gekost.

Op de terugweg kopen we nog een tweedehandsboek, waarvoor weer moet afgedongen worden. Ik kocht het voor 15.000 en dat is eigenlijk nog teveel, want bij nader toezien staat er “gratis exemplaar, aangeboden door AW Bruna Uitgevers” op.
Eerst wilden ze er zelfs 75.000Rph voor (5€).
Bij ons in de kringloopwinkel kost zoiets slechts 15 cent, dus hoef ik me niet schuldig te voelen over mijn bod.

We kopen drinkwater in de supermarkt en zakjes cappucino, doen nog een zwemmeke en trekken dan naar ons kamer.

Het is nu 22 u; het verfijnde eten heeft me een feestelijk gevoel gegeven.

Dinsdag 24 februari

Onze chauffeur en gids staan ruim op tijd op de hotelparking te wachten. We betalen het saldo en vertrekken eerst naar Tohpati, een batikatelier.


                       
We bewonderen de verschillende bewerkingen van de batik, die soms tot 10 verschillende kleuren krijgen en waslagen die telkens in kokend water moeten uitgewassen worden, vooraleer een nieuwe kleur kan worden bijgevoegd. Ook Ikat-weven is hier te zien.

Daarna worden we uiteraard naar de grote winkel geleid. Dit is een zeer keurige grote zaak, die Westers aandoet, tenminste qua inrichting, niet wat de koopwaar betreft. Omdat ik al een sarong had gekocht bij de heetwaterbronnen, kopen we hier niets.

Verder naar Celuk, waar we een zilversmidatelier zouden moeten zien. Het enige dat we hiervan merken is één kamertje waar 3 vrouwen een beetje zilver zitten te solderen. Snel-snel worden we naar de grote verkoopzaal gebracht, waar een massa glazen toonkasten vol zilveren juwelen staan. Ik word zo ambetant van de verkoper, die bijna neus aan neus met me staat en vanalles wil uithalen, dat ik niet meer rustig kan kiezen en absoluut geïrriteerd geraak. Na vijf minuten beslis ik om hier niet te kopen en gewoon langs de kasten te wandelen, natuurlijk op de voet gevolgd door die nare man.

De volgende halte is bij de werkplaats van de houtsnijders in Mas. We zien beelden snijden uit ebbenhout, mahonie, hibiscus (2kleurig) en krokodilboomhout (bijna wit).
We wandelen rustig door de winkel en kunnen redelijk ongestoord rondkijken. Er zijn heel mooi gemaakte dingen bij, die van groot vakmanschap getuigen, maar daarom passen ze nog niet in ons interieur.

Yuda, onze chauffeur-gids, spreekt vrij verstaanbaar Engels. Hij is 30 jaar en komt uit een dorp in het noorden, is in Kuta terecht gekomen om zijn brood te verdienen, of beter gezegd : zijn rijst, want brood vind je hier zelden. Hij heeft een vrouw en een zoontje van 1.5 jaar. Zijn vrouw werkt niet buitenshuis, hij heeft een vast inkomen van 500.000 Rupiah per maand, maar door de tours komt er soms nog eens evenveel bij en dat is goed, vindt hij zelf. Dit betekent  dat hij in de beste omstandigheden omgerekend 67 euro per maand verdient.

Agus is een jongen van 19, gids in opleiding, zo wordt ons gezegd. Hij kent geen Engels, maar haalt de tickets, knoopt onze sarongs om als we op de heilige plaatsen komen, opent de schuifdeur van de auto en houdt de paraplu boven ons hoofd, voor de zoveelste tropische regenbui.

We waren met bloedheet weer vertrokken, maar later zou het er met bakken gaan uitvallen. De bergwegen lijken meer op rivieren.

We bezoeken de Goa-tempel met de olifantengrot, dit is een meditatieplaats in een Ganesjheiligdom (god met de olifantskop).
Die tuinen rond de tempels zijn onveranderd mooi en zeer verzorgd.
Maar trappen , trappen en nog eens trappen! Meestal zijn de treden ook nog eens zeer hoog.

                                   

Bij Tegalalang stappen we uit om de rijstterrassen te zien. Prachtig!


Maar eens te meer word je geen seconde gerustgelaten door verkopers van oud tot zéér jong.

In Udjung bezoeken we een koffieplantage, eigenlijk een botanische tuin met allerlei specerijen als kaneel, vanille, kruidnagel, cacao, betelfruit, kardemom, slangenvelvrucht (heel lekker, Lief had het ons al eens laten proeven)

Onze Yuda weet nogal wat van de planten. Na ons wandelingetje door de plantage komen we bij een open plek, waar een vijftal mensen koffie en cacao zit te roosteren in metalen schalen boven een vuurtje, of de geroosterde bonen fijnstampt in een vijzel.

Een hoogzwangere vrouw schenkt aan tafel verschillende drankjes uit om te proeven : limoen-kaneel, chocolade-koffie, moka-kaneel-cacao, gemberthee…heel lekker allemaal. De gewone koffie beviel ons nog het minst.

We kopen limoenthee en moka-kaneeldrank.

En dan gaat de tocht naar de vulkaan. Maar wat het hoogtepunt van onze tocht moest worden, verzuipt in de tropische stortbui. Als we in Kintamani aankomen, is er alleen maar een witte wolkenmuur te zien.

In het hooggelegen restaurant krijgen we een uitstekend Balinees buffet : zoveel als je wilt, koffie en thee inbegrepen, voor 60.000 Rph. Onze serveerster is zo content met haar fooi, dat ze ons nog 2 handvollen vers fruit brengt : een trosje kleine bananen, wat rambutan(soort lychee) en mandarijnen. Voor onderweg, zegt ze.

En eindelijk klaart het wat op!

Mount Batur komt bijna volledig uit de wolken tevoorschijn, enkel Mt Agung, de grootste vulkaan, kunnen we niet zien. Maar het uitzicht is wel onbetaalbaar.
                      

Ons laatste bezoek vandaag is aan de Besakih-tempel, de hindu moedertempel van Bali.

Yuda verwittigt ons dat hijzelf niet op de site mag gidsen. Hij zegt dat als we een gids willen –die zeer opdringerig zijn- vooraf een duidelijke prijs moeten afspreken en als we het niet willen, dat we dan best doen alsof we geen Engels verstaan. Dat blijkt een goed advies te zijn. We spreken platvloms en doen dat met de glimlach. De gidsen ter plekke zien er boos uit, maar laten ons na enige tijd toch met rust, idem dito voor de verkopers. Prettig is dat allemaal niet, maar dit is wel een erg mooi gelegen tempel, helemaal uit zwarte lavasteen, gouden biezen en rieten daken, opgetrokken tegen een steile helling. Ook hier weer is de tempelsite een prachtig onderhouden park.
                            

Het is nu heel wat koeler en onze jongens hebben kippenvel als we onderweg uitstappen om nog wat foto’s te maken. Dat is sterk…voor mij is het nu precies goed van temperatuur, ik denk dat het toch nog altijd 25° is.

In twee uur rijden we terug naar Kuta. Yuda en Agus krijgen een welverdiende fooi (die hun maandloon moet goedmaken) en iedereen is tevreden.

Daarmee is ons geld weeral op. Seffens drentel ik nog even naar de geldautomaat.

Tegen 19u30 komen PJ en Lief naar ons. Ze zien er allebei stralend uit, hoewel PJ zegt nog wat slapjes te zijn. Morgen moet hij zijn vingerafdrukken gaan zetten, hopelijk krijgt hij dan ook ineens zijn paspoort…

Lief vertrekt morgen terug naar België.

Samen gaan we nog wat drinken in de Kopi Pot : yoghurts en milkshakes, zittend in de kussen op een van die grote tafels-onder-een dakje. Nadien willen de kinderen nog een cocktail gaan drinken, maar we laten hen ondereen feesten en gaan zelf nog onze “zwembabbel” doen in de pool van hotel Sorgawi (dat betekent Paradijs, vertelde onze gids van vandaag).

Hewel, zo ziet het er wel een beetje uit, ook al is binnen alles redelijk camelot…

Gisteren was men in de gang een lek in het dak aan het dichten : het water spoelde langs de binnenmuren en de lichtschakelaars… De kleerkastdeur wordt met een kartonnetje ertussen dichtgehouden, slechts één van de 2 nachtkastlampen heeft een lampje zitten enz… Maar toch ja : een beetje paradijs.

Het zwemmen deed weeral deugd, zo rustig door het water glijden, met de sterren boven ons…en dan bedenken dat het in België nog vriest!

PJ en Lief komen nog even langs na hun cocktails. Ik geef mijn Dimitri Verhulst mee (om op haar terugvlucht te lezen), en aan PJ onze paspoorten en geld voor onze vliegtickets naar Java.

Maandag 23 februari

Na het ontbijt ga ik een uurtje internetten in een soort veranda, vlak naast het zwembad. Een vuil en plakkerig qwerty-klavier nodigt niet echt uit om lang aan te werken, ik heb al moeite om een gewoon mailtje te versturen en besluit om mijn reisverslag pas thuis te bloggen.

Er komt een jong koppeltje binnen. Ze vragen in ’t Engels wat mijn plannen zijn voor vandaag. Zelf zijn ze pas aangekomen en zien er wat verloren uit. Ik begrijp het gevoel : als wij hier geen opvang hadden gehad….

De jongen is van San Diego, California, het meisje is Parisienne, beiden studeren in Singapore, waar ze elkaar leerden kennen en hebben nu een week vakantie. Ik ben blij dat ik hen althans een beetje kan wegwijs maken.

Ik heb allerlei wondjes aan mijn voeten van het stappen, het vocht en de hitte, heb al goed ontsmet, gezalfd en bepleisterd.

Mijn grote schrik is om hier ziek te worden, dus nemen we extra voorzorgen en zijn ook heel voorzichtig dat we steeds goed uitkijken op de hindernissen van voetpaden.
De vele dokters- en tandartspraktijken zien er geen van alle erg fris uit.

 een klein gat in het asfalt wordt gemarkeerd met een tak of boompje

Op iedere straathoek vind je een altaar. Dagelijks worden hier offers gebracht

We wandelen samen naar Kuta Beach. Hier is het allemaal niet zo netjes. Ook hier kapotte trottoirs, met meterdiepe putten, omhoogstekende stenen en soms totaal ontbrekend voetpad, hoge opstappen… je moet je voeten constant in het oog houden.
Op dit strand ligt bovendien nogal wat kapot glas .
brommers-brommers-brommers!

In een zijstraat boeken we een dagtour voor 2 naar de vulkaan, ambachtwerkplaatsen en de grote moedertempel van Bali.

Morgenvroeg om 8 uur komen ze ons oppikken.

Bij terugkomst in ons hotel vinden we een nota van Lief, dat PJ vannacht heel ziek was met overgeven en diarree. We meenden hen nog voor te stellen om morgen mee op uitstap te gaan, maar dat zal er nu niet inzitten.

Is hij ongerust omdat zijn pas nog steeds niet in orde is? Vooraleer dat geregeld is kan hij niet terug naar Java – of is het omdat Lief overmorgen vertrekt? We merken wel dat hij haar heel erg mist als ze gescheiden zijn.
Misschien heeft hij gewoon iets fout gegeten, maar met zijn gezondheid gaat het al maanden niet zo best.

We moeten afspraken maken voor een volledige checkup als hij in mei terug naar België komt.

Het zet wel een domper op ons verblijf hier, we hopen dat het gauw goed komt met hem. Zelf wil hij er niet over praten.

Herman en ik gaan in een Australisch restaurantje eten.

Ik haal nog eens een miljoentje af, om de uitstap van morgen te betalen.

In de supermarkt kopen we een ijsje en koekjes en nemen nog een duik in het zwembad.

Terug bij onze kamer gekomen, stelt Herman vast dat hij de sleutel niet heeft. Die moet ergens bij het zwembad liggen.

We zoeken en zoeken, maar geen sleutel, ook niet tussen de planten rondom. Herman gaat een dubbel vragen aan de receptie. De receptionist komt nog met een zaklamp meezoeken, maar niets te vinden. Net als hij een dubbel wil halen aan de receptie, roept Herman : “Ah, zie dààr! Helemaal in ’t hoekje van het zwembad!”

Herman mag opnieuw het water in, terwijl hij al zo goed als droog was, maar we zijn heel blij dat onze sleutel terecht is, anders moesten we morgenvroeg nog gaan zoeken en ze komen ons al om 8 uur oppikken voor de uitstap.

We kochten in een tweedehandsboekenkraam nog een Nederlandstalige Konsalik(veel keus is er niet, zodoende...), want mijn Dimitri Verhulst was uit en Lief had die graag op terugweg naar huis gelezen. Ik heb nog een oude thriller bij, die Herman al uit heeft.

Zondag 22 februari

Eindelijk een nacht goed kunnen doorslapen…

PJ en Lief komen al vroeg aan onze kamerdeur kloppen.

Herman neemt gebakken noedels voor ontbijt, ik toast, ei, confituur.  ontbijtmenu
Veel mogelijkheden zijn er niet, maar misschien moet ik morgen ook maar eens gebakken noedels, vermicelli of soep nemen als ontbijt.

Ons kamernummer is 1305(thirteen–o- five), en als de inlanders het herhalen zeggen ze “teurtinn-o-paaib”, volgens mij komt er in het Indonesisch geen letter F voor en kunnen ze het daarom niet uitspreken.

Terwijl Herman nog enkele kaartjes schrijft, wandel ik richting Discovery Mall, om een optieker te gaan zoeken. monument ter nagedachtenis van de slachtoffer van de Bali-bombing in 2002

Het is heet en ver: ik kies een zijstraatje waarvan ik denk dat het in de goede richting loopt, maar dat begint zodanig te kronkelen, dat ik het opgeef en bij de eerstvolgende bredere straat terug richting hotel stap. Ik ben ruim een uur onderweg geweest, mijn voeten liggen open van de hitte en wrijving in mijn toch wel gemakkelijke slippers.

Lief en PJ zijn er net terug, met de brommer ditmaal, de huurauto is al binnengebracht. Lief duidt in ons “Lonely Planet”boek aan welke plaatsen we al bezochten en wat we eventueel volgende week nog kunnen doen. We spreken af dat we straks naar hun bungalow komen, die op ongeveer 5 km van ons hotel ligt.

Per taxi rijden we naar de mall, die vlakbij zee ligt. Ons eerste doel is : een optieker vinden. Bij de derde die we binnengaan, blijven we. Hermans bril wordt gemeten, zijn ogen worden ook nog eens getest: er is een kleine verhoging nodig.

Een tof montuur van Italiaanse makelij, dat hem comfortabel zit, met progressieve en verdunde glazen, kost hier alles samen ongeveer 200€! Zijn vorige -belgische- bril zat tegen de 600€, dus is het echt wel de moeite waard om hem hier te laten maken. Over een week zal hij klaar zijn, ze zullen ons sms-en.

Ik kan Herman overhalen om een nieuwe bermuda te kopen, waaarschuw dat zijn huidige vandaag of morgen van zijn billen zal scheuren, en ja : hij vindt een leuke blauwe Reebokshort. Ik koop nog een paar Crocs-ballerinas, die niet veel goedkoper zijn dan bij ons, maar ’t is nodig om hier nog een extra paar gemakkelijke schoenen te hebben.

We eten een kipschotel en appeltaart in de mall en stappen terug naar ons hotel, maar maken ongewild een gigantische omweg. We belanden in steegjes waar geen toerist ooit komt, de mensen groeten en schieten in de lach. Algauw blijkt waarom : dit loopt dood op een veld, we weten echt niet meer waar we zitten, moeten dezelfde weg terug, vragen naar Jl.Legian, stappen die richting uit, maar herkennen niets…We stoppen een paar taxis, maar die kennen ons hotel niet; we zijn nochtans nog altijd in Kuta.

Dan maar verdergelopen en ineens zijn we vlakbij Sorgawi hotel!

We deden er wel anderhalf uur over : zweeeeten!!! Gelukkig kon je overal onderweg flesjes water kopen.

Douchen, omkleden en naar PJ bellen dat we met zoete en zoute patisserie komen en of zij koffie willen maken. Dat hebben ze niet in huis, dan nemen wij de oploskoffie van onze kamer maar mee, melk, nog wat fruit en de koeken.

Een taxi brengt ons naar Nipuri, waar zij in de bungalow van de baas logeren, bij dat schitterend zwembad.

We vragen een kaartje aan onze taxichauffeur, zodat we hem straks kunnen bellen, want hier rijden niet zoveel taxis als waar wij verblijven.

In hun voortuintje eten we en gaan dan in het donker zwemmen.

Het regent even, maar ’t is gauw over. Lief haalt nog snakeskin-fruit uit de koelkast : een peervormige bruine vrucht, met een schil als lychee. De smaak is ongekend : een heel nieuwe ervaring : structuur van appel, smaak van ananas, peer, appel, perzik en…zelfs een vleugje chocolade.

Wit vruchtvlees met een gladde bruine pit : heel lekker.

      Salak, of snakeskinfruit

Iets over negenen begint het te regenen. We besluiten naar ons hotel te gaan en bellen Madé. Ondertussen begint het pas echt te hozen!

We rennen naar het inkompaviljoen om daar in de zetels op onze taxi te wachten. Na een kwartier komt hij eraan, parkeert vlak voor de ingang, maar in die ene seconde die nodig is om in de taxi te geraken zijn we doorweekt : het is alsof men een bak water over onze kop heeft uitgestort! Gelukkig blijft het warm…Madé zegt dat het aan ons hotel droog was, maar onderweg lijkt het alsof we door een rivier rijden.

Dit is dus een tropische regenbui! Wanneer we bij ons hotel komen giet het nog steeds in alle hevigheid. Het zwembad spoelt gewoon over in de omringende planten, we overwegen nog even om ook hier nog te zwemmen in de kletterende regen, maar besluiten toch naar binnen te gaan.

Bij het instappen in de taxi is Hermans oude lievelingsbermuda aan beide pijpen opengescheurd! Hahaha! Ik had het vanmiddag nog voorspeld!!! Hij mag meteen in de vuilbak.

Ik stuur nog een sms naar Dries en Wout en krijg leuke berichten terug. Wout en Frauke hadden een heerlijke skivakantie en met de kindjes die thuis bij de andere grootouders bleven, is ook alles goed gegaan.

Zaterdag 21 februari

Om halftien  staat PJ er al om te zeggen dat we van onze laatste dag dat we de huurauto hebben, moeten profiteren en naar Tanah Lot rijden, waar de zeetempel staat.

Onderweg stoppen we nog even bij de kunstenaar die Liefs schilderijen zou klaar hebben. Ze liet hem 2 werken uitvoeren, aan de hand van foto’s die ze had meegegeven. Het is niet echt mijn smaak, maar wel goed gedaan. Later zullen we nog een pvc-buis gaan kopen, om de doeken in op te rollen voor de terugvlucht.

                   


           snoepjes van rijstdeeg,rietsuiker en kokosrasp worden verkocht in hoorntjes van bananenblad

We zagen de Tanah Lot tempel alleen aan de buitenzijde, de monniken lieten ons er niet in. We waadden wel door het zeewater om erbij te komen en bij hoog tij geraak je er zelfs helemaal niet.

Bij de onvermijdelijke kraampjes kopen we voor onze kleindochters een wit katoenen geborduurd jurkje.

Dan naar het strand…we huren parasols en ligstoelen. Er staat hier een ruige branding, waarin ik een halfuur ga ploeteren.

PJ en Herman houden het langer vol dan de meisjes.

Ik ga wat liggen lezen en Lief onderhoudt zich levendig met de verkopers allerhande die rond onze ligbedden zwermen.

Na lang onderhandelen koopt ze een zilveren armband voor PJ. Later laat ze haar nagels lakken met bloemmotiefjes, ondertussen gezellig babbelend met de vrouw die haar behandelt.

Ik laat me ook overtuigen, want die nageltjes zien er echt wel schattig uit. Wel kies ik andere kleuren dan Lief, die witte madeliefjes heeft op donkerpaarse achtergrond.

De mijne worden roze met paarse bloempjes en een groen takje. Een half uur prutsen en versieren kost omgerekend 2 €.

Tegen vijf uur betrekt het, maar we zijn toch lichtjes verbrand, ondanks crème en parasol. Niet dat we er last zullen van hebben, maar morgen toch wat voorzichtig zijn.

Op een groentemarktje had ik appelsienen en kleine dikke banaantjes gekocht (Lief hielp alweer met het afdingen). Vooral de banaantjes zijn bijzonder lekker : een beetje met fris zuurzoete smaak.

Vanavond tracteerden we de kinderen op een Japans etentje, we hadden al gehoord dat Lief er zo zot van is.

Herman was aanvakelijk een beetje wantrouwig, dacht dat het te kleine porties zouden zijn, maar het tegendeel was waar!

In een mooi restaurant koos Lief een sushi-menu,  wij drieën namen tepanyaki (op hete plaat gebakken gerechten) en het was héél, heel lekker en veel.

Tot slot kregen we geflambeerde banaan met ijs, wat een geweldige vlam gaf!

Er kwam nog een Japans koppel op huwelijksreis naast ons zitten, waarmee we een praatje maakten.

Seffens nog wat lezen…ik hoor Herman al naast me ronken, en ’t is nog maar net half tien voorbij…

Vrijdag 20 februari

Het is een stralende dag!

Na het ontbijt –we sliepen al tot halfzes, daarna nog tot 9 uur- wandelen we over Jalan Legian om postkaarten en zegels te kopen. Het meisje van de post heeft duidelijk moeite met het geven van het juiste aantal zegels. Je moet er zelf goed op letten.
Misschien heeft PJ gelijk  als hij beweert dat de mensen erg vriendelijk zijn, maar niet al te schrander.
In elk geval gaan ze niet efficiënt te werk. Voor een bestelling in een restaurant, mag je het bv niet ingewikkeld maken, of iets extra vragen… er wordt ijverig geknikt en herhaald en gelachen, maar altijd is er wel iets fout.

Nuja, ik was zelf ook fout : kocht slechts 20 kaartjes met bijhorende zegels, terwijl ik 23 adresetiketten had voorbereid.
Het was nog heel wat schrijfwerk ook…

Rond de middag komen de kinderen en we rijden naar het sjieke Nusa Dua, waar het één groot resort is : een zeer uitgestrekt afgesloten gebied, met wachters en poorten. De auto wordt gecontroleerd op wapens enz… Maar eens binnen, is het een reusachtig park, buitengewoon goed onderhouden, wat toch een verademing is.

        God van de zee

Wij gaan op het strand zitten en huren tegen 1 uur een glasbodemboot met kapitein, om te gaan snorkelen en nadien naar het schildpaddeneiland te varen.
We snorkelen een uur. Voor mij is het de eerste keer en ik ontdek een betoverende onderwaterwereld met vissen in alle kleuren, maten en motieven. Ook de koraalbegroeiing is zeer kleurrijk en gevarieerd. De kapitein geeft ons brood mee en de vissen komen het uit onze hand eten.

Na een uurtje is het voor mij wel goed geweest, want ben wat misselijk door een fikse slok zeewater die ik binnenkreeg. Blij dat ik terug in de boot zit!

Dan zet de kapitein koers naar het schildpaddeneiland, waar schildpadden worden gekweekt en voor 80% terug in de oceaan worden gestuurd.
Er zijn schildpadden van alle leeftijden, beginnend met baby’s van een week, tot één van 65 jaar: een joekel van 95 kilo!


                               
 leeftijdsgenoten!
 
                           

Er is bovendien een kleine zoo met arenden, vliegende hond, pythons…

We drinken er verse kokosnoot, recht uit de vrucht met een rietje.
                     

Dan terug naar ons strandje gevaren, waar we wat gaan liggen en bijna inslapen.

De terugweg is drukker, maar dat zijn we nu al gewoon.

Brommers sluiten ons helemaal in. Soms zitten er wel 5 personen op : vader, moeder met baby in een draagdoek, één kind vóór papa en nog een tussen beide ouders in.

Bijna op ieder kruispunt zie je een zanger of kinderen die bedelen of kraalsnoeren verkopen. Vandaag was er zelfs een meisje van een jaar of vijf, met een baby van enkele maanden in een draagdoek. Dat loopt dan tussen dat razende verkeer over zo’n groot kruispunt van vluchtheuvel tot vluchtheuvel en klampt zich aan de auto’s vast…
Als we wat kleingeld hebben, geven we, ook al is het een druppel op een hete plaat, maar nu kon ik niets vinden en de anderen ook niet, hoewel Lief en PJ vaak nog sneller in hun portemonnee schieten : ze houden al hun kleingeld voor de bedelaars.

Eten doen we in een warung, waar PJ en Lief regelmatig gaan.
Murah is de grappige, vriendelijke uitbater, het is er proper en het eten lekker.

Warungs zijn eetstalletjes, maar dit is een echt restaurantje.

We halen de chocolade die we hadden meegebracht uit onze koelkast en gaan op de Jl.Legian een lekker Illy-koffie drinken.

Als de kids weg zijn, gaan we nog even zwemmen in ons sprookjes-zwembad. De pannendaken van het omringende hotel, de rondgang met bougainville die als draperieën over de daken hangt, het houtsnijwerk rondom en de feeërieke verlichting, maken het een zalig zwempartijtje, enfin : meer een rustig heen-en-weer varen, terwijl we een babbeltje doen. We zijn de enigen die op dit uur (halftien) nog een duikje wagen, hoewel het water zeer aangenaam is en uiteraard de buitentemperatuur eveneens. De 2 waterspuitende vissen doen nog even hun best om ons met hun geklater te ontspannen en dat lukt best.

Na twintig minuten houden we het voor bekeken en gaan nog verderschrijven aan die 20 kaarten en aan dit verslag.

Dan nog even lezen en het zal weer bedtijd zijn.

Gelukkig droegen we allemaal een t-shirt bij het snorkelen, want anders kan je hier erg verbranden. Ook sunscreen factor 50 wordt dagelijks ingesmeerd, we zagen hier al teveel roodverbrande toeristen.

Iets over de sanitaire voorzieningen : onze badkamer is 2x2m, daarin staat een WC, een lavabo met spiegel en een handdoekrekje. De douche is een sproeier boven een afvoerrooster. Telkens als er water gebruikt wordt, stinkt de afvoer vreselijk. We poetsen onze tanden uitsluitend met flessenwater.

Aan het toilet hangt een slang met een straffe sproeikop om je poep schoon te spuiten. Op veel plaatsen is het toilet een gat in de grond, met daarnaast een gemetselde bak, gevuld met fris water. Daar hoort een steelpannetje bij. Papier is meestal niet aanwezig en als het er is, wordt verondersteld dat je het gebruikte in de vuilbak werpt, want de leidingen zijn te nauw om door te spoelen.


                               

De bedoeling is dus, dat je het water met dat steelpannetje langs je achterste giet en met je linkerhand afwast. Dat vraagt enige oefening en het resultaat is wel dat je helemaal proper bent, maar meestal ook wel kletsnat van je billen tot aan je tenen, net zoals het toilet en de vloer eromheen. Gelukkig deert dat niet met de warmte.  

Donderdag 19 februari

Weer werden we allebei om 3 uur ’s nachts wakker en bleven dat ook enkele uren. Het tijdsverschil speelt ons nog parten.

PJ en Lief waren al om half tien present.

De hotelreceptie wordt verwittigd dat we nog tot de 25^ste blijven, die dag vertrekt Lief terug naar België en vliegen wij hopelijk met drie naar Java.

Vandaag trekken we samen de bergen in en komen na een autorit van anderhalf uur in Bedubugul, Pura Ulun Danu Braton, de tempel bij het meer, in een magnifiek park.

De kids waren hier al eerder. Terwijl wij de tempel en omgeving gaan bezichtigen, gaan zij iets drinken.

Later rijden we verder door de bergen en houden een paar keer ons hart vast bij enkele gewaagde inhaalmanoeuvers van onze PJ, maar hij is een uitstekend chauffeur, kent hier bovendien al zeer goed de weg en hijzelf zowel als Lief voelen zich perfect op hun gemak in deze heksenketel van Balinees verkeer.

In Desa Git-Git stort de Tweelingwaterval zich met donderend geraas naar beneden. Op het paadje dat naar de watervallen loopt, staan kleine kindjes parelsnoeren en armbanden te verkopen. Ze zijn vasthoudend en onweerstaanbaar schattig.

De watervallen zijn evenals de natuur eromheen indrukwekkend : gigantische palmbomen, bamboebomen van wel 25 m hoog, bananenstruiken (ook al buitenmaats) en prachtige bloemen overal.



 eco-regenscherm

Onderweg hiernaartoe zien we overal rijstvelden in alle stadia van rijpheid.

We worden inmiddels wat gewoon aan dit helse verkeer. PJ en Lief beweren dat je hier zonder auto of brommer niets bent en dat vind ik een akelig idee.

Gisteren nog voelde ik me echt geïsoleerd, zou alleen bijna niet uit hotel gedurfd hebben, maar nu betert het al wat.

We hebben natuurlijk ook wel heel goede gidsen, die het ons veel gemakkelijker maken omdat ze het hier zo goed kennen. Met de taal trekken zij zich ook vlotjes uit de slag.

Zonder hen zouden we de twee eerste dagen ongetwijfeld nog niet zoveel ondernomen hebben.

In de late namiddag gaan we in een restaurantje bij de kust gebakken garnalen eten. Die waren heel lekker en goedkoop, maar we moeten in ’t vervolg toch maar wat meer groente en fruit gaan eten.

Vervolgens gaat de tocht naar de heetwaterbronnen van Lovina.

Bij de parking vinden we alweer stalletjes met hemden, sarongs, badhanddoeken… Van de laatste kopen we alvast één.

Baden in de heetwaterbronnen is heerlijk! En het kader is onwaarschijnlijk mooi : 3 grote bassins op de steile bergflank, stenen drakenkoppen, waaruit het vulkanisch verwarmd water spuit en daaromheen een overvloed aan planten, bloemen, palmbomen en allerlei andere reuzen die tot hoog in de lucht reiken… We genieten!



 

Ergens onderweg stopt PJ bij een stalletje waar hij kleine banaantjes koopt “voor de papa”…die zijn hartje ophaalt aan het voeren van de apen.
3 mama's met zuigelingen

Iets over 6 vatten we de terugtocht naar Kuta aan. Het verkeer in de bergen is gelukkig wat rustiger nu en om 7 uur is het stikdonker. Onderweg drinken we nog een thee in een moslimcafé en kopen we koekjes, zodat we om 10 uur terug in Kuta aankomen.

PJ vindt dat hij een cocktail verdiend heeft. En dat vinden wij ook.

                                  

Natuurlijk kennen ze ook hier de weg naar de leukste cocktailbar, waar ze zelfs een bekende treffen (of was dat nu de uitbaatster?)

Onder ons beiden wandelen we nog het stukje naar ons hotel, terwijl Lief en PJ wat blijven hangen in de bar.

Woensdag 18 februari

Om 10 uur op, douchen en naar de ontbijt”zaal” : een ruimte onder pannendak met zicht op het zwembad. 
 

We hebben de keuze uit toast met ei en jam, noedelsoep, gebakken noedels of gebakken rijst.

Als drank is er koffie, thee of appelsiensap.

Ik ga even mijn mails checken in de internetruimte en het thuisfront wordt verwittigd van onze aankomst in Bali.

PJ en Lief komen vertellen dat ze een auto hebben gehuurd om naar Bali Zoo te rijden.

We vertrekken rond één uur met een dolle rit door Kuta, waar ons hotel is, naar de bergen. Het is overal razend druk met al die brommertjes

                                               

 
en door het gebrek aan verkeersregels, of liever nog : door het feit dat iedereen de bestaande regels aan zijn laars lapt.
Doorlopende witte strepen, rode lichten, voorrangsregels : ze lijken alle onbestaande. Bovendien wordt hier links gereden, wat ook al een heel ander beeld geeft.

PJ is gelukkig een uitstekend chauffeur. Zelf zou ik hier nooit willen rijden en van Herman zou ik het ook niet willen, ’t is hier echt gekkenwerk.
met 5 op de brommer!

Hoe druk ook, tussen het samenraapsel van gebouwtjes(veelal in ruines of halfweg), kraampjes, het vuil en de verkeerschaos, is hier zo’n overdadige plantengroei, dat het toch nog iets moois heeft.

Bali Zoo is duur naar Indonesische normen : ik betaal 65 euro voor ons vieren. Het is wel een mooi park en je komt zeer dicht bij de dieren.
We zien een witte tijger die  gisteren 2 welpjes kreeg, spijtig dat de foto’s ervan niet zo duidelijk zijn. De tijgervader loopt in een aanpalend perk en heeft maar één voorpoot. We zagen ook een grote komodovaraan.

Bij het restaurant is het “meet-and-greet” met verschillende dieren : een beerkat (of was’t een katbeer?), een tijgerwelp van 3 maanden, een vliegende hond (grote vleermuis)… Lief is dol op dieren en wil ze allemaal wel eens vasthouden.

                                               

Later rijden we naar het Apenwoud in Ubud.

Dit oerwoud is prachtig, met gigantische bomen, rotskloven met riviertjes, lianen, en apen – apen – apen…

Wij hebben gelukkig geen voederbanaantjes gekocht, want wie dat wel deed, was niet meer gerust. We zagen hoe de bananen bij een man uit de broekzakken werden gescheurd.
                               

Het mooiste aan dit bezoek vond ik de natuur : zo overweldigend is dit tropisch oerwoud…iets als Bobbejaanland : even betoverend, maar nu oneindig veel groter en écht!

In Ubud wil PJ een pateeke gaan eten.
Dat doen we in Café Mokka, waar ze echt lekkere patisserie hebben.

Dan volgt een lange, lange rit terug om de vakantiewoonst van PJ en Lief eens te bekijken. Die ligt in een domein met zwembad. Een heel mooie ruime bungalow, zeer spaarzaam ingericht. Lief haalt bij een warung (eetstalletje) banaan-en groentebeignets, die willen we bij het zwembad eten met een drankje, maar nauwelijks gezeten is er plots weer zo’n stortbui.

We rennen naar de gemeenschappelijke zitruimte, waar allerlei tafels en zetels staan op weer zo’n glanzende tegelvloer.

Hier blijven we zo’n uurtje. Ondertussen is het 10 uur geworden en tijd dat we terug ons bed inkunnen.
De kinderen brengen ons met de huurauto naar het hotel. Wandelen zit er hier niet in, ze zeggen dat het te gevaarlijk is : nauwelijks trottoirs en crazy verkeer…

Op Java schijnt het zelfs nog erger te zijn.

Niemand gaat hier tevoet, beweren ze. Hoe oudere mensen dat moeten doen, snap ik niet. Op die duizenden brommertjes zitten niet zelden man, vrouw en één of meerdere kindjes.

Bali is hoofdzakelijk Hindoe. Overal , bij elke ingang of deur, of bv op een wastafel, staat een mandje, schaaltje of bananenblad, waarop een klein arrangement van voedsel en bloemen, soms ook een wierookstokje, als offer om de goden gunstig te stemmen.

Je moet oppassen dat je er niet gewoonweg op trapt.

PJ moet op Bali blijven tot zijn paspoort in orde is. Nadien vliegen we samen nog een week naar Java. We mogen bij zijn baas blijven logeren. PJ zegt wel dat Java ons zal tegenvallen, maar we willen toch zien waar hij woont en werkt en de hoogtepunten van Java bezoeken. We zullen wel een auto (met chauffeur!) huren voor de uitstappen daar.

Maandag 16 februari 2009
Na een rusteloos nachtje zijn we om half vijf opgestaan, hebben onze checklist afgewerkt en iets na vijf uur het huis afgesloten.

Onderweg naar Oud-Turnhout was er ondanks het vroege uur toch al redelijk wat verkeer en het beterde er niet op, toen we-na de gereedstaande Leo te hebben opgepikt- weer richting Antwerpen moesten.
Tja : maandagochtend en regenachtig …dat maakt het altijd extra druk. Gelukkig is het 5° en dus geen ijzel.

Op de A12 was er heel wat minder verkeer, maar ik was toch heel blij dat ik was blijven aandringen op dit vroeg vertrek.

Herman dacht eerst dat we veel te vroeg zouden zijn voor de TGV, maar het was nog een eind lopen en zóveel tijdsoverschot was er niet : gewoon genoeg om gerust te zijn.

Stipt op tijd vertrekken we per TGV naar Parijs, terwijl Leo onze auto meeneemt en tijdens onze vakantie de diepe kras in de rechter- zijdeuren gaat herstellen.

Op de Charles De Gaulle-luchthaven is het niet gemakkelijk om de incheckbalie van EVA-airways te vinden, maar we hebben tijd zat, dus : geen erg.

We sms-en nog even met Wout die op skivakantie is in Tignes -’t is er fantastisch zegt hij-

Ook onze vlucht naar Taipei/Taiwan vertrekt stipt.

De stewardessen zijn vriendelijke, heel mooie Taiwanese meisjes en het vliegtuig is nieuw, met individuele TV-schermen,  waarop een uitgebreide keuze van films, spelletjes, vluchtrouteinformatie met satellietbeelden enz… We vullen er onze tijd goed mee op.

Er worden 2 warme maaltijden, snackjes en volop drank geserveerd, maar slapen is moeilijk.

Dat doe ik wanneer we na ruim 12 uur vliegen in Taipei aankomen.

In de lounge bij onze gate leg ik me languit op de banken en slaap toch heel even, met mijn hoofd op mijn rugzakje.

Het is hard liggen op de aaneensluitende stoelen met opstaande randen, maar toch : ik voel me een beetje verkwikt, terwijl Herman wat zat te lezen.

De controle is hier heel wat soepeler dan in Parijs : daar moesten schoenen, riem, bril allemaal uit en Herman werd nog gefouilleerd ook. Zijn bril waren we zelfs even kwijt, toen die bij het doorlichten door die plastic flappen uit het bakje met zijn andere spullen werd geveegd.

Nu zitten we op een kleiner toestel op weg naar Denpasar op Bali.

Naast mij is een chinese dame komen zitten met een vreselijk sterk en agressief parfum, zelfs Herman merkt het, twee stoelen verder…

Hij valt even later in slaap en als hij later wakker wordt, ziet hij zo wit als een doek en voelt zich mottig.

We zitten hier zeer krap, ik probeer me uit de voeten te maken, zodat hij mijn zitplaats kan gebruiken om neer te liggen, maar dat mens naast me verroert geen vin.

Ik kruip dan maar over haar heen. Nadien zucht ze nadrukkelijk als ik terug wil gaan zitten omdat de maaltijd wordt opgediend en weer moet ik over haar heenkruipen.

Nu ben ik niet al te voorzichtig meer en verontschuldig me zelfs niet. Dit was al te grof, ze had zeer goed gemerkt dat Herman niet in orde was… Gelukkig gaat het na de maaltijd beter met hem.

Dinsdag 17 februari 2009

Aankomst in Denpasar

We landen om 15u15 plaatselijke tijd en hebben nu dus 28 uur gereisd.

Het is hier opvallend groen, met veel bloeiende bomen en de thermometer geeft 31°.

Het zweet loopt alras van mijn kop, maar doodvermoeid ben ik niet. Hermans voeten zijn wel erg gezwollen.

Bij aankomst moesten we nog een hele tijd aanschuiven voor ons visum en nadien nog eens voor controle van ons paspoort en visa.

Bij de bagage staan een vijftal mannen in uniform.

Ik denk aanvankelijk nog dat onze valiezen moet gecontroleerd worden, maar het zijn dragers die ons een tip willen afsnoepen, maar voor één valies met wieltjes hebben wij dat echt niet nodig. Ik geef 1 euro om ervan af te zijn, maar ze willen papiergeld… we hebben ons al laten doen en zijn nog maar pas binnen!

PJ en Lief staan ons in zomertenue op te wachten, bruingebrand en wel. Ze zien er stralend uit en hebben al een taxi voor ons geregeld.

Dan volgt een beetje een dolle rit door de stad naar hotel Sorgawi in Kuta.

In een smal steegje, vlakbij de drukke hoofdstraat vinden we ons rustig, exotisch hotel, waar we de vogels en kikkers kunnen horen.

Alles is in openlucht : de receptie is onder een groot pannendak, evenals de ontbijt- en fitnessruimte.

Centraal ligt een leuk zwembad, omzoomd door frangipanibomen en bougainville.

Het is hier warm, maar op de eenvoudige kamer is airco en alles wat we nodig hebben, zelfs een terras met zicht op het zwembad.

We geven de kinderen de meegebrachte cadeautjes, waar ze erg blij mee zijn .
Na een verkwikkende douche rijden we allevier per taxi naar een hotel, waar de kinderen reserveerden voor een Balinees buffet en een voorstelling van traditioneel ballet.

Dit Jayakarta resort is een groot complex met mooie tuinen en verscheidene zwembaden, vlakbij de zee. De gereserveerde tafels staan gedekt bij een van de zwembaden.
Aan de overkant is een vast stenen podium, versierd met stenen draken, zijden parasols, lampions enz…

Wij krijgen een tafel toegewezen en zitten daar als eersten.

Er komen wel steeds meer en meer dikke grijze wolken opzetten. We hebben nog maar pas ons aperitief gekregen of Lap! ’t Begint te regenen…

We verhuizen naar een tafel “binnen”, t.t.z. onder een heel groot pannendak op poten.

De voorstelling wordt nu daar gegeven, maar het kader is wel heel anders en de gamelan (gongenorkest) bezorgt ons op de duur koppijn. De kostuums van de dansers zijn evenwel prachtig en de dansen zijn apart (die fijne handjes die precies van elastiek zijn!…)

Om half negen is ons pijp echt wel uit, we mankeren tenslotte ook een nacht slaap.

Het buffet was lekker : slaatjes, geitenvlees, kip, satee met pindasaus, gele feestrijst, vis in bananenbladeren…de desserts waren wat minder, tenzij het speciale bananengebakje in kokos…

Het is 21u30 als we ons brede bed induiken, na de airco 3° hoger te hebben gezet, want het was binnen veel te koud en maakte te groot verschil met de buitentemperatuur.

Ik val als bewusteloos in slaap tot 3 uur, lag dan een uurke wakker en toen Herman me om 10 uur opriep, was ik nog steeds vast in slaap.

Zelf heb ik er totaal geen verdienste aan, maar toch ben ik heel fier dat in de prachtige recente tv-reeksen op Eén, enkele acteurs zitten die hun eerste stappen op de planken van ons Diontheater hebben gezet.

En het zijn niet de minste !

Woorden schieten tekort om mijn bewondering voor Katelijne Damen te beschrijven, die de oude Helena vertolkt in “De smaak van De Keyser".
                  

Dat deze tv-reeks in Biarritz met 3 prijzen werd bekroond is volkomen terecht, maar dat de prijs voor beste actrice naar Marieke Dilles(jonge Helena) ging, ipv naar de meesterlijke Katelijne Damen is m.i. een grote vergissing. Ik denk dat de jury slechts stukjes uit de eerste afleveringen -waarin Katelijne nog niet zoveel voorkwam- heeft bekeken en niet de volledige reeks, want als je de hele reeks hebt gezien, is het onbegrijpelijk dat deze keuze werd gemaakt.

Nico Sturm, die de jonge Thieu speelt, de babbelzieke, alleswetende maar naïeve en wereldvreemde soldaat, vond ik hartveroverend. Ook hij heeft zijn wortels in Diontheater.

We zagen Nico Sturm eveneens in “Van vlees en bloed” als de jonge, ambitieuze politieagent.

Met spijt omdat het nu afgelopen is, kijk ik de laatste aflevering van vanavond tegemoet. Het zijn echt hoogtijdagen voor Vlaams TV-drama geweest, de laatste weken.

Bij de eerste aflevering moest ik onwillekeurig denken aan die bizarre Nederlandse film “De Noorderlingen”. Wie deze ooit gezien heeft, zal de associatie wel begrijpen, maar gaandeweg vond ik VVEB zó vlaams, veel herkenbaarder (hoewel het bizar blijft) èn schitterend.

Bij de fantastische acteerprestaties van de hele cast, denk ik zeker ook aan die van “Moemoe” Reinhilde Decleir.

Ik vond het heerlijk om haar op het scherm te zien, zij was dè enige echte Moemoe-van-vlees-en-bloed.

Reinhilde zette Niet haar eerste acteerpassen in ons theater, maar regisseert er wel af en toe. Ik heb het voorrecht gehad om enkele keren met haar te mogen spelen.

Een intens plezier was dat…Niet alleen is ze een vrolijke, speelse, creatieve en zotte madam, maar ook een attente en zeer lieve vrouw, met wie ik hopelijk nog eens de kans krijg om samen te werken.

Wegens gebrek aan inspiratie (of een teveel aan mogelijke onderwerpen) volgt hier een rommeltje allerhande :

-Vorige week, rijdend op de ring rond Antwerpen, een vrachtwagen waarop in grote letters : Messemietmobiliar…

Het duurde toch even vooraleer ik doorhad dat het om  huurmeubilair voor beurzen moest gaan.

-Na een volle dag en nacht onzekerheid kregen we vandaag tot onze grote opluchting bericht dat Lief goed op Bali is gearriveerd. J

-We proberen onze diepvriezer leeg te eten vóór we zelf vertrekken, wat soms tot verrassende menu’s leidt, maar toch ziet het ernaar uit dat ik die kast niet meer zal kunnen uitwassen. Ik wist niet dat er nog zoveel in stak.

-Gisteren zitten snotteren bij een ontroerende aflevering van “Kinderen van Dewindt”. Moeke gaat de volgende voor ons opnemen.

-Gelukkig zijn het schitterende “De Smaak van De Keyser” en “Van Vlees en Bloed” deze week allebei afgelopen, zodat we daar niets van moeten missen.

Ben ik een TV-verslaafde aan het worden ?

Welneen! er zijn toevallig een aantal bijzonder goede dramareeksen in dezelfde periode uitgezonden!

-Vorige week nog eens mogen babysitten bij onze kleinste grote schatten.

Eén beeld staat op mijn netvlies gebrand : Dario, die aan de glazen voordeur op de uitkijk staat en een zotte vreugdedans doet als wij binnenkomen : driemaal zingend en springend, met de armpjes in de lucht naar de living en terug naar de hall, tot hij ons eindelijk in de armen valt, terwijl Maura snel komt aangekropen, op haar pamperpoepke ploft en lachend de handjes naar ons uitstrekt, heel goed wetend dat geen grootouderhart daaraan kan weerstaan J.

-Elke dag wordt er een stukje reis voorbereid. Dat maakt me nu toch al wat rustiger, want hoe graag ik ook reis, deze dagen (en weken) ervoor ben ik niet in mijn normale doen. Ik zal pas gerust zijn, wanneer ik op dat vliegtuig zit.

PJ zet zijn moeder met rode kaken…

Op de glamoureuze fifties-foto van gisteren blijkt NIET zijn Lief te staan, maar een model dat door haar werd geschminkt op een cursus  die ze vorig jaar gevolgd heeft.

Nu gebeurt het wel meer dat PJ me voor de gek houdt.

Het aantal keren dat hij me telefoneerde met een andere stem en me zo minutenlang aan het lijntje hield, zijn niet te tellen. Hij imiteert (en creëert) moeiteloos stemmen en zijn eigen moeder trapt er elke keer toch weer in.

Dus weet ik nog altijd niet, of dit inderdaad een model is, zoals hij beweert, of Lief zelf.

Als PJ gelijk heeft, bied ik hierbij mijn nederig excuus aan Lief, maar geef toe, het had gekund :

het "schminkmodel"                                     de One-and-only

Elke winter steekt het de kop op : mijn mimosa-moment.

Het overvalt me altijd totaal onverwacht en veroorzaakt een onverklaarbaar groot verlangen om mimosa te zien en te ruiken.

’t Is echt een begeerte en ik heb geen idee waar ze vandaan komt.

Die kleine donzige gele bolletjes met de veervormige zachte groene blaadjes en hun boterachtig-zoete geur doen mijn hart opspringen, alleen al door eraan te denken.

Het wekt tegelijkertijd ook steeds het verlangen om naar het zuiden te reizen en ik denk onvermijdelijk aan mijn grootnonkel Nand en –tante Jeanne.

Hij was de jongste broer van grootvader, rijk en kinderloos.

Als nonkel Nand en tante Jeanne op bezoek kwamen, brachten ze de geur van chic mee en verhalen over Nice, waar ze ieder voorjaar naartoe reisden. Nonkel en tante schetsten een beeld van Nice en St-Tropez, dat in mijn hoofd waarschijnlijk veel mooier werd, dan het ooit in werkelijkheid is geweest.
Ik zag brede boulevards langs een turquoise zee, palmbomen, vrouwen met luchtige sjaaltjes om hun hoofd, in rode open sportwagens met witte wielvelgen (voor mij het toppunt van chic in de late jaren 50).
Op het strand liepen of lagen Brigitte(s) Bardot in roze of lichtblauw geruite bikinitjes met een gefronst rokje eraan.
Witte barokke hotels, schitterende champagnecoupes in het licht van kristallen luchters, speelkaarten op een groene tafel en muziek van Trenet, Aznavour of Piaf hoorden allemaal bij het betoverende plaatje in mijn fantasiebeeld. En natuurlijk ....mimosa!

Mimosa kende ik aanvankelijk alleen van hun reisbeschrijvingen, ik heb het zelfs nooit gezien voor ik volwassen was, maar toen herkende ik het bloempje direct en werd er dadelijk smoorverliefd op.

Omdat je ze zo zelden in een bloemenzaak vindt, heb ik ze in heel mijn leven nog maar enkele keren in huis gehad.

En toch overspoelt dat overweldigend verlangen naar mimosa mij elke winter wel eens.

Ik geloof dat wanneer iemand mij precies op dàt moment enkele takjes zou geven, ik dat zo onvoorstelbaar romantisch zou vinden dat ik ….eeeeuuu….wel….tot héél veel bereid zou zijn.

Vorige zomer zagen we in een grote plantenzaak een mimosaboompje te koop staan. Waarom we het niet gekocht hebben weet ik nog steeds niet… moest je het ’s winters binnenhalen misschien?(en daar hebben we geen plaats voor) Of was het te duur? Of vond ik uiteindelijk dat het verlangen ernaar, mooier is dan het bezit en wacht ik liever tot iemand me met een boeketje verrast?

Ik weet het niet meer, maar ik denk dat ik dit voorjaar toch nog eens terug naar dat tuincentrum ga kijken.

Met genoegen zie ik dat het ook voor jullie moeilijk was om te raden waarover het gaat ….Bojako en Huismusje zaten al min of meer in de goede (zoete) richting.

Close… but no cigar!

Dus volgt hier de juiste oplossing :

Ruim vijf jaar geleden heb ik er ook een hele poos mijn hoofd over gebroken, toen Jade tijdens een logeerpartij vroeg:

“Mamie mag ik nog eens van da’wit?”

“Welk wit wilde gij, mijne schat?”

“Ja, zo van da’ wit, ik weet niet meer hoe het heet…van da’wit! Alleeeee Mamie, weet ge da’ nu niet? Van da’ wit!!!”

“Yoghurt?...Platte kaas?...rijstpap?(zéér foute gok want daar walgt ze van)…witte chocolade?...camembert?(lust ze anders wel graag)

Dat het om iets eetbaars moest gaan, was het enige dat duidelijk was.

We stonden in de keuken en het werd een echt raadspelletje.

De kleuter raakte gefrustreerd omdat ze dat moeilijke woord niet meer kende.

Ik vroeg haar of ze nog wist uit welke kast ik het de vorige keer gehaald had…Neen, het kwam niet uit de koelkast…

“Ik denk…uit die kast daar (ze wijst naar de snoepkast)…alleee mamie, weet ge’t nu nóg niet, zo VAN DA WIT(bijna wanhopig) …en er zit een plastiekske rond!”

En dan, eindelijk, valt mijn nikkel : “Ooooh, marsepein?”

“Dat is het : MARSEPEIN!” juicht ze.

Het sinterklaasseizoen was toen al een tijd verstreken en er was geen marsepein meer in huis, maar vanaf dat moment zorgen we dat er toch altijd wel een staafje in huis is van da wit.

“Van da’ roos” hebben we naar analogie met voorgaande gebruikt om een drankje aan te duiden, dat we ook alleen maar in huis halen wanneer kleindochter komt. Het is gefermenteerde melk met aardbeien of frambozensmaak.

Hahaaa!…
Ik denk dat ik het nog niet direct ga prijsgeven, wie het wil proberen mag een gokje wagen, of liever nog: twee gokjes, want het gaat om twee verschillende dingen.

De oplossing en het verhaal van het waarom volgen.

De tijd ging veel te vlug vond ze zelf en dat dachten wij er ook van.

Babbelen, winkelen, bomen klimmen, musiceren, met nonkel Pieters elektrische step in de stille straat rijden, samen tafelspelletjes doen…

Ze verleidde me zelfs nog maar eens tot verstoppertje spelen in de tuin, waar we elkaar telkens hevig schrikkend en schreeuwend vonden.

’t Is nog altijd haar liefste spel, geloof ik.

Zelf liep ik de benen vanonder mijn *** om als eerste bij de aftelplaats te komen.  

We bezochten ook de 800-jarige gebeeldhouwde linde. Jade was verrukt over alle figuren die ze erin kon ontdekken en ze “koos” haar favoriete beeld uit de reeks beeldhouwwerken naar “De Loteling”.

’s Avonds had Herman een vergadering in Deurne, daar reden we samen naartoe, aten er pizza en toen was het voor Jade tijd om weer naar huis te gaan.

Ik bracht haar en profiteerde van de gelegenheid om bij Bojako te gaan bijpraten tot ik mijn ventje weer kon gaan oppikken.

De tijd die ik bij ons Bo doorbracht werd zij steeds wakkerder, zo leek het wel. Ik had haar tevoren wel gebeld of het goed was, maar toen ik daar aankwam was de arme schat eigenlijk doodmoe en half kreupel door de zoveelste Maori haka-kakadans van de voorbije dag. En toch was er nog (figuurlijk)de zoete inval voor mij!
Om kwart over tien belde Herman dat ik hem kon komen halen.

Toen ik aan het kruispunt Houtlaan/Bisschoppenhoflaan  stond te wachten om af te draaien, hoorde ik een geweldige klap en zag aan de overkant van het kruispunt een auto kantelen en in een razende vaart op zijn zijkant de rijbaan links van mij voortschuiven. De vonken sloegen eraf. Een bumper vloog weg, Alles kraakte, kreunde en krijste afschuwelijk, ik heb ook geroepen, van afschuw en schrik, tot de auto zo’n 150 meter achter mij rokend tot stilstand kwam in de middenberm. Bij groen licht draaide ik af en parkeerde. Een andere vrouw stapte ook uit, we belden 112 en vernamen dat de hulpdiensten onderweg waren. Er sloegen al vlammen uit de motor, maar ik zag dat er een man met brandblusser naar de brandende auto liep. De vrouw naast mij wou gaan kijken, maar ik zei dat ik eerst mijn man ging oppikken en over 5 minuten terug zou zijn om eventueel te getuigen.

Ervan overtuigd dat niemand dit overleefd kon hebben, kwam ik hevig bevend bij het secretariaat, waar Herman het stuur van me overnam. We keerden terug en zagen de brandweer voor ons uitrijden.
Toen we terug bij de plek van het ongeval kwamen, wilde ik me als getuige bij de politie melden. De eerste official die ik zag was een ambulancier, die rustig opzij stond. Hij zei dat er slechts één inzittende was en dat die ongedeerd uit het wrak was gekropen, met slechts een schram op zijn hand! Ik had de man wel kunnen kussen, was zo blij dat hij dat meteen vertelde…
Ben toch nog even aan een politieagent gaan zeggen dat ik het zag gebeuren, maar ze hadden reeds twee getuigen.

Terwijl ik daar stond, lopen een tenger manneke met baseballpetje en de man die ik herken als de kerel met de brandblusser me voorbij en ik hoor de kleine vragen “…en van waar ben ik dan beginnen schuiven?”

Die scheen zich van niks bewust te zijn…

Tot we terug thuis waren heb ik zitten bibberen en het beeld van de onderkant van de voorbijzoevende wagen flitste vannacht toch wel een paar keer aan me voorbij.

De auto is volledig uitgebrand, maar wat ben ik blij dat die jongen ongedeerd is en dat er op zijn levensgevaarlijke route geen andere auto’s waren!

Niks zo goed tegen een winterdipje dan een paar stevige wandelingen in de natuur!

Dat heb ik de afgelopen dagen dan ook meermaals gedaan.

Zo stapte ik gisteren nog tien kilometer, overwegend door het bos, naar de andere deelgemeente, vroeger een autonoom dorp, om een envelop bij ons ziekenkasfiliaal te bussen.

Behalve wat schapen, paarden, enkele vogels en een eenzame fietser, kwam ik geen levende ziel tegen. Ik stelde met plezier vast dat het, op slechts 25 kilometer van de grootstad, nog mogelijk is om bijna twee uur ongestoord te kunnen wandelen en je gedachten hun loop te laten gaan.

Alleen al de kadans van mijn passen maakte mij vrolijk, toen ik die begon op te merken en zo vervloog het laatste restje van de blues, waarmee ik sedert begin vorige week worstelde.

Vanmorgen, we zaten nog rustig te ontbijten, belde mijn lieve Mexicaans-Vlaamse wandelvriendin, of we onze dinsdagmorgenwandeling gingen doen. Dat was al van voor de jaarwisseling geleden en omdat ik door die tocht van gisteren goed gelanceerd was, moest ik er niet lang over nadenken. Warme kledij aan en de fiets op tot aan de Trappistenabdij (dat is halfweg haar en mijn huis), waar Nora ook net kwam aangefietst. We maakten onze klassieke 8 km wandeling en hadden weer heel wat af te babbelen. Nora is zo hartelijk en positief ingesteld, dat enkele uurtjes in haar gezelschap wonderen doen voor je humeur, dus staat mijn persoonlijke barometer inmiddels heel wat beter.

In de namiddag kwam ook Natoken daar nog een beetje aan opkrikken. De lieve reacties en bezorgdheid van lieve blogvrienden, kinderen en ventje, maken dat ik me echt gezegend voel en ook verlegen om de commotie die ik veroorzaakt heb.

Want och, wat is mijn verdrietje vergeleken bij het drama in Dendermonde? Bespottelijk onbetekenend toch?

Wat ik maar wou zeggen aan ieder die ik een beetje ongerust heb gemaakt : Sorry. Maar bovenal : bedankt!