Ik heb het gevoel dat ik het niet meer kan, schrijven Als ik dat al ooit kon.
De inspiratie is weg en de goesting is weg, hoewel er genoeg gebeurt, maar ik krijg het niet meer in een vorm gegoten.
Daarom is het beter dat ik dit blog afsluit.
Misschien komt de zin om de draad weer op te pikken nog wel eens terug, maar ik kan nu best helemaal afsluiten in plaats van die halfslachtige en karige berichten van de laatste tijd.
Dank aan ieder die dit blog trouw, of zelfs maar af en toe bezocht en grappige of meelevende reacties plaatste!
Langs deze weg stuur ik een hartelijke virtuele knuffel aan al mijn lieve lezers.
Zoo gij uwe beenen niet wilt breeken, blijft dan bij den eigen heerd !
Het klinkt ouderwets, maar dit schoot me spontaan te binnen toen ik daarnet door de sneeuw naar het dorp stapte en een paar keer molenwiekend naar mijn evenwicht moest zoeken, zo glad als het hier overal in de binnenstraten was.
Die uitspraak zou uit moemoe haar tijd kunnen komen en aan haar heb ik de laatste dagen al méér gedacht, waarom weet ik niet.
Maar ons moemoe zelf zou nooit dat soort plechtige taal gebruikt hebben, ze was een volkse vrouw en sprak plat Hobokens. Waarschuwingen, volkswijsheden en verzinsels kregen wij nochtans genoeg toegevoegd. Daar moest ik vorige vrijdag aan denken, toen ik bij 4° in mijn blootje vanuit de sauna door de tuin rende en in het ijskoude zwembad sprong Glimlachend hoorde ik in mijn hoofd ons moemoe een van haar meest gebruikte uitspraken roepen : Sebiet schaarde noggen fleurus oep!!! (Dadelijk scharrel je nog een borstvliesontsteking op)
Ge bedaareft oew oeëge was er ook zo een, als ik bij te weinig licht zat te lezen. Onlangs heb ik het eens aan de oogarts gevraagd en nu weet ik het dus zeker :
Er is niks van aan, Moemoe!
Madam doktoor heeft het gezegd :Teveel licht kan de ogen schaden, maar te weinig licht of een te zwakke bril doen geen kwaad, alleen zie je er natuurlijk niet zo best mee.
Vandaag kwam het er nog eens van : onze dinsdagochtendwandeling door het bos.
Sedert het begon te sneeuwen maakte ik samen met Ria nog enkele mooie wandelingen, Nora had het echter te druk met zonen-in-de examens en kerstvoorbereidingen . Toen begon het te vriezen en werd het wandelen te riskant. Een gebroken arm of been hadden we er nu ook weer niet voor over.
Ik miste de beweging in de frisse buitenlucht echt heel erg. Ria vertrok al voor Nieuwjaar naar Spanje voor de rest van de winter . Vandaag hebben Nora en ik met ons tweetjes terug de Trappistenwandeling kunnen maken.
Voor alle duidelijkheid : wij hebben geen enkele trappist gezien, noch in vaste noch in vloeibare vorm. Stàppen doen wij! En babbelen natuurlijk ook een beetje Acht kilometer doorheen de bossen rondom de trappistenabdij, dat betekent anderhalf uur genieten in de natuur.
De paden waren slijkerig en het was mistig-mysterieus, maar niettemin heerlijk om na lange tijd binnen zitten eindelijk nog eens een frisse neus te halen.
Na zeven pogingen, lukte het me toch om van ons tweetjes een foto met mijn GSM te maken J
Om halfacht gisterenavond hoorden we tot onze grote opluchting dat de A330 op Melsbroek geland was.
Ik stond op dat ogenblik bij de chinees aan te schuiven : anderhalf uur wachten op onze frikoo astemblieft! Heel de kempen had zijn avondeten bij onze chinees besteld geloof ik.
De vele klanten die er stonden of zaten te wachten, bleven echter zeer geduldig. Misschien dachten ze in het licht van de Haïtiaanse ellende dat het een groot geluk is als je alleen maar wat langer moet wachten op overvloedig eten.
Wij hadden die namiddag opnieuw Yerma gespeeld en ondervonden dat het publiek bij een matinee toch wel anders is dan dat van een avondvoorstelling : veel ouderen, die soms luidruchtig en ongepast commentaar leverden: voor de hoofdrolspelers in de gevoelige scènes was het moeilijk concentreren. Regisseur Hadewich heeft zelfs gedreigd iemand uit de zaal te laten zetten. Gelukkig hield de man zich nadien wat rustiger.
Desondanks werd het een goede opvoering. Zelf vond ik dat Judith en Pieter nu eens niet als enigen over het podium moesten rollen Nu zit ik met een blauwe kleine teen, ontveld scheenbeen en een zere pols, na een totter tijdens de duistere scènewissel. Gelukkig kon ik direct rechtkrabbelen en doorspelen. Doordat we blootvoets spelen had ik er niet onmiddellijk last van, maar na de voorstelling voelde ik mij Assepoesters boze stiefzuster : mijn linkerschoen was precies 3 maten te klein.
PJ en Lief genieten op dit ogenblik van een sneeuwvakantie, die hen van harte gegund is. Ze logeren bij Dries, die hen ook leert snowboarden. Ik hoor dat Lief er echt talent voor heeft, PJ moest de eerste dagen forfait geven wegens rugproblemen, maar ik zag hem ondertussen toch al op fotos van staan en vallen met de grote plank. Ik hoop dat ze zich amuseren en ben blij dat de broers elkaar na maanden weer eens terugzien
Ondertussen is het voor Wout allesbehalve vakantie. Die is nu naar de miserabelste plek op de wereld, om er het B-fastteam en hulpmateriaal te brengen en straks de expats hopelijk veilig van Haïti naar België te vliegen. Gisteren kreeg ik hem online en konden we nog even chatten voor hij enkele uren zou gaan slapen om nadien de terugvlucht te kunnen aanvatten. Hopelijk komen ze straks gezond en wel in ons land van melk en honing aan. Ik hoor zopas op de radio dat de A330 vanuit de Dominicaanse Republiek is opgestegen. Oef! Wout vliegt het laatste deel van de reis, vertelde hij me gisteren.
Voor Frauke is het in zulke omstandigheden extra druk, zo lang alleen met de kinderen...ook al is ze zeer goed georganiseerd en beweert- en bewijst ze telkens dat ze het allemaal aankan. Morgen vertrekt Wout alweer voor een week naar Parijs om er een cursus te gaan volgen. Gelukkig heeft zij voor volgende maand een skivakantie kunnen reserveren en kunnen ze er met hun tweetjes even tussenuit. Papie en Mamie zijn dan dubbel content, want die mogen voor hun grote kleine schatten zorgen!
Als ondergedompeld worden in een warm bad...zo voelde het meer dan gunstig onthaal van de première Yerma vraagt een toefelingaan.
Tijdens de voorstelling was al duidelijk te voelen dat ons publiek meeging. Er is vier maanden stevig gewerkt aan dit stuk, zodanig zelfs dat er nauwelijks tijd was om naast het repeteren ook eens een losse babbel met elkaar te doen. Het gevolg was wel, dat ons spel gisteren goed vlotte, maar aan deze enthousiaste reacties van het publiek had ik mij niet verwacht.
Tot mijn grote verrassing en dankbaarheid werd een staande ovatie ons deel en de commentaren achteraf waren unaniem positief, zelfsvanuit conservatieve hoek. Dat laatste deed mij nog meest van al plezier, omdat dit bewijst dat, wanneer goed gespeeld, heel veel geaccepteerd kan worden. Zelfs Frans Lawijt-zie mijn blog van 15 december- wiens vooroordelen ongewijzigd bleven, beweerde dat hij bewondering had voor de manier waarop we het brachten.
Als de toeschouwers tevreden zijn, blijven ze ook langer en talrijker in de cafetaria dan bij een minder geslaagde voorstelling. Gisteren bleek dat het wat dat betrof dus helemaal goed zat : de gelagzaal zat gedurende vele uren vol en dat is niet slecht voor de kassa van een amateurgezelschap, dat die inkomsten goed kan gebruiken J. Onze vrienden-bloggers waren goed vertegenwoordigd en hun enthousiaste aanwezigheid deed ons hartje veel deugd!
Zondagnamiddag en de twee volgende vrij- en zaterdagen gaan wij er dus met dubbele moed en geestdrift tegenaan.
Ik ben een vrouw. Paz, de naam die ik kreeg bij mijn geboorte, betekent "vrede". Beter kon ik het mij niet wensen. Herman is de schat waar ik al 43 jaar lief en leed mee deel. Samen kregen wij in die tijdspanne 3 zonen, 2 schoondochters, 2 kleindochters en 1 kleinzoon . Die zijn altijd welkom in ons nest in de rand van Antwerpen. Mensen, theater, natuur en taal staan bovenaan mijn lange lijst van interesses.
Acht kilometer doorheen de bossen rondom de trappistenabdij, dat betekent anderhalf uur genieten in de natuur.
