Onze kleinkinderen houden van zingen en horen graag nieuwe (oude) liedjes, die Papie zonder moeite uit zijn mouw en zijn keelgat schudt. Eén noot, één woord is voor hem al genoeg om een aangepast liedje in te zetten. Daarbij durft hij de pedagogische waarden wel eens uit het oog te verliezen en zingt lustig ongekuiste versies van liedjes “die wij vroeger bij de Chiro zongen”. De kindjes vinden dat danig plezant en de Mamie…die houdt haar hart vast, omdat die kleinen vooral de aangebrande woorden onthouden en die ongetwijfeld luidkeels thuis en op school gaan herhalen.

Zo ook dit weekend.

Tijdens het avondeten werd er wat nagepraat over het toneelstuk “Kauwboys en Dindianen”, dat we met ons vieren waren gaan kijken. En dan begint Papie te zingen op de wijs van “Singing aye aye yippee-yippee yay” : Cowboy Jimmy, dat is nen indiejoan - En z’n broer dat is ne Mexikoan, Cowboy Jimmy kan goe raaien- z’n bruur dieje kan goe… (en hier valt zijne frank, dat hij beter niet “vrijen” zingt)….euuuuuu  Braaien!!! Cowboy Jimmy dat is nen indiejoan. Zingt Papie opgelucht en in ’t schoon Aantwaarps.

De kindjes hebben niet door dat de “Chiroversie” werd aangepast en vinden die ene eerste zin al geweldig. Ze vallen  meteen in en Maura, ’t kon niet missen, maakt er ook ineens onbewust een feministische versie van : Cowboy JENNY dat is nen indieJOAAAN- en z’n broer dat is ne MexiKOAAN…

Waaaahhhh!!! Het kwaad is geschied, de onvervalste Antwerpse A is er al ingedreund. Mamie probeert nog na elk gezongen lijntje een nadrukkelijk zuivere “Jààn” en “Kààn” , maar tevergeefs.

Het blijft dolle pret met cowboy Jenny en de platte A tot we ze ’s zondags thuis afleveren.

…is my middle name.

Want het begon hier alweer te slabakken.

Om heel even verder te gaan op mijn vorige stukje : meer dan “hoogstwaarschijnlijk goedaardig” kon er niet vanaf, maar daar wil ik het wel mee doen, wat zou ik anders? Over zes maanden worden er opnieuw mammo- en echografie gemaakt om te kijken of  en hoe de "afwijkingen" evolueren.

Het duurde enkele uren voor het werkelijk tot me doordrong dat dit goed nieuws is en het lukte me warempel om de onrust uit mijn kop te dringen. Dus kunnen we verder met ons leven, want alle andere plannen werden toch even naar de achtergrond gedrongen.

Seffens komen Dario en Maura voor het weekend naar ons : hun eerste logeerpartijtje sedert onze verhuis. Op het programma staat alvast een theaterbezoek met “Kauwboys en Dindianen” in Dionteater. Vorig weekend was hun grote zus al hier en dat werd een prettig, rustig verblijf; hoe het met de twee kleintjes zal worden, valt nog af te wachten. Het zijn zeer lieve, rustige kinderen, die heel fijn samen kunnen spelen, maar het verschil met “logeren in Zoersel” en “logeren in Antwerpen” zal best wel groot zijn. Ginds konden ze meteen de tuin in, fietsjes, step, massa’s schuilplaatsen tussen bomen en struiken… Terwijl het hier vooral binnenspel zal worden, tenzij we ons speciaal voorbereiden voor een tochtje naar het nabije park of de speeltuin. We zien wel : ik heb er alle vertrouwen in.

Na het ontbijt, nog in kamerjas, uitgebreid de Humo gelezen en zo een groot deel van de voormiddag lekker lui doorgebracht : de tegenhanger voor een witte nacht.

Dat komt voor een stuk door gepieker over het onderzoek van gisteren, waarvan ik pas donderdag de resultaten kan gaan ophalen. Daarmee moet ik dan weer naar de huisdokter in Zoersel… Ze houden mij wel flink aan de gang : van kliniek naar dokter naar kliniek. Donderdag zal ik voor de vierde keer in één maand bij de huisdokter zitten en hopelijk blijft het daar nu bij. Verdomme, ik word hier wat kwaad van; ze beginnen ook ferm in onze portemonnee te tasten : gisteren MRI laten maken en 253 € betaald, waarvoor slechts 213 € tussenkomst. Voor nabespreking moet je telkens naar de huisdokter. Mijn huisdokter woont nu op 35 km hiervandaan…en zeggen dat ik naar de stad verhuisde om minder auto te moeten rijden! Gelukkig brengt mijn lief me nu meestal.

Hopelijk donderdag eindelijk goed nieuws en wordt de uitspraak ipv waarschijnlijk goedaardig kortweg goedaardig en hoeft er verder niets meer te gebeuren. Zoniet…tja, dan zijn we er vroeg bij zeker?

In deze mentale wachtzaal zit ik helaas niet alleen, want zowat de helft van onze club vertoeft hier momenteel. Via deze weg dan ook : mijn meeleven met Natoken en Ludovikus; ik weet exact hoe het voelt, schatten!

Talloze keren hoorde ik het oudere mensen zeggen : de tijd gaat sneller naarmate men ouder wordt.

Natuurlijk is dat subjectief, want een dag, een uur, een seconde : ze worden door iedereen, oud en jong, hetzelfde afgemeten, maar inderdaad, het lijkt alsof de dagen veel vlugger voorbij vliegen voor de senior die ik nu ook geworden ben. (Wow! Pardoes een vijfvoudige alliteratie gepleegd   )

Als kind en jongere lijken maanden en jaren eindeloos. Toen ik als vijfjarige verhalen over de oorlog hoorde, was dat voor mij voltooid verleden, geschiedenis uit zeer lang vervlogen tijden en toch was die oorlog pas 10 jaar voorbij.

Wat is tien jaar? Voorbij in een zucht, denk ik nu.

Twintig jaar woonden we “op de buiten”, naar mijn gevoel waren het er slechts vijf.

Terwijl een boreling nog geen ander tijdsbesef heeft dan de duur van het hongergevoel tot het moment van de voeding : een tijd die eindeloos lijkt,of juist onbestaande wanneer het buikje weer bol staat.

We gingen trouwens deze week “te gatjeszoenen” bij het langverwachte eerste kindje van mijn petekind.

Sedert de geboorte van onze kleindochter Maura, die met kerstmis vijf werd, had ik geen boeleke meer in de armen gehad en ik smolt helemaal weg bij die prachtige kleine Mona met haar zijden kopje, gouden wimpertjes, gave huidje en dat hemelse cupidoboogje van een mondje…

De rest van de week werd gevuld met saaiere bezigheden (behalve de prettige zaken zoals de logees die we kregen en een lieve tafelgast op dinsdag).

Vandaag nog met Pjan in de stad gaan eten, maar omdat we beiden bang waren dat het gebouw onder ons ineen zou storten –de voorgevel van de Inno op de Meir werd afgebroken en we hadden allebei een onveilig gevoel door het schudden en trillen- gingen we nog een verwenkoffie drinken in The Duke of Antwerp. Een schot in de roos, want lekkere zelfgemaakte dessertproevertjes!

Inmiddels zijn we ook al voor zonneschermen gaan rondkijken en men is opmetingen komen doen.

Benieuwd wat het kostenplaatje zal zijn. In afwachting heb ik voor de keuken een voorlopig draperietje gestikt en dat deed vanmorgen al goed dienst.

Toen scheen de zon namelijk nog duchtig naar binnen. Tegen de tijd dat ik Pjan in de stad ontmoette was die zon nergens meer te bekennen en was het bar koud, met een gure wind.

Lief zal bibberen als ze over twee weken terugkeert uit Bali…

Pjan is jong genoeg om die ruim twee maanden dat ze elkaar niet zagen nog eindeloos te vinden en ook de twee komende weken duren hem veel te lang, voor hij zijn Lief weer in de armen kan nemen.

Ik denk : twee weken zijn om in een zucht.

Zelfs al wacht ik al te lang met ongeduld en een tikje angst op dat onderzoek van maandag a.s.

Het zonneke schijnt vrolijk op onze ontbijttafel in de keuken. Herman haalt zelfs een petje om het felle licht wat uit zijn ogen te houden, bij mij warmt het mijn rug gezellig op.

Maar het is pas februari…

We realiseren ons dat het nog niet helemaal gedaan is met de werken : er moet dringend een zonnescherm komen aan terrasdeur en –raam. Hier en daar zijn er oranje zonnetenten aan de andere appartementen in het gebouw, maar ik zag ooit een doorzichtig zilveren scherm dat aan de buitenkant van de ramen werd afgerold, dat de zon weerkaatst. Zoiets houdt de hitte in de zomer waarschijnlijk nog beter buiten dan een tent. Eens kijken op het internet en dan : weer winkels bezoeken.

Het zal niet voor deze week zijn : vanmiddag leesuur, dan Voke oppikken en naar het ziekenhuis brengen voor zijn maandelijkse oogprik, begeleiden, luisteren wat de dokters te zeggen hebben en hem weer thuis brengen. Vanavond komt zus Rikske met een vriendin bij ons slapen : ze vertrekken morgenvroeg met het vliegtuig naar Malta, waar hun echtgenoten met de zeilboot zijn aangekomen.

Geen rozen zonder doornen. Geen paradijs zonder slang. Geen euforie zonder ergens een angeltje…

Een maand geleden nam ik zoals gewoonlijk deel aan de tweejaarlijkse screening naar vroegtijdige opsporing van borstkanker.

Voor de mammografie ging ik deze keer niet meer naar de radioloog in ons kempisch dorp, maar naar het vlakbij gelegen ziekenhuis. Tot mijn genoegen verliep deze pletsessie veel zachtaardiger dan gewoonlijk.

Ziezo, daar was ik gemakkelijk vanaf geraakt!

Dacht ik.

Twee weken later kwam de brief van de universitaire instelling : beelden door drie artsen gelezen, afwijking vastgesteld, echografie aangeraden, maar eerst contact opnemen met de huisarts. Daar kan ik gelukkig snel terecht en die stelt me ook enigszins gerust : dat er vaak valse positieve meldingen zijn en ingeval het om een cyste gaat, men dat duidelijk op echografie kan zien, waarna ik me absoluut gerust kan voelen. Het voorschrift voor de echo krijg ik mee. Die moet in hetzelfde ziekenhuis gebeuren als waar de mammo gemaakt is, een afspraak voor de echo kan echter pas een week later…

We waren al zinnens om dat weekend naar zee te trekken, het zal de gedachten wat afleiden, maar nog diezelfde dag val ik languit tegen het Oostduinkerkse beton, hoe ik het gedaan heb snap ik nog steeds niet: mijn hele lichaam scheen op hetzelfde moment plat op de grond te smakken met als orgelpunt een knapperig gekraak in mijn neus.

Drie dagen later lig ik in de onderzoekstoel en kan zijdelings op het scherm de echografie van mijn borst volgen : wat wolkige toestanden en dan ineens : een pikzwart ovaaltje. Daar zit de boosdoener denk ik en ja hoor : met een lichtpen wordt een blauwe stippellijn rond het vlekje getrokken. Deze dokter zegt nauwelijks iets en hij draait maar verder met zijn stick over mijn borst, waar nu ook nogal wat grijzige dingen zitten die hem blijkbaar verontrusten. Ik opper dat het wellicht door mijn val komt, want ook daar voelt alles gekneusd, hoewel er geen blauwe plekken aan de buitenkant te zien zijn. Hematomen zouden inderdaad die beelden kunnen verklaren, maar dat zwart ovaaltje moet alleszins verder onderzocht worden, want het is geen cyste(blaasje) maar een vaste structuur.

En opnieuw rijden we naar de huisdokter in Zoersel(!) met het verslag en om voorschrift voor een MRI eventueel met punctie. Wel moet er twee weken gewacht worden om eerst de eventuele bloeduitstortingen te laten wegtrekken. Terug thuis bel ik naar het ziekenhuis om een afspraak over twee weken; de eerstvolgende mogelijkheid is…over exact een màànd!!!

Okee, ze hebben me wel gezegd dat het waarschijnlijk om iets goedaardigs gaat, maar wat als het dat niét is? Ik wil niet zo lang in onzekerheid zitten en vraag raad aan de huisdokter. Die adviseert -ook voor de gemoedsrust- om elders een afspraak te maken en alle gegevens mee te nemen (dvd, verslag). In het Monica-ziekenhuis kan ik nu over een week terecht en het had zelfs vroeger gekund.

Ik reken erop dat het allemaal goed afloopt en hou mijn grootmoeders in gedachten. Zij werden beiden 96 jaar en torsten allebei een machtige boezem, die nooit “gescreend” is geweest en waar ongeweten mogelijks allerlei zgn.”afwijkingen” in verstopt zaten J.

Btw : mijn neus was inderdaad gebroken, maar het tussenschot niet verschoven en dan doet men er verder niets aan. Behalve wat hoofdpijn de eerste dagen en een ‘snottebelgevoel’ is een langzaamaan tot lichtgeel verkleurende neus het enige wat ik er nog aan overhoud.

Vandaag wonen we precies drie maanden in ons nieuwe nest .

Zes maanden lang hebben we gewerkt als koelies om het hier –samen met een vriend- totaal te renoveren.

De elektriciteit, die totaal vernieuwd moest worden, het bezettingswerk en het plaatsen van nieuwe ramen werden door gespecialiseerde firma’s uitgevoerd, maar al de rest deden we zelf en dat was nogal wat : uitbreken van vloeren, één hele muur en een monumentale schouw.
De oude keuken, badkamer, douchekamer, ingebouwde vestiairekast, binnendeuren en -kaders werden eveneens uitgebroken en weggebracht naar het kringlooppark.
Ons oude aanhangwagentje heeft gouden diensten bewezen, want in totaal is er zo’n 6 ton puin en afbraakhout mee vervoerd en -voor zover het niet door de leverancier werd aan huis geleverd- ongeveer evenveel gewicht aan nieuw materiaal terug binnengebracht.
Het chappen, vloeren, betegelen, monteren en plaatsen van keuken- en badkamermeubilair, afschuren, schilderen, denken, plannen, aankopen…verliepen over het algemeen zonder hindernissen.
Vooral de kunde en adviezen van onze klussende vriend waren  van onschatbare waarde.
Ook onze ouder wordende lijvekes hebben dat goed gedaan, hoewel het naar het einde toe  hoog tijd werd dat we wat rust kregen, maar : het resultaat mag gezien worden.
 
Zowat iedereen die we nu ontmoeten vraagt ons of we het wel kunnen gewoon worden in deze totaal verschillende omgeving.
We komen immers uit een groene, zeer rustige omgeving in de Noorderkempen en wonen nu in een gebouw in de stadsrand met 12 verdiepingen, waarin 100 appartementen.
Wij kunnen telkens uit de grond van ons hart verzekeren dat wij ons hier zó intens goed voelen; dat zeggen we zelfs meerdere keren per dag tegen elkaar.
Dit is de juiste beslissing op het perfecte moment geweest : we waren in staat om nog zeer veel zelf te doen, waardoor we de kosten konden drukken en het appartement helemaal naar onze zin afwerken.
Het gebouw heeft alle voor ons nuttige diensten in de directe omgeving, is zeer rustig en qua groen missen we niets !
Vooraan, waar living en keuken liggen,  kijken we uit op een plein met oude bomen, die vooral in de zomer de gebouwen aan de overzijde camoufleren en aan de achterzijde, waar de slaapkamers liggen kijken we uit op het groene gebied van de universiteitscampus.
Middelheimpark is vlakbij : "onze" prachtige tuin, die we niet zelf moeten onderhouden!

Als ik straks weer toneelrepetities heb, kan ik met de fiets of tevoet naar Dionteater, want het is slechts 2 km hiervandaan.
Zus Jeske woont om de hoek en mijn ouders eveneens op 2 km. Zelfs de kleinkinderen wonen zoveel dichterbij, zonder daarbij  hun ouders  te vergeten natuurlijk.

Komt het door de rust na al dat zware werk? In elk geval verkeren we na drie maanden nog steeds in een euforie om onze mooie nieuwe woning.

Het kriebelt al een hele tijd om het bloggen weer op te nemen, maar er is zoveel gebeurd dat alles chronologisch  weergeven een haast onbegonnen zaak is.

Wat doen we dan?

Juist!

Het eerste wat vandaag bij me opkomt gewoon neerschrijven.

Op de Facebookpagina van een van onze jonge acteurs in Dionteater las ik vandaag : “Ik heb nog één ticket over voor vanavond, 'De Explicateur' in CC De Kern in Wilrijk. Iemand nog zin om mee te gaan? “

Natuurlijk verwacht zo’n gast liefst een hoop positieve reacties van jong vrouwelijk schoon, maar tegen beter weten in, stuur ik hem een bericht dat ik wel geïnteresseerd ben en kijk :

Ik ben de uitverkorene J

Dus ga ik vanavond naar theater met een vlotte kerel die er geen graten in ziet om met een grootmoeder uit te gaan.

Heerlijk, toch?