|
xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Geen rozen zonder doornen. Geen paradijs zonder slang.
Geen euforie zonder ergens een angeltje
Een maand geleden nam ik zoals gewoonlijk deel aan de
tweejaarlijkse screening naar vroegtijdige opsporing van borstkanker.
Voor de mammografie ging ik deze keer niet meer naar de
radioloog in ons kempisch dorp, maar naar het vlakbij gelegen ziekenhuis. Tot
mijn genoegen verliep deze pletsessie veel zachtaardiger dan gewoonlijk.
Ziezo, daar was ik gemakkelijk vanaf geraakt!
Dacht ik.
Twee weken later kwam de brief van de universitaire
instelling : beelden door drie artsen gelezen, afwijking vastgesteld,
echografie aangeraden, maar eerst contact opnemen met de huisarts. Daar kan ik
gelukkig snel terecht en die stelt me ook enigszins gerust : dat er vaak valse
positieve meldingen zijn en ingeval het om een cyste gaat, men dat duidelijk op
echografie kan zien, waarna ik me absoluut gerust kan voelen. Het voorschrift
voor de echo krijg ik mee. Die moet in hetzelfde ziekenhuis gebeuren als waar
de mammo gemaakt is, een afspraak voor de echo kan echter pas een week later
We waren al zinnens om dat weekend naar zee te trekken,
het zal de gedachten wat afleiden, maar nog diezelfde dag val ik languit tegen
het Oostduinkerkse beton, hoe ik het gedaan heb snap ik nog steeds niet: mijn
hele lichaam scheen op hetzelfde moment plat op de grond te smakken met als orgelpunt
een knapperig gekraak in mijn neus.
Drie dagen later lig ik in de onderzoekstoel en kan
zijdelings op het scherm de echografie van mijn borst volgen : wat wolkige toestanden en dan
ineens : een pikzwart ovaaltje. Daar zit
de boosdoener denk ik en ja hoor : met een lichtpen wordt een blauwe
stippellijn rond het vlekje getrokken. Deze dokter zegt nauwelijks iets en hij
draait maar verder met zijn stick over mijn borst, waar nu ook nogal wat
grijzige dingen zitten die hem blijkbaar verontrusten. Ik opper dat het
wellicht door mijn val komt, want ook daar voelt alles gekneusd, hoewel er geen
blauwe plekken aan de buitenkant te zien zijn. Hematomen zouden inderdaad die
beelden kunnen verklaren, maar dat zwart ovaaltje moet alleszins verder
onderzocht worden, want het is geen cyste(blaasje) maar een vaste structuur.
En opnieuw rijden we naar de huisdokter in Zoersel(!) met
het verslag en om voorschrift voor een MRI eventueel met punctie. Wel moet er
twee weken gewacht worden om eerst de eventuele bloeduitstortingen te laten
wegtrekken. Terug thuis bel ik naar het ziekenhuis om een afspraak over twee
weken; de eerstvolgende mogelijkheid is
over exact een màànd!!!
Okee, ze hebben me wel gezegd dat het waarschijnlijk om
iets goedaardigs gaat, maar wat als het dat niét is? Ik wil niet zo lang in
onzekerheid zitten en vraag raad aan de huisdokter. Die adviseert -ook voor de
gemoedsrust- om elders een afspraak te maken en alle gegevens mee te nemen
(dvd, verslag). In het Monica-ziekenhuis kan ik nu over een week terecht en het
had zelfs vroeger gekund.
Ik reken erop dat het allemaal goed afloopt en hou mijn
grootmoeders in gedachten. Zij werden beiden 96 jaar en torsten allebei een
machtige boezem, die nooit gescreend is geweest en waar ongeweten mogelijks allerlei
zgn.afwijkingen in verstopt zaten J.
Btw : mijn neus was inderdaad gebroken, maar het
tussenschot niet verschoven en dan doet men er verder niets aan. Behalve wat
hoofdpijn de eerste dagen en een snottebelgevoel is een langzaamaan tot
lichtgeel verkleurende neus het enige wat ik er nog aan overhoud.
|
