|
xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Talloze keren hoorde ik het oudere mensen zeggen : de
tijd gaat sneller naarmate men ouder wordt.
Natuurlijk is dat subjectief, want een dag, een uur, een
seconde : ze worden door iedereen, oud en jong, hetzelfde afgemeten, maar inderdaad,
het lijkt alsof de dagen veel vlugger voorbij vliegen voor de senior die ik nu
ook geworden ben. (Wow! Pardoes een vijfvoudige alliteratie gepleegd :-D )
Als kind en jongere lijken maanden en jaren eindeloos.
Toen ik als vijfjarige verhalen over de oorlog hoorde, was dat voor mij voltooid
verleden, geschiedenis uit zeer lang vervlogen tijden en toch was die oorlog
pas 10 jaar voorbij.
Wat is tien jaar? Voorbij in een zucht, denk ik nu.
Twintig jaar woonden we op de buiten, naar mijn gevoel
waren het er slechts vijf.
Terwijl een boreling nog geen ander tijdsbesef heeft dan de
duur van het hongergevoel tot het moment van de voeding : een tijd die eindeloos
lijkt,of juist onbestaande wanneer het buikje weer bol staat.
We gingen trouwens deze week te gatjeszoenen bij het langverwachte
eerste kindje van mijn petekind.
Sedert de geboorte van onze kleindochter Maura, die met
kerstmis vijf werd, had ik geen boeleke meer in de armen gehad en ik smolt
helemaal weg bij die prachtige kleine Mona met haar zijden kopje, gouden
wimpertjes, gave huidje en dat hemelse cupidoboogje van een mondje
De rest van de week werd gevuld met saaiere bezigheden
(behalve de prettige zaken zoals de logees die we kregen en een lieve tafelgast
op dinsdag).
Vandaag nog met Pjan in de stad gaan eten, maar omdat we beiden
bang waren dat het gebouw onder ons ineen zou storten de voorgevel van de Inno
op de Meir werd afgebroken en we hadden allebei een onveilig gevoel door het
schudden en trillen- gingen we nog een verwenkoffie drinken in The Duke of
Antwerp. Een schot in de roos, want lekkere zelfgemaakte dessertproevertjes!
Inmiddels zijn we ook al voor zonneschermen gaan rondkijken
en men is opmetingen komen doen.
Benieuwd wat het kostenplaatje zal zijn. In afwachting heb
ik voor de keuken een voorlopig draperietje gestikt en dat deed vanmorgen al
goed dienst.
Toen scheen de zon namelijk nog duchtig naar binnen.
Tegen de tijd dat ik Pjan in de stad ontmoette was die zon nergens meer te
bekennen en was het bar koud, met een gure wind.
Lief zal bibberen als ze over twee weken terugkeert uit
Bali
Pjan is jong genoeg om die ruim twee maanden dat ze
elkaar niet zagen nog eindeloos te vinden en ook de twee komende weken duren
hem veel te lang, voor hij zijn Lief weer in de armen kan nemen.
Ik denk : twee weken zijn om in een zucht.
Zelfs al wacht ik al te lang met ongeduld en een tikje angst op dat
onderzoek van maandag a.s.
|
