|
xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Onze kleinkinderen houden van zingen en horen graag
nieuwe (oude) liedjes, die Papie zonder moeite uit zijn mouw en zijn keelgat schudt.
Eén noot, één woord is voor hem al genoeg om een aangepast liedje in te zetten.
Daarbij durft hij de pedagogische waarden wel eens uit het oog te verliezen en
zingt lustig ongekuiste versies van liedjes die wij vroeger bij de Chiro
zongen. De kindjes vinden dat danig plezant en de Mamie
die houdt haar hart
vast, omdat die kleinen vooral de aangebrande woorden onthouden en die ongetwijfeld
luidkeels thuis en op school gaan herhalen.
Zo ook dit weekend.
Tijdens het avondeten werd er wat nagepraat over het
toneelstuk Kauwboys en Dindianen, dat we met ons vieren waren gaan kijken. En
dan begint Papie te zingen op de wijs van Singing aye aye yippee-yippee yay :
Cowboy Jimmy, dat is nen indiejoan - En zn
broer dat is ne Mexikoan, Cowboy Jimmy kan goe raaien- zn bruur dieje kan goe
(en hier valt zijne frank, dat hij beter niet vrijen zingt)
.euuuuuu Braaien!!! Cowboy Jimmy dat is nen indiejoan.
Zingt Papie opgelucht en in t schoon Aantwaarps.
De kindjes hebben niet door dat de Chiroversie werd
aangepast en vinden die ene eerste zin al geweldig. Ze vallen meteen in en Maura, t kon niet missen, maakt
er ook ineens onbewust een feministische versie van : Cowboy JENNY dat is nen indieJOAAAN- en zn broer dat is ne MexiKOAAN
Waaaahhhh!!! Het kwaad is geschied, de onvervalste
Antwerpse A is er al ingedreund. Mamie probeert nog na elk gezongen lijntje een
nadrukkelijk zuivere Jààn en Kààn , maar tevergeefs.
Het blijft dolle pret met cowboy Jenny en de platte A tot
we ze s zondags thuis afleveren.
|
