Herman en Paz
Een zicht op de zware tuinklus die achter ons ligt.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
We zijn er drie dagen mee bezig geweest.
Vier feitelijk, als je de zaterdag meetelt, toen we de 40 meter pvc-buis gingen halen in de doe-het-zelf-zaak.
We zouden een wandeling gaan maken en meteen eens in de Selfmade kijken welke soorten buizen er dienstig konden zijn voor ons jobke.
Naar de Selfmade kan je van bij ons thuis helemaal door het bos, het is een wandeling van 3 kilometer.
We vonden ons gerief : 10 buizen van 4 meter lengte.
Herman wou die met de auto komen oppikken, maar ik dacht dat het makkelijker zou zijn om ze gewoon te voet naar huis te dragen Dat weegt immers niks, zoeteke. We plakken daar tape rond en nemen dat pak gewoon zó mee!
Zo gezegd, zo gedaan : aan elke kant één buis er een stukje uitgetrokken om een handvat te hebben en daar gingen we.
Drie kilometer terug naar huis en we ontdekten dat iets wat niks weegt behoorlijk zwaar kan worden. Het pak buizen veranderde van linker- naar rechterhand, en van hand naar wisselende schouders.
Op een schouder zit (te)weinig vet om lange tijd harde buizen te dragen, die dan ook nog eens doorbuigen en terugwippen bij elke stap en dat begon zeer te doen.
Er kruisten ons één fietser en twee wandelaars, die een glimlach(leedvermaak?) niet konden onderdrukken.
We waren blij dat we ons vrachtje thuis konden laten zakken.
s Anderendaags begon het grote werk pas echt: een gracht graven, waarin die buizen het overtollige water uit het achterste deel van de tuin moesten wegvoeren naar de zinkput.
Al vijftien jaar krijgen wij bij aanhoudend zware regenval een ongewilde vijver en daar hebben we nu eindelijk iets aan gedaan.
Dankzij het voorbeeld en de uitleg van buurman Natoken durfden we het aan.
Het is verbazend hoeveel kruiwagens zand er uit zo'n smal grachtje moeten geschept worden! Stak bij de bron de buis nèt onder het gazon, aan de monding moest er tot 55 cm diep gegraven worden om een licht verval te krijgen, dat wil zeggen dat wij bijna op onze buik moesten gaan liggen om de gracht diep genoeg te kunnen uitscheppen.
Eigenaardig genoeg ging al dat zand er nadien ook weer in; een mens zou denken dat het volume van die buizen minstens 2 kruiwagens zand overschot zou genereren, maar niks daarvan !
Alle graszoden lagen er dinsdagavond weer netjes in en wij waren lichtelijk geradbraakt maar zeer content.
Nu zitten wij te wachten op een hevige regenval die bewijst dat ons werk niet voor niets is geweest.
Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.
