|
Dit begint inderdaad meer op een weekboek dan op een dagboek te lijken. Ik krijg de kans niet meer om dagelijks te schrijven, of beter: ik vind dat ik niet genoeg tijd heb om dat goèd te doen, en als het niet goed kan, dan liever helemaal niks. Zo heb ik vroeger op school door enkele keren een leeg blad af te geven of door te zwijgen nul punten gekregen, omdat ik me niet belachelijk wilde maken door stommiteiten te zeggen of te schrijven. Ja, een domme ijdeltuit was/ is dit meisje. Als ik niet minstens even kan polijsten aan mijn tekst, dan schrijf ik liever helemaal niets.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Dus wordt dit weer een weekverslag. Om aan te sluiten bij vorige week : onze geparkeerde auto vond ik gemakkelijk terug en na de toneelrepetitie ging ik in het huis van mijn ouders slapen, omdat ik s anderendaags met zus naar Leuven wilde.
Moeke en Voke waren voor een week naar zee, dus sliep ik daar in een groot leeg huis. Van de vijf slaapkamers kregen er door de jaren heen drie een andere bestemming, dus had ik de keuze uit de logeerkamer op de 2de verdieping of de slaapkamer van mijn ouders op het 1ste. Die logeerkamer is kil en kaal en ik koos voor één verdieping lager, ook al omdat er in Moeke en Vokes kamer een digitale wekker staat. Dat was niet zon goed idee, want slapen deed ik nauwelijks, het was heel bevreemdend om in het bed van mijn bejaarde ouders te slapen
allerlei gedachten warrelden door mijn hoofd en om kwart voor vier lag ik nog steeds wakker, moest mezelf overtuigen om niet naar boven te trekken.
Desondanks was ik de volgende dag toch redelijk fit en trok met Jeske per trein naar Leuven, om er de unieke Rogier Van der Weyden tentoonstelling in het nieuwe M-museum te gaan bekijken. Het nieuwe museum is prachtig, het herinnerde mij door de inplanting en architectuur van de verschillende gebouwen en het veelvuldig gebruik van travertijn, zelfs sterk aan het schitterende Paul Gettymuseum in Los Angeles. De zeer druk bezochte tentoonstelling bracht werken van Van der Weyden vanuit de hele wereld tijdelijk samen. Wij hadden onze tickets online gereserveerd, die waren aan stricte toegangstijden gebonden: voor ons was dat van 13 tot 14 uur. Gelukkig mochten wij reeds om kwart voor één binnen en stelden vast dat het kwart over drie was, toen we het museum verlieten. Jeske en ik hebben ervan gesnoept! Ik geniet altijd dubbel als ik samen met haar naar een concert, toneelstuk of museum ga, omdat zij mij wijst op dingen die ik anders zou gemist hebben en zo gaat het ook vice versa. Zon belevenis wordt voor ons allebei verrijkender. Soms gaan we wel wat teveel op in ons nagenieten, want nadat we uit het station van Berchem kwamen en ons op de bank van het bushokje installeerden, verstreek er bijna een half uur vooraleer we doorkregen dat het abnormaal was dat er nog geen bus was voorbijgekomen. Door werken was die halte tijdelijk verplaatst, de gele aanplakbrief hadden wij in ons enthousiast nababbelen niet zien hangen.
Het was zo goed als etenstijd toen we bij haar thuis kwamen, ik kon dus meteen mee aanschuiven voor paling in t groen en kreeg nog een grote zak kastanjes uit de tuin mee naar huis. Daar ben ik nadien meerdere uren mee zoet geweest : eerst de harde schillen eraf prutsen, dan blancheren en vervolgens nog eens twee uren om de fijnere vliezen eraf te halen. Maar er is al een berg lekkere kastanjekoekjes mee gebakken en de rest zit in de diepvriezer om bij wild of kalkoen te serveren.
Mijn ventje stuurde dagelijks enthousiaste sms-jes vanuit Bolzano en ik haalde thuis mijn hartje op aan poetsen en oude fotos inscannen, waarmee ik een nieuw album wil samenstellen. Mijn blog scheen bovendien kuren te vertonen en ik heb lang zitten sukkelen en sakkeren omdat er blijkbaar iets mis was met de fotos die ik had geplaatst, gelukkig schijnt nu alles weer in orde.
Donderdag belde zus Rikske van aan zee dat Moeke en Voke vervroegd terug naar huis kwamen omdat er gezondheidsproblemen waren
denk dat ik daardoor wakker heb gelegen in hun bed
Na doktersbezoek en aanpassing van medicatie lijkt het allemaal weer beter te gaan, maar we maken ons zorgen. Hoelang kan dit nog goed gaan, vraag ik me af. Ik probeer voorzichtig duidelijk te maken om eens een specialist in de arm te nemen, maar een beslist :Wij hebben alle vertrouwen in de huisdokter, laat geen verdere discussie toe. En ja, vertrouwen is belangrijk, natuurlijk
misschien wel belangrijker nog dan een medisch perfecte begeleiding
Mijn ouders zijn nog samen en kunnen hier zelf over beslissen (of één beslist en de ander denkt dat dat goed is), dus moet ik dat respecteren. Op die manier zijn zij al meer dan 60 jaar getrouwd en beiden 86 jaar. Leg je erbij neer, Paz.
Donderdagnacht kwam Herman terug thuis na een vruchtbare vergaderweek. Hij ziet er goed uit, vind ik. Eigenlijk hebben die enkele dagen apart ons allebei goed gedaan, ook al was ik aanvankelijk een beetje ongerust over die eerste-keer-alleen-naar-buitenland.
Vrijdag was het de halfjaarlijkse bijeenkomst met zijn oude buurjongens, zoals steeds werd het een blij weerzien, met ditmaal een boeiende en goed voorbereide historische wandeling door Antwerpen
Zaterdag was poetsdag en voorbereiding van het etentje s anderendaags. Terwijl ik in mijn rommelkeuken de scampis van het darmkanaaltje ontdoe een vies prutswerkje- hoor ik Herman roepen Zoetje, bezoek! Niet echt op bezoek voorbereid, loop ik mijn handen afvegend aan mijn schort de living in en daar staan Sonja en haar man, met twee wijnflessen
Mijn ogen rollen er bijna uit! Das een dag te vroeg!! Ik durf niks zeggen, maar Herman loopt naar de keuken om op de kalender te gaan kijken, daar staat inderdaad zondag 22
Welja, de 22ste, dat is toch vandaag? zegt Sonja argeloos. Als ze de kalender bekijken, blijkt dat zij het wel degelijk mis hadden. We lachen het weg en stellen voor om toch te blijven, alleen zal het allemaal nog wat duren voor ik met het eten klaar ben, maar ze beweren dat ze hun namiddag en avond nog met andere dingen kunnen invullen en komen s anderendaags terug. Ik moet zeggen dat ik wel blij was met die beslissing, we hebben die zondag heel ontspannen en helemaal met alles klaar enkele aangename uren samen doorgebracht.
Wie met lezen tot hier geraakt is, vraagt zich wellicht af wat ik met het eerste deel van mijn titel bedoelde
Honderd manieren om nee te zeggen, heeft vandaag nu eens niks met assertiviteit te maken zie J
Ik zit namelijk in de laatste selectie voor de bewuste filmrol, waarover ik onlangs schreef. Een week geleden kreeg ik bevestiging, dat ik, samen met nog twee anderen weerhouden ben voor de tweede selectieronde. Men heeft mij 2 scènes doorgemaild, die ik moet instuderen en volgende week in dialoog met de hoofdrolspeler moet gaan spelen in Gent. Spannend! Dus ben ik nu die tekst aan het leren en uitproberen. Daarbij stel ik vast op hoeveel verschillende manieren je Nee (één van de replieken die ik moet geven) kan zeggen! Wie er goesting in heeft, moet het maar eens proberen
Vandaag ontving ik het volledige scenario en de rol van mijn personage is echt wel mooi. Natuurlijk moet ik er niet teveel mijn hoop op stellen, we blijven tenslotte nog met drie over, maar toch
fijn, dat ik al zover ben geraakt!
|
