|
Een eerste kort stukje schrijven en al meteen, hoewel ongewild, tegen schenen gaan stampen, dat is niet zo best om te beginnen
Dus even iets rechtzetten. Natuurlijk was ik de vrienden van ons blogclubje niet vergeten : Bojako, Huismusje, Hotlips, Ludovikus, Myette en Natoken. We volgen elkaars blog al ongeveer van bij de start van Sennet. Zeven zeer verschillende karakters met even uiteenlopende achtergronden, die door het bloggen bevriend geraakten en al verscheidene jaren elke eerste vrijdag van de maand een namiddag samenkomen om nog eens live bij te kletsen. Zij waren de eersten die mij aanspoorden om door te gaan met bloggen, maar die ook begrepen dat het voor mij op dat moment even genoeg was, zegden dat er geen druk mocht achter zitten en dat ik mijn tijd maar moest nemen.
En als we dan toch aan het rechtzetten zijn : Sorry, aan iedereen die af en toe kwam lezen en door het plaatsen van een reactie lieten horen, dat ze hier graag even vertoeven. Het is gevaarlijk om namen te noemen, want ik zou mensen vergeten, maar toch een speciale dankjewel aan Affodil, Bomma, Jan, Lieve, Michelly, Thea, Dany, kinderen, andere familieleden en vrienden : het was altijd een positieve prikkel om te zien dat jullie hier waren.
Ter verontschuldiging wil ik toch nog even aanvoeren dat ik gisteren twijfelde om te schrijven
MINSTENS twee trouwe zielen
, maar omdat er eerder in die zin al AllerMINST zat, vond ik het van het goede teveel en trapte zo ongewild op andere echte trouwe zielen.
Blablablaaaa
.Het kwaad is geschied, maar Mus zei al dat ze me vergeeft, ik hoop jullie ook : AL mijn lieve lezers.
Vandaag dacht ik al een stuk verslag van onze Zwitserlandreis te plaatsen, maar dat zal iets voor morgen worden. Zolang het hier nog droog is, trek ik het bos in voor een wandeling met de MP3. Er staat geen muziek op , maar een opname van mijn volgende toneelrol, want op 1 september vangen de repetities aan en moet de tekst gekend zijn.
|
- wij weten natuurlijk dat je ons ook bedoelde toen je schreef dat je gemist werd. Omdat we op FB en op andere plaatsen elkaar zien en spreken valt dat gemis wel wat minder op dan bij mensen die je niet zo dikwijls zien. Ik weet dat ik mijn blogje vooral schrijf voor mezelf, want het is en blijft nog altijd mijn dagboek. Ik deel het wel met vrienden en blogland, maar het schrijven moet je doen voor jezelf. Heb je geen zin of tijd, wel dan schrijf je even niet, zo gaat dat ook met je dagboek. Ik zou geld geven om bv. een dagboek te lezen van bv. mijn grootmoeder of mijn moeder, maar ik betwijfel of mijn schrijfsels ooit later door iemand zullen gelezen worden. De container op .... zo zal het wel verlopen denk ik, mijn twee pagadders kennende 
