Terwijl ik nu geniet van rust en stilte, verliep de tweede week van juli enigszins anders…

We keerden terug van een zalige week in Zwitserland, tot we pech kregen met de motorhome. Hierna volgt verslag van die bewuste dag, zoals ik het in mijn vakantiedagboek noteerde.

Dinsdag 12 juli ’11

Om 7u50 zijn we al op. Stralend weer! We wassen ons vluchtig en rijden verder. Op de col du Bonhomme eten we ons ontbijt. We zijn nog slechts 500 km van huis.

10 uur : er knapt iets, alsof je uit koppeling schiet en even later merkt Herman dat de motor niet meer trekt. PANNE! Op de N59, haast een snelweg…we kunnen nog net naar de zijkant op een redelijk veilig plekje uitwijken. Om 10u 15 bellen we naar Ethias-reisbijstand. Ben benieuwd hoe en wanneer we hier gaan weg geraken. We staan hier in de blakende zon. Als ik denk aan de volle koelkast en al onze spullen… Afwachten maar.

10u47 : telefoon en Français van de lokale Assistance om nog eens te vragen waar we zijn. Ze zullen een dépanneuse sturen over 30 à 45 minuten.

10u50 Er stopt een camionette van de Wegendirectie. Na onze info geven ze onze gevarendriehoek terug en plaatsen kegels in afwachting van de dépanneuse. Die is er nog veel sneller dan men ons beloofd had!

13 u We zitten in de garage te Ste Marguerite, nabij St-Dié. De koppeling is stuk en dat duurt minstens een week om te herstellen, want de garagist heeft het druk. Er volgen  verscheidene telefoontjes met Ethias en zijn vertegenwoordiger hier (die gesprekken zijn wel in het Frans, maar men is erg behulpzaam) . Wij hebben de keuze : of repatriëring van de motorhome, of hem hier laten repareren. We kiezen voor repatriëring. In dat geval zullen ze een taxi sturen en gaan we per 1^ste klasse trein naar huis. Zo om de tien minuten krijgen wij zeer vriendelijk  info per telefoon, hetzij van assistance hier, hetzij van Ethias. Om 16u57 zouden we een TGV hebben van Colmar naar Brussel, vanwaar we dan met een taxi naar huis zullen gebracht worden.

Om 14 uur komen we aan bij het station van Colmar, na een 60 km lange taxirit met een zeer vriendelijke chauffeur die nogal wat wetenswaardigheden over de streek vertelt.

Er zijn twee loketten open, maar hoewel vriendelijk is men hier heel erg traag… Wanneer  het eindelijk onze beurt is (gelukkig gaat onze trein pas over 3 uur) vindt de bediende weliswaar onze gereserveerde tickets, maar vraagt betaling van 240 €. Als ik zegt dat het voor Europe Assistance is, haalt hij er een jonge vrouw bij, die hem allerlei van een scherm begint voor te lezen, wat hij netjes met een pen op een formulier invult. Maar vriendelijk? Jazeker! We eten een belegd broodje en wat van de kersen die we gisteren bij het Lido in Luzern hadden gekocht. Die hebben we samen met de Gommerkaas en nog enkele etenswaren in een koelbox meegebracht naar het station. Het is 31°! Weer veel teveel voor mij. Gelukkig was de taxi zeer comfortabel en heerlijk koel. De motorhome wordt waarschijnlijk vrijdag gerepatriëerd. Ik sms met de kinderen en Voke. Wout wilde ons al in Brussel komen oppikken, de schat, of ons anderszins helpen met de bijstandsverzekering, maar gelukkig loopt alles prima.

Het is bloed-en-bloedheet. Het station van Colmar is van 1905 en het meest bijzondere eraan vind ik de “tweeling”glasramen uit 1996. Thuis eens opzoeken wat het hele verhaal erover is.

Lélijke mensen dat hier rondlopen, het heeft geen naam… En aangestoten dat ze zijn! Ocharme ook zeer veel gehandicapten en extreem dikke mensen. ’t Is een heel verschil met Zwitserland.

Om 16u20 : melding dat onze trein 30 minuten vertraging zal hebben.

Om 17 u : melding van 1 uur vertraging. Ondertussen vallen we zowat van ons houten bankje van de hitte!

Het wordt hoe langer hoe gekker…ik heb het gevoel dat ik droom, of in een verhaal van Stephen King zit. Extreem lange mensen, vele zeer opzichtige homo’s, vrouwen met stokkendunne armpjes en zeer dikke buiken, zwarten in opzichtige traditionele print-jurken. Zelfs de bedienden zijn dik-dun-groot-klein met paarse hemden, witte kepi waarrond een rode band, hoe verzinnen ze het? Zijn dit allemaal ingehuurde figuranten om ons uit ons evenwicht te brengen? Er passeert een mannetje met short, O-benen, raar petje en een minuscuul cadeauzakje, dat hij als een precieus taartendoosje ver voor zich uitdraagt. We geloven onze ogen niet. Nu weer een man met een gemuilkorfde pitbull aan de lijn, een vrouw met een tulband, een hond aan de lijn zonder oren… De kleren hier lijken alle wel bijeengezocht in de kostuumruimte van Dionteater, maar dan wel door een heel foute kleedster. Ik denk dat ik hallucineer.

Het is nu 17u40 en we gaan op een bank op het perron zitten, vermits het binnen net even heet als buiten is, maar de lucht wordt wit, dus gelukkig geen directe zon meer.

Om 18 uur rijden we het station van Colmar uit in het heerlijk koele 1^ste klasserijtuig, weliswaar geen TGV zoals beloofd, maar er is ruimte om te dansen, want zeer dun bezet. En het stopt maar niet !!! Door onze wagon komt een stokoude Quasimodo gesjokt met een grote doorzichtige plasticzak vol madeleinekes…ràààr!

In Brussel moeten we even zoeken naar onze chauffeur:  Een norse jongeman, die mij zelfs geen blik waardig keurt en er met Herman vandoor stevent naar de staanplaats. Een poos rijdt hij 160 km/u .Ik zwijg .Iedereen zwijgt. Maar om kwart over twaalf komen we heelhuids thuis.