|
De motorhome werd einde van die panneweek bij onze garagist afge-leverd. Mijn lief vertrok voor ruim een week naar de Europeade in Estland en ik reed met onze kleine auto naar de garage, voorzien van een
grote valies en een paar plooibakken om zoveel mogelijk uit de
motorhome te halen.
Daags nadat ik de spullen eruit had gehaald, besefte ik, dat ik mijn
MP3-speler niet had meegebracht. Waarschijnlijk zou de motorhome al
op de brug staan, zodat ik er niet meer in kon, maar ik waagde het
erop, sprong op de fiets en reed onaangekondigd naar de garage.
De garagist was met een gast aan een andere wagen bezig, maar
de motorhome stond met de neus omhoog op een grote krik en tot
mijn verbazing : zonder wielen. Vreemd, dacht ik Er was toch niets
mis met de banden
Ah! Misschien kan de garagist anders niet goed aan
de onderkant, of zit dat wiel in de weg voor de steun van die grote
krik, maar ik zei er niets over. Eigenlijk was ik gegeneerd omdat ik
daar alweer stond voor iets dat ik vergeten was. Toen ik me daar
voor verontschuldigde, stelde hij voor om de auto naar beneden te
laten, maar ik zei dat ik wel via de krik in de wagen zou klauteren als
dat mocht. Ik pakte vlug mijn MP3-speler, bedankte en reed weer
naar huis om mijn toneeltekst in te spreken. Zo zou ik al
wandelend gemakkelijk mijn rol kunnen repeteren.
Dinsdagvoormiddag zouden wij de motorhome gaan ophalen.
De kosten waren niet min, dat hadden we verwacht, maar onze vriende-
lijke garagist verzekerde ons dat we op beide oren konden slapen :
de auto was veilig genoeg om opnieuw grote ritten mee te doen. Ik kon
het niet laten om te vermelden dat indien er vraag van klanten zou
zijn- wij hem liefst zouden verkopen. Hij zei dat de doorverkoop-
waarde zeer goed was en dat hij ons op de hoogte zou houden.
Toen we vertrokken, raadde hij ons aan om regelmatig de banden
spanning te checken, want dat die banden vooraan bij aankomst slechts
2,5 bar hadden. Hij had ze nu tot 4,5 gevuld (ze mogen 5 hebben en
wij hadden ze de laatste dag in Zwitserland nog gecheckt : alles was
toen normaal). Wij waren stomverbaasd : die voorbanden waren nieuw,
er was slechts een goeie 1000 km mee gereden. Had de Franse
dépanneur ze om een of andere reden afgelaten??? Het raadsel
bleef onopgelost.
Wij reden naar huis, niet zonder een tussenstop bij de supermarkt.
Ik kwam er eerst aan, reed de ruimste van de twee parkings op en
ging ervan uit dat Herman met de motorhome ook daar zou gaan
parkeren. Op de andere staat het meestal vol en is het moeilijk keren
met zon groot ding. Terwijl ik met het winkelkarretje naar binnen rijd,
zie ik de motorhome voorbijrijden in de richting van de kleine
parking
Tssss
waarom doe je dat nu, man!, schud ik inwendig mijn
hoofd. Het duurt en duurt vooraleer hij binnenkomt, ik werd zelfs al
wat ongerust. Niet onterecht zo blijkt, want als we bij de kassa
komen, spreekt een man hem aan, dat er dan toch een kras op zijn
nieuwe auto zit en dat we na het winkelen de zaken moeten regelen.
Wij gaan kijken. Wat Herman al wist, maar ik nog niet : er zit een
wit streepje van 7 cm op de hoek van de achterbumper, verder geen
deuk, niks
De nieuwe auto ziet er voorts onverzorgd uit, maar dat
doet niets terzake : als je schade hebt opgelopen, moet die
inderdaad vergoed worden. Als het mijn wagen was, zou ik een som
vragen en het zelf oplossen, niet een hele bumper laten vervangen voor
een wit streepje, hopelijk reageert die bestuurder ook zo. Herman
blijft op hem wachten, terwijl ik - redelijk opgedraaid want
verdomme-die-motorhome-weer! al met de boodschappen naar huis
rijd.
(wordt vervolgd)
|
