|
De afgelopen weken stonden bol van de verschillende activiteiten. Er was zoveel te doen dat bloggen er eens te meer overschoot. Als ik mijn laptop al openklapte, was het om mijn mail na te zien en hoogstens een spelletje te doen, omdat de fut er niet was voor méér. Toch gaven die dagen ook veel voldoening, omdat de werken op de verdieping eindelijk opschoten, wij onze Nederlandse vrienden een paar dagen te logeren kregen, evenals de twee jongste kleinkindjes. Ook voor de laatste week van augustus en begin september staat onze agenda reeds vol. Toen Herman na zijn terugkomst van Estland een afspraak had gemaakt met een Engelse vriendin om haar na herhaalde uitnodigingen- eindelijk enkele dagen te gaan bezoeken, was ik daar blij om, hoewel ik het moment niet zo gelukkig gekozen vond. Daags nadat we de tickets voor de ferry hadden gekocht, kwam het nieuws van de rellen in Engeland
onze vriendin woont aan de rand van Londen. Mijn stressniveau steeg met de dag
Woensdag de 17de zouden we vertrekken. Eerst moest de tuin nog een maaibeurt krijgen, het scheren van de hagen zou moeten wachten tot na onze terugkeer. De motorhome was in orde, de bandenspanning ongewijzigd (oef!) en na nog een kilo goeie Belgische pralines te hebben ingeslagen, evenals de benodigdheden voor het dessert bij Gillians barbecue-voor-40-man twee dagen later, vertrokken we onder een grijze hemel. Het voorspelde warme zomerweer liet op zich wachten : het was somber, winderig weer en tot mijn ergernis was ik opgestaan met lichte keelpijn en een kriebel in de neus.
Na alle voorbije pech zat ik gespannen als een veer op de passagiersplaats, maar de camper deed het voorbeeldig en eens voorbij Gent werd het verkeer rustiger en begon ik wat te ontspannen. We waren van plan om in de buurt van de Ferryhaven te overnachten. De oversteek was gereserveerd voor 7u50 de volgende morgen. Even voorbij Dunkerque stopten we op een parking om de mogelijke overnachtingsplaatsen nog even te overlopen; we kozen voor de parking vlakbij de ferryhaven. Toen we van de parkeerplaats wilden vertrekken, startte de motorhome niet
niks! Nada! Geen geluid, geen enkel lichtje van de hele kerstboom te zien
Inwendig kromp ik ineen
Ik zei geen woord, mijn lief ook niet veel, hij opende de motorkap op zoek naar het euvel. Ik was vastbesloten om me er niet mee te bemoeien, liet het maar over me heen komen, maar dan wel in de vaste overtuiging dat dit voor mij absoluut de laatste druppel was. Na wat gefrutsel onder de kap, ging ik toch maar even morele steun geven, want medelijden had ik wel met Herman. Er stond een sterke, gure wind en ik begon mij hoe langer hoe kouwelijker te voelen. Omdat hij het niet kon oplossen, werd ten langen leste de bijstandsverzeking opgebeld. Die zei ons om eerst het nr 17 te bellen, dat moet zo gebeuren op de Franse autosnelwegen. In afwachting aten we dan maar onze avondboterhammen. De Franse garagist luisterde nauwelijks naar wat Herman hem vertelde : dat het een verbinding met de batterij kon zijn en na wat pogingen om die bij te laden (wat overbodig was, want ze was ok) besloot hij om de camper weg te slepen naar zijn garage omdat er volgens hem serieuze problemen waren met de startmotor of een ernstig elektrisch probleem. Herman blijft denken dat het eenvoudiger is
Als we in de garage aankomen wordt onze verzekering terug opgebeld. Ik zie het gezicht van de garagist betrekken als hij na zijn verslag te horen krijgt dat er een Belgische takelwagen gaat komen om ons samen met de wagen te repatriëren. De man had waarschijnlijk gehoopt om naast het slepen ook een vette reparatierekening te kunnen presenteren
Na anderhalf uur verschijnt de takelwagen uit De Panne(whats in a name), die ons naar huis zal slepen. De energieke man luistert naar Hermans vermoeden en in een wip heeft hij de oorzaak gevonden en opgelost : 2 kabeltjes naar de batterij zaten los! In gedachten was ik al terug thuis, had Gillian al op de hoogte gebracht van het feit dat we niet naar Engeland zouden komen en was blij dat ik met de erger wordende verkoudheid thuis zou kunnen uitpuffen.
Maar de snelle reparatie heeft mij blijkbaar even een boost gegeven en ik bel meteen naar Gillian om te zeggen dat alles door zal gaan als gepland. Wij rijden dus verder naar Calais, waar we op de grote parking de nacht zullen doorbrengen. Ondertussen is het toch al 10 uur geworden en we gaan slapen, want moeten blijkbaar al om kwart na 7 inchecken.
De nacht is echter verschrikkelijk. Ik word hoe langer hoe zieker, krijg koorts, hoofdpijn, steken in mijn gewrichten, een hevige druk op mijn ogen, zelfs mijn tanden doen pijn. Als ik lig word de druk op mijn ogen groter, dus probeer ik rechtop zittend wat te slapen
lukt natuurlijk niet. Had ik maar een pijnstiller: ons eerstehulpkistje bevat alleen wat voor wondverzorging. Koppijn hebben wij nooit. Herman slaapt gelukkig gewoon door ondanks dat ik elk uur naar het toilet gestrompeld ben.
Wachten op de ochtend duurt dan wel erg lang. Ik moet niet lang aandringen om rechtsomkeer te maken, hoewel hij teleurgesteld is dat de reis niet doorgaat. Nu is mijn maag ook nog van slag en het glas water dat ik dronk is er even snel weer uit, zo gaat het de hele terugweg. Ik kan gewoon niet in de passagierszetel blijven zitten en ga op bed liggen terwijl wij naar huis rijden, een emmer veilig in de aanslag.
Nu zijn we drie dagen verder en sedert gisterenavond gaat het een heel stuk beter. Nog wat slapjes en zonder eetlust (maar dat vind ik niet erg). Herman heeft zich afgelopen dagen nuttig gemaakt met klussen, ik kon gisteren mijn toneelrol weer doornemen, alles komt goed. Onze tickets kunnen we blijkbaar nog een heel jaar gebruiken, dus dat reisje gaat vroeg of laat nog door.
Maar het zal NIET met de motorhome zijn!
|
dikke kus
