Ja het leven kan je wat bieden. In zekere zin veel en niet veel.
Op jonge leeftijd vanaf 8 jaar ongeveer ga je als kind normaal naar school onbezonnen. Voor dat meisje niet dat meisje mocht op deze leeftijd al beginnen met het huishouden. Het meisje zat in een huishouden met ouders en een broer. Maar haar moeder werd ziek. Zenuwziek, zeer ernstig zelfs. Maar wilde nooit opgenomen worden in een ziekenhuis. Als gezin hebben we veel meegemaakt.....de ups en downs. Meer downs dan ups. Waaronder zenuwcrisis en fel vermageren en nog andere symtomen.... Heel moeilijke tijden door gebracht. Jaren lang tot in de zelfs haar tienerjaren voorbij de puberjaren....
Het meisje werd erdoor gepest op school, door haar achterstand en omdat ze ook dubbelde in haar studie's. De medeleerlingen waren meedogenloos. Ze kraakte je tot op het bod. Thuis was het moeilijk omdat de moeder heel ziek was. De vader ging tot laat gaan werken om meer centen te kunnen verdienen. Haar broer kon zijn studie verder doen zoals het hoorde. Als ze ouder werd hielp ze haar vader ook nog eens met zijn werk dat hij meebracht naar huis. Het meisje had niet veel ontspanning, huishouden, studeren, haar vader helpen en de dag zat erop. Zo gingen de jaren voorbij. Toch is het gelukt om een diploma te kunnen halen.
Zo nu en dan hebben kunnen werken, eerst in een bank als bode, dan als telefoniste bij de R;T.T. toen nog voor vakantiejob en dan als stagiaire typiste bij de NMBS Medische Dienst. En Daarna heeft ze aan de Stad Gent kunnen werken in de Bevolkingsdienst in Ledeberg en de Technische Dienst in Gentbrugge en Gent.
Toen leerde ze iemand kennen maar dat duurde maar effe een maand ofzo en dat was gedaan. Daarna leerde ze via een firma waar ze vrouwen en mannen koppelden. Elkaar kennen via briefwisselingen. Zo kwam dat tot stand. Heel snel werden zij een koppel. Maar de ouders van het meisje waren er tegen. Zij wilde die jongen niet. Dus was er veel ruzie thuis. En is het meisje thuis weggelopen met behulp van de collega's waar ze werkte. Dan heeft ze nooit haar moeder vader en broer meer gezien.
Ze heeft eerst een maand ingewoond bij haar toekomstige schoonouders. Daarna is het koppel in Gent gaan wonen in een appartement tot wanneer zijn huis vrij was dat hij al gekocht had voor hij haar leerde kende.
Ze trouwde en kregen snel een kind een meisje en nog geen 11maand nadien het volgende kind een jongen. Maar met deze zwangerschap in het begin. Dat ging niet van een leien dakje, zoals ze zeggen. Ze wisten niet toen ze inge ênd werd van de rodehond dat ze al zwanger was. Alle hens aan dek...van de dokter moest ze abortus plegen. Maar dat zag dat meisje niet direct zitten en kreeg een week de tijd om na te denken voor de gevolgen moest ze het houden. Na die week, een verlossende antwoorde dat het geen kwaad kon en alles door kon gaan. Dus wat een opluchting voor dat koppel. En vooral voor dat meisje. Maar als het geboren werd het jongetje na een paar weken moest het al geopereerd worden van de reflux van de maag. Komt altijd bij de eerste jongen voor in het gezin. Daarna kregen ze nog een jongentje dat niet was gepland maar ooooh zo gelukkig... Maar met dit jongetje sloeg het noodlot als het goed twee jaar was. De man van het meisje is zenuwziek en psychisch ziek en kwam juist van een instelling en het meisje ging gaan werken. Dus overdag werken dan bij haar man en kinderen verzorgen, en die nacht heeft ze wakker gebleven. En het meisje zei om een dokter te bellen dringend tegen haar schoonmoeder. Ze had gebeld maar niet gezegd dat het dringend was. Dus de dokter kwam in de namiddag als het meisje ook thuis kwam. In allereil naar het ziekenhuis moeten rijden. Moesten ze nog twee uren langer hebben gewacht was het kindje dood. Ze hebben het goed kunnen door krijgen. Dank zij de goede zorgen van het ziekenhuis.
Maar de man van het meisje werd alsmaar zieker en zieker. met de jaren.
In het begin was hij zenuwziek en kon hij nog werken maar op een bepaald moment heeft het meisje beslist dat zijn wekker niet meer afliep en zo hij hem oversliep. Wat hij nog nooit had gedaan voor zijn werk. Maar het was niet meer te doen.
Zelfs de kinderen hebben geen gewone jeugd gehad. Ze moesten veel stil zijn. Hij kon zo niet mee met hen. was vele jaren als een zombie door de medicatie. Dat was juist het moment dat de kinderen opgroeide. En verschillende keren in de instellingen voor een paar maanden binnen geweest. Dus voor die kinderen zeker niet bevordelijk. En een crisis meegemaakt dat hij gebonden lag in een kamer en dat ze dat op een klein tv-je zagen met politie erbij. Dat vergeten die kinderen allemaal niet. Deed wel zijn best om te sparen op financieel gebied er niets te kort kwam. Hij had ook van die dwangnurose op verschillende gebieden. Zijn karakter was totaal veranderd of ze hem in begin leerde kennen. Zijn dwang en dreigement. Vele mensen weten niet wat er in een huishouden soms gebeurd. Tussen de viermuren. Als ze buitenkwamen het perfecte koppel. Lachen en plezier maken.... Maar eens binnen de hell...
De dochter had het moeilijk op een bepaald moment op een bepaalde leeftijd, puberen. Zoals iedereen trouwens. Daar kon hij niet mee om. Hij heeft nooit van zijn dochter moeten hebben van in het begin. Dat zegt hij nog altijd. Op haar 18 jaar heeft hij haar buiten gesmeten. De kasten heeft hij leeg geschraapt en de kleren op de grond gesmeten en de boeken ook. Zijn ouders hebben haar jarenlang opgevangen. Waar ze nog dankbaar voor is.
De jongste zoon die is er te veel normaal voor iedereen. Niet voor het meisje natuurlijk. Hebben ze al uit de mond letterlijk gezegd en laten voelen. Dus deze twee kinderen vangt het meisje nu ook op.......
Ja Het Meisje leerde haar man eerst anders kennen wel gewoon zenuwachtig maar dat viel mee. Toen ze trouwde en in hun eerste baby hadden begonnen er al wat problemen. Haar man kon er niet tegen dat er gerief van de baby op kast stond om steriliseren en benodigheden om altijd direct te kunnen gebruiken. Daar moest hij hem in leren stellen. Het meisje werkte toen en kwam met de trein naar huis en ging direct naar de schoonouders om de baby op te halen. Want je weet als vrouw heb je nooit gedaan, je komt thuis eerst de baby verzorgen en aandacht geven. Wat logisch is en dan het huishouden. Maar ze kwam na de trein bij haar schoonouders en de schoonvader stond iedere keer voor het (wiegje/bedje) omdat het nog sliep. Geen probleem dat het sliep, maar ze wilde het gewoon zien. Het is toch normaal dat een moeder haar kind eerst wil zien. Dat is toch de natuur. Maar waar stond het meisje, haar moeder had ze niet meer en vriendinnen had ze ook niet. En met haar schoonmoeder heeft ze nooit zo'n een band gehad zoals met haar moeder. Een moeder/vriendinnen band en dat vindt je niet veel. En voor zoiets kapot te maken voor een geliefde vindt je dat je daar respect moet voor opbrengen. Maar in de loop der jaren zag ze dat het niet waar was integendeel, neerkijken op haar familie en belachelijk maken en uitmaken wat maar kon. Soms deed dat veel pijn voor het meisje, was zo danig hard in geworden en een muur rond haar gebouwd dat ze de pijn nauwelijks voelde. Haar vader heeft ze nog één keer gezien in een warenhuis waar ze werkte en ook waar haar woonst was van haar ouders. Haar broer heeft ze ook één keer gezien in een camping in aan de zee, en ze vluchte weg met haar kinderen. Omdat ze conflicten wilde met iedereen. De kinderen waren nog heel kleintjes.
Het meisje werkte nog aan de stadsdiensten zoals ik schreef toen ze haar vader tegen kwam in dat warenhuis. In de gemeente dus waar ze heeft gewoond in het ouderlijke huis. Dus was normaal dat ze haar vader eens tegen kwam. Maar natuurlijk gingen uitelkaar als vuurwerk zonder worden met hun winkelkarren. Typisch ...... waarom niet eens praten. Praten kan wonderen doen....
Het meisje was innemend en een terug getrokken meisje en wat koppig karakter. Maar aan haar koppig karakter heeft ze enorm veel gewerkt, omdat haar man dat wilde. Zij moest veranderen hij niet. Het meisje wilde ook leren leven zoals andere vrouwen... Vrienden en vriendinnen hebben met hun huishouden en zo vriendschap opbouwen. Maar dat ging allemaal niet. Het begon allemaal goed maar snel bergaf doordat hij iederekeer hij altijd de bovenhand wilde hebben met zijn praten. Dat was al één van zijn dwangneuroses. Ook thuis wilde hij niemand veel binnen laten en als er toen iemand eens kwam, was iedereen in de weer of er een koning kwam of zoiets. Ze waren dat niet gewoon. Alles moest perfect liggen, ook één van zijn dwangneuroses. Zoals regelmatig kaders verhangen of dingen verzetten en wegsmijten. Altijd maar opruimen zodat de kinderen ook bijna niets meer hadden van herinneringen van hun jeugd. Zelfs Dvd's dat de kinderen zelf kochten, smeet hij weg als hij een aanval kreeg, het meisje als ze het zag nam ze het terug uit de vuilbak. Maar na een tijd deed hij dat op een moment dat ze niet thuis was en de kinderen en deed het naar containerpark. Zo listig was hij. Niets vroeg hij, hij was baas. Zelfs tot bij overmaat dat op een bepaald moment als het meisje achter boodschappen ging, geld vroeg en of ze buiten kon en niet te lang mocht weg blijven. Alles werd gecontroleerd de rekeningen de tijd dat ze weg was enzo.... Maar dat hij eens een mistap heeft begaan in de tijd dat was niets. Was toch maar voor een paar dagen zei hij. Heel dat gezin daar van die vrouw waar mee te doen had is kapot gegaan; dat van hun heeft nog jaren stand gehouden maar hoe.... De ruzie's die er waren, waren ook niet mals. Gelukkig waren de kinderen al groter en hadden de kinderen wal wat macht in wat invloed om iets te zeggen dat hem deed stoppen.
De ruzie's hebben jaren en jaren aangesleept. Dat begon met een kleinigheid en eindigde in een groot gevecht. In het begin is dat eens met een kussen smijten. Maar daarna begint dat met een stamp en een duw of stoot. In begin zonder de kinderen maar al gauw met de kinderen erbij, gelukkig voor dat meisje. De ruzie's of woordenwisselingen die er valden, gebeurden regelmatig en of het de geburen ooit hoorden, dat is een groot vraagteken. In begin weenden de kinderen, maar na een tijd begonnen ze hen uitelkaar te trekken dat het zo erg was. Slaan, kloppen, schoppen en natuurlijk hij had het meeste macht. Hij heeft haar zelfs eens gewurgd dat ze voor haar ogen zwart zag. En niets meer kon, de kinderen hebben hem van haar moeten trekken. Dan is er nog zo een ruzie geweest, het meisje vluchte altijd naar een kamer boven en de deur op slot. Maar hij dreigde altijd, dus moeste ze wel opdoen. Na woordenwisselingen heeft hij haar van de hall tot in de slaapkamer gesmeten tot op de rand van het bed. Het meisje bleef liggen ze kon niet meer bewegen. Ze gilde het uit van de pijn. En natuurlijk geloofde hij het niet. De kinderen zijn bij het meisje geweest en bij haar gebleven. Om haar te beschermen. Dan heeft hij nog zijn moeder gebeld om te komen om gelijk te krijgen. Als er ruzie was, wilde het meisje soms buiten gaan om een wandeling te maken en alles eens op een rijtje te zetten. Of stoom afblazen. Voor hem was dat weglopen. En om den duur als het toch zo was, dreigde ze dan met haar kleren mee te nemen. Maar dan waren de kinderen al veel ouder en wisten ze al meer. Er zijn natuurlijk vaststellingen geweest van de dokter nadien zonder dat hij het wist. Ze was naar de winkel en naar de dokter....in die jaren blauwe plekken, een gebroken rib. En het meisje is veel geschud geweest met haar hoofd tegen de muur, op de tafel en op de grond gegooid. Wat dit als gevolg geeft voor dat meisje voor laters, dat weet niemand. Maar erg is het alleszins. Daardoor is ze in depressie geraakt en door de stress die ze van gekregen heeft vroeg artrose. Haar rug is niet meer in orde. Heeft fibromyalgie, maaglijder, migrainepatient en cvs. Dus heeft ze een goed huwelijk gehad denk ik....
Dan denk ik niet dat ze een goed huwelijk heeft gehad hé....
Er zijn vrouwen die het nog slechter hebben misschien, maar dit wens ik niemand toe. Wat dit meisje heeft meegemaakt en de kinderen is al verschrikkelijk. De dochter is al naar verschilende psychologen geweest. Om haar gevoelens te kunnen uiten, wat enorm moeilijk is als je ook altijd gepest bent geweest op school en door u vader. Ze heeft ook een jaar aan de UGent gestudeerd en had een kot. Maar dat lukt haar daar niet door de eenzaamheid en de situatie van haar vader. Ze kreeg er zelfs donkere gedachten van.....op een avond kon het meisje haar dochter niet bereiken. En belde de politie op voor onrustwekkendheid dat haar dochter iets overkomen was. Eerst wilde de politie niet maar omdat het meisje uitlegde wat er met haar aan de hand was hebben ze toch actie ondernomen. Ze zijn naar het appartement geweest en aangeklopt en gelukkig was ze daar in haar kot. De politie verplichte haar om ons op te bellen dat alles in orde was. En het meisje is direct naar haar gereden om haar thuis te brengen. Het ware mindere momenten voor haar en voor het studeren en heeft dan ook dan in een supermarkt weest gaan werken en dan weer studeren als het meisje was gevlucht van haar man.
Het studeren van de kinderen liep ook niet van een leiedakje zoals ze zeggen. Het meisje had alle respect voor de kinderen, ze mochten leren hoe ze wilden of voor wat ze wilde leren. En was altijd stil als er te leren was of tijdens de examens. Maar haar man kon er niet mee om gaan. Ze MOESTEN op hun kamer leren. GEEN boeken in de living of keuken. En tijdens de examens was het presies of hij die moest afleggen. Vol van de zenuwen. En maakte hij ruzie tegen het meisje altijd. Zij moest het altijd bekopen. Zij wilde de stilte bewaren, in begin liet ze haar doen maar naar maar dat dit vorderde escaleerde dat naar ergerge ruzies. En zo konden de kinderen hun examens nooit goed zijn. Deed hij het erom, dit zullen ze nooit weten. Want die kon twee gezichten opzetten inéén keer. Die weende en lachte direct of er niets was gebeurd. Dat ze met een mond vol tanden stonden. Een gespleten persoonlijkheid ze weten het niet. Of komedie. Maar voor die kinderen hun studies is het verschrikkelijk. De dochter kan nu rustig verder studeren na de scheiding van het meisje. De oudste zoon had geen goesting om te studeren en wilde iets doen met de handen werken en volgde carrosserie. Maar moest nog 1 jaar doen om zijn volledige diploma te halen. Maar door twee kameraden die altijden dronken en hem meesliepen in die dommeheid, heeft hij zijn laatste jaar nooit verder gedaan. Dus heeft hij juist een attest. En werkt hij. Maar veranderd regelmatig van werk. Is zijn recht. Maar door omstandigheden ziet het meisje haar oudste zoon niet meer sinds ze gevlucht is. Hij kiest voor het geld. De jongste zoon heeft ook een heel traject al gedaan en is ook nog bezig door al omstandigheden. Hij was begonnen met sportmanagement, iets wat hij graag deed. En had een kot daar ook. Maar in het kot zelf had hij geen vrienden en zijn vrienden van op school gingen altijd naar huis dus had hij niemand daar en was hij alleen ginder. En voor de examens kwam hij naar huis. En natuurlijk was er die ruzies iederekeer weer dus niet ideaal...Het jaar daarna Management in een andere gemeente dichter. Kon hij altijd over en weer elke dag. Maar de examenstijd waren een hel met die vader. Dan kwam de periode dat het meisje is gevlucht en is de jongste zoon na een tijd ook bij zijn moeder gaan wonen. Want het klikte toch niet zo meer met zijn vader. Hij was juist bang voor het hondje dat hij moest achterlaten. Maar daar kwam toen een oplossing voor.
