toen onze tweede zoon ook wilde gaan studeren, zei mijn ex-man en vader van de kinderen, dat hij het niet meer kon opbrengen om voor allemaal te zorgen. onder voorwaarde, dat de vader de studiekosten ook voor het tweede kind voor zijn rekening zou blijven nemen, heb ik dit probleem voorgelegd aan het ocmw in deinze, die na de feiten te hebben onderzocht, mij welwillend een toelage toekende. ik was blij: het was wel een flinke stap terug, de auto moest de deur uit, maar we konden het rooien.
na enige tijd, in 1994, vroeg het ocmw mij, om de jongste zoon te laten inschrijven op zijn kotadres, zodat ik administratief als alleenstaande een toelage zou kunnen krijgen. ik vond het wel vervelend om mijn kind dat te moeten vragen, maar heb het toen maar gedaan, omdat de maatschappelijk assistente mij verzekerde, dat het puur om een administratieve maatregel ging. in werkelijkheid zou er niets veranderen. zo heb ik het mijn zoon ook verteld.
het is vanuit die gedachte, dat ik bij het invullen van de jaarlijkse gegevens voor de huurberekening van de deinse sociale huisvesting maatschappij in 1994 de jongste zoon als kind ten laste heb opgegeven.
dat er geen consequenties zaten aan het thuis uitschrijven en inschrijven op het kotadres, bleek niet waar, toen in het jaar daarop de aanslagen van de diverse belastingen, zowel voor mij, als voor de zoon binnenkwamen en dus nu dubbel betaald moesten worden.
ik heb me er maar bij neergelegd. bij het volgende invulronde 1995 van de gegevens voor de huurberekening en later geen kind ten laste meer opgegeven.
had de voorzitter van de deinse sociale bouwmaatschappij de moeite genomen om mijn verhaal op waarheid te controleren, dan was dit een fluitje van een cent geweest. robert docquier was de ondervoorzitter van het ocmw. de maatschappelijk werkster, zowel als de voorzitter van het ocmw waren in 1994 nog dezelfde mensen als in 1997.
waarom voorzitter docquier van de deinse sociale bouwmaatschappij heeft nagelaten om bij het ocmw navraag te doen, weet alleen voorzitter docquier. jaren later, het afgelopen voorjaar, heb ik de tegenwoordige maatschappelijk assistente nog eens gevraagd mijn dossier uit die tijd te bekijken of er enige aanwijzingen te vinden waren, waaruit bleek dat de voorzitter van de sociale bouwmaatschappij toch navraag had gedaan. zij heeft niets gevonden.
vlaamse huisvestingsmaatschappij.
bij het vhm vond ik wel gehoor. het vhm, de vlaamse huisvestingsmaatschappij, het overkoepelend orgaan van de vlaamse sociale huisvestingsmaatschappijen in brussel en daarvan de huurcel, wist tot mijn verbazing al af waar ik over wilde beginnen, toen ik hen belde en mijn naam noemde. de sociale deinse bouwmaatschappij had eveneens contact gehad. tot mijn onmetelijke opluchting vertelde men mij daar, dat de maatschappij mij niet mocht dwingen om te verhuizen; de bouwmaatschappij mocht wel een voorstel doen tot een mutatie, maar het stond mij vrij om daarop in te gaan of niet.
dat was heel anders dan wat de deinse bouwmaatschappij had doen uitschijnen.
aalterse steenweg
het huisje aan de aalterse steenweg was redelijk aan de voorkant, aan de achterzijde was het een puinhoop. letterlijk: verwaarloosde rommel, puin tussen hoog opgeschoten onkruid, een koertje met juist plaats voor de vuilbak, dichtgebouwd als het was met betonnen hokken, waarschijnlijk voor dieren, want er zaten tralies voor; boven en naast elkaar. een donker uitbouwtje van golfplaten. het huis had één slaapkamer. dat deed de deur dicht. er was geen plaats meer voor zelfs één kind.
ik zou de ouder wel eens willen zien, die dan gezegd zou hebben 'sorry jongen, zoek het maar uit, er is geen plaats meer voor je.'
1997 was het laatste jaar dat de jongste op de ritz in brussel zat. daarna volgde zijn verplichte legerdienst, tot die in 1998 werd afgeschaft.
bij nog een keer bellen met de huurcel van de vlaamse huisvestingsmaatschappij in brussel hoorde ik dat er zoiets als een vlaamse wooncode bestond, waarin de regels, rechten en plichten van verhuurder en huurder bij sociale verhuring waren vastgelegd en op mijn verzoek heeft de huurcel mij die wooncode doorgefaxt.
op grond van deze wooncode heb ik de mutatie naar het huisje aan de aalterse steenweg afgewezen.
furieus
de deinse sociale bouwmaatschappij reageerde furieus. in een brief die er niet om loog, werd mij verweten dat ik weigerde te verhuizen, terwijl er een gezin met kinderen was dat door woningbrand dakloos was geworden en dringend een woning nodig had, ik was een a-sociaal schepsel, een fraudeur, waar met minachting op neer gezien werd. de brief was ondertekend met een heleboel handtekeningen van het bestuur van de deinse sociale bouwmaatschappij. dat deed pijn.
ik weet niet of ik brieven van de sociale bouwmaatschappij op dit blog mag zetten. veiligheidshalve doe ik het maar niet, maar vertel wat er geschreven staat; alle brieven zijn in mijn bezit.
tweede mutatie, mutatie naar de kuwaardestraat in deinze.
8 juli 2001, in een brief stelt de deinse bouwmaatschappij een mutatie voor. een huis met twee slaapkamers in de kuwaardestraat. ik heb wel belangstelling. de kuwaardestraat ligt vlakbij, het is mijn eigen buurtje, daar staan in ieder geval geen verwaarloosde oude huizen.
het was wel jammer dat de bouwmaatschappij in deze brief had vergeten het huisnummer in de kuwaardestraat te vermelden, ik probeerde te bellen, maar kreeg geen gehoor, het kantoor van de bouwmaatschappij was dicht voor het jaarlijks verlof.
in de brief werd gewag gemaakt van een gezin met drie kinderen dat door een woningbrand dakloos was geworden en dringend een huis nodig had.
er was dus haast bij; ik ben vast gaan kijken in de kuwaardestraat, maar vond op het eerste zicht geen huis dat twee slaapkamers zou kunnen hebben. maar ja, je weet het niet, soms kun je aan de buitenkant niet zien hoe een huis in elkaar zit.
ik was in ieder geval vast blij dat alle huizen een tuintje hebben, maakte alvast plannen welke planten mee zouden kunnen en voor het kleiner huis, welke meubelen mee moesten gaan en welke niet; ik heb de kinderen gebeld 'kunnen jullie binnenkort helpen verhuizen?'
in de mutatiebrief werd in vette letters benadrukt om schriftelijk mijn besluit over deze mutatie te geven voor 30 juli, maar aan die vraag kon ik niet voldoen, omdat ik het huis immers niet kende; de telefoon van de maatschappij bleef doof tot eind juli de boekhoudster opnam, van de mutatie niets afwist, maar beloofde de boodschap door te geven.
begin augustus kwam telefoon van de directeur van de deinse sociale bouwmaatschappij. die begon te vragen of ik eindelijk beslist had over de mutatie. bevreemd heb ik uitgelegd, dat ik niet kon beslissen, omdat ik niet weet om welk huis het ging in de kuwaardestraat. vroeg hem daarop om het huisnummer. de directeur omzeilde de vraag tot mijn verbazing, drong aan per direct een beslissing door te geven, waarop ik herhaalde dat ik graag wilde weten om welk huis het ging, toch een voor de hand liggende vraag. ik heb het nog twee keer gevraagd: geen antwoord. het gesprek wordt bepaald kil. wanneer ik dan maar vroeg, wanneer het huis in de kuwaardestraat vrij zou komen, antwoordde de directeur letterlijk en ik citeer 'dat heeft geen belang'.
hoezo geen belang.. er was toch haast geboden met het dakloos gezin? op dat moment komt vertrouwde ik het niet meer. ik heb voet bij stuk gehouden en gezegd dat ik niets zou besluiten alvorens het huis gezien te hebben. dan eindelijk kreeg ik een huisnummer door: kuwaardestraat 11.
twee dagen later een nieuwe een brief van de bouwmaatschappij: dat ik nog altijd niet beslist had in mijn gesprek met de directeur en, de aap komt uit de mouw, kuwaardestraat 11 is een huisje met 1 slaapkamer, 'genoeg voor u als alleenstaande.'
verbluffend, ik was voor de gek gehouden. er was geen brand geweest, er was geen dakloos gezin, larie en apekool, het tot drie maal toe in de brief weglaten van het huisnummer in de kuwaardestraat was geen vergissing; het was opzettelijk weggelaten, zodat het huis bekijken niet mogelijk was; het aandringen van een schriftelijke beslissing voor 30 juli, voor het kantoor van de bouwmaatschappij terug uit verlof zou zijn, diende om inlichtingen omtrent de woning te voorkomen. de bouwmaatschappij was niet geïnteresseerd in doorstroming naar een kleiner huis, de bouwmaatschappij had gespeculeerd op een ongeziene weigering zonder meer, met als doel om te kunnen zeggen: deze huurder heeft tot twee maal toe een mutatie geweigerd.
art.19 van de vlaamse wooncode
"wanneer een huurder een onderbezette woning bewoont, kan de verhuurder, na een tweede weigering van een aangeboden woning, die aan de rationele bezetting voldoet, een evaluatie maken van de sociale situatie maken van de huurder en kan hem een maandelijkse vergoeding aangerekend worden van maximum 2000 frank per slaapkamer, vanaf de tweede overtollige slaapkamer. deze vergoeding komt bovenop de reële huurprijs, berekend met toepassing van art. 13."
een boze brief over dit bedrog aan de bouwmaatschappij heeft als resultaat gehad, dat ik voor de raad van bestuur gedaagd werd. bij die bijeenkomst heb ik aan voorzitter docquier gevraagd om de raad mijn brief voor te lezen. dat wilde de voorzitter wel: met brede armgebaren, de bril op het puntje van de neus, er olijk overheen kijkend - alsof het een conference betrof - las de voorzitter een stukje voor, opzettelijk de klemtoon verkeerd leggend, zodat niemand ook maar iets van mijn brief begreep. ik werd totaal belachelijk gemaakt.
ik ben opgestapt, tegen de voorzitter zeggend, dat ik mij wel in verbinding zou stellen met de vlaamse huisvestingsmaatschappij in brussel.
de voorzitter: 'mevrouw, brussel is hier al aanwezig' en duidde op een man aan zijn zijde. deze knikte bevestigend. ik heb zijn naam gevraagd, de hr. wim de nayer, en aan hem verzocht of hij deze geschiedenis rond de mutatie deftig wil onderzoeken. dit zegde hij toe.
kort daarop, in een brief van de deinse sociale bouwmaatschappij, gaf deze de adresgegevens van dhr. wim de nayer door, niet zijn adresgegevens bij het vhm, maar zijn privé-adres 'voor als er nog vragen zijn'. ik voelde alweer nattigheid. tegen beter weten in ben ik een tijd blijven hopen dat wim de nayer woord zou houden. hij heeft nooit meer iets van zich laten horen.
per 1 januari 2002 heeft de deinse sociale bouwmaatschappij de huur verhoogd met de maximaal volgens de vlaamse wooncode toegestane toeslag voor de overbodige slaapkamers. wat kon ik doen? als huurder sta je machteloos. ik heb de toeslag betaald. een protestbrief aan de vlaamse huisvestingsmaatschappij is onbeantwoord gebleven.
2002. diefstal
het was het derde jaar van mijn job in de kringloopwinkel in deinze. toen de voorzitter en de directeur van de deinse sociale bouwmaatschappij in augustus het huis wilden bezichtigen, was ik dat glad vergeten, maar ik liet ze binnen. de voorzitter had een camera bij zich.
tot mijn verbazing begon de voorzitter in de huiskamer mijn meubelen te fotograferen. eenmaal in de garage, nam hij meer foto's. daar stonden twee zetels op elkaar, een ladekastje en nog wat andere spulletjes, die ik had gekocht in onze kringwinkel 'ateljee'. ik had ze rustig in de garage laten staan, omdat het niet het moment was om met meubelen te gaan slepen; ik had op dat moment last van een ontstoken schouder.
'weet uw werkgever wel van de meubelen in uw garage?' vroeg voorzitter docquier. ik heb geen antwoord gegeven op deze lage opmerking. op de spullen stond klaar en duidelijk het gele etiket verkocht en betaald.
ik weet niet hoeveel mensen zullen denken bij het zien van spulletjes in andermans huis en garage 'die zullen wel gestolen zijn', ik schat het percentage dat dat denkt erg laag, maar de voorzitter van de deinse sociale bouwmaatschappij dacht dat wel.
een paar weken later bleek dat mijn werkgever 'ateljee' na een tip een onderzoek naar mijn aankopen in de winkel had uitgevoerd, stilletjes, zonder dat ik daarvan op de hoogte was. ik heb niet ver hoeven zoeken, wie mij die verdenking gelapt had.
de deinse bouwmaatschappij ontkent niet er de hand in te hebben gehad, zij doet er in een later stadium nog een schepje bovenop. ik zou de spullen uit de winkel ten eigen bate verkopen, zou niet alleen thuis, maar 'pakhuizen' in deinze gehuurd hebben om in op te slaan. ik verzin het niet, dit staat zwart op wit.
wat ik had gekocht in de kringloopwinkel was betaald. als werknemer geniet je van een korting van dertig procent, die je terugvindt op je aankoopbon. doorverkocht heb ik nimmer iets, nog niet voor 5 frank, het waren dingen voor onszelf, voor mij of voor de kinderen, die ik ermee een plezier wilde doen.
november 2002 de verwaarlozing.
de deinse sociale bouwmaatschappij had gebreken aan de woning geconstateerd, volgens haar door nalatigheid van de huurder en zegde het huurcontract op. ik kon vertrekken.
ik heb een advocaat gezocht, die bij de bouwmaatschappij heeft geprotesteerd tegen de huuropzeg. dit was de eerste brief van het dossier dat ondertussen een halve meter dik is.
januari 2003 heeft de deinse sociale bouwmaatschappij een drietal aannemers langs gestuurd, die gevraagd was bestek op te maken. daarop volgde de aanzeg voor een rechtszaak voor de vrederechter van deinze. advocaat van de bouwmaatschappij is mr. de ruyck. mr. de ruyck is ook de burgemeester van deinze. nu kreeg ik die ook nog tegen mij.
de deinse bouwmaatschappij beraamde de schade aan de woning op iets minder dan een kwart miljoen frank. de voornaamste klacht: alle ramen en deuren van het huis waren in zodanig slechte staat dat zij vervangen dienden te worden, inclusief de garagepoort, ook de voor-en achtertuin moesten terug in originele staat.
tijdens deze rechtszaak bracht de vrederechter een bezoek aan de woning en in zijn uitspraak kwam hij met andere bevindingen. de scheuren die in het huis, zowel voor als achter op de bovenverdieping juist onder het plafond over de gehele breedte van het huis lopen, die scheuren zijn veroorzaakt door de boekenkast, die boven staat. nu wist ik al dat bij mijn buurtjes precies dezelfde scheuren op precies dezelfde plaatsen in het huis lopen en zij hebben daar geen boekenkast; verder vertoonde de trap afgesleten treden, volgens de vrederechter. de rest moest een bouwkundig expert maar beoordelen; de vrederechter gaf de bouwmaatschappij dus gelijk. ik kreeg drie maanden de tijd om te vertrekken.
het was een enorme klap. mijn oudste zoon die zonder omhaal de advocaat- en proceskosten voor zijn rekening had genomen, drong aan op een proces in beroep en dat is gebeurd.
de deinse sociale bouwmaatschappij heeft getracht om de uitzetting met behulp van een deurwaarder door te zetten door de sleutel op te eisen, juist nog één dag voor de nieuwe rechtszaak in beroep zou beginnen en voordat de bouwkundig expert langs was geweest om de schade te beramen. een kort geding in gent heeft deze opzet verhinderd. op het aller allerlaatste moment gaf de bouwmaatschappij toe. wij moeten er maar niet aan denken wat er gebeurd zou zijn met de 'schade' wanneer de bouwmaatschappij met de sleutel in handen vrij spel had gekregen.
de rechtszaak in beroep voor het hof van gent begon in september 2003 en heeft geduurd tot december 2004. al de vuiligheid die je maar kunt bedenken is over ons uitgegooid. de bouwmaatschappij komt met 'jarenlange fraude' en 'oplichting van de sociale zekerheid': mijn jongste zoon zou zich in 1994 in deinze hebben uitgeschreven om geen andere reden om zich met zijn studentenadres elders te kunnen inschrijven bij het ocmw, omdat wij op die manier als allebei alleenstaanden meer zouden trekken dan als gezin. - dit is pure laster geweest, voor geen van de kinderen is in die jaren ooit, waar dan ook, bij het ocmw aangeklopt. de vader heeft voor beide kinderen integraal de studie gedragen. het enige wat zowel de vader van de kinderen als ik voor ogen hadden, is de jongens de mogelijk te geven te verder leren.-
èn er zou tussen de eerste en de tweede mutatie nog een voorstel van de bouwmaatschappij tot verhuis zijn geweest, maar enig bewijs blijft uit.
tijdens de rechtszaak in beroep kwamen de gebeurtenissen rond de twee mutaties voor de eerste keer goed aan bod. de rechtbank uitte het vermoeden dat de 'verwaarlozing' wel eens een wraakactie van de sociale bouwmaatschappij kon zijn. de drie rechters van het hof van beroep hebben de moeite genomen om naar deinze te komen en het huis te bekijken. bij dit bezoek liet de voorzitter van de deinse sociale bouwmaatschappij verstek gaan, dat was opvallend.
bij het oordeel van het hof van beroep op 17 december werd de beslissing van de vrederechter te niet gedaan, bovendien kreeg de bouwmaatschappij een flinke veeg uit de pan. daar was ik niet al te blij mee, wetende dat het bestuur van de deinse sociale bouwmaatschappij dit niet zou verteren en zich zou willen wreken.
nog afgezien van de stress, waren deze uitputtende rechtszaken heilloos en totaal overbodig. het heeft ons en vooral mijn oudste zoon, mijn doodgewoon hardwerkend kind, duizenden euro's gekost aan proces- en advocaatkosten.
in januari 2003 werd ik bij een medische keuring afgekeurd voor alle werk. ik was mijn baan kwijt en viel terug op een werkloosheidsvergoeding, die omdat het laag was, door het ocmw werd aangevuld tot leefloonniveau. het was een harde dobber om de huur met de extra toeslag erbij te blijven betalen. er bleef minder dan 40 euro per maand over om van te leven. ik wil er niet veel over zeggen, maar ik weet wat het is brood te eten, om aanmaningen, boetes te krijgen, de telefoon afgesloten te hebben en een dooie tv omdat de kabel afgesloten is. twee jaar heb ik het volgehouden, mij vasthoudend aan de uitspraak van het hof van beroep die in het verschiet lag, dan zou er een einde komen aan de miserie.
ik was mis. de deinse sociale bouwmaatschappij had dan wel de rechtszaak verloren, maar in de uitspraak werd niet geoordeeld over de rechtmatigheid van de toeslag voor overbodige slaapkamers. een procedurefoutje, zei de advocaat laconiek.
in 2005 heeft de deinse sociale bouwmaatschappij deze toeslag weer verhoogd, deze bedroeg nu meer dan de huur zelf. de specificatie van de huurberekening, die de maatschappij volgens de vlaamse wooncode elk jaar moest doen toekomen, bleef nu ook, net als voorgaande jaren, achterwege. deze specificatie op het kantoor van de deinse bouwmaatschappij dan zelf maar opgehaald, hierbij het dringende verzoek overgebracht om de huurprijs te wijzigen in een voor mij aanvaardbaar bedrag.
dit verzoek wordt genegeerd, in juli 2005 kreeg ik wel een brief, dat er een fout was gebeurd bij de berekening van de huur. gelieve het verschil van 20 cent per maand bij te betalen.
een klap in het gezicht.
ik ben de huur blijven betalen, maar alleen de basishuur en wat daarbij komt aan extra's maar de toeslag voor de overbodige slaapkamers kon ik niet meer betalen en liet ik achterwege. er kwamen aanmaningen van de maatschappij wegens 'huurachterstal'. dat was niet waar, ik betaalde mijn huur net zoals ik die twintig jaar lang had betaald.
in november 2005 dan nog een poging gedaan om tot een vergelijk met de bouwmaatschappij te komen, heb opgebeld en kreeg toevallig de voorzitter zelf aan de lijn: afspraak op 1 december.
het onderhoud met de voorzitter
nadat ik had verteld dat het mij speet, maar dat ik toeslag voor de overbodige slaapkamers echt niet kon opbrengen. de voorzitter: 'helaas mevrouw, ik kan er niets aan doen, ik ben eraan gehouden de voorschriften van vlaamse wooncode te volgen.'
ik wist dat dit niet waar was: over de toeslag en de hoogte van de toeslag kon de deinse sociale bouwmaatschappij zelf beslissen, al naar gelang de situatie van de huurder, zo staat het duidelijk in de vlaamse wooncode.
ik probeerde het nog een keer 'meneer docquier, die mutatie naar de aalterse steenweg, die eerste mutatie, u hebt ondertussen misschien wel begrepen dat ik toen nog een kind had dat studeerde en in de weekends naar huis kwam?'
de voorzitter 'kom mevrouw, geen ouwe koeien uit de sloot', even later: 'helaas heb ik uw dossier niet bij de hand' en 'door mijn attack heb ik helaas hiaten in mijn geheugen' en 'nee de vlaamse wooncode ligt bij een bediende'.
ik heb nog een keer geprobeerd: 'meneer docquier, laat ons toch vrede sluiten, laat ons de geschillen van het verleden vergeten en naar een oplossing zoeken.'
toen gebeurde er iets opmerkelijks: de voorzitter was weg, hij was wel aanwezig, hij keek wel maar zag niet, net als iemand die een trance is. hoe lang dit heeft geduurd, ik weet het niet, een paar minuten maar waarschijnlijk. ik was erg ongerust dat hem iets ging overkomen.
heeft voorzitter docquier het gespeeld? op het moment zelf dacht ik zeker te weten van niet, later begon ik te aarzelen. toen de voorzitter 'ontwaakte' ging hij, of er niets gebeurd was, over op de routine toer, sprak over zijn voormalige baan als voorzitter van het rode kruis in deinze, over zijn operatie, sprak vol trots over de verbouwing van de 'mouterij' de voormalige jongeren sociëteit in deinze, door de bouwmaatschappij omgebouwd tot een aantal sociale appartementen. daarna de stem van de directeur van den heede door de intercom: 'meneer docquier, denkt u wel aan uw hart?' en even later 'meneer docquier, u heeft een dringende afspraak.' het gesprek met de voorzitter was teneinde, het had niets opgeleverd.
de voorzitter wist natuurlijk uit de vlaamse wooncode, dat bestaande huurders, die belangstelling hebben om te muteren, voorrang hebben bij het toewijzen, wanneer er gepaste woonruimte vrijkomt. er komt niet vaak gepaste woonruimte vrij, maar door over de verbouwing van de mouterij te spreken, heeft de voorzitter beseft, dat hij zich vergaloppeerd had. mij had hij immers bij het toewijzen van de een en twee kamer appartementen 'vergeten'. in een aangetekende brief een paar dagen later stelde de valsaard, dat, in het gesprek dat plaatsvond met de voorazitter, ik uitdrukkelijk heb geweigerd de toeslag voor overbodige slaapkamers te betalen en dat ik heb verklaard nooit een huis met één slaapkamer te zullen accepteren.
deze aangetekende brief gaat dienen als bewijs, dat weet ik onmiddellijk en dan is het weer het woord van de voorzitter van de sociale bouwmaatschappij tegen dat van een huurder.
nog een extra trap na op 15 december. de huurberekening voor het komende jaar was verhoogd naar 500 euro, door een boete clausule voor het niet juist inleveren van de inkomensgegevens. per abuis, niet met opzet was door mij het formulier van de werkloosheidsuitkering van 2004 ingeleverd, in plaats van dat van 2003.
de bouwmaatschappij heeft jarenlang, tijdens de rechtszaken, geen inkomensgegevens opgevraagd terwijl zij wel verplicht is dat te doen. evenmin zijn de huurspecificaties toegezonden, wat zij ook verplicht is te doen. wanneer in februari 2006, nadat ik het juiste formulier van de werkloosheids vergoeding aangetekend heb toegestuurd, de boete clausule niet langer kan worden toegepast, komt de gewijzigde huurspecificatie. dit schrijft de bouwmaatschappij wel, maar zij 'vergeet' de huurspecificatie zelf mee te zenden. het vergeten diende natuurlijk om het niet duidelijk te maken, dat de inkomensgegevens van de werkloosheidvergoeding van 2003 of 2004 lood om oud ijzer waren en voor de huurberekening geen enkel verschil hebben uitgemaakt.
de grote sociale wijk die eind jaren zeventig in deinze is gebouwd, bestaat uit tien of meer straten met sociale woningen. er is een aantal huizen gekocht door de bewoners; maar de meeste huizen worden al die jaren gehuurd door echtparen of alleenstaanden, waarvan de kinderen ondertussen volwassen zijn en het huis hebben verlaten. doorstroming naar kleinere woningen is er niet, omdat de deinse sociale bouwmaatschappij geen kleinere woningen heeft om aan te bieden. niemand van de wijkbewoners die ik ken, alleenstaanden of echtparen, in dezelfde woningen als de mijne heeft ooit mutaties of een toeslag voor overbodige slaapkamersvergoeding gehad.
alleen ik, zei de gek. de reden is natuurlijk, dat de pacht bij sociale woningen berekend wordt naar inkomen. de hoogte van de huur voor mijn woning was laag en dat moet het bestuur van de deinse bouwmaatschappij, toen het in 1997 de leiding overnam, een doorn in het oog zijn geweest.
het bestuur reageerde woedend op de weigering van de mutatie naar de aalterse steenweg en heeft, nadat in 2000 de regelgeving omtrent de vergoeding voor overbodige slaapkamers in de wooncode was vastgelegd, in 2001 het plan opgevat, om mij een tweede mutatie helemaal voor te leggen, op papier helemaal volgens de regels van de wooncode. mijn fout is het geweest dat ik voor deze mutatie belangstelling toonde, daar waar de sociale bouwmaatschappij had gerekend op een weigering zonder meer.
het is me niet in dank afgenomen. de 'diefstal' op mijn werk, de oplichting van de sociale zekerheid, de aantijging van verwaarlozing van de woning is zonder enige gêne aangewend om mij in een slecht daglicht te stellen.
daarbij de toeslag op de overbodige slaapkamers, de deinse bouwmaatschappij die zich doof heeft gehouden voor verzoeken om een betaalbare oplossing, terwijl de deinse bouwmaatschappij mijn inkomen kende en heel goed wist dat ik die toeslag niet kon opbrengen.
de bouwmaatschappij stevent linea recta af op de ontbinding van de huurovereenkomst door huurschuld.
de vrederechter geeft de bouwmaatschappij voor 100 procent gelijk: oordeelt dat door de toeslag voor overbodige slaapkamers eerst te hebben betaald, ik de mutaties als rechtmatig had erkend. ik moet niet achteraf komen klagen, vindt de vrederechter. het niet betalen van de toeslag voor overbodige slaapkamers wordt aangezien als huurschuld en wegens huurschuld wordt het huurcontract opgezegd. uitzetting uit de woning één maand na betekening van het vonnis. de betekenis was 17 november j.l. uitgezet gaat er worden op 22 december, juist nog voor kerstmis.
deze kant kent men niet in deinze van de voorzitter van de deinse sociale bouwmaatschappij. wanneer ik over een paar dagen op straat sta met mijn boeltje, zonder hoop op een ander betaalbaar onderkomen, na twintig jaar, over een kleine week 63 jaar oud, zal de voorzitter zijn armen spreiden en zeggen 'spijtig, we hebben alles gedaan wat we konden voor die mevrouw, maar ze wilde de huur niet betalen.'
negen jaar miserie met dit bestuur van de deinse bouwmaatschappij. mijn oudste zoon is koppig en heeft, zonder dat ik het wilde, weer beroep aangetekend in gent. ik vind het wel heel lief, de zoon is er een uit duizenden, maar eigenlijk wil ik niet meer: al jaren, al die rechtszaken, de een na de ander, al die stress, al dat geld dat het kost.
'kind, wie is hier nou eigenlijk gek?'.
de waarheid en niets dan de waarheid, opgeschreven op 17 december 2006 door elsje hoedt, cobbestraat 7 9800 deinze.
