|
10 jaar geleden kreeg ik te horen dat ik M.S heb. Ik stond oog in oog met de ziekte. Het voelde aan als een soort van duel. Wie wint ? Jij of ik ?
Het was duidelijk : als ik zou luisteren naar mijn lichaam ( de altijd aanwezige vermoeidheid, het verlammende gevoel in m'n benen,. . .) en zou rusten, dan zou ze me (als het haar uitkomt) toch een beetje sparen. Maar ik sta niet alleen in de strijd. Mijn man is bij mij. Zielsverwanten . . . Door veel en op tijd te rusten, de energie de kans te geven om zich weer een weg te banen in m'n lichaam door de vele hindernissen, en valstrikken die M.S zet.
Rust - Kracht - Energie : ze houden me in de ban. Ik denk aan paarden . . .
Paarden zijn een inspiratiebron. Nederig ben ik voor hun schoonheid, levenslust krijg ik door hun kracht en elegantie. Beweging . . . Terwijl ik de kracht schilder voel ik een ontlading, een bevrijding, (ze heeft m'n fijne motoriek gelukkig ongeroerd gelaten) Daardoor voel ik me sterk ! Alleen moet ik een compromis sluiten met haar, en me eraan houden : me omgeven met rust, zowel innerlijk als in m'n omgeving. Bijna onmogelijk . . . Als ik haar daarin gehoorzaam geeft ze me energie en kracht om te schilderen.
Maar M.S is geslepen en onbetrouwbaar. Soms slaat ze toe zonder enige waarschuwing.
Verlammend lichaam gevangen in uitputting.
Verloren strijd zou je kunnen zeggen. Nee ! Want diep vanbinnen zit er een ziel die nooit zal verlammen, nooit zal opgeven, maar telkens zal verlangen om lief te hebben, om te creëeren, om te schilderen, om te genieten samen met mijn man . .
Laat dit ook een inspiratiebron zijn voor andere M.S-patiënten !
|
