Druk oponderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Zoeken in blog
fotodagboek van ENER
Welkom....mijn naam is René (m) Sint Truiden 14 januari. Mijn vriend reflex en ik laten je ietsje zien van onze dagelijkse bezigheden....slenter je mee?? Dank voor je bezoek,respons over fotografie is welkom. Groetjes. TRANSLATOR in linkerkolom
16-11-2010
SPULLEN
In onbruik geraakte SPULLEN etaleren op vensterblad, moet kunnen.
Dreigende zware lucht voor mij, al rijdend leg ik dit vast en zoek naar een parking. Hier had ik de schrik van mijn leven, het werd plots nacht en stortregen overrompelde mij met oorverdovend lawaai.
Mijn blogje is 259 dagen bestaande En dit is de VijFHONDERSTE foto
Dat ik iets heb met bomen mag na zoveel dagen en foto's wel duidelijk zijn voor mijn trouwe bezoekers. We schrijven 1978 ergens op verlof in zuid Frankrijk. Een nagelnieuwe NIKON EL analoge reflex met elektronisch gestuurde sluiter, in die tijd nog in de kinderschoenen, was mijn speelgoed. Een boom midden een klein stukje gerijpte haver was het doel. Na heel wat kruipwerk op een heuveltje aan de rand kon ik het volgende beeld vastleggen. De wind speelde mee en maakte een speels kleurverschil in de wiegende havertoppen. Dit ding, bombastisch omlijst,ook uit de tijd van toen, hangt nog altijd heel kort in mijn omgeving... Met de beschikbare apparatuur van nu zou deze foto een betere kwaliteit hebben en in geen tijd gemaakt zijn....zou de belevenis ook zo groot zijn ? Groetjes aan ieder en bedankt voor uw trouw bezoek ENER
Gehurkt zit ik op een smal wandelpad. Rechts van mij een prikkeldraad, links massa's paddestoelen in miniformaat afgeschermd van het vroege zonlicht door dichtbegroeide haagbeuk. De vruchtjes worden in mijn kinderlijke fantasie dorpjes en zie, menig architect zou trots zijn zoiets FUTURISTISCH te kunnen bouwen.... Enkele wandelaars lopen op de punten van hun tenen, zwijgend voorbij. En ik droom, nog steeds gehurkt,verder.
Het afscheid nemen van de zomer is in de natuur niet voor ieder hetzelfde. De ene soort boom blijft langer groen , andere soorten nemen afscheid in prachtige warme KLEUREN. Een van mijn favorieten is de Amerikaanse eik, hier in Alden Biezen waar de parking vol staat met tientallen bomen van deze soort. De zon in tegenlicht kan dat alleen maar onderstrepen...
De bodem van het bos is bedekt met bladeren van de struiken. Bij de eerste aangewakkerde wind worden ook de kruinen van het bovenbos kaal. De stevige stammen en takken van deze STOERE KNAPEN dragen een mooi gekleurde kruin als door duizend spots verlicht. De wind klaart de klus in een paar dagen.....en zij rusten een tijdje na een vruchtbare zomer...hier sta ik telkens weer van te kijken....
Zolang er paadjes of voetsporen zijn in het bos ben ik op goede weg, dacht ik, of toch niet? Het overkwam mij in de buurt van Vaals, drielandenpunt. Het bos lijkt niet groot maar zonder aanduiding ben je al vlug in rondjes aan het lopen. Verdwalen was het niet maar als je enkele malen over je eigen wandel-limiet gaat dan ben je uiteindelijk slachtoffer van de eigenzinnigheid....een brandende haard zette mij uiteindelijk op het goede spoor, de rook en geur waren overduidelijk...In het boscafé met toch wel een originele naam"HET HIJGEND HERT" bestelde ik hijgend, een koffie. De terugweg was veel verder,maar over aangelegde wegen.
Ze zijn nauwelijks zes maanden oud. In die tijd zijn ze dag en nacht bezig, een dubbel leven als het ware. Niemand treurt er om als ze sterven, het decor veranderd, een laatste keer maken ze voor ons een TAPIJT van duizenden kleurtinten om het menselijke knoeiwerk te verdoezelen...
Met wat verbeelding hoor je de wind spelen in de vleugels van een buizerd hoog in de lucht. Een stevig omheind begraafplaatsje, midden velden in de nabijheid van een dorpje, zo klein dat ik zelfs de naam vergeten ben. Met enige moeite reikt "reflex"over de muur. In de voorziene ruimte is nog plaats voor een tweetal URNEN. Wij zijn enkele dagen voor één november. Dit is een moment om samen deze stilte te delen...
