in alle eenvoud is het mooi
dit kleine leven
maar als haspen randen vlechten,
winden,
kruipen zij tussen door
verstikken het verstilde
schreeuwt
en trilt het op beide benen

tenzij…

zij bloemen dragen in
lavendel blauw
zo hun eigen aard behouden

volg ik de rails van een spoor
onder de ijzeren brug
gauw
haspenblauw
brengt geluid
metaalachtig en vlucht

naar de cadans van de trein
die dreunend veel lijkt
op houten biels

waar het nu kreunt
onder daarnet en straks
stopt de machinist
wisselt hij de route
en keert weer
in verhalen onder stof

Als je in god geloven kon
dan zou je hem aanbidden
met heel het hart toucourt

zie toe hoe gelaten
het leven is meer en meer
vooral in dagen toegevoegd

gaan en ondergaan
van dag tot dag en overgevend
in een aanvaardend nu

als dit er niet meer is
staat iets anders klaar
neem maar op wat voor je ligt

zo groot de mens
die in alle eenvoud vrede heeft
dit kleine leven toebehoren wil

Als de gebroken stam

bereid is tot rotten

overgebleven scheuten

licht vatten, wortel schieten

Ze luistert naar de raven
die haar verdriet niet sparen
waarom zou ze woorden halen
onder akkerkluiten bedolven
bestuift ze bewogen verleden

zij ziet de weidsheid van de velden
en laat het hart verdwalen
bij de werkers op de aarde
wroeters die gebaren van
krommenaas in klei en leem

misschien willen zij alleen
het blauw bewaren
dat de zwarte veren smeert
tot git en anders talen

lees het in de namen
over het kerkhof verdeeld

in de nacht worden bomen
schimmen
schillen zij lucht
tot repen demonen


zwepen slommers nog na
op verlichte huid
alleen zij kennen zwart
het overige bruist

zijn als lentebloesems van de kersenboom
het voelen van de stevige stam en
het volgen van de lucht, ik verdwijn
in bladeren van: “ik zal je niet vergeten”

het gras is nog niet kaal gevreten
de schapen zijn nog niet gebracht
sprietjes kietelen mijn blote enkels
ik wacht, jouw stem, die bewondert, vertelt

terwijl mijn vingers in gedachten
het zoete sap likken, spreid jij een oude deken
nooit kersen kopen zeg je
zo van de boom, ongewassen in de mond

staat de hoge ladder met plukkorf
in het beeld van gisteren
de pachtplukker nog vreemd, een lieve man
die kersen delen zal, als de tijd rijp is