Dat deze mensen zo veel doen voor de pelgrims, dat moet ik toch op mijn beurt bewonderen hoor. Ze ontvangen er dan ook tientallen per jaar en Jacques wist me te vertellen dat hij de 'echte pelgrims'er zo kan uithalen. Hij wil hier mee zeggen dat de mensen die vertrekken met een bezieling, met de bedoeling hun geestelijk leven te verrijken, herkenbaar zijn voor hem. Hij heeft ervaring in die dingen. Tegen de avond aan begint mijn maag te knorren van de honger en Jacques wijst me een goed en leuk restaurantje aan en steekt een kaartje met de stempel van de camping in mijn handen. Het is mijn pasje voor een extra bediening.. Het is een Maroccaans restaurant en natuurlijk vraag ik couscous want hier kom je geen frieten eten, is mijn mening. De patron is heel vriendelijk en hij vraagt wat over de pelgrimstocht en wanneer ik een glas rosé vraag geeft hij me een klein flesje en doet teken dat ik dit wel verdien. Ik begin al stilletjes te denken dat dit geluksvogeltje spelen niet zal blijven duren en dat ik wel eens uit het nest zal vallen..t'Is allicht niet voor vandaag want het eten is superlekker, c'est impécable! Ondertussen schrijf ik wat in mijn dagboek want alleen zitten eten op restaurant is niet zo gezellig. Dit is dan ook voor mij een nieuwe ondervinding en zo begrijp ik heel wat mensen beter die dit niet voor elkaar krijgen. Mijn innerlijke onrust is zo goed als verdwenen en ik ben zeker dat ik beter zal slapen.Ik denk veel aan thuis en aan alle mensen waar ik van hou en die mijn familie zijn. De steun-smsjes van mijn zussen hebben me goed gedaan. Toch durf ik al eens denken: zie me hier nu zitten,heel alleen,waarom wil je dit nu persé doen?! Maar ik weet als geen ander dat ik deze tocht meer dan nodig heb en medelijden hebben met mezelf laat ik niet toe. Ik keer terug naar mijn huisje en het is beginnen regenen.Als't morgen maar over is.. Het is barkoud om te slapen en dat zorgt voor een onrustige nacht.