In het Kasteel van Rumbeke werd gisternamiddag de tentoonstelling Vrouwen van Vlaanderen geopend, een eerste deel van de drieluiktentoonstelling gekoppeld aan nr. 2, het museum 1302 in Kortrijk en nr. 3, de St. Trudo-abdij in Male (omgeving waar ik vroeger woonde, en mijn twee kinderen kreeg _ zomaar! _ , maar hun vader verloor; blijft de vraag wanneer ik hem ooit had, dit tegenover de vele herinneringen die blijven en mijn gevoel van ooit echt zijn bij hem. Soit, dit hoort apart onderwerp te zijn, eentje van een paar jaren en honderden bladzijden vol te schrijven). Opening in twijfelachtig weer, _ zou het of zou het niet?! _ en van gehoord: zovele organisaties van naam die geen van allen weten op te treden als het eropaan komt om drukkende warmte in ridderzaal aan te pakken, mensen met/in handicap die op uitnodiging ingaan even-ergens bij te staan om binnen te geraken (godgedankt verplicht-overijverige partners die ingrijpen en doen wat ze moeten/kunnen doen, creatief-inventief... ne dikke zoen hierbij!). Thuisdag vandaag, staande voor gordijnen wassen, gewassen hemden en andere spullen strijken (twee maanden vol), huis opruimen, eten klaarmaken voor echtgenoot die echter onverwittigd niet thuiskomt _ gisteren kwam hij wel thuis (bij eten dat klaarstond!) en was ik nog in stad, zoekend naar broek uit reclame die in H&M zou verkocht worden, maar niet verduidelijkend dat dit niet in Roeselare, maar wel in andere vestigingen gebeurt. Overigens, waar is mijn H&M gebelven, waar ik behoorlijk wat geld investeerde in leuke bijeengezochte kledij... Blijkbaar kregen ze hersenbloeding, trombose of delirium tremens, want winkel is veranderd en je vindt er niks meer terug, zeker niks wat je nog aanspreekt _ en hier vervolgen we zin van paar rijen backwards, soit oninteressante opsomming van allerlei dingen die je als vrouw op een dag thuis allemaal kan doen. Jurk besteld bij Bonprix, onzeker, maar de jurk zag er mooi uit, we zien wel. En ik heb me wat geënerveerd op papier-bestelling die mijn rekeningnummer vroeg, nummer identiteitskaart, geboortedatum, en dan nog nummer van mijn visia-kaart, geldigheidsdatum, enz. Waarom vragen zij niet gewoon mijn maten... belangrijk voor dienstverlening bij bestelling?! Hoe dan ook, na Redoute nog een merk dat wordt opgegeven, finitogedaan. Gisteren kreeg ik complimenten om rokje _ +6 jaar oud, van H&m en gekocht voor officiële opening van het kasteel van Rumbeke (dat volgens mijn collega's in Roeselare ligt... je moet het begot maar durven en zeker nadat ik mijn baas over het verschil had ingelicht, jaren geleden) en jasje uit Kringloop Roeselare, schoenen aan 9,90 EUR van de schoenenreus, en godsmakkelijk aan je voeten.
En vanmorgen heb ik mijn tante non gelukgewenst en een fijne moederdag toegewenst. Pape, pater-pasters, extreem-gelovigen en alle verdere psychopatische gevallen samen: enig bezwaar, enige opmerking, enige onmenselijke gedachtenkronkel die je dringend voelt te moeten uiten. Geloof me, niemand hoeft iets van jullie te horen: je bent er niet als je nodig bent, en wel als je overbodig bent, dus eindbalans: nulkommanul.
Kom net uit de tuin, louterend werk: onkruid verwijderen, maar ook positief werk: paar bloemetjes planten en meteen zin om er nog wat te gaan bijkopen en her en der in een kleurenpalet te verdelen. Onze tuin is mooi en bijzonder genietbaar, maar vereist heel veel onderhoud en daar kom ik vaak niet meer toe of hou het niet lang genoeg meer vol. Maar, vader, ik klaar niet meer: ouder worden is bij verre na nog niet zo erg als oud zijn, en da's amper een generatie, met nog twee na mij evenwel en daar zit de knoop. Ik was jong, ik ben jong geweest, maar niet meer. En kledij en kapsel kunnen daar wat jaartjes vanaf halen, de innerlijke conditie blijft zijn leeftijd behouden en dat ondanks mijn psychologische leeftijd. Klink ik nu weer raar? Nee toch! Maar toch sorry, mijn gedachtenkronkels zijn me eigen en bekend, in hordenwedstrijden en in zijsprongen en in associaties en in woordenspelingen en alles wat een fatsoenlijk geordend en gelijnd persoon in zijn leven niet tegenkomt.
Glas rode wijn bij me, geniet ervan. Drink ik teveel?, heb er geen idee van. Soms denk ik van wel en voel er me ook niet goed bij mocht iemand dat denken. Een vrouw die naar wijn ruikt. Eerlijk? Ik merk het soms bij mensen en vind dat niet leuk. Alcohol stinkt, hoe je het ook draait of keert en dan heb ik het nog geeneens over de gedragingen die erop volgen. Walgelijk. Sorry voor de paar mensen die ik nu meteen voor ogen krijg... en sorry voor mezelf dat ik me later weer normaal "menselijk vriendelijk" tegenover hen gedraag, omdat ik weet dat ze het van geen kanten waard zijn. Maar als een De Gucht en andere van die politieke voeters daar geen last van hebben, terwijl lach-en-bedrieg hun levensmotto is, dan raak ook ik de juiste denkwijze bij. Tom Boonen, snij ze hem maar af, hij verdient niet beter, en zijn acteertalent overtreft wellicht zijn fietscapaciteiten (+/- cocaïne of drugs), maar bij mijn kleinzoons kraak ik hem af als een onfatsoenlijk mens. Zijn centen heeft hij binnen, dat hij dus nu van 's werelds leefpodium verdwijnt, the sooner the better. Betaalde snotaap met een verdienste: van hoe je zeker niet moet zijn. Voor mijn kleinkinderen was je, maar ben je nu levenslang dood. En ik sleep het achter je aan, tweede kans? Ons hebben ze al lang afgemaakt zonder dat het ooit in het nieuws komt of over een tweede kans wordt gesproken. Ellendeling.
Vanaf 16 uur worden we verwacht bij mijn dochter, die moederdag voor de familie organiseert, zo'n 30 M/V/K samen. En vanmorgen ben ik al bij tante nonneke geweest, die nog gevuld paasei overhad en dat zal mooi staan op tafel straks als iedereen toekomt. Shit, beginnen vertellen opent dan weer zovele deuren dat je uren kan doorgaan, vertellend en overdenkend, beschouwend, overlopend in voor en na.
En de zon schijnt, prachtig gevoel van stralen op je huid als je buiten bent. Ik probeer nog een @Nieuwsbrief buiten te krijgen voor 16 uur. Mei, de maand waarin alle vogels leggen een ei. Mijn testschrijfopdracht voor een nog op te starten Flair, so long ago. Patsy Claes, mijn groeten.
Lieve, lieve Mieke, Je al te korte leven nam in je lichaam de beslissing te stoppen. En ik weet dat je qua intensiteit geleefd hebt tot aan de maan, de zon en de sterren, samen met Didier en de kinderen, en dat heel wat mensen jouw levensniveau nooit zullen halen. Desalniettemin, ik blijf het shitspijtig vinden, en anderzijds ook een beetje gerustgesteld omdat de zorgen die je je sowieso als mens, als vrouw en als moeder, als dochter en zus droeg, en de vele ongemakken en pijn en twijfel die je dat laatste jaar als een pijnlijk harnas droeg, nu allemaal voorbij zijn. Ik mis je al. Domme ik dat ik me liet misleiden dat je ik voel me wat beter bericht van eind verleden week, om dan Pasen zonder check door te brengen. Ja, Mieke, de kinderen en hun gezinnen kwamen Paasmiddag langs om te eten en het werd een best gezellige dag, ik heb ervan genoten. En zelfs mijn kookkunsten vielen mee... raar maar waar. Nee, jou dus geen bezoek gebracht, geen berichtje gestuurd, na Pasen dan maar, en toen werd het dinsdag, werkdag en passeerde je nog in onze gesprekken. En ik bekende het gevoel te hebben dat je achteruit ging, dat het niet zo goed liep, zonder te weten dat je nu tussen de wolken glijdt en rent en schaatst en skiet en valt en zwemt en met een legioen hondjes en honden allerlei het hierboven verkent. Wedden dat je al een plekje hebt gezocht, van waaruit je Didier en de kinderen in het oog kan houden, en van waaruit je hen af en toe een zoen toestuurt, een streling, een geblazen luchtstreling... Met een buikje en darmen die nu weer tegen alles kunnen, maar teveel van die Philadelphia-kaas, toch maar opletten daarmee. De zon laat zich zien en voelen, en daar houden we wel van. Dankjewel zonnetje, de wandeling door het bos deed me goed vanmiddag, lekker met een appel in de hand, smaakte nog beter dan anders. Nu moet er weer worden gewerkt, voortdoen in 't leven.
Nog een dag dus waarop ik kan terugdenken, in latere levensoverschouwelijke momenten. Met het voornemen om mijn voornemen tot uitbouw van dit, van mijn "er was eens" verder te zetten. Tijd te maken daarvoor, net zoals voor het lezen van de Weduwnaar van Kluun, een boek dat Mieke nog las. Meidje, lieve Mieke, je ogen en glimlach, je levensenthousiasme en het vuur in die ogen van je, een moment waarop we samen aan de inkom, aan de infobalie van Syntra West stonden, te vertellen over eigen levens en voornemens en... het was goed, want we hadden er plezier in. Er was eens een Mieke Degryse?, nee, we houden die gewoon voor altijd bij ons! Dag Mieke.
Dag lieve erwaseens... Zoals: er was een een vrijdag tienapriltweeduizendennegen! Alweer bijna helemaal voorbij, met een paar dingen waarover ik zou kunnen vertellen zoals wat tuinwerk, praatje met de buren achteraan over de tuindraad heen en boven het geluik van hun twee lieve hondjes uit, de tweeling deze namiddag met boodschappen doen en dan ons lottogeluk verzoeken, wat huishouden en wat geschilderd (een traag opbouwend werk, waar ik me helemaal niet zeker over voel, maar toch wil uitproberen, one never knows), zelf met J&A wat gefitnessed... Goeie dag, wat siteopbouw gedaan, ook traag maar zeker, maar vooral moeizaam tussen de rest door en vooraf wetend dat niemand ooit ervan zal opkijken of een dankjewel placeren. En ik moet stilaan geleerd hebben ik te leren kennen... zou heel veel emotionele schade kunnen opvangen, zijnde vermijden. Ach, zelfs het besef ervan helpt al een beetje. Ik blijf kampen met mezelf, na een moeilijke nacht van maandag op dinsdag, een belabberd klaarmaken om te gaan werken en het besef dat ik de kracht niet had om 10 m te stappen, dus, afgebeld, en terug naar bed gesukkeld. Gerust tot op de middag en dan als een wrak toch naar kantoor gesukkeld (rijden zou een the big woord zijn voor wat ik deed) en daar volgehouden tot de vier uren om waren, klaar om naar de dokter te gaan. Alleen telt mijn lottogeluk ook in het gewone leven door, en was het meer dan een uur wachten tot ik aan de beurt was (yoga-ademhalingstechniek blijft nog steeds helpen). Alles leek OK, hartslag en longgeluid, met een alweer iets hogere bloeddruk en dan vergeet je gewoon de brandende huid op je benen, het beklemd borstgevoel, het af en toe moeizaam ademen en vraag je je af hoe traag en/of bewust een mens toch gek worden kan. Weinig in huishouden gedaan bij thuiskomst en dankbaar om echtgenoot die even over nam, zowaar. Op kantoor ben ik een evenslechte geworden als een andere slechte waarover wordt gepraat met mij (besef de dracht van deze uitlating maar eens goed), de goeien hebben een handgemaakt werk van de vrouw van de concierge, ik niet. Evenmin als ik een Indische sjaal of Pashmina kreeg zoals de jongste collega, en ik pas een paar maand later mocht kiezen nadat alle anderen dan weer aan bod waren geweest (bedankt oude baas van meer dan 28 jaar, you WERE the best, ooit). Maar ik heb gekraakt met die tijd en met mezelf, dus normaal dat het wat tijd en nogal wat pijn kost om een nieuwe mezelf ineen te steken, voor zover nog wat overblijft om dat te doen. Hoe mensen toch carnivore monsters zijn, à point, bleu of hard doorbakken, maakt niet uit. Ik weet ondertussen dat ik in weinig goed ben, vooral toen die vraag niet eens werd beantwoord en in die betekenis in volle menselijke breedte mezelf van de levenskaart sloeg. En sindsdien verdween ook alle gevoel, elke traan, elke gemeende glimlach... maar ik ben vastbesloten dankzij de kleinkids en de poezen, goeie boeken, opgemerkte mooie dingen, gevoelde warme gewaarwordingen mezelf weer in te vullen. Gaan slapen, droomloos. De laatste droom bracht alleen een huid waaruit bloeddruppels kwamen. En ik die bijzonder angstig ontwaakte...
"ik heb het recht in mijn eigen tempo, in mijn eigen situatie, met mijn talenten en mijn beperkingen, te proberen gelukkig te worden...".
Dankje N.B. om het me doorsturen van deze zin die nu op een plaknotitie op mijn mac-bureaublad prijkt. PC'ers kunnen deze gebruiksvriendelijke mac-tool niet uitproberen, want onbestaand. Als ze in de microsoftwereld ooit leren wat wel en wat niet belangrijk is en vooral wat veel te veel is in zijn balken en menu, dan zal de wereld ooit nog es veranderen (en zij vooral een pak geld minder verdienen, maar er evenveel gelukkiger gebruikers op winnen). Soit, niet mijn bedoeling op deze beloftevolle lentedag, met poezen die in de tuin zijn buikje laten bruinen, zo te beginnen. Maar dat gebeurt wel vaker, je wil iets doen, en eindigt uiteindelijk met iets anders. Soms zelfs heb ik een perfect beeld achter mijn voorhoofd van iets wat ik wil gaan schilderen, proberen te schilderen, maar eenmaal bezig ga je opeens naar links en dan pas naar rechts, en dan heb je rood vast terwijl daar geel was voorzien, enz. en als je dan met alles klaar bent, en het geheel een paar dagen later bekijkt en nog es bijwerkt, dan plaats je het geheel op mijn kop omdat het zo beter lijkt. Iets met mijn voorhoofd dan wel met mijn ogen? Maakt ook niet uit. Als je niet geliefd in de markt ligt, heb je veel meer bewegingsruimte op te doen waar je op dat moment zin in hebt . Ik had ook "goed in bent" kunnen schrijven, maar ook dat schijn je niet te mogen zijn, voor die anderen dan, en dat betekent een paar dagen extra hard slikken en proberen overeind te blijven, maar eenmaal dat voor mekaar... free at last. En dan hoeft niemand te schrikken als je op zekere dag een ander een mep op de oren draait ook. Of trek ik die lijn nu iets te hard door? Lijn zijn recht, maar voor de enen wat losser dan voor anderen, of omgekeerd voor de anderen strakker dan voor die enen. Nee, gelijk heb je, sarcastisch is de beste inenting tegen gevoeligheid, tegen met aandacht luisteren naar mensen, mensen willen helpen (ach larie, mensen, als je een vlieg doodmept, pleeg je toch geen aanslag tegen de vliegengemeenschap over de wereld?). Spreken over mensen is larie, vierkante kwatsch. Je hebt niet zoiets als mensen noch blonden noch kleurlingen rond roodogigen (zie dat woord wou ik nu es typen, echt waar, iemand met rode ogen is een roodogige en iemand met blauwe ogen is een blauwogige; soit, ik heb het nu wel gehad met die ogen, en kan weer voor lange tijd verder). Om af te sluiten: sinds gisteren is een oog bedekt, dus ben ik nu eigenlijk een eenogige. Bèh, I did it again...! En ondertussen excuus voor eventuele fouten, mijn handen weten zich toch maar voor de helft gecontroleerd.
1955, een fantastisch jaar in mijn leven, een levensjaar in de echte zin van het woord. En dan word je opeens 20 jaar, de drempel van het volwassenzijn, de staat waarin je verstand hoort te hebben want je wordt opeens behandeld als een volwassene, met veel plichten en een paar rechten. Het jaar van afstuderen _ hoger onderwijs, korte type _ maar een fijne kennismaking van wat leven zonder al te veel zorgen betekent: als een volwassene, maar zonder de plichten, verplichtingen of zorgen. Geldzorgen? Studies werden betaald en voor de rest zorgde je zelf door weekendwerk, als babysit, iets dat me heel erg lag en waar ik blijkbaar ook een beetje goed in was. Kinderen zijn gewoon leuk, en daar ga je als kind maar als oudste kind mee om, met verantwoordelijkheid, en in ons gezin van zes met ondergetekende als oudste had je niet anders. Als een ander viel, was het sowieso mijn fout: ik had niet opgelet... De struggle met jezelf en je omgeving, de wereld, de groten, de ouderen, the generations gaps, en of ik er last mee had. Flowerpower girl, mijn slaapkamer was een dagelijks schilderwerk van bloemen en versieringen en posters, Janis Joplin en zovele anderen. En ik herinner me de stem van Jan op de radio. Zat tussen bed van mijn zus en ikzelf in, op de grond, en luisterde. Herman Van Veen, de fiets. Soit, dat was voor 1975, paar jaren ervoor. Afstuderen en paar keer hart (bijna) gebroken. Een breuk viel bijzonder zwaar, hij maakte het uit om zijn abominabel toekomstbeeld over mij in zijn leven.Tja, als je diabetes hebt, hoe leef je dan als je 30 jaar wordt, en wat met zijn zakencontacten, en succesvolle businessdeals als ik ziek te bed lag en apart potje moest koken en eten... Nee, succesvol leek veel haalbaarder zonder mij. Bij andere vriendjes duurde de relatie tot hun scriptie was getypt, nuttig was ik dus wel. Ziel kwam er enigszins gehavend uit, net als mijn lichaam dat met die diabetes een moeilijke tijd beleefde in een wereld die van suikerloos of rekening houden met suikerloos geen enkel besef of weet had. Ik werd dan ook dik en leed daar onder. Bij laatste vriend uit studieperiode leek dat onbelangrijk, en ik liep dan ook compleet in hem verloren, blindelings en met handen vol vertrouwen op de rug, onbeschermd. En in november verhuisde ik van thuis uit naar Brugge, waar ik werk kreeg aangeboden (plaat waar ik stage had gedaan) en bij familie ging inwonen. Heerlijk. Het leek me een nieuwe kans, een mogelijkheid om opnieuw iets op te bouwen, mensen leren kennen, een carrière opbouwen (een partner voor diabetische vrouwen?, dus alternatief).
Aanzet is gegeven, ik probeer dit vol te houden maar dend dat ik meer gestructureerd ga moeten opbouwen _ dank je bob, al zou je nooit of te nimmer met mij willen/ kunnen samenwerken _ of anders raak ik in een knoop of meerdere knopen terecht. Het leven is een puzzel van o zovele stukjes, een wolkenkrabber van o zovele blokjes en je moet wel betrachten ze wat proper en als levensstructuur ineen te krijgen. Of het dan zin heeft alles in je leven terug te vinden, Bob, dat blijft nog maar de vraag? En voor wie?
Deze tekst bevat geen (plaats)namen, soms wel een naam maar dat zal dan enkel voor die persoon volgbaar zijn. En dat ze ermee aanvangen wat ze zelf willen.
En eigenlijk is daar zogoed als alles in gezegd. Anderzijds: erwaseens... was bedoeld als een ik was ooit 20, ik was ooit 30, ik was ooit 40, ik was ooit 50 maar ik word wellicht geen 60, of correcter: ik wens geen 60 meer te worden. Als ik al niet weet waar al die jaren heen zijn gegaan, blijft belangrijker nog de vraag: waar de vrouw van die jaren naar toe is? Waar is zij gebleven of, waar is zij kapot gegaan, waar gaf ze eindelijk ooit de moed op, waar dacht ze opeens van: nee, nu hoeft het niet meer, ik laat gaan, ik geef op, I let go. Dramatisch, nee, niet echt. Elk komen is een gaan in dit leven, en er zijn er die net voldoende laten gaan om in elk kapotmaken op hun baan voeding te peuteren voor hun eigen bestaan. We blijven standhouden of gaan waardig ten onder, schreef ik een warme vriend deze week, toen hij zich bezorgde vragen stellen rond een uitlating die ik via feisboek schreef. De opmerking heb ik weggehaald, het resultaat is en zal niet meer veranderen. Maar drie mensen hebben hun naam, faam, bekendheid, grootsheid en portemonnaie dik verstevigd ten kosten van mij. Want wat maakt mijn bestaan uit tegen hun hongerige noden? Boosheid laten zaken en moed nu eindelijk opgegeven, maar ook mijn stem en mijn bezieldheid en inzet en motivatie en geloof en vertrouwen en mijn glimlach en reden van voortgaan. I have let go. No, i cannot any longer. Sorry.
Gewoon es gedag zeggen, omdat het hier grilligkilligmaartskoud is in mijn bureau en ik een en ander voor www.car-bus-magazine.be wou afwerken. De stroom info is eindeloos, en het verwerken naar publiceerbaar niet altijd even makkelijk.
Met voor gisteren en heel lang te volgen, een speciale dank aan een bijzonder lieve jongeman, Brecht Putman, die las en begreep en reageerde. En dat deed goed, maar gaf me gelijk ook weer kracht om door te gaan, dingen in perspectief te zien en aanvaarden. Mits paar aanpassingen, die voor de toekomst zullen moeten gaan blijken. Morgen werken en dan nog vrijdagvoormiddag, waarbij ik de namiddag thuisblijf in ruil voor opmaak teksten en alle zendingen van Vrouwen van Vlaanderen. Voor wat hoort wat. De verantwoordelijken zullen wel voor uitleg en verklaringen zorgen. Daar vertrouw ik gewoon op. Ik ga slapen nu, blij dat de teksten voor het Car & bus magazine verwerkt zijn en beetje teleurgesteld dat Nieuw/Nouveau artikel er nog niet is, en ik er niet in slaagde vergadering van morgen rond de C&bm-site en alle door te voeren veranderingen schematisch voor te stellen. Lukt me mss morgen nog voor de afspraak van 09 uur, I hope so.
Yes, we can!
Tekstje om te lezen... De voordelen van +50 te zijn. Niet lachen , want allemaal waar... 1. Ontvoerders zijn niet meer geïnteresseerd in uw persoon. 2. In een gijzelsituatie bent u één van de eerste gijzelaars die bevrijd worden. 3. Niemand verwacht van u dat u de dingen snel uitvoert. 4. Mensen bellen u uiterlijk rond 21 uur en vragen u of zij u gewekt hebben. 5. Mensen zien u niet meer als een zwartkijker wanneer u kwade dingen spreekt. 6. Men kan u niets meer gedwongen leren. 7. De kleding die u nu koopt verslijt u nooit meer. 8. U kan uw middagmaal om 16 uur nemen. 9. U kan leven zonder seks, maar niet zonder bril. 10. U hebt fantastische ideeën voor als u met pensioen gaat. 11. U denkt niet meer dat snelheidsgrenzen een uitdagingen zijn. 12. U trekt uw buik niet meer in ongeacht de persoon die bij u aanwezig is. 13. U zingt mee met de liftmuziek. 14. Uw standpunten zullen niet meer verslechteren. 15. Uw investering in uw aanvullende verzekering begint resultaat op te leveren. 16. Uw gewrichten zijn betere meteorologen dan die van de nationale meteorologische dienst. 17. Uw geheimen zijn veilig bij uw vrienden, daar zij ze ook niet meer kunnen herinneren. 18. U kunt zich niet meer herinneren deze lijst verzonden te hebben, maar het valt u wel op dat de lettergrote van de karakters comfortabeler is dan anders.
Voor wie er wat aan heeft, en met dank aan Rik Vannieuwenhuyse-Remmery. Life is a box of chocolates, you never know what you're gonna get...
Andy's song, rap for life. Rap to live. Rap to be for evermore with us, our minds never forgetting. Wat valt meer te zeggen? Behalve onze belofte niet te vergeten en dankbaar te zijn voor elke dag die wij bijkrijgen...
In het Kasteel van Rumbeke werd gisternamiddag de tentoonstelling Vrouwen van Vlaanderen geopend, een eerste deel van de drieluiktentoonstelling gekoppeld aan nr. 2, het museum 1302 in Kortrijk en nr. 3, de St. Trudo-abdij in Male (omgeving waar ik vroeger woonde, en mijn twee kinderen kreeg _ zomaar! _ , maar hun vader verloor; blijft de vraag wanneer ik hem ooit had, dit tegenover de vele herinneringen die blijven en mijn gevoel van ooit echt zijn bij hem. Soit, dit hoort apart onderwerp te zijn, eentje van een paar jaren en honderden bladzijden vol te schrijven). 
En vanmorgen heb ik mijn tante non gelukgewenst en een fijne moederdag toegewenst. Pape, pater-pasters, extreem-gelovigen en alle verdere psychopatische gevallen samen: enig bezwaar, enige opmerking, enige onmenselijke gedachtenkronkel die je dringend voelt te moeten uiten. Geloof me, niemand hoeft iets van jullie te horen: je bent er niet als je nodig bent, en wel als je overbodig bent, dus eindbalans: nulkommanul.
, want allemaal waar...
