.
De toeristen van destijds zullen waarschijnlijk niet naar de
kust gekomen zijn met de bedoeling om er eens lekker wafels te komen eten.
Wafels zijn, of waren destijds overal in het land te verkrijgen,
daarvoor moest men zich niet speciaal naar zee verplaatsen...
Toch zijn wafels, pannenkoeken en de tearooms steeds sterk
verbonden geweest met de kust. Het was de ideale manier om de namiddag door te brengen,
volgens sommige dames toch...
De Brusselse wafel is een gebak dat reeds sinds de
negentiende eeuw bestaat. De eerste wafel deze naam waardig is waarschijnlijk
in Brussel ontstaan maar werd reeds zeer snel, ook op andere plaatsen
aangeboden.
De Academie voor de streekgebonden Gastronomie heeft aan de
Brusselse wafel een studie gewijd en de conclusies te boek gesteld. Dit boek
kan misschien nog bekomen worden bij de ASG.
Daaruit blijkt dat er twee soorten wafels bestaan, ook nog
een derde, die langs de straten, kermissen, markten, theehuizen en dergelijke
verkocht werden.
-
De Brusselse wafel, die volgens de oude
receptuur geen gist bevat en luchtig gemaakt wordt met behulp van opgeklopt
eiwit.
-
De Vlaamse wafel die er gelijkaardig uitziet
maar waar gist aan toegevoegd is. Deze wafel is ook malser binnenin.
-
De Luikse wafel die steeds warm gegeten wordt en
die kleine stukjes suiker bevat. Deze Luikse wafel is veel zwaarder en minder
luchtig dan de twee vorige wafels.
-
De echte Brusselse wafel blijft zeer krokant, de
wafel met gist wordt sneller mals.
Voor de Brusselse en de Vlaamse wafel wordt een wafelijzer
gebruikt met zeer grote gaten met vijftien, twintig of vierentwintig gaten.
Voor de Luikse wafel wordt een model gebruikt met vierentwintig gaten maar het ijzer
wordt niet volledig gevuld.
De wafelcultuur is nu aan het verloren gaan. Op kermissen
vindt men ze nog wel en ook in zeer bepaalde, gespecialiseerde tearooms. In de gewone tavernes en dergelijke huizen worden
meestal opgewarmde diepgevroren wafels verkocht. Spijtig!
Welke type wafel nu juist verkocht werd aan de kust zal
nooit heel duidelijk worden. Ieder huis had zijn eigen receptuur, maar meestal werden
recepten gebruikt waarin gist verwerkt was. Dit wafelbeslag had het voordeel om
lang goed te blijven. Een beslag met eiwit viel snel weer in en vroeg om een
zeer snelle, dus grote omzet. Na acht wafels moest er reeds een nieuw beslag
gemaakt worden.
Brusselse wafels, ook de wafels aan de kust werden vooral
gegeten, gewoon rijkelijk bestrooid met poedersuiker. Ook met gesmolten boter
of bruine suiker, net hetzelfde als bij pannenkoeken.
Opvallend is dat wafels tijdens de negentiende eeuw gegeten
werden bij een glas of kruik bier.
Misschien ook wel omdat toen nogal wat zoet bier gebrouwen werd. Daar past een
wafel dan misschien wel bij.
Het aller-lekkerste (?) waren de wafels met slagroom. Dan
kom men kiezen tussen helemaal gevuld, dus een toefje slagroom in elke opneming
van de wafel of slechts een toefje slagroom om de andere opening. Het toevoegen
van vruchten is van latere datum. Dit gebeurde pas nadat de wafel in de
Verenigde Staten aan een succesopmars begon. De Belgian Waffle werd daar een
enorm succesnummer tijdens de wereldtentoonstelling in 1964.
Het oudste recept voor Brusselse wafels vindt je hieronder.
Het is van de hand van Philippe Cauderlier een Gentse kok, traiteur, die een
hele resem kookboekboeken geschreven heeft.
Bemerk dat er geen suiker in het beslag gebruikt wordt en
geen vanille maar kaneel. Toch werden er toen ook recepten geschreven met
vanille. Later ook met oranjebloesemwater.
Onderstaand recept benadert dus het originele authentieke
recept!
|
