HEBBEN WIJ NOG TIJD TE LUISTEREN NAAR ONZE KINDEREN
HEBBEN WIJ NOG TIJD KERST VERHAAL 2008
Het is in de week voor de kerst iedereen heeft het maar druk druk druk.
De tijd, het meest voorkomende woord dat iedereen in zijn mond heeft.
Je hoort het iedere minuut van de dag, daar hoor je iemand zeggen, ik heb geen tijd hoor.
Ojeeeeeeee het is al weer tijd ik moet de kinderen van school halen. Mam luister eens ik wil je wat vertellen, neen lieverd nú even niet ik heb géén tijd. Maar die tijd die u even niet had kan u een heel leven achtervolgen als u geluisterd had. Want dat zelfde kind kan dik in de problemen zitten en heeft misschien alle moed bij elkaar geraapt om u te vertellen wat er aan de hand is. Maar u heeft geen tijd. Zo kan er iemand zijn diens leven u kan redden zonder dat u dat weet. Als je met mensen praat kun je misschien een boodschap oppikken wat die geen u niet durft te vertellen. Of onbewust kunt u iets vertellen waar een ander heel veel aan heeft. Zo ook met dit verhaal, je kunt aan een kind merken dat er iets niet in orde is al kan je de vinger er niet opleggen. Het word stil en terug getrokken heeft vaak buik en hoofdpijn. Kleren zijn vaak stuk en de blauwe plekken worden verdoezelt. Dan loopt dat kind plotseling voorbij een winkel waar jij net uitkomt. Je ziet het aan het lopen het hoofdje is naar beneden gericht de schouders hangen laag. Het kijkt schichtig om zich heen. Er is iets in zijn ogen dat hem verraad de ogen die open staan met de angst erin. Je wordt intens getroffen door die blik die feitelijk om hulp vraagt maar niet weet hoe het moet beginnen.
Je zegt hem gedag verrast kijkt hij je aan, want waarom zou je hem gedag moeten zeggen hij denkt niets waard te zijn. Ik ben een vreemde voor het kind en toch zeg ik tegen hem, nou vertel het me maar wat is er met je gebeurd. Hij kijkt mij geschrokken aan en stamelt hoe weet u dat. Dat ga ik je vertellen er loopt een engel naast je die mij verteld dat je hulp nodig hebt. Je jongen kijkt om zich heen en zegt ik zie niemand ik zeg hem dat ik dat begrijp, maar wat hij niet ziet zie ik wel. De engel zegt mij dat je mij wat te vertellen hebt over wat je hebt meegemaakt. Er komt wat kleur op het bleke gezicht van het jong en hij zegt is dat echt waar ik beaam dat het echt waar is. Dan heel voorzichtig begint hij zijn verhaal. Met horten en stoten komt het eruit. Hij word al maanden op school gepest door een groepje jongens het zijn er vier ze jouwen hem uit en zeggen dat hij een homo is (een jongen van 10 jaar) Ze schoppen en slaan hem als de meester niet kijkt op het schoolplein meestal in de pauzen, bij het overblijven en na school. Dat is al maanden aan de gang. Door zijn trui heen staken ze potloden waardoor het breisel kapot ging. Ze trokken aan zijn armen en zo scheurden hij uit zijn mouwen. Ze hebben hem het jongens toilet ingeduwd om hem de kleren van zijn lijf te rukken en die dan mee te nemen maar werden gestoord door de schoolbel. Ze zouden het weer doen hadden ze hem medegedeeld. Ik vraag hem of zijn ouders dit weten. Neen natuurlijk niet hij kan het zijn moeder niet vertellen, want dan gaat ze naar de school en word het nog erger. Hij verteld dat zijn moeder de laatste tijd aan hem vraagt of het allemaal wel goed met hem gaat. Want ze ziet de kapotte kleren waar hij een smoes voor verzint en is zelfs een beetje boos op hem want ze kan geen nieuwe kleren voor hem kopen als hij ze steeds stuk maakt. Ze is een gescheiden alleen staande vrouw. De jongen houd van zijn moeder en wil haar beschermen. Na dit verhaal zeg ik tegen hem dat ik met hem mee ga naar zijn huis. En dan gaan we samen vertellen wat er is gebeurd. Hij weet niet zo goed wat hij nu moet doen. Ik zeg tegen hem het komt allemaal goed vertrouw op mij.
En het is ook goed gekomen, alles werd op tafel gegooid al het leed kwam eruit dat was allemaal even schrikken. Maar er kon nu gehandeld worden gesprekken zijn er geweest met het school bestuur de jongens die dat op hun geweten hadden werden samen met hun ouders ontboden op de school. Waar vele gesprekken zijn gevoerd ook die ouders waren geschrokken. De rust was wedergekeerd tot ieders tevredenheid. Zo zie je maar, ik had eigenlijk geen tijd want ik was op weg naar een afspraak en toch .soms moeten dingen zo gaan.
Ik word door God gezonden zo ook bij het jongetje. Soms kunnen mensen mij zien en soms ook niet. Als ze mij niet kunnen zien doe ik mijn aardse kleed aan en dan ben ik iemand die zichtbaar is Maar ik moet nu gaan want in aardse tijd zou ik te laat komen bij mij volgende missie. Dus werp ik mijn aardse kleed van mij af. Zo kan ik snel reizen in ruimte en tijd om iemand anders te kunnen helpen. Ik ben een engel mijn naam is Aarts Engel Gabriël
GESCHREVEN DOOR EVELINA
COPYRIGHT WWW.fILE-REG.COM/NL
Niemand hoort hun niemand ziet hun.
Ze doen zo hun best en krijgen nooit dat schouderklopje.
Waar anderen voor een uurtje helpen en de bloemen krijgen.
Krijgen zij voor levenslang zwoegen niets.
Altijd druk druk druk voor anderen.
Te veel geven kan voor anderen niet meer te zien zijn.
Voor hun is het gewoon maar dat is het niet.
De gever kan compenserend gedrag vertonen juist omdat nooit iemand zegt dank je wel.
Want dat is wat zij zo graag willen horen.
Waarom krijgen zij dat dan niet want ze verdienen het.
Vaak gaan ze maar door met geven en worden zo de voetveeg van een ieder.
Geef minder dan krijg je meer.
En zullen de ontvangers ineens denken hé wat gebeurd hier.
Aha u word ineens gemist dat zal tijd worden.
De gever heeft op tijd ingezien dat niet gehoord en gezien worden niets uithaalt.
Dus is het gestopt met geven.
En beter had hij/zij het niet kunnen doen.
De ontvangers beseffen ineens hé .. waar is hij/zij dat doet hij/zij toch altijd.
En moeten nu hun eigen boontjes doppen.
Waar haalden zij eigenlijk de ongevoeligheid en brutaliteit vandaan om zo met een mede mens om te gaan.
Denk erom lieve gever behoud altijd je waardigheid.
En laat je niet als voetveeg gebruiken
Nu zullen ze het je moeten vragen en kun je altijd antwoorden met JA OF NEEN
Geschreven door: Evelina
www.File-reg.com/nl
MIJN SCHOONVADER VERTELDE MIJ JE KRIJGT 2 ZONEN HIJ WAS NOG MAAR EEN DAG OVERLEDEN.
Net toen wij naar boven liep om te gaan slapen kwam het telefoontje van mijn schoonmoeder.
Ze was helemaal overstuur en wij stapten dan ook onmiddellijk in de auto. Mijn man zette er de vaart in maar wel een beetje te heftig want de auto begon te slingeren. Ik begreep zijn haast want het ging plotseling niet goed met zijn vader zo maar zonder waarschuwing. Hij hield erg veel van hem. Dus gas op de plank. Wij reden naar Heemstede van Amstelveen. Op een gegeven moment neemt hij een kortere weg via de boerenweggetjes maar het was zo smal dat wij in de slip raakten. Gelukkig kan hij goed autorijden maar het had geen zin meer om zo gehaast te zijn. Ik zei tegen mijn man lieverd doe het maar wat rustiger aan we zijn te laat. Hij minderde vaart want hij wist dat ik gelijk had. Toen wij dan ook aan kwamen bij mijn schoonmoeder was ze helemaal over de rooien. Papa was dood, ik had zoals hij het noemde zijn achtertuintje (haren) de woensdag ervoor nog geknipt niet wetende dat het de laatste keer zou zijn.
Wij liepen naar boven en zagen papa liggen op het bed. Ik vraag mijn schoonmoeder heb je de begrafenis ondernemer al gebeld, waarop zei antwoord natuurlijk niet Eefje het is midden in de nacht. Ik probeer haar te vertellen dat ze dag en nacht bereikbaar zijn en komen want papa kan zo niet blijven liggen. Ze wilde er niets van horen en begon erbarmelijk te huilen, ja mensjes van in de zeventig en dan alleen achter blijven dat is niet niks. Wij gaan naar beneden en ik probeer haar zo goed als mogelijk te troosten. Ik voel de pijn want mijn schoonvader was zo een lievie en ik kon mij nauwelijks voorstellen dat wij de pijp die zo bij hem hoorden nooit meer zouden ruiken. We zijn de nacht opgebleven en in de morgen kwamen de begrafenisondernemer met een verpleegster. Het was een hele toer om mijn schoonvader af te leggen daar de lijkstijfheid was ingezet.
Toen papa dan ook met een kist het huis uit werd gedragen kreeg ik het goed te kwaad. Mijn schoonmoeder wilde niet alleen achter blijven en vroeg aan mij of ik een paar dagen wilde blijven.
Ik moest dat regelen op mijn werk en mijn man en ik reden terug naar huis voor kleding en om de honden te verzorgen. Inmiddels waren de tantes al gearriveerd toen wij weer terug waren in Heemstede. Ik voelde de druk een beetje van mijn schouders afnemen, mijn schoonmoeder bleef maar huilen ze was zo verdrietig. Toen wij in de avond dan naar bed gingen zei ze dat wij in haar bed moesten slapen. Ik was zo geschrokken dat ik tegen mijn man zei nee hoor ik ga niet in het bed liggen waar net iemand dood in heeft gelegen dat doe ik niet en ik zei tegen mijn schoonmoeder dat wij wel op mijn mans eigen kamertje waar hij als kind heeft geslapen gingen liggen. Neen dat kan zei ze dat is al bezet. Dus er zat niks anders op.
We waren moe hadden een nacht overgeslagen en ik stapte in bed. Na enige tijd zag ik dat mijn man al sliep. Ik kon de slaap niet vatten. Je gaat aan het donker wennen als je een tijdje in het donker kijkt en ik dacht zie ik het nu goed daar staat papa. Ik kijk nog eens goed en jawel hoor daar stond hij voor het bed en keek naar mij en lachten zijn charmante lach.
Ik kreeg een soort film te zien waarin ik zag dat ik 2 zonen had. Hij zei ook je gaat zwanger raken maar het zal niet allemaal zo gaan als je hebt gehoopt dus wees sterk ze zullen je allemaal heel hard nodig hebben. Ik reken op je Evie want jij kunt het ik heb mijn kinderen gezien nog voordat ze geboren werden en dat het heel spoedig zou zijn dat begreep ik die zelfde nacht ( hoe macaber).
Ik vertelde mijn man de volgende ochtend tot in detail wat zijn vader had gezegd en veertien dagen later wist ik via de test dat ik zwanger was. Het had zeker zo moeten zijn dat wij in het bed van mijn schoonouders sliepen en dat papa gedag kwam zeggen, ik was er zo blij mee daar we te laat waren om hem nog in leven aan te treffen.
Ik zou het moeilijk krijgen en ik kan u nu zeggen 27 jaar later dat het juist was wat hij had gezegd. Maar dat het zo moeilijk zou zijn neen dat heeft hij me gelukkig niet verteld. Maar hij rekende op mij dus moest ik alle zeilen bij zetten en dat deed ik ook.
GESCHREVEN DOOR EVELINA
COPYRIGHT www.File-Reg.com/nl
MONZA MIJN GELIEFDE ST BERNHARD HOND
Ik weet het meteen als mijn honden of kinderen ziek zijn en wat ze mankeren en automatische pak ik het middel of koop het ( homeopathische) om mijn dieren of kinderen weer beter te maken. Zo ook met de St Bernard die plotseling midden in de nacht ernstig ziek werd en maar één schreeuw hoefde te geven maar wij hoorde het. Mijn man en ik zaten meteen recht overeind in bed en keken elkaar verschrikt aan en zeiden tegelijk wat is dat.Toen ik samen met mijn man beneden kwam wisten we niet wat we zagen de hele keuken was een vlokken schuim en slijm massa en wij gleden naar binnen. Toen ik naar mijn hond keek wist ik het meteen. Mijn hond had een maagverdraaiing en ik zei tegen mijn man dat hij de dierenarts moest zeggen en dat er haast bij was. Bij aankomst van de dierenarts die rinkelend en tinkelend binnen kwam door de infuusflessen die hij bij zich had, vroeg hij mij hoe ik daar aan kwam dat de hond een maagverdraaiing had, ik kon het hem niet vertellen ik weet het gewoon ( eerlijk gezegd ik had er zelf nog nooit van gehoord) de dierenarts onderzocht de hond en zei u heeft gelijk hij wilde de hond gaan scheren maar ik zei neen nu meteen de holle naald in haar maag erdoor anders stikt ze. En dat deed hij en de hond liep leeg als een ballon allemaal lucht. Hoe wist u wat ik moest doen vroeg hij nogmaals, dat kan ik u niet vertellen ik weet het gewoon. De dierenarts zag het somber in en dacht dat de hond het niet zou halen en nam hem mee voor observatie. Wij zijn naar oma gegaan het was zondag en later op die dag zei ik tegen mijn man laten we maar meteen naar de dierenarts gaan want we kunnen Monza meenemen alles is goed. Nauw dat denk ik niet zei mijn man waarop ik er het zwijgen maar toe deed. Monza stond ons al op te wachten hij was zo blij toen wij eraan kwamen en kwispelden en knuffelden ons. Ik heb niet vertelt dat de hond toen wij in de keuken aan kwamen zo goed als dood op de grond lag snakkend naar adem en dat ik hem zachtjes heb geroepen en gestreeld tot de dierenarts zou komen. Ik ging op het keukenbankje zitten met hem in het vizier en toen richten hij zich op en strompelde naar mij toe zwaar ademhalend ging hij voor mijn voeten liggen en legde zijn kop in mijn schoot. Waar ik hem de hele tijd heb gestreeld en toegesproken tot de dierenarts kwam. Ik had Monza opgehaald na een bericht van hem gelezen te hebben in het krantje dat de hond op een flat dood ongelukkig was en werd aangeboden aan mensen die goed voor hem zouden zijn. Toen mijn man en ik naar de flat gingen zei de vrouw des huizes dat de hond in de slaapkamer was en daar ook altijd verbleef alléén. Ik mocht naar de hond toe en meteen liep hij om het bed zo ver mogelijk bij mij vandaan mij aankijkend van wat moet je van me. Hij was erg schuw en dook in de hoek van de kamer dicht tegen het bed aan.
Toen begon ik met hem te praten een tijdje maar ik bleef waar ik was. Ik vroeg de hond of hij met me mee wilde gaan naar buiten en toen richten hij zijn kop op. Ik liep rustig naar hem toe en hij stond op en liep met mij mee naar de gang. Ik vroeg zijn baasje mij de hondenriem te geven maar ze zei dat ik het niet voor elkaar zou krijgen om de hond mee naar beneden te krijgen.
Ze gaf me de riem en de hond liep gedwee met mij mee we hebben samen een wandeling gemaakt. Het baasje van Monza begreep niet hoe ik het voor elkaar had gekregen want de hond was erg schuw. Wij hebben hem die zelfde dag mee gekregen naar huis en van een schuwe hond werd het een hond die op een gegeven moment naar het hek liep om te blaffen en ons te waarschuwen als er iemand aan kwam. We hadden nog vier honden en Monza was het enige volwassen mannetje Monza was een hond van 8 jaar toen ik hem samen met mijn man had opgehaald. Hij heeft 3 jaar bij ons mogen zijn en op een morgen dat ik in de sneeuw zoals het ook hoort met een St Bernhard met haar aan het ravotten was bleef hij ineens liggen in de sneeuw. Er was geen beweging in te krijgen en zachtjes riep ik hem Monza, Monza, er ging een siddering door hem heen en ik wist het hij zou de lente niet halen. Voorzichtig heb ik hem na een tijdje op zijn poten gekregen waar wij samen heel langzaam en rustig het land af liepen naar huis en de tranen over mijn wangen rolden.
We hebben vier honden maar Monza is echt mijn hond ze gaat altijd voor mijn voeten liggen en dan kan ik mijn voeten onder haar oren leggen want die flappies zijn zo lekker warm.
Er waren momenten dat het lekker ging met hem maar toch weer ging het mis.
We sjouwden hem in de auto want hij was zo groot en zwaar om met een sneltrein vaart naar de dierenarts te gaan. Ik zat voorin en hoopten maar dat we op tijd waren een geluid achterin deed mij omkijken. Hij richten zijn kop op om nog eenmaal naar mij te kijken
En ik keek in ogen ze leken wel van goud die zo mooi zo ongelooflijk mooi en helder en liefdevol naar mij gericht waren om mij gedag te zeggen. Vol verbijstering en oo zo dankbaar bleef ik maar naar hem kijken een blik die ik nooit zal vergeten en die tot in het diepste van mijn ziel daar is gebleven. Monza was heen gegaan heel rustig in de auto op 10 maart met een laatste dankbare blik omdat ze zo gelukkig was geweest bij ons en wij met hem.( al lang geleden) net nog voor het lente werd.
Geschreven door: Evelina
www.File-reg.com/nl
MORGEN ZAL ALLES ANDERS ZIJN
De avond voor de verjaardag van mijn kind kom ik naar haar slaapkamer. Ze ligt daar in diepe slaap wat is het toch een mooi meisje. Ik kan mijn ogen nauwelijks van haar afhouden en kijk stil op haar neer. Morgen is ze jarig 17 jaar ik hoop dat ze het een fijne verjaardag zal vinden.
Ik zie op haar nachtkastje een foto van mijzelf en mijn dochter we schaterlachen samen en hebben veel plezier. Het winkelen dat we samen altijd doen in de week dat ze jarig is, is al een feest op zichzelf. We gaan dan nieuwe kleren voor haar kopen en geloof me ze heeft een eigen style hoor. Daarna gaan wij gezellig in het Grand Café iets eten. De gezelligheid het samen babbelen en de lichtjes geven zoveel warmte en een prachtige gloed op haar gezicht. Als eindelijk de ochtend aanbreekt staan wij allemaal om haar bed met onze pakjes in de hand. Als zei dan wakker word met een brede glimlach op haar gezicht weet ze dat het de leukste ochtend van het jaar word.
Haar vader staat met een groot dienblad in zijn hand waar hij het ontbijt voor ons drietjes heeft klaargemaakt. Ze maakt ruimte in haar bed omdat ze weet dat wij ieder aan een kant van het bed plaats nemen. Ze kijkt ons vol verwachting aan. Lieverd, ik neem mijn dochter in mijn armen en knuffel haar van harte gefeliciteerd en geef haar het pakje dat ik voor haar heb gekocht. Als zij een kreet van verrukking slaat weet ik dat ik mijn missie heb volbracht. Ik neem het blad van mijn man over want nu is hij aan de beurt en stal vast de kopjes en de bordjes op het bed uit. Luisterend naar hun gepraat en gekeuvel. De verjaardagspicknick heet dat bij ons en is traditioneel die slaan wij nooit over ook niet als wij de volwassenen jarig zijn. Daarna gaan wij ons aankleden en ja het ritme van alle dag is weer ingetreden. Sávonds wil mijn dochter een disco feest met al haar vrienden en vriendinnen dus er moet nog veel werk gedaan worden. Ik glimlach even bij deze mooie herinnering hoe innig zijn wij met elkaar.
Ik zie mijn dochter bewegen in haar bed ze is onrustig het lijkt erop dat ze droomt en voorzichtig ga ik een stukje achteruit.
Als Eyline in haar bed ligt word ze wakker ze had gedroomd van mama het zal de eerste keer in haar leven zijn dat haar moeder er niet bij is morgen als zei jarig is. Morgen zal alles anders zijn ze weet dat haar vader het niet op kan brengen om naar haar slaapkamer toe te gaan morgenochtend met de verjaarspicknick. Papa die het niet heeft kunnen verwerken dat mama nooit meer thuis komt. Hij heeft zich het laatste half jaar opgesloten met zijn werk om niet aan de vrouw te hoeven denken van wie hij zoveel hield. Eyline voelt zich eenzamer dan ooit want het heengaan van haar moeder was het ergste wat haar en papa is overkomen. Uitgaan met haar vriendinnen neen daar had ze geen zin meer in. Het is zo stil in huis geworden je kan soms een spelt horen vallen. En papa ze weet niet hoe ze hem moet troosten hij is zo ver weg ze kan hem niet bereiken. Dus is zei op zichzelf aan gewezen met haar verdriet.
Ze richt zich op in haar bed het was toch heel even of ze haar moeder had gevoeld alsof ze heel dichtbij was. Als ze haar ogen helemaal open heeft ziet ze een vreemd licht in haar kamer. Ze kijkt naar haar nachtkastje of het lampje brand maar nee zo een licht is het ook niet. Wat is dat voor licht denkt zij waar komt dat vandaan. Als ze goed kijkt ziet ze een schim van schrik pakt ze haar dekbed en trekt dat dichter om haar heen ze houd de adem in maar ze blijft kijken, als de schim wat helderder word lijkt het of ze de contouren van haar moeder ziet. Mam . ben jij dat fluistert ze in de nacht. Ze kijkt nog eens heel goed haar hart begint als een bezetenen te bonzen en de schim word duidelijker omgeven door een prachtig licht. Ze ziet nu heel duidelijk haar moeder en strekt haar armen naar haar uit. OOOO mam, tranen rollen over haar wangen ze heeft haar moeder zo gemist. Mam je bent er je bent het niet vergeten. Een geluk welt in haar op haar moeder ziet er heel mooi uit helemaal in het wit even voelt ze hoe iets zachtjes over haar hoofd strijkt. De aanraking heeft een overweldigende blijdschap in haar wakker gemaakt het lijkt wel of ze weer leeft net als vroeger voordat haar moeder overleed. Dan heel langzaam verdwijnt het licht. De verschijning van haar moeder heeft haar kracht gegeven ze voelt zich zo blij ze weet nu wat ze moet doen. Hoe is het toch mogelijk het bestaat dus echt, haar moeder had haar belooft op haar sterfbed dat ze haar op zou komen zoeken. Maar zei geloofden dat niet zo. Morgenochtend vroeg gaat zij de verjaarspicknick maken en dat naar haar vader brengen. Ze gaat de rollen omdraaien anders gaat het verloren. Het zal een ode aan haar moeder worden het kan ook niet anders want mama heeft het ooit bedacht het werd een traditie en tradities moet je in ere houden dat zal ze haar vader heel duidelijk vertellen als ze morgenochtend de verjaarspicknick gaat klaar maken. Want iets dat zo mooi is moet blijven ook voor later als zij zelf kinderen krijgt, en later weer hun kinderen. Morgen zal alles anders zijn en met een blijde zucht drukt ze haar hoofd diep in het kussen.
Geschreven door: Evelina
www.File-reg.com/nl
Druk op onderstaande knop om te reageren in mijn forum
Over mijzelf
Ik ben Evelina Keune
Ik ben een vrouw en woon in Utrecht (Nederland) en mijn beroep is .
Ik ben geboren op 25/03/1950 en ben nu dus 74 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Schrijven van korte verhalen, Tuinieren, wandelen, markten bezoeken, klussen, dieren .
Op al mijn verhalen rust COPYRIGHT ik hoop dat u dat respecteert de verhalen mogen daarom niet meegenomen worden.
Ik ben Evelina Keune