"Het paard is de spiegel van je eigen IK" hoorde ik ooit eens een heel wijs mens zeggen....wel, sinds vandaag mag ik zeggen, dat dit helemaal klopt. Ik had vandaag mijn eerst les bij Aart. Feija was het weekeind goed doorgekomen en een les kon dus best. Tja en dit was volgens mij het heftigste op emo gebied wat ik tot nu toe heb doorgemaakt. Dat mag ik nu gerust zeggen. Nu alles tot mezelf is doorgedrongen, kan ik het dus ook van me afschrijven. Aart begon eerst mij wat dingen uit te leggen over hoe een paard leert, wanneer en op wat voor een manier je moet belonen. En vooral op wat voor een moment. Bliksem, wisten jullie dat een paard in feite een kort geheugen heeft, dat wil zeggen dat de tijd tussen een oefening, die hij goed doet, en het moment van belonen- nooit langer dan 2 sec mag duren? In no time had Feija dus door dat het woordje YES, wat op een goed uitgevoerde oefening volgt, in feite een beloning vooraf gaat. En in no time wist hij dus ook heel goed, hoe hij moet Targetten, dat heet dus een voorwerp (in dit geval een klein pionetje) met zijn neus aanraken. Maar toen...toen kwam het dus. Ik moest dus aan de slag en ik werd zo geconfronteerd met mijn eigen onzekerheid dat het stonk...:shock::-?:roll: en het was goed dat dit dus gebeurt is. Aart heeft me er heel goed doorheen geholpen, maar heeft me ook op een goede manier de feiten op de neus gedrukt. Diep in mijn hart weet ik heel goed, dat ik het best kan maar veel dingen hebben ervoor gezorgt. dat ik eigentlijk nog maar weinig zelfvertrouwen heb. En mijn paardje houd me een spiegel voor. Feija is een bijzonder gevoelig paard en voelt mij dus ook feilloos aan. Met hulp van Aart ging het even later al een stuk beter en achteraf was ik ontzettend blij en ik denk, dat het nu elke keer een stuk makkelijker zal worden. Vandaag heb ik voor mijn gevoel een grote stap gemaakt, met name ook naar MEZELF toe. Het heeft me niet zo zeer lichamelijk energie gekost, maar geestelijk was het hard werken. En toch ga ik het weer doen. Morgen. De dagen erna. Tot ik er WEL ben. Ik mag me gelukkig prijzen met zo een paard als Feija. In principe passen wij wel precies bijelkaar. We weten dat we het kunnen en hebben niet veel intensie nodig om iets te doen, maar geloofen nog niet echt in onszelf. Ik denk dat het in loop van de tijd een sterke combinatie zul kunnen worden, want we hebben ELKAAR. Verder hebben we niemand nodig (behalve Aart dan:wink:) ...het is nog zo pril, maar toch is er al iets voelbaar, iets bijzonders. En alleen een mens, die heel goed luistert zal dit kunnen waarnemen.Voor paarden kan je niks verbergen, daar ben ik vandaag achtergekomen. Paarden voelen je aan, met paarden omgaan betekent back to basics, back to yourself en de lef hebben naar jezelf te kijken, en vooral-puur zijn in alles wat je doet. Paarden merken toch, als je anders bent dan dat je je voordoet. Ik heb veel geleert vandaag en Feija ook. Ik ben benieuwd naar alles wat nog komen gaat.Ik kan me nog heel goed aan de tijd herinneren, dat manegeruiters mij hebben gepest en gelachen, omdat ik door mijn MS sommigen dingen niet snel genoeg onder de knieen meer kreeg. Nu kan ik erom lachen, want ik heb nu zo veel meer terug en kan nog zo veel meer, maar sterker nog- nu pas ben ik ECHT bezig met mijn paard en dat geeft al een overwinning. Erop zitten en de sporen erin rammen kan iedereen, maar hoe veel manegeruiters begrijpen hun paard DAADWERKELIJK? Wel, ik heb geduld, na twee jaar in de rolstoel gezeten te hebben,leer je dit wel. Alles op z 'n tijd-het duurt zolang dat het duurt...wordt vervolgt.
|
Ik ben Barbara , en gebruik soms ook wel de schuilnaam Bar.
