Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Beoordeel dit blog
over loslaten en nemen & geven
tranendal
15-06-2014
dualiteit
het weekend thuis zit erop, ben vroeger "binnen" gegaan, want ik was op, voelde me zo moe....zo leeg.
Maar ja wat wil je als je al weken/maanden bijna niet slaapt, t'is eigenlijk al een wonder dat ik nog niet verder ben afgegleden...
Daarom heb ik besloten om het volgende weekend wss hier te blijven, heb het met m'n ventje besproken en hij begreep het;
Thuis kan ik me toch niet houden, en begin ik op te ruimen, te wassen en te plassen....dat weekend kan ik hier wat kuieren, van 't zonneke genieten, een boekske lezen, wat gaan shoppen...
We zien wel, want mss denk ik op het einde van de week er al anders over;
En voor de kids moet ik het ni doen, want die hun agenda staat al bijna helemaal vol dat weekend ;-)
Vandaar de dualiteit, wil natuurlijk graag thuis zijn en bij mijn kids en 't ventje zijn, maar ik voel ook dat ik rust nodig heb.
mijn 2de weekend thuis, het is nu zaterdagavond, en ik ben erg verdrietig en vooral voel ik me opgejaagd.
Ik voel de neiging om hier in huis vanalles te beginnen te doen, poetsen/strijken/.... maar ben zo moe en ik mag dit eigenlijk niet.De weekends thuis zijn er om effe te bekomen en om ni te vervreemden van je thuissituatie, maar ik heb echt last van de drukte, kinderen, dingen die ik hier in huis zie die ik eigenlijk anders zou aanpakken enz...
Lastig om dit te plaatsen, vooral omdat ik zeer goed besef dat mijn man het heel goed aanpakt, en de kids ook goed meewerken, maar toch, die stomme controle van me hé...
We zijn er duidelijk nog niet.
Heb deze middag dikke tranen laten rollen, ik kon niet meer, voelde me zo op, zo leeg
En nu voel ik me zo schuldig nr mijn man toe, want die doet zo zijn best, en ik kan zulk een bitch zijn...
Waarom moet alles zo moeilijk gaan, waarom kan ik niet gewoon gelukkig zijn zoals zovele anderen?
waarom kan ik de dingen niet aanvaarden zoals ze zijn...
de eerste avond zit erop, was leuke boel, m'n ventje, zoon en ik, samen naar het Wk kijken, de andere kids zijn niet thuis;
Ventje is me om 13. u komen halen, eerst samen boodschappen doen, of niks gaande is...alles verliep vlot.
thuisgekomen, als n'en blok in slaapgevallen.nadien Zoals vroeger eten, beetje huishouden, ni teveel, want ben echt wel moe, en dan de zetel in om nr het Wk te kijken;
Heb me geen 1x lastig gevoeld.
Vandaag nochthans een zwaar gesprek gehad met de psycholoog,maar ze zeggen dat je na een sessie of een gesprek datgen wat je hebt gedaan, daar moet laten, en niet terug moet meenemen naar je kamer, of laten ronddwarrelen in je gedachten, da's best een moeilijke oefening, maar merk dat als ik erin slaag het echt wel helpt..
Hoe gaat het,goed en met jou, euh hoe is uwe naam....tja
Als ik hem vertel dat ik bijna niet slaap is hij zeer resoluut en gaat direct zijn boekje halen om nwe slaapmedicatie voor te schrijven, oei zegt hij gij neemt.....ja zeg ik dat heb ik gezegd bij mijn in-take
ai ai, ni goe hé ni goe, dat is ni verstandig van uwen huisarts, want dit is niet echt een slaappil en dat is zeer verslavend, dus ge gaat serieus moeten afbouwen of ge gaat daar last van krijgen,
ikke wreed blij natuurlijk maar soit ik hoop dat nu met deze pillen het effectief beter zal gaan.
Maar deze nacht zal nog ni lukken, want dat moet van een hoofdkliniek komen, en dat duurt wel effe, dus na het weekend .... soms denk ik stap gewoon in den auto en rij nr den apotheek met da voorschrift.
Ach ja, ik mag ni te kritisch zijn hé, want voor de rest is het hier dik ok, in hoeverre zoiets ok kan zijn natuurlijk, maar ik besef heel goed dat er andere settings zijn, vandaar.
Vanavond gaan we met een ploegske de tv-zaal versieren helemaal in het Wk-gebeuren,er mag ook een brok ontspanning zijn, is echt wel nodig na dat wat je overdag te verwerken krijgt.
gisterenmiddag stond m'n ventje hier met 1 van de kids hier, eerst een wandeling gemaakt op het mooie domein hier.
Nadien den auto en naar het plaatselijke dorp hier waar ze zelfs een klein shopping centrumke hebben, daar eventjes doorgewandeld, wat kleine spullekes gekocht.
Me laten verleiden door zoonlief...tja
en dan hebben we een gezellig terraske uitgezocht om met ons 3 iets te eten, ik had helemaal niet meer het gevoel van in opname te zijn, gewoon een gezinsuitstapje, zoals vroeger, zalig in het 't zonneke.
Maar dan werd het tijd om terug te gaan, we hebben dan bij mij op het terrras nog iets gedronken, terwijl de zoon kon voetballen.
Rond 19.u zijn ze vertrokken, en daar zat ik dan =alleen, dat voelde raar aan, ik had echt intens genoten van hen te zien, daarom dat hen te zien vertrekken des te meer pijn deed.
Ik merk aan mezelf dat ik er gevoelig ben op het moment, lees overgevoelig,kan voor het minste huilen.
Bij het lezen van mijn facebook stond er een mooi tekstje over het afscheid van je papa, en voila daar gingen mijn waterlanders weer,(mijn papa is al vele jaren dood) heb dat teksje gedeeld en ik schrok want mijn mama heeft daar een lieve reactie op gepost, dat deed me deugd.
Hoop dat het vandaag wat rustiger gaat in m'n kopke, maar ik vrees ervoor, want heb weer slecht geslapen,en dat doet er natuurlijk geen goed aan.
Hier zit ik dan weer in 't midden van de nacht, gelukkig zijn jullie er waar ik nu naar kan schrijven
Neen alle gekheid op een stokje, dit is echt niet meer vol te houden,dit is nu al maanden bezig dat ik vreselijk korte nachten heb.
Dit is moordend voor lichaam&geest.
Neem nu al een meer dan een maand slaapmedicatie, maar die heeft eigenlijk maar de 1ste 3dagen gewerkt. En het zandmanneke weet al heel lang mijn adres niet meer...
Dus heb ik besloten om toch voor een kleine periode aan den dokter andere =zwaardere slaapmedicatie te vragen
En waarom wordt ik wakker, soms zomaar en dan is het van lap ja ik ben wakker, en andere keren heb ik nachtmerrie's vanuit het verleden,of kan ik niet inslapen van te lang te liggen piekeren over vanalles en nog wat.
Het was er eentje van gemengde gevoelens, soms zat ik op een rollescoaster waar ik niet afkon.
Ik keek er erg naar uit om m'n ventje en kids te zien, maar toch en dat klinkt erg raar liep ik wat verloren in mijn eigen huis.
ik had ook last van de drukte, het gekwetter van de kinderen,wat normaal is natuurlijk, maar ik was nu zoveel rust gewoon dat het voor mij echt wennen was.
Mijne jongste hong het deze ochtend echt uit, ik vroeg waarom doe je nu zo "lastig", ja mama dat weet je nu toch wel hé, straks ben je weerweg, daarom ben ik zo zenuwachtig, dat gaat las een dolk door m'n hart dan zulke uitspraken, voel me vreselijk schuldig dan, maar weet ook dat ik dit nu echt nodig heb om er terug altijd te kunnen staan voor hen, dus ja effe doorbijten ook voor hen.
Dus ja ik geef eerlijk toe ik heb nu nood om vanavond terug te mogen naar een veilige en vooral rustige omgeving.
Een plek om tot mezelf te komen, een plek waar als ik het "moeilijk" heb ik mijn vragen en gedachten kan delen met de therapeuten die onbevooroordeeld zijn.
Langs de andere kant weet ik nu al als straks de auto met de kids vertrekt dat er een traan zal bengelen.
Allemaal zo dubbel,waarom kan mijn leven niet gewoon zijn zoals zovele anderen?
