Zo het is gebeurd gisteren mijn laatste dag op het werk.
Nog een vergadering en daarna een drink aangeboden door de VLM.
Hou daar zo niet van moet niet, al doet het toch deugd. Behalve als ze beginnen te vlijen, dat je goed waard dat het zo heerlijk was met je samen te werken.
Je word er wat onwennig bij, want in je hart weet je dat je veel niet gedaan hebt wat ze toch zouden gewild hebben.
De wijn was heerlijk en de stemming was er ook al duurde het maar één uur.
In onze tijd dan was dat de ganse dag heffen.
Maar nu moet er vergaderend worden en gepland van al die dingen waar zoveel goedheid en schoonheid zou mee gebeuren. Als wij geld hadden.
Ook gelezen dat wij nu als Limburgers een natuurpark hebben, zeker zo mooi als in Amerika.
Dat ligt daar al jaren en heb daar veel kilometers gaan fietsen. Maar plots is dat een echte verheven attractie. Natuurlijk geopend met veel champagne en het aanstellen van directeurs en rangers.
Rangers kan dat niet parkwachters genoemd worden, neen het moet engels.
Of is dat om te bewijzen aan dat manneke uit Oostende Dedecker dat wij meelopen en niet achter zijn op de andere. Dus engels praten en namen aanpassen.
De dagen gaan langzaam voorbij, denk dat het komt dat ik zo uitzie naar 1 april, de dag dat ik officieel met pensioen ga.
Niet dat ik plots niet meer graag werken zou gaan, maar men weet dat het toch gedaan is dat men niets nieuws meer moet beginnen.
Vervelen doe ik mij niet want ik zoek naar alles op het internet. Wist niet dat alles zo voor het rapen lag en gratis dan nog wel.
Het programma Limewire is gevaarlijk men kan veel downloaden maar daar komen virussen mee, alle programmas maar uiteraard illegaal. Dus houden wij daar onze handen af. Zijn toch eerlijke mensen hé?
De dames van het op het werk zal ik het meest missen, niet dat ik meer verlang dan er naar te kijken, maar de jeugd brengt kleur in je leven. Elke morgen dat opgewekt gezicht en nooit zagen over pijnlijke gewrichten of last van ingenomen medicatie. Want dat is juist mijn probleem, als wij met de mensen van onze leeftijd samenkomen is het zagen over pijn en smart.
Ok, het is waar dat onze botten stijf en oud worden, maar als ze met jonge mensen zitten in het bruine café dan proberen ze nog te flirten.
De dagen beginnen te lengen en al schijnt de zon niet en sneeuwt en regent het, lang kan het niet meer duren of wij zien de lente ontwaken. We ruiken dan het jonge groen, en kijken naar die mooie kleuren.
Koesteren ons in de zon als een kat op de vensterbank, de pijn zal verzachten de meisjes luchtiger gekleed. Mens wat is het leven dan mooi, als wij dan terug denken aan alles wat dan kon gebeuren als wij jong waren mmmm
De zon scheen zo mooi aan de azuurblauwe hemel en nodigde mij uit om een fikse wandeling te gaan maken.
Zij had niet gerekend op die venijnige wolken aan de noord - west kant.
Voor zij het besefte was ze achter de wolken weggeduwd en begon het hard te sneeuwen samen met een ijzig koud windje.
De winter duurt te lang hoort men van overal.
Wij hebben wel niet geklaagd als het in oktober 2005 nog terrasjes weer was. Zeg altijd wat men teveel krijgt moet altijd teruggeven.
De natuur, hoe hard wij hem ook aanvallen hij kan zich voorlopig nog altijd herstellen. Soms vraagt men zich af hoe kan het toch. Wij verbruiken zoveel energie, waardoor wij enorm veel vuil in de lucht te pompen. Toch worden steeds opnieuw de bladeren op de bomen en struiken groen, en kunnen wij genieten van een bloemenpracht.
Maar ongestraft kunnen wij niet zo verder gaan, het gaat de verkeerde kant op.
Na mijn legerdienst moest er gedacht worden aan werken gaan. Niemand stond op mij te wachten. Ik was dan ook niet zo onbeleefd om overal te vragen als ze mij nodig hadden.
Moeder had daar andere gedachten over en was meer in de weer dan ik om mij aan het werk te krijgen. Vind je dat ook zo een zwaar werkwoord, werken.
Door toeval kwam ik terecht op de Kleine Landeigendom die zich bezig hield met Ruilverkaveling. Wist ik veel wat dat betekende en dan nog op een bureel in Diest.
Diest een klein stadje in de vergeten uithoek van Vlaams Brabant, ze noemen het nog oranje stad omdat Willem van Oranje daar een tijd heeft verbleven.
De dag dat ik uitgenodigd werd op het bureel in de Alenustraat moest ik een soort interview afleggen. Man wat een gedoe, een bureel met een achttal mannen die je streng en geleerd aankeken. Later begreep ik dat het landmeters waren met een directeur in hun midden.
Ja, ik mocht blijven en zou er tekenaar worden en ook mee gaan opmeten op het terrein, lees veld.
Dus begonnen wij mee te werken aan de verbetering van de landbouw.
Ruilverkaveling bestaat in de versnipperde stukken landbouwgrond samen te brengen in een grote kavel en aan een weg gelegen. De modderige landbouwwegen met diepe sporen werden vervangen door betonwegen..
Die landbouwwegen worden vandaag niet alleen door de landbouwers gebruikt maar ook de wandelaars en fietsers.
Het is een deel van het 8ste wereldwonder dat Limburg dit jaar gewonnen heeft.
De landbouwers waren ons in het begin niet goed gezind, wel voor de betonwegen die wij voorzagen. Maar waren niet gerust in het ruilen van hun landbouwgrond op een ander plaats waar uiteraard volgens hen nooit zo goede grond was als de hunne.
Zij hadden het altijd over die van Ruilverkalving. Sommige noemde ons communisten zij meenden dat wij hun grond afnamen, zij begrepen niet dat hun grond in oppervlakte terug werd gegeven in één stuk. Zij hadden nu 10 stukken later één of twee, dus waren ze er acht kwijt.
De eerste ruilverkavelingen in Limburg waren Vlijtingen in het noorden en Gingelom in het zuiden. De eerste ruilverkavelingakte werd verleden in Gingelom.
Op het einde van de maand ga ik op pensioen en zal dan 43 jaar meegewerkt hebben.
