Nogmaals aan iedereen een gezond en sportief 2011 toegewenst!
Hopelijk hebben we ons deel al gehad en mag de sneeuw nu wel weg blijven. De romantici hebben zeker om een witte kerst gevraagd en overmatig ook gekregen, de ingevallen kerkdaken en schuren kregen we er op de koop toe! De sneeuw is nu eindelijk verdwenen, jammer voor diegenen die de sneeuw als zondebok namen voor het te laat komen op het werk de afgelaste voetbalmatchen geen zout voor op mijn patatjes
Het nieuwe jaar is voor mij althans zeker niet goed begonnen en dat de schuld van een opspelende en ambetante hernia. Platte rust voor enkele dagen en de nodige pijnstillers waren de enige uitkomst.
Eindelijk na een lange vervelende rustperiode vandaag terug het fietsseizoen in gang geschoten samen met Enzo.
Om 10 uur hadden we afgesproken aan het sas voor een vlak ritje richting Diest Zichem.
Niks zo vervelend om tijdens je eerste ritje tegen 5 à 6 Beaufort te moeten opboksen.
Bij vlagen verstoorde de soms hevige windstoten alles. Het was nochtans een prachtige fietsdag qua temperatuur, nu eens 10 boven de nul!dat was effe geleden.
Met de wind meestal in de flank rijden we op het jaagpad richting Hasselt. De benen voelden zwaar aan en draaiden echt vierkant. Op dat ogenblik had ik het al door dat de vooropgestelde 100 km vandaag er maar een 50 zouden worden. Niet mijn rugpijn maar de regen heeft er voor gezorgd dat we eerder dan verwacht rechtsomkeer moesten maken. Geen stortregen maar toch van die regen waar je na een tijdje zeiknat van wordt. In Stokrooie zijn we maar wijselijk terug richting Bokrijk gefietst. Met droge tussenposen hebben we de rit verder gezet richting minder donkere wolken, Kanne. Zover heeft het ook niet geduurd want even voorbij de Fordfabrieken begon het opnieuw te druppelen en hebben we onze eerste rit moeten staken.
Stik naar de kl en met pijnscheuten was ik blij om terug in Beverst te zijn.
Niet de verhoopte 100 km maar 64 waren voor mij meer dan genoeg. Alhoewel de benen voelden alsof ik er een 200 had afgemaald! Pfff.
Hopelijk volgende week beter en liefst geen wind,
Als je uien in je eten vindt, is er kans op harde wind.
My wife asked me
Mijn vrouw vroeg me : met hoeveel vrouwen heb je geslapen ?
Ik antwoordde fier :
alleen met u schat, bij de anderen bleef ik wakker!
De laatste AFI Azzurri leden zijn in het pashokje gepasseerd, de administratieve paperassen alsook de aansluitingen bij de VWB zijn ook achter de rug.
Ondertussen hebben we vernomen dat BioRacerreeds met de productie van onze wielerkledij is begonnen , de wachttijd zal ongeveer een 10 tal weken in beslag nemen. Maar het resultaat mag dan ook gezien worden.
Bestuur en leden bedanken de vlotte en goede samenwerking met Raf van BioRacer voor het ontwerpen en realiseren van onze clubwielerkledij.
Verslag eetavond AFI Azzurri (geschreven door Emidio)
18/10/10: vanaf 18 uur verwachten we de eerste mensen voor onze spaghettiavond.Ondanks het slechte weer zijn de leden, familie en vrienden talrijk komen opdagen.
Het bestuur had de mouwen opgestroopt en iedereen was druk in de weer: de vrouwen van de bestuursleden borden vullen en zorgen voor de drank; de mannen van het bestuur opdienen, afruimen en afwassen.
Alles ging heel vlot en ook in de keuken had onze voorzitter/coördinator alles onder controle.De mensen werden snel bediend en waren heel tevreden met de enorme portie spaghetti, overgoten met een heerlijke bolognesesaus, die onze sponsor Alessandra van Eetcafé AFI gemaakt heeft.
Dus lekker gegeten en goed gedronken, maar voor sommigen was het stilzitten lang genoeg geweest.Zodra de DJ zijn eerste oldie van Barry White draaide, was de dansvloer hun terrein.Groot en klein amuseerden zich fantastisch.
Aan de toog hadden onze leden reeds straffe verhalen over hun fietsplannen bij de start van het fietsseizoen.Het kan dus niet snel genoeg 6 maart 2011 zijn.
Ons eerste feestje was dus heel geslaagd en zeker voor herhaling vatbaar.
Bedankt allemaal voor jullie bijdrage en zeker onze sponsors die dit mede mogelijk hebben gemaakt.
Allereerst wil ik iedereen bedanken die gisteren aanwezig was op de pasta avond van Afi Azzurri.
Na afloop heb ik veel positieve reacties mogen ontvangen. Het doet me plezier dat iedereen de pasta lekker vond en dat de dansavond ook geslaagd was. Er werd goed gelachen, gefeest en velen onder jullie stonden al te popelen om aan een fietscarrière bij Afi Azzurri te beginnen. Ik heb vernomen dat bijna iedereen zich zowel mentaal als fysiek voor aan het bereiden is op een nieuw wielerseizoen. Zo heb ik gehoord dat velen onder jullie ter voorbereiding gaan 'spinnen', mountainbiken en fitnessen. Allemaal met 1 doel voor ogen: Zo goed worden als Contador (weliswaar zonder verboden of illegalen producten).
Bij deze zou ik ook graag alle bestuursleden willen bedanken voor hun goede inzet! Wij zijn tevreden dat we met zijn allen kunnen terugblikken op een geslaagde pasta/dansavond/! Groetjes Het Afi Azzurri bestuursteam
Palm als paparazzo van dienst, bedankt voor de mooie foto's
Eindelijk is de sneeuw verdwenen en hopelijk blijft tem weg tot volgend jaar.
Alhoewel een rustperiode in de winter inlassen ook ideaal is om de batterijen terug weer op te laden .
Ik had met Enzo afgesproken om de draad terug op te rapen en een ritje rond Valkenburg te overwegen. Overwegen omdat Enzo deze week in de clinch zat met een hardnekkige griepvirus. Goed ingepakt en dankzij Aspro 500 kwam hij aangereden in Zutendaal.
Rustig aan en met niet teveel hellingen het zou wel lukken voor een 80 kms.
Van Zutendaal fietsen we op Maastricht en ja hoor via de Bemelerberg richting Valkenburg waar het door de kerstmarkt behoorlijk druk was. De wegen lagen er nog niet helemaal droog bij en met een 7°C was het toch redelijk goed om te fietsen vergeleken met vorige dagen en weken.
Als we de weermannen mogen geloven hebben we vandaag de laatste warmedag van de week gehad, vanaf morgen is het de beurt aan de vrieskou,maar daar kunnen we ons tegen kleden. Na de Sibbegrubbe fietsen we huiswaarts via Elsloo en terug naar Zutendaal waar er een mtb toertocht aan de gang was. Met horden kwamen de mtbers uit een zijstraat geschoten. Velen namen zelfs niet de tijd om ns eerst links en rechts te kijken alvorens over te steken. Ik denk dat dat een kwestie is van om zo snel mogelijk onder de douche te staan, want die-za-gen-uit man!
Eindelijk hebben we toch weer lekker kunnen fietsen na enkele weken (verplichte) rust en dat was een zalig gevoel!
Ik had goed geklommen, 91,650 kms op de teller en die ,650 meter waren de zwaarsten !
De pas-sets van BioRacer zijn ondertussen in het bezit van het bestuur. Om alles in goede banen te kunnen leiden werd de groep (-+50 man) in twee groepen gesplitst. Ons lokaal bij eetcafé Afi werd voor deze pasdagen omgebouwd tot modeshowlokaal.
De eerste 25 Azzurri leden zijn vorige zaterdag al in de paskamer geweest en mochten voor eens een keer op de catwalk lopen, met of zonder horeca gezwel! zit mijn broek goed ?....zit mijn trui strak genoeg?...komt mijn olympisch lichaam goed uit? . Amaai! En dan denken dat het bij de vrouwen een tijdrovende bezigheid was! Maar alles verliep vlotjes en chaotische toestanden bleven dan ook uit. Eén ding is zeker, wij zullen opvallen in onze blitse wieleruitrusting. Het kan niet snel genoeg 6 maart zijn!
Aanstaande zaterdag 11 december v/a 14 uur mag/kan de tweede groep komen passen.
Wie nog NIET aan de beurt is geweest kan dat dus nu zaterdag doen, zaal eetcafé Afi Winterslag is de place to be!
Hopelijk is dan iedereen aan debeurt geweest zodat Bioracer met de productie kan starten.
Onder grote belangstelling werd gisteren zondag de geboorte van de nieuwe wielertoeristenclub Afi Azzurri Winterslag aangekondigd.
Als eerste kwam voorzitter Giuseppe (Pino)Cirafici met een welkomstwoord aan het woord.
Daarna volgde er een korte diavoorstellingshow van tijdens de voorbije fietstochten gemaakte fotos. Dat Emidio er veel werk in heeft gestoken is door de aanwezigen zeker niet ontgaan, de dias vloeiden mooi over elkaar en de prachtige muziek van Queen deed de rest.
Dikke pluim voor Emidio!
Ook werd er een tipje van de sluier gelicht wat betreft onze clubuitrusting. Wederom heeft Emidio een mooi en hedendaags design op papier neergezet en nu is het aan BIO-RACER om de rest te doen, dus gene kak wat kwaliteit betreft! De Azzurri zullen op onze wegen opvallen.
Voorzitter Pino gaf ons dan een hele boterham aan info over hoe/wat en waar naar de toekomst toe wordt gewerkt. De rittenkalender met 35 mooie fietstochten waarvan er 7 tal van de vwb, Banneux Scherpenheuvel. Voor ieder wat wils! Daarna was het vragen staat vrijuurtje.
Het was een fijn weerzien met de rest van de ex-Fordwielertoeristen die ALLEMAAL de overstap hebben gemaakt.
Na de vergadering kreeg iedereen de gelegenheid om in te schrijven. Wat een beetje drummen was aan de inschrijvingstafel.
Het bestuur dankt de talrijke aanwezigen en vooral al de sponsors die dit mogelijk hebben gemaakt.
klik op de foto om te vergroten
En zoals ieder club de sponsors broodnodig heeft klik op de link.
De winterdagen komen er zo aan. Dat is voor enkele Azzurri tijd om de racefiets op stal te laten en met de MTB de bossen rond het Genkse te verkennen.
Iedere zondag wordt er afgesproken om samen de toertochten af te schuimen.
Franco heeft blijkbaar de smaak goed te pakken en is al een 3de keer mee op pad gegaan en hij doet het niet slecht op zn Cube!
Bospiraat Pieke is blijkbaar goed op weg om als een triatlonatleet uit de winter te komen.
Telkens hij een plas water ziet,neemt hij gezwind met een karpersprong een duikje. Goe bezig Pieke goe bezig!
Wat mijn broer kan dat kan ik ook zal Palm gedacht hebben en geeft zijn MTB de vrije loop in de afdalingen. Of dat ideaal en gezond is om in volle afdaling met een kattesprong onzacht in aanraking te komen met onze purperen hei betwijfel ik. Of zag hij een euro liggen? Ook zéér sterk bezig Palmke, mienkieja!
In ieder geval is er veel te beleven tijdens de zondag mtb tochten. Voornaamste is om bezig te blijven tijdens de wintermaanden.
Verslag rit van zaterdag 20/11/10 naar Queue-du-Bois (Non Stop!)
Na de rit van dinsdag in de mist besloten we vandaag om richting Banneux te fietsen , nee niet echt naar Banneux maar tot Queue du bois .
Na samenspraak beslisten we, Gino en ik om samen te komen aan de brug in Zutendaal afspraak was om 10.00 uur , het zou dan wel zachter zijn .
Het vertrek was nog bewolkt maar in de verte richting Vise was het aan het opklaren en ja hoor eenmaal in Lanaye begon de zon zijn werk te doen.
Dat was al een hele poos geleden ,lekker van de zonnestralen genietend ging het aan een gezapig tempo richting Richelle.
Dit is een helling die de meeste onder ons wel kennen ,loopt lekker en niet te steil dit zijn voor ons dan winterhellingen. Eenmaal boven besloten we om er extra helling bij te doen die van Housse ,het weer liet het namelijk toe. Van daar uit ging het gestaag bergop of liever vals plat , bij momenten meer vals dan plat.
Van Queue du bois waar we al op een hoogte van 315 m waren was het nu bergaf tot in Jupille bij momenten toch wat fris in die afdaling zodoende gingen we regelmatig in de remmen .De zon was er nog altijd en dat was echt een opsteker eenmaal in Vise kozen we voor het kanaal ,de veiligste en makkelijkste weg naar huis.
Het was een mooie rit en het weer zat mee wat wil je nog meer en de afwezige hebben nogmaals ongelijk want het was de moeite.
We hadden 117 km - 632 Hms en reuzehonger toen we thuis arriveerden
Als laatste wou ik nog graag een oostroute maken en dat leidt tot de grensstad Vila Real de Santo Antonio , waar je de oversteek naar Spanje kan maken met een ferryboot .
Via de N125 , de traditionele oost-west verbinding voor de autostrade A22, is het makkelijk rijden maar een paar stukken , zoals de eerste 8 km vanuit Faro , zijn voor een verwende wielertoerist wat druk , zoals trouwens alle uitritten uit Faro . daarover heb ik me eens met een lieve dame van het plaatselijk toerisme bureau onderhouden en samen met mijn ervaringen tot dan toeeen rustig alternatief voor gevonden .
Onderweg , het was zondag, kom ik toch wat plaatselijke wielertoeristen tegen , meestal oudere . Tussen Olhao en Vila Real is de weg licht golvend tot vlak en over een 40-tal km rustig. bij het naderen van Vila Real zijn zelfs moderne fietspaden aangelegd Vila Real is een mooi stadje met een totaal verkeersvrij centrum waar het heerlijk flaneren is ; daarbij is het erg eenvoudig van structuur met een blokstructuur op zijn amerikaans : allemaal haakse wegen maar wel met de zuiderse charme en met zoveel eet- en dranketablisementen , zelfs met Nederlandse verbruikskaart , dat de keuze moeilijk wordt .
Ik ga dan eens de oversteekplaats over de Guadiana rivier verkennen en vind daar het einde (of alternatief begin, zoals je wil ) van de Ecoviawaarmee kennis gemaakt in deel 3 . Begin en einde zijn dus klaar en vanuit Vila Real ligt een 5-tal km degelijke route tot Monte Gordo , die ik zou volgen na mijn copieus middagmaal .
Bedoeling was de terugweg langs meer landelijke wegen te verkennenen tot Tavira bleek dat niet zo makkelijk ; dat wordt iets voor een volgende keer .
Tavira is een heel mooi stadje en wordt als bezienswaardig aangeprezen en dat is terecht
Vorig jaar ben ik daar naar de aankomst van de tijdrit van de Ronde van Algarve gaan kijken en heb ik een babbeltje met Mc Ewen gehad na zijn aankomst , fijne man !!!
Vanuit Tavira is de kaart wat duidelijker en heel verlaten wegen leiden over Moncarapacho naar Estoi en dan makkelijk langs Conceiçao naar Faro . dit zou een rit van ca 100 km zijn en vrij makkelijk , iets om mee te beginnen . verdere mogelijkheid zou zijn met de trein naar Vila Real en dan dieper het binnenland op de terugweg met wat meer heuvelachtig terrein .
Bij 4 ritten heb ik het gehouden , had nog wel wat meer in mijn hoofd , zoals bvb de klim naar Monchique , het hoogste punt , 750 m , dat ook steeds door de Ronde van Algarve wordt aangedaan, en dat staat zeker op program een volgende keer ; is niet zo moeilijk een rit daarover zonder eerdere verkenning te maken .
Als besluit wil ik het volgende nalaten : een echte fietsinfrastructuur moet je in Algarve (en ook de rest van Portugal) niet zoeken . als je alles kant en klaar wil moet je naar Mallorca . Maar wie wat zin voor avontuur en nieuwe ontdekkingen heeft die wordt daar extra bediend ook met hulp van een erg vriendelijke bevolking en aan ondermaatse prijzen voor drank en eten .
Geen meter gefietst het voorbije weekend. De zondvloed die we over ons hebben gekregen was de grote spelbreker. Gisteren dinsdag was het dan toch zover, afgesproken met Enzo om een ritje te maken richting Visé.
Via Moelingen tot in Schophem en daar een korte koffiestop gehouden in de plaatselijke café.
De terugweg verloopt een stuk langs het jaagpad en beklimmen de Lanayeberg in Wonck de kuitenbijter tussen de mergelgrotten, Reu de la Rose. Halverwege de klim krijg ik een lekke achterband. Eenmaal op de top zit er niets anders op om een nieuw bandje te steken.
Hier is de mist weer wat hardnekkiger dan in de Voer.
Mijn binnenbandje heeft het niet lang uitgehouden en zat ik verveeld met een leeglopertje. Eer ik thuis was heb ik mijn bandje nog een 3 maal terug opgepompt.
De fiets heeft nu wel een flinke poetsbeurt nodig.
Ondanks de mist en kille temperaturen had ik 100 km en een 550 Hms .
Een jacuzzi op het werk!
Nieuw verkeersbord in Limburg: een hert met een rode streep over.
Betekenis: "Niet te hert rijen".
---------------------------------------- Een Antwerpenaar krijgt een drieling en zegt tegen zijn Limburgse vriend: "Awel, dat gebeurt nu 1 keer op de 2 miljoen."
November heeft maar 30 dagen, maar dubbel wind en regenvlagen.
Ja, zeker geen fiets- hoogdagen voor de fietsfanaten onder ons!
Tenzij er wielertoeristen zijn die stevig aan hun Flandrien imago willen sleutelen en als echte door het fietsleven willen gaan.
De mtbikers onder ons daarentegen zullen en kunnen deze dagen tijdens de toertochten hun (modder)hartje ophalen en draaien de wasmachines overuren. Ieder zijn meug,
Ik blijf in ieder geval lekker binnen en al heb ik veel zin om te trainen, dan denk ik aan de spreuktegel.
nog eentje van Briek Schotte
"Ik heb altijd gezegd: als ge helemaal kapot zit,moet ge demarreren. Want als ge zelf kapot zit,
dan is de kans schoon dat ook de anderen dood zitten.
Hallo bloggers of fietsmakkers geschreven door Enzo Dat het de laatste dagen geen fietsweer was daar waren we het allemaal over eens maar toch, die drang naar dat heerlijk gevoel je weet wel lekker diep gaan , de wind en het allerbelangrijkste het leeg gevoel en daar bedoel ik mee dat je aan niets denkt en je geest lekker ontspant. We beslisten vandaag om richting Scherpenheuvel te fietsen via rustige wegen eerst langs het kanaal tot in Stokrooi, van daaruit langs binnenwegen naar Diest.
Hier beslisten wij wijselijk om de rit in te korten omdat er al donkere regenwolken boven ons aan het verzamelen waren. Snel een cafeetje binnen Den Tram denk ik, zo een cafe uit de oude doos, oud maar toch gezellig . Na een lekker kopje koffie was het van zo snel mogelijk richting t'huis te fietsen ,maar dat was niet zo eenvoudig met die wind in het nadeel, en ik kan je verzekeren het was bij momenten echt stoempen, daar wordt je alleen maar sterker van zeggen ze maar plezant dat is wat anders. Terug aan sas in Genk gaan onze wegen uit elkaar Gino naar Bilzen met de wind in het nadeel en ik gelukkig met de wind in het voordeel richting Genk . Van geluk gesproken ,toen ik t'huis arriveerde begon het te regenen als dat geen toeval is dat was vorige week ook zo ,denk dat wij goede jongens zijn dat we zo bevoordeeld zijn hoe kan het anders ? We hadden 100 km en goed getraind. Dit was het voor vandaag volgende keer meer. Ritgegevens: 2 die-hards
Nog één van Briek Schotte
Pakt nu in t jaar 48, dat wereldkampioenschap, 27 keer over de Cauberg. Ik vond dat niet lastig,
k Ging van t gedacht uit dat het de laatste ronde toch arrivée was!
Het bewijs, dat er ook "blonde" mannen bestaan !
Twee blonde mannen zitten tegenover elkaar in de trein.
Eén van hen vult een kruiswoordraadsel in.
Plots knikt hij heen en weer met het hoofd en zegt tegen zijn overbuurman
" Ik kan hem niet meer verder invullen, hij is zo moeilijk. Ik moet een woord invullen met 6 letters en de omschrijving is 'vrouwelijk geslachtsorgaan' en het begint met een V ".
Waarop de andere blonde man vraagt " Is het vertikaal of horizontaal ?"
Waarop de eerste man antwoordt : " Horizontaal " .
"Tja," zegt de tweede : "als het horizontaal is weet ik het ook niet"
Deel 3 : de ECOVIA (geschreven door Marc(o) Dufour) In het vorige deel had ik een noordelijk circuit gemaakt met verkenning en uitbreiding van rit van de Ronde van Algarve Daar het zuiden van nature voorbehouden is voor boot en vaaravonturen bleven er nog 2 windrichtingen over : het oosten en het westen . het oosten was mij reeds half bekend , daarom startte ik met volledig nieuw naar de Atlantische Westkust . op 22 oct reed ik met de wagen via de A22 tot waar de Autostrade ophoudt ter hoogte van Bensafrim , iets ten noorden van Lagos . via een landelijke weg over een massief beland ik na 25 km in Aljezur , een toeristische trekpleister . het is een pittoresk dorp gebouwd rond een burcht Castello daterend van de Arabische overheersing en die als een adelaarsnest boven de omliggende vlakte ligt wat prachtige panoramas geeft . hoe men dat ooit terug heeft kunnen veroveren is mij een raadsel : onopgemerkt naderen was zeker uitgesloten .
Maar de lokroep van de oceaan werd mij te sterk en de kust lag slechts op een 5-tal km Monte Clerigo was de eerste badplaats , makkelijk bereikbaar en zeedorpje met ruim strand , ingesloten aan weerskanten door rotsmassieven . er lagen nog heel wat surfers in zee , te wachten op die ene mooie golf die hun rechtopstaand een stuk terug naar de kust zou voeren ; maar bij velen bleef het geduldig wachten en veel resultaat heb ik niet gezien . Niettegenstaande niet op de kaart bleek de weg voort te lopen langs het strand ; dat was niet nieuw voor mij en dus maar proberen . bleek dat toch niet zo gunstig want dra veranderde het asfalt in onverharde zand/grint weg . ik hield dat nog zo een strand of vier vol met steeds hetzelfde beeld en dezelfde soort weg : te meiden met de racefiets , doenbaar met de mtb , waarvan een paar gezien . Weg van het strandleven en verder de normale route naar het zuiden : Vila do Bispo , Sagres en dan naar het einde van de wereld : Cabo San Vincente . dit is de uiterste westpunt , niet alleen van Portugal , maar ook van Europa en werd voor Columbus echt als de plaats beschouwd waar de wereld ophield . de punt wordt gedomineerd door een vuurtoren , niet toegankelijk , en je kan dus alleen van de zijkant in de eindeloze verte turen .
Uiteraard massas toeristen , hoewel eind october toch niet zo druk . eventjes rondgewandeld en dan , tot mijn grote verbazing , een metalen fietsbeeld en een verklarend bord met uitleg over de aanleg van een fietsroute , de Ecovia , van west naar oost , in hoofdzaak in de buurt van de kust ; totale lengte 214 km . eerlijk , het project staat nog in zijn kinderschoenen , heb er daar 15 km van gezien , en best is het , als hier verwende wielertoerist , zich niet te veel begoochelingen te maken . en een einddatum is niet bekend en ik vermoed dat ik dat niet meer zal meemaken , maar het is een begin. Langs de kustlijn rij ik dan naar Lagos , waar ik beslis de verdere terugweg via de autostrade te maken . Als fietsroute valt hieruit het volgende te distilleren :van Lagos naar Aljezur , een stukje kustbezoek , dan zuidwaarts tot Cabo San Vincente en verder via de zuidkust terug naar Lagos : ca 120 km . blijft de vaag hoe in Lagos en terug geraken? Want dat ligt op min 80 km van Faro . antwoord : de trein , die de hele kust afdoet en gratis fietsen meeneemt . Er blijft nog één verslag voor de volgende aflevering . Link : http://www.everytrail.com/view_trip.php?trip_id=860043
Marc bedankt voor je bijdrage(ge zijt nen straffe!)
De zaterdagrit werd door de regen verschoven naar zondagmorgen. Wat fris maar droog bij het vertrek,toch een aangename 8°C.
Ik had afgesproken met Enzo om 9u30 aan de kerk van Zutendaal,normaal gaat dan de fietstocht den Hollander op. Maar vandaag met uitzondering en wegens familiale verplichtingen in de namiddag ging de rit richting Oupeye Bassenge Millen Rijhoven.
Net voor we de beklimming aanvatten in Oupey zit ik met een achterband die langzaam leeg loopt. Onderweg komen we nog lange Johan met nog 2 Funbikers tegen.
De zon doet schuchtere pogingen om door te breken en ergens in een veldweg kon ik de deze inwoner van Rijkhoven(zie foto) op mijn digitale kodakske vastleggen.
Het is druk aan het kasteel van Alden Biesen door de komst van de brave heilige man Sinterklaas.
Het was een korte rit,ik had er 86 km en toch mooi 550 Hms.
Mens sana in corpore sano- een gezonde geest in een gezond lichaam. En is dat nu 1000 of 30.000 km of fiets je tegen 20 of 40 km/u dat is van geen belang. Het gezegde verwoord alles.
, de wachttijd zal ongeveer een 10 tal weken in beslag nemen. Maar het resultaat mag dan ook gezien worden.
