Beste mensen allemaal,
dit was Ludo zijn verhaal.
Hij vroeg aan mij of ik zijn dagelijkse verslagen wilde omzetten in geschreven taal,
Door die vraag voelde ik mij zeer vereerd,
en ik heb dan ook mijn best gedaan en geprobeerd,
om Ludo's tocht in een rijmverhaal te schrijven,
ik vond dat ik niet kon achterblijven,
na wat hij had gepresteerd,
vond ik dat hij op een speciale manier moest worden geëerd.
Ik hoop dat U zich bij het lezen goed hebt geamuseerd,
maar ik hoop ook dat U er iets van hebt bijgeleerd.
Aan het tot stand komen van dit verhaal,zijn vele uren van denk- en tikwerk voorafgegaan,
maar voor iemand die het presteert om duizenden kilometers te gaan,
is dit maar een peulschil, en ik heb het zeer graag gedaan.
Beste Ludo,
het is niet iedereen gegeven om zo een pelgrimstocht te doen,
daarom, nog eens een dikke proficiat,
en van ons allemaal een ferme zoen!
...
Vandaag heb ik eindelijk eens uitgeslapen, het heeft me deugd gedaan.
Ik maakte mij rustig klaar en ben naar de ontbijtzaal gegaan.
Daar heb ik genoten van een lekker ontbijt,
deze keer geen boke met choco, maar wel wat meer uitgebreid.
Om 12u30 zouden we nog eens naar de mis toegaan,
ik had dus nog wat tijd en besloot om nog even terug aan het kaarten schrijven te gaan.
Meer dan een uur hebben we aan de kathedraal zitten wachten, ons poepke deed er van zeer,
maar tot onze grote spijt deden ze geen mis meer.
Dus gingen we maar terug naar ons pension,
om te zien of men daar nog iets eten kon.
Josfina had een heerlijk menu samengesteld,
we hebben niet lang getwijfeld en het meteen besteld.
We begonnen met inktvis en brood, daarna frieten met salade, ajuin en tonijn,
dit alles doorgespoeld met een lekker glaasje witte wijn,
Meer moet dat voor een pelgrim niet zijn!!!
Na het eten heb ik nog een ferme siësta gedaan,
en rond half zeven maakte ik me klaar om naar de afspraak met die reporter te gaan.
Ondertussen kreeg ik ook nog telefoon van Gust om te vragen of ik een petje van Santiago wilde gaan kopen,
dus moest ik nog vlug even langs de winkeltjes lopen.
Om 20.00 u stipt kwam ik van de trappen van de kathedraal gegaan,
en ja hoor, daar zag ik iemand met een rode jas en rode pet op staan.
Ik zag dadelijk wie het was en ik was zo blij,
ik riep almaar door, ik wist het , ik wist het, alle mensen keken naar mij.
Als een gek liep ik de trappen af, recht in de armen van de Fons,
het was helemaal geen reporter, en lachend zei hij, was dat geen goeie mop van ons?
We omhelsden elkaar en van blijdschap lachten en huilden we tegelijk,
Ik voelde mij de koning te rijk!!!
Toen ik een beetje van de verrassing was bekomen,
stelde ik Guy en Julia aan hem voor, de mensen met wie ik samen tot in Santiago ben gekomen.
Wat hadden we veel te bespreken, alles in één keer, dat ging niet vandaag,
Maar ik zat wel met één heel grote vraag:
Hoe is Fons in hemelsnaam op het idee gekomen,
om hier naar mij in Santiago te komen?
Het antwoord was simpel, het was een idee van zijn vrouw,
die had hem gezegd dat het wel fijn zou zijn om mij te gaan opzoeken, hij mocht als hij dat wou.
En of hij dat wou, dus zo gezegd, zo gedaan,
hij is onmiddellijk naar het reisbureau gegaan.
Maar aan deze verrassing hing nog een staartje aan,
want Fons zou de volgende vier dagen samen met mij naar Finisterre gaan!!!
We hebben deze mooie avond afgesloten in ons pension,
Josfina herkende hem meteen, je zag dat ze het amper geloven kon.
Fons was hier vorig jaar ook te gast,
en nu heeft hij haar nog eens met een bezoekje verrast.
Zij trakteerde ons op drank en hapjes en taart, het kon niet op,
ik was zo blij met de komst van Fons, ik genoot er van volop!!
Tegen middernacht hebben we eindelijk afscheid genomen,
we spraken af dat hij morgenvroeg rond 8 u naar hier zou komen.
Hij zal, na Frederick, mijn tweede gids zijn,
samen met hem naar Finisterre, het idee alleen al, vind ik reuzefijn!!!
...
Het werd een redelijk slapeloze nacht,
benieuwd wat de laatste dag ons bracht.
We vertrokken om 8 u uit Monte de Gozo,
Vandaag was het de Grote dag, we kwamen aan in Santiago.
Met ons drieën gingen we op weg , allemaal met hetzelfde doel.
Binnen in mijn lichaam bruist er een gelukkig gevoel.
We hadden maar 5 km te gaan,
en al die tijd liep ik in mezelf te denken, ik heb het gedaan, ik heb het gedaan!!!
Al lachend liepen we door de poort het centrum van Santiago binnen,
zonder het te beseffen stonden we ineens voor de grote kathedraal,
met ons drieën voor het pelgrimsportaal.
En het is raar maar waar,
we voelden alleen maar blijdschap, echt waar.
Om 9u30 heb ik eerst naar Diana gebeld,
en haar het heuglijke nieuws van onze aankomst gemeld.
Daarna hebben we nog wat foto's van elkaar genomen,
zodat we ze, eenmaal weer thuis, aan gans de familie kunnen tonen.
Dan gingen we aanschuiven op de trappen om onze stempel en oorkonde te verkrijgen,
toen we die in handen hadden, konden we even niets meer gezegd krijgen.
We waren er stil van geworden en schudden elkaar de hand,
en in de inkomhal beneden aan de trappen, kocht Guy een busticket voor de terugreis naar zijn eigen land.
Ik wilde liever met het vliegtuig naar huis terug gaan,
maar toen ik hoorde dat het 985 euro zou kosten, ben ik van dat idee maar af gegaan.
Ik zou wel een andere manier om thuis te geraken zoeken,
maar eerst en vooral wilde ik nu de kathedraal gaan bezoeken.
Ik ging binnen in dat prachtige bouwwerk en knielde voor de Heer,
ik dankte hem voor alle hulp en steun op mijn tocht, elke dag weer.
Ik geloof ook echt dat er zoiets als een engelbewaarder bestaat,
je kunt hem niet zien, maar af en toe had ik het gevoel dat hij tegen mij heeft gepraat.
Ik had het gevoel dat hij steeds op mij heeft gelet,
en hij heeft mij in moeilijke momenten weer terug op de juiste weg gezet.
Voor ik de kathedraal verliet, stak ik voor iedereen van familie en vrienden een kaarsje aan,
en dan ben ik naar café-bar La Campana op zoek gegaan.
Daar zouden we graag twee dagen blijven,
en konden we eindelijk eens een rustdag nemen en ik op mijn dooie gemak mijn eindverslagen schrijven.
We konden het adres niet onmiddellijk vinden en met een diepe zucht,
lieten we het adreskaartje aan een voorbijgaand vrouwtje zien, die sprong bijna een gat in de lucht!!!
Zij stond met haar armen te zwaaien en riep aldoor: Oh wonderbaar, wonderbaar!!!
Dat is bij mij, kom volg me maar!!!
Toeval bestaat dus toch wel echt,
zeg dat ik het heb gezegd!!!
We namen twee kamers, een voor Guy en mij en de andere voor Julia,
een overvloed van weelde was het niet, maar ja,
het was er gezellig , meer hadden we niet nodig,
we hadden het al zoveel maanden sobertjes gedaan, dus was echte luxe nu ook wel overbodig.
We maakten ons klaar om naar de kathedraal te gaan,
want om 11u30 ving de pelgrimsmis aan.
De kathedraal zat overvol, en ik twijfel of het allemaal echte pelgrims waren,
een beetje eerbied dat kenden ze niet, wel veel rumoer en gestes en gebaren.
Op de trappen in de zijbeuk hebben we toch nog een plaatsje gevonden,
en konden we heel goed zien hoe ze na de mis met het grote wierookvat klaar stonden.
Na de plechtigheid begon het wierookvat doorheen de ganse kathedraal te zwaaien,
dit werd gedaan om alle slechte geuren weg te laten waaien.
Daarna zijn we de stad gaan verkennen,
want ik moest hier en daar nog iemand met een cadeautje verwennen.
Ik stapte de post binnen om 50 postzegels te gaan kopen,
die man schrok zich een bult, maar ik kan er toch niks aan doen dat ik vrienden heb met hopen!!
Ondertussen wipte ik ook enkele reisbureaus binnen,
om te zien of die voor mij een betaalbaar vliegticket konden verzinnen.
Maar het goedkoopste ticket, 445 euro, vond ik nog te duur,
dus het zal ook met de bus worden denk ik, en dat zal langer duren dan een uur!!
We gingen terug naar La Campana om te eten,
en daar hebben we lekker friet met bufsteek gegeten.
Na het diner zijn we nog naar het busstation gegaan,
zodat Guy wist aan welke opstapplaats hij moest gaan staan.
Ik vroeg ook wat een busreis naar Antwerpen mij zou kosten,
en ik was blij dat ze mij voor 130 euro uit mijn lijden verlosten.
Ik heb niet langer meer verder gezocht,
en onmiddellijk dat busticket gekocht.
Zo hoefde ik mij voor de terugreis geen zorgen meer te maken,
het zou alleen wat langer duren om thuis te geraken.
We keerden terug naar ons pensionnetje en Guy legde zich even op zijn bed,
maar ik heb me aan het schrijven van mijn postkaarten gezet.
Om 22u zijn we gaan slapen, ik was moe maar voldaan,
en ik dankte de Heer, O.L;Vrouw en de heilige Jacobus, dat alles veilig en goed was gegaan.
Morgen eindelijk een rustdag,
ik hoop dat ik er van genieten mag!!!
...
Ik sliep tot 7u15, dat was het klokje bijna rond,
maar ik voel me nu toch al terug wat meer gezond.
Het is al veel beter met mijn buik, maar nog niet helemaal gedaan,
ik hou het nog bij wat lichte kost, dan zal het wel gaan.
We gaan naar de keuken voor ons ontbijt,
maar bij het zien van zulk een stort, verging onze appetijt.
Rommel , allemaal achtergelaten door Spanjaarden en Italianen,
het mooie kookvuur hangt nog vol met saus en overgekookte resten, op de grond vinden we zelfs schillen van bananen!!!
Dit konden we niet aanzien, ik ruimde wat op en Guy poetste het vuur, maar dit konden we niet zo laten,
Guy haalde de hospita erbij want wij wilden hierover praten.
Zij vond het heel fijn dat wij hier zo van waren aangedaan,
maar voor haar was dit normaal, voor deze onaangename verrassingen kwam zij elke dag te staan.
Een echte schande is het, en ik meen het, zowaar als ik hier sta,
zulke mensen hebben het recht niet om zich een pelgrim te noemen, het zijn toeristen, ja!!!!
Na dit oponthoud zijn we dan toch maar vertrokken, maar het gaf ons geen goed gevoel,
deze mensen beseffen zeker niet dat vele van de hospita's hier de pelgrims een bed aanbieden zonder enig winstgevend doel???
Ondertussen trekken we verder door het bos en over de heuvels,
onze tocht voor vandaag is echt niet zwaar en telt ook niet al te veel euvels.
We lopen langs een baan die evenwijdig loopt met de landingsbaan van het vliegveld van Santiago.
Verderop komen we weer terecht in een eucalyptusbos,en daar komen we een oude bekende tegen, Silvio.
We passeren langs het hek van het vliegveld
en krijgen een afdaling met niet al te veel geweld;
het stappen gaat redelijk rustig maar toch vlot, dat valt me mee,
we komen ook langs de gebouwen van de Spaanse TV.
Een beetje later komen we in San Marcos-Monto do Gozo aan,
en zien direct het reusachtig monument, opgericht ter ere van het bezoek van de paus in 1999, voor ons staan.
Rond 12u kwamen we aan onze Albergue aan,
het was een enorm complex van gebouwen, en we zijn maar bij in de rij wachtenden gaan staan.
Daar hebben we nog een oude bekende, Julia, terug gezien.
We vroegen of zij in afwachting van het opengaan der deuren, op onze rugzakken wou letten misschien.
Zo konden Guy en ik ondertussen naar het reuzemonument van de twee pelgrims gaan,
zij wijzen in de richting van Santiago, en heel in de verte zie je de kathedraal al staan.
Dit geeft me toch wel een speciaal gevoel,
Santiago komt echt wel heel dichtbij, en was dat niet mijn doel???
Ondertussen zijn de deuren van de Albergue open gegaan,
we hebben de sleutel gekregen en kunnen naar onze kamer gaan.
Na het douchen hebben we alle kleren die we hadden bij elkaar genomen,
we hebben hier de luxe van een wasserette met verschillende machines, je kan je was hier zelfs stomen.
Daarna trokken we de stad in op zoek naar wat eten,
we hebben een bocadillo completo gegeten,
Dit is een half stokbrood met sla en tomaten en een schijf kaas,
daarbij nog een stuk gebakken rundvlees, hm, dat kan ik wel de baas!!!
Het was lekker en ook naar mijn buikje zijn zin,
ik had geen problemen meer en alles bleef erin.
We hebben nog wat souvenirwinkeltjes afgeschuimd,
en ondertussen heb ik ook de laatste foto's van mijn filmrolletje gepluimd.
Terug aan de Albergue besloten Julia, Guy en ik in de cafetaria nog een glaasje te gaan drinken,
en op de goede afloop van onze tocht te klinken.
Ondertussen was het 22 u geworden en hoge tijd om naar bed te gaan,
want we hadden afgesproken dat we morgenvroeg om 8 u klaar zouden staan.
Samen met ons drieën zouden we de laatste kilometers gaan
en hopelijk komen we gezond en wel in Santiago aan.
Ik kon niet direct in slaap geraken , ik heb eerst nog tot ons Heer gebeden,
voor een goed einde van mijn tocht, voor al mijn familie en vrienden en alle clubleden.
Terwijl ik stilletjes lag te bezinnen,
kwam er nog een telefoontje binnen.
Het kwam uit Mol, van den Dré,
en hij gaf mij de volgende boodschap mee:
Ludo, zorg dat je zondagavond om 20 u aan de hoofdingang van de kathedraal zal staan.
Er komt dan een reporter uit Mol van de Gazet van Antwerpen aan.
Hij zal U de laatste 4 dagen naar Finisterre vergezellen,
zodat hij nadien uw verhaal in de gazet kan vertellen.
Hij draagt een rode pet en een rode jas,
ook al geloofde ik hem niet, ik moest zorgen dat ik er was.
...
Omdat het vandaag een korte etappe was, konden we wat langer slapen,
ik stond om 7 u op , maar voelde me nog moe en slap en moest aldoor maar gapen.
Ik probeerde om een beetje te eten,
maar daarvan wilde mijn buik nog niet echt weten.
Hij maakte regelmatig een morrend geluid,
en wat ik er juist had ingestopt moest er weer terug uit.
Ik hoop dat het tijdens de dag wat beter gaat,
en besef dat ik mijn darmen vandaag beter wat rusten laat.
Gelukkig is de tocht niet al te zwaar,
maar ik wordt mijn slappe benen toch goed gewaar.
Ik ben content dat ik in een bar even wat drinken en wat rusten kan.
Hopelijk is die miserie vlug voorbij, maar voorlopig maak ik er maar het beste van.
We lopen op het gemakske verder en komen rond 12 u aan de Albergue aan.
Ook hier liggen en zitten er al veel pelgrims te wachten tot de deur zal opengaan.
Na het inschrijven kregen we een bed toegewezen,
ik ben er direct op gaan liggen en heb een rozenhoedje voor genezing gelezen.
Daarna heb ik nog een goed dutje gedaan,
rond 16 u werd ik wakker van een knorrende maag, dat bewees dat het al wat beter begon te gaan.
Veel ga ik vandaag toch niet eten, ik hou het maar bij yoghurt en een beschuit,
want als ik wat te vettig eet komt het er misschien weer uit.
Na het eten nam ik nog even mijn dagboek en mijn pen ter hand,
want ik had alweer een paar dagen achterstand.
Maar ik was er met mijn gedachten niet echt bij,
en dan zaten daar ook nog eens twee kaartende Spanjaarden, hun kabaal stoorde mij.
Ik kreeg er echt pijn van in mijn hoofd,
ik kroop vlug terug in mijn bed en heb mijn kaarsje voor vandaag maar gedoofd.
...
Om 6u15 was het weer tijd om te ontwaken,
ik stond op en begon alvast mijn rugzak klaar te maken.
Na het ontbijt zijn we uit Palais de Rei vertrokken,
en het duurde niet al te lang voor ik mijn eerste foto van de dag heb getrokken.
We kwamen langs een Galicische opslag- en droogplaats voor maïs,
je kan je niet inbeelden wat voor bijzonders hier onderweg allemaal te zien is.
We trokken verder weggetje links, paadje rechts,we lopen zelfs door een industriegebied,
maar of er hier ook gewerkt wordt, ik denk het niet.
Een beetje verder komen we terecht in een eucalyptusbos,
de typisch pittige geur die deze bomen verspreiden, laat je niet meer los.
We zetten onze longen eens even heel goed open,
en vullen ze met die zuivere lucht, zo blijven we misschien van vallingen gespaard, laat het ons in elk geval hopen.
We komen in het plaatsje Boente aan,
en ik kan het weer niet laten om de kerk binnen te gaan.
De Padre spreekt me aan en vraagt van waar ik kom,
ik zag hoe hij schrok toen ik zei dat ik op 9 mei uit België vertrokken was, dat bericht sloeg precies in als een bom.
Hij wenste mij proficiat en nog veel goede moed,
ge kunt niet geloven hoe een deugd dat aan uw hartje doet.
We zetten onze weg verder en na het oversteken van de Rio Iso zien we de Albergue van Ribadiso aan onze rechterkant,
maar er zitten al te veel pelgrims te wachten,dat loopt hier zeker uit de hand.
Dus trekken we verder naar Azura, en ook hier zitten er al heel wat pelgrims in de rij,
maar we zetten onze rugzakken er toch maar bij.
Terwijl we onze beurt zaten af te wachten, kwam er nog een groep Spanjaarden aan,
en die wilden daar eens eventjes voor ons in de rij gaan staan,
maar dan kennen ze Ludoke nog niet,ik heb me daar eens effe goed kwaad gemaakt,
en die Spanjaarden hebben hun voorbijschietpoging toch maar afgehaakt.
De Albergue ging rond 13 u open,
en na het inschrijven wilden we zo vlug mogelijk naar onze kamer lopen,
maar een strenge dame liep met ons mee naar de zaal,
en zij koos het bed uit voor ons allemaal.
Na het douchen en de vuile was nog eens te hebben gedaan,
was het weeral tijd om aan het kokerellen te gaan.
Vandaag was het weer spagetti met zalm in olie deze keer, maar dat viel niet mee,
want een beetje later kreeg ik last van hevige diarree.
Tot 4 keer toe moest ik naar het toilet toelopen,
het eten van die zalm in olie heb ik echt wel moeten bekopen.
Het duurde even voor ik de pilletjes tegen buikloop in mijn rugzak had gevonden,
maar toen ik ze had heb ik er ineens maar twee verslonden.
Ik ben onmiddellijk daarna maar in mijn bed gekropen,
maar ik moest van de nacht toch nog een keer of 4 naar het WC lopen.
...
We verlaten de kathedraal van Lugo via de Porta de Santiago,
we steken een Romaanse brug over en komen aan de kapel van San Lazaro.
Via een omhoog slingerend paadje komen we terug op de Camino Primitivo,
in Galicië noemen ze het de Camino de H. Fonsagrado.
We komen weer langs verschillende kleine gehuchten, zonder enige voorziening,
wat later komen we aan de barokke kerk van San Vincento do Burgo, waar ik zonder aarzelen ook naar binnen ging.
Ik heb er vlug een schietgebedje gedaan,
zo kan ik met een gerust hart weer verder gaan.
Via Vilar de Donas moeten we naar de Camino Francés gaan,
op deze Camino kan je de sporen van de vele pelgrims volgen die ons al meer dan duizend jaar zijn voorgegaan.
Rond 15u30 komen we in Palas de Rei aan, maar we hebben wel een ommetje gemaakt,
we waren wat verkeerd gelopen, maar zijn er toch geraakt.
De Albergue daar was volzet, dus moesten we op zoek naar ander logement.
In bar Plaza kregen we voor 12.50 euro een kamer met 2 bedden en 's avonds werden we ook nog met een heerlijk menu verwend.
We waren blij dat we na een zware dag eindelijk van onze rugzak waren verlost,
we kropen vlug onder de douche en hebben ons een beetje deftig uitgedost.
Het was lang geleden dat we nog eens in een restaurant hebben gegeten,
het zal me smaken, want er staan fritjes op het menu, zeker weten!!!
Ik heb echt nog eens van het diner genoten,
sla, met fritjes en vis en dat alles met een lekker sausje overgoten,
dit alles hebben we met een lekker wijntje doorgespoeld,
onze buikjes hebben het vast en zeker gevoeld.
Na het eten kon ik bijna geen pap meer zeggen,
hoge tijd om mij op mijn bed te gaan leggen.
...
Zo eens lekker bijslapen, dat doet je goed,
het geeft je lichaam weer nieuwe moed,
we hadden vandaag weer een 30tal kilometers voor de boeg,
dus vertrokken we maar redelijk vroeg.
Na het ontbijt verlieten we de Albergue langs het dorpsplein omringd met platanen,
we vervolgden onze weg langs graspaden en kiezelwegen, afgewisseld door nu en dan vlakke asfaltbanen.
We passeerden verschillende dorpjes met slechts enkele huizen,en via een asfaltweg komen we in de stad Villabande aan.
Deze stad bezit een prachtige XVde eeuwse kerk,
een prachtig voorbeeld van Gotisch bouwwerk.
Ik kan het niet laten om hier binnen te gaan,
ongelooflijk welke mooie rekwisieten hier staan.
Ook het voorplein en het imposante "pazo" zijn zeer gekend,
niet te verwonderen dat deze kerk tot nationaal monument is erkend.
We zetten onze weg weer verder,een weggetje links, een paadje rechts,een beetje omhoog, dan dalen we weer af,
we lopen door een tunnel en komen in een holle weg, het mag voor mij gaan stoppen, want ik ben bekaf.
Maar onze tocht is nog niet gedaan,
We moeten ook nog langs de ruïne van een groot oud gebouw en door een zandgroeve gaan.
Na een tijdje krijgen we eindelijk weer asfaltbaan onder onze voeten,
Ik hoop uit de grond van mijn hart dat we niet te ver meer moeten.
Na een paar kilometer komen we aan de stadswallen van Lugo aan,
en fier als een pauw kunnen we door de Porta San Pedro de mooie stad binnengaan.
Nadat we ons in de Albergue hadden geïnstalleerd,ben ik op mijn eentje terug de stad ingegaan.
Ik bezocht de kathedraal en op de terugweg zag ik aan een winkeltje 2 mooie poppen staan.
De gelijkenis met moeder Maria en Gerard,als ze wat ouder zouden zijn, was zeer groot,
daarom dat ik er dan ook onmiddellijk een fotootje van schoot.
Terug in de Albergue begon ik mijn verslagen te schrijven,en de tocht voor morgen al voor te bereiden,
ondertussen was Guy ons dagelijks menu aan het bereiden:
spagetti, natuurlijk, maar vandaag was het nog eens een lekkere kotelet,
hm, dat zal me smaken, ik heb de laatste dagen al meer dan genoeg vis gefret!!!!
Na de afwas heb ik nog een tocht van 2 km over de wallen gedaan,
ik had mijn verplichting volbracht, maar nu geef ik er de brui aan.
Ik ging rond 21u30 op mijn bed liggen, maar slapen zal direct niet gaan,
want de lichten blijven hier tot elf uur aan.
Met mijn ogen dicht lig ik nog wat te bezinnen,
nog 104 km en dan stap ik Santiago binnen!!!!
...
Gelukkig was het tumult van gisterenavond niet van heel lange duur,
ik had een redelijk goede nacht en werd vanzelf wakker iets na zes uur.
Ik zag dat het vannacht flink geregend had,
ik stak mijn kop eens buiten maar voorlopig voelde ik geen nat.
Er hing enkel een beetje mist, dat viel wel mee,
hopelijk blijven we gespaard van een al te grote waterzee.
Onze tocht begon vandaag over redelijk vlakke baan,
benieuwd hoelang we vast op onze benen zullen staan.
Een beetje later moesten we alweer flink omhoog langs een bergflank,
dat wordt vanavond weer zo stijf als een plank!!
Ondertussen krijgen we ook nog een paar stevige buien op ons neer,
mijn schoenen zijn doornat, mijn voeten zijn ijskoud en doen zeer.
Maar als echte pelgrims bijten we op onze tanden en gaan we door,
ook al schuiven ze ons nog twee ferme heuveltoppen voor.
Daarna gaat het steil naar beneden,je hebt moeite om recht te blijven staan,
en steeds in dalende lijn komen we rond 12 u in Cadavo-Baleiro aan.
De Albergue was nog gesloten, maar er hing een telefoonnummer op het raam,
wij naar dat nummer gebeld, en even later kwam er een heer met de sleutel aan.
De Albergue viel weer reuze mee, hij was nog niet lang open,
en na het inschrijven zijn we direct naar onze kamers gelopen.
Wie eerst komt, eerst maalt,
we hebben er de mooiste en grootste kamer uitgehaald.
Na het douchen ging Guy inkopen doen en ik heb onze vuile en natte was gedaan,
ik zette ook onze doornatte schoenen te drogen, ik hoop dat ze nog een honderdtal kilometer mee kunnen gaan.
Van de vrije namiddag hebben we geprofiteerd om wat achterstallige slaap in te halen,
want onze beentjes hebben al heel wat kilometers moeten malen.
...
Ik had een redelijk goede nacht, maar om zes uur was ik toch weeral paraat,
Ik liep eerst even tot bij mijn maatje om te zien hoe ver hij al staat.
Die was ook al ingepakt en bijna vertrekkensklaar,
we besloten om in het park te ontbijten en vertrokken rond 7 u met al onze bazaar.
In de Albergue was er geen ruimte genoeg om fatsoenlijk te kunnen eten,
en met dat getetter van al die Spanjaarden, ik moet er niet van weten.
We vertrokken voor een zware en lange etappe van 32 kilometer,
via de Acebo-pas zouden we in Galicië aankomen op een hoogte van 1040 meter.
Onze weg voor vandaag gaat weer niet over rozen,
ze hebben er weer serieuze smalle paadjes en veldwegen uitgekozen.
We passeren het dorpje Ceveixeiro, een paar huizen en een kerk, maar het is niet te geloven,
er is hier wel een winkel en twee bars, dat gaat ons petje te boven.
We zetten onze weg verder en komen aan het mooie kapelletje van San Lazaro aan.
Hier zou vroeger een leprozenhospitaal hebben gestaan.
We vervolgen onze weg via een steile veldweg ,die leidt ons door een dennenbos, we hadden wind op kop,
dat viel niet mee, want we moesten ook nogal stevig bergop.
Wat later komen we op de Alto de Acebo aan en het is hier flink aan het waaien,
boven op de top zien we ook een paar windmolens staan, die zullen hier wel goed draaien!!!
Boven op de berg bevindt zich ook de provinciegrens van Galicië en Asturias,
Ik had nooit gedacht dat het verschil van de ene provincie met de andere zo enorm groot was.
Vanaf nu tonen de stralen van de "concha" of Sint Jacobsschelp ons de juiste staprichting aan,
en voordien moesten we steeds op het middelpunt van de samenkomende stralen afgaan.
Via veldwegeltjes en graspaden links en rechts, komen we in Fonsagrada aan.
Hier hebben we maar ineens onze voedselvoorraad weer opgedaan.
De plaatsnaam Fonsagrada betekent eigenlijk "gewijde bron",
en is er gekomen door de overlevering van Sint Jacob, die door ziekte niet meer verder kon.
Hij werd er door een arme weduwe medisch verzorgd,
en als dank heeft Sint Jacob voor haar en haar kinderen voor drank en eten gezorgd.
Hij zorgde ervoor dat er melk in plaats van water kwam uit de bron,
zodat ieder van haar kinderen goed opgroeien kon.
We zetten onze tocht weer verder en komen rond twee uur in Padron aan,
we konden direct in de Albergue binnen gaan.
Het was lang geleden dat we zo een mooi verzorgde kamers hebben gehad,
we gingen vlug onder de douche en hingen onze natte was te drogen boven het bad.
Daarna begon ik in mijn dagboek te schrijven en heb ik nog eens naar de Swa gebeld,want het was vandaag onze clubwandeling in Gerhagen en op de achtergrond hoorde ik andere clubleden roepen: Dag Ludoke, doe het nog goed!!!!
als je dat hoort moet je wel eens even slikken, want dat werkt op je gemoed.
Als je weet dat er zoveel mensen je steunen en achter je staan,
dan weet je zeker dat je ,alleen voor hen al, tot het einde door zal gaan.
Ik heb ook nog met mijn zoon getelefoneerd,
want die was aan zijn wijsheidstanden geopereerd.
Dat was blijkbaar ook allemaal goed verlopen,
en blijft hij van al te veel pijn gespaard, laat het ons hopen.
Om half acht was het weer tijd voor ons dagelijks diner,
spagetti met tomatensaus en zalm, echt waar, ik lach er niet mee.
Ik heb het opgegeten en er maar weer het beste van gemaakt,
maar een smoske van de club zou me veel beter hebben gesmaakt!!
Na de afwas trok ik naar mijn kamer,
en niet veel later kreeg ik daar een klop van de hamer.
Ik besloot om maar vlug onder zeil te gaan,
maar het duurde nog even voor ik sliep, want er kwamen nog een paar luidruchtige pelgrims aan.
...
Hello, good morning, how are you?
Ik heb lekker geslapen en voel me super goe!!!
Ik had het gevoel of er vandaag niks mislopen kon.
En als kers op de taart scheen vanmorgen ook weer de zon.
Rond half 8 vertrokken we met frisse moed,
onze eerste serieuze kuitenbijter tegemoet.
We stegen met veel gepuf en gezucht,
van 890 m naar 1020 m hoogte, we voelden het aan onze adem en de lucht.
Eenmaal boven op de top, moesten we natuurlijk ook weer terug naar beneden.
We daalden af langs smalle paadjes en moesten goed oppassen dat we niet uitgleden.
We daalden tot een hoogte van 280 m en kwamen bij de stuwdam van Grandas de Salime aan,
deze houdt de stroom Mavia in haar loop even tegen, maar daarmee is ook het dorpje Salime onder de waterspiegel gegaan.
Het dorpje Salime, met haar kerk en brug en pelgrimshospitaal,
en ook het veerbootje tussen de drie resterende huizen van Salime en Grandas,verdwenen helemaal.
We moesten dus verder tot in Grandas de Salime en kwamen daar rond de middag aan.
Daar profiteerden we van en hebben dus eerst onze inkopen gedaan.
Daarna zijn we naar de Albergue gegaan,
en hebben na het douchen ,na drie dagen van mist, onmiddellijk onze vuile was gedaan.
Onze lunch namen we in het park op een bankje in de zon,
en ik bedacht ineens dat onze was hier in het zonnetje veel beter drogen kon.
Ik ging terug naar de Albergue om de natte was te gaan halen,
en ondertussen spande Guy de wasdraad op in het park tussen twee palen.
Wat een geluk dat ik op dat idee was gekomen,
ik hing zelfs mijn schoenen omhoog in de zon om van de nattigheid te kunnen bekomen.
Ondertussen hebben we ook het Volkskunde-museum bezocht, een echte aanrader,
de oude ambachten werden er getoond in een levensecht kader.
Het museum vertelt het eeuwenoude verhaal,
hoe de mensen uit de streek daar leefden en werkten allemaal.
Mijn dag was vandaag wel echt geslaagd,
een interessant museum bezocht en door natte was werd ik ook niet meer geplaagd.
Ondertussen had de tijd ook niet stilgestaan,
en was het tijd om aan het koken te gaan.
Wat staat er vandaag op het menu?
Wedden dat het weer spagetti is, ik garandeer het U!!!
Ja hoor, onze Guy had weer spagetti met zalm klaar gemaakt,
maar het heeft me toch gesmaakt.
Rond 21u30 kruipen we in ons bed,
hopelijk kunnen we slapen, want die Spanjaarden hier hebben nogal redelijk veel pret.
...
Een uurtje meer slapen doet je lichaam goed, neem het van me aan,
ik had dan ook weinig problemen om op te staan.
Iets na 7 u zijn we vertrokken en voor de derde dag op rij,
was er mist, en deze keer zeer dikke mist, van de partij.
Je kon maximum 50 m zien, zeker niet meer.
We trokken weer onze poncho aan, want de mist viel te hard op ons neer.
We riskeerden het niet om nu langs kleine paadjes te gaan,
dus hielden we het vandaag bij de gewone baan.
Ik vond het heel spijtig van die dikke mist,
want nu heb ik heel wat mooie foto's gemist.
Maar ja, niets aan te doen, aan de grillen van de natuur kan je niet ontkomen,
en ik troost mij met de gedachte dat ik toch al vele mooie foto' s heb genomen.
Na een uur of twee van gestatig klimmen komen we op de top van Puerto de Palo aan,
en waren Guy en ik heel blij op het hoogste punt van 1146 m te staan.
Hier hielden we even rust en hebben een kleinigheid gegeten,
want zo dadelijk moesten we langs de bergflank ook weer terug naar beneden.
We liepen langs prikkeldraad en moesten twee ijzeren poorten door,
daarna ging het door een vlakte van varens en meer dan één zandspoor.
Uiteindelijk kwamen we uit in een mooi bos,
en lieten de hemelsluizen ook nog een paar regenbuien op ons los.
Na het bos ging het landschap over in lieflijk landbouwland met berken en glooiende weiden,
je staat er niet bij stil hoe dikwijls de natuur je hart kan verblijden.
Een beetje later komen we in Berducero aan,
en hebben daar ook maar meteen onze inkopen gedaan.
Het was een klein café met een winkeltje eraan,
we hebben er ook nog iets gedronken en ik ben er op mijn gemakske eens goed naar het toilet gegaan!!!
We zetten onze tocht daarna verder langs een steile kiezelbaan,
en langs een afdalende asfaltbaan ,komen we aan de Albergue aan.
Ditmaal hadden we meer geluk, de sleutel zat gewoon op de deur,
wij waren als eerste daar, joepie, we waren al de anderen veur!!!
we trokken vlug onze natte kleren en schoenen uit,
en profiteerden van een lekkere warme douche, want binnen een uur is die luxe zeker uit!!!
En ja hoor, mijn gedachten waren nog niet koud,
of daar kwamen de andere pelgrims met hun rugzakken aangesjouwd.
Ondertussen was het bijna 1 uur geworden en onze maagjes knorden weer,
na de lunch legden we ons even op onze bedden neer,
ik hoorde niet veel meer van wat Guy nog allemaal zei,
als een blok viel ik in slaap, en voor ik het wist waren er een paar uur voorbij.
Awel, die siësta heeft me deugd gedaan,
ik voel me net of ik kan de hele wereld weer aan.
Ik vulde na het souper nog al mijn achterstallige verslagen aan,
en ook vandaag zijn we al om 21.00 u naar bed gegaan.
...
Ik heb goed geslapen en was om 6 u paraat,
ik pakte mijn rugzak in en ging eens kijken naar mijne maat.
Ook hij was bijna zo goed als klaar,
en vermits er hier geen keuken was, vertrokken we maar.
We namen onderweg wel ons ontbijt,
maar dat is toch niet alles, zeker niet als ge aan het klimmen zijt.
Je moet heel goed zien waar je stapt,
en heel goed oppassen dat je niet naast je broodje hapt.
Het weer was ons ook vandaag niet zo goed gezind,
het was koud en de mist viel op ons neer, gelukkig was er weinig wind.
We deden maar vlug onze regenjas aan,
want met natte kleren is het niet aangenaam om te gaan.
We waren op 650 m hoogte vertrokken,
en vandaag zou dat tot 840 m worden gerokken.
Dus, je kon al denken hoe onze tocht zou zijn,
via kronkelende wegen en paadjes ,steeds in stijgende lijn.
Nadat we op het hoogste punt voor vandaag waren gekomen,
ging het eventjes in dalende lijn, zodat we weer wat op adem konden komen.
We dalen tot op een hoogte van 770 meter,
het is zeer zwaar, we zijn blij met elke gestapte kilometer.
Na een tocht door graspaden en veldwegen, komen we nog eens in een stadje aan,
en hebben er uit voorzorg maar onze inkopen gedaan.
We wisten niet of er in Penaseita wel winkels zouden zijn,
en weer een dag op water en brood, dat idee vonden we niet zo fijn.
De sleutel van de Albergue moesten we halen in een bar, wat waren we verheugd,
we dronken er een grote lekkere cola, mensenlief, dat deed deugd!!!
We hebben ook hier in de bar onze stempels gekregen,
en voor we gingen dineren heb ik eerst nog wat in mijn dagboek geschreven.
Na het eten hadden Guy en ik in niet veel meer zin,
dus kropen we er vandaag nog maar eens lekker vroeg in.
