10 april 2005. Vandaag vertrekken wij naar Senegal. In Zaventem moeten wij inchecken aan één van de vele balies waarboven enkel “Afrika” vermeld staat. Wij zijn nog wat te vroeg en er moet eerst nog ingecheckt worden voor een vliegtuig met een andere Afrikaanse bestemming. Wat een overrompeling en gewemel van Afrikaanse mensen. En bagage …. wat die allemaal bijhebben, echt niet te doen. Zeer veel plastieken boxen, de grootte van wel 3 curverboxen, samengehouden met plakband, grote geruite zakken, enz., als dat geen overgewicht met zich meebrengt, dan weet ik het niet. En een gekakel van jewelste. Ja, wij zijn dat nog niet gewoon, later in Senegal kom je tot de bevinding dat dit hun gewone manier van communiceren is.

Eindelijk raken wij ingecheckt en op het vliegtuig. Dit gaat eerst naar Dakar, waar wij zullen uitstappen, en vervolgens naar Banjul in Gambia. Naast mij op het vliegtuig een oudere Gambiaan, in traditionele kleding. Die vraagt mij tijdens de vlucht om voor hem een parfum uit te kiezen en om zijn visum in te vullen. Aanvankelijk hierover verwonderd, stel ik vast dat die man niet kan lezen of schrijven, en voldoe ik aan zijn verzoek Als dank wil hij me even parfumeren met zijn nieuwe aankoop, waarvoor ik feestelijk bedank (mannenparfum, je ziet van hier). Eenmaal geland in Dakar, komt de bagage er al gauw aan, geen probleem. Op de bus worden wij verwelkomd door Leopold, een Senegalees lid van het animatieteam van Aldiana. Wij krijgen er ook een drankje aangeboden, dat smaakt.

Op weg van Dakar naar Nianing, maken wij al kennis met Senegal. Er is wel een mooie nieuwe asfaltweg tot in M’bour. Langs de weg kraampjes met groenten en fruit (geen grote hoeveelheden : 5 tomaten, een aantal bananen een ananas, enz.) die de vrouwen er verkopen of ruilen. Zeer veel volk langs en op de weg. Overal lopen schapen die zomaar de drukke weg oversteken. Langs de weg zien wij tegen een gevel een plastieken tuinstoel staan, met erboven de tekst : stoel te huur. We weten niet waar eerst gekeken. Het drukke verkeer bestaat vooral uit oude, geblutste auto’s. Bij ons vind je die zelfs niet op een autokerkhof. En dat rijdt allemaal, vele gevolgd door een wolk donkere uitlaatgassen. Er rijden ook veel wrakken van minibusjes, dat is dan het openbaar vervoer, afgeladen vol met Senegalezen, er hangen er nog een vijftal aan de open achterdeur en er zitten er nog een aantal op het dak van het busje, tussen de bagage en de levende dieren die ook mee moeten. Wij komen ogen tekort.

Vanaf M’bour tot in Nianing waar onze club gelegen is, is de weg heel slecht. Oorspronkelijk een asfaltweg, liggen er nu meer putten dan asfalt. De auto’s slalommen dan ook van links naar rechts, en als er een tegenligger komt, dan gaan ze met 2 wielen van de weg af, in de rode aarde.

Als wij aankomen in club Aldiana, worden wij verwelkomd met djembégeluiden en Afrikaans gezang. Je komt direct in de sfeer. Een verwelkoming door het ganse animatieteam, en je wordt in groepen naar je kamers gebracht. Wij hadden gekozen voor het hotelgedeelte, in plaats van een bungalow in het domein, en daar hadden wij geen spijt van. Het was een mooie ruime kamer, met terras met teakmeubels, en ze was zeer centraal gelegen. (belangrijk, ondervonden wij later o.a. na een geslaagde beachparty).

Na het uitpakken van onze bagage kunnen wij naar het restaurant. Er wordt buiten gegeten onder rieten pergola’s. Onze jonge Senegalese ober zet meteen de toon : hij schrijft zijn naam op een briefje en vertelt ons dat hij wees is. Jaja, als wij dat niet geloven zal hij ons iets anders wijsmaken zeker. Ik beloof hem een fooi ’s anderendaags, als wij geld gewisseld hebben. “Maar”, zegt hij,” als jullie willen kunnen jullie nu nog geld wisselen,de receptie is nog open. Ik zal jullie tonen waar het is”. Rap zijn ze daar wel als er iets te verdienen valt. Wij moesten toch ons geld gewisseld krijgen en zijn dan maar meegegaan, en hij kreeg zijn fooi onmiddellijk. Wij hebben hem nog een paar keer teruggezien, en 2 dagen voor ons vertrek kwam hij ons zeggen dat hij een aantal dagen in verlof zou zijn en ons dan niet meer zou zien. Wij; met binnenpretjes, deden eerst alsof wij niet begrepen waar hij naartoe wilde (nog wat centjes natuurlijk), en hebben hem dan toch nog maar wat in de hand geduwd.

Voor een verkenning van het domein was het te laat, het was al donker. Wel hoorden we de krachtige golven van de oceaan. We besloten maar vroeg in ons bedje te kruipen om ’s morgens ook vroeg present te zijn voor een ontdekking van ons nieuw tijdelijk verblijf.