Uitstapje naar Saly

Vandaag rijden wij met ons vier (mijn echtgenoot, ikzelf en onze toevallige reisgenoten Carine en Belle) naar de badplaats Saly. We hebben vernomen dat daar een Belgische dame, die gehuwd is met een Senegalees, een hotelletje openhoudt, en we willen daar wel eens naartoe. Of beter gezegd, Carine wil daar graag naartoe, en we zijn al gans de week samen op stap, dus ook nu, samen uit, samen thuis.

Petit Matar komt ons ophalen, zo fier als een gieter met de auto van zijn oudere broer : een rode oude Peugeot. Maar de vehikels indachtig die we al langs de weg gezien hebben, valt het nog mee. Enkel de deurklink rechtsachter marcheert niet, dus stappen wij wel langs de andere kant in en uit.

Aan een kruispunt in Mbour gekomen, doet de politie teken om te stoppen. Die had weeral gezien dat er toeristen in de wagen zaten en had al centjes in gedachten.. Petit Matar vermindert vaart, en stuurt naar de zijkant van de weg. Dan geeft hij volop gas en is terug vertrokken. Wij verwonderd : moest jij niet stoppen ? Een grote grijns is zijn antwoord. Ja, ginder kan zoiets nog, radar is er nog niet in gebruik ! Dus op naar Saly dus. Als wij in het stadje aankomen, moeten wij door smalle straatjes om tot bij Auberge Kadhy te komen. Er ligt geen verharding in de straten, enkel een dikke laag zand, waarin de wagen voortdurend wegglijdt. We zijn zeer welkom bij onze landgenote, en daarna lopen wij nog even langs het strand. Wij realiseren ons steeds meer dat wij in het Knokke van Senegal terechtgekomen zijn, en alle authenticiteit er verdwenen is. Wij willen dan ook graag zo spoedig mogelijk terug naar ons hotel. Maar Petit Matar heeft nog een verrassing voor ons in petto. Hij voert ons door Mbour en stopt aan zijn huis. We worden daar zeer hartelijk ontvangen door zijn moeder en zussen die ons bedanken voor wat wij voor de familie gedaan hebben. We krijgen een colaatje (de rest van de familie drinkt water) en daarna dringen ze erop aan dat we zouden blijven eten. We willen niet onbeleefd zijn en blijven. Maar in het huis staan enkel twee zetels, waar zullen wij dan eten ? Het wordt ons al gauw duidelijk : een kleed op de grond, daarop een grote schaal rijst met vis en we mogen ons daar rond op de vloer zetten, en allen eten uit de pan. Willen jullie een lepel ? vragen ze. Liefst wel, ja. Het eten is echt lekker. Na de maaltijd vertrekken we terug naar het hotel. We zijn nog maar een paar kilometer ver op de slechte weg, of we hebben een klapband. Gelukkig heeft Petit Matar een reservewiel bij, doch de krik marcheert aan geen kanten. Dan maar een wagen aangehouden en hulp gevraagd. Na een aantal wagens lukt het toch. Een chauffeur geeft zijn krik af en rijdt door. Wij vragen aan onze gids : ken jij die man dan ? ‘Neen’, zegt hij, maar ik heb afgesproken dat ik de krik afgeef in een winkel een paar km verderop. Kijk, ook dat is dan Afrika, zoiets zou bij ons toch niet kunnen. Als we aan het hotel aankomen zien we dat het geplaatste reservewiel ook al plat staat. Petit Matar zegt dat het wel in orde komt, hij zal iemand bellen voor hulp. Door de bandenwissel hebben wij toch een paar uur in de brandende zon doorgebracht. We hebben dan ook reuzedorst als we in het hotel aankomen en bestellen meteen 8 pintjes : voor elk 2. We krijgen er maar 4 in een keer, en van colère drinkt Carine ze alle 4 na elkaar op aan de toog. De obers trekken hun ogen nogal open, dat hebben ze waarschijnlijk nog niet meegemaakt.