Ik heb ze niet zien spelen maar vind het nog steeds een mooie vrouw.
Marlene Dietrich
Als je het over legendes uit de filmgeschiedenis hebt mag deze wereldberoemde filmdiva niet ontbreken: Marlene Dietrich. Deze ster met de mooiste benen van de wereld werd op 27 december 1901 in een voorstadje van Berlijn geboren als Marie Magdalene Dietrich. Al vroeg kreeg ze haar karakteristieke eigenschappen, die zo bepalend waren voor het verloop van haar carrière, met de paplepel ingegoten: plichtsbesef, discipline en zelfbeheersing. Als kind wilde Marie Magdalene graag violiste worden maar kwam niet verder dan als enige vrouw in een orkest te spelen die stomme films in een bioscoop begeleidde. De overlevering vertelt dat ze na een maand uit het orkest werd gezet omdat haar benen de mannelijke muzikanten te veel zouden afleiden. In werkelijkheid had ze een zenuwontsteking gekregen waardoor het spelen op de viool onmogelijk geworden was. Nadat ze de naam Marlene Dietrich had aangenomen begon ze in de Berlijnse cabaret- en revue theaters te dansen.
Marlene als "die Fesche Lola" in "Der Blaue Engel"
Haar grote doorbraak kwam in 1929 toen ze de rol van de tingel tangel zangeres Lola Lola speelde in de film Der Blaue Engel. In deze film zong ze op zeer uitdagende wijze het lied Ich bin von Kopf bis Fuss auf Liebe eingestellt. De filmcensuur had het in die tijd bijzonder moeilijk om deze scène vrij te geven. Dietrich is, als zij dit beroemde lied zingt, gekleed in een jurk die ze steeds omhoog trok waardoor haar sjarretels zichtbaar waren. De film ging in april 1930 in het Berlijnse Gloria Filmpalast in première. Dietrich heeft de première niet meer meegemaakt. Vanwege het opkomende Nazisme vertrok ze in 1930 uit Duitsland en was al op weg naar Hollywood op het moment dat de film in Duitsland in première ging.
Aangekomen in Hollywood tekende ze een contract met Paramount Pictures die haar meteen de hoofdrol liet spelen in Marocco (1930), Dishonored (1931), Shanghai Express (1932) en The Scarlett Empress (1934) allen onder de regie van Josef von Sternberg. In Duitsland werden haar films in de ban gedaan toen ze aan een verzoek van Rijkspropaganda minister Josef Goebbels geen gehoor gaf om terug te keren naar de UFA studios om propaganda films voor het Derde Rijk te maken. Zelfs toen Hitler, hij zag in haar het toonbeeld van een Duitse vrouw, haar vroeg terug te keren naar Duitsland bleef ze volharden. Zij verafschuwde alles waar Hitler voor stond. Door deze afwijzing werd zij voor de Duitsers een persona non grata en was niet meer welkom in haar vaderland.
Na een paar flops ging het in 1939 weer bergopwaarts toen Marlene Dietrich de vrouwelijke hoofdrol naast James Stewart ging spelen in Destry rides again (1939).
Tijdens de Tweede Wereldoorlog kreeg Marlene nog grotere bekendheid door op te treden voor de geallieerde troepen in de bezette gebieden. Haar vertolking van Lili Marlene werd een geliefd lied aan beide zijden van het front (zij het in verschillende talen). Voor haar moed werd ze in 1947 onderscheiden met de 'Congress Medall of Freedom', de hoogste onderscheiding die een burger kan krijgen.
Na de oorlog begon ze weer films in Hollywood te maken met regisseurs als Billy Wilder (A Foreign Affair 1948), Alfred Hitchcock (Stage Fright 1950) en Fritz Lang (Rancho Notorious 1952). Haar laatste grote films maakte zij in 1958 Witness for the Proscecution en in 1961 Judgement at Nuremberg. In 1978 kwam haar laatste film in de bioscoop: Just a gigolo.
Toen ze in de jaren vijftig minder films ging maken legde ze zich meer en meer toe op haar muzikale carrière. Onder leiding van Burt Bacharach bracht ze een show op het toneel die niet zo zeer een succes was vanwege haar stem (Marlene sprak meer de tekst dan dat ze het zong), maar door de persoonlijkheid die ze in de loop der jaren geworden was. Hoewel zo over de hele wereld volle zalen trok heeft Duitsland dit succes nooit met haar willen delen. Toen ze eind jaren 50 in Berlijn voor een aantal optredens arriveerde werd ze uitgescholden en de zalen bleven leeg. De Duitsers bleven haar als een verraadster zien. Ze trad echter wel op en toen Willy Brandt haar een staande ovatie bracht kreeg ze de zalen uiteindelijk toch vol. Door dit voorval besloot Marlene om nooit meer in Duitsland terug te keren.
De laatste jaren trok ze zich uit de openbaarheid en leefde ze als een kluizenaar in een appartement in Parijs. Marlene wilde het imago van de onsterfelijke beeldschone vrouw in stand houden en liet zich niet meer in het openbaar zien. Af en toe verschenen er fotos in de krant van een vrouw met een hoofddoekje om met een zonnebril op. Interviews gaf ze niet meer.
La Dietrich was niet zomaar een filmster. Ze was een symbool voor velen. Marlene was de eerste vrouw die in mannenkleren in een film te zien was waardoor ze niet alleen door mannen maar ook door vrouwen werd vereerd. Maar niet alleen haar uiterlijke verschijning, ook haar seksuele uitstapjes (Marlene hield zowel van mannen als vrouwen) zorgde voor bewondering en minachting. Ze kwam er openlijk voor uit biseksueel te zijn. "Ein bischen bi schadet nie" is een beroemde uitspraak van haar.
Op 9 mei 1992 stierf Marlene Dietrich. Ze ligt begraven naast haar moeder op een klein kerkhofje in Schöneberg, nabij Berlijn. Op haar grafsteen staat simpel: Marlene.
Trivia
Een parodie op Marlene Dietrich is te zien in de Mel Brooks film Blazing Saddles waarin Madeline Kahn te zien is als Lili von Schtupp, The Teutonic Titwillow en het lied Im tired zingt..
Marlene Dietrich was in 1961 in Nederland voor een optreden tijdens het Grand Gala du Disque. Presentator Godfried Bomans was duidelijk gecharmeerd van La Dietrich. Toen Bomans de wereldster moest aankondigen verzuchtte hij: "Had mijn vrouw maar een zo'n been."
Het lied Sag mir wo die Blumen sind stond wekenlang in de Nederlandse top 10.
Marlene was slechts 1.68 m. Haar bijnaam was Lili Marleen.
Er moest altijd een spiegel op de filmset aanwezig zijn zodat Dietrich haar make-up en haar kon controleren.
Haar make-up man zei eens: Marlene kustte zo hard, dat er telkens na elke kus nieuwe lipstick aangebracht moest worden.
Tijdens haar laatste openbare optreden in Sydney 1975 viel Marlene en brak haar been.
Haar favoriete maaltijd bestond uit hotdogs en champagne.
Deze twee acteurs waaren één van de grootste komieken ter wereld.
Laurel & Hardy
Ze waren het grootste comedy-team die de wereld ooit gekend heeft: Stan Laurel (1890 1965) en Oliver Hardy (1892 1957). In Nederland werd het duo ook wel oneerbiedig de Dikke en de Dunne genoemd. Van 1927 tot 1951 maakten zij in totaal 81 korte films en 24 hoofdfilms. Vele opas en omas, vaders en moeders hebben in de bioscoop gehuild van het lachen om de gezette, bazige en wel heel erg van eigen kunnen overtuigde Oliver Hardy en de magere, verlegen en naïeve Stan Laurel. Beiden waren even onhandig. Zelfs de meest eenvoudige situaties konden zij, tot groot vermaak van het publiek, in een handomdraai in het honderd laten lopen.
Hun gezamenlijke carrière begon in 1921 met de film Lucky Dog. In deze door Jess Robins geregisseerde film heeft Stan Laurel de hoofdrol en Oliver Hardy een kleine bijrol als schurk. In 1926 stonden zowel Laurel als Hardy onder contract bij producent Hal Roach. Onder supervisie van regisseur Leo McCarey werd hun eerste film als duo gemaakt: Duck Soup. Er zouden nog zon dertig zwijgende twee-akters volgen tot ze de overstap naar de geluidsfilm maakten, de zogenaamde talkies. Ook dit waren in eerste instantie korte twee-akters zoals the Music Box (waarvoor ze een Oscar kregen) en Scram! (die nogal wat problemen met de filmkeuring had). De eerste echte hoofdfilm van de jongens was Pardon Us uit 1931. Omdat ze clandestien bier hebben gebrouwen en dat aan een agent te koop aanboden komen Stan en Ollie in de gevangenis terecht. Ze weten echter te ontsnappen maar worden ook weer opgepakt. Na een niet bepaald zachtzinnige afspraak bij de tandarts vallen ze midden in een gevangenis oproer. Nadien volgden Pack Up Your Troubles - Zet je zorgen opzij uit 1932, Fra Diavolo uit 1933, Sons of the Desert Kolder op zolder (1933), Babes in Toyland - Laurel & Hardy in Wonderland(1933), Bonnie Scotland (1935), The Bohemian Girl (1935), Our Relations (1936), Way Out West Stad op stelten (1937), Swiss Miss IJsco toeristen (1938), Blockheads Houten Koppen (1938), The Flying Deuces In het vreemdelingenlegioen (1939), A Chump at Oxford - Boemelstudenten (1940) en Saps at Sea - Zeebonken (1940).
Aan al deze films heeft iedereen wel een herinnering. Het liedje Honolulu Baby uit Sons of the Desert, het dansje voor de saloon uit Way Out West, het gevecht van Laurel om een slok drank uit het vaatje van een Sint Bernhardshond uit Swiss Miss, Stanley die voor het eerst achter het stuur mag zitten van Olivers auto en de garage mag inrijden. Hij vergeet echter de knop van de automatische garagedeur en ramt de hele garage aan gort in Blockheads. En zo kunnen we nog wel even doorgaan. Kostelijke filmmomenten die je nooit vergeet.
In 1940 kwam het tot een breuk met Hal Roach en Laurel en Hardy gingen voor MGM en Twentieth Century Fox lange speelfilms maken. Maar ook al haalden deze films niet het niveau van de films die ze voor Hal Roach maakten, in elke film zat toch altijd wel een staaltje van hun comedy-talent. Hun laatste film maakten ze in 1951: Atoll K soms ook wel bekend onder de titel Utopia of "Robinson Crusoë eiland". Ik kan me voorstellen dat weinig mensen deze film gezien hebben en terecht. Het is de slechtste die ze ooit gemaakt hebben. Dit had alles te maken met o.a. de ziekte van Stan Laurel (in de film is hij zwaar vermagerd te zien) en de communicatieproblemen tijdens de opnamen van de film. "Utopia" was een Frans/Italiaanse co-productie waarbij de meeste acteurs in een andere taal dan Laurel en Hardy spraken.
De films van Laurel & Hardy (behalve die van de latere Fox en MGM films) werden in Nederland hoofdzakelijk uitgebracht door het verhuurkantoor Express Film van Jan Dresscher uit Amstelveen. Dresscher was expert op het gebied van de Laurel & Hardy films. Tot ver in de jaren zestig werden alle kopieën tijdens Paas-, Pinkster- en Kerstvakanties ingezet. Elke zichzelf respecterende bioscoop vertoonde vroeger een Laurel & Hardy in het weekprogramma. Naar mate de belangstelling minder werd, door de komst van kleuren en breedbeeld films, verdwenen de zwart/wit films van Stan & Ollie naar de matinees.
De belangstelling voor Laurel & Hardy is in Nederland nog steeds levend ondanks dat de films niet meer in de reguliere bioscopen worden vertoond. De Nederlandse Laurel & Hardy fans kunnen hun hart ophalen bij Blotto, het filmmagazine in zwart/wit (en tegenwoordig ook in kleur) voor nieuwtjes over teruggevonden kopieën, fandagen, etc. Onlangs is ook het hele oeuvre van Laurel & Hardy die ze voor Hal Roach maakten op DVD uitgekomen. Negen heerlijke schijfjes met onvergetelijke films.
"Well, here's another nice mess you've gotten me into."
Ga nog een tijdje voort met deze filmglorie's, vind het mooie herinneringen.
Katharine Hepburn
Ze was een unieke persoonlijkheid op het witte doek. Haar carrière omspant ruim 70 jaar en was te zien in meer dan 50 kwaliteitsfilms, variërend van screwball comedy, romantische films tot hoogstaand drama. Ze heeft een record aantal Oscar nominaties op haar naam staan (12) en mocht er 4 op haar schoorsteenmantel zetten. Samen met sterren als Cary Grant, Spencer Tracy en onder de regie van George Cukor was ze in vele memorabele films te zien. Hepburn was ook de eerste filmster die, ondanks gebonden te zijn aan het studio systeem, zelf de controle over haar filmcarrière had. Natuurlijk kende Katharine Hepburns carrière ups and downs, maar Hollywood heeft deze grande dame van het witte doek nooit afgeschreven.
Katharine Houghton Hepburn werd geboren op 12 mei 1907 in Hartford, Connecticut. Haar vader was arts en haar moeder een vrouw die streed voor vrouwenrechten en dan met name voor het vrouwenkiesrecht. Geen wonder dat de jonge Katharine Hepburn al vroeg leerde om voor haar eigen mening uit te komen. Dat ondervond Hollywood ook en bestempelde haar als arrogant en excentriek. Ze weigerde make-up te dragen, met de pers mee te werken of iets anders dan een broek te dragen. Haar gedrag heeft ze nooit veranderd en is altijd zichzelf gebleven.
Haar filmdebuut maakte ze in George Cukors A Bill of Divorcement uit 1932. Deze rolprent maakte dat ze niet alleen goede kritieken kreeg maar dat ook Hollywood opmerkzaam op haar werd. Katharine Hepburn kwam onder contract te staan bij R.K.O pictures en werd al snel één van de duurst betaalde sterren. In 1933 mocht ze voor haar derde film, Morning Glory, haar eerste Oscar als Beste Actrice voor haar rol als Eva Lovelace in ontvangst nemen. In dit filmdrama speelde ze samen met een andere grote Hollywood ster Douglas Fairbanks jr. Nadat ze haar dramatische talenten had getoond in een serie melodramas voor R.K.O. stortte Hepburn zich op romantische komedies, beginnende met de George Stevens film Alice Adams uit 1935. In deze komedie speelt ze een muurbloempje uit een arme familie die hogere sociale en romantische aspiraties heeft. Haar tegenspeler in deze film was Fred MacMurray.
Met Cary Grant in "Bringing up Baby".
In datzelfde jaar werd Katharine Hepburn voor het eerst gekoppeld aan de jonge Cary Grant. Het zou een samenwerking worden die leidde tot vele beroemde screwball comedys. Komedies die de tand des tijds goed hebben doorstaan en nog steeds een genot zijn om naar te kijken. Eén van de bekendste is wel Bringing up Baby uit 1938 waarin Hepburn en Grant op zoek zijn naar een luipaard (genaamd Baby) die van musicalliedjes houdt en een hond die er met een dinosaurus bot vandoor is gegaan. Ondanks haar grote filmsuccessen ontstond er in 1938 een controverse tussen Katherine Hepburn, Mae West, Marlene Dietrich, Fred Astaire en een aantal onafhankelijke bioscoopexploitanten die hun het predikaat Box office poison (kassa vergif) gaven. Hepburn kocht het contract van R.K.O. af en keerde Hollywood de rug toe en besloot om in New York op Broadway toneel te gaan spelen.
In 1940 keerde ze terug naar Hollywood om voor M.G.M. de film The Philadelphia Story te maken. Deze film van George Cukor was de verfilming van het gelijknamige toneelstuk van Philip Barry waarmee Katharine Hepburn op Broadway grote successen had geoogst. Naast Katharine Hepburn waren ook Cary Grant en James Stewart in deze romantische komedie te zien. De film kreeg destijds 6 Oscarnominaties waarvan er 2 verzilverd werden (Beste acteur James Stewart en Beste Draaiboek). De Oscar voor Beste Actrice ging aan Katharine Hepburn voorbij. In 1942 speelde Hepburn voor het eerst samen met Spencer Tracy in de film Woman of the Year. Het bleek een gouden greep te zijn. Het publiek hield van het koppel Hepburn/Spencer, reden voor de filmmaatschappij om nog 8 films met hun te maken. De meest memorabele is wel Adams Rib uit 1948.
Met Spencer Tracy.
Na de screwball komedies uit de jaren veertig maakte Katharine Hepburn in 1951 de overstap naar serieuze sterke vrouwenrollen. In de film The African Queen uit 1951 speelt ze de rol van de deugdzame Rose Sayer naast een constant beschonken Humphrey Bogart op het schip de African Queen. De rol leverde haar een 5e Oscarnominatie op. Haar tweede Oscar won ze in 1967 met de maatschapijkritische film Guess Whos Coming to Dinner met Spencer Tracy (de laatste film die ze met hem maakte) en Sidney Poitier. Opnieuw speelt ze een sterke vrouwenrol als moeder die vader (Tracy) moet overhalen om haar blanke dochter met een zwarte man te laten trouwen. Destijds een gewaagd onderwerp. Haar derde Oscar kreeg ze voor de rol in The Lion in Winter uit 1968.
Met Humphrey Bogart in "The African Queen".
Gedurende de jaren zeventig en tachtig maakte ze nog maar weinig films en was ze af en toe in een televisiefilm te zien. Hoogtepunten uit deze jaren zijn: Rooster Cogburn uit 1975 met John Wayne en On Golden Pond met Henry en Jane Fonda. Deze laatste film leverde haar de vierde Oscar op. Haar allerlaatste filmrol was in 1994 te zien in de film Love Affair. Vanwege haar hoge leeftijd en haar verslechterende gezondheidstoestand trok ze zich uit Hollywood terug en bleef in haar huis in Connecticut wonen en wijdde ze zich aan haar schildershobby.
Katharine Hepburn overleed op 29 juni 2003.
Trivia:
Door het American Film Institute uitgeroepen als de Grootste Vrouwelijke Film Legende.
Ze weigerde anders dan een broek te dragen (wat in die tijd erg ongewoon was voor vrouwen).
Ze had de bijnaam First Lady of American Cinema.
Ze stond erom bekend per dag acht ijskoude douches te nemen en even zo vaak haar tanden te poetsen.
Bijnamen: Kate, the great Kate.
Katharine Hepburn was 1.71 m. groot.
Is getrouwd geweest met Ludlow Ogden Smith (1928 1934).
Ze heeft Guess Whos Coming to Diner nooit gezien omdat het Spencer Tracys (met wie ze een geheime relatie had) laatste film was.
De begrafenis van Spencer Tracy heeft zij uit respect voor zijn familie niet bijgewoond.
Toen de dood van Katharine Hepburn bekend gemaakt werd hebben vele beroemdheden blijk gegeven van medeleven, zoals George Bush en Elizabeth Taylor.
Bronnen: IMDB.com Reel Classics Wikipedia Katharine Hepburn webring
Van deze operazanger heb ik enkele mooie LP. Was een prachtige tenor. Weer een grote operazanger minder.
Tenor van Maria Callas overleden
De bekende Italiaanse tenor Giuseppe Di Stefano, een van de grootste stemmen van de 20ste eeuw, is overleden. Zijn echtgenote bevestigde dat de operazanger maandagmorgen vredig in zijn woning in de omgeving van Milaan is ingeslapen. Hij werd 86 jaar oud.
Zware overval "Ik hield zijn hand in mijn hand, en op een gegeven ogenblik stopte hij gewoon met ademen, hij heeft niet geleden", zei zijn Duitse vrouw Monika Curth. Nadat hij midden de jaren tachtig afscheid had genomen van de operawereld verbleef de zanger jaarlijks enkele maanden in zijn huis in Kenia, waar hij eind 2004 werd overvallen en zwaar werd verwond. Van die verwondingen geraakte hij sindsdien nooit meer helemaal hersteld.
Siciliaan Als zoon van een politieagent en een naaister op 24 juli 1921 op Sicilië geboren, groeide Di Stefano op in Milaan. Eerst volgde hij les aan een Jezuïetenschool en vervolgens studeerde hij zang. In 1946 maakte Di Stefano zijn debuut in Reggio Emilia in de rol van Des Grieux in Manon van Jules Massenet. Slechts een jaar later trad hij voor de eerste keer in dezelfde rol op in de Scala van Milaan.
New York Er volgden jaren aan de Metropolitan Opera in New York als hertog van Mantua in Rigoletto van Verdi en als Mario Cavaradossi in Tosca van Puccini in het Londense Covent Garden. In de jaren 50 en 60 was hij de wellicht best betaalde zanger ter wereld, ondanks dat de zes jaar oudere Mario del Monaco vaak hoger in de gunst van critici en publiek stond.
Maria Callas Bekendheid verwierf Di Stefano vooral door zijn veelvuldige optredens met Maria Callas. De tenor van Callas, werd hij door zijn vele fans genoemd. Eerste stemproblemen staken de kop op in 1963 bij de opvoering van La Bohème van Puccini in Covent Garden. Di Stefano moest in het daaropvolgende jaar door een jongere zanger vervangen worden: het was het begin van de carrière van tenor Luciano Pavarotti. Critici verweten Di Stefano dat hij teveel van zijn stem vergde, iets wat deze steeds met klem ontkende.
Mislukte comebacks Verschillende comeback-pogingen mislukten, zodat de operaster op het eind van de jaren tachtig als zanger afscheid nam van de operawereld. Hij trad echter nog wel op als regisseur, zo bijvoorbeeld in 1988 in het Siciliaanse Taormina met de Cavalleria Rusticana en in 1989 met het rondreizend gezelschap Stagione d'Opera Italiana met La Boheme van Puccini.
In coma geslagen Di Stefano werd in 2004 in zijn woning aan de Keniaanse kust ten zuiden van Mombassa overvallen. De daders sloegen op hem in en verwondden hem zo zwaar dat hij later in coma viel. Op vraag van zijn echtgenote werd hij met een ziekentransport naar Italië gevlogen en in de Milanese San-Raffaele-kliniek behandeld. "Sindsdien werd hij telkens opnieuw ziek en kon bijna niets meer alleen doen", zei zijn vrouw. (belga/vsv)
Deze acteur zag ik graag spelen in westerns. Wat had die toch kromme benen....Was een prachtig acteur.
John Wayne
John Wayne werd als Marion Robert Morrison op 26 mei 1907 geboren in Winterset, Iowa. In 1913 vertrok de familie in verband met de slechte gezondheid van vader Wayne naar een ranch in Lancaster, Californië. Het werken op de ranch was voor vader Wayne, die eigenlijk apotheker was, geen gemakkelijke zaak. Zijn zoon kon echter uitstekend met paarden overweg. De 10 kilometer lange weg naar school legde hij elke dag gezeten in het zadel af. Na 2 jaar verkocht vader Wayne de ranch om in Glendale, een voorstad van Los Angeles, een apotheek te openen. Ook deze onderneming was niet bepaald een succes en Marion Robert Morrison en zijn jongere broer moesten bijbaantjes nemen om de familie financieel te ondersteunen. In het gebouw waarin de apotheek gevestigd was zat ook een bioscoop. Door het uitdelen van bioscoopfolders mocht Marion Robert Morrison zo af en toe gratis naar de bioscoop. Het was zijn eerste kennismaking met het medium film.
Op de Glendale High School blonk de jonge Morrison niet bepaald uit in studie resultaten maar wel door het spelen van American Football. Na de Glendale Highschool ging hij naar de University of Southern California. Omdat zijn vader niet alle kosten voor het studeren op zich kon nemen moest de jonge Morrison ook hier een bijbaantje nemen. In Glendale bevonden zich de filmstudios van de Triangle filmmaatschappij waar de jonge Marion Robert Morrison door bemiddeling van de western acteur Tom Mix een bijbaantje als rekwisiteur kreeg.
Zijn eerste film als statist (Hangmans House) maakte hij in 1928. Hij was in 4 scènes als toeschouwer bij een paardenrace te zien. In 1930 veranderde Marion Robert Morrison zijn naam in John Wayne en speelde hij zijn eerste echte hoofdrol in de Raoul Walsh western The Big Trail. De film wordt beschouwd als één van de beste westerns uit de begin periode van de geluidsfilm, maar was financieel gezien een grote flop. Wayne kreeg destijds van Fox een weeksalaris van 75 dollar maar door het floppen van The Big Trail verloor de filmmaatschappij zijn interesse in de jonge ster en beëindigde het contract.
Na het maken van vele kleine films kreeg John Wayne zijn grote doorbraak met de John Ford film Stagecoach. In deze film speelt John Wayne de rol van Ringo Kid, een cowboy die ten onrechte van moord is beschuldigd en op zoek gaat naar de ware moordenaar. Hij reist mee met een postkoets om de reizigers te beschermen tegen vijandelijke indianen. De film geldt tegenwoordig als blauwdruk voor de standaard western, heeft honderden films geïnspireerd en maakte van John Wayne een wereldster.
In totaal speelde John Wayne de hoofdrol in meer dan 142 films (zijn eerdere films die hij voor 1939 maakte niet meegerekend). Hij heeft slechts 1 keer een Oscar voor Beste Acteur in ontvangst mogen nemen. Dat was in 1969 voor zijn rol in True Grit. Wayne verscheen veelal in mannelijke "macho"-rollen in voornamelijk westerns en oorlogsfilms.
John Wayne heeft zijn extreem rechtse standpunten nooit onder stoelen of banken gestoken, wat hem in de periode van de jaren 60 en 70 tot een nogal controversieel figuur maakte. John Wayne was Republikein en in 1968 vroeg de Republikeinse Partij hem om voor de functie van President van Amerika te kandideren. Wayne geloofde niet dat het publiek een acteur als President serieus zou nemen en bedankte voor de eer. Hij steunde echter wel de campagne van Ronald Reagan in 1966 en 1970 toen deze voor de functie van Gouverneur van Californië gekozen kon worden. Ook zijn film The Green Berets die hij in 1968 maakte ter ondersteuning van de Vietnam oorlog werd hem niet in dank afgenomen. Het bioscoop publiek is hem echter altijd trouw gebleven.
John Wayne stierf na maar liefst 15 jaar ziek te zijn geweest. De oorzaak van zijn ziekte wordt toegeschreven aan de opnamen van The Conquerer uit 1956 welke in het atoomwapen testgebied in Utah werd opgenomen. Het heette destijds dat het veilig was om in het testgebied filmopnamen te maken. In 1964 werd bij John Wayne (en bij diverse andere acteurs/actrices van de film) kanker geconstateerd en werd er bij hem een long verwijderd. Ondanks zijn slepende ziekte maakte hij nog regelmatig films. Zijn laatste grote filmrol, die van een aan kanker lijdende revolverheld, speelde hij in The Shootist van regisseur Don Siegel (1976).
Zijn laatste openbare optreden was tijdens de Oscar uitreiking begin 1979. Sterk vermagerd door zijn slopende ziekte werd hij door het publiek met een minutenlange staande ovatie begroet. Op 11 juni 1979 overleed John Wayne aan maagkanker. Hij ligt begraven op Pacific View Memorial Park in Corona Del Mar, Orange County in Californië.
Trivia:
De bijnaam van John Wayne is The Duke. Deze naam kreeg hij van zijn buren in Glendale omdat hij altijd in gezelschap was van zijn lievelings airedale terrier Little Duke.
In zijn eerste westerns probeerde John Wayne zich ook als zingende cowboy te presenteren. Helaas niet met het succes van die andere zingende cowboys Gene Autrey en Roy Roggers.
John Wayne rookte 3 tot 5 pakjes sigaretten per dag.
In 1953 maakte John Wayne ook een 3D film: Hondo.
Voor zijn rol van Dhengis Kahn in The Conquerer kreeg Wayne in de categorie grootste misbezetting aller tijdende Golden Turkey Award.
Er is een vliegveld naar hem vernoemd: het John Wayne Airport in Orange County Californië.
John Waynes wens om op zijn grafsteen "Feo, fuerte y formal" (Hij was lelijk, sterk en waardig) te zetten is tot op heden niet in vervulling gegaan.
Uit angst voor grafrovers is pas 20 jaar na zijn overlijden een eenvoudige plaquette met een afbeelding van de film The Alamo op zijn graf gezet.
Ter nagedachtenis aan John Wayne en zijn strijd tegen kanker is het John Wayne Cancer Institute opgericht.
(Bron Trivia: IMDB) Geraadpleegde bron: John Wayne.com Filmglorie.nl
Van deze actrice heb ik geen films gezien, maar het moet een echte filmdiva geweest zijn. Zij speelde nog in films zonder geluid.
Greta Garbo
Ze werd geboren op 18 september 1905 als Greta Lovisa Gustafsson, maar ze werd wereldberoemd als Greta Garbo. Ondanks haar bijnaam "ijskoningin van het witte doek" was zij bij leven al een legendarische filmdiva die in de jaren twintig tot dertig uit de vorige eeuw door miljoenen fans over de gehele wereld werd aanbeden. Greta was de jongste uit een gezin van drie kinderen met aan het hoofd vader Karl Alfred Gustafsson en moeder Anna Lovisa Johnasson. Op 14 jarige leeftijd werd ze van school gehaald omdat haar vader ernstig ziek was en Greta aan het werk moest gaan om toch geld voor de familie te verdienen. In 1920 stierf haar vader (Greta was toen 15 jaar) aan de gevolgen van een nierontsteking.
In 1922 nam ze acteerlessen aan de Koninklijke School voor Theater en Dramatiek in Stockholm. Gedurende haar studie werd ze ontdekt door de destijds beroemde Zweedse regisseur Mauritz Stiller. Hij gaf haar een rol in de film "Gösta Berlings saga" (Het verhaal van Gösta Berlings) die in 1923 in de Zweedse bioscopen werd uitgebracht. De film werd ook in de rest van Europa vertoond waardoor ze ook buiten Zweden bekendheid kreeg. Mauritz Stiller veranderde haar professionele naam in Greta Garbo. Haar tweede speelfilm was Die Freudlose Gasse (1925) gemaakt door regisseur G.W. Pabst.
Greta Garbo en de MGM leeuw Leo.
Louis B. Mayer, hoofd van de Metro Goldwyn Mayer Studios, was altijd opzoek naar filmtalent. Het is aan hem te danken dat Greta Garbo en Mauritz Stiller naar Amerika werden gehaald. Beiden kregen een contract bij M.G.M. In 1926 draaide Garbo voor M.G.M. de film The Torrent (De Stortvloed) die duidelijk liet zien dat de filmstudio een gouden greep met haar had gedaan. Met de carrière van Mauritz Stiller ging het minder goed. Door steeds maar weer ruzie met de studiobazen te hebben werd hij in 1928 ontslagen. Gedesillusioneerd keerde hij terug naar Zweden waar hij enkele jaren later overleed.
In 1927 plaatste M.G.M. Greta Garbo tegenover John Gilbert in de film Flesh and the Devil. Hun samenwerking was voer voor de filmbladen want tijdens de opnamen van de film bleek dat ook buiten de studio het paar het uitstekend samen met elkaar konden vinden. Op een gegeven moment was er zelfs sprake van een huwelijk. Garbo kwam echter op haar trouwdag niet opdagen In de loop der jaren heeft Greta Garbo vele romances gekend, zij is echter nooit getrouwd geweest.
De komst van de geluidsfilm betekende een ware veldslag in Hollywood voor acteurs en actrices. Plotseling waren de stemmen van de helden van het witte doek te horen. Stoere helden bleken een piep stemmetje te hebben of anderen hadden een zwaar accent. Voor vele stomme film acteurs en actrices viel toen definitief het doek. Ook M.G.M. had problemen met de stem van Greta Garbo. Zij sprak met een zwaar Zweeds accent en het was de vraag of het bioscooppubliek dat zou accepteren. De publiciteitsafdeling van M.G.M. draaide op volle toeren. In 1930 werd de eerste geluidsfilm van Greta Garbo in de bioscopen gebracht: Anna Christie die door de filmstudio werd aangekondigd met het simpele: Garbo talks!!. (Een truuk die M.G.M. in 1939 nog eens dunnetjes overdeed bij de film Ninotchka die toen aangekondigd werd als Garbo laughs!! - Garbo lacht!). De zorgen van M.G.M. bleken niet nodig te zijn geweest. Anna Christie was een succes. Daarna maakte ze o.a.: Mata Hari (1931), "Grand Hotel" (1932), "Queen Christina" (1933, "Anna Karenina" (1935) en "Camille" (1936).
De komst van de Tweede Wereldoorlog zorgde ervoor dat de carrière van Greta Garbo in het slop kwam. Garbo was met name in Europa erg populair en nu de Duitse bezetter niet langer toestond dat Amerikaanse films in de bezette landen werden uitgebracht had M.G.M weinig interesse om nog een film met Garbo te maken. Er gaan zelfs geruchten dat de beroemde filmstudio Garbos laatste film (Two Faced Woman - 1941) opzettelijk slecht gemaakt is om onder haar contract uit te komen. De film werd een flop en Greta Garbo trok zich voor altijd uit Hollywood terug.
Greta Garbo in "Mata Hari"
Op 36 jarige leeftijd ging ze in New York wonen en leefde een teruggetrokken leven. In tegenstelling tot Marlène Dietrich was Greta Garbo wel in het openbaar te zien. Ze reisde veel, maar wel incognito, en maakte regelmatig wandelingen bij haar appartement. Altijd op de voet gevolgd door fotografen. Ze overleed in New York op 15 april 1990 aan de gevolgen van een longontsteking.
Ik geloof dat ik bijna alles films van 'Tarzan' gezien heb.
Johnny Weissmüller
Johnny Weissmüller werd geboren op 2 juni 1904 in Freidorf, Duitsland. Zijn werkelijke naam was Peter Jonas Weissmüller. Reeds op jonge leeftijd emigreerden zijn ouders naar Amerika waar ze in Chicago gingen wonen. In 1916 maakte Johnny Weissmüller deel uit van het YMCA zwemteam en trok zo zijn eerste baantjes. Direct na de Eerste Wereldoorlog werd zijn vader getroffen door tuberculose en stierf. Johnny verliet de school en nam een baantje als liftboy aan om zijn familie, die in financiële moeilijkheden verkeerde, aan wat extra geld te helpen. In zijn spaarzame vrije tijd bleef hij de zwemsport trouw.
Er gaan diverse verhalen rond over het hoe en waarom Johnny auditie mocht doen voor William Bachrach, de legendarische zwemcoach van de Illinois Athletic Club. De meest bekende en geloofwaardigste is wel die van The New York Times waarin zijn toenmalige zwemleraar vertelde: Ik besloot om hem voor te stellen aan Bachrach. Ik heb Johnny bij hem voorgesteld als een jongen die denkt dat hij goed kan zwemmen en verontschuldigde me meteen voor het in beslag nemen van zijn kostbare tijd. Eenmaal in het water liet de jongen een ongekende kracht in zijn zwemslagen zien. Bachrach wist meteen dat hij een winnaar in huis had!
Johnnys training begon in 1920 toen hij 16 jaar oud was. In de jaren die volgden wist hij zich te ontwikkelen tot een geduchte tegenstander en kreeg bijnamen als Prince of the waves en the Chicago whirlwind. Gedurende de Olympische Spelen van 1924 in Les Tourelles wist Weissmüller 3 gouden medailles te winnen. Van de Franse president kreeg hij nog een speciale medaille voor zijn unieke prestaties die hij tijdens de Spelen had verricht. Tijdens de Olympische Spelen van Amsterdam in 1928 deed Weissmüller het nog eens dunnetjes over en mocht tot tweemaal toe het gouden eremetaal pakken. In 1929 trok hij zich uit de wedstrijdsport terug en werd een beach-boy in de hotels van Florida door het geven van zwemlessen. Gedurende één van deze zwemlessen trof Weissmüller één van de scriptwriters van de MGM filmstudio: Cyril Hume. Die stelde hem voor een screentest te gaan doen omdat MGM opzoek was naar een nieuwe Tarzan.
Tarzan, the Apeman kwam, met Johnny Weissmüller in de hoofdrol, in 1932 in de bioscopen. Inclusief de beroemde Tarzan yell (deze yell wordt nog steeds gebruikt in elke nieuwe Tarzan film). Johnny was als Tarzan een sensatie en was op slag een filmster en een kassa magneet. Weismüller heeft altijd verteld dat hij in zijn films altijd zijn eigen stunts deed. Wat het zwemmen betreft is dit waar, waar het de actiescènes betreft niet. Deze werden door de circusartiesten Alfred en Tony Dordona gedaan. Johnnys dialogen in de films zijn over het algemeen spaarzaam. Dat had te maken met de vrij hoge stem die Weismüller had. Die had hij gekregen door een ongeluk in zijn jeugd. MGMs producer Sol Lesser wist dit voor de pers verborgen te houden door tegen hun te zeggen: des te minder gepraat, des te meer actie!. Ook gaan er geruchten dat Weismüller een zwaar Duits accent had en daarom alleen maar kromme teksten mocht uitspreken als Me Tarzan, you Jane en Tarzan says go!.
In 1942 maakte MGM na 6 Tarzan films de laatste met Weissmüller: Tarzan Escapes. Filmstudio RKO nam het vaandel over en bracht in 1943 Tarzans Triumph uit, gevolgd door nog eens 5 Tarzan films. De laatste kwam in 1948 in de bioscoop. Toen liet ook RKO het doek voor Tarzan vallen. Men vond dat Weismüller zich op 46 jarige leeftijd niet meer in een lendendoekje op het scherm kon vertonen. Columbia Pictures bracht uitkomst. Zij bedachten voor hem een nieuwe held: Jungle Jim. Maar liefst in 16 films speelde Weissmüller deze rol van nep-Tarzan met een jungle pak aan. Desalniettemin waren de films enorm populair, zowel bij jong als oud publiek.
De nadagen van Johnny Weissmüller zijn nou niet bepaald om vrolijk van te worden. Zijn financiële stand van zaken was nou niet bepaald rooskleurig te noemen. Weissmüller maakte zich nooit druk om royalties of filmafdrachten. Daar had hij immers een manager voor, een manager die hem uiteindelijk ruïneerde. Weissmüller met niets achterlatend. Ook zijn huwelijken waren niet bepaald gelukkig. Hij trouwde in totaal 5 keer. In 1979 kreeg Weissmüller een hartaanval en kreeg om te herstellen onderdak in het Motion Picture and Television Home for Actors. Door de gangen van dit ouden van dagen huis voor acteurs liet Johnny regelmatig tot grote schrik van de medebewoners zijn Tarzan yell door de gangen galmen. Vijf maanden voor zijn 80ste verjaardag stierf the King of the Jungle op 20 januari 1984.
Informatie over de Tarzan films zie hoofdstuk Films.
Trivia:
Het lendedoekje welke Johnny Weissmuller als Tarzan in de jaren dertig droeg is inzet geworden van een rechtszaak. Weissmuller had het lendedoekje in de jaren zestig samen met een aantal zwemmedailles en een zwembroek aan de Swimming Hall of Fame gedoneerd. De 65 jarige zoon van de Tarzan acteur (Johnny Weissmuller jr.) ligt op sterven en hoopt eer hij zijn laatste adem uitblaast de attributen over te kunnen dragen aan zijn kinderen. Hij stierf echter voortijdig op 28 juli 2006.
De bijnaam van Johnny Weissmüller was "Big John". Hij was 1.91 m. groot.
Ten tijde van de Jungle Jim films kreeg hij telkens een boete van 5000 dollar als hij weer een pond was aangekomen.
Deze actrice was ook één van mijn favorieten. Prachtige vrouw. Ik volg haar nog altijd in magazines. Is ook een zeer moedige dame.
Elizabeth Taylor
Theres one borne every minute uit 1942 was haar eerste speelfilm. Filmsterren van het kaliber als Elizabeth Taylor worden echter niet elke minuut geboren. In Amerika wordt deze filmster beschouwd als een National treasure en één van de laatste grootste actrices uit het Studio systeem uit de gouden jaren van Hollywood.
Een jonge Elizabeth Taylor in een promofoto van M.G.M.
Haar volledige naam luidt Elizabeth Rosemond Taylor en ze werd op 27 februari 1932 in Hampstead, London, geboren. Eigenlijk is ze dus van oorsprong een Engelse actrice. Ze heeft echter twee paspoorten: een Engelse en een Amerikaanse. Haar vader, Francis Lenn Taylor, een kunsthandelaar en haar moeder, Sara Viola Warmbrodt, kwamen oorspronkelijk uit St. Louis, Missouri. Toen Engeland betrokken raakte bij de Tweede Wereldoorlog keerden de Taylors terug naar Amerika waar ze in Los Angeles gingen wonen.
Op 9 jarige leeftijd maakte Elizabeth voor de Universal Studios in 1942 haar eerste speelfilm: Theres One Borne Every Minute. Omdat Universal verder niets in het kindsterretje zag werd haar contract niet verlengd. Dat maakte de weg vrij voor een contract met Metro Goldwyn Mayer die haar in 1943 liet spelen in de film Lassie Come Home. Door deze zeer succesvolle film werd ze ontdekt door het grote publiek. Haar eerste echte grote hoofdrol kreeg ze van M.G.M. in 1944: National Velvet over een meisje dat bezeten is van paarden. Als zij bij een loterij het paard Pie wint is ze vast besloten om het paard te trainen zodat het mee kan doen tijdens de Grand National Race. Naast Elizabeth Taylor speelde Mickey Rooney de tweede hoofdrol. De film was een internationaal kassucces en M.G.M. gaf haar een lang lopend contract. Vele grote en succesvolle films volgden. We noemen er een paar: Courage of Lassie (1946), Father of the Bride (1950), Ivanhoe (1952), Giant, die zij in 1956 voor Warner Bros. maakte en niet te vergeten haar rol van Maggie the Cat Pollitt in Cat on a hot tin roof uit 1958 met Paul Newman als tegenspeler.
Scène uit Who's Afraid of Virginia Woolf (Foto: Warner Bros)
In 1960 kreeg ze haar eerste Oscar voor haar spel in Butterfield 8. Eigenlijk wilde Elizabeth Taylor de rol van Gloria Wandrous helemaal niet spelen. Ze vond het script, over een model dat in haar levensonderhoud voorziet door zich ook als callgirl aan te bieden, te goedkoop. De Academy vond haar acteerprestatie echter Oscar waardig. Zes jaar later kreeg ze haar 2e Oscar voor haar spel in het hartverscheurende Whos Afraid of Virginia Woolf. In deze film speelt Elizabeth Taylor samen met Richard Burton het echtpaar George en Martha. Na een avond flink doorgezakt te zijn krijgt het echtpaar bezoek van een jong getrouwd stel, Danny en Honey. Deze ontmoeting loopt uit in een echtelijke twist tussen George en Martha waarbij het jonge echtpaar gebruikt wordt om elkaar te kwetsen.
Elizabeth Taylor staat ook te boek als de actrice die de filmmaatschappij 20th Century Fox bijna failliet liet gaan. In 1963 maakte zij voor deze maatschappij de film Cleopatra waarvoor zij een gage kreeg van 1 miljoen dollar. Een bedrag dat nog geen ander actrice voor een film had ontvangen. De productie van de film verliep moeizaam. Oorspronkelijk gebudgetteerd voor 2 miljoen liepen de productiekosten op tot 44 miljoen dollar. De jurk die Elizabeth Taylor als Cleopatra tijdens de binnenkomst in Rome draagt was van echt goud gemaakt en kostte alleen al 1 miljoen dollar. De jurk was zo zwaar dat ze het slechts korte momenten kon aanhebben.
"Cleopatra" - 1963 (Foto: 20th Century Fox)
Eind jaren zestig besloot ze haar carrière op een lager pitje te zetten. Ze trad af en toe op in tv-series, toneelstukken en maakte zo nu en dan nog een film. Haar laatste filmrol was in 1994 toen ze als schoonmoeder van Fred Flintstone in The Flintstones te zien was.
Elizabeth Taylor staat ook bekend om haar vele huwelijken. Ze is acht keer getrouwd geweest met 7 mannen (met Richard Burton was ze twee keer getrouwd). Haar echtgenoten waren: Nicky Hilton (1950 gescheiden in 1951), Michael Wilding (1952 gescheiden in 1957), Mike Todd (1957 overleden in 1958), Eddie Fisher (1959 gescheiden in 1964), Richard Burton (1964 gescheiden in 1974), Richard Burton 2e huwelijk (1975 gescheiden in 1976), John Warner (1976 gescheiden in 1982) en haar laatste echtgenoot Larry Fortensky (1991 gescheiden in 1996). Uit al deze huwelijken kreeg ze 2 zonen en 1 dochter. Tijdens het huwelijk met Richard Burton adopteerde Elizabeth Taylor een dochter die na de laatste scheiding aan haar ex-echtgenoot werd toegekend.
Sinds de dood van haar grote vriend Rock Hudson is Elizabeth Taylor zeer actief in het inzamelen van geld voor de American Foundation for AIDS Research (amfAR). Haar eigen gezondheid is de laatste jaren niet erg best. Ze heeft een aantal keren haar rug gebroken, tot twee keer toe een levensbedreigende longontsteking gehad, een hersentumor werd succesvol verwijderd en ze heeft problemen met haar hart. Op haar 65ste verjaardag werd ze tijdens een tv gala geëerd waarbij Michael Jackson (die ze als haar intiemste vriend beschouwd) toen een speciaal voor haar gecomponeerd lied zong: Elizabeth, I love you. Dit nummer is nooit op plaat verschenen.
Elizabeth Taylor tijdens een AIDS benefiet gala op een foto in 2003. (Foto: New York Jewish Herald)
Trivia:
Hoewel ze soms "Liz" genoemd wordt, houdt ze niet van deze bijnaam.
Haar middelste naam Rosemond is een eerbetoon aan haar oma Elizabeth Mary Rosemond.
Elizabeth Taylor is slechts 1.57 m. groot.
Ze verscheen 14 keer op de cover van People Magazine.
In 1993 kreeg zij de American Film Institute Life Achievement Award.
Elizabeth Taylor bezit vele sierraden, waaronder de beroemde Krupp diamant en de Burton-Cartier-diamant.
Ze introduceerde een aantal parfum lijnen en een eigen juwelen collectie.
Persoonlijke quotes:
Some of my best leading men have been dogs and horses.
You find out who your real friends are when you're involved in a scandal.
If someone's dumb enough to offer me a million dollars to make a picture, I'm certainly not dumb enough to turn it down.
Bronnen: IMDB Edd Barbers Elizabeth Taylor homepage Filmglorie.nl
Wat waren er in mijn jonge tijd toch goede acteurs.
Cary Grant
In de filmgeschiedenis is Cary Grant de enige acteur geweest die charme, chaos, charismatische uitstraling en zijn knappe verschijning heeft weten om te zetten tot een unieke en universele filmpersoonlijkheid. Van screwball comedies, romantische dramas tot suspense thrillers, hij creëerde karakters met wie iedereen zich kon identificeren. Cary Grant was een filmster, een cinema legende
Zijn oorspronkelijke naam was Archibald Alec Leach maar iedereen kent hem onder zijn artiestennaam Cary Grant. Hij werd geboren op 18 januari 1904 in Horfield, Bristol, Engeland. Nadat hij in 1918 van de Fairfield Grammar School was gestuurd sloot hij zich aan bij de Bob Pender Stage Troup en reisde met deze groep als steltloper naar Amerika. Hij bleef in Amerika en kreeg kleine rollen in toneelproducties. In 1931 kwam hij in Hollywood en nam de naam Cary Lockwood aan. Hij kreeg uiteindelijk een contract bij Paramount maar moest van de studiobazen zijn naam veranderen. De achternaam vonden ze niet zo geschikt en zo werd het uiteindelijk Cary Grant.
Aan het begin van zijn carrière stond Cary Grant aan de ontvangers kant van de dubbelzinnige zinspelingen van sex-symbool Mae West. Het was Cary Grant aan wie deze sexbom van de jaren dertig de legendarische on-liner Come up sometime and see me vroeg in de film She done him wrong uit 1933. Nadat hij nog met haar Im no Angel gemaakt had verscheen Cary Grant in een aantal matige producties van de Paramount Studios. Toen het contract met deze studio in 1937 afliep begon hij voor zichzelf als een onafhankelijke acteur te werken. Een gedurfde carrière keuze voor een nauwelijks bekende acteur, maar wel, naar later zou blijken, een uiterst profijtelijke keuze.
"Bringing up Baby" (1938)
Cary Grant werd de superster Cary Grant in de in 1938 gemaakte screwball comedy Bringing up Baby met Katherine Hepburn als tegenspeelster. In deze film speelt Cary Grant de rol van een paleontoloog die enorm veel problemen ondervindt om de botten van een dinosaurus in elkaar te zetten. De problemen worden nog groter als hij Susan Vance (Hepburn) ontmoet die een vergezeld gaat van een leeuw, genaamd Baby. Deze film van regisseur Howard Hawks was toen hij werd uitgebracht een gigantische flop. Na jaren werd de film echter toch nog een hit en thans is de film als klassieker opgenomen in het American Film Institute en de National Film Registry.
Na Bringin Up Baby maakte Cary Grant nog drie screwball comedys met Katherine Hepburn waarvan The Philadelphia Story uit 1940 een Oscar kreeg als Beste film. Naast Hepburn was in deze komedie ook James Stewart te zien. Zijn waarschijnlijk beste film maakte hij opnieuw onder de regie van Howard Hawks in 1940: His girl Friday waarin hij te zien was als ster-reporter van The Morning Post. Deze films zorgden ervoor dat Cary Grant een succesvol Hollywood acteur was geworden.
"Notorious" (1946)
Om niet altijd gebonden te zijn om screwball comedys te maken liet hij zich in 1941 van een geheel andere acteer kant zien. In dat jaar maakte hij voor Alfred Hitchock zijn eerste thriller Suspicion. Het zou het begin zijn van een lange samenwerking. In 1946 volgden nog Notorious met Ingrid Bergman, To catch a thief (in 1955) en North by Northwest uit 1959. Toch bleef hij tussendoor uitstekende komedies maken, zoals Arsenic and Old Lace uit 1944, I was a male war bride uit 1949 (opnieuw onder de regie van Howard Hawks), Houseboat uit 1958 met Sophia Loren en That Touch of Mink uit 1962 met Doris Day als tegenspeelster. Andere memorabele films van Cary Grant zijn: de twee Topper films, Operation Petticoat (1959) van Blake Edwards over een roze onderzeeboot, Charade (1963) een suspense thriller van Stanley Donen met Audrey Hepburn en één van zijn laatste films Father Goose, een romantische komedie uit 1964.
"Charade" (1963)
Ondanks zijn grote filmsuccessen verliep het privé leven van de acteur niet zo best. Cary Grant heeft vijf huwelijken en vier scheidingen op zijn naam staan. Ook kreeg hij te maken met geruchten over een vermeende homoseksuele relatie met de western-acteur Randolph Scott. Grant woonde met Scott samen in één huis hetgeen vele speculaties met zich mee bracht. Uiteindelijk dwong de filmstudio dat beide heren apart gingen wonen om een eventueel schandaal te voorkomen. Uit biografieën die over Cary Grant zijn verschenen wordt meestal vermeld dat Grant op zijn minst biseksueel was.
Cary Grant stierf op 29 november 1986 in Davenport, Iowa, USA. Volgens zijn testament wilde Cary Grant gecremeerd worden, mocht er geen rouwdienst gehouden worden en moest zijn as uitgestrooid worden in de Pacific Ocean.
Dit was toch een bloedmooie vrouw, ze was echt te mooi...
Ava Gardner
Ava is lief, grappig en menselijk. Maar zó verschrikkelijk mooi zijn, is een vloek van de goden. (John Huston)
Ava Lavinia Gardner werd geboren 24 december 1922 als dochter van tabaksplanter in Brogden, Noord-Carolina USA. Zelf gaf ze als geboorteplaats vaak Grabtown aan. Maar Grabtown was de bijnaam die de lokale bewoners aan het stadje gaven. Op school werd ze vaak gepest omdat ze een onverstaanbaar dialect sprak. Op haar 18e mocht ze een tijdje logeren bij haar oudste zuster Bappie die in New York woonde. Larry Tarr, de vriend van Bappie, was fotograaf en hij maakte van Ava een aantal fotos die hij in de etalage van zijn winkel plaatste. Een talentscout van MGM zag deze fotos en vroeg aan de fotograaf wie dat meisje op de foto was. Ava Lavinia Gardner werd toen door MGM uitgenodigd voor het maken van een screentest. De baas van MGM, Louis B. Mayer, was bij deze screentest aanwezig. Volgens Ava's neef, Billie Grimes, zei Louis B. Mayer na afloop: "Ze kan niet acteren, ze spreekt niet goed. Ze is verschrikkelijk. Bied haar een contract aan." Ze kreeg van MGM een contract en door het studiosysteem van MGM werd ze onder handen genomen. Ze kreeg o.a. acteer- en spraak lessen. Van 1940 tot 1946 speelde ze in talrijke films waarin ze alleen maar mooi hoefde te zijn en zo weinig mogelijk tekst sprak.
Burt Lancaster en Ava Gardner in "The Killers"
Haar grote doorbraak kwam in 1946 toen de film The Killers met Burt Lancaster werd gemaakt. The Killers is een film-noir thriller over twee huurmoordenaars die op zoek zijn naar Ole De Zweed Anderson (Lancaster). Zij hebben de opdracht om hem te vermoorden. Omdat Anderson een levensverzekering had afgesloten gaat een inspecteur in opdracht van de verzekeringsmaatschappij op zoek naar de achtergronden van de moord en naar de moordenaars. Via flash-backs wordt het verhaal ontrafeld. De regisseur van de film was Robert Siodmak. Hij liet Ava Gardner de rol zonder make-up spelen. Ze had alleen een beetje vaseline op het gezicht om het een stralend effect te geven. Na deze film was Ava Gardner een gevierde filmster en kreeg grotere filmrollen aangeboden. We noemen films als: The Great Sinner (1949), Showboat(1951), Snows on the Kilimanjaro (1952) , Mogambo (1953 - waarvoor ze een Oscar nominatie kreeg), The Barefoot Contessa (1954), 55 Days at Peking (1963) en The Night of the Iguana (1964). Tijdens haar filmcarrière speelde ze met alle groten van Hollywood: James Mason, Gregory Peck, Clark Gable, Grace Kelly, Errol Flynn, Humphrey Bogart, Deborah Kerr, Richard Burton de lijst is lang.
Ava Gardner was geen gemakkelijke filmster. Ze stond bekend als een grillige actrice die zich niet altijd aan de contracten hield. Een ander bekend feit is dat ze mannen bij de vleet verslond. Ava Gardner was door de zeer strenge opvoeding van haar moeder bang voor mannen en seks. Haar relatie met Mickey Rooney begin jaren veertig veranderde alles. Rooney leerde haar alles op het gebied van de lichamelijke liefde. Rooney was tot over zijn oren op Ava Gardner verliefd en wilde met haar trouwen. De studiobaas van MGM, Louis B. Mayer, verbood het huwelijk. Rooney en Gardner trokken zich er niets van aan en traden toch in het huwelijk. Het echtpaar Rooney bracht op initiatief van Ava uren in bed door. In deze tijd ontdekte Ava Gardner ook het aangename effect van alcohol. Ze raakte verslaafd aan sex en drank. Het huwelijk hield niet lang stand. Anderhalf jaar later (in 1943) werd het huwelijk ontbonden. In 1945 trouwde ze voor een tweede keer. Ditmaal met orkestleider Artie Shaw. Ook dit was geen gelukkig huwelijk. De relatie liep stuk door het gebrek aan opleiding van Ava. Hij maakte er constant opmerkingen over. Een jaar later werd de scheiding al uitgesproken. Na twee jaar onder psychiatrische behandeling geweest te zijn verlaat ze Hollywood en gaat in Spanje wonen. Overdag slaapt ze en s nachts gaat ze de nachtclubs in waar ze zich nog meer in de alcohol stort.
Haar grote liefde vond ze in Frank Sinatra. Ze trouwde met hem in 1951. Drank is de oorzaak dat het huwelijk een aaneenschakeling van scheldpartijen is. Als Sinatra in de gaten krijgt dat zijn vrouw er ook nog een aantal stierenvechters op na houdt loopt het huwelijk mis. De scheiding wordt in 1957 uitgesproken. Na de scheiding bleven Sinatra en Gardner echter goede vrienden.
Frank Sinatra en Ava Gardner
De laatste jaren van haar leven woonde Ava Gardner in London waar ze in 1968 naar toe verhuisde. Af en toe maakte ze nog een film, zoals Earthquake (1974), The Cassandra Crossing (1976) en City on Fire (1979). Na twee beroertes in 1986 was ze gedeeltelijk verlamd. Frank Sinatra betaalde de doktersrekening van 50.000 dollar. Haar laatste woorden waren Im tired (Ik ben moe) die ze tegen haar huishoudster Carmen zei. Ava Gardner stierf aan de gevolgen van een longontsteking op 25 januari 1990. Ava Gardner is ter aarde besteld in het "Sunset Memorial Park" in Smithfield (North Carolina).
Ava Gardner, een echte Hollywood legende, zal niet alleen om haar schoonheid en haar vele echtgenoten herinnerd worden, maar ook om de vele memorabele rollen die zij in haar 45 jarige carrière heeft gespeeld.
Trivia:
Ava Gardner was slechts 1.68 m. groot.
Haar koosnamen waren Angel en Snowdrop.
Haar zangstem in Showboat werd vervangen door de stem van Annette Warren.
Het dansen van de flamenco was één van de favoriete vrije tijd bestedingen van Ava Gardner.
Er is een Ava Gardner Museum is Smithfield, North Carolina.
Voor The Killers kreeg Ava Gardner 350 dollar per week betaald.
Bronnen: Classic Movies IMDB.com Geocities Love Goddess
Hierna nog zo een goede acteur, zeker in de film 'The Glenn Miller Story',
James Stewart
Publiciteits foto met handtekening (Foto: Tribute to Jimmy Stewart)
Vriendelijk, beleefd, slungelig, onhandig, verlegen het zijn maar een paar karaktertrekjes van James (Jimmy voor vrienden) Stewart. Deze op 20 mei 1908 geboren Amerikaanse filmacteur mocht zich verheugen in een enorme populariteit. De meeste films waarin hij gespeeld heeft zijn tegenwoordig klassiekers: Its a wonderfull life, Mr. Smith goes to Washington en Hitchcocks Vertigo en Rear Window", om er maar een paar te noemen.
James Stewart, volledige naam James Maitland Stewart, werd geboren in Indiana, Pennsylvania. Eigenlijk wilde hij architect worden maar raakte op de universiteit van Princeton in de ban van het toneelspelen. Hij sloot zich aan bij de Joshua Logans University Players, waar ook Henry Fonda lid van was. In 1932 vertrokken beiden naar New York om hun geluk op Broadway te proberen. Filmstudio MGM kreeg interesse in Stewart en gaf hem een kleine rol in The Murder Man met Spencer Tracy in de hoofdrol. Na diverse kleinere rollen gespeeld te hebben maakte hij in 1938 kennis met Frank Capra, de legendarische filmregisseur. Met de film You cant take it with you kwam James Stewarts grote doorbraak bij het publiek. De film werd onderscheiden met de Oscar voor Beste Film van het jaar. Een jaar later maakt hij, opnieuw onder de regie van Frank Capra, de film Mr. Smith goes to Washington waarvoor hij een Oscar nominatie kreeg als Beste Acteur. Datzelfde jaar maakte hij zijn eerste western (Destry rides again) en in 1940 mocht hij zijn eerste Oscar in ontvangst nemen voor zijn rol in The Philladelphia Story met Cary Grant en Katherine Hepburn in de andere hoofdrollen.
Poster "You can't take it with you" (Foto: Tribute to Jimmy Stewart)
Tijdens de Tweede Wereldoorlog meldde Stewart zich als eerste acteur om dienst te nemen in het leger. Hij voerde vele gevaarlijke missies, als piloot van een bommenwerper, boven Duitsland uit. Voor getoonde moed werd hij vele malen onderscheiden.
Zijn derde samenwerking met Frank Capra leverde in 1946 de kerstklassieker Its a wonderfull life op. De rol van George Bailey wordt tegenwoordig wel gezien als zijn meest populaire en geliefde karakter die James Stewart ooit gespeeld heeft. (Meer over deze film in de rubriek Films).
James Stewart en Donna Reed in "It's a wonderfull life" (Foto: Turner Movie Classics)
In 1948 maakte hij zijn eerste film met Alfred Hitchcock: Rope. Een samenwerking die zeer succesvol was. Stewart maakte nog drie films met the master of suspense: in 1954 Rear Window, in 1956 The man who knew to much (met Doris Day die in deze film de song Que Sera, Sera ten gehore bracht) en in 1958 in Hitchcocks meest persoonlijke film Vertigo. Ook is James Stewart bekend van vele westerns die hij in de jaren vijftig maakte met regisseur Anthony Mann. Films als Winchester '73 (1950), Bend the River (1952), The Naked Spur (1953), The Far Country (1954) en The Man from Laramie (1955) worden tegenwoordig als western klassiekers beschouwd.
James Stewart als western held. (Foto: Tribute to James Stewart)
Nog een paar films die we zeker niet mogen vergeten te vermelden: The Glenn Miller Story uit 1954, waarin Stewart de legendarische bandleader Glenn Miller speelde, How the west was won uit 1962 de eerste Cinerama speelfilm, The Man who shot Liberty Valance van regisseur John Ford met John Wayne en Lee Marvin en de komedie Mr. Hobbs takes a vacation van Henry Koster. James Stewart heeft met alle grote namen uit Hollywood gewerkt, heeft in totaal 5 Oscarnominaties in de wacht gesleept en heeft met zijn ruim 80 films een miljoenen publiek vermaakt, ontroerd en in spanning gehouden. Voor zijn gehele werk mocht hij in 1984 een ere-Oscar in ontvangst nemen.
In 1995 werd in zijn geboorteplaats het Jimmy Stewart Museum geopend. Twee jaar later, op 2 juli 1997, overleed James Stewart op 89 jarige leeftijd.
Quotes:
Probably the best actor whos ever hit the screen. Frank Capra
He was uniquely talented and a good friend. Frank Sinatra
He was a shy, modest man who belonged to cinema nobility. Jack Valenti
He was one of the nicest, most unassuming persons I have known in my life. His career speaks for itself. Johnny Carson
Bronnen: The James Stewart Museum A Tribute tot James Stewart Foto: Ït's a wonderful life" Turner Movie Classics.
Van deze acteur was ik ook een grote fan. Hij was zowat de man die alles had.....Een grote foto hing in mijn slaapkamer naast Doris....
Clark Gable
Regisseur Howard Hughes zei ooit over Clark Gable dat hij, vanwege zijn grote flaporen, op een taxi met openstaande deuren leek. Door die oren kwam hij ook tijdenlang niet aan de bak als acteur. Maar via wat kleine bijrolletjes in B-films kreeg hij toch de kans om tegenover Greta Garbo te spelen in Susan Lennox: her fall and rise uit 1931. Na deze film was er geen houden meer aan, Gable was de nieuwe ster en zou dat tot aan zijn dood blijven.
In films als Red Dust en It happened one night (de eerste film die de 5 belangrijkste Oscars won) speelde hij met een onweerstaanbare charme serieuze mannen en veroverde hij met zijn frisse manier van acteren de harten van menige kijker. Hij werd toen zelfs de koning van Hollywood genoemd. Maar door die ongekende populariteit wilde filmstudio Metro Goldwyn Mayer (MGM) geen risicos meer nemen met zijn grote ster en liet Gable voornamelijk in flauwe films spelen waarin hij zijn vrouwelijke tegenspeelsters met een soort nonchalante ruwheid behandelde die ze nog moesten leuk vinden ook. Maar Gable sloeg terug met de hoofdrol in Gone with the Wind (Gejaagd door de Wind) uit 1939. De rol van Rhett Buttler was hem op het lijf geschreven. Ook al won hij als enige geen Oscar voor Gone with the Wind, Clark Gable was Rhett Buttler ten voeten uit. De slotzin van de film Frankly my dear, I dont give a damn! is inmiddels net zo beroemd als de legendarische film zelf.
In 1939 overleed Gables vrouw, de eveneens populaire actrice Carol Lombard. Om dit verlies te boven te komen trad Gable in dienst bij de luchtmacht en kreeg hij in de Tweede Wereldoorlog meerdere onderscheidingen voor getoonde moed en dapper gedrag. Na de oorlog zette hij het acteren weer voort maar hij schitterde nog slechts éénmaal, in de in 1961 uitgebrachte film met Marilyn Monroe: The Misfits. Toevalligerwijs voor beiden de laatste film. Gable stierf vlak nadat de opnamen van de film voltooid waren in 1960 aan een hartaanval en daarmee verloor Hollywood één van zijn grootste idolen.
Trivia: (Bron: IMDB)
Gable's oorspronkelijke naam luidde: William Clark Gable.
Hij was geboren op 1 februari 1901 in Cadiz, Ohio.
Zijn bijnamen waren: Gabe, The King, The King of Hollywood en Pa (zo noemde Carole Lombard hem).
Clark Gable was 1.85 m. groot.
Gable had een hekel aan Greta Garbo. Die gevoelens waren wederzijds. Garbo vond zijn acteren houterig en Gable noemde haar een snob.
MGM zag Gable wel zitten als Tarzan in de 1932 gedraaide film "Tarzan the Apeman". De keus viel uiteindelijk echter op Johnny Weissmuller.
De eerste screentest maakte Gable voor Warner Bros. Toen directeur Jack L. Warner de test zag was hij furieus omdat men geld had verspild aan een "grote aap" met flaporen. Hoe kan men zich vergissen!
Zijn favoriete drankje was whiskey.
Persoonlijke quote: "I'm no actor and I never have been. What people see on the screen is me".
Mijn volgende artikel gaat over MARYLYN MONROE, die zeker veel te vroeg gestorven is.
Marilyn Monroe
I wanna be loved by you, poe poe pi doe, zong Marilyn Monroe in Billy Wilders klassieker Some like it hot. De film heb ik ooit nog eens in een grijs verleden in een nachtvoorstelling vertoond en ik was verloren. Op televisie had ik haar al eens gezien in Gentlemen prefer Blondes waarin ze Daimonds are a girl best friend zong maar na het vertonen van Some like it hot wist ik het zeker. Marilyn Monroe is met recht de grootste Hollywood ster en filmlegende allertijden.
Deze ultieme blonde filmgodin werd op 1 juni 1926 s morgens om half tien geboren als Norma Jean Mortensen. Omdat de echte vader van Norma Jean niet bekend was droeg ze de achternaam van één van de twee vermoedelijke vaders. Later veranderde ze de achternaam in die van de andere mogelijke vader: Baker. Na de geboorte kreeg de moeder van Norma psychische problemen en werd opgenomen in een psychiatrische inrichting. Norma bracht daardoor een groot gedeelte van haar jeugd door in tehuizen en pleeggezinnen. De eerste keer dat Norma Jean Baker huwde was met de 21 jarige Jimmy Dougherty. Toen Amerika bij de Tweede Wereldoorlog betrokken raakte werd Jimmy door de marine uitgezonden naar de South Pacific en moest hij Norma achterlaten. Om haar steentje aan de oorlog bij te dragen ging Norma in een fabriek werken en ontmoette zo de fotograaf David Connover. Hij maakte een fotoreportage voor Yank Magazine en ontdekte Norma als model. Het was het begin van haar carrière. Er volgden vele fotoshoots en Norma werd een steeds vaker gevraagd model. Toen haar man Jimmy na de oorlog terug keerde was Norma voor haar modellen werk vaker niet dan wel thuis. Het huwelijk strandde en in juni 1946 scheidde zij van haar eerste echtgenoot.
Haar herwonnen vrijheid gebruikte ze om zich nog meer op het modellenwerk te storten. Zij blondeerde haar haren en veranderde haar naam in Marilyn Monroe. In 1947 ondertekende zij een contract met de filmmaatschappij 20th Century Fox en speelde in een aantal matige B-films zoals The Shocking Miss Pilgrim. Het zou nog tot 1953 duren eer ze doorbrak met de films Niagara, Gentlemen prefer blondes en How to marry a millionaire.
In 1952 had ze de beroemde baseball speler Joe DiMaggio ontmoet en na een relatie van twee jaar trouwden Joe en Marilyn met elkaar in 1954. Marilyn kwam er al snel achter dat DiMaggio een jaloerse man was. Tijdens hun huwelijksreis in Tokyo drong het pas echt goed tot hem door dat Marilyn vele honderden mannelijke fans meer had dan hijzelf. Dat kon dus niet goed gaan. Na 6 maanden werd de scheiding aangevraagd en als vrienden zijn ze uit elkaar gegaan. In 1955 maakte Marilyn de film die haar tot wereldster maakte: The Seven Year Itch met de beroemde scène waarin Marilyn op een rooster staat van waaruit lucht opstijgt en haar witte jurk omhoog wordt geblazen.
In 1956 richtte zij haar eigen productie maatschappij op onder de naam Marilyn Monroe productions en maakte de ene succesfilm na de andere: Bus Stop, The Prince and the Showgirl, Some like it hot, Lets make love en The Misfits (haar laatste film). Voor de buitenwereld was Marilyn Monroe de beeldschone en verleidelijke femme fatale, van binnen was ze een onzekere, eenzame vrouw die toevlucht zocht in drank en pillen. Op 4 augustus 1962 overleed Marilyn op 36 jarige leeftijd onder mysterieuze omstandigheden. Was het zelfmoord of moord? Tot op heden wordt er over de doodsoorzaak van Marilyn Monroe gediscussieerd. Was de vermeende affaire met president Kennedy de reden voor haar dood? En waarom lagen er drie lege flesjes slaappillen naast haar bed? Tot op heden zijn deze raadsels niet opgelost. A legend was born.
Trivia:
De affaire die Marilyn gehad zou hebben met President Kennedy begon naar men zegt eind 1961. Tijdens het verjaardagsfeestje van President Kennedy op 19 mei 1962 zong Marilyn haar beroemde tribute "Happy Birthday Mister President".
De beroemde centerfold display van Marilyn in Playboy kwam alleen tot stand omdat haar carrière in het slop zat en ze dringend geld nodig had.
Billy Wilder, die haar regisseerde in "The Seven Year Itch" (1955) en "Some Like It Hot" (1959), had een hekel aan Marilyn omdat ze sterallures en een slechte arbeidsmoraal had.
Het hiernavolgende artikel gaat over een vergane filmglorie. De eerste waarover ik schrijf is Doris Day. Daar ben ik al fan van toen ik 15 jaar was. Ik heb zeker tegen de 100 originele foto's van haar. Het zal altijd één van mijn liefste actrices blijven. In de rechterkant van mijn blog staan er enige foto's van haar.
Doris Day
Vele oudere bioscoopbezoekers koesteren warme herinneringen aan Doris Day vanwege films als Pillow Talk, Calamity Jane en The Man Who Knew Too Much. Jongere bioscoopbezoekers zullen zeggen: Doris Day? Wie is dat?. Zij hebben vermoedelijk nog nooit een film van haar gezien. Wel heeft iedereen wel eens het liedje Que Sera Sera What ever will be, will be op de radio gehoord. Het is min of meer het lijflied geworden van deze filmster/zangeres die in de jaren vijftig en zestig wereldberoemd was en door miljoenen fans werd aanbeden.
Doris Day werd op 3 april 1924 in Cincinnati/Ohio geboren als Doris Mary Ann von Kappelhoff. Als dochter van een kerkorganist raakte zij al op jonge leeftijd in de ban van de muziek. Op twaalf jarige leeftijd nam zij danslessen en trad met een jonge tapdanser tijdens vele amateuravonden op. Na een zwaar auto-ongeluk leek haar droom om danseres te worden voorgoed voorbij. Doris Mary Ann richtte haar aandacht toen op het zingen. Zij nam zanglessen om een goede zangeres te worden. Na een tijdje kreeg ze contracten om op te treden in nachtclubs en radio-shows. Om landelijke bekendheid te krijgen nam ze de artiestennaam Doris Day aan. (De overlevering wil dat Doris de naam Day aannam na het zingen van het liedje Day by Day). Toch zou het nog ruim twee jaar en twee ongelukkige huwelijken duren eer Doris Day als zangeres en als actrice succes kreeg.
In 1948 bood Michael Curtiz, de regisseur van Casablanca, haar de hoofdrol aan in de film Romance on the High Seas. Het was het begin van een unieke carrière. In de jaren die volgden werd zij door films als Calamity Jane (haar lievelings rol en film), Love me, or leave me, The Man Who Knew Too Much van Alfred Hitchcock waarin ze het liedje Que Sera Sera zing, één van Hollywoods meest geliefde en gevraagde filmsterren. Door het maken van komedies als Pillow Talk (in het Nederlands uitgebracht in de bioscoop onder de titel Slaapkamer geheimpjes), Lover Comeback, Send me no flowers, allen met Rock Hudson als tegenspeler, werd zij de lieveling van miljoenen bioscoopbezoekers. In al deze filmkomedies werd ze neergezet als een sterke vrouw met een goed hart, een beetje naïef en met de zedigheid van een non. Een Amerikaanse criticus noemde Doris Day eens kwaadaardig: the worlds oldest virgin. De tijden veranderden en het publiek veranderde, de Doris Day komedies werden als oubollig afgedaan en ze besloot om geen films meer te maken.
In 1968 overleed haar man en manager Marty Melcher, die, naar later bleek, haar hele vermogen er door had gejaagd en een televisiecontract had afgesloten zonder dat Doris daar iets van wist. Toch besloot ze het contract te vervullen en maakte ze The Doris Day Show van 1968 tot 1972 tot een groot succes. Daarna trok ze zich uit het openbare leven terug en richtte de Doris Day Ped Foundation op. Deze organisatie zou je een Amerikaanse equivalent van onze Nederlandse Dierenbescherming kunnen noemen.
Doris Day leeft tegenwoordig in Carmel en vierde op 3 april 2007 haar 83ste verjaardag.
Trivia:
Bijnamen van Doris Day zijn: Do-Do, Clara Bixby, Eunice (zo noemde Rock Hudson haar).
Doris Day is 1.70 m. groot.
Ze eet uitsluitend vegetarisch.
Ze weigerde de rol van Mrs. Robinson uit de gelijknamige film van 1967. De rol ging toen naar Anne Bancroft.
De laatste weken verschijnen steeds meer alarmerende berichten over de stijging van de voedselprijzen. Wie het moet rooien met een beperkt inkomen gaat dikwijls beknibbelen op de voeding. Dat kan negatieve gevolgen hebben voor de voedingsstatus en bijgevolg ook voor de algemene gezondheid. Onderzoek heeft bijvoorbeeld aangetoond dat zwaarlijvigheid en type 2 diabetes frequenter voorkomen bij groepen met een laag inkomen en een laag opleidingsniveau. Verschillende onderzoeken stellen vast dat een evenwichtig samengestelde voeding in het algemeen meer kost dan een ongezond voedingspatroon: vet- en/of suikerrijke voedingsmiddelen vormen een goedkope bron van energie (ze zijn energiedens), terwijl minder energierijke maar qua voedingswaarde rijker voedingsmiddelen (ze zijn nutriëntdens) zoals vlees, vis, fruit, groenten, duurdere bronnen van calorieën zijn. Wie grote hoeveelheden energiedense voedingsmiddelen consumeert, riskeert overgewicht maar kan tegelijkertijd ondervoed zijn als gevolg van specifieke voedingsstoffentekorten. Kiezen voor overwegend energiedense voedingsmiddelen om de uitgaven voor voeding te drukken, is dus niet zon goed idee. De voedselgroep vlees, eieren en vis en de voedselgroep fruit, groenten en andere plantaardige producten (gedroogd fruit, oliehoudende zaden en specerijen) zijn de duurste bronnen van energie, maar hebben de beste nutritionele kwaliteit. De voedselgroep toegevoegde dierlijke en plantaardige vetten betreft goedkope bronnen van energie met slechts een middelmatige nutritionele kwaliteit. De voedselgroep melkproducten (melk, yoghurt, kaas) situeert zich tussenin. Zuivel is relatief goedkoop (lage kost per calorie) en heeft een evenwichtige energie-nutriëntverhouding. De voedselgroep zetmeelhoudende producten (peulvruchten, volkoren producten, geraffineerde graanproducten, ontbijtgranen, aardappelen) hebben een goede nutritionele kwaliteit en zijn tevens relatief goedkoop. De voedselgroep zoete en hartige vetrijke producten scoren over de hele lijn slecht: zij hebben een lage nutritionele score, brengen veel suiker, zout en/of verzadigde vetzuren aan en kunnen bovendien relatief duur zijn.
Enkele tips om goedkoper en toch lekker en gezond te eten.
Zuivel Halfvolle of magere zuivel is goedkoper dan volle. Omdat er minder verzadigd vet in zit, is het bovendien beter voor de gezondheid. Melk heeft een hogere nutritionele densiteit dan kaas en kost minder per energie-eenheid. Verse kaasjes voor kinderen zijn relatief duurder en niet zo interessant wegens meestal minder calcium. Idem dito voor allerhande melkdesserts die meer vet en suiker bevatten. Zelfgemaakte toetjes - zoals kwark of yoghurt met vers fruit, wat limonadesiroop of jam - zijn voordeliger dan kant-en-klare en leveren doorgaans minder suiker en vet.
Groente en fruit Kies groenten en fruit waarvan de aanvoer groot is (seizoensproducten). Dan is de prijs het laagst. Dit zorgt ook automatisch voor variatie. Hou bij de prijs per kilogram rekening met de hoeveelheid afval die je overhoudt na het schoonmaken van de groenten. Onbereide diepvriesgroenten en groenten in blik zijn goede alternatieven voor vers en zijn dikwijls goedkoper Ze zijn snel en eenvoudig te bereiden, smaakvol en voedzaam, gemakkelijk te doseren, ze bieden variatie en zijn lang houdbaar. Ze moeten niet meer worden schoongemaakt en leveren dus ook geen afval (verlies) op: 300 g kopen is 300 g op je bord. Gewassen, versneden en voorverpakte groenten, klaar voor gebruik, zijn bv. aanzienlijk duurder dan wanneer u ze zelf wast en versnijdt. Zelf aardappelen schillen en bereiden is goedkoper dan bijvoorbeeld pureepoeders.
Vlees en vis Per dag is 100 tot 120 gram vlees en vleeswaren per persoon voldoende. Kip, kalkoen en orgaanvlees bieden een goede nutritionele kwaliteit voor een redelijke prijs. Een maaltijd met peulvruchten, zoals bonen en linzen, is ook volwaardig zonder vlees. Eieren zijn een voordelig alternatief voor vlees. Vis in blik, zoals sardientjes, zalm en tonijn, of uit de diepvries, is goedkoper dan vers en even voedzaam.
Tussendoortjes Vers fruit tussendoor is gezond, beter voor de lijn en minder duur dan een snack of reep. Zelfgemaakte sandwiches voor onderweg maken snoep en snacks overbodig.
Dranken Water van de kraan is veel goedkoper en even goed bruikbaar als water uit flessen. Gekoelde thee is voordeliger dan frisdrank en beter voor de lijn.
Algemeen Pluis de aanbiedingen na en pas desnoods ter plaatse uw menu aan. Merkprodukten kunnen tot driemaal duurder zijn dan huismerken en zijn niet altijd beter van kwaliteit. Voorverpakte producten zijn vaak duurder dan wanneer je ze in bulk koopt. Vergelijk altijd de prijs per kilogram of per liter. Een literpak yoghurt is bijvoorbeeld goedkoper dan 6 of 8 aparte potjes. In het groot kopen kan interessant zijn, op voorwaarde dat je alles optimaal kan bewaren en je niet het risico loopt zaken te moeten weggooien. Producten die in de winkelrekken op ooghoogste staan, zijn vaak duurder dan producten die lager staan. Kijk dus ook eens op de onderste rekken. Haal niet meer in huis dan nodig is en je kan stockeren in je koelkast. Zo vermijd je dat je vervallen producten moet weggooien. Koop producten die in snelverkoop staan alleen wanneer u er zeker van bent dat u ze voor de vervaldatum kan opeten. Maak een boodschappenlijstje waarop je ook de benodigde hoeveelheden noteert en houd je eraan. Doe bij voorkeur boodschappen zonder kinderen. Zij dringen vaak aan op overbodige aankopen. Producten in speciale vormen of met extra toevoegingen zijn meestal duurder maar brengen niet altijd meer essentiële voedingsstoffen aan. Idem dito voor producten met mooie en opvallende verpakkingen. Bereide producten en kantenklare maaltijden zijn doorgaans duurder dan verse basisvoedingsmiddelen. Een maaltijd die thuis wordt klaargemaakt met basisproducten kost doorgaans twee maal minder dan een kantenklare maaltijd. Sommige voedingsmiddelen ondergaan industriële behandelingen die u veel centen kunnen besparen zonder de voedingswaarde van het product aan te tasten. Dit is bijvoorbeeld het geval voor peulvruchten (bonen, spliterwten, linzen, ) in blik. De bereiding van deze producten onder ruwe vorm vraagt doorgaans veel tijd, terwijl wanneer ze ingeblikt zijn, ze in een handomdraai klaar zijn, en toch zijn ze goedkoop.
/bron : Nationaal Voedings- en Gezondheidsplan Nutrinews - Voedingscentrum
Onze mannen hoeven hun zakdoek niet meer weg te stoppen, wenen is toegelaten. Meer nog, door spontaan een traantje weg te pinken, geven ze een goede indruk. Beter dan een wenende vrouw, die wordt aanzien als over-emotioneel.
Beeld Tijdens een onderzoek aan de Universiteit van Californië, werd duidelijk dat vrouwen nog weinig of geen sympathie opwekken door hun tranen de vrije loop te laten. Mannen kunnen zich dat wel permitteren. Het stereotiepe beeld dat we hebben van beide seksen heeft daar veel te maken.
Een man wordt nog steeds als sterk en zonder emotie bekeken, een traantje geeft aan dat hij ook maar een exemplaar van vlees en bloed is. Neem nu politici. Vrouwelijke leiders dienen zich helaas nog meer te bewijzen door zich hard en zonder emotie op te stellen. Weent ze dan toch in het openbaar, dan neigt de publieke opinie te denken dat ze toch maar een mak lammetje is.
Openheid Ook Professor Tom Lutz, auteur van het boek 'Crying: The Natural and Cultural History of Tears', beweert dat de tijden voor de jongens veranderen. Doordat vrouwen steeds maar protesteren tegen zoveel emotionele constipatie bij mannen, neigen deze laatsten zich vaker open te stellen. Terwijl het bij vorige generaties absoluut 'not done' was om in het openbaar te snikken.
Soorten tranen Andere studies beweren dan weer dat er vrouwelijke en mannelijke varianten van wenen bestaan. Wenen met tuiten of met veel tranen is typisch voor dames. Mannen houden het bij 'rode ogen en 'enkele tranen'. Al maakte dezelfde studie duidelijk dat geen van beide seksen achter gesloten muren hun wangen droog houden. Enkel op het werk worden tranen voorlopig nog geweerd. Voor de meesten rust hier wel nog een sterk taboe op. (lvl)
De 18-jarige meiden Nisreen Swedberg en Sarah Williams werden zelfs even gearresteerd.
Knap zijn en een grote bek hebben, is niet altijd een voordeel. Ook niet als je wil vliegen in de VS. In 'the land of freedom' beweren twee knappe Amerikaanse meiden van 18 dat ze het op een vliegtuig aan de stok krijgen met oudere en jaloerse stewardessen. Uiteindelijk werden de twee door de politie van het vliegtuig gehaald en gearresteerd.
Valentijn Toen de twee vriendinnen Sarah Williams en Nisreen Swedberg in Tampa (Florida) uitgerekend op Valentijn een vliegtuig richting Los Angeles namen, was er aanvankelijk geen vuiltje aan de lucht. Gaandeweg liep het mis op deze Southwest-vlucht. Toen Nisreen een flesje water vroeg, zei de stewardess haar botweg dat ze moest wachten tot de rest van het vliegtuig bediend was. De 18-jarige wachtte geduldig haar beurt af, maar werd gewoon overgeslagen.
Toilet Even later moest Sarah naar het toilet en dan liep het pas echt mis. Omdat de persoon voor haar al een kwartier op het toilet zat, klopte ze op de deur. De man kwam uiteindelijk toch naar buiten en beledigde haar, waarna ze de man op haar beurt uitschold. "Ze discrimineerden ons omdat we jonge knappe vrouwen zijn. Iedereen in dat vliegtuig was lelijk. De stewardessen waren oudere vrouwen die jaloers waren op ons uiterlijk', aldus Sarah Williams.
Dure terugvlucht Eens geland in LA, werd het stel gearresteerd. Na verhoor werden ze zonder verdere aanklacht weer weggestuurd. Southwest heeft ze voor toekomstige vluchten geschrapt. Voor de terugvlucht van Los Angelos naar Tampa moesten de meiden een andere maatschappij zoeken. Nisreen betaalde meer dan 300 euro voor haar terugvlucht, terwijl Sarah nog altijd op een goedkopere vlucht wacht.
Het zijn alleen de topsterren die mogen kreunen....
Meisje mag niet meer tennissen omdat ze te luid kreunt
Tegen de decibels van 'mooie Maria' kan de jonge Lauryn Edwards nog niet op.
Sharapova in miniatuurversie.
Maria Sharapova komt er nog mee weg, maar de negenjarige Australische Lauryn Edwards heeft minder geluk. Omdat het talentvolle jonkie te luid kreunt tijdens de rally's is ze niet langer welkom bij haar tennisclub. De beslissing kwam er na een klacht van een tegenspeelster.
"Opgeblazen" Lauryns vader kan zijn oren niet geloven en heeft intussen contact opgenomen met de Australische tennisbond. "Haar gekreun komt nog niet eens in de buurt van Sharapova. Ok, als ze echt hard slaat, durft ze wel eens roepen. Maar hoeveel keer gebeurt dat op een match? Door één klacht wordt deze pietluttige zaak nu zo enorm opgeblazen."
"Mond dichtplakken?" De jonge tennisster mocht wel blijven als ze in het vervolg haar mond zou houden op het terrein. "Maar hoe kan ik dat garanderen?", vraagt de misnoegde vader zich af. "Ze doet dat al sinds ze heel klein was, dat ligt nu eenmaal vervat in haar karakter. Of moet ik haar mond misschien dichtplakken?"
Laurin kreeg het slechte nieuws te horen net op het moment dat ze een partijtje stond af te werken. Het kind moest in tranen naar huis gevoerd worden. "Ik doe dat niet met opzet, het doet me beter spelen", beweert Lauryn.
"Beter nadenken" De vicevoorzitter van de tennisclub, die de beslissing nam, weigerde achteraf commentaar te geven over het vreemde voorval. Volgens de voorzitter zelf had zijn ondergeschikte eerst beter moeten nadenken. "Hij had haar beter gewoon gevraagd wat minder luidruchtig te spelen in plaats van er nu een staatszaak van te maken. Hier komen wij als club niet goed uit en ook voor haar persoonlijk is het een zware teleurstelling. We gaan in ieder geval nog eens rond de tafel zitten hierover."
En o ja, de favoriete speelster van Lauryn? Mooie Maria natuurlijk, of wie dacht u? (svm)
