Slaapwel bloggertjes na het lezen van deze mooie poézie.
I N T I E M
Zonder pottenkijkers kunnen genieten van elkaar intiem met zijn twee dicht bijeen in de stilte van het samenzijn zonder woorden gewoon mekaar voelend hand in hand oog in oog geborgen samen alleen in het omgaan met intimiteit.
Hierna weer een tekst van mijn geliefde schrijver.
K N U F F E L S
Zachte handen doen je wegsmelten tien vingers vol streling doen je wegdromen liefkozing met knuffels verwarmen het verlaten zijn in een tweeluik van lekker aanvoelen twee monden lip op lip geven vonken bevrediging voldoening in het omgaan met passievolle knuffels
Mgr Léonard vergelijkt homoseksualiteit met anorexia
24 januari 2010, 16:20
De nieuwe aartsbisschop André Léonard heeft tijdens de uitzending Controverse op de Franstalige zender RTL-TVI homoseksualiteit vergeleken met anorexia. Het leverde hem een geschokte reactie op van het "Centre d'action laïque", dat er een vergelijking in ziet tussen homoseksualiteit en een ziekte.Monseigneur Léonard werd tijdens het programma aan de tand gevoeld over het thema homoseksualiteit. In het verleden deed de kerkleider daarover al enkele omstreden uitspraken. Léonard stelde dat hij zelden over het onderwerp spreekt, tenzij men hem ertoe dwingt of erover vragen stelt. Hij herhaalde dat hij zich veeleer uitsprak over een houding dan over personen, maar maakte een vergelijking tussen zijn visie op homoseksualiteit en anorexia. "Ik ga een vergelijking maken: anorexia is een ontwikkeling die niet te rijmen valt met eetlust, maar ik zou nooit zeggen dat anorexiapatiënten abnormaal zijn", luidde het. Nationaal voorzitter Philippe Grolet van het Centre d'action laïque (CAL) was allerminst te spreken over de uitspraken. Hij noemde ze schandalig. Volgens hem heeft de monseigneur geïnsinueerd dat homoseksualiteit een ziekte is. (EYI)
Zeggen wat er op je lever ligt is gezond! Wel dan is er goed nieuws voor ruziemakende koppels. Uit Brits onderzoek blijkt dat een gemiddeld samenwonend koppel veertig minuten per dag kibbelt over het huishouden. Wat de meeste stelletjes gebruiken als excuus om aan hun huishoudelijke taken te ontsnappen? Werk, kinderen en zelfs huisdieren! Een top tien van irritaties.
1) Een trui op de keukenstoel? Twee paar schoenen op de trap? Het zijn gewoontes waar de meeste koppels zich nog altijd dood aan ergeren. (35%)
2) Ik doe het morgen wel! Of in het weekend, dan heb ik alle tijd. Klusjes die worden uitgesteld kunnen bij partners niet altijd op evenveel begrip rekenen. (28%)
3) Wanneer moeten de kleren in de was? En wie verzamelt ze? Was je dan ook nog met het juiste wasprogramma? Vuile én schone kleren zijn blijkbaar nog altijd hot items voor een flinke discussie. (24%)
4) De voordeur hapert nu toch al enkele maanden. En die kapotte lamp wordt maar niet vervangen. Reparaties die al lang aanslepen, daar worden vooral vrouwen redelijk venijnig van. (17%)
5) De stinkende zakken die maar in de garage blijven staan. Want oeps, de vuilniskar is net voorbijgereden. Dan maar volgende week! Het vuilnis niet op tijd buiten zetten kan je maar beter laten. (17%)
6) Een hoopje donsdeken en de kussens aan het voeteinde? Sommige mensen merken het niet en gaan na een nachtje slapen de deur uit zonder het bed wat de fatsoeneren. Niet zo prettig om s avonds in een warrig nest te kruipen. (12%)
7) Alarm voor de mannen! De wc-bril die wel of niet naar omlaag wordt gedaan is nog steeds iets waar je vrouwen serieus boos mee krijgt. En het is maar een kleine moeite om een mini-wereldoorlog te vermijden. (10%)
8) Te veel op het handdoekrekje geleund? Heb jij dat bord laten vallen? Zeg dat dan gewoon. Biecht je geklungel gewoon op. Met liegen over zulke zaken kom je geen stap verder. (9%)
9) Heel leuk als je de afwas niet moet doen. Maar de vaatwasser leegmaken is voor sommige luiaards ook al te veel gevraagd. Niks zo vervelend om een volle vaatwasser aan te treffen wanneer je net gedaan hebt met eten en wil opruimen. (9%)
Een longontsteking of pneumonie is een ernstige infectieziekte die het longweefsel aantast. Pneumonie wordt zowel door virussen als door bacteriën veroorzaakt. Een longontsteking moet u altijd ernstig nemen. De meeste mensen genezen probleemloos door een korte behandeling met een antibioticum, maar sommigen moeten opgenomen worden in het ziekenhuis. Het kan zelfs fataal aflopen. Vooral ouderen en mensen met een chronisch gezondheidsprobleem of een verzwakt immuunsysteem zijn kwetsbaar. Neem daarom altijd onmiddellijk contact op met een arts als u symptomen van longontsteking bespeurt.
Bij een longontsteking ontwikkelen zich meestal al na enkele uren ernstige symptomen. De symptomen kunnen variëren naargelang de preciese verwekker. De belangrijkste symptomen zijn: - Pijnlijke hoest - fluimen, soms geelgroen of bloederig - koorts of een te lage temperatuur - borstpijn, die erger wordt bij het inademen - kortademigheid, - moeizame ademhaling - versnelde polsslag - soms hoofdpijn - delirium of verwardheid
Bij bejaarden kunnen de typische symptomen ontbreken. Bij hen kunnen verwardheid of sufheid op een longontsteking wijzen. Sommige van deze symptomen kunnen ook bij andere ziekten voorkomen (bv. griep, bronchitis, bronchiolitis, astma, longembolie, tuberculose...). Wanneer de arts een longontsteking vermoedt, zal hij dan ook meestal een longfoto of een CT-scan laten maken. Ook zullen fluimen en bloed in het labo worden onderzocht om vast te stellen welk micro-organisme pneumonie veroorzaakt. Bij de helft van de patiënten met pneumonie kan echter niet precies worden vastgesteld welk micro-organisme de ziekteverwekker is.
Kleding in winkels bevat vaak gevaarlijke bacteriën
Kledij passen in winkels kan gevaarlijk zijn omdat ze tal van bacteriën bevatten. Uit een Amerikaans onderzoek blijkt dat zelfs op broeken en topjes vaginale bacteriën en organismen van uitwerpselen kunnen zitten.
Kruis of oksel Het Amerikaanse programma 'Good Morning America' van de zender ABC deed onlangs onderzoek naar bacteriën op ondergoed en kledij (zowel dure als goedkope stukken). Uit de laboresultaten blijkt dat nieuwe kledij waarvan we denken dat deze proper is, besmet is met duizenden verschillende bacteriën. "Sommige kledingstukken bevatten veel organismen, daaruit leiden af we dat veel klanten in winkels besmet zijn", aldus wetenschapper Phillip Tierno. "Als je kledij past, raak je eigenlijk het kruis of de oksel van iemand aan. Het is dus belangrijk dat je jezelf beschermt."
Gevaarlijk Eén jasje had partikels van huid en uitwerpselen, op een zijde blouse zaten vaginale organismen, gist en bacteriën van uitwerpselen. Volgens Tierno is de kans wel klein dat je hier ziek van wordt, maar winkelen kan toch gevaarlijk zijn. Je kunt er onder meer infecties, het norovirus of diarree van krijgen. Daarom raden experts aan nieuwe kledij altijd eerst te wassen voor je het gaat dragen en tijdens het passen altijd iets onder de stukken te dragen. Ook als je klaar bent, is het belangrijk om meteen erna je handen te wassen.
Frisdrank Verder blijk dat frisdranken in fastfoodrestaurants ook vaak bacteriën bevatten die thuishoren in het toilet. Een groep Amerikaanse microbiologen nam stalen van 30 drankautomaten in restaurants en ontdekte zo dat bijna de helft van de drankjes de coliformbacterie bevatte, die zit ook in uitwerpselen en kan mensen ernstig ziek maken. (ep)
Hopelijk brengt 2010 niet teveel rampen zoals volgende.
Vulkaanuitbarsting op tropeneiland La Réunion
Op het eiland La Réunion in de Indische oceaan is de vulkaan Piton de la Fournaise uitgebarsten. In de krater Dolomieu werden vandaag lavastromen en aardverschuivingen waargenomen. Boven de krater hangt een gas- en aswolk. Toeristen en eilandbewoners wordt verboden om de top van de krater te bezoeken.
De Piton de la Fournaise op het eiland Réunion, een Frans overzees departement, is één van de actiefste vulkanen op aarde. Uitbarstingen komen doorgaans twee tot drie keer per jaar voor. Ook op 14 december spuwde de vulkaan nog een grote lavamassa uit. (afp/adb)
Verdachte kerstdecoratie veroorzaakt noodlanding in VS
Een vliegtuig van de Amerikaanse luchtvaartmaatschappij Northwest Airlines heeft een noodlanding gemaakt in de Verenigde Staten nadat een verdacht voorwerp was ontdekt. Achteraf bleek het om kerstdecoratie te gaan.
De binnenlandse vlucht NW2364 tussen Detroit en Orlando werd afgeleid naar Nashville, zo staat te lezen op de website van de luchtvaartmaatschappij.
Beslissing piloot Volgens Carlos Santos, woordvoerder van Delta Airlines, waarmee Northwest Airlines gefuseerd is, "werd aan boord van het vliegtuig een verdacht voorwerp gevonden en heeft de piloot beslist om te landen in Nashville. Uiteindelijk bleek dat het om kerstdecoratie ging".
Het incident komt exact een week na de mislukte aanslag op de vlucht van Amsterdam naar Detroit van Northwest Airlines. Toen probeerde een jonge Nigeriaan explosieven tot ontploffing te brengen die hij had verstopt onder zijn kleding. (afp/eb)
Aan onze kerstboom hangt voor jullie heel stil tussen het groen naast een grote ster ook een lieve vredeswens we wensen jullie 'n Zalige Kerst en een positief nieuwjaar!
Norah Jones, de getalenteerde zangeres, songwriter en pianist, die over de hele wereld wordt geroemd om haar karakteristieke stijl, heeft de details van haar nieuwe album Not Too Late onthuld. Haar 3e album voor Blue Note Records is een 13-delige juwelenset, waarop Jones voor het eerst alleen eigen composities ten gehore brengt. Vol emotie en met subtiele nuances, waarmee ze de geestestoestand van de hectische hedendaagse wereld vertolkt. Zon 3, 4 jaar geleden vertelde ik iedereen, dat ik vooral een betere songwriter wilde worden, vertelt de in New York woonachtige artiest, die reeds vele Grammys en platina platen in de wacht heeft gesleept. Jones benadrukt echter, dat het geen vooropgezet plan was om alle nummers zelf te schrijven, maar dat ze tijdens haar laatste tournee in een songwriting groove terechtkwam, die doorging na terugkomst.
Ik hou ervan andermans muziek te interpreteren, maar ik voel me er niet altijd even verwant aan als mijn eigen nummers. Deze nummers zijn veel oprechter, staan dichter bij mij. Dit album is veel persoonlijker. Not Too Late werd geproduceerd door Lee Alexander, sinds jaren bassist in Jones band en medeverantwoordelijk voor een groot deel van de muziek en teksten. Het album laat een zelfverzekerde volwassenheid horen, met nummers die in tempo en stijl variëren, maar altijd vanuit het hart komen. De 27-jarige Jones erkent haar groei als songwriter, daaraan toevoegend, dat de nummers van haar 1e twee albums tot de eersten, die ze ooit geschreven heeft behoren. Als ik er op terugkijk, zijn ze een beetje elementair, zegt ze. Deze nieuwe nummers bevatten wat meer van mijn persoonlijkheid, omdat ze naar mijn gevoel wat complexer zijn. Sommige zijn somber en cynisch, maar er is altijd een gevoel van hoop. Daarom heb ik voor de titel Not Too Late gekozen, de positieve boodschap spreekt me aan. Jones ontpopte zich in de popmuziek met haar veelbelovende debuutalbum Come Away WithMe, in 2002 uitgebracht door Blue Note. Niemand kon zich voorstellen hoeveel invloed de zwoele, charmante muziek, een mix van jazz, country, blues en folk, van de destijds 22-jarige zangeres zou hebben. Het album met originele nummers (zowel van zichzelf als vrienden, zoals Jesse Harris) en covers (geschreven door Hank Williams, Hoagy Carmichael en J.D. Loudermilk) ging wereldwijd meer dan 20 miljoen keer over de toonbank. Jones domineerde de Grammy Awards in 2003. Het album maakte Jones een ster met een rijke toekomst in het verschiet. Ze bewees een unieke zangeres te zijn, met een fragiele, uitnodigende, bitterzoete stem met evenveel gevoel voor droefenis als dromerigheid.
Twee jaar later presenteerde Jones een subliem vervolg met Feels Like Home, wederom een bevallig en oprecht album, dat een perfecte afwisseling bevat tussen originele nummers van Norah en haar bandgenoten en zorgvuldig geselecteerde covers. Feels Like Home kwam op de 1e plaats binnen in de Billboard charts en werd wereldwijd meer dan 10 miljoen keer verkocht. Beide albums werden geproduceerd door de legendarische Arif Mardin, die in juni 2006 overleed. Jones noemt de sessies voor Not Too Late leuk, ontspannen en gewoon simpel, voor een groot deel, omdat het merendeel werd opgenomen in de thuisstudio van Alexander en Jones. Dit album is heel anders tot stand gekomen dan de eerste twee, zegt ze. De vorige keren boekten we een studio voor een week om op te nemen en kwamen een paar maanden later nog een week terug. Dat was geweldig, maar er was altijd een deadline, waardoor we beperkt de tijd hadden. Bij dit album was er geen deadline, geen druk. Blue Note wist er niet eens van, we deden het gewoon voor het plezier en zouden wel zien wat er uit zou komen. Jones legt uit, dat veel sessies werden opgenomen in de waan van de dag. Het kwam er vaak op neer, dat we vrienden vroegen langs te komen als ze in de buurt waren. Het was erg losjes en betrof voor het grootste deel vrienden en mensen, die door vrienden werden voorgedragen. Naast Jones vaste band, bestaande uit Alexander, gitarist Adam Levy, zangeres Daru Oda en drummer Andy Borger, bevat het album gastbijdragen van onder meer M. Ward en Richard Julian op achtergrondzang, Jesse Harris op ritme-gitaar, Tony Scherr op elektrische gitaar, Larry Goldings op Hammond B-3 orgel, Bill McHenry op tenorsaxofoon en cellisten Jeff Zeigler van het Kronos Quartet en Julia Kent. Over het ontbreken van Mardin zegt Jones: Het zou fijn geweest zijn, om dat 3e paar oren erbij te hebben. Arif keek altijd op zon prachtige manier over ons heen. Hij was meer een verzorger, dan een taakgerichte producer. Hij luisterde naar onze ideeën en droeg suggesties aan, vaak heel minimaal. Hij paste altijd in onze groep. Hij was ons maatje. Jones bracht op tournee in 2004 en 2005 een akoestische gitaar mee, waarop ze de meeste van haar nieuwe nummers componeerde, waaronder Until The End, geschreven op een regenachtige dag ergens in het Pacifisch gebied en de ballade Rosies Lullaby (Het is zo langzaam, dat het voelt alsof je onderwater bent, zegt Jones), opgetekend in Australië. Een gitaar is simpel en een stuk makkelijker mee te nemen dan een piano, zegt ze. Ik begon steeds meer te schrijven met de gitaar. Aan het einde van de tour, kon ze niet wachten de nummers op band vast te leggen. Zes van de nummers, die ze onderweg schreef, staan op NotToo Late, de rest werd thuis geschreven. De meeste nummers werden strak getrokken door Alexander volgens Jones. Vaak schreef ik de nummers en stelde Lee de teksten fijn. Hij is daar geweldig in.
Over de rol van de piano op Not Too Late zegt Jones: De piano is altijd nadrukkelijk aanwezig in de mix, maar ik ben er nooit weg van geweest, dat het het leidende instrument is, tenzij we iets heel funky spelen. Ik heb altijd de voorkeur gegeven aan de gitaar als het instrument dat het ritme aangeeft. Na een pauze vervolgt ze: En ik mocht zelfs gitaar spelen op het album. Ze speelt elektrisch op het treffende nummer Broken, dat ook Alexanders bassextravaganza bevat, zo genoemd door Jones, omdat hij 11 lagen pizzicato en gestreken bas over elkaar heen legt. Ze speelt ook akoestische gitaar op Wake Me Up, een langzaam en ontroerend nummer, waarop Alexander lap steel speelt. Opmerkelijk is, dat het openingsnummer van het album, Wish I Could, geen piano bevat. Het is een melancholisch nummer in walstempo met Harris op gitaar en Zeigler op cello. Hoewel ze graag liefdesliedjes schrijft en zingt, zegt Jones, dat ze voorbij dat thema wil gaan. Ik schrijf graag nummers, die niet zo geijkt zijn. Nummers met een twist. En het is moeilijk niet beïnvloed te raken door het nieuws. Vandaar dat Wish I Could refereert naar een voormalige geliefde, die naar een oorlogsgebied wordt gestuurd en Jones op het sombere MyDear Country zingt over veel engere zaken dan Halloween. Ook op het zachte, romantische The Sun Doesnt Like You, waarvoor Jones de basis legde in Brazilië, doordringt een gevoel van intrige de tekst:
We can build a fire In the open field past the razor wire Sneak by the dogs when they go to sleep Bring part of yourself that youll let me keep.
Niet alles werd op tournee geschreven. Het melodische Not My Friend kwam tot stand, nadat Jones een film had gekeken in bed. Volgens mij had ik nooit eerder zo gedaan, zegt ze. Meestal blijf ik na een film even zitten en nadenken, maar dit keer begon ik te schrijven. Achteraf keek ze de film opnieuw, om er zeker van te zijn, dat ze niet een melodie van de soundtrack had overgenomen. Dit nummer was bovendien leuk om op te nemen, omdat we de band omdraaiden, om dat achterstevoren geluid van Adams gitaar te krijgen. Eén van de 1e nummers, die Jones schreef voor het nieuwe album, is Be My Somebody, een mid-tempo nummer, dat een writers block doorbrak, terwijl ze alleen thuis zat, omdat Alexander aan de productie van het debuutalbum van Amos Lee bezig was. Ik was neerslachtig en kon niet schrijven, vertelt Jones. Een vriend gaf me goed advies en zodra dat nummer klaar was, volgde de rest een stuk makkelijker. Eén van de laatste nummers die werd afgerond, was de titelsong, een hoopvolle boodschap voor veel mensen om te veranderen, ondanks doodgebloede harten of zwartgeblakerde longen. Jones schreef de muziek en een groot deel van de tekst een paar jaar geleden, maar pas tegen het einde van de sessies voor Not Too Late legde ze de laatste hand aan het nummer, met hulp van Alexander. Hoewel Jones het leeuwendeel van de muziek schreef, komt het Kurt Weill-achtige SinkinSoon, het meest ongewone nummer op het album, uit de koker van Alexander, terwijl Jones de brug aandroeg. Het lukte ons niet het nummer helemaal te spelen om het op te nemen, dus gingen we uit eten en dronken wat bier, aldus Jones. Blijkbaar hadden we wat van die dronken zeeman-vibe nodig, want toen we terugkwamen, namen we het in één poging op. J. Walter Hawkes verzorgt de trombone solo. We vroegen hem langs te komen, omdat het een oude vriend van ons is en een echt apart figuur. Zijn solo was perfect voor dit nummer. Later werden achtergrondvocalen toegevoegd van M. Ward en Tom Waits-achtige pot en pan percussie, waaronder Jones theepot, die de sessie niet heelhuids doorstond.
Twee nummers op Not Too Late zijn geworteld in Jones vroege schrijfcarrière. Het prachtige Thinking About You met Wurlitzer-vibe dateert uit 1999, toen Jones het schreef met Ilhan Ersahin van Wax Poetics tijdens haar periode met die band. Dat nummer zat altijd achter in mijn hoofd, zegt ze. Ik vond het teveel een popliedje voor mij. Ik dacht, dat misschien iemand anders het kon opnemen. We probeerden zelfs nog een versie te maken voor mijn vorige album, maar het klonk té country-rock. Ik ben blij, dat we nu een manier hebben gevonden om het te laten werken. Als er 7 jaar voorbij gaan en je het nummer nog steeds mooi vind, is dat een goed teken. Een ander oudje uit Jones notitieblok is het korte, wispelturige Little Room. Ze schreef het voor haar 1e album, toen ze in een teensy studio in de New Yorkse buurt East Village woonde, met tralies voor het enige raam.Het was een funky, kleine kamer, zegt Jones, en het was ook, zoals de tekst uitwijst, een klein rustpunt voor grote liefde. Oda levert de fluitsolo in het nummer. Not Too Late is de volgende stap in de artistieke evolutie van Norah Jones. Met het album heeft ze het vluchtige scenario verslagen, dat zich afspeelde bij veel van haar tijdsgenoten, die van het ene op het andere moment verschenen en even zo snel weer verdwenen. Jones is een blijver en Not Too Late is verder bewijs van de groei van haar carrière.
Beyoncé Knowles, die binnenkort in de huid kruipt van Etta James in een film over het platenlabel Chess Records, krijgt lessen van de gevierde blueslegende zelf. Etta James is alvast enthousiast, dat Knowles werd geselecteerd om haar te vertolken in Cadillac Records. De blueszangeres is bovendien blij met haar rolletje als de persoonlijke adviseur, weliswaar achter de schermen, van R&B-ster Beyoncé.
De 70-jarige Etta James, die bekendheid verwierf met haar tijdloze klassieker I Just WannaMake Love To You, was pas zeker, dat de 26-jarige Knowles opgewassen was tegen het werk, toen ze haar zag schitteren op de Grammy Awards vorige week in een duet met Tina Turner.
Het is een eer, dat iemand als Beyoncé in mijn huid wil kruipen. Ik denk niet, dat ze erg op me lijkt, maar dat maakt niets uit. Dat wordt wel opgelost, vertelt James aan PageSix.com. Ik heb een mannelijke, bluesy klinkende en religieuze stem. Ik wil met haar daarop werken. Etta James, die vroeger aan heroïne verslaafd was, zegt, dat Beyoncé geen gemakkelijke filmrol gekozen heeft.
Mijn leven staat bol van de ups en downs. Ze heeft een steile klim voor de boeg, want ik was geen engeltje! Beyoncé weet hoe ze klasse moet overbrengen. Ze is een echte dame, een model. Dat was ik allemaal niet. Ik rookte op school en ik was arrogant. Dat moet ze allemaal weten.
Cadillac Records zoomt in op de muziekscène van Chicago in de jaren 50. Etta James was een van de spilfiguren in de Amerikaanse bluesscène, naast muzieklegendes zoals Muddy Waters, Little Walter en Elvis Presley.
Ook Adrien Brody, Cedric The Entertainer, Tammy Blanchard en Jeffrey Wright staan op de affiche van de film. De opnames van Cadillac Records gaan begin maart van start in New Jersey en Mississippi.
Dianne Reeves is geboren op 23 oktober 1956 in Detroit. Ze is een Amerikaanse jazz-zangeres en wordt beschouwd als een van de belangrijkste jazz-zangeressen van dit moment. Ze woont in Denver (Colorado). Van 1983 tot 1986 treedt ze op met Harry Belafonte.
Ze wint 4 Grammy Awards voor de Best Jazz Vocal Performance met haar albums:
SARAH VAUGHAN (1924-1990) Bron: Blue Note, Onans Lemming Datum: 16-02-08 Vormgever: Karel Hageman
Sarah Vaughanwordt op 27 maart 1924 geboren in Newark, New Jersey. Ze behoort, met Ella Fitzgerald en Billie Holiday, tot de Grote Drie van de vocale jazz. Ze zijn decennia lang onbedreigd aan de top gebleven. Pas met de opkomst van Cassandra Wilson en Dianne Reeves zijn er zangeressen van vergelijkbaar kaliber opgestaan. Het is dan ook symbolisch dat een van hen, Dianne Reeves, met het album TheCalling (2001) een eerbetoon aan Sarah Vaughan brengt. Het is in de kerk, dat Sarah Vaughan leert zingen, en zij is een van de beroemdheden die via het winnen van een zangwedstrijd in het fameuze Apollo Theater in Harlem, het schopt tot landelijke en internationale roem. Ter plekke wordt ze die avond door Earl Hines geëngageerd als dé zangeres van zijn big band. Dit engagement is een springplank naar het orkest van Billy Eckstine, waarbij Vaughan ook haar opnamedebuut maakt. Geïnspireerd door Eckstines musici als Charlie Parker en Dizzy Gilespie begint ze met haar vocalen te soleren alsof het een instrument is. Niemand kan zo mooi scatten als Sarah Vaughan, die in 1946 een solo-carrière begint. Hoewel ze geen Blue Note recording artist is, meestal worden haar platen uitgebracht door Musicraft, Columbia, Mercury/EmArcy, Verve en Pablo, brengt Blue Note een concert in 1947 in Town Hall te New York van haar uit: One Night Stand: Town Hall Concert 1947. Ze moet het affiche delen met Lester Young, met wie zij aan het einde van het concert komt opdraven voor I Cried for You. Young is in bloedvorm, maar de jonge zangeres steelt de show. Dit concert wordt uitgebracht, nadat per toeval een oude acetaat-opname, waarop de concerten worden vastgelegd, wordt teruggevonden.
Voor Roulette neemt Sarah Vaughan in 1960 tot en met 1963 verschillende platen op, waarvan de meeste door Blue Note zijn uitgebracht. Een verzamelaar in de reeks Jazz Profile bevat 17 songs, waaronder Perdido, Key Largo, Moanin, Star Eyes en More Than You Know. Belangwekkende uitgaven op Blue Note van Sarah Sassy Vaughan zijn: The Best of Sarah Vaughan: The Roulette Years en haar samenwerking met bandleider Benny Carter (The Benny Carter Sessions) en Count Basie (Sarah Vaughan & Count Basie, dit album bevat 2 duetten met Joe Williams). Andere Blue Note heruitgaven van Roulette albums zijn After Hours (1961, een intieme opname van ballads met gitarist Mundell Lowe en bassist George Duvivier), Youre Mine, You (1962, een samenwerking met Quincy Jones, het album bevat 2 bonustracks), Sweet n Sassy (1963, een sessie met big band, de arrangementen zijn van Lalo Schiflin) en Sarah Sings Soulfully (1963, met een septet, waarvoor de arrangementen door Gerald Wilson zijn geschreven). Via EMI wordt Snowbound (1963) / The Lonely Hours (1964) uitgebracht; 2 LPs op 1 cd, waarbij de orkesten worden aangevoerd door respectievelijk Don Costa en Benny Carter, waarbij vooral de heerlijke pluche arrangementen van Costa, die ook veel voor Frank Sinatra arrangeert, een perfecte ondergrond zijn voor Vaughans weergaloos mooie stem. Sarah Vaughan overlijdt op 3 april 1990 in Los Angeles, Californië.
Sarah Vaughan
1924 Geboren op 27 maart in Newark, New Jersey 1931 Krijgt pianoles 1943 Gaat bij Earl Hines, haar ontdekker, zingen 1946 Trouwt met George Treadwell 1946 Begint een solo-carrière 1947 One Night Stand: Town Hall Concert 1947 1948 Tekent een contract bij Columbia 1953 Einde van haar contract met Columbia 1954 Tekent een contract bij Mercury 1958 Einde van haar contract met Mercury 1958 Gaat van George Treadwell scheiden 1958 Trouwt met Clyde Atkins 1960 Tekent een contract met Roulette 1961 Adopteert Debra Lois 1961 Gaat van Clyde Atkins scheiden 1978 Trouwt met Waymond Reed
1979 Genomineerd voor een Grammy Award voor I Love Brazil 1980 Genomineerd voor een Grammy Award voor Duke Ellington Songbook, Vol.1 1981 Gaat van Waymond Reed scheiden 1982 Ontvangt een Grammy Award voor Gershwin live! 1983 Genomineerd voor een Grammy Award voor Crazy and Mixed Up 1985 Genomineerd voor een Grammy Award 1986 Genomineerd voor een Grammy Award 1987 Genomineerd voor een Grammy Award 1988 Ontvangt een Grammy Award 1989 Ontvangt een Lifetime Achievement Grammy Award 1989 Ontvangt een NEA Jazz Masters Award 1990 Overlijdt op 3 april in Los Angeles, Californië 1998 Krijgt een Grammy Hall of Fame voor If You Could See Me Now (1946) 1999 Krijgt een Grammy Hall of Fame voor Sarah Vaughan with Clifford Brown (1955)
NINA SIMONE (1933-2003) Bron: Wikipedia Datum: 13-04-08 Vormgever: Karel Hageman
Eunice Kathleen Waymon, beter bekend als Nina Simone wordt geboren op 21 februari 1933 in Tryon, North Carolina. Ze is zangeres, schrijfster en pianiste en wordt vooral gerekend tot de jazzmuzikanten, maar heeft zelf een hekel aan deze term. In haar werk zijn ook de invloeden van blues, rhythm and blues en soul te horen.
Jeugd Nina Simone wordt geboren in Tryon, North Carolina, als één van 8 kinderen. Zoals een aantal andere Afro-Amerikaanse artiesten, wordt ze geïnspireerd door Marian Anderson en begint ze te zingen in de plaatselijke kerk, waarbij ook haar bijzondere talenten achter de piano zichtbaar worden. Als ze op 10-jarige leeftijd debuteert met een pianoconcert moeten haar ouders, die op de voorste rij waren zitten, plaatsmaken voor blanken. Dit incident zorgt ervoor, dat ze later betrokken raakt bij de Amerikaanse Civil Rights Movement van Martin Luther King. Op haar 17e jaar vertrekt ze naar Philadelphia, waar ze pianoles geeft en andere artiesten begeleidt. Dankzij sponsorgelden van weldoeners kan ze het pianospelen verder leren op de prestigieuze Juilliard School of Music in New York City. Door een gebrek aan fondsen kan ze echter niet als 1e Afro-Amerikaan een pianoconcert geven. Later solliciteert ze bij het Curtis Institute, waar ze wordt afgewezen, volgens haarzelf omdat ze zwart is, maar waarschijnlijker is, dat haar vrije en impulsieve geest niet goed past in het strakke keurslijf van de klassieke muziek en geeft het Curtis Institute Simone het welgemeende advies haar talenten in blues en jazz te gebruiken. Ze is haar pianospel altijd blijven doorweven met flarden klassiek, waarbij Bach en Chopin het vaakst voorkomen. Zelf zegt ze daarover: best of both worlds, if I feel it I need to play it.
Eerste hits In plaats daarvan kiest Nina Simone voor blues en jazz, nadat ze is gaan werken in een nachtclub in Atlantic City. In 1954 neemt ze de naam Nina Simone aan Nina is de koosnaam van haar vriendje voor haar (Spaans voor meisje) en Simone verwijst naar de Franse actrice Simone Signoret. Het publiek merkt haar voor het eerst op in 1959 door haar verscheurende vertolking van George Gershwins I loves you Porgy (uit de musical Porgy and Bess), wat uiteindelijk haar enige top-40-hit in de Verenigde Staten blijkt te zijn. De hit word gevolgd door My babyjust cares for me, wat in 1987 opnieuw een hit wordt (waaronder nummer 1 in Nederland), doordat het gebruikt wordt in een televisiecampagne voor Chanel No. 5-parfum. Haar grootste hit in Nederland, Aint got no - I got life, wordt in 1998 opnieuw uitgebracht, nadat het gebruikt is in een reclame voor Amev-verzekeringen. De inspanningen van Ninas echtgenoot en manager Andrew Stroud hebben er voor gezorgd, dat ze wereldwijd een ster wordt.
Burgerrechten In de jaren 60 is Nina Simone betrokken bij de burgerrechtenbeweging en neemt ze een aantal politieke nummers op, waaronder To be young, gifted and black (later gecoverd door Aretha Franklin en Donny Hathaway), Backlash blues, Mississippi goddam (een reactie op de moord op Medgar Ever en het bombardement op een kerk in Birmingha, Alabama, waarbij vier zwarte kinderen gedood worden), I wish I knew how it feels to be free en Kurt Weills Pirate Jenny, dit keer gesitueerd in een hotel in het zuiden.
Hoogtepunten In 1961 neemt Nina Simone haar versie op van het traditionele lied The House of the RisingSun, een nummer dat later opgenomen is door Bob Dylan en een hit wordt in de versie van The Animals. Andere liedjes waar ze bekend van is zijn I put a spell on you (origineel van Screamin Jay Hawkins), Here comes the sun (van The Beatles), Four women, I shall bereleased (ook van Bob Dylan) en Aint got no - I got life. Haar veelzijdigheid als artiest bewijst ze met haar muziek, die door haar eenvoud aan de folkmuziek doet denken. In één enkel concert kan ze gemakkelijk overgaan van gospel-georiënteerde muziek naar blues en jazz. In de film The Thomas Crown Affair uit 1968, met Steve McQueen en Faye Dunaway, zit het nummer Sinner man van haar en dat zorgt ervoor, dat ze bij een breder publiek bekend wordt. Sinner man is ook gebruikt als sample voor het nummer Get By van de Amerikaanse rapper Talib Kweli. In de remake van deze film uit 1999, dit keer met Pierce Brosnan en Rene Russo, zit hetzelfde lied. Nina Simone treedt voor het eerst op in Nederland op 25 december 1965 in het Mickery theater te Loenersloot. Dit concert wordt uitgezonden op televisie. De registratie van dit concert is meer dan 40 jaar zoek geweest, maar is inmiddels teruggevonden. Daarna volgen concerten in 1967, 1968, 1971 (samen met Boy Edgars Big Band). In een van deze concerten zingt ze de meest indringende en door de ziel snijdende versie van Billie Holidays lugubere StrangeFruit (over een lynchpartij in Alabama), die ze ooit zong. De televisieregistratie van dit concert is tot op heden nog niet teruggevonden in de archieven. In 1978 en 1982 treedt ze op bij het North Sea Jazzfestival en in 1988 geeft ze een serie van 8 concerten door geheel Nederland. Ze heeft altijd een goede band gehad met Nederland, ze voelt zich hier goed in de ontspannen sfeer en maakt veel vrienden, o.a. Willie Langenberg, Boy Edgar, Juliska Juhasz wiens dochter Nina petekind is van haar en Gerrit de Bruin. Ook als er geen concerten in Nederland zijn is ze in de jaren van 1965 tot 1971 vaak in Nederland. De scheiding van Nina Simone met haar echtgenoot en manager Andrew Stroud heeft de basis onder haar bestaan weggeslagen en zij verbreekt de banden met RCA, haar platenmaatschappij sinds 1966. Kenmerkend is, dat ze erop staat, dat haar laatste plaat met RCA It is finished als naam krijgt. Later begrijpt RCA waarom. Ze wil in deze periode eigenlijk geen concerten meer geven, maar gebrek aan geld dwingt haar toch nu en dan het podium op. Uiteindelijk vertrekt ze naar Afrika en woont daar enige jaren, zonder op te treden. In 1976, door geldgebrek gedwongen, komt ze terug naar Europa. Ze vindt Claude Knobs van het Montreux Jazzfestival bereid haar in te passen in het reeds overvolle programma van zijn festival. Ze zou een concert van 20 minuten geven en krijgt ook betaald voor 20 minuten. Het concert duurt echter meer dan een uur en Nina Simonen toont op verbijsterend mooie wijze haar emotionele en muzikale genialiteit in de song Feelings. Van dit concert is een dvd in de handel met de naam Nina Simone live at Montreux 1976.
Later leven In 1971 verlaat Nina Simone de Verenigde Staten na onenigheid met managers, platenmaatschappijen en de belastingsdienst. Het racisme nomet ze ook als reden om te vertrekken. Ze komt in 1978 terug en wordt gearresteerd voor belastingontduiking (ze weigerde een aantal jaren belastbaar inkomen op te geven als protest tegen de Vietnamoorlog). Ze heeft in verschillende landen gewoond, zoals de Caribische eilanden, Afrika, Zwitserland, Nederland van 1988 tot 1990 in de Graadt van Roggenstraat te Nijmegen en daarna tot 1992 aan de Jan van Goyenkade te Amsterdam, Frankrijk van 1992 tot 1999 in Rue Renée Cassin te Bouc Bel Air en van 1999 tot haar dood in Carry-le-Rouet en gaat door met optreden tot ze 68 is. In 1983 en 1984 treedt ze regelmatig op in de Ronnie Scotts jazzclub in Londen. Van 1984 tot 1988 gaat ze door een diep dal, gedreven door haar emotionele impulsiviteit is het haar bijna onmogelijk nog op te treden en een stabiel leven te leiden, met als gevolg verkeerde keuzes, verkeerde managers en tenslotte volledige chaos, niet meer weten waarheen en uiteindelijk belt ze in haar nood haar beste vriend in Nederland, Gerrit de Bruin. Samen met Raymond Gonzalez, die optreedt als haar manager, heeft Gerrit de Bruin haar voor de keuze gesteld: wij zullen zorgen dat je een huis krijgt, wij zullen concerten voor je boeken, wij zullen weer structuur in je leven aanbrengen, maar wij kunnen dat alleen als jij meewerkt. Werk je mee of werk je niet mee? Nina Simone pakt die kans en verhuist naar Nederland. In Nederland, begeleid door Gerrit de Bruin, komt er weer rust in haar leven en pakt ze de draad van haar optredens weer op. Nadien volgen. tot en met 2002 nog honderden concerten, verschijnt haar autobiografie en wordt ook haar laatste CD ASingle Woman uitgebracht. In 1995 in Bouc Bel Air schiet ze op haar buurjongen met een luchtgeweer, omdat ze zich door zijn gelach niet kan concentreren. In de muziekwereld heeft ze de reputatie lastig en wispelturig te zijn. Ze probeert dit beeld van haar altijd recht te zetten, hoewel ze erkent te lijden onder haar impulsiviteit en emotionaliteit, die haar soms dingen laat doen, die ze eigenlijk niet wil. Deze emotionaliteit / impulsiviteit is tevens een van de eigenschappen die haar concerten zo boeiend maakt. Haar muzikale genialiteit wordt dan vaak gestuurd door overweldigende emotie, waarmee ze middels haar bijzondere pianospel en haar markante stemgeluid de ziel van haar toehoorders raakt. Een zaal vol swingende en dan weer huilende toeschouwers is geen uitzondering. In de nadagen van haar loopbaan kijkt ze tijdens optredens vaak terug op gebeurtenissen in haar carrière, waaronder haar soms bijzondere eisen. Haar koninklijke eisen en gedrag op het podium levert haar de titel High Priestess of Soul op. Ze moet zelf niets van die titel hebben, I play black classical music and my name is Nina Simone.
Nina Simone overlijdt op 21 april, 2e paasdag, 2003 in haar huis in Carry-le-Rouet in Frankrijk aan de gevolgen van borstkanker.
Nina Simone
1933 Geboren op 21 februari in Tryon, Nort Carolina 1939 Krijgt pianoles 1943 Debuteert met een pianoconcert 1950 Vertrekt naar Philadelphia 1954 Neemt de artiestennaam Nina Simone aan 1959 Heeft een hit met I loves you Porgy 1961 Neemt The House of the Rising Sun op 1962 Geboorte van haar dochter Lisa Celeste Stroud 1965 Treedt voor het eerst op in Nederland 1966 Tekent een contract met RCA 1967 Geeft concerten in Nederland 1968 Wordt wereldberoemd met Sinner man 1968 Geeft concerten in Nederland 1970 Gaat scheiden van Andrew Stroud 1971 Geeft concerten in Nederland 1971 Verlaat de Verenigde Staten 1974 Beëindiging van haar contract met RCA 1976 Komt weer terug naar Europa
Als kind zingt ze met haar zusters, Carolyn and Erma, in de baptistenkerk. waar haar vader dominee is. Haar 1e plaatopnames maakte ze toen ze op haar 14e jaar. Ze wordt ontdekt door John Hammond en sluit een contract met Columbia Records. Begin jaren 60 maakt ze een paar liedjes. die populair worden, met name Rock-a-bye YourBaby with a Dixie Melody. Op 3 januari 1987 wordt zij de 1e vrouw, die een plaats krijgt in de Rock and Roll Hall of Fame. Na haar vertrek bij Columbia Records sluit ze een contract met Atlantic Records. Haar producer is Jerry Wexler, waarmee ze een paar zeer invloedrijke R&B opnames maakt, zoals INever Loved a Man (The Way I Love You). De stijl van dit lied heeft veel meer soul dan haar eerdere werk. Tegen het eind van de jaren 60 krijgt ze de bijname The Queen of Soul, omdat ze zo beroemd is en tevens een rolmodel voor de Afro-Amerikaanse gemeenschap.
Aretha Franklin heeft veel top-10 hits, waaronder covers van andere beroemdheden, zoals The Beatles (Eleanor Rigby), The Band (The Weight), Simon and Garfunkel (Bridge OverTroubled Water), Sam Cooke en The Drifters. Andere belangrijke hits zijn Chain of Fools, Natural Woman, Think, Baby I Love You, The House That Jack Built en Respect. Spanish Harlem staat in de Daverende Dertig 1 week op de 1e plaats. Begin jaren 80 lijkt het alweer voorbij met haar carrière, totdat ze een cover maakt van de Doobie Brothers-hit What A Fool Believes. Vlak daarna is ze te bewonderen in de klassieke John Belushi-muziekfilm The Blues Brothers. Het duurt daarna nog 7 jaar, voordat ze de hitlijsten weer haalt, maar dat doet ze dan ook met de gigantische hit I Knew You WereWaiting (For Me), een duet met George Michael die een paar weken nummer-1 staat in de Top-40 en de Nationale Hitparade. Het nummer is geschreven door Simon Climie van Climie/ Fisher. In 1994 zingt ze nog A Deeper Love voor de bioscoopkraker Sister Act. In 1999 ontvangt ze de hoogste Amerikaanse kunstonderscheiding, de National Medal of Arts.
1942 Geboren op 25 maart in Memphis 1956 Maakt haar 1e plaatopname 1960 Start van haar professionele carrière 1960 Tekent een contract bij Columbia 1961 Trouwt met haar manager Ted White 1966 Einde van haar contract met Columbia 1967 Tekent een contract bij Atlantic 1968 Ontvangt een Grammy Award voor Respect 1969 Ontvangt een Grammy Award voor Chain Of Fools 1969 Gaat scheiden van Ted White 1970 Ontvangt een Grammy Award voor Share Your Love With Me 1971 Ontvangt een Grammy Award voor Dont Play That Song For Me 1972 Ontvangt een Grammy Award voor Bridge Over Troubled Water 1973 Ontvangt een Grammy Award voor Young, Gifted and Black 1973 Ontvangt een Grammy Award voor Gospel Amazing Grace 1974 Ontvangt een Grammy Award voor Master Of Eyes 1975 Ontvangt een Grammy Award voor Aint Nothing Like The Real Thing
1978 Trouwt met de acteur Glynn Turman 1979 Einde van haar contract met Atlantic 1980 Tekent een contract bij Arista 1982 Gaat In Detroit wonen 1982 Ontvangt een Grammy Award voor Hold On Im Comin 1984 Haar vader overlijdt 1984 Gaat scheiden van Glynn Turman 1986 Ontvangt een Grammy Award voor Freeway Of Love 1987 Krijgt een plaats in de Rock and Roll Hall of Fame 1987 Krijgt een eredocoraat aan de University of Detroit 1988 Ontvangt een Grammy Award voor Aretha 1988 Ontvangt een Grammy Award voor I Knew You Were Waiting 1989 Ontvangt een Grammy Award voor One Lord, One Faith, One Baptism 1991 Ontvangt een Living Legend Award Special 1994 Ontvangt een Lifetime Achievement Award Special 1999 Ontvangt de kunstonderscheiding de National Medal of Arts 2003 Einde van haar contract met Arista 2004 Tekent een contract bij Aretha 2004 Ontvangt een Grammy Award voor Wonderful 2004 Staat 9e op de lijst van Rolling Stone Magazine van de 100 Greatest Artists of All Time 2005 Krijgt The Presidential Medal of Freedom 2005 Krijgt een plaats in de UK Music Hall of Fame 2006 Ontvangt een Grammy Award voor A House Is Not A Home 2006 Krijgt een eredoctoraat aan de Berklee College of Music 2007 Krijgt een eredocotoraat aan de University of Pennsylvania 2008 Ontvangt een Grammy Award voor Never Gonna Break My Faith 2008 Wordt uitgeroepen tot Person of the Year door MusiCares 2008 Ontvangt een Vanguard Award 2008 Wordt benoemd tot ereburger van Memphis
LOUIS ARMSTRONG (1901-1971) Bron: Wikipedia / Louis Armstrong Datum: 03-02-08 Vormgever: Karel Hageman
Louis Daniel Armstrong wordt geboren op 4 augustus 1901 in New Orleans. Hij is een Amerikaans jazz-trompettist, -zanger en entertainer. Zijn bijnaam is Satchmo of Satch, een afkorting voor Satchelmouth (buidelmond). Hij is ook bekend als Dippermouth, net als Satchmo een referentie aan zijn grote mond. Door vrienden en collegas wordt hij meestal aangesproken met Pops, een naam die hij zelf ook voor anderen gebruikte (met uitzondering van Pops Foster, die hij steevast George noemde). Hoewel zijn carrière begint in de jaren 20, kennen zelfs huidige generaties hem nog van nummers als What a wonderful world, Hello Dolly en It takes two totango, die hij met zijn karakteristieke, rauwe stem vertolkte.
Geboortedag LouisArmstrong beweert publiekelijk altijd, dat hij niet weet, wanneer hij jarig is, maar dat hij het altijd viert op 4 juli (de Amerikaanse onafhankelijkheidsdag). Hij geeft als jaar van zijn geboorte meestal 1900 op, behalve op officiële overheidsdocumenten (daar is het 1901). Zijn geboortedatum, 4 augustus, wordt later teruggevonden door muziekhistoricus Tad Jones in de doop-archieven van de rooms-katholieke kerk, waar zijn grootmoeder hem heeft laten dopen. Deze datum, ondersteund door andere documenten, wordt tegenwoordig door Armstrong-kenners als juist geaccepteerd. Armstrong is een telg van een arme familie in New Orleans. Ten tijde van zijn overlijden in 1971 wordt hij beschouwd als een van de belangrijkste musici van de 20e eeuw. In een eerbetoon aan Armstrong zei Bing Crosby: Hij was de enige musicus ooit, die niet door iemand anders vervangen kon worden. Miles Davis zei over hem: Je kunt niets op een blaasinstrument spelen, dat Louis niet al gespeeld heeft. En Duke Ellington zei: Hij werd arm geboren, stierf rijk, en heeft in de tussentijd niemand benadeeld.
Talenten De door Armstrong bereikte mijlpalen vallen uiteen in 3 categorieën: Zijn talenten als instrumentaal virtuoos omvatten een unieke, eigen stijl van spelen en een buitengewoon talent voor melodieke improvisatie. Als neveneffect van zijn talent ontwikkelt de trompet zich tot solo-instrument binnen de jazz. Hij begint zijn carrière op een cornet (een trompetachtig instrument met dezelfde toon, maar strakker gewonden en dus korter - zeer populair bij de musici van New Orleans) maar stapt later over op trompet, om in zijn tijd bij het Fletcher Henderson Orchestra niet uit de toon te vallen bij de andere instrumentalisten in zijn sectie. Naast zijn talenten als solist is hij een uitmuntend muzikaal begeleider en ensemble-speler. Met alles wat hij bereikt, legde hij de lat hoger voor zijn opvolgers. Zijn zangkunst. Overbekend om zijn rauwe, raspende stem is hij ook hier een meester van de improvisatie in melodie en liedtekst om deze aan te passen aan de noden van zijn uitvoering. Beroemd is zijn introductie van het woordeloos vocaliseren, later bekend als scat. Voor Armstrong zingen zangers altijd het lied. Na hem wordt het geaccepteerd, om als uitvoerder een eigen stempel op het nummer te drukken. Zijn onverzettelijke persoonlijkheid, zowel als entertainer als later als publiek figuur. Zijn persoonlijkheid is zo sterk, dat deze soms zijn bijdragen als musicus en zanger overschaduwen. Als acteur speelt hij in een aantal bijrollen in Hollywood-producties en is hij de eerste zwarte, die in de Verenigde Staten een nationaal uitgezonden radioprogramma presenteert.
Zijn leven Armstrong brengt zijn armoedige jeugd door in een ruwe wijk in het centrum van New Orleans. Hij leert cornet spelen in de band van het New Orleans tehuisvoor Jonge, Verwaarloosde Kleurlingen, waar hij naar toe moet. omdat hij bij een Nieuwjaarsviering een pistoolschot gelost heeft. Hij volgt brass band parades en luistert, wanneer hij maar kan, naar oudere musici, pikt het vak op van Bunk Johnson, Buddy Petit en vooral van King Joe Oliver, die de rol van mentor (en bijna van vader) voor de jonge Armstrong op zich neemt. Later speelt hij in diezelfde brassbands op de rivierboten van New Orleans en begint voor het eerst rond te reizen, toen hij bij de vooraanstaande band van Fate Marable komt, die rondtoert op stoomboten op de Mississippi. Hij beschrijft later zijn tijd bij Marable als zijn studententijd, omdat hij hier een enorme ervaring opdoet met uitgeschreven orkestraties. Als Joe Oliver in 1919 uit New Orleans vertrejt, neemt Armstrong zijn plaats in in de band van Kid Ory, destijds de meest swingende jazz-band in de stad. In 1922 gaat hij mee met de grote exodus naar Chicago, waar hij door Joe Oliver uitgenodigd is, om mee te doen in zijn Creole Jazz Band. In het begin van de jaren 20, in een tijd waarin Chicago het centrum van het jazz-universum is, is Olivers band de beste, hotste en meest toonaangevende jazz-band van heel Chicago. Hun opnamen uit 1923 worden nog steeds beschouwd als schoolvoorbeelden van New Orleans jazz in ensemble stijl.
Hij heeft het naar zijn zin bij Oliver, maar zijn vrouw, Lil Hardin Armstrong, vindt, dat hij hoger aangeprijsd moest worden. Armstrong en Oliver gaan in 1924 vriendschappelijk uit elkaar en Armstrong vertrekt naar New York, om bij de Fletcher Henderson Orchestra - in die dagen de crème de la crème van zwarte bands - te gaan spelen. Daarnaast maakt hij solo-opnamen, die verzorgd worden door zijn oude vriend uit New Orleans, de pianist Clarence Williams. In 1925 keert hij terug naar Chicago en begint onder zijn eigen naam opnamen te maken met zijn beroemde Hot Five en Hot Seven Bands. Zij scoten hits als Potato Head Blues, Muggles (een referentie aan Armstrongs levenslange hobby, marihuana) en West End Blues, de muziek waarvan hij in de daaropvolgende jaren de standaard en de toon zet. Melancholy Blues, uitgevoerd door Armstrong en zijn Hot Seven band, staat bij de muziekstukken, die op de gouden plaat meegaan met de Voyager-sonde als een van de grootste mijlpalen der mensheid. In 1929 keert hij terug naar New York, verhuist in 1930 naar Los Angeles en toert daarna door Europa. Hij spendeert jaren achter elkaar aan de ene tournee na de andere, tot hij in 1943 uiteindelijk permanent neerstrijkt in Queens in New York. Hij wordt bij zijn opnamen echter veel te vaak begeleid door orkesten van klassieke, stijve harken, waardoor alleen zijn sublieme spel interessant is op zijn plaatopnamen. Als live performer blijft hij echter groeien en zijn optredens in nachtclubs worden enorm populair. Gedurende deze hele tijd kan de wereld het opbloeien aanschouwen van een jazz-genie als geen ander. Hoewel hij onderhevig is aan de wisselvalligheden van Tin Pan Alley en de van gangsters doordrenkte muziekindustrie, blijft hij zich ontwikkelen en het publiek aanspreken. Dee volgende 30 jaar blijft hij rondreizen en one-night-stand optredens geven in een slopend schema van 300+ dagen per jaar. Hij treedt op in meer dan 30 films. Zijn meeste tournees, aan het eind van de jaren 40, worden begeleid door zijn band de All Stars, waarin Barney Bigard, Jack Teagarden, Earl Hines, Trummy Young en Barrett Deems meespelen. Ook blijft hij veelvuldig opnamen maken.
Zijn muziek In zijn vroege jaren is Louis Armstrong het bekendst om zijn meesterschap op cornet en trompet. Het summum van zijn trompetwerk uit zijn vroege jaren is te horen op zijn Hot Five en Hot Seven platen. Zijn op deze platen vastgelegde improvisaties van New Orleans jazz standaarden en populaire werken van die tijd zijn ook tegenwoordig nog briljant, ook in vergelijking met enig werk dat later gemaakt is. Ze zitten vol met heerlijke, geïnspireerde melodieën, creatieve sprongen en subtiele, ontspannen of gedreven ritmes. Het pure genie van deze creatieve passages wordt geëvenaard door de techniek van Armstrong, die, gescherpt door constante oefening, de reikwijdte, toon en mogelijkheden van de trompet uitbreidt. Op deze platen schept hij vrijwel in zijn eentje de rol van de jazzsolist, neemt hij iets, dat in feite een collectieve volksmuziekvorm is, en vormt deze om tot een vorm van kunst en individuele expressie, die de klassieke muziek naar de kroon steekt. Naarmate zijn muziek groeit en zijn populariteit toeneemt, wordt ook zijn zang belangrijker. Hij is niet de eerste, die opnamen maakt van scat als zangvorm, maar hij is er wel de heer en meester van - en degene die het populair maakt. Met zijn spel en zang heeft hij een hit op Heebie Jeebies en terwijl hij Im A Ding DongDaddy From Dumas opneemt, zingt hij luidkeels I done forgot the words (Ik ben de woorden kwijt). Dergelijke platen worden hits en scat wordt een belangrijk onderdeel van zijn optredens. Hij is echter al veel eerder aan het experimenteren met zijn vocale arsenaal, door het strekken en inkrimpen van uitdrukkingen, het inbrengen van improvisaties, het even creatief gebruiken van zijn stem als zijn trompet. Armstrong is eclectisch, met interesses, die zich uitstrekken van de meest aardse blues tot de mierzoete arrangementen van Guy Lombardo, van Latijns-Amerikaanse volksliedjes tot klassieke symfonieën en opera. Hij brengt al deze invloeden samen in zijn optredens, waarbij hij soms fans verbijsterd en verward, die liever wilden, dat hij zich beperkte tot makkelijke, gelimiteerde categorieën.
Tijdens zijn carrière treedt hij op met de grootste en belangrijkste instrumentalisten en vocalisten van de jazz en blues. Onder hen waren Jimmie Rodgers, Bing Crosby, Duke Ellington, Fletcher Henderson, Bessie Smith en bovenal Ella Fitzgerald. Met Fitzgerald neemt hij 3 albums op: Ella & Louis, Ella & Louis Again en voor Verve Records van Norman Granz de muziek van de moderne opera Porgy & Bess. Zijn platen Satch Plays Fats een verzameling nummers van Fats Waller en Louis Armstrong Plays W.C. Handy in de jaren 50 zijn wellicht de laatste van zijn echt creatieve werken, maar zelf rariteiten als Disney Songs the Satchmo Way hebben hun muzikale momenten. Gesponsord door het Amerikaanse ministerie van buitenlandse zaken onderneemt hij een succesvolle wereldtournee door Afrika, Europa en Azië. Tegen het einde wordt hij wereldwijd aanbeden als Ambassadeur Satch en heeft hij internationaal succes met nummers als Stardust, What a Wonderful World, When the SaintsGo Marchin In, Dream a Little Dream of Me, Aint Misbehavin, en Stompin at the Savoy. Met Hello, Dolly stoot hij zelfs even de Beatles van de top van de hitlijsten. Tot een paar jaar voor zijn dood heeft hij een druk toerschema aan. Hoewel hij in later jaren zijn standaardnummers van tijd tot tijd wat mechanisch en houterig speelt, kan hij soms ook de saaiste liedjes verlevendigen met een stroom aan noten, die zijn band versteld doet staan. In 1968 heeft hij nog een laatste wereldhit met het hoogsentimentele popnummer What A Wonderful World. Dit nummer krijgt nog extra aandacht onder het wereldwijde publiek, als het in 1987 gebruikt wordt in de kaskraker Good Morning, Vietnam. Na opnieuw uitgebracht te zijn voor deze film, staat dit nummer wereldwijd een tijdlang nummer 1 op de hitlijsten en het is daarom waarschijnlijk het nummer, dat het brede publiek van hem het beste kent. Vreemd genoeg is dit nummer er 1 van de 150, die radioconglomeraat Clear Channel Communications, na de aanslagen op het World Trade Center in New York op 11 september 2001, aanraadt om van de radio te weren. Armstrong is, onder de noemer vroege invloeden, opgenomen in de Rock and Roll Hall of Fame. Een aantal van zijn solos uit de jaren 50, zoals zijn hard rockende versie van SaintLouis Blues op het W. C. Hardy-album tonen aan, dat de invloed wederzijds was.
Uncle Tom De bijnaam Satchmo en Armstrongs warme persoonlijkheid die hij heeft meegenomen uit het Zuiden van de Verenigde Staten, resulteren, samen met zijn natuurlijke drang tot het vermaken en het uitdagen tot reacties van zijn publiek, in een persoonlijkheid - de grijns, het zweet, de handdoek - die gemaakt lijkt en later in zijn loopbaan een soort van racistisch karakter krijgt. Volgens critici is hij een Uncle Tom. Hij krijgt ook zware kritiek te verduren, omdat hij de titel Koning der Zulus accepteert (een erebaan binnen de zwarte gemeenschap van New Orleans als hoofd van een leidende, zwarte carnaval krewe, maar een die voor ongeïnformeerde buitenstaanders verbijsterend en aanstootgevend kan zijn - zeker gegeven het traditionele kostuum, bestaande uit een grassen kilt en blackface make-up, die diende als satire van de blanke attitude in het Zuiden der Verenigde Staten) tijdens de Mardi Gras van 1949. Veel van deze gedragingen zijn echter te begrijpen, als men bedenkt, dat er onbegrip aan ten grondslag ligt, alsmede de tijd en plaats waarin Armstrong opgroeide (het Zuiden van de VS voor 1964 was niet een goede plaats voor een zwarte man om zich politiek correct te gedragen) en het feit, dat veel van zijn gedragingen horen bij zijn beroep van entertainer - een beroep waarin zelfspot ook tegenwoordig nog aan de orde van de dag is. Ook steekt hij zijn politieke visie niet onder stoelen of banken, zeker niet toen hij een uitlating van President Eisenhower aangaande de schuld voor raciale spanningen extremisten aan beide zijden afdeed als lafheid van de president (Hes got no guts).
Nalatenschap Veel van Armstrongs werken zijn nog altijd razend populair en heden ten dage, decennia na zijn overlijden, zijn er meer kopieën van zijn werken uit alle jaren in omloop, dan ooit tijdens zijn leven. Louis Armstrong heeft een ster op de Hollywood Walk of Fame bij 7601 Hollywood Blvd. Het Louis Armstrong New Orleans International Airport in Kenner in de staat Louisiana is naar hem vernoemd, evenals de 2e stadium baan van de USTA National Tennis Center in Flushing Meadows Park in Queens, waar de US Open wordt gespeeld. Hij richt een fonds op om benadeelde kinderen een opleiding in de muziek te verschaffen, en laat zijn huis en een immens archief aan geschriften, boeken, opnamen en memorabilia achter aan het Queens College in New York, in te gaan na de dood van zijn vrouw Lucille. De Louis Armstrong archieven zijn toegankelijk voor muziekhistorici en zijn huis in Corona, in Queens, is opengesteld als museum op 15 oktober 2003.
Louis Armstrong overlijdt op 6 juli, 1971, in New York en wordt begraven op Flushing Cemetery, Flushing in Queens, New York.
Louis Armstrong
1901 Geboren op 4 augustus in New Orleans 1911 Leert cornet spelen 1919 Komt bij de band van Kid Ory 1922 Vertrekt naar Chicago 1922 Speelt in de Creole Jazz Band van Joe Olivier 1924 Vertrekt naar New York 1924 Verlaat de Creole Jazz Band 1924 Speelt bij het Fletcher Henderson Orchestra 1925 Keert terug naar Chicago 1927 Oprichting van de Hot Five 1928 Oprichting van de Hot Seven 1928 Samenwerking met Earl Hines 1929 Keert terug naar New York 1930 Verhuist naar Los Angeles 1935 Joe Glaser wordt zijn manager 1942 Trouwt met Lucille 1943 Vestigt zich definitief in Queens, New York 1947 Formatie van All Stars 1949 Aanvaardt de titel Koning der Zulus 1958 Ontvangt een Down Beat Jazz Hall of Fame 1958 Ontvangt een Down Beat Jazz Hall of Fame 1964 Ontvangt een Grammy Award voor Hello Dolly! 1968 Laatste hit met What a Wonderful World 1971 Overlijdt op 6 juli in New York 1972 Ontvangt een Grammy Lifetime Achievement Award 1973 Ontvangt een Grammy Hall of Fame voor West End Blues 1978 Ontvangt een Big Band and Jazz Hall of Fame 1990 Ontvangt een Rock and Roll Hall of Fame voor West End Blues (1928) 1993 Ontvangt een Grammy Hall of Fame voor St. Louis Blues (1925) 1997 Ontvangt een Grammy Hall of Fame voor Mack the Knife (1955) 1999 Ontvangt een Grammy Hall of Fame voor What a Wonderful World (1968) 1999 Ontvangt een Grammy Hall of Fame voor Heebie Jeebies (1926) 2001 Ontvangt een Grammy Hall of Fame voor Hello Dolly! (1964)
2001Ontvangt een Grammy Hall of Fame voor Porgy and Bess (1958) 2003 Zijn huis wordt op 15 oktober opengesteld als museum 2004 Ontvangt een Nesuhi Ertegün Jazz Hall of Fame 2005 Ontvangt een Grammy Hall of Fame voor All of Me (1932) 2007Ontvangt een Grammy Hall of Fame voor Blue Yodel (1930) 2007 Ontvangt een Long Island Music Hall of Fame 2008 Ontvangt een Grammy Hall of Fame voor Weather Bird (1928) 2008 Ontvangt een Grammy Hall of Fame voor St. Louis Blues (1929)
NAT KING COLE (1919-1965) Bron: Wikipedia Datum: 07-04-08 Vormgever: Karel Hageman
Nat King Cole wordt op 17 maart 1919 geboren in Montgomery als Nathaniel Adams Coles. Hij is Amerikaans jazz-zanger, pianist en songwriter.
Nat King Cole, zoals hij meestal genoemd wordt, wordt in Montgomery, Alabama geboren en is de vader van zangeres Natalie Cole en broer van zanger Freddy Cole. Cole wordt algemeen beschouwd als de beste mannelijke vocale jazz- en balladvertolker van de jaren 50 en 60. Op 4-jarige leeftijd verhuist het gezin naar Chicago. Zijn vader is slager en diaken in de True Light Baptist Church. De jonge Nat King Cole wordt door zijn moeder, die organiste is in de kerk, gestimuleerd om muziek te studeren. Vanaf zijn 12e jaar bespeelt hij het kerkorgel en zingt hij kerkliederen. Zijn echte interesse gaat echter al snel uit naar de jazzmuziek. Zijn ouders kunnen de belangstelling voor de jazz muziek niet echt waarderen. Jazz wordt immers in de nachtclubs gespeeld. De oudste broer van Nat, Eddie heeft dan al een bekende jazz band, de Rogues of Rhythm.
In 1936 vertrekt hij naar Los Angeles, en geeft van 1936 tot 1945 zijn naam aan The KingCole Trio (in 1e formatie met Oscar Moore en Wesley Prince). In 1943 neemt hij het nummer Straighten Up and Fly Right op, wat zn 1e nationale hitsong wordt. Het nummer is gebaseerd op één van zn vaders preken en op een bekend zwart volksverhaal. Hij wordt door zijn trio-opnamen als één van de groten uit de jazzwereld beschouwd. Vanaf 1945 besluit Nat King Cole zijn bijzondere stem ook buiten de jazz te laten horen. Hij ontwikkelt zich meer en meer als (jazz) ballad-zanger. Zijn herkenbare stem zorgt voor een miljoenenomzet bij platenmaatschappij Capitol. Hij is de superstar van de jaren 50. In 1948 koopt hij als eerste zwarte Amerikaan een huis in de blanke buurt Hancock Park in Los Angeles. De bewoners vertellen hem, dat ze geen ongewensten in de buurt willen. Hij antwoordt: Ik ook niet. En als ik een ongewenst iemand zie komen, ben ik de eerste die klaagt.
In de jaren 40 is Cole de 1e Afro-Amerikaan met een eigen radioprogramma en in de jaren 1956-1957 heeft hij als 1e zwarte Amerikaan een eigen wekelijkse televisieshow bij NBC. Daarnaast treedt hij herhaaldelijk als filmacteur op , o.a. in St. Louis Blues. Hij rookt 3 pakjes cool-menthol sigaretten per dag. Volgens hem dragen de sigaretten ertoe bij, dat zijn stem voldoende laag blijft. Om die reden rookt hij voor iedere plaatopname meestal 3 sigaretten achter elkaar. In het najaar van 1964 merkt hij, dat hij gewicht verliest. In oktober 1964 wordt bij hem longkanker geconstateerd. De verschillende behandelingen (o.a. een Cobalt-behandeling) slaan niet aan en Nat King Cole overlijdt op 15 februari 1965 in het St. Johns Hospital in Santa Monica (Californië). Hij is begraven op Forest Lawn Memorial Park in Glendale (Californië). Hij was getrouwd met Maria Ellington en had vijf kinderen. Ook zijn dochter Natalie Cole en zijn jongere broer Freddie Cole zijn zangers. In de jaren 90 wordt Nat KingCole opnieuw populair, dankzij zijn dochter Natalie Cole, die op de cd Unforgettable haar zang combineert met oude opnamen van haar vader.
1919 Geboren op 17 maart in Montgomery, Alabama 1923 Verhuist naar Chicago 1931 Bespeelt het kerkorgel 1936 Vertrekt naar Los Angeles 1936 Oprichting van The King Cole Trio 1943 1e hit met Straighten Up and Fly Right 1945 Opheffing van The King Cole Trio 1945 Ontwikkelt zich als ballad-zanger 1948 Gaat scheiden van Nadine Robinson 1948 Trouwt op 28 maart met Maria Hawkins Ellington 1948 Koopt als 1e zwarte Amerikaan een huis in Los Angeles 1950 Geboorte van zijn dochter Natalie 1950 Adopteert Carol 1956 Krijgt als 1e zwarte Amerikaan een eigen wekelijkse tv-show bij NBC 1958 Verschijning van de film St. Louis Blues 1959 Geboorte van zijn zoon Nat Kelly Cole 1961 Geboorte van de tweeling Casey en Timolin 1963 Ontvangt een Golden Globe Award 1964 Verliest gewicht 1964 In oktober wordt longkanker geconstateerd 1965 Overlijdt op 15 februari in Santa Monica 1995 Overlijden van zijn zoon Nat Kelly Cole
De katten die aan het onderzoek deelnamen, kregen een fototoestel omgehangen.
Onderzoek naar de gewoonten van huiskatten heeft opmerkelijke resultaten opgeleverd. Doel van het onderzoek was een antwoord te vinden op vraag wat katten nu precies uitspoken als hun baasjes van huis zijn. Vijftig katten kregen een camera omgehangen die om de 15 minuten een foto nam.
Uit het raam kijken Over het algemeen wordt gedacht dat poezen slapen als ze alleen thuis zijn. Dat blijkt echter niet het geval. Het onderzoek wees uit dat de katten 22 procent van de tijd uit het raam keken. Twaalf procent werd gebruikt om met andere huisdieren om te gaan, 8 procent om op stoelen of klimpalen te klauteren en ongeveer 6 procent om te slapen.
Voedsel op laatste plaats De 777 foto's die dierengedragsdeskundige Jill Villareal bestudeerde, lieten zien dat ongeveer 6 procent van de katten naar de televisie, computer, dvd's of andere media keken. Het verstoppen onder tafels nam 6 procent van de tijd in beslag. Amper vier procent van de tijd staarden de poezen naar hun voedsel.
Camera's De dierengedragsdeskundige had niet gedacht dat katten zo actief waren. Ze ging er eigenlijk ook van uit dat katten voornamelijk aan het slapen waren. De volgende stap in het onderzoek leidt er waarschijnlijk toe dat de katten kleine filmcamera's omgehangen krijgen. (eb)
Een immigrant in Nieuw-Zeeland die hiv-positief is, heeft zijn vrouw met zijn eigen bloed geïnjecteerd terwijl ze sliep en haar zo besmet met het virus dat aids veroorzaakt.
"Opdat je me niet zou verlaten" De 33-jarige vrouw vertelde de politie dat haar man zei: "Ik stak je omdat ik wou dat je hetzelfde was als ik, zodat je met mij kan leven en me niet zal verlaten". De vrouw zei verder dat haar echtgenoot haar tweemaal prikte terwijl ze sliep met een naald waaraan zijn geïnfecteerde bloed kleefde.
Het koppel kampte met relatieproblemen, deels omdat de vrouw seks weigerde uit vrees met aids besmet te raken.
Veertien jaar cel Het is de eerste zaak van deze aard in Nieuw-Zeeland. De 35-jarige man gaf de feiten toe en zit momenteel achter de tralies. Hij riskeert een celstraf van maximum veertien jaar. De man ontdekte dat hij seropositief was toen in 2004 bij aankomst in Nieuw-Zeeland zijn gezondheid werd getest. (afp/lb)
Spijtig dat die weggaat, was een goede presentator.
Radio 2-presentator Marc Brillouet stopt met presenteren
01 december 2009, 16:48
Radio 2-presentator Marc Brillouet stopt na 19 jaar met het presenteren van het zondagavondprogramma "Funiculi Funicula". Op zondag 19 december zal Brillouet voor de laatste keer te horen zijn in het programma. Dat meldt Radio 2 dinsdag in een persbericht.De Radio 2-presentator heeft beslist om van de mogelijkheid gebruik te maken om vervroegd met pensioen te gaan. "We hebben respect voor Marc's beslissing", zegt netmanager Jan Knudde. "We zijn wel wat verrast dat alles zo snel gaat. Het programma 'Funiculi Funicula', met licht klassieke muziek, kan rekenen op een heel trouw publiek en we willen die vaste afspraak op zondagavond zeker houden. Al moeten we nu bekijken hoe we dat vanaf januari gaan aanpakken. Radio 2 kan gelukkig wel blijven rekenen op zijn grote muzikale kennis en collectie om de brede, gevarieerde muzikale koers van het net te ondersteunen". (ROJ)
De nieuwe aartsbisschop André Léonard heeft tijdens de uitzending Controverse op de Franstalige zender RTL-TVI homoseksualiteit vergeleken met anorexia. Het leverde hem een geschokte reactie op van het "Centre d'action laïque", dat er een vergelijking in ziet tussen homoseksualiteit en een ziekte.Monseigneur Léonard werd tijdens het programma aan de tand gevoeld over het thema homoseksualiteit. In het verleden deed de kerkleider daarover al enkele omstreden uitspraken. Léonard stelde dat hij zelden over het onderwerp spreekt, tenzij men hem ertoe dwingt of erover vragen stelt. Hij herhaalde dat hij zich veeleer uitsprak over een houding dan over personen, maar maakte een vergelijking tussen zijn visie op homoseksualiteit en anorexia. "Ik ga een vergelijking maken: anorexia is een ontwikkeling die niet te rijmen valt met eetlust, maar ik zou nooit zeggen dat anorexiapatiënten abnormaal zijn", luidde het. Nationaal voorzitter Philippe Grolet van het Centre d'action laïque (CAL) was allerminst te spreken over de uitspraken. Hij noemde ze schandalig. Volgens hem heeft de monseigneur geïnsinueerd dat homoseksualiteit een ziekte is. (EYI)
Zeggen wat er op je lever ligt is gezond! Wel dan is er goed nieuws voor ruziemakende koppels. Uit Brits onderzoek blijkt dat een gemiddeld samenwonend koppel veertig minuten per dag kibbelt over het huishouden. Wat de meeste stelletjes gebruiken als excuus om aan hun huishoudelijke taken te ontsnappen? Werk, kinderen en zelfs huisdieren! Een top tien van irritaties.
met Maria Ellington
