Iedereen twijfelt wel eens of de eieren die in de koelkast liggen wel nog vers zijn. Enkele eenvoudige tips kunnen ons hierbij helpen. Het woord dat te onthouden is is luchtkamer.
Als een ei ouder wordt verdampt er vocht doorheen de poreuze eischaal en wordt de luchtkamer bijgevolg groter. Doordat de luchtkamer groter is gaat een ei vlugger drijven in zoutwater. Je kan een oud ei ook herkennen door het zachtjes te schudden.Doordat de luchtkamer groter is gaat de inhoud klotsen. Bij een vers ei hoor je niets.
Hoe de versheid van een ei controleren ? In de eihandel kan de versheid van eieren gecontroleerd worden door ze door te lichten. Een ei is vers als het licht erdoor schijnt, de dooier niet duidelijk zichtbaar en niet erg beweeglijk , en de luchtkamer nog klein is. Alhoewel men thuis niet beschikt over een dergelijke lichtbron voor deze test, kan men zich ook behelpen met een zaklamp. De drijfproef: een vers ei in een kom met zout water (1l water en 100 gr zout) zal plat op de bodem blijven liggen. Hoe ouder het ei hoe meer de stompe kant naar boven komt. Is de luchtkamer reeds groot (na ongeveer 6 weken) dan kan het ei zelfs drijven. De breekproef: bij het breken zal een vers ei een bolronde, stevige dooier en veel stevig eiwit hebben dat weinig uitloopt.
Schone eieren zijn langer houdbaar dan eieren waar nog vuil aan zit. Door de poreuze schaal kunnen immers gemakkelijk bacteriën het ei binnendringen. Kijk daarom de eieren voordat u ze opbergt even na en maak ze eventueel met een doekje schoon. Bewaar eieren liefst niet langer dan twee tot drie weken op een koele en donkere plaats. Leg eieren niet dicht bij gerookte vis, knoflook of ander sterk ruikende of snel aan bederf onderhevige levensmiddelen. Eieren kunnen door de poreuze schaal heel gemakkelijk geur en smaak van dergelijke producten overnemen. Bewaar eieren met de punt naar beneden, zo blijft de dooier het best op zijn plaats. Eieren moeten met het luchtzakje naar boven worden bewaard, anders gaat de lucht naar boven en raakt het vlies los. Neem eieren voor het gebruik bijtijds uit de koelkast en laat ze op kamertemperatuur komen. Gebruik voor het splitsen van eieren in dooier en wit bij voorkeur een eiersplitser of -scheider. Zorg ervoor dat de ei-inhoud niet met de eierschaal in contact komt. Haal een eventueel stukje eierschaal met een natgemaakte lepel uit het eiwit en nooit met een halve eierschaal. Op deze manier kan er geen besmetting via de eierschaal plaats vinden. Bij het produceren van een ei kan er een klein bloedvaatje in de eierstokken van de kip scheuren waardoor er wat bloed in het ei terecht kan komen. Het is een misverstand te denken dat een dergelijk ei bevrucht zou zijn. Mocht er een bloedstipje in het ei te zien zijn, dan kan dat met een natgemaakte lepel worden verwijderd. De hagelsnoeren (stevige strengen eiwit) die er voor zorgen dat de dooier op zijn plaats blijft, hoeven niet te worden verwijderd. Een dubbele dooier komt soms voor maar er is verder niks mis met het ei.
Soms scheurt de eierschaal tijdens het koken van een ei, hoewel het nergens hard tegenaan stoot. Dat komt doordat zich in het ei een luchtkamer bevindt. De lucht daarin zet door de hitte van het koken uit. De eierschaal komt onder druk te staan en knapt, omdat de lucht moet ontsnappen. Je kunt het voorkomen door een gaatje in de stompe kant van het ei te prikken, waar de luchtkamer zich bevindt. De lucht kan er dan veel sneller uit.
De kleur van de dooier heeft te maken met het kippevoer. Als dat uit veel groenvoer bestaat, dan zijn de eidooiers oranjegeel. Maar krijgt een kip eten met weinig kleurstof (zoals graan), dan worden ze lichtgeel.
Men zegt dat een witte kip meestal witte eieren legt en een bruine kip bruine eieren. Maar dit hoeft niet. De kleur van het ei ligt aan het ras van het kip! Je kunt het zien aan het oorlelletje van de kip welke kleur ei zij gaat leggen. Een witte oorlel is witte eieren, een rode oorlel is bruine eieren. De kleur van het ei heeft géén invloed op smaak, heeft ook niets te maken met de huisvesting van de kip.
