Ik ga jullie nog eens wat laten meegenieten van een passage uit onze vriend zijn brieven.
........ Een tuin zoals bij ons geeft steeds rijkelijk vruchten. Laat die ene boom het iets afweten in zijn vruchtzetting, anderen geven dan voor dit jaar ruimschoots hun deel... En dit jaar waren er heel veel pruimen, het zag er blauw van... Je weet we hadden vrienden met kleinkinderen, en we vroegen hen om "hun part" te komen plukken, want onze buik was al "meermalen" vol geweest, en de WC ook natuurlijk.... En voor die kleine Sam was nu de dag aangebroken. We gingen de tuin in, en bij het zien van die pruimebomen kwam uit die kindermond de spontane reactie : 'Jos, ik denk dat hier meer pruimen hangen dan dat er in de GB liggen"...en iedereen lachtte daar met die spontane opmerking. Alle hens aan dek nadien...Er werd geplukt en geschud om een flinke voorraad bij mekaar te krijgen van die heerlijk sappige pruimen. Want rijpe pruimen kopen in de winkel....dat kan natuurlijk niet. Groot jolijt voor groot en klein voor dit fijne pruimenfestijn. Als de vergaarbakken vol waren gingen we nog wat kuieren in onze 'wildernis'
De kleine Sam liep vooruit...immer maar zoekend en altijd vragen stellend. Ik volgende hem, de anderen meer achterop latend... Opeens had het kind schijnbaar gevonden wat het zocht, nml. witte klaverzuring. En ijverig begon hij te zoeken. En ik keek toe. Maar mijn nieuwsgierigheid was toch geprikkeld door zijn ijverig zoeken in dit groene klavertapijt onder de bomen. Ik vroeg hem wat hij zocht ? Met een gelaten stemmetje antwoordde hij dat hij een klavertje van vier zocht, want, zei hij, dan kan ik een wens doen. Kleine Sammy, reageerde ik, heb jij ook al een hartewens ? Ja Jos, zei hij, en met wat droevige blik keek hij mij aan, en als ik er eentje vind dan wens dat mijn mama vlug mag genezen zijn. We keken mekaar aan. Even biggelde een traan over mijn wang in mijn peilen naar het grote zieleverlangen van dit kind. Alles werd nu wat wazig om mij heen, even nog een diep oogkontakt tussen twee generaties. Steeds leek bij mij alles dieper te zinken..... en als door sferen heen hoorde ik die duizenden kinderen die riepen: mammie...mammie....Maar hun mammie kwam niet meer...Even nog een een diep zieleverzinken en toen was het voorbij. De kleine Sammy stond daar voor mij als symbool van zoveel kinderverdriet.
Ik weet niet of mijn kleine vriendje een "klavertje van vier" gevonden heeft, maar bovenal hoop ik dat zijn "mama" vlug mag genezen zijn.
Nog wat nababbelen over het pruimenplukken en met hun vrachtje trokken zij huiswaarts.
Even raakte ik daar onder de bomen het diepe zieleverlangen van een kind: "mama, dat je vlug weer mag genezen zijn".
......
Onze vriend is een heel speciale man, iemand om heel fijn met te praten over gevoelens en zo meer...
groetjes,
floeremutske
Reacties op bericht (1)
08-09-2005
Wat een aanwinst!
Bij het lezen van jullie vriend's brief, kan ik jouw uitspraak enkel beamen. Hij is een bijzondere man.
Zulke vrienden zijn een echte aanwinst! Ik hoop dat je nog lang van zijn aanwezigheid mag genieten. Groetjes,
