Onze vriend Jos kennen wij al jaren, en hij weet dat wij hem een speciale man vinden, daarom heeft hij zijn levenservaringen regelmatig door de jaren heen, naar ons opgestuurd. Nog een passage uit één van zijn brieven over dieren.
........
Even wil ik hier nogmaals eens wat verder ingaan in de wereld van de dierenexistentie.Voor mij waren dieren de voorbereidende schakel tot een meer uitgebreid rationele leven, waar door de innerlijke en onderlinge samenhang van het leven toch naar voor komt, tenminste denk ik toch ? Hoe ervaart "het leven" het leven ? Hoe dieper we op de trap der evolutie afdalen, hoe oppervlakkiger dit moet zijn geweest. Maar eens, in opwaartse zin, de trap van de dieren was bereikt, ervaren wij, nu in ons rationele voorkomen, toch zeker de "linken" van onze evolutie-verworvenheden via dit dierlijke. En in gesprekken met mensen die korter bij het natuurlijke staan (uiteraard meestal landbouwers), frons je wel eens je wenkbrauwen. Laatst stond ik bij mijn vriend Georges, een vroegere landbouwer en die vertelde mij het volgende : "Ik had vroeger dieren. Daar ik mijn landbouwaktiviteiten had gestopt werden deze verkocht, behalve één paard en één koe. Maanden hadden die beiden, als laatsten van mijn kudde, samen de tijd doorgebracht in de weide. Tot ik besloot ook die koe te verkopen. Jos, zei hij me toen, ik heb het paard ook moeten verkopen, het dier leek die scheiding niet te kunnen verwerken.... En hier dacht ik aan die twee poezen bij ons vroeger, die mekaar tot het uiterste trouw bleven en het achtergebleven diertje weigerde verder te leven en stierf van verdriet.....
Maar het merkwaardigste dierenverhaal kwam van mijn schoonbroer, ook een landbouwer. Hij kent mijn belangstelling voor zo iets, en hoe ongelooflijk het ook is, Jos, het is de waarheid wat ik je nu ga vertellen... Enkele jaren geleden had ik tussen mijn runderen een merkwaardige koe, vast voor mij een zeer intelligent dier.Met de jaren had zij de uitwendige sturingen van ons computersysteem eigen gemaakt en wist ze precies wat ze moest doen door op bepaalde knoppen te "duwen" of ergens aan te "trekken", om dit lekkere meel te bemachtigen.. Niet alleen de haar voorbehouden hoeveelheid, doch ook uiteraard dat van de anderen. Bij de melkperiode was zij de anderen steeds te slim af, en zij kwam altijd als eerste, als de leider over de anderen, naar binnen. Ongevaar een 12-tal jaren had dit geduurd en toen was ook voor dit dier de tijd van "opruimen" aangebroken.Ik als landbouwer kon toch niet anders. Het dier werd verkocht, en ik had het gevoel dat zij haar lot aanvoelde. Het was dan ook de laatste maal dat zij spontaan naar binnen kwam, ze ontweek elk kontakt met mij, ongelooflijk zei die man. Erger nog, de dag dat ze de hoeve verliet moest zij voor haar laatste "rit" de dierenwagen op. En ze probeerde haar "lot" niet te ontlopen. Doch net wanneer ze via de oploopplank de wagen binnenstapte bleef ze staan en keek achterwaarts, ze zocht mij. En voor ze verder ging keek ze mij doordringend aan ....Jos zei hij, één raar gevoel ervaarde ik daar, die blik vergeet ik nooit meer....".
