Je weet het al ik kan het niet nalaten jullie hier weer een fijne tekst te schrijven over de natuur, gelezen in de brieven van Jos.
.....
Ik had al eens eerder het verlangen uitgesproken bij "de Frank" om eens samen voor enkele uren er op uit te trekken, zomaar, de wijde natuur in. Van hem kan ik nog wat leren, daar hij natuurgids is. En nu was het zover. Het was middag en we vertrokken te voet. We waren niet van plan om grote afstanden af te leggen, gewoon langs beken en weilanden zouden we gaan. We passeerden langs een droogstaande poel waarin nogal wat waterranonkel en beekpunje stond, planten die ook bij droogstand nog enigszins konden gedijen. En verder ging het langs vochtige weilanden langs de beek. Opeens, enkele tientallen meter voor ons, vloog er een eend op met luid gekwaak. Ik nam de arm van Frank, kijk, een vogel die gewond is, hij kan ternauwernood nog vliegen! Jos, reageerde mijn vriend, dat is maar bedrog jongen, die eend speelt maar wat komedie. De waarheid is dat dit een moedereend is die met haar kroost door de weilanden trekt, en wij hebben deze dieren gestoord. En wat die moedereend nu doet is gewoon ons weglokken van de plaats waar die jonge diertjes zich bevinden. Weliswaar zijn deze nu wel verdoken door onze komst hier. Maar die moedereend houdt zich voor gewond en ze hoopt dat gij dat wel zult zien en haar achterna gaat, want als natuurgids kennen wij dat wel. Doch eens dat je haar dan weer bent benaderd "sukkelt" ze z.g. weer wat verder, tot ze jou uit de zone "heeft weggelokt" waar haar kleintjes zich bevinden. Kom Jos, lachtte hij, we gaan die moedereend gewoon volgen en kijken wat er gebeurd. We naderden dan voor de tweede maal de moedereend en...weer hetzelfde scenario. Maar we gaven niet af en volgden haar, ze "sukkelde" schijnbaar toch erg, en weer zo een 100-tal meter. En toen we haar terug benaderde vloog ze op, maar toen leek ze helemaal in orde, en met een wijde boog vloog zij terug naar haar kroost, waar ze de eerste maal opgevlogen was. En Jos, wat denkt gij nu ? Fantastisch Frank, zoiets heb ik nog nooit ervaren, maar ja, jij bent natuurgids hé. Zoiets moet je beleven. Ik had heus de indruk dat die eend gewond was. Natuurlijk, zijn mijn vriend, dat was haar bedoeling. Nu zijn ze ginds weer allemaal terug verenigd. Je hebt nu wel gezien hoe "gewond" ze was hé!
We gingen verder...Daar, hoog boven ons, zagen we een roofvogel, vast een grote. Een buizerd ? De kleinere torenvalken "hangen" al "biddend" boven weilanden en speuren zo de omtrek af, zoekend naar muizen of iets dergelijks. Grote roofvogels maken, hoog in de lucht, steeds maar rondjes. Ze zweven praktisch steeds op thermiek, de warmere stijglucht, en speuren alzo de grond af vanop die hoogte, zoekend naar een prooi. (Welk een zicht moet zulke vogel wel hebben om dit allemaal te zien vanop die hoogte). Gefascineerd volgden we het speurwerk van deze rover. En steeds maar rondjes maken, met nog enkele andere vogels daar in de buurt, die probeerden om die vijand te verjagen. Op die hoogte leken dit maar stipjes, wat een idee gaf van de grootte van deze roofvogel. Kijk Jos die vogels rondom hem willen hem tarten en alzo verjagen. Maar ze "pakken" kan hij praktisch niet, zijn vogellichaam is te groot en niet voldoende vlug wendbaar in de lucht om die vermetele, dartele uitdagers daar aan te kunnen in de vlucht. We bleven kijken naar het schouwspel, via de verrekijker van Frank (onontbeerlijk voor een natuurwandeling). En opeens, daarboven, de grote vleugels gestrekt naast het vogellichaam, dook hij in een wijde sierlijke duikvlucht naar beneden, net een vallende steen! En dan, een eindje voor ons, speelde het kleine drama zich af. De snelheid waarmee alles zich voltrok is niet voor te stellen We keken beiden toe naar wat zich daar afspeelde ? Zoiets is eigenlijk niet te volgen, feitelijk zou je zoiets vertraagd moeten kunnen overdoen, zulke snelheid. En een fraktie later vloog die 'sjarel' al in de lucht met....een rat tussen zijn klauwen. Eten en opgegeten worden. Misschien heeft die rat zelfs haar maaltijd moeten laten staan...
Kraaien, meeuwen, merels, spreeuwen, ja zelfs een houtsnip zagen we. Wel eens fijn om zo met iemand mee te gaan. In de beek nog eens "geloerd", maar stekelbaarjes konden daar zeker niet meer in leven. Wel jammer, natuurlijk, want dan denk ik aan mijn kinderjaren. Nu is het water zo vervuild dat zulk leven daarin niet meer mogelijk is. Maar op die beekkanten is er nu een wildgroei van planten w.o. brandnetels en bramen. Zij vinden daar een stikstofrijke omgeving waarop ze goed gedijen, als gevolg van de overdadige bemesting van de landbouwers. Zoiets is ook natuur, maar dan in een ander voorkomen. Beter ? Slechter ? Het is gewoon anders, maar of het een verrijking is kunnen we in vraag stellen. We namen hier afscheid van mekaar.
Ik zette me daar nog even neer op een steen en dacht wat na over het voorbije. Vooral de eendenervaring had mij wel een beetje verrast. Lompe dieren, zonder verstand, alleen "instinkten", zo had ik het vroeger altijd geleerd.
