Hier een mooie reportage over walvissen op een zalig eiland (denk ik toch)....
groetjes,
floeremutske
Hermanus, speeltuin voor walvissen
Nergens komen walvissen zo dicht bij land als in Hermanus
Hermanus ligt in de ruige Walkerbaai
De southern right whale is makkelijk te herkennen aan de korstachtige stukken op zijn kop en rond zijn ogen.
Wilson Salukazane, de walvisroeper van Hermanus.
Tussen juli en december zijn de wateren van de Kaap één grote speeltuin voor walvissen. Voor de uiterste punt van Zuid-Afrika komen de kolossen er samen om te paren, te kalven en te zogen. Dat zorgt voor een kijkstuk dat niet door een documentaire van National Geographic te evenaren valt. De place to be om het gedrag van de reuzen van heel dichtbij mee te maken, is Hermanus, een uit zijn voegen gebarsten vissersdorpje dat zijn bloei dankt aan de oceaan en zijn grootste bewoners.
Fascinerend schouwspel Het WWF riep Hermanus uit tot één van de twaalf beste sites voor whale watching in de wereld. Nergens komen de walvissen zo dicht bij land als hier. Vaak is een verrekijker niet eens nodig. De ruige Walkerbaai in hartje Hermanus wordt afgezoomd met een 12 km lang rotspad, dat je helemaal kan aflopen. Her en der staan banken zodat je even kan uitrusten. Vind je dat al veel te lastig, dan ga je gewoon op het terras zitten van Bientangs Cave, een restaurant met tafeltjes tot vlak tegen de rotsen. Andere walvisspotters halen halsbrekende toeren uit om op de verst uitgestoken rotsplateaus naar het fascinerende schouwspel te kijken. Dat liep onlangs nog verkeerd af, toen een vrouw werd verrast door een hoge golf en het water werd ingesleurd. Haar man sprong haar achterna, maar beiden verdronken.
Walvisroeper We kiezen wijselijk voor een veiliger plekje. Iedereen hier keert Hermanus letterlijk de rug toe. Wat zich afspeelt op zee, is veel spannender. Wij zijn maar net ter plekke of daar duiken de eerste walvissen al op. We kunnen nauwelijks een kreet van bewondering onderdrukken, maar onder de walvisspotters wordt amper een woord gewisseld. Geen Amerikaanse toestanden, de luidkeelse oohs en aahs blijven achterwege.
Dan duikt de kleurrijkste figuur van Hermanus op: Wilson Salukazane, de whale crier van Hermanus. Als enige plaats in de wereld heeft het stadje immers een walvisroeper. Als er niet meteen een walvis te bespeuren valt, blaast Salukazane op zijn hoorn van zeewier zodra er eentje in zicht is. Op de borden rond zijn nek staat in codeschrift waar de beestjes zich precies ophouden. Is hij niet in de buurt, dan bel je gewoon naar de whale hotline, die 24 uur of 24 informatie spuit over de plaats waar je naar de zee moet turen.
Spyhoppen Ik laat me door Wilson inwijden in de verschillende gedragingen van de walvis. Die doet aan breaching wanneer hij rugwaarts uit het water schiet en zich zo weer laat terugvallen. Walvissen doen dat meestal vier tot vijfmaal na elkaar. Om hun omgeving beter te zien, gaan ze spyhoppen. Ze staan dan bijna helemaal verticaal in zee, waarbij ze tot hun staartvin uit het water oprijzen. Of ze klappen met hun staartvin (lobtailing), als een vorm van communicatie of om hun maatjes te waarschuwen dat er rivalen of haaien in de buurt zijn. Soms lijken ze wel te zeilen (sailing) met hun staart uit het water om af te koelen of om uit te rusten. Het in-en uitademen (blowing) veroorzaakt enorme waterfonteinen. Deze spray is honderden meters ver te zien.
Bijna uitgestorven De walvissen die naar Hermanus afzakken, zijn southern right whales en makkelijk te herkennen aan de grote, korstachtige stukken op hun kop en rond de ogen. Ze kunnen tot 18 meter lang worden en 80 ton wegen. De soort dankt zijn naam aan het feit dat zij bijna was uitgestorven. Vanaf 1800 werd er zo intensief op gejaagd dat er maar enkele honderden exemplaren overbleven. De southern right whale was een geliefde prooi, vandaar de naam: the right, de goeie, omdat hij heel zwaar was en na zijn dood bleef drijven, in tegenstelling tot andere soorten die naar de bodem zonken. Vandaag zijn er weer enkele duizenden en hun aantal stijgt jaarlijks.
