Hierna volgend een zeer mooie tekst, waar zoveel waarheid inzit ! Want het gebeurt nog té dikwijls!
HOE KON JE ? (deel 1)
Toen ik pub was, amuseerde ik je met mijn gekke streken en maakte ik je aan het lachen. Je noemde mij je kind, en ondanks een aantal kapot gekauwde schoenen en wat gescheurde kussentjes werd ik je beste vriend. Als ik 'stout' was, schudde je met je vinger naar me en vroeg je me 'hoe kon je?' Maar dan gaf je weer toe en rolde je me op mijn rug om mijn buik te kriebelen.
Mijn zindelijksheidstraining duurde wat langer dan verwacht omdat je het vreselijk druk had, maar daar hebben we allebei hard aan gewerkt. Ik weet nog dat ik 's nachts mijn neus tegen je aandrukte en dat ik naar je diepste geheimen en dromen luisterde, en ik kon mij geen beter leven voorstellen. We maakten lange wandelingen en renden door het park, maakten ritjes met de auto, stopten om een ijsje te kopen (ik kreeg alleen het wafeltje want 'ijs is slecht voor hondjes', zei je) en ik deed lange dutjes in de zon en wachtte tot je aan het einde van de dag thuis zou komen.
Geleidelijk ging je meer tijd aan je werk en je carrière besteden, en meer tijd aan het zoeken van een menselijke partner. Ik wachtte geduldig op je, troostte je als je gekwetst was, gaf je nooit op je kop als je een verkeerde beslissing nam en sprong vrolijk in het rond als je thuis kwam. En toen werd je verliefd.
Zij - inmiddels je vrouw - is geen 'dierenvriend'. Toch verwelkomde ik haar in het huishouden, probeerde haar genegenheid te geven en gehoorzaamde haar. Ik was gelukkig omdat jij gelukkig was.
Toen kwamen de menselijke baby's en ik deelde in je opwinding. Ik was gefascineerd door hun roze huidje, hoe ze roken, en ik wilde ze ook bemoederen. Alleen maakten jij en zij je zorgen dat ik ze pijn zou doen, en ik werd de meeste tijd naar een andere kamer verbannen.
Oh, ik wilde zo graag van ze houden, maar ik werd een 'gevangene van de liefde'.
