|
Beste bloggertjes,
.......de liefde'.
Toen ze groeiden, werd ik hun vriend.
Ze hingen aan mijn vracht en trokken zichzelf op wiebelige beentjes op, staken vingertjes in mijn ogen en onderzochten mijn oren en gaven mij kusjes op de neus.
Ik hield van ze en van hun aanraking - jouw aanrakingen waren nu zo zeldzaam - en ik zou hen met mijn leven verdedigd hebben als het nodig was geweest.
Ik glipte stiekem in hun bedden en luisterde naar hun zorgen en geheime dromen, en samen wachtte we op het geluid van jouw auto op de oprit.
Er was een tijd dat, als anderen je vroegen of je een hond had, je een foto van mij uit je portefeuille haalde en hen verhalen over mij vertelde.
De afgelopen jaren aantwoordde je slechts 'ja' en veranderde je van onderwerp.
Ik was van 'jou hond' geworden tot slechts 'een hond', en iedere euro die aan je aan mij besteedde werd er één teveel.
Nu heb je een carrièrekans in een andere stad, en jij en je gezin verhuizen naar een appartement waar geen honden zijn toegelaten.
Je hebt de juiste beslissing genomen voor je 'gezin', maar er was een tijd dat ik je enige gezinslid was. Ik was blij opgewonden over de autorit, tot we bij het dierenasiel stopten. Het rook naar honden en katten, naar angst, naar hulpeloosheid. Je vulde de paperassen in en zei 'ik weet zeker dat jullie een goed tehuis voor haar vinden, zij haalden hun schouder op en keken je meewarig aan, zij kennen de harde werkelijkheid voor een hond van middelbare leeftijd, zelfs een met papieren'.
Je moest de vingertjes van je zoon van mijn halsband lostornen terwijl hij schreeuwde 'nee pappa! laat ze niet mijn hond meenemen!' En ik maakte mij zorgen om hem, en over wat je hem hiermee had bijgebracht over vriendschap en trouw, liefde en verantwoordelijkheid, en over respect voor alle leven. Je gaf me een afscheidsklopje op mijn hoofd, je vermeed mij in de ogen te kijken, en weigerde beleefd mijn halsband en riem mede te nemen.
Je moest nog een deadline halen - en ik ook.
Na je vertrek zeiden de twee aardige dames dat je waarschijnlijk al maanden wist dat je zou verhuizen en dat je geen poging had gedaan om een goed tehuis voor mij te vinden. Ze schudden het hoofd en zeiden "hoe kon je?".
wordt vervolgd.
lieve groetjes,
floeremutske
|
