Heb je dit verhaal al horen vertellen over een juf van het laatste
jaar van de kleuterschool?

Het is koud buiten en één van haar kleine deugnieten vraagt haar
hulp om zijn botten aan te trekken, en inderdaad het gaat heel moeilijk.
Na veel getrek, geduw en heen en weer gesleur zitten de botten rond
zijn voetjes en de kleine deugniet zegt : "mijn botten zitten aan
de verkeerde voeten juf!"
De juf verschiet wanneer ze inderdaad merkt dat de botten aan de
verkeerde voeten zitten.
Allee... nieuwe kalvarietocht om ze uit te trekken, ze slaagt erin
haar kalmte te bewaren tot de botten aan de juiste voeten zitten.
Dan zegt de kleine deugniet : "dat zijn mijn botten niet!"
Op dat moment moet ze al haar kalmte aanspreken om hem geen lap
tegen zijn oren te geven!
Zij probeert zich in te houden, herpakt zich en vraagt hem waarom
hij dat niet eerder vertelde.
"Goed, allee dan, we trekken ze uit "zegt ze, en zet zich weer aan 't werk."
De kleine deugniet vervolgt : "Het zijn mijn botten niet, het zijn
de botten van mijn broer, maar mama heeft gezegd dat ik ze moet dragen."
De juf weent bijna en begint opnieuw aan het lastige her- her-
heraantrekken van zijn botten.
Met een zucht van tevredenheid zet ze uiteindelijk de kleine
deugniet rechtop, doet hem zijn winterjasje aan, trekt zijn muts
over zijn hoofdje en vraagt hem :
"waar zijn uw handschoentjes?"
De kleine deugniet antwoordt :
"Die heb ik in mijn botten gestopt."