Ik was vandaag wat aan het rommelen en vond dit mooie gedicht van Guido Gezelle, veel van jullie zullen het zeker kennen, maar geniet er nog maar eens mee van.
DIEN AVOND EN DIE ROOZE
'k Heb menig menig uur bij u gesleten en genoten en nooit en heeft een uur met u me een enklen stond verdroten. 'k Heb menig menig blom voor u gelezen en geschonken en, lijk een bie, met u, met u, er honing uit gedronken; maar nooit een uur zoo lief met u, zoo lang zij duren koste, maar nooit een uur zoo droef met u; wanneer ik scheiden moste, als de uur wanneer ik dicht bij u, dien avond, neêrgezeten, u spreken hoorde en sprak tot u wat onze zielen weten. Noch nooit een blom zoo schoon, van u gezocht, geplukt, gelezen, als dien avond blonk op u, en mocht de mijne wezen ! Ofschoon, zoo wel voor mij als u, - wie zal dit kwaad genezen ? - een uur bij mij, een uur bij u niet lang een uur mag wezen; ofschoon voor mij, ofschoon voor u, zoo lief en uitgelezen, die rooze, al was 't een roos van u niet lang een roos mocht wezen, toch lang bewaart, dit zeg ik u, 't en ware ik 't al verloze, mijn hert drie dierbre beelden : u, dien avond - en - die rooze !
