Mijn
zoon wil me regelmatig 'updaten'. Hij geeft me dan hints om populaire websites voor
jongeren te bezoeken. Kwestie van op de hoogte te blijven van wat er leeft in die
leeftijdsgroep. Gisteren schrok ik me een verontwaardigd hoedje. Tieners zaten
onbedaarlijk te lachen en meegaand te genieten van videoclips waar jongeren andere
personen op schrikachtig verrassende, vaak gevaarlijk agressieve wijze in het
gezicht sloegen, in brand staken, een taart in het gezicht smeten, lieten struikelen
of verongelukken, Zij vonden het hilarisch!?! Grappig toch om je medemens te
pesten! Het is toch maar voor te lachen??? Ik kan daar echt niet mee lachen
en begrijp er niets meer van. Schiet- en martelgames geen erg voor jongeren? Het
is toch maar een spelletje? Geloof het maar niet!
Wat
is het dat ik zoek? Wat wil ik vinden? Ik schrik van de verstoringen op de weg die
ik verondersteld word te moeten kennen. Ik loop verloren in kronkels,
doodlopende wegen, labyrinten. In de nacht word ik belaagd door hevige dromen
en nachtmerries. Overdag lopen ze voorbij de lawaaierige en vechtende
medemensen. Boven mij de dreiging van stijgende hitte, vieze lucht, watervloed
en stormen. Rond mij het kafkaiaans format-inlog-aanvink-denken en de nieuwe bureaucratie
van zwart-wit redenerende computergeesten zonder verhalen of menselijke
verbanden. Een oase van ontoegankelijke gebouwen en ooit bekende huizen die nu niet
meer charmeren. Een rest van verlaten ruïnes blijft. Wat is het doel van deze
weg? Wat wil ik eigenlijk nog? Het maakt angstig, wild, verward. Waar zijn hier
ingangen en toegangspoorten? Hoe komt het dat ik het niet weet? Want anderen
lijken te werken naar iets toe? Ze zijn gedreven bezig met visies, oneliners en
meningen die ze twitterend de wereld in sturen. Wat zijn dan hun in- of uitgangspunten?
Daar val ik stil en wacht en bescherm me binnen mijn muren. Muren! Gesloten
ramen! Dubbel glas! Stilte! Knutselend aan mijn huis. En oude gedachten, zeer oude
gedachten!
Na
een wat rusteloze nacht ontmoet ik vandaag 'Spiegel im spiegel' van Arvo Pärt. Zijn zalig geluid staat nu hier op de achtergrond
heerlijk te wezen het past perfect!
In het interview met Eric Corijn in De
Morgen lees ik een herkenbare analyse en enkele inspirerende zinnen. Een
sterk identiteitsdiscours is ook altijd een uitsluitingsdiscours. Of wie zichzelf
ongelooflijk beter en belangrijker vindt, vindt anderen te mijden. Of wie
meent dat hijzelf meer rechten heeft dan de anderen, loopt risico die zinloos agressief
te verdedigen. Of wie egocentrisch aan eigen belang en winst denkt kan moeilijk
komen tot solidair verdelen van goederen. En dan zitten we weer aan de
discussie kapitalisme of marxisme, vrije markt of regulatie, privé-initiatief
of openbare dienst. In een samenleving die ondertussen doorgaat in de ratrace.
Waar niet veel tijd is voor verhalen en discussies. Waar mensen onder loodzware
werkdruk moeten presteren, als in een voetbalspel opgejaagd worden, moeten
scoren, wetend dat er altijd iemand op de bank zit om je positie te bedreigen
of je te vervangen. Er wordt geen engagement of visie gevraagd alleen meetbare
resultaten. Dan moet je al heel erg koppig en vastberaden zijn om in zon
klimaat te werken aan een solidaire samenleving.
Het stemde alweer een beetje
tot nadenken. Analyses OK! maar hoe zit het met acties? Oplossingen?